Η νέα τριπλή Κατοχή

Η 23η Απριλίου έχει ιστορικώς συνδεθεί στην πορεία του νέου Ελληνισμού με εξελίξεις μεγίστου τραγικού συμβολισμού και εθνικού πόνου. Στις 23 Απριλίου του 1821 οι Έλληνες ηττώνται κατά κράτος στην μάχη της Αλαμάνας(Σπερχειού), όπου σκοτώνονται ο γενναίος Επίσκοπος Σαλώνων Ησαϊας και με μαρτυρικό τρόπο ο οπλαρχηγός Αθανάσιος Διάκος. Στις 23 Απριλίου 1827 χάνεται άδικα ένας από τους στύλους της Εθνεγερσίας, ο Γεώργιος Καραϊσκάκης, στην μάχη του Φαλήρου. Στις 23 Απριλίου 1941, προ της καθόδου των γερμανικών στρατευμάτων, ο ανώτατος άρχοντας Βασιλέας Γεώργιος Β’ και η τότε νεογνή κυβέρνηση του Εμμανουήλ Τσουδερού εγκαταλείπουν την Αθήνα και εγκαθιστούν την έδρα των αρχών στην Κρήτη, σηματοδοτώντας την έναρξη της μαύρης περιόδου της τριπλής Κατοχής της πατρίδας μας, από τους Γερμανούς, τους Ιταλούς και τους Βουλγάρους.

Η 23η Απριλίου 2010 θα μείνει στην Ιστορία ως η ημέρα που σηματοδότησε την έναρξη μιας δεύτερης τριπλής κατοχής για την Ελλάδα. Μιας κατοχής οικονομικής, κι ας ελπίσουμε όχι και πολιτικής. Η ελληνική οικονομία βρίσκεται πλέον κάτω από τον έλεγχο και την κηδεμονία, της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τραπέζης και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Κι αν η πρώτη Κατοχή μας διήρκεσε μόνο 3,5 μαύρα και δυστυχισμένα χρόνια, κανείς δεν μπορεί σήμερα να γνωρίζει πόσο θα διαρκέσει τούτη η περίοδος οικονομικής σκλαβιάς και κοινωνικής δυστυχίας.

Η θλιβερή εικόνα του Έλληνα πρωθυπουργού να ομολογεί την αποτυχία των προσπαθειών για μια εθνική αντιμετώπιση της κρίσεως με ένα νέο και πιο στρογγυλεμένο «δυστυχώς επτωχεύσαμεν», σηματοδότησε το τέλος της περιόδου της Μεταπολιτεύσεως. Ταυτόχρονα σηματοδότησε την παραδοχή της χρεωκοπίας όχι απλώς της ελληνικής οικονομίας ή των οικονομικών πολιτικών των τελευταίων 35 ετών, αλλά κυρίως της χρεωκοπίας του μεταπολιτευτικού πολιτικού μας συστήματος, της πολιτικής και κοινωνικής συμπεριφοράς του λαού μας, της γενικότερης νοοτροπίας και στάσης ζωής μας.

Ο κύβος όμως πλέον ερρίφθη. Η κυβέρνηση που μόλις προ ολίγων μηνών το εκλογικό σώμα προίκισε με ισχυρή πλειοψηφία αδυνατώντας να δει άλλη διέξοδο απέθεσε την χώρα και τον λαό στον βωμό του ΔΝΤ και της ΕΚΤ, ως σφάγιο θυσίας για να εξευμενιστούν οι θεοί και οι δαίμονες των διεθνών αγορών. Και τώρα; Τώρα τι κάνουμε; Παίρνουμε βαθειά ανάσα και βουτάμε για το μεγάλο μακροβούτι, ελπίζοντας ότι θα καταφέρουμε να ξαναβγούμε στην επιφάνεια πριν τελειώσει ο αέρας στα πνευμόνια μας. Όλοι οι πολίτες έχουμε διαχρονική συνυπευθυνότητα στο μέτρο που έχουμε δυνατότητα επιλογής της πολιτικής μας ηγεσίας˙ στο μέτρο που στηρίξαμε την διαφθορά, την σπατάλη, το ρουσφέτι, την ζωή με δανεικά κι εύκολα χρήματα. Όσο το συντομότερο κατανοήσουμε ότι πρέπει να αλλάξουμε νοοτροπία και γραμμή πλεύσεως τόσο το καλλίτερο για όλους μας. Τούτη την ώρα θα κριθούν όλα και θα κριθούμε όλοι. Γι’ αυτό οι ακρότητες και οι κραυγές δεν έχουν θέση. Επιβάλλεται σοβαρότητα και μετριοπάθεια. Ο φανατισμός και οι κραυγές θα προσφέρουν κακή υπηρεσία στην πατρίδα. Χρειάζεται πνεύμα και κλίμα εθνικής και λαϊκής ομοψυχίας.

