Μπορούμε να αναπροσανατολίσουμε την αμερικανική στάση απέναντί μας

«Εν ανθηρώ έλληνι λόγω» ο Προκόπης Παυλόπουλος κατηύθυνε τον Μπαράκ Ομπάμα στους τύπους των ήλων των πληγών που ταλανίζουν τη χώρα μας ων πρώτη: η αδιέξοδη πολιτική λιτότητας που μας επεβλήθη. Ο συνομιλητής του συνομολόγησε ότι «η λιτότητα δεν αποτελεί στρατηγική ανάπτυξης».

Ο οικοδεσπότης άνοιξε με αυτοπεποίθηση τα μείζονα εθνικά μας:

– Κυπριακό: Λύση δίκαιη σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο και το ευρωπαϊκό

κεκτημένο, χωρίς στρατεύματα κατοχής και αναχρονιστικές εγγυήσεις.

– Λωζάννη: Αδιανόητη κάθε συζήτηση αναθεώρησής της.

– Σκόπια: Η προκλητική ψευδωνυμία αλυτρωτισμού στοχεύει αλλαγή συνόρων.

Ο πλανητάρχης τα αντιπαρήλθε σιγή. Το Στεϊτ Ντιπάρτμεντ προεδρεύοντος Ομπάμα κανοναρχεί «λύση» για το Κυπριακό βαθύτατα ανθελληνική. Λύση τουρκική.

Ο Μπους (πατήρ) δεν άκουσε το καλοκαίρι του 1991 τον αείμνηστο Κωνσταντίνο Καραμανλή που τον συμβούλευε ότι «η Αμερική θα μπει σε μεγάλη περιπέτεια, αν η Τουρκία αναλάβει σημαντικό ρόλο στη Μέση Ανατολή».

Ο Ομπάμα και τα αμερικανικά παράκεντρα εξουσίας λειτουργούν με τον ίδιο αδιόρθωτο φιλοτουρκισμό. Όρα συμβουλές του αντιπροέδρου Μπάϊντεν προς Αναστασιάδη να δεχθεί τους τουρκικούς όρους.

Οι μεγάλες χώρες έχουν θεσμική συνέχεια. Ιδίως στην εξωτερική τους πολιτική. Η Ελλάδα ωστόσο θα μπορούσε να αναπροσανατολίσει την απέναντί της  αμερικανική στάση αν κάποτε απεφάσιζε να κάνει χρήση της εκεί δυνάμεώς της σε ψήφους και πολιτικό χρήμα και συνειδητοποιούσε τον τρόπο λειτουργίας των αμερικανικών κέντρων αποφάσεων οικοδομώντας τους διαύλους επηρεασμού τους.

Τον Ελληνισμό αφορά η στάση του Τραμπ απέναντι του Ερντογάν. Ο δαιμονισμένος γείτων οδύρεται για τα 2.500.000 τ.χμλ. που είχε η Οθωμανική αυτοκρατορία το 1914 (ενίοτε θυμάται την εποχή που οι Οθωμανοί πολιορκούσαν τη Βιέννη και κατείχαν τότε 20.000.000 τ.χλμ.).

Η Αμερική, (ακόμη του Ομπάμα), πιέζει για «λύση»=νομιμοποίηση των τετελεσμένων του Αττίλα. Και μπορεί ο ισλαμοτουρκικός μεγαλοϊδεατισμός του νεοοθωμανού με τα λόγια να στήνει ανώγεια και κατώγεια, αλλά δεν ορρωδεί να προβαίνει και σε συγκεκριμένες κινήσεις όπως: έξοδος του Barbaros στην ΑΟΖ μεταξύ Πάφου και Καστελλόριζου. Στοχοποιεί το Καστελλόριζο – κάρφος στους οφθαλμούς της Άγκυρας – και προχωρεί σε εκτεταμένες στρατιωτικές ασκήσεις = παραβιάσεις του εναέριου και θαλάσσιου ελληνικού χώρου.

Το πρώτο βήμα πάντως τουρκικής γραφής του νέου προέδρου το λάβαμε από την τηλεφωνική επικοινωνία Τραμπ – Ερντογάν και τα γλυκανάλατα του αμερικάνου ότι η… κόρη του «θαυμάζει» τον ισλαμιστή!

Είναι νωρίς εντούτοις να έχουμε οριστική εικόνα για την στάση του νέου προέδρου απέναντι του ισλαμοτουρκισμού. Ο όποιος αναπροσανατολισμός της αμερικανικής πολιτικής απαιτεί συστηματικό αγώνα που εμείς πρέπει να κάνουμε.

Οι ηγεμονεύουσες ελίτ του κόσμου είδαν το αμερικανικό αποτέλεσμα ως νίκη του λαϊκισμού. Οι όπου γης – και εν Ελλάδι – ομογάλακτοί τους μυρικάζουν τώρα στη διαπασών αυτό το παραμύθι και καλούν σε συναγερμό κατά του φαντάσματος του λαϊκισμού. Εννοούν με τον όρο κάθε αντίλογο –αντίδραση στην παγκοσμιοκρατία, τις πολυεθνικές ολιγαρχίες, τη μη πραγματική οικονομία.

Οι ολιγάρχες και τα παπαγαλάκια τους φοβούνται μιαν εξέγερση των «σκλάβων». Των αδυνάτων και της μεσαίας τάξης που ήταν μέχρι πρότινος η ραχοκοκαλιά των κοινωνιών. Και τι δεν έκαναν για να τη διαλύσουν: άνοιξαν τα σύνορα στις ασύδοτες εισαγωγές προϊόντων και στην ανεξέλεγκτη μετανάστευση, οδήγησαν σε μαζική μετεγκατάσταση, ή αναγκαστικά λουκέτα χιλιάδες, ιδίως μικρομεσαίες επιχειρήσεις  εντάσεως εργασίας, προκαλώντας τσουνάμι ανεργίας.

«Ο λαϊκισμός απειλεί την διεθνή οικονομία», οδύρεται ο Holger Schmieding τής Berenberg Bank (Καθημερινή 15.11.16). Γιατί; Διότι με τη νίκη του Τραμπ έχει, λέει ο τραπεζίτης, αυξηθεί «ο κίνδυνος επανεμφάνισης του προστατευτισμού», που προφανώς θα θέσει υπό έλεγχο την ασυδοσία των αγορών.

Ο μανιακός αντι-Τραμπ   Paul Krugman (Ν.Υ.Τimes 15.11.16) βλέπει παρά ταύτα ανάπτυξη. Αλλά μας προετοιμάζει αλλοιώς: «μην εκπλαγείτε αν βραχυπρόθεσμα επιταχυνθεί η ανάπτυξη. Σε μακροπρόθεσμο όμως ορίζοντα οι επιπτώσεις θα είναι μεγάλες»…Ίδωμεν!

Η αποστροφή του αμερικανοευρωπαϊκού κατεστημένου στο πρόσωπο του νεοεκλεγέντος προέδρου ως λαϊκιστή εγκαινιάζει την εισαγωγή ενός είδους προληπτικού αναθέματος που φαίνεται θα χρησιμοποιηθεί σε όλες τις επί θύραις εκλογικές αναμετρήσεις. Και στην Ευρώπη επίκεινται πολλές. Οι κατεστημένοι αμφισβητούν τους λαούς που δεν πειθαρχούν στην περιβόητη πολιτική ορθότητα. Αμφισβητούν την δημοκρατία αυτοί που δεν μπορούν να την χειραγωγήσουν.

Στην κατεστημένη πολιτική ορθότητα εισχώρησε από καιρό, ιδίως στη Γαλλία, ο ισλαμοαριστερισμός. Τον κάνει φύλλο-φτερό ο Jacques Julliard, κορυφαίος αρθογράφος, αμετανόητος αριστερός κατά δήλωσή του, που «δεν αφήνει ποτέ να λένε ότι αυτή εδώ η αριστερά είναι ή αριστερά»! Ψέγει τους ομοϊδεάτες τους που «θεωρούν καθήκον τους να προκαλούν το μίσος κατά του Χριστιανισμού. Είναι περίεργο να βλέπεις αυτές τις ευαίσθητες ψυχές να αγωνιούν για την αύξηση της υποτιθέμενης ισλαμοφοβίας, η οποία δεν προκάλεσε ποτέ έναν θάνατο, εκτός από τους πολέμους που κάνουν οι μουσουλμάνοι μεταξύ τους, όταν για τις διώξεις με θύματα χιλιάδες χριστιανούς στον κόσμο δεν βγάζουν ούτε έναν αναστεναγμό»(Le Figaro/26.8.16).

Ερώτηση κρίσεως: Οι ημέτεροι «Λιακο-Φίληδες» είναι αριστεροί;