Την ημέρα της έναρξης των Ολυμπιακών αγώνων των υπεραθλητών των αναβολικών και της αντιπαράθεσης συγκαλυμμένων εθνικισμών και οικονομικών συμφερόντων επέλεξε ο πρόεδρος της Γεωργίας για να διευθετήσει με στρατιωτική επιχείρηση το εκκρεμές για τη χώρα του θέμα της αυτονόμησης της Νότιας Οσσετίας. Γνώριζε ότι οι αυτονομημένοι Οσσέτιοι έχουν τη στήριξη της γειτονικής Ρωσίας, η οποία για λόγους προφανείς δεν θα άφηνε ανυπεράσπιστους τους δεχόμενους την επίθεση. Πού στηριζόταν ο πρόεδρος Σαακασβίλι, ώστε να αποτολμήσει την επιχείρηση; Αν λάβουμε υπ΄όψη ότι ανήκει στη χωρία των ηγετών, για τους οποίους κόπτονται οι ΗΠΑ, οι οποίες στήριξαν με θεμιτά και αθέμιτα μέσα την εκλογή του (έγινε και στη Γεωργία κάποια “επανάσταση”, δεν θυμούμαι ποιού χρώματος), τότε είναι ηλίου φαεινότερο, ότι οι ΗΠΑ “ευλόγησαν” την άφρονα επιχείρηση, ενώ ο Μπους προσευχόταν στο Πεκίνο για την ειρήνη!
Οι Οσσέτιοι είναι υπόλειμμα λαού, ο οποίος υπό τον διωγμό των Μογγόλων εγκαταστάθηκε στην περιοχή που σήμερα κατοικεί. Ο “πατερούλης” Στάλιν, ο οποίος με κυνισμό είχε δηλώσει ότι οι φόνοι και οι εκτελέσεις είναι θέμα στατιστικής, ο μάγειρος των λαών και “δημιουργός” εθνών, όπως τα Λευκορωσικό και Μακεδονικό, είχε διευθετήσει το θέμα της Οσσετίας ευνοϊκά για τη χώρα του, τη Γεωργία. Αυτό προς γνώση κάποιων αθεραπεύτων διεθνιστών, που εμφανίζονται πρόθυμοι να παραχωρήσουν, σαν να ήταν τσιφλίκια τους, εδάφη της χώρας μας, στο όνομα της ειρήνης και της συναδέλφωσης!
Η κατάρρευση της ΕΣΣΔ έδωσε την ευκαιρία στους λαούς να δείξουν ότι ο κομμουνισμός όχι μόνο δεν είχε καταφέρει να κάμψει το εθνικό φρόνημα, αλλά, απεναντίας, συνετέλεσε στην έξαρση αυτού, το οποίο εκδηλώθηκε κατά τρόπο έντονο υπό τη μορφή του εθνικισμού! Οι μικροί λαοί (και υπήρχε πληθώρα τέτοιων στην ΕΣΣΔ) επιχείρησαν να διατηρήσουν κάποια στοιχεία ιδιαιτερότητας, έχοντας κατά νου ότι στα εθνικά κράτη οι μειονότητες αντιμετωπίζονται ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Οι Οσσέτιοι, όπως και οι Απχάζιοι επέλεξαν να στραφούν προς τη Ρωσία παρά προς τη Γεωργία. Οι συγκρούσεις του 1992 δεν μας είναι και πολύ γνωστές. Τις αυτονομίες των περιοχών αυτών δεν αναγνώρισε ουδεμία χώρα, αν και παρήλθαν 16 έτη από τότε. Η Ρωσία δεν είχε τη δύναμη να φέρει το θέμα στον ΟΗΕ, καθώς είχε να αντιμετωπίσει τα μύρια όσα εσωτερικά της προβλήματα και τη συνεχή υπονόμευση της Δύσης κατά μήκος όλων των συνόρων της (δελεασμός Ουκρανίας και Γεωργίας, προσπάθεια προσέγγισης των ισλαμικών χωρών, ακόμη και των μουσουλμάνων της Κίνας, προς την Τουρκία στο όνομα του παντουρανισμού). Αν και τελικά η Ρωσία κατάφερε να ανακάμψει, στο θέμα της Οσσετίας και το άλλο της Απχαζίας κρατούσε χαμηλούς τόνους, ενώ η Δύση συνέχιζε να προκαλεί (αγωγός Μπακού-Τσεϊχάν και επιχείρηση ένταξης Ουκρανίας και Γεωργίας στο ΝΑΤΟ).
Στο μεταξύ οι Αλβανοί, με την πλήρη υποστήριξη της Δύσης, επέτυχαν την αυτονόμηση του Κοσσυφοπεδίου, το οποίο έσπευσαν να αναγνωρίσουν πολλές ευρωπαϊκές χώρες δεμένες στο άρμα των ΗΠΑ, ενώ εμείς παραμένουμε μετέωροι, για να μην τις δυσαρεστήσουμε, ακόμη και σήμερα που ο Γκρουέφσκι, ο Σαακασβίλι των Σκοπίων, πέταξε τη μάσκα!
