του Ζαν Λουί Αρουέλ*
…Είναι άρνηση της πραγματικότητας να εξομοιώνουμε συστηματικά τις μονοθεϊστικές θρησκείες για να μην ασκήσουμε κριτική στο Ισλάμ. Αυτή η άρνηση της πραγματικότητας γίνεται από τις δυτικές δημοκρατίες στο όνομα ενός «πολιτικά ορθού», το οποίο δεν είναι παρά η μία πλευρά μιας εγκόσμιας θρησκείας, την οποία μπορούμε να ονομάσουμε θρησκεία των ανθρώπινων δικαιωμάτων (ΑΔ).
Αυτή η θρησκεία κάλυψε σε πολύ μεγάλο βαθμό κατά το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα το κενό που δημιουργήθηκε στη δυτική Ευρώπη από την κατάρρευση της χριστιανικής πίστης και του σοβιετικού κομμουνισμού. Η λατρεία των δικαιωμάτων του ανθρώπου αντικατέστησε εδώ και λίγες δεκαετίες τον κομμουνισμό- ως εγκόσμια θρησκεία – στο ρόλο της ουτοπίας που υποτίθεται θα εγκαταστήσει το βασίλειο του καλού στη γη. Σ’ αυτή την καινούρια εγκόσμια θρησκεία, τα δικαιώματα του ανθρώπου εμφανίζονται ως η υπόσχεση της βασιλείας του Θεού στη γη, ως υπόσχεση μιας ανθρωπότητας συμφιλιωμένης χάρις στην εγκατάσταση μιας τέλειας κοινωνίας, μέσω της αλλαγής του παλαιού κόσμου με έναν καινούριο πλήρως κοσμοπολίτικο και θεμελιωμένο αποκλειστικά στα δικαιώματα του ανθρώπου.
Μετά τον Φρανσουά Φυρέ και ο Αμερικανός ιστορικός Samuel Moyn επιβεβαίωσε το 2010 στο έργο του The last Utopia ότι η ηγεμονία των δικαιωμάτων του ανθρώπου κατά τις τελευταίες δεκαετίες του 20ού αιώνα θεμελιώθηκε πάνω στα ερείπια των επαναστατικών ιδεολογιών. Η «τελευταία ουτοπία», αυτή των δικαιωμάτων του ανθρώπου ως ανώτερη μορφή που θα φέρει έναν καλύτερο κόσμο, γεννήθηκε από την κατάρρευση των προηγούμενων ουτοπιών.
Στο βαθμό που ευνοούν τις διεκδικήσεις των μουσουλμάνων, τα ανθρώπινα δικαιώματα συμβάλλουν στη δυναμική άνοδο του ισλάμ στη Γαλλία και στις άλλες δυτικές χώρες. Όταν, με βάση την αρχή της μη διάκρισης, τα ανθρώπινα δικαιώματα αναγνωρίζονται (από το νόμο, τον δικαστή ή τη διοίκηση) σε μέλη μιας ομάδας με μια ταυτότητα με την ιδιότητα της συμμετοχής τους σε αυτή την ομάδα, αυτά τα δικαιώματα γίνονται δικαιώματα της ομάδας και άρα συλλογικά ομαδικά δικαιώματα. Ο καθαγιασμός των ατομικών δικαιωμάτων από την εγκόσμια θρησκεία των δικαιωμάτων του ανθρώπου καταλήγει τελικά στη θέσπιση των ομαδικών δικαιωμάτων, από την οποία το ισλάμ μπόρεσε να επωφεληθεί.
Το ισλάμ δεν παραλείπει ποτέ να χρησιμοποιεί το όπλο των δικαιωμάτων του ανθρώπου για να αναγκάσει τις ευρωπαϊκές χώρες να υιοθετήσουν χαμηλούς τόνους έναντι του μουσουλμανικού πληθυσμού που ζει σ’ αυτές. Κάτω από τη μη διάκριση και τον σεβασμό της θρησκευτικής ελευθερίας κρύβεται ένας πολιτισμός ανταγωνιστικός του ευρωπαϊκού πολιτισμού που συνεχίζει την προσπάθεια κατάκτησης και κυριαρχίας.
