Αυτοερωτισμός και ερωτισμός

Γράφει ο Δημήτρης Ζιαμπάρας.

Πολλοί αναλυτές θεωρούν ότι η νίκη Τραμπ στις ΗΠΑ οφείλεται κατά ένα μεγάλο ποσοστό στην —εμπράκτως— δηλωμένη απέχθειά του για την λεγόμενη «πολιτική ορθότητα» (βλ. άρθρο μου «Δικαίωμα στην δυστοπία» για την έννοια της πολιτικής ορθότητας) που ταλανίζει τους Αμερικανούς, και όχι μόνο. Ένα από τα μεγαλύτερα προπύργια της πολιτικής ορθότητας είναι οι παραολυμπιακοί αγώνες. Κατά την διάρκεια των πρόσφατων παραολυμπιακών αγώνων ο μόνος που αψήφησε την πολιτική ορθότητα ήταν ο Σώρρας ο οποίος μίλησε δημόσια, στρεφόμενος κατά του γελοίου θεάματος των συγκεκριμένων αγώνων. Αυτός ήταν ο μόνος που δεν φοβήθηκε μην χαρακτηρισθεί «αναπηροφοβικός» (ναι!, υπάρχει και αυτός ο όρος) θυμίζοντάς  μου τη γνωστή ρήση που λέει, ότι από μικρό και από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια.

Το θέαμα περιλαμβάνει –κατά ωμή κυριολεξία- μονόχειρες να ξιφουλκούν, χωλούς να τρέχουν, κουλούς να κολυμπούν και ανάπηρους στα καροτσάκια να παίζουν μπάσκετ, ενώ την ίδια ώρα οι «φίλαθλοι» που τους παρακολουθούν δηλώνουν εκστασιασμένοι από την υπεράνθρωπη προσπάθεια των άτυχων αυτών ανθρώπων, στη θέση των οποίων κάλλιστα θα μπορούσε να βρίσκεται καθένας από μας. Με την ίδια σκέψη, λοιπόν, γιατί δεν διοργανώνουμε και παρα-Body-Building αγώνες παχύσαρκων, παρα-Eurovision διαγωνισμό τραγουδιού για τραυλούς και παραολυμπιακούς αγώνες μαθηματικών για ανθρώπους με νοητική στέρηση, για να ενθουσιαστούν ακόμη περισσότερο οι «φίλαθλοι», με το μεγαλείο ψυχής των διαγωνιζόμενων; Το σκεπτικό, γνωστό: λιγότεροι αποκλεισμοί, περισσότερα ατομικά δικαιώματα.

Το σίγουρο είναι, πως για τους ίδιους τους ανθρώπους με ειδικές ανάγκες, η πλειοψηφία των οποίων βρίσκεται παρατημένη από την πολιτεία με αστεία επιδόματα και ανύπαρκτες υποδομές, δεν ωφελεί σε τίποτα (ούτε και έχουν ανάγκη) μία χούφτα από αυτούς να γίνεται θλιβερό θέαμα, μέσα σε ένα πραγματικό όργιο σπατάλης. Τα «παίρνω στο κρανίο» όταν βλέπω ανάπηρους σε απόγνωση για την μείωση των επιδομάτων τους προς χάριν συντάξεων «γήρατος» συνομήλικων πενηντάρηδων, πιθανόν να είναι και «φίλαθλοι» (άλλωστε το 30% των συνταξιούχων μας είναι κάτω των 65 ετών). Ενδεικτικά, αναφέρω το προσωπικό παράδειγμα φίλου μου, ατόμου με ειδικές ανάγκες που ζούσε στις Βρυξέλλες, ο οποίος μετακόμισε μόνιμα στην Αθήνα, ωστόσο, μέσα σε έξι μήνες γύρισε πίσω. Γιατί;  Επειδή όλο το διάστημα ήταν αποκλεισμένος μες στο σπίτι του. Όποτε κατάφερνε να βγει έξω, έβρισκε τις ράμπες των αναπήρων και τα πεζοδρόμια συνεχώς αποκλεισμένα από σταθμευμένα αυτοκίνητα. Να, ποιοι είναι οι «φίλαθλοι» στην Ελλάδα!