Οι Ρώσοι, ήταν αναμενόμενο να αντεπιτεθούν, προκειμένου να απωθήσουν τους Γεωργιανούς εισβολείς. Εκείνο όμως που προξένησε αλγεινή εντύπωση ήταν ο βομβαρδισμός στόχων σε γεωργιανό έδαφος, καθώς και η βύθιση στρατιωτικού πλοίου. Οι κινήσεις αυτές μαρτυρούν την αλαζονεία του ισχυρού και δεν παρέχουν ελπίδες για καλλιέργεια πνεύματος συνδιαλλαγής, ώστε να ελπίζουμε πως η Ρωσία θα εκδηλώνει στο μέλλον διαφορετική συμπεριφορά από την άλλη των ΗΠΑ. Ας θυμηθούμε με την ευκαιρία την αγριότητα του πολέμου στην Τσετσενία. Τα εγκλήματα των Ρώσων δεν είναι δυνατόν να δικαιωθούν, επειδή τους αυτονομιστές Τσετσένους στηρίζουν συγκαλυμμένα οι ΗΠΑ, μέσω των φιλικών προς αυτήν αραβικών χωρών.
Το θλιβερό στην υπόθεση είναι η παντελής απουσία των διοικουσών Εκκλησιών των δύο χωρών, Γεωργίας και Ρωσίας, από τα συμβαίνοντα. Ίσως ακόμη οι σχέσεις τους να είναι τεταμένες, λόγω της αναβάθμισης της γεωργιανής Εκκλησίας σε πατριαρχείο. Τα πρωτεία, κατά το πρότυπο του πάπα, και ο εθνικισμός δεν επιτρέπει στους ορθοδόξους λαούς να συνειδητοποιήσουν την υπερεθνικότητα της πίστεως και την οικουμενικότητα της Ορθοδοξίας. Αν συνέβησαν συγκρούσεις το 1992, αν εξ αιτίας αυτών υπήρξαν πρόσφυγες, που διαβιούν ως σήμερα σε άθλιες συνθήκες, έχουν ευθύνες και οι τοπικές Εκκλησίες. Θα έπρεπε αυτές πρώτες να δείξουν πνεύμα αγάπης προς αδελφούς, προκειμένου να διδάξουν και στους πολιτικούς ηγέτες πνεύμα συνδιαλλαγής. Η Οσσετία είναι δυνατό να παραμείνει αυτόνομη με συμφωνία μεταξύ Ρωσίας και Γεωργίας, οι οποίες και θα εγγυώνται αυτήν. Οι Οσσέτιοι μπορούν να κατέχουν το διαβατήριο που επιθυμούν, να μετακινούνται ελεύθερα προς τις δύο χώρες και να ρυθμίζουν τα εσωτερικά τους. Ευχόμαστε κάποια μέρα αυτό να γίνει πραγματικότητα, όπως επίσης και στην Τσετσενία.
Εκείνο που δεν αναλύθηκε δεόντως είναι το, γιατί λαοί την πρώην ΕΣΣΔ και άλλοι χωρών του συμφώνου της Βαρσοβίας, εκλέγουν στην ηγεσία της χώρας τους ανθρώπους made in USA. Ήταν τόσο φοβερά η στέρηση της ελευθερίας και τα συνεπακόλουθα δεινά, ώστε να προσβλέπουν αυτοί σήμερα προς την καπιταλιστική Δύση ως προς σωτήρες. Η πλέον οδυνηρή συνέπεια για τη Ρωσία είναι ότι, επειδή εκεί επικράτησε η πρώτη κομμουνιστική επανάσταση, πολλοί λαοί έχουν ταυτίσει τον κομμουνισμό με τη χώρα αυτή. Αν εξαιρέσουμε τις, για ιστορικούς λόγους, εχθρικές προς τη Ρωσία Πολωνία και χώρες της Βαλτικής, πιστεύουμε ότι στις υπόλοιπες το αντιρωσικό μένος θα αμβλυνθεί με την πάροδο του χρόνου, όταν απέλθουν οι γενιές που γεύθηκαν τα “αγαθά” του κομμουνισμού και έλθουν άλλες που θα γεύονται τα “αγαθά” του καπιταλισμού! Τότε ασφαλώς λαοί, όπως αυτοί της Ουκρανίας και της Γεωργίας δεν θα πείθονται σε ηγέτες, οι οποίοι εξαγγέλλουν “επαναστάσεις” σχεδιασμένες στο Πεντάγωνο και στα γραφεία της CIA. Οφείλει όμως και η Ρωσία να πείσει ότι έχει αποβάλλει τόσο τον τσαρικό όσο και τον κομμουνιστικό ιμπεριαλισμό.
Πάντως ένα είναι το βέβαιο, μετά την άφρονα κίνηση του Σαακασβίλι. Λίγοι “εταίροι” θα ταχθούν σε νέα σύνοδο υπέρ της ένταξης της Γεωργίας στο ΝΑΤΟ.
“ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ”
.