Στη δυτική Ευρώπη το ισλάμ αξιοποίησε πλήρως τα ανθρώπινα δικαιώματα. Πάνω σε αυτά θεμελιώνονται οι ενδυματολογικές, διατροφικές και άλλες διεκδικήσεις των μουσουλμάνων, οι οποίες στοχεύουν στην πραγματικότητα στην ανάληψη εξουσίας πολιτικής φύσεως, στην ιδιοποίηση εδαφών, στη κατοχή τομέων της κοινωνίας. Καθώς το Ισλάμ συνδυάζει πολιτική, δίκαιο και θρησκεία, κάθε υποχώρηση απέναντί του ως θρησκείας είναι επίσης και υποχώρηση που γίνεται στο πολιτικό και στο δικαιϊκό Ισλάμ με τελικό αποτέλεσμα τη μετατροπή αργά αργά των ευρωπαϊκών χωρών σε μουσουλμανικές.
Και βέβαια πολλοί μουσουλμάνοι μετανάστες δεν έχουν κατακτητικές ή εποικιστικές βλέψεις. Κατακτητικές βλέψεις δεν είχαν ούτε οι Βισιγότθοι, οι Βουργουνδοί ή οι Φράγκοι όταν η Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία τους επέτρεψε να βρουν καταφύγιο και να εγκατασταθούν στα εδάφη της. Αλλά, δυο γενιές αργότερα, πήραν την εξουσία και έστησαν βασίλεια στο έδαφος της Αυτοκρατορίας που είχε καταρρεύσει. Η ιστορία βρίθει από παραδείγματα κατά τα οποία μία αριθμητικά μη υπολογίσιμη αλλά συμπαγής μετανάστευση κατόρθωσε σε βάθος χρόνου να πάρει την εξουσία και να κυριαρχήσει στον αυτόχθονο πληθυσμό.
Πάμπολλες μουσουλμανικές προσωπικότητες δεν κρύβουν τις κατακτητικές προθέσεις τους στην Ευρώπη. Όπως ο σεΐχης Γιουσούφ αλ Καραντάουι, υπεύθυνος της Ενωσης Ευρωπαϊκών Ισλαμικών Οργανώσεων, ο οποίος δήλωσε το 2002: «Με τους δημοκρατικούς σας νόμους θα σας εποικίσουμε. Με τους κορανικούς μας νόμους θα σας εξουσιάσουμε».
Για να θέσουμε τέρμα στη μόνιμη προσέλκυση εκατομμυρίων μη Ευρωπαίων μεταναστών θα πρέπει να θεσπίσουμε τη θεμελιώδη διάκριση της ιδέας των πολιτικών δικαιωμάτων: αυτή που προβλέπει άλλα δικαιώματα για τον πολίτη και άλλα για τον μη πολίτη, για τον αυτόχθονο και τον ξένο. Θα πρέπει να αποκλείσουμε πλήρως κάθε υλικό συμφέρον για παράνομη εγκατάσταση στο γαλλικό έδαφος. Αυτό όμως βρίσκεται σε αντίθεση με την εγκόσμια θρησκεία των δικαιωμάτων του ανθρώπου.
Από τις αρχές της δεκαετίας του 1980 ο Μαρσέλ Γκωσέ είχε προβλέψει καίρια ότι αν οι ευρωπαϊκές δημοκρατίες υιοθετήσουν την πολιτική των ανθρώπινων δικαιωμάτων θα καταδικάζονταν σε συλλογική αδυναμία. Η θρησκεία των ανθρώπινων δικαιωμάτων βλάπτει επικίνδυνα τη Γαλλία ενόψει του ξεσπάσματος της μετανάστευσης και της παρουσίας στο έδαφός της ενός μαζικού Ισλάμ. Εισηγούμενη μια κρατική ηθική ενάρετης αυτοκτονίας, η θρησκεία των δικαιωμάτων του ανθρώπου απαγορεύει στους ηγέτες μας να ενσκύψουν σε αυτά τα προβλήματα και να απαντήσουν πολιτικά.
