Επιστροφή στο 1946

Σημαία και πιπίλα της αριστεράς είναι ο ταξικός αγώνας.Στην Ρωσία του Στάλιν όμως ξέρουν τι σήμαινε απεργία;Επανάσταση εναντίων του κινήματος.Ποινή:Θάνατος.Διάβασε Άγιο Λουκά τον γιατρό….

Μαζικά και ξεκάθαρα ,το εκλογικό σώμα επέλεξε την πρώτη. Επειδή το ΚΚΕ δεν συμβιβάσθηκε με την απόφαση του Ελληνικού λαού, χρειάστηκε και ένας τριετής εμφύλιος πόλεμος για να αποτραπεί η μετατροπή της Ελλάδας σε κομμουνιστική δικτατορία

Χωρίς να παραγνωρίζεται το λάθος της αποχής, τα “μαζικά” και “ξεκάθαρα”, μέ τόσους εξορισμένους και την απήχηση του ΕΑΜ είναι λανθασμένα.

κανείς δεν καταγγέλλει βεβαίως το ίδιο το εκλογικό σώμα ή έστω το μέρος του εκείνο που ανέδειξε τα τελευταία τριάντα χρόνια ανέντιμους, φαύλους και ανίκανους πολιτικούς,οι οποίοι οδήγησαν την χώρα στην χρεωκοπία.

Αυτό είναι εν μέρει αλήθεια. Ωστόσο είναι γεγονός ότι δεν μπορεί ο αρθρογράφος να καταλάβει ότι σε ένα εμμεσοδημοκρατικό καθεστώς το οποίο δεν δίνει στην πραγματικότητα την δυνατότητα αλλαγής/ανατροπής του, δεν είναι εύκολο να αλλάζουν “νόμιμα” οι φαύλες και ανέντιμες ηγεσίες, και γι’ αυτό οι απλές καταγγελίες δεν έχουν νόημα.

Και κανείς, ούτε κάν η υποτίθεται αντακαπιταλιστική Αριστερά μας, δεν καταγγέλλει το κυρίαρχο υπερκαταναλωτικό και αντιπαραγωγικό μοντέλο της Μεταπολίτευσης,εν τέλει το κυρίως υπεύθυνο για την χρεωκοπία μας

Πράγματι, το έχει κάνει η νεοορθόδοξη (ακρο)δεξιά…

Αλλά τις τελευταίες μέρες παρακολουθούμε μία διολίσθηση της Αριστεράς εν συνόλω σε επαναστατικού τύπου πολιτικές εξαγγελίες

Δεν φαίνεται να άκουσε τις απόψεις του Παπαχελά και του Τέλογλου ο κ. Μ.Μ., για περιστολή των ελευθεριών του Συντάγματος; Δεν είδε τι έγινε τώρα με τον παραγκωνισμό της Βουλής; Μήπως έχει άλλη πρόταση εναλλακτική, όταν το Σύνταγμα είναι κομμένο και ραμμενο στα μέτρα τους και όταν απειλούνται στοιχειώδη δικαιώματα; Ας ρίξει μια ματιά σε ακροδεξιά ιστολόγια, όπου διάφοροι καυχώνται πως θέλησαν να κινηθούν προς τη Βουλή.

η επιλογή της οδηγεί σε χαοτικές εξελίξεις, βία, κατάλυση της δημόσιας τάξης και γενικευμένη ανασφάλεια.

Η αυτονόητη προϋπόθεση: Η νεοφιλελεύθερη βία και τάξη είναι καλή (ή αναπόφευκτη), η βία για την ανατροπή της είναι κακή. Χωρίς να χρειάζεται να υπερασπιστώ τις διαδηλώσεις από την προφανή προσπάθεια του αρθρογράφου να ταυτίσει τους φόνους με αυτές, το βασικό επιχείρημά του είναι νεοφιλελεύθερο και, φιλοσοφικά, σαθρό. Γιατί, αν η αρχή “η βία είναι κακό” ανακηρύσσεται ύψιστη, τότε ομοίως με την καταδίκη των φόνων θα έπρεπε να καταδικάζεται η συνεχής και μόνιμη τάξη, βία και “συναίνεση” της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας.

“Είναι σίγουρα πιο εύκολο από ότι στο “αμεσοδημοκρατικό” καθεστώς μονοκομματικής δικτατορίας των σοβιέτ.”

Τόσο “πιο εύκολο” ώστε 35 χρόνια δεν άλλαξε τίποτα (φαντάζομαι ότι δίκαια θα εξακολουθείς να έχεις τις ενστάσεις σου ώσπου να συμπληρωθούν 70 χρόνια, όπως στην ΕΣΣΔ) ενώ για την προηγούμενη αλλαγή χρειάστηκε να υποδουλωθεί η Κύπρος. Τόσο πιο εύκολα.
Μια μια κουβέντα: ο μονοκομματικός δικομματισμός (2 κόμματα που λεν και κυρίως εφαρμόζουν τα ίδια) δεν είναι (αμεσο)δημοκρατικότερος του μονοκομματικού.

“Οι νεοορθόδοξοι έχουν αφετηρία την (άκρο)αριστερά, εξ ου και “νεο-“.”

Σωστά, συνήθως. Αλλά κατάληξη την (ακρο)δεξιά ή τον νεοφιλελευθερισμό.

“Το Σύνταγμα η αριστερά το επικαλείται κατά το δοκούν, ενώ καθ’ομολογία της είναι αντίθετη σε αυτό και θέλει να το “αλλάξει στο δρόμο”.”

Μόνο που η αριστερά δεν είναι η κυρίαρχη πολιτικά, αλλά αντίθετα κυρίαρχοι είναι τα αφεντικά όσων προανέφερα. Το ότι 2 αντίπαλοι μπορεί να έχουν ίσες αξιώσεις εξουσιασμού δε σημαίνει ότι εξουσιάζουν το ίδιο. Αντίθετα, οι νεοφιλελεύθεροι “δημοκράτες”, που εκ των πραγμάτων υπερασπίζεται, έχουν και το σύνταγμα ραμμένο στα μέτρα τους, και την απειλή της δικτατορίας/βίας.
Επιπλέον, κάθε σύνταγμα είναι η αποτύπωση των δεδομένων συσχετισμών ισχύος. Σύνταγμα είχαν και στο Ιρακ, έχουν και στην Αίγυπτο.