Το μόνο που διδάσκουν οι παραολυμπιακοί αγώνες είναι η αποδόμηση της έννοιας του κοινωνικού προτύπου και η αποθέωση του ατομικισμού: κανείς δεν έχει ανάγκη κανέναν. Η υπέρβαση για την υπέρβαση, χωρίς επί της ουσίας να προσφέρουν το παραμικρό στην κοινωνία από την τροπή της μειονεξίας τους σε πλεονέκτημα, όπως συμβαίνει με ανάπηρους σαν τον Παναγιώτη Κουρουμπλή, τον Wolfgang Schäuble, τον Stephen Hawking και άλλους. Ούτε και οι ίδιοι, όμως, νιώθουν την μεγαλύτερη χαρά από όλες: το να αναπτύσσουν τις πραγματικές αρετές τους και να νιώθουν ουσιαστικά χρήσιμοι και απαραίτητοι στον κοινωνικό τους περίγυρο. Να μην έχουν ανάγκη την αγιοβασιλιάτικη αλληλεγγύη των «φιλάθλων». Το να ενθαρρύνεις τον Κουρουμπλή να διαγωνίζεται στην σκοποβολή, τον Schäuble να παίζει σε ομάδα μπάσκετ και τον Hawking να ασκείται με τα βλέφαρά του σε μια συσκευή τοξοβολίας δεν είναι τίποτε άλλο παρά υποκριτικές και αντικοινωνικές πράξεις. Το μόνο που εκφράζουν έντονη εγωπάθεια και ναρκισσισμό.

Οι παραολυμπιακοί αγώνες είναι ένα υποπροϊόν του υπερφιλελευθερισμού, ενός ανερμάτιστου φιλελευθερισμού (ελλείψει ιδεολογικού ανταγωνισμού) που βιώνουμε τις τελευταίες δεκαετίες και που βάζει την σφραγίδα της χυδαιότητάς του σε όλες τις πτυχές του ανθρώπινου βίου, με αιχμή του δόρατος την πολιτική ορθότητα. Αυτός, αλλοτριώνει τον άνθρωπο αναδεικνύοντας μονόπλευρα την ατομικότητά του και υποβαθμίζοντας —μέχρι εξάλειψης— την συλλογική του υπόσταση, κυρίως μέσα από την στρέβλωση συλλογικών αξιών και προτύπων. Γι’ αυτό, γεμίσαμε νευρώσεις, ψυχώσεις, εθισμούς, διαστροφές και καταθλίψεις. Το ακριβώς αντίθετο είχαν κάνει στην διάρκεια του μεσοπολέμου ο υπερσυντηρητισμός (που οδήγησε στον φασισμό και στον ναζισμό) και ο υπερσοσιαλισμός (που οδήγησε στον κομμουνισμό). Το εκκρεμές της ιστορίας μετακινήθηκε, αναμενόμενα, στην άλλη πλευρά.

Αυτό που πρέπει σε κάθε περίπτωση να γίνει αντιληπτό, είναι ότι οι ανάπηροι χρήζουν απαραιτήτως κρατικής βοήθειας όσον αφορά στα προβλήματα κινητικότητάς τους και είναι γελοίο —αν όχι προσβλητικό— να πλασάρονται ως αθλητικά πρότυπα. Πρότυπα μπορούν να γίνουν και να απολαμβάνουν αληθινά την κοινωνική αναγνώριση, εκτός αθλητισμού: στην επιστήμη, στην πολιτική, στην οικονομία, στο σκάκι, και οπουδήποτε δεν απαιτείται αρτιμέλεια.

Άλλωστε, το πραγματικό νόημα των ολυμπιακών αγώνων από καταβολής τους, είναι να επιδεικνύεται η αλκή, η ρώμη, και η αγωνιστικότητα των αθλητών· η αποθέωση του ανθρώπινου σώματος· η πολεμική ικανότητα της πόλης του αθλητή. Όση σχέση έχει ο αυνανισμός με τον έρωτα, άλλη τόση έχουν και οι παραολυμπιακοί με τους ολυμπιακούς αγώνες, έτσι, που, κατά πάσα πιθανότητα, οι μελλοντικοί ιστορικοί θα αντιμετωπίζουν τους παραολυμπιακούς αγώνες με την ίδια απορία που αντιμετωπίζουμε εμείς τα θεολογικά συνέδρια του μεσαίωνα που πραγματεύονταν το εάν οι γυναίκες έχουν ή όχι ψυχή.