Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Σε μια σκοτεινή, τραγική περίοδο της ιστορίας της, μπαίνει η Ελλάδα, με την παραχώρηση της κυριαρχίας της οικονομικής-κοινωνικής πολιτικής σε ΔΝΤ, ΕΚΤ, Κομισιόν και ευρωπαϊκές κυβερνήσεις. Στους ανθρώπους δηλαδή, θεσμούς και δυνάμεις μιας παγκόσμιας “Δικτατορίας του Χρήματος”.
Ο γράφων ελπίζει φυσικά να διαψευσθεί, κάποιο
θαύμα να σώσει τη χώρα του από αυτό που την περιμένει. Αλλά δεν μπορεί να βασίσει την ανάλυσή του στα θαύματα. Ακόμα εγκληματικότερο είναι να βασίσουν εκεί πολιτική οι αποφασίζοντες. Ο ίδιος ο κ. Παπανδρέου, στις τελικές δημόσιες δηλώσεις του τουλάχιστον, γιατί κατά καιρούς φάνηκε να ταλαντεύεται στην άποψή του για το ΔΝΤ, δεν υποστήριξε ότι η επιλογή είναι η καλύτερη. Την υπεράσπισε ως αναπόφευκτη.
Είναι άραγε έτσι; Ηταν μόνη λύση; Είναι καν λύση και σε ποιο ακριβώς πρόβλημα;
Πως ΦΤΑΣΑΜΕ ΣΤΟ ΔΝΤ
Δεν υπάρχει αμφιβολία για το βάθος της καθολικής εθνικής κρίσης που μαστίζει την Ελλάδα, με τελικό, θανατηφόρο σύμπτωμα την κρίση δημοσίου χρέους. Είναι όμως επίσης γεγονός ότι υπήρχαν πολλά χαρτιά για να αποφύγει η Ελλάδα να βρεθεί, έστω και την υστάτη, στη θέση που βρέθηκε. Συνεχίζουν μάλιστα, ορισμένα από αυτά να υπάρχουν, αυτό όμως που δεν υπάρχει είναι οι δυνάμεις και τα πρόσωπα να τα χρησιμοποιήσουν.
Η κυβέρνηση Καραμανλή έκλεισε ουσιαστικά τη χώρα σχεδόν την επαύριο της εκλογής της το 2007, στρώνοντας το χαλί για όσα ακολούθησαν. ‘Ηδη, τον Σεπτέμβριο 2009, η Goldman Sachs ετοιμάστηκε και τεχνικά για τον πόλεμο κατά της Ελλάδας, με τη δημιουργία λογαριασμού πονταρίσματος στη χρεωκοπία της στην αγορά CDS. Τη στιγμή που οι Αμερικανοί τραπεζίτες τοποθετούσαν τις τελευταίες δυνάμεις σε θέση επίθεσης, η νέα ελληνική κυβέρνηση αγρόν ηγόραζε.
Αρχισε να προαναγγέλλει διαρκώς μέτρα που δεν εντασσόντουσαν σε κανένα σοβαρό πρόγραμμα εθνικής αναγέννησης, ούτε και εφαρμόσθηκαν, αλλά είχαν πολιτικο-οικονομικά αποσυνθετικά αποτελέσματα (π.χ. φυγή καταθέσεων). Oύτε φυσικά υπήρχε λόγος να επαναληφθούν από τον κ. Παπακωνσταντίνου, οι εξυπνάδες Αλογοσκούφη, προσφέροντας τα πρώτα πυρομαχικά στην επίθεση. Δεν υπήρχε λόγος να χρησιμοποιούνται όροι όπως οικονομία στα όρια της χρεωκοπίας και Τιτανικός.
Η αντιμετώπιση της διαφθοράς έπρεπε να είναι πρώτη προτεραιότητα, και θα υποστήριζε κανείς μια καμπάνια αίφνης για το ξερίζωμά της από τα νοσοκομεία ή για την αποκάλυψη επιτέλους των Υπουργών και στελεχών του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ που πληρωνόντουσαν από τη Ζήμενς και τόσους άλλους. Δεν ωφέλησε αντίθετα η με ελληνική πρωτοβουλία παγκόσμια παρουσίαση της Ελλάδας ως της πλέον διεφθαρμένης χώρας. ‘Επρεπε, πολύ προτού έλθει στην κυβέρνηση, το ΠΑΣΟΚ να έχει βελτιώσει τις ανύπαρκτες έως εχθρικές σχέσεις του με Παρίσι, Βερολίνο, Μόσχα, Πεκίνο, αντί του μονομερούς ατλαντισμού του και της φιλίας με έναν Ερντογάν, που είναι εχθρός και όχι φίλος της Ελλάδας. Θα όφειλε επίσης η Αθήνα να γνωρίζει ότι η Goldman Sachs δεν είναι φιλελληνική τράπεζα, σύμβουλος και συμπαραστάτης, αλλά ο αρχιτέκτονας του πολέμου κατά της χώρας.