“Γι’αυτό συστηματικά παραβιάζει τις συνταγματικές ελευθερίες και τα δικαιώματα όλων των υπολοίπων.
Η αριστερά απλά εκμεταλλεύεται τους δημοκρατικούς θεσμούς και τη δημοκρατική ανοχή ακόμα και στα άκρα, ενώ κατ’ουσίαν στοχεύει στην υπονόμευση και ανατροπή τους. “”

Και μόνο που θεωρείς δημοκρατία το πολίτευμα αυτό μού είναι αρκετό. Προφανώς τα δεξιορθόδοξα αντανακλαστικά υπερνικούν τις συνήθεις ρητορείες του χώρου περί ισηγορίας, ίσης συμμετοχής στην εξουσία κ.ά. (διότι είναι αρχαιοελληνικά άρα καλά).

“Η βία είναι κακή, είτε κομμουνιστική είτε “νεοφιλελεύθερη”, αλλά η νόμιμη βία του κράτους δικαίου είναι το αναγκαίο κακό, το ελάχιστο δυνατό σε σύγκριση με την ανεξέλεγκτη βία της αναρχίας. Για την αριστερά που στοχεύει στην ανατροπή του αστικού κράτους δικαίου η δική της βία είναι καλή εφόσον εξυπηρετεί τον πολιτικό στόχο της, ενώ είναι κακή η βία των αντιπάλων της.”

: Η κλασσική δεξιά-απολιτική σκέψη που βλέπει το κράτος ως δήθεν ουδέτερο και συνεπώς την βία του ως υπεράνω συζήτησης (όταν αυτή είναι στα πλαίσια του νόμου) κι όχι κτήμα των ισχυρών, όπως αναπόφευκτα είναι μέσα σε μια κοινωνία ταξική, σε μια κοινωνία όπου δεν υπάρχει ισηγορία και ίση πρόσβαση στην εξουσία.

Γι’ αυτό και η καταδίκη κάθε βίας εκ μέρους σου δεν λαμβάνει υπόψη της ότι η “έννομη” βία του κράτους είναι απλώς η βία των ισχυρών: σήμερα λ.χ. των εκπροσώπων του ΔΝΤ. Το ότι αποκοιμίζεται το 80-85% του κόσμου χάρη στην προπαγάνδα 5-6 ιδιωτικών καναλιών=συμφερόντων και 3 κρατικών ιεροκηρύκων δεν σημαίνει τίποτε για εσένα, είναι εντάξει, όπως και η κατάσταση πραγμάτων την οποία δημιουργεί και εδραιώνει.

Για όσους βλέπουν το προφανές, ένα τέτοιο σύνταγμα και τέτοιοι νόμοι είναι απαράδεκτοι στο βαθμό που ενισχύουν αυτήν την τάξη πραγμάτων, την άδικη. Ειδικά όταν δεν αφήνουν κανένα αδιέξοδο (ΜΜΕ-νόμοι κομμένοι και ραμμένοι στα μέτρα κάποιων λίγων)

“Οι συνεχείς διαδηλώσεις, πορείες, έφοδοι κλπ. είναι για την αριστερά εργαλεία “επαναστατικής γυμναστικής” και δημιουργίας φανατισμένου κλίματος που είναι και το υπόστρωμα πάνω στο οποίο επωάζεται η βία και οι δολοφονίες.”

Εντάξει, θα γίνονται διαδηλώσεις-πορείες-έφοδοι όχι συνέχεια αλλά μέρα παρά μέρα.

“Το αν “άλλαξε τίποτε” εξαρτάται από από αυτούς που ψηφίζουν σε εκλογές που γίνονται ελεύθερα. Το αν οι φηφοφόροι επιλέγουν σταθερά συγκεκριμένα κόμματα και πολιτικούς είναι δικός τους ο λογαριασμός και η ευθύνη.
Αντιθέτως στην “αμεσοδημοκρατική” μονοκομματική δικτατορία της ΕΣΣΔ και να ήθελε κανείς δεν μπορούσε να αλλάξει κάτι αφού πάντα το ίδιο κόμμα θα έβρισκε στην κάλπη κι αν τολμούσε και διαμαρτύρονταν είχε να φοβάται άλλα πράγματα σοβαρότερα από τη χαμένη ψήφο του.”

Ειλικρινά το βρίσκω πολύ αστείο όταν ακούω για εκλογές που γίνονται ελεύθερα στην Ελλάδα. Τα κριτήριά σου για το πόσο ελεύθερη μπορεί να είναι η πολιτική ζωή και οι εκλογές, είναι το να κυριαρχούν 5-6 καναλάρχες και οι δημοσιογράφοι/πολιτικοί υπηρέτες τους, και στα υπόλοιπα κόμματα δίνεται προβολή όχι ίση (δύσκολο αυτό να γίνει κατανοητό από μερικούς ότι είναι αναγκαία συνθήκη για δημοκρατία) αλλά ελάχιστη ή μηδαμινή. Τι να γίνει, έχεις μια περιορισμένη αντίληψη για την πολιτική ελευθερία.

Ενώ στην δημοκρατικότερη Ελλάδα των δύο πανομοιότυπων κομμμάτων που προβάλλονται σχεδόν αποκλειστικά, μπορεί (είναι δυνατό/πιθανό) ο ψηφοφόρος να ψηφίζει στην τύχη και δίχως ενημέρωση από τα κυρίαρχα ΜΜΕ ένα άλλο εκτός από τα 2-3 κόμματα που συνεχώς προβάλλονται.

“Η αριστερά ΕΙΝΑΙ κυρίαρχη πολιτικά, δεν υπάρχει καλύτερη απόδειξη περί αυτού από το ότι η σταθερά αντισυνταγματική, αντιδημοκρατική συμπεριφορά της παραμένει πρακτικά ατιμώρητη. Όπως φροντίζει να επιδεικνύει διαχρονικά, μπορεί να κάνει σχεδόν ό,τι θέλει, από το να κλείνει λιμάνια, δρόμους, ξενοδοχεία, δημόσια κτίρια μέχρι να ανεβάζει πανώ στην Ακρόπολη. Το ότι κάποιος δεν ασκεί την τυπική εξουσία δεν σημαίνει ότι στερείται (πολύ πιο σημαντικής) ουσιαστικής εξουσίας.”