Η θρησκεία των δικαιωμάτων του ανθρώπου είναι η άρνηση των συλλογικών δικαιωμάτων των ευρωπαϊκών εθνών. Αρνείται στην εθνική συλλογικότητα να ζήσει όπως θέλει. Η δημοκρατική κυριαρχία συνίσταται στην κυριότητα μιας ομάδας ανθρώπων να ορίζει τον εαυτό της, το μέλλον της, την ταυτότητά της, το έδαφός της, την υλική και μη κληρονομιά της. Αρνούμενη αυτή την κυριαρχία, η θρησκεία των ανθρώπινων δικαιωμάτων καταστρέφει την ιδέα της κληρονομιάς μιας ανθρώπινης ομάδας και επιμένει να την αναγκάσει να τη μοιράζεται. Με δυο λόγια, πρόκειται για καινούρια μορφή κομουνισμού.
Η εγκόσμια θρησκεία των δικαιωμάτων του ανθρώπου δεν έχει, παρά τα φαινόμενα, χριστιανική προέλευση, γιατί απορρέει από δύο μεγάλες αιρέσεις: τον γνωστικισμό και τον χιλιασμό. Τα δικαιώματα του ανθρώπου ως θρησκεία δεν είναι επέκταση του χριστιανισμού: είναι ένα μεταχριστιανικό σύστημα πεποιθήσεων.
Η θρησκεία (ή ουτοπία) των δικαιωμάτων του ανθρώπου που επικρατεί σήμερα δεν ανήκει στις «βασικές ιδέες της Δύσης» ακριβώς όπως συμβαίνει με τις χριστιανικές ρίζες. Η αντίληψή της για τα ατομικά δικαιώματα είναι τελείως διαφορετική από την κλασική αντίληψη, αυτή της αμερικανικής και γαλλικής διακήρυξης στα τέλη του 18ου αιώνα, οι οποίες θέσπισαν πρωτίστως τις αστικές ελευθερίες των πολιτών στους κόλπους δημοκρατικών κρατών-εθνών. Αλλωστε, αυτές οι δύο πολύ ανόμοιες πραγματικότητες επισημαίνονται στην αγγλική γλώσσα με τις διαφορετικές ονομασίες των σύγχρονων δικαιωμάτων του ανθρώπου, ως human rights, όρος που εμφανίστηκε μόλις στα μέσα του 20ού αιώνα, ενώ για τα ατομικά δικαιώματα που αναγνωρίστηκαν στους πολίτες το 1776 και το 1789, χρησιμοποιούνταν ο όρος rights of man. Αντίστοιχα, στη Γαλλία μιλούμε για «αστικές ελευθερίες» για τους πολίτες και για «βασικά δικαιώματα» – όρος που εισήχθη το 1970 – από τα οποία επωφελούνται κατά πολύ οι ξένοι.
Η πίστη στις «βασικές αρχές της Δύσης» περνάει από την απόρριψη του αυτοκτονικού ντελίριου της θρησκείας των δικαιωμάτων του ανθρώπου κατά των διακρίσεων και την επιστροφή στα δικαιώματα του ανθρώπου ως προστασία των πολιτών έναντι της εξουσίας, δηλαδή τις αστικές ελευθερίες- επικεντρωμένες μόνο στους αυτόχθονες- οι οποίες συνιστούν δικαιϊκή μας κληρονομιά.
Εχουμε μπροστά μας δυο επιτακτικά καθήκοντα: να σταματήσουμε επειγόντως τις μεταναστευτικές ροές και να διακόψουμε τη μουσουλμανική κατάκτηση. Για να τα πετύχουμε αυτά θα πρέπει να αντισταθούμε στην εγκόσμια θρησκεία των ανθρώπινων δικαιωμάτων η οποία ευνοεί την κατάκλυσή μας από μία χωρίς όριο εξωευρωπαϊκή μετανάστευση και την κυριαρχία ενός κατακτητικού μουσουλμανικού πολιτισμού ο οποίος θέλει να επιβάλει τα ήθη του και το δίκαιό του. Για να προσπαθήσουμε να επιβιώσουμε ως λαός, δεν έχουμε επιλογή: είμαστε υποχρεωμένοι να αποκαταστήσουμε ή να θεσπίσουμε διακρίσεις, οι οποίες δεν αντιφάσκουν καθόλου προς τη δημοκρατία· αντιθέτως μάλιστα.