Η Σοσιαλιστική Διεθνής θάπρεπε, εδώ και πολύ καιρό, να αναδείξει τον μονεταριστικό παραλογισμό της ευρωζώνης, κάνοντας αντικείμενο πολιτικής καμπάνιας τη ριζική μεταρρύθμισή της, ώστε η ελληνική κρίση να γίνει ευρωπαϊκή και όχι το αντίστροφο. Παραμένει ακατανόητο γιατί δεν θελήσαμε να διευρύνουμε τις πηγές δανεισμού σε Κίνα και Ρωσία, γιατί δεν χρησιμοποίησε ως διαπραγματευτικό χαρτί την απειλή στάσης πληρωμών και τη γεωπολιτική θέση της χώρας, γιατί στο τέλος τέλος δεν ολοκληρώσαμε τις διαπραγματεύσεις πριν αρχίσουμε να παίρνουμε μέτρα.
Μια τέτοια αντίδραση θα προϋπέθετε όμως και προϋποθέτει πάντα μια ανάλογων δεξιοτήτων πολιτική ηγεσία, προετοιμασμένη για κρίση τέτοιου βάθους, ικανή να προσανατολισθεί σε περιβάλλον που χαρακτηρίζεται από την πρώτη μεγάλη ρήξη του ιστορικού κύκλου της παγκοσμιοποίησης και του νεοφιλελευθερισμού, με έντονη βιωματική εμπειρία της χώρας, αλλά και ικανότητα απόσπασης από τους κύκλους συμφερόντων που τη συγκροτούν κατά τρόπο ασφυκτικό. Τέτοια πράγματα όμως δεν διαθέτουμε ούτε κατά διάνοια.
Δεν συμμεριζόμαστε την συνωμοσιολογική ερμηνεία, που ορισμένοι διατυπώνουν, ότι οι δυνάμεις του ελληνικού νεοφιλελευθερισμού- ατλαντισμού, μη διαθέτουσες επαρκή πολιτική βάση για την πολιτική τους, είδαν στον πόλεμο των κερδοσκόπων κατά της χώρας σύμμαχο για να επιβάλουν μέτρα, που ήταν πολιτικά αδύνατο να λάβουν. Διαπιστώνουμε όμως τις συνέπειες μιας μακράς πορείας εκφυλισμού και εκμαυλισμού της πολιτικής και των υπολοίπων ελίτ, του κράτους και των κοινωνικών θεσμών, όπως και το αποτέλεσμα της σταδιακής αποδόμησης όλων των συστημάτων συλλογικών αξιών, αριστεράς ή δεξιάς, του σοσιαλισμού, της κοινωνικής αλληλεγγύης, του έθνους, του πατριωτισμού, του χριστιανισμού.
Το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε και θα το αντιμετωπίσουμε σε όλες τις φάσεις μιας μακράς περιόδου έντονων κοινωνικών, οικονομικών, εθνικών προβλημάτων που θα ζήσουμε, είναι η απουσία πολιτικών και θεσμικών εργαλείων, ιδεών, οράματος και συστημάτων συλλογικών αξιών, χωρίς την ύπαρξη των οποίων δεν υπάρχει σωστή και λάθος πολιτική, δεν υπάρχει δυνατότητα επανασυγκρότησης του ελληνικού λαού, του ελληνικού έθνους σε υποκείμενο.
Ο ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ
Ουδέν κακόν λένε αμοιγές καλού. Το καλό που προέκυψε από το περασμένο εξάμηνο είναι ότι συνειδητοποιήσαμε επιτέλους την ελληνική κρίση. Αυτό θα μπορούσε να είναι πλεονέκτημα, μόνο όμως αν ετίθετο στην υπηρεσία ενός προγράμματος εθνικής αναγέννησης, μιας πολιτικής ηγεσίας και ενός κινήματος, που θέλει να αντιμετωπίσει τα προβλήματα της χώρας, όχι να αναθέσει τη διακυβέρνησή της σε διεθνείς οργανισμούς.