Η ουσιαστική εξουσία είναι η εφαρμογή της συγκεκριμένης πολιτικής, η οποία δεν ήταν ούτε είναι αριστερή. Το ότι πλέον αφήνονται ανεξέλεγκτα ΚΑΙ ακροαριστερά στοιχεία, ενώ ώς το 1974 αφήνονταν ανεξέλεγκτα μόνο τα ακροδεξιά (για τα οποία η δράση τους [ξυλοδαρμοί ξένων, εμπρησμοί κ.λπ.] και η σχέση τους έως και τώρα με το παρακράτος και την αστυνομία δε φαίνεται να σε συγκινεί τόσο) στοιχεία δεν συνιστά “ουσιαστική κυριαρχία της αριστεράς”. Άλλο το ποια ιδεολογία εφαρμόζεται στην πράξη και άλλο το ποια ιδεολογία κυριαρχεί θεωρητικά – αν κυριαρχεί. Εκτός λ.χ. κι αν η θρησκευτική κρατική πολιτική του Ιουστινιανού μπορεί να χρεωθεί στην κυρίαρχη θεωρητικά χριστιανική “ιδεολογία” της εποχής του.

“Οι “νεοφιλελεύθεροι δημοκράτες” έφτιαξαν αυτό το Σύνταγμα που παρέχει και την ελευθερία στην αριστερά να δηλώνει ότι δεν το σέβεται. Η αριστερά βέβαια χρησιμοποιεί αυτήν την ελευθερία με σκοπό την υπονόμευση του ίδιου του δημοκρατικού πολιτεύματος.”

Οι “νεοφιλελεύθεροι δημοκράτες”, όταν οι επίσης αντιδημοκράτες αλλά πιο ακραίοι, απόγονοι δοσιλόγων/ταγματασαλιτών/μοναρχικών, κατέστρεψαν τα πάντα το 1974 και απέμειναν δίχως καμμία νομιμοποίηση να βασανίζουν και να εξορίζουν τη μισή Ελλάδα όπως έκαναν, σύρθηκαν στην επιλογή αυτή να χορηγήσουν “απλόχερα” την “ελευθερία”. Και, πράγματι, τώρα, έμμεσα, όπως προανέφερα, ζητούν προληπτικά την περιστολή του όπως επιθυμούν, μην τυχόν κάποια θετικά στοιχεία του χρησιμοποιηθούν εναντίον τους.

“εσύ με τα αριστεροσταλινικά αντανακλαστικά του χώρου σου προφανώς το θεωρείς “δικτατορία της αστικής τάξης”.
Και παλεύεις βέβαια για να επικρατήσει η “ισηγορία” και η “ίση συμμετοχή στην εξουσία” που υπήρχε στην ΕΣΣΔ.”

Δεν γνωρίζεις για τι παλεύω -ίσως εκτός από την εναντίωση στην ατσαλάκωτη (ως πρόφαση)νομιμοφροσύνη που χρησιμοποιείται (την εποχή αυτή) ΚΑΙ για την υποταγή στο ΔΝΤ,-, οπότε λέγε ό,τι θες, το διασκεδάζω. Αφού συγχέεις, στα πλαίσια της ατσαλάκωτης αντιαριστερής, κυρίαρχης ιδεολογίας την οποία στηρίζεις ως νόμιμη, “αμεσοδημοκρατία” και “ΕΣΣΔ” ως “Αριστερά”, ένα πράμα, τέτοια μόνο μπορείς να νομίζεις.

“Είναι η κλασσική πολιτική θεωρία των τελευταίων αιώνων, αλλά προφανώς δεν είναι του γούστου σου”.

Επί της ουσίας καμμία απάντηση. Εννοείται, φυσικά, ότι εσένα είναι του γούστου σου.

“Τους υπαλλήλους της Μαρφίν δεν τους σκότωσε η βία των “ισχυρών”, αλλά η βία των “ανίσχυρων” ακροαριστερών κουκουλοφόρων.”

Υπάρχουν πολλές αιτίες για να σκοτωθεί ένας άνθρωπος. Και υπάρχουν φυσικοί δολοφόνοι (οι οποίοι δεν μπορεί να αποδειχθεί εάν ήταν ακροαριστεροί ή προβοκάτορες παρακρατικοί) αλλά υπάρχουν και ηθικοί αυτουργοί – κι αυτοί είναι οι ισχυροί (που, ως δείγμα της ταύτισής σου με αυτούς, αφού αυτοί καθόρισαν το νόμο, σε εισαγωγικά βάζεις τη λέξη ισχυροί). Αν κάποιος σκέφτεται μονόπλευρα, εμποδίζεται να αντιληφθεί όλες τις αιτίες ενός γεγονότος.

“85% του κόσμου που δήθεν “αποκοιμίζεται” από 5-6 κανάλια είναι κατάσταση προτιμότερη από τη στανική επιβολή από 1 κανάλι στο 100% του κόσμου της προπαγάνδας ενός κόμματος που ισχυρίζεται ότι κατέχει την μόνη αλήθεια.
Το σύνταγμα είναι αυτό που προέκυψε από τις δημοκρατικές διαδικασίες ενός κοινοβουλευτικού πολιτεύματος. Οι ίδιες αυτές διακιδασίες προβλέπουν και το πώς θα αλλάζει και θα βελτιώνεται εφόσον οι εκλογείς και οι πολιτικοί αντιπρόσωποι που εκλέγουν επιθυμούν κάτι τέτοιο.”

Οι διαδικασίες είναι κομμένες και ραμμένες στα μέτρα των ισχυρών, όπως και το Σύνταγμά τους – η μοναδική φορά που ρωτήθηκε ο λαός ήταν το 1974. Το πόσο δημοκρατικό (λ.χ. σχεδόν πλήρης απουσία δημοψηφισμάτων, πρακτικά πλήρης απουσία τους) είναι και το πόσο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα τους είναι ηλίου φαεινότερο: Γι’ αυτό και ένας ισχυρισμός περί του αντιθέτου το μόνο φθηνό επιχείρημα που καταθέτει είναι τα πέρι μονοκομματικής ΕΣΣΔ (και “αμεσοδημοκρατικής” – να υποθέσω ότι θα διάβασες στα γραφόμενά μου αναφορά στην ΕΣΣΔ ως αμεσοδημοκρατική, αλλιώς δεν εξηγείται η εμφυλιοπολεμική νοοτροπία που έχεις), στα οποία προαναφέρθηκα.

“Ευτυχώς έχεις εσύ την πιο ευρεία αντίληψη για την πολιτική ελευθερία και το αναπληρώνεις. Μόνο με όρους ανεκδότου μπορεί κανείς να συγκρίνει τα επίπεδα ελευθερίας σε μια κοινοβουλευτική δημοκρατία και σε μια κομμουνιστική δικτατορία όπως η ΕΣΣΔ. Κι εκεί πλέον εντάσσονται οι παραπάνω λεκτικές ακροβασίες και σοφιστείες.”