Εδώ όμως βρίσκεται και το μεγάλο στοίχημα της πολιτικής μας ηγεσίας. Η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση, το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων, οφείλουν επιτατικά να στηρίξουν δύο άξονες πολιτικής συμπεριφοράς, οι οποίοι θα διασφαλίσουν την λαϊκή ενότητα και την κοινωνική ειρήνη. Πρώτον, έχουν καθήκον να τηρήσουν κλίμα διαλόγου και συνεννόησης, επιδεικνύοντας μια ελάχιστη έστω συναίνεση στα κύρια και καίρια κεφάλαια της πολιτικής για την οικονομική ανάταξη. Δεύτερον, έχουν υποχρέωση ηθική και πολιτική να προωθήσουν με ρυθμούς ου μόνον ταχείς αλλά επείγοντες την σε βάθος και πλάτος κάθαρση του πολιτικού κατεστημένου, που ευθύνεται για την κακοδαιμονία μας.

Η κάθαρση είναι ανάγκη να κατευθυνθεί προς δύο κατευθύνσεις. Η μία είναι η απόδοση πολιτικών αλλά και ποινικών ευθυνών σε όσους κακοδιαχειρίστηκαν ή διεσπάθισαν δημόσιο χρήμα στα γνωστά οικονομικά σκάνδαλα της προηγούμενης δεκαετίας, περιλαμβανομένου του Χρηματιστηρίου. Η δεύτερη είναι η διερεύνηση εάν και κατά πόσο όλες οι πολιτικές ηγεσίες (πρωθυπουργοί και υπουργοί οικονομίας-οικονομικών) που έχουν περάσει και όσο πίσω μπορούμε να πάμε, έπραξαν ότι καλλίτερο μπορούσαν, και αν οι πολιτικές που επέλεξαν και εφήρμοσαν ήταν προς το καλό της χώρας και του λαού ή έστω με την αγαθή προαίρεση προς αυτό. Όπου δε στοιχειοθετηθούν ευθύνες πολιτικές ή ακόμη και ποινικές να αποδοθούν με τρόπο αμείλικτο και αδιαπραγμάτευτο. Εάν στις παραπάνω διαδικασίες υπάρχουν προσκόμματα και κωλύματα παραγραφών και λοιπών πολιτικάντικων τερτιπιών, αυτά να αρθούν με συνοπτικές νομικές παρεμβάσεις, έστω και με ad hoc ισχύ, και με αναδρομικό χαρακτήρα.

Η ανάγκη της αποκαταστάσεως του περί δικαίου αισθήματος του λαού και ανατροπής της γενικευμένης αντίληψης για εδραιωμένη συγκάλυψη και ατιμωρησία του πολιτικού κόσμου είναι απολύτως επιτακτική. Αλλιώς, η κοινωνική έκρηξη είναι πολύ δύσκολο να αποφευχθεί και οι συνέπειές της θα είναι δυσβάσταχτες για την πατρίδα. Ας ελπίσουμε ότι και οι πολίτες και οι πολιτικοί θα σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Θα είναι μια ευχάριστη έκπληξη αν κρίνουμε από την ως τώρα πολιτεία και των μεν και των δε…

.