Αυτό συνέβη γιατί η συνειδητοποίηση επήλθε πρώτον με την εξαπόλυση ενός κερδοσκοπικού πολέμου κατά της Ελλάδας, που περιόρισε ασφυκτικά τα περιθώρια ελιγμών της χώρας, δεύτερο με καμπάνια παγκόσμιας κατασυκοφάντησης της χώρας, τρίτο, με ψυχολογικό πόλεμο κατά του ίδιου του ελληνικού πληθυσμού από τους πολιτικούς και τις τηλεοράσεις.
Επί μήνες, είτε ως αποτέλεσμα αμφιταλαντεύσεων πολιτικών, είτε ως προσπάθεια προετοιμασίας του πληθυσμού και αποδοχής λύσεων τύπου ΔΝΤ, οι ¨Ελληνες πολίτες βομβαρδίζονται πολλές ώρες κάθε μέρα από την πληροφορία ότι κινδυνεύει η δουλειά τους, η αμοιβή τους, η σύνταξή τους, η περίθαλψή της, ότι το κράτος τους είναι χρεωκοπημένοι, ότι είναι ίδιοι κλέφτες και απατεώνες, ότι την ίδια ευθύνη έχει τελικά ο περιπτεράς και οι Πρωθυπουργοί της χώρας για το κατάντημά της. Κλονίστηκαν οι βασικές σταθερές που επιτρέπουν την διατήρηση ενός κράτους, η στοιχειώδης εμπιστοσύνη των πολιτών σε αυτό. Ο ελληνικός λαός δέχθηκε μαζικά την πληροφορία ότι θα καταστραφεί εξαιτίας της συμπεριφοράς του και ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα γι’ αυτό.
Ετσι μπορεί μεν να έγινε από μερίδα της κοινής γνώμης πολιτικά αποδεκτό το αδιανόητο μέχρι πρότινος ενδεχόμενο προσφυγής στο ΔΝΤ, μαζί όμως έγιναν και πολλά άλλα. Πρώτον, εξαπολύθηκε τόσο ισχυρή δόση ψυχολογικής βίας στην κοινωνία, που, αργά ή γρήγορα, θα οδηγήσει σε τρομακτική έκρηξη πραγματικής βίας, αγνώστου ακόμα μορφής και περιεχομένου. Δεύτερο, παρέλυσε η διοίκηση, σχεδόν σταμάτησαν οι μη απαραίτητες οικονομικές δραστηριότητες, έφυγαν κεφάλαια στο εξωτερικό, Τρίτο, ολόκληρη η κοινωνία καταλήφθηκε από την ιδεολογία ο σώζων εαυτόν σωθήτω, που είναι ο βασικός μηχανισμός κατάρρευσης οποιουδήποτε συνόλου. Τέταρτο, υπονομεύτηκε η δυνατότητα του ελληνικού λαού να συγκροτηθεί σε υποκείμενο και να δράσει για τη σωτηρία της χώρας του, αν και, τα κοινωνικά προβλήματα, ενδέχεται τελικά, χωρίς να είναι βέβαιο, να δράσουν τελικά σε τέτοια κατεύθυνση.
Στην πραγματικότητα, ο ψυχολογικός πόλεμος κατά του ελληνικού λαού θυμίζει κάπως τις πιο διεστραμμένες διαφημιστικές μεθόδους των καπνοβιομηχανιών, που χρησιμοποιούν τον ίδιο τον φόβο του τσιγάρου ως μέσο διάδοσής του. Δεν αποβλέπει στην οργάνωση μιας απαραίτητης μεταρρύθμισης της χώρας, αλλά στην αποδοχή ενός οικονομικά καταστρεπτικού και ανεπίκαιρου νεοφιλελευθερισμού από την πλειοψηφία, με την παράλογη ελπίδα του τρομαγμένου ότι θα τη γλυτώσει κάπως εκείνος. Και καλλιεργεί τη σύγχυση, ώστε όταν έρθει η αναπόφευκτη εξέγερση, να μην μπορεί να πάρει συλλογική, οργανωμένη μορφή, διεκδικώντας διέξοδο για το έθνος.