Οι φανατικοί μιας μετανάστευσης αναγορευόμενης σε δικαίωμα ισχυρίζονται ότι διεξάγουν υπέρ των ξένων που εισήλθαν παράνομα έναν αγώνα για πολιτικά δικαιώματα. Πρόκειται για απάτη: ο αγώνας τους είναι κατά των πολιτικών δικαιωμάτων και της υπηκοότητας, ένας αγώνας εναντίον των πολιτών και εναντίον της δημοκρατίας.
Η δημοκρατία στηρίζεται στην ιδέα της διάκρισης. Στο άρθρο 3 της Διακήρυξης των δικαιωμάτων του ανθρώπου και του πολίτη της 26ης Αυγούστου 1789 αναφέρεται ότι «η αρχή κάθε κυριαρχίας απορρέει μόνο από το Εθνος». Δεν είναι δυνατόν να υπάρξει δημοκρατία χωρίς αυστηρά καθορισμένο εδαφικό και ανθρώπινο πλαίσιο. Αυτό λέει και ο Ρουσώ στον Αιμίλιο, «όπου δεν υπάρχει πατρίδα, δεν μπορούν να υπάρξουν και πολίτες». Είτε μιλούμε για πατρίδα είτε για δημοκρατία, μιλούμε για τον λαό, για έναν ιδιαίτερο λαό. Η ύπαρξη δημοκρατίας προϋποθέτει μια διάκριση μεταξύ πολιτών και μη πολιτών, μεταξύ αυτόχθονων και ξένων.
Ως προς τη διάκριση έναντι του Ισλάμ, δεν αντίκειται καθόλου στη δημοκρατία. Αλλωστε, είναι η αρχαιότερη και πλέον υποδειγματική δημοκρατία του κόσμου, η ελβετική δημοκρατία, που μας δίνει το παράδειγμα και μας δείχνει το δρόμο. Απαγορεύοντας την κατασκευή μιναρέδων, θέσπισε μια συμβολική διάκριση για να καταλάβουν οι μουσουλμάνοι που ζουν στη χώρα ότι η Ελβετία δεν είναι μια χώρα του Ισλάμ, ότι ο αραβο-μουσουλμανικός πολιτισμός δεν βρισκόταν στο σπίτι του και δεν θα πρέπει να προσπαθεί να επιβάλει τα υποτιθέμενα θεία ήθη του και τους θείους κανόνες του. Είναι μία διάκριση απόλυτα δικαιολογημένη από το γεγονός ότι το Ισλάμ είναι πρωτίστως ένα πολιτικό και δικαιϊκό σύστημα, το οποίο, στη Γαλλία και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, λειτουργεί ως πολεμική μηχανή εναντίον του ευρωπαϊκού πολιτισμού με σκοπό να τον υποκαταστήσει με τον αραβομουσουλμανικό πολιτισμό.
Ετσι κι αλλιώς, αν επιτρέψουμε να συνεχιστεί η μουσουλμανική κατάκτηση, καθαρά και ξάστερα θα εγκαταλείψουμε τα δικαιώματα του ανθρώπου, γιατί τα ιδρυτικά κείμενα του Ισλάμ είναι φορείς ενός συστήματος με δομές διακρίσεων στον υπέρτατο βαθμό (σε βάρος των μη μουσουλμάνων, των γυναικών, των σκλάβων) και που αρνείται την ελευθερία της έκφρασης. Η Διακήρυξη για τα δικαιώματα του ανθρώπου στο Ισλάμ του 1990 απαγορεύει την έκφραση οποιασδήποτε γνώμης «αντίθετης προς της αρχές της Σαρία».
……………………………………………
* Ο κ. Αρουέλ είναι καθηγητής Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Παρίσι ΙΙ, συγγραφέας πολλών βιβλίων, το πλέον πρόσφατο των οποίων φέρει τον τίτλο «Τα ανθρώπινα δικαιώματα, εχθρός του λαού». Το κείμενο αποτελεί εκτεταμένο τμήμα συνέντευξής του που δημοσίευσε η εφημερίδα Le Figaro στις 20 – 6 – 2016.
Η μετάφραση του κειμένου από την γαλλική στην ελληνική γλώσσα έγινε από τον κ. Ευάγγελο Νιάνιο.