Ασφαλώς και έχω πιο ευρεία αντίληψη για την πολιτική ελευθερία: δεν νοείται ελευθερία και δημοκρατία δίχως τουλάχιστον να ακούγονται ισότιμα όλες οι γνώμες και να υπάρχει ίση κατανομή της εξουσίας. Αντίθετα, εσύ νομίζεις ότι νοείται ελευθερία όταν ακούγονται μαζικά μόνο οι δύο(δηλ. μία) απόψεις.

Λεκτικές ακροβασίες και σοφιστείες είναι άλλοτε να κατακρίνεται το επίπεδο της ελληνικής δημοκρατίας κι άλλοτε να θεωρείται ασύγκριτα καλύτερη από τα ανατολικοευρωπαϊκά καθεστώτα.

“Το πρόβλημα δεν είναι οι τύποι γιατί κι εκεί οι ίδιοι ισχύουν, κάποια κόμματα επικρατούν, οι διαφορές δεν είναι πάντα μεγάλες, τα ΜΜΕ αυτά προβάλουν κλπ. Το πρόβλημα είναι στην ουσία της δημοκρατικής λειτουργίας που στην Ελλάδα συχνά εκφυλίζεται λόγω πολύ κακής νοοτροπίας πολιτών και πολιτικών.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα εκφυλισμού είναι και το ότι μια αντιδημοκρατική αριστερά σταλινικού τύπου χρησιμοποιεί κι επικαλείται τους δημοκρατικούς θεσμούς, ενώ ταυτόχρονα τους υπονομεύει συστηματικά .”

Προφανώς θεωρείς ότι στις δ/ευρωπαϊκές χώρες υπάρχουν τερατουργήματα όπως οι ελληνικοί νόμοι και το Σύνταγμα, ότι υπάρχει οικογενειοκρατία 70 ετών κ.ά. Θεωρείς ότι οι “τύποι” είναι ίδιοι λ.χ. στην ΗΠΑ και στην Ελβετία (ως προς το δημοψήφισμα) και στην Ελλάδα. Και προφανώς θεωρείς, παρά την κρίση, επιτυχημένο το μοντέλο που οδήγησε τη λατινική Αμερική (με την οποία συγκρίνεις την Κούβα που υφίσταται οικονομικές κυρώσεις) στην αθλιότητα.

“Αυτό που έγινε μετά τη μεταπολίτευση είναι ότι η αριστερά έχτισε το δικό της παρακράτος (του οποίου η δράση [δολοφονίες, τρομοκρατία, τραμπουκισμοί κλπ.] δε φαίνεται να σε συγκινεί, αν δεν το επικροτείς κιόλας) στα πρότυπα του προηγούμενου που κατήγγειλε και με στόχο πλέον τους αντιπάλους της. Η διαφορά είναι ότι το προηγούμενο είχε κρατήσει 25 χρόνια, αυτό έχει κρατησει ήδη 35 και δεν υπάρχει προοπτική να τελειώνει σύντομα, παρά τις αέναες διακηρύξεις για “τελος της μεταπολίτευσης” κλπ.”

Το ότι δόθηκε το ελεύθερο στην ακροαριστερά να κάνει ό,τι και η ακροδεξιά οφείλεται στο μεταπολιτευτικό μπάχαλο, το οποίο προέρχεται ακριβώς από την ελευθεριάζουσα αντίδραση σε 30 χρόνια ακρο/δεξιό γύψο. Το “ό,τι και η ακροδεξιά” είναι βέβαια τρόπος του λέγειν, ωστόσο το κατανοείς τοις μετρητοίς: ωσάν οι ακροαριστεροί μετά το 1974 να εξόριζαν και να βασάνιζαν ή και να εκτελούσαν “με την άδεια της αστυνομίας” δεκάδες χιλιάδες πολίτες, όπως έπρατταν οι ακροδεξιοί ώς το 1974. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει, συνεπώς τα μεταπολιτευτικά 35 χρόνια δεν συγκρίνονται ποιοτικά με τα (όχι 25 αλλά 38: από το 1936) χρόνια ακροδεξιάς κυριαρχίας και τρομοκρατίας. Όση φαντασία κι αν έχει κανείς ακρο-δεξιός, δεν σημειώνει όπως ώς το 1980 ο περιπτεράς τι εφημερίδα αγόρασε ούτε τον αποκλείουν από το Δημόσιο (πρόσφατα είναι τα όσα έγιναν επί Κωστάκη) ως ακρο-δεξιό.

“η ιδεολογία που κυριαρχεί θεωρητικά στη μεταπολίτευση είναι αριστερότατη, ο παρασιτικός κρατικισμός και το οικονομικό μοντέλο σοβιετικού τύπου. Κι αν κάπου επιχειρειται παρέκκλιση από την ορθόδοξη/νεο-ορθόδοξη γραμμή τότε επεμβαίνουν οι δυνάμεις καταστολής της αριστεράς για να επιβάλλουν την τάξη”

Ο παρασιτικός κρατικισμός της μεταπολίτευσης είναι απλώς ποσοτική μεγέθυνση του παρασιτισμού των γερμανοτσολιάδων/μαυραγοριτών κ.ά. δεξιών οι οποίοι αφού έγιναν ζάμπλουτοι, επιβραβεύτηκαν από το Κράτος αναλαμβάνοντας τις προμήθειες, τα κρατικά έργα, τους διορισμούς λόγω πολιτικών φρονημάτων. Με λίγη προσπάθεια θα χαρακτηρίσεις μαρξιστές και υιοθετήσαντες “το οικονομικό μοντέλο σοβιετικού τύπου” ακόμη και τον κυρίαρχο απόπατο της μετεμφυλιακής Ελλάδας. Είσαι ικανός και γι’ αυτό.

Αν έχει ευθύνες η αριστερά είναι ότι μετά το 1981 αφέθηκε στη γοητεία αυτού του μετεμφυλιακού προτύπου και, σε μεγάλο ποσοστό, έγινε σαν τα μούτρα των μαυραγοριτών/νεοφιλελεύθερων. Αλλά το κυρίαρχο πρότυπο στην μετεμφυλιακή Ελλάδα ήταν το δεξιό του κλεφτοκοτάδικου καπιταλισμού.

Όσο για την παρέκκλιση την οποία θαυμάζεις, αυτή είναι η γνωστή κυριαρχία των 5-6 δυνατών με νεοφιλελεύθερη μάσκα της “ιδιωτικοποίησης”, στους οποίους αφήνεται το ελεύθερο να αλωνίζουν (εκτός αυτού βλέπε τον μεταπρατισμό του μεσάζοντα Βγενόπουλου που αγόρασε και αμέσως πούλησε την Ολυμπιακή την οποία θα εξυγίανε και θα καθιστούσε κερδοφόρα, δείγμα του πόσο “αναπτυξιακά” σκέφτονται στην Ελλάδα οι “πετυχημένοι” και “αυτοδημιούργητοι” εκατομμυριούχοι νεοφιλελεύθεροι) και η δυνατότητα να κερδοσκοπούν (βλ. τιμές προϊόντων της “ελεύθερης αγοράς”, που αυξάνονται σε καιρό κρίσης) καθώς και το να αποκτούν δημόσια περιουσία με ελάχιστο αντάλλαγμα.

“Οι “νεοφιλελεύθεροι δημοκράτες” είναι οι μόνοι δημοκράτες που υπάρχουν στην Ελλάδα. Δεν είχαν την τύχη να είναι απόγονοι κατσαπλιάδων, σταλινοτσολιάδων και εαμοβουλγάρων αλλά κατάφεραν παρά τη λύσσα και την καταστροφική μανία των τελευταίων να στήσουν τη χώρα ξανά στα πόδια της μετά τον πόλεμο.”

Οι “νεοφιλελεύθεροι δημοκράτες”, ήταν/προγόνους είχαν είτε μαυραγορίτες και λωποδύτες, που με τον καιρό και το χρήμα “εξευγενίστηκαν” και έφεραν τις ιδέες των γκόλντεν μπόιζ, των γιάπηδων και άλλων μιασμάτων, είτε άνθρωποι του σκοινιού και του παλουκιού, ταγματασφαλίτες και δοσίλογοι που μη έχοντας καμμία ιδεολογία πέραν της στοιχειώδους αυτοσυντήρησης, έγιναν σε μια νύχτα από φιλοναζί φιλοσυμμαχικοί προκειμένου να γλιτώσουν το τομάρι τους, αποκαλώντας τις μετέπειτά ενέργειές τους βάσει της αλλαγής αυτής “προάσπιση της νομιμότητας” και της δημοκρατίας, στην οποία ποτέ δεν πίστεψαν, αφού ο πολιτικά άδειος εγκέφαλός τους μόνο έναν φύρερ κι έναν μαρμαρωμένο ξένο-κίνητο βασιλά ήξερε/ήθελε/ήταν ικανός να λατρεύει, και ταυτόχρονα να λυμαίνεται το Κράτος, όπως και έκαναν μεταξύ 1936-74.

Και λίγα λόγια για “Εαμοβούλγαρους” από όσους ξεπούλησαν το 1959/1967/1974 την Κύπρο, κι από όσους αναγνώριζαν τον Τίτο και την ομόσπονδη Μακεδονία του μετεμφυλιακά μόνο και μόνο γιατί οι ξένοι προϊστάμενοί τους το απαίτησαν επειδή ο Τίτο ήταν ενάντιος στον Στάλιν.

“Αυτοί που εξορίζονταν ήταν η μειοψηφία εκείνη που στανικά (και σταλινικά) επιδίωκε να μετατρέψει την Ελλάδα σε σοβιετική επαρχία αλλά δεν τα κατάφερε -κι έτσι πήρε η ίδια μια απειροελάχιστη γεύση της τύχης που επιφύλλασε στους αντιπάλους της, και γενικά στους αντιφρονούντες”

Η “μειοψηφία” στην οποία αναφέρεσαι είναι ο λαός του ΕΑΜ, η πραγματική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, ως προς τον οποίο οι Ταγματασφαλίτες, οι Μαυραγορίτες, οι Δοσίλογοι ήταν ένα ελάχιστο ποσοστό, που “δημοκρατικά” (με τη βοήθεια των Αγγλοαμερικάνων) και λόγω των λαθών του ΚΚΕ κατάφερε να εδραιώσει για 30 χρόνια την κυριαρχία του. Αυτή η πλειοψηφία εξορίζονταν, διώκονταν και εξαναγκαζόταν σε μετανάστευση μπας και γλιτώσει από τον καθημερινό εξευτελισμό της αξιοπρέπειάς της από τους ομοϊδεάτες σου.

“Αυτή η μειοψηφία με την επιστροφή της από τις εξορίες (ακόμα και από τις χώρες του κομμουνιστικού παραδείσου, πολύ περίεργο να αφήνει κανείς τον παράδεισο για την “μοναρχοφασιστική Ελλάδα”) έδειξαν το ποιόν και τις προθέσεις τους, όταν σε συνθήκες πληρους ελευθερίας πλέον ο σκοπός και η δράση τους ήταν και είναι πάντα η υπονόμευση της λειτουργίας του δημοκρατικού πολιτεύματος.”

Πράγματι, περίεργο να αφήνει κανείς τον κομμουνιστικό παράδεισο, αλλά καθόλου περίεργο να γίνεται μετανάστης το ’50 και το ’60 από την τόσο καλύτερη “δημοκρατική” Ελλάδα της εποχής.
Επειδή ζεις σε έναν φανταστικό κόσμο, “πλήρους ελευθερίας”, μπορείς να νομίζεις ότι οι πολιτικοί εξόριστοι που επανήλθαν εφαρμόζουν σήμερα στην Ελλάδα τα μέτρα που οι αντίπαλοί τους εφάρμοζαν ώς το 1974: εξορίες, βασανιστήρια, εκτελέσεις, κοινωνική περιθωριοποίηση και έμπρακτη/έμμεση εκδίωξη-μετανάστευση.

“Εγώ διασκεδάζω με την αυταρέσκειά σου και γνωρίζω πάντως με βάση όσα λες ότι παλεύεις για να γίνουν τα πράγματα χειρότερα από ό,τι είναι ήδη. Το μόνο που δε χρειάζεται η Ελλάδα της κυρίαρχης αριστερής σοσιαλιστικής ιδεολογίας που την έφερε στα χάλια που είναι σήμερα, είναι μαθήματα “αγώνων” από σταλινικούς και σταλινίζοντες.”

Διασκέδαζε όσο θες μέσα στην άγνοιά σου, έχεις το ακαταλόγιστο να μιλάς όταν δεν γνωρίζεις. “Κυρίαρχης σοσιαλιστικής ιδεολογίας”: Σε λίγο θα πεις και το ΠΑΣΟΚ σοσιαλιστικό. Γιατί όχι; Και το ΛΑΟΣ πολιτικός σύμμαχός του είναι άλλωστε.

“Εσύ δεν έδωσες καμία απάντηση επί της ουσίας. Φυσικά και είναι του γούστου μου όπως είναι και όλων των δημοκρατικών ανθρώπων σε όλο τον κόσμο.”

Απάντηση έχω δώσει εξαρχής όταν έκανα λόγο για το θέμα αυτό, στην οποία προτίμησες να μην ανταπαντήσεις. Κι ούτε θα ανταπαντήσεις, φαντάζομαι.

“Το αστείο είναι που κάνεις τάχα διάκριση “ακροαριστερών” και “παρακρατικών προβοκατόρων”, όταν όλες οι ομάδες των κουκουλοφόρων “αντιεξουσιαστών” είναι ακριβώς αυτό: ο παρακρατικός στρατός της αριστεράς που αναλαμβάνει να κάνει τη βρώμικη δουλειά”

Σοβαρά; Μήπως ήταν και ακροαριστεροί παρακρατικοί όσοι βασανίζουν “ανακρίνοντας” ξένους στα αστυνομικά τμήματα; Μήπως οι ακροδεξιοί που συναγελάζονται με τους αστυνομικούς όταν οι τελευταίοι αναμετρώνται με αναρχικούς, δεν είναι παρακρατικοί; Όσο κι αν θες να εθελοτυφλείς, η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν ακροδεξιοί παρακρατικοί, ειδικά στην Αστυνομία. Αυτούς που λες “παρακρατικός στρατός της αριστεράς”, οι χαφιέδες και οι πράκτορες, δεν πιστεύω να τους θεωρείς και πραγματικούς, συνειδησιακά εννοώ, Αριστερούς. Τα σπάνε (οι συγκεκριμένοι) κατ’ εντολήν, για να ενοχοποιούν όσους υποτίθεται ότι είναι ομοϊδεάτες τους.
Και: Για κάνε μια γύρα στα ακροδεξιά μπλογκ (περιττή ίσως η συμβουλή) για να δεις πόσο περήφανα διατυμπανίζουν ότι δοκίμασαν να μπουκάρουν στη Βουλή – ακριβώς αυτό για το οποίο οι ΔΝΤκράτες, οι νεοφιλελεύθεροι και οι μη κοινοβουλευτικοί ακροδεξιοί κατηγορούν το ΚΚΕ (Φυσικά, όλοι αυτοί σιωπούν για τις ενέργειες των ακροδεξιών). Εμπιστέψου, επιτέλους, τους ιδεολογικά κοντινούς σου – και διάβασε και τις ανακοινώσεις της ΑΚ και άλλων, για το αν καταδικάζουν τους μπάχαλους (http://www.resistance2003.gr/el/news/story.php?id=258, http://sxoliastesxwrissynora.wordpress.com/2010/05/08/%ce%b1%ce%bd%ce%b1%ce%ba%ce%bf%ce%af%ce%bd%cf%89%cf%83%ce%b7-%ce%b5%ce%ba%ce%b4%ce%bf%cf%84%ce%b9%ce%ba%cf%8e%ce%bd-%ce%b5%ce%b3%cf%87%ce%b5%ce%b9%cf%81%ce%b7%ce%bc%ce%ac%cf%84%cf%89%ce%bd-%ce%ba/ ) προτού κρίνεις (ίσως έτσι η θολούρα της αντίληψής σου για την “αριστερά” λίγο διαλυθεί)

“Οι διαδικασίες είναι κομμένες και ραμμένες στα μέτρα αυτού του λαού που δέχεται και τις επιβραβεύει εκλογικά σε αλλεπάλληλες εκλογές. Αν ήθελε πιο πολλά δημοψηφίσματα θα τα απαιτούσε, αλλά βολεύεται κι αυτός στο ρουσφετο-πελατειακό σύστημα όπου τελικά οι ρόλοι του “ισχυρού” και του “ανίσχυρου” γίνονται εκείνοι του βολεμένου και του αβόλευτου. Ο ίδιος αυτός λαός που ενώ π.χ. γνωρίζει το βαθμό διαφθοράς συγκεκριμένων πολιτικών συνεχίζει και τους υπερψηφίζει αρκεί να συμμετέχει και να ωφεληθεί στο βαθμό που μπορεί από τη διαφθορά αυτή”

Σε παραπέμπω σε όσα είπα αρχικά για το γεγονός ότι ένα σύστημα μπορεί να “κλειδώνει” τις εξελίξεις μη αφήνοντας πρακτικά επιλογή ελεύθερη.
Όσο για το “αν ήθελε, θα απαιτούσε” αυτό είναι περίεργο να το λες εσύ που είσαι ενάντιος στις διαδηλώσεις.
Το ότι μεγάλο τμήμα του λαού έχει εκμαυλιστεί σε μεγάλο βαθμό και δεν αντιδρά, έχω να πω: το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι. Το αντίθετο της άποψής σου δεν είναι ο λαϊκισμός, δηλαδή η άρνηση ότι ο λαός είναι κι αυτός υπεύθυνος, όμως η δική σου άποψη είναι ο ελιτισμός, το “καλά παθαίνουν, αφού (δήθεν) ελεύθερα το επιλέγουν”.

“Εμφυλιοπολεμική νοοτροπία έχεις εσύ, κάτι που φυσικά επιβεβαιώνει το πρώτο μου μήνυμα, αφού απέναντι στο προφανές (ότι είναι τουλάχιστον γελοία η σύγκριση μεταξύ κοινοβουλευτικής δημορκατίας και κομμουνιστής δικτατορίας) επιμένεις να αντιτάσσεις δήθεν ευαισθησίες για το πόσο δημοκρατικό είναι σήμερα το πολίτευμα.”

Εμφυλιοπολεμική νοοτροπία, την οποία επέδειξες αρχικά εσύ, είναι να κάνεις λόγο για Εαμοβούλγαρους ως αντεπιχείρημα στην δική μου σύγκριση μεταξύ της δικομματικής ολιγαρχίας και του καθεστώτος της ΕΣΣΔ.

“Φυσικά και είναι ασύγκριτα καλύτερο το επίπεδο της ελληνικής δημοκρατίας σε σύγκριση με τα ανατολικοευρωπαϊκά καθεστώτα. Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι απαραίτητα καλύτερο και από δυτικοευρωπαϊκές δημοκρατίες.
Η σοφιστεία (και η γελοιότητα του πράγματος) είναι το να χρησιμοποείς το δεύτερο ως αντεπιχείρημα κατά του πρώτου. “

Δε βλέπω κανένα “ασύγκριτα καλύτερο επίπεδο”. Η διαφθορά στην Ελλάδα αν σε αυτήν συνυπολογιστεί και η μετεμφυλιοπολεμική αεριτζίδικη ανάπτυξη (= 5 εκατομμύρια στην Αθήνα) δεν έχει όμοιό της σε χώρα ίδιου μεγέθους με την Ελλάδα.

“Η “ευρεία αντίληψη” περί πολιτικής ελευθερίας δείχνει και το βαθμό της υποκρισίας σου: η ισηγορία και ισονομία ανήκουν στις ελευθερίες και δικαιώματα της αστικής δημοκρατίας και αυτά εξασφαλίζονται μόνο σε δημοκρατικό κοινοβουλευτικό καθεστώς. Στα δικτατορικά ανατολικοευρωπαϊκά καθεστώτα τα οποία εσύ υποστηρίζεις, αυτά -και όσοι προσπαθούσαν να τα κερδίσουν- πήγαιναν περίπατο.”

Την “ευρεία αντίληψη” περί πολιτικής ελευθερίας εσύ την αρνείσαι ή δεν την διακηρύσσεις, συνεπώς δείχνει το βαθμό της υποκρισίας σου, εσύ ένας υποστηρικτής της έμμεσης κοινοβουλευτικής ολιγαρχίας από τη μια να λες ότι η ισηγορία/ισονομία εξασφαλίζονται με την αστική δημοκρατία (που ΔΕΝ εξασφαλίζονται και δεν υφίστανται σε αυτήν), κι από την άλλη να τις παραμερίζεις/αγνοείς ή να την ειρωνεύεσαι ως “πιο ευρεία αντίληψη” χαρακτηρίζοντας με αυτόν τον τρόπο “περιττό ή πλεονάζον” το αναγκαίο – πάντως το παραδέχτηκες ως “καλό” έπειτα από 2 απαντήσεις, κάτι είναι κι αυτό, προοδεύεις.

Για μια ακόμη φορά αδυνατείς να εννοήσεις τι υποστηρίζω και τι όχι αναφορικά με τα ανατολικοευρωπαϊκά καθεστώτα. Τι να κάνουμε, όταν πολιτικό πρόγραμμα είναι το “πατρις-θρησκεία-οικογένεια”, τόση δυνατότητα κατανόησης του τι λεν οι υπόλοιποι υπάρχει.
Λοιπόν, όσον αφορά στα ανατολικοευρωπαϊκά καθεστώτα (κάτι που έχω γράψει αλλού):

Πολλὲς φορὲς τίθεται τὸ θέμα ἐὰν ὁ ὑπαρκτὸς κομμουνισμὸς τῆς Ἀν. Εὐρώπης ἦταν καλύτερος ἢ χειρότερος ἀπὸ τὴν δυτικὴ δημοκρατία. Βέβαια, ἕνα τέτοιο ζήτημα εἶναι τεράστιο καὶ ἡ τοποθέτηση σ’ αὐτὸ ἀπαιτεῖ τὴν κατοχὴ ἑνὸς τεράστιου πλήθους δεδομένων γιὰ κάθε εὐρωπαϊκὴ χώρα, λ.χ. τόσο τὴν Ἰταλία καὶ τὴν Ἀγγλία ὅσο καὶ τὴν Ἑλλάδα, τόσο τὴν Ἀλβανία, ὅσο καὶ τὴν Ρουμανία, τὴν Οὐγγαρία ἢ τὴν ΕΣΣΔ. Ἡ θέση ποὺ διατυπώνεται ἐδῶ βασίζεται στὰ ἐμπειρικὰ δεδομένα τῆς Ἑλλάδας, δεχόμαστε ὅμως ὅτι ἀπὸ χώρα σὲ χώρα ἡ σύγκριση δίνει διαφορετικὰ ἀποτελέσματα. Εἶναι διαφορετικὴ ἡ σύγκριση Ἀλβανίας-Ἀγγλίας καὶ Ἑλλάδας-ΕΣΣΔ. Ἐπίσης πρέπει νὰ τονιστεῖ ὅτι ἡ περίοδος σύγκρισης 1945-1990 εἶναι ἀρκετὰ μεγάλη καὶ μπορεῖ νὰ ὑποδιαιρεθεῖ, ὁπότε ἴσως προκύπτουν διαφορετικὰ συμπεράσματα ἀνὰ περίοδο. Μὲ βάση τὰ δεδομένα τῆς Ἑλλάδας ὑποστηρίζω ὅτι δὲν ὑπῆρχε σημαντικὴ διαφορὰ ἀνάμεσα στὴν Ἑλλάδα καὶ σὲ μιὰ ἀντίστοιχη χώρα π.χ. Βουλγαρία ἢ Οὐγγαρία. Ἔτσι:

Ὑπάρχουν πολλὲς ὁμοιότητες μεταξὺ τῶν δυὸ καθεστώτων. Στὴν μετεμφυλιακὴ Ἑλλάδα ὅσοι ἀντιτίθεντο στὸ καθεστὼς καὶ δὲν ὑπέγραφαν τὶς δηλώσεις φρονημάτων, δὲν μποροῦσαν νὰ σπουδάσουν καὶ εἶχαν διάφορα προβλήματα στὴν κοινωνικὴ ζωή τους. Τὸ ἴδιο συνέβαινε καὶ στὰ ἀνατολικὰ καθεστῶτα: ὅσοι ἀποδοκίμαζαν τὸν μαρξισμὸ δὲν μποροῦσαν νὰ σπουδάσουν καὶ ἐργάζονταν σὲ χειρότερες δουλειές. Μιὰ ἄλλη ὁμοιότητα ἀφορᾶ τὸ φαινόμενο τῆς μετανάστευσης. Πολλοὶ ἀντικομμουνιστὲς θεωροῦν ἀπόδειξη γιὰ τὴν ὀρθότητα τοῦ ἀντικομμουνισμοῦ τὸ ὅτι οἱ κάτοικοι τῶν πρῶην κομμουνιστικῶν κρατῶν κατέληξαν σε σημαντικὸ ποσοστὸ πρόσφυγες, εἰδικὰ στὴν Ἑλλάδα. Ξεχνοῦν ὅτι καὶ ἡ μὴ κομμουνιστικὴ μετεμφυλιακὴ Ἑλλάδα γνώρισε τὴ μετανάστευση ἀπὸ τὸ 1950 ὣς τὸ 1970. Ἁπλῶς ὅ,τι ὑπέστη ἡ Ἑλλάδα, τὴν ἐρήμωση/ἀφαίμαξη τοῦ πληθυσμοῦ, τὴν ὑπέστη λ.χ. καὶ ἡ Βουλγαρία. Μπορεῖ, λοιπόν, κάποιος νὰ ὑποθέσει ὅτι εἴτε κομμουνιστικὴ εἴτε καπιταλιστική, ἡ Ἑλλάδα θὰ ὑπέφερε ἀπὸ τὴ μετανάστευση τῶν Ἑλλήνων. Μιὰ τρίτη ὁμοιότητα ἀφορᾶ στὸν πολυκομματισμό. Στὴν κομμουνιστικὴ Εὐρώπη ὑπῆρχαν μονοκομματικὰ καθεστῶτα ποὺ λάμβαναν 90% τῶν ψήφων στὶς “ἐκλογές” τους ἐνῶ ταυτόχρονα ὑπῆρχαν καί, σὲ μερικὲς κομ/κὲς χῶρες, ὁρισμένα νόμιμα κόμματα-βιτρίνες τὰ ὁποῖα χρησιμοποιοῦνταν εἴτε γιὰ ἐκτόνωση τῆς λαϊκῆς δυσφορίας εἴτε ἦταν φτιαγμένα ἀπὸ πράκτορες τοῦ καθεστῶτος, καὶ τὰ ὁποῖα λάμβαναν μηδαμινὰ ποσοστά. Στὴν Ἑλλάδα, χάρη στὰ τερατώδη μὴ ἀναλογικὰ ἐκλογικὰ συστήματα καθὼς καὶ χάρη στὴν πλύση ἐγκεφάλου τῆς ὑποτιθέμενα “ἐλεύθερης” ἐκλογῆς (τὰ κυρίαρχα ΜΜΕ διαφημίζουν μόνο ἢ κατὰ βάση τὰ δύο κόμματα), καταλήγουμε νὰ ὑπάρχουν δύο μεγάλα κόμματα, ποὺ συγκεντρώνουν τὸ 80% τῶν ψήφων καὶ ποὺ ἔχουν περίπου τὶς ἴδιες ἀπόψεις γιὰ τὰ βασικότερα ζητήματα, μὲ ἀποτέλεσμα τὸ 80% νὰ φαίνεται ὅτι ψηφίζει ὄχι δύο ἀλλὰ ἕνα κόμμα, ὅπως στὰ ἀνατολικοευρωπαϊκὰ καθεστῶτα.

Βέβαια, στὴν ἀνατολικὴ Εὐρώπη δὲν ὑπῆρχε ἡ ἐλευθερία τῆς διαδήλωσης ἐνάντια στὸ καθεστώς. Ἀλλά, πρακτικῶς, τὸ δικαίωμα τῆς διαδήλωσης στὴν μὴ κομμουνιστικὴ μετεμφυλιακὴ Ἑλλάδα δὲν ἀπέδωσε κάποια ἐπιπλέον δικαιώματα ἀπὸ αὐτὰ ποὺ οἱ ἐπικυρίαρχοι τῆς Ἑλλάδας παραχωροῦσαν. Ἁπλῶς ἀπορροφῶνται οἱ ἐντάσεις (π.χ. μὲ βανδαλισμοὺς κατὰ τὶς διαδηλώσεις) καὶ στὴ συνέχεια τίποτε δὲν ἀλλάζει ἐκτὸς ἀπὸ ὅ,τι καθορίζουν οἱ κρατοῦντες. Τόσο στὴν ἐμμεσοδημοκρατικῆ ὅσο καὶ στὴν ὑπαρκτὴ κομμουνιστικὴ τάξη πραγμάτων ἀποκλειόταν ἡ ἄμεση δημοκρατία, καὶ πάντα κυριαρχοῦσε μιὰ ἐλίτ τῶν ἴδιων προσώπων ἢ κλικῶν. Τὸ ὅτι στὴν ἔμμεση καπιταλιστικὴ δημοκρατία ὑπάρχει θεωρητικὰ ἡ ἐλευθερία τοῦ τύπου δὲν σημαίνει ὅτι ὑπάρχει ἰσηγορία ἢ ἀκούγονται οἱ φωνὲς τῶν μικρότερων: δίχως οἰκονομικοὺς πόρους δὲν ὑπάρχει δικαίωμα στὴν ἔκφραση τῆς γνώμης, καὶ τὰ κυρίαρχα ΜΜΕ δὲν ἔχουν κανένα λόγο νὰ προωθοῦν τὸν πλουραλισμό. Αὐτὸ δὲν εἶναι ἀκριβῶς τὸ ἴδιο μὲ τὴν μονοκρατορία τῶν κομμουνιστῶν στὴν Ἀν. Εὐρώπη, ἀλλὰ καὶ στὶς δυὸ περιπτώσεις οἱ πραγματικὰ ἀντίθετες στὸ σύστημα φωνὲς φιμώνονται .

Ἀπὸ τὴν ἄλλη τονίζεται, ὑπὲρ τῶν μὴ κομμουνιστικῶν καθεστώτων, ὅτι ὑπάρχει ἀνώτερο ἐπίπεδο διαβίωσης σὲ αὐτά, λ.χ. μεγαλύτερη ποικιλία ἐκλογῆς σὲ διάφορα ἀγαθά ὅπως κέτσαπ ἢ αὐτοκίνητα (ἀνταγωνισμός), ὑψηλότερος μ.ὅ. ζωῆς κ.ο.κ. Τὸ γεγονὸς ὅτι σὲ καπιταλιστικὰ εὐρωπαϊκὰ καθεστῶτα τὰ ἄτομα τρῶνε κατὰ μ.ὅ. περισσότερη ποσότητα κρέατος ἢ ἐπιλέγουν μεταξύ διαφορετικῶν αὐτοκινήτων δὲν καθιστᾶ τὸ ἐπίπεδο διαβίωσης ἀνώτερο: πράγματι, ἔχει αὐξηθεῖ ἡ κατανάλωση μπιφτεκιοῦ ὅσο ποτὲ ἄλλοτε, ἀλλὰ ταυτόχρονα ἔχει αὐξηθεῖ ὅσο ποτὲ ἄλλοτε καὶ ἡ κατανάλωση ψυχοφαρμάκων.

Ἐπιπλέον, εἶναι ἐξαιρετικὰ ἀμφίβολο ἂν ἡ μετεμφυλιακὴ ὀργάνωση τῆς μὴ κομμουνιστικῆς Ἑλλάδας ἦταν ἀνώτερη