ΠΟΥ ΟΔΗΓΕΙ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΠΟΥ ΠΗΡΑΜΕ
Δεν θα συζητήσουμε εδώ το κατά πόσον το ΔΝΤ συνιστά λύση. Ούτε καν οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις που μας στέλνουν σε αυτό, για να απαλλαγούν από το πρόβλημα και για να αυξήσουν τις πιθανότητες αποπληρωμής των χρεών προς τις τράπεζές τους, δεν το υποστηρίζουν. Σε όλα τα ζητήματα οικονομικής πολιτικής παγκοσμίως υπάρχουν αντιμαχόμενες απόψεις. Σε ένα μόνο επιστήμη και εμπειρία είναι κατηγορηματικές: όπου πήγε το ΔΝΤ κατέστρεψε τις χώρες (και τους πολιτικούς και κόμματα που το εισήγαγαν, συχνά προκαλώντας στο τέλος χρεωκοπίες, επαναστάσεις, αλλαγές καθεστώτων (κλασικά παραδείγματα η Αργεντινή και η Ρωσία)). Τις προάλλες ούρλιαζε ο σοσιαλιστής – όσο και ο γράφων αστροναύτης, Στρως-Καν – γιατί η ουκρανική κυβέρνηση έδωσε 10 ευρώ αύξηση στον κατώτερο μισθό. Μπορεί η ελληνική κυβέρνηση να πιστεύει ότι θα είναι εξαίρεση, της το ευχόμαστε, θα είναι όμως η πρώτη περίπτωση που θα συμβεί αυτό. Ο διεθνής τύπος εκτιμά πιθανότερη τη χρεωκοπία και την έξοδο από το ευρώ, ανεξαρτήτως βοήθειας. Οι μεγάλες τράπεζες όχι μόνο ποντάρουν σε αυτό το ενδεχόμενο, αλλά και σχεδιάζουν να το πραγματοποιήσουν με τους δικούς τους όρους, όπως π.χ. το “μοντέλο Γέλτσιν”, όπου εξαγοράστηκε αντί πινακίου φακής όλος ο πλούτος της χώρας.
Αν δεν γίνει θαύμα, αν η πορεία αυτή δεν σταματήσει, αν οι αναπόφευκτες κοινωνικές εκρήξεις δεν βρουν συνειδητή, έλλογη πολιτική έκφραση, δεν θα χαθεί απλώς ένα βιοτικό επίπεδο που θα θιγεί σε κάθε περίπτωση. Θα ακυρωθεί κάθε αναπτυξιακή προοπτική, θα λεηλατηθεί ο δημόσιος πλούτος της χώρας, θα τεθεί σε σπουδαίο κίνδυνο η κυριαρχία του ελληνικού λαού σε Κύπρο, Αιγαίο, Θράκη. Σε ορίζοντα πέντε-δέκα ετών, θα απειληθεί και το δημοκρατικό καθεστώς.
Η Ελλάδα χρησιμοποιείται τώρα ως παγκόσμιας σημασίας πεδίο δοκιμής για την κατάργηση του έθνους-κράτους και την αντικατάστασή του από έναν παγκόσμιο ολοκληρωτισμό. ‘Όπως επίσης χρησιμοποιείται ως κατεξοχήν εργαλείο διάλυσης της Ευρωπαϊκής ¨Ενωσης.
Για να αντιμετωπίσει η χώρα τη λαίλαπα που έρχεται χρειάζεται ένας κοινωνικός συσχετισμός δύναμης που θα σταματήσει την καταιγίδα των μέτρων και η διατύπωση και επεξεργασία τεκμηριωμένων εναλλακτικών λύσεων και, κυρίως, διαμόρφωση νέων πολιτικών εργαλείων ικανών να τις εφαρμόσουν.
Για πολλά χρόνια, οι περισσότεροι Ελληνες προσπερνούσαν αδιάφορα όποιον προειδοποιούσε για το τραγικό αδιέξοδο της χώρας. Μερικοί εξυπνάκηδες έλεγαν ότι η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει. Μόνο αν ο ελληνικός λαός συνειδητοποιήσει ότι η Ελλάδα μπορεί να πεθάνει, και δράσει ανάλογα, υπάρχει περίπτωση να ζήσει.
(*) Σε μια μακρά πορεία εκφυλισμού το ελληνικό πολιτικό σύστημα σταμάτησε να λειτουργεί ως διαμεσολαβητής της κοινωνίας, καταλήγοντας εν τέλει να οργανώνει εσωτερικά τη λεηλασία της χώρας, εξωτερικά την εξάρτησή της. Tα προβλήματα όμως των ελίτ δεν περιορίζονται μόνο στους πολιτικούς. Κατάπληξη προκάλεσαν αίφνης τρεις πολύ χαρακτηριστικές πρόσφατες αποφάσεις του Αρείου Πάγου: απυρόβλητο για τον ανακριτή της υπόθεσης Ζήμενς, ανατροπή απόφασης Εφετείου που περιόριζε ληστρικά επιτόκια τραπεζών, κλείσιμο της υπόθεσης των Πακιστανών με το επιχείρημα ότι η ΕΥΠ δεν κάνει τέτοιες δουλειές.Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό “Eπίκαιρα”, 29.4.2010
http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/05/blog-post_6348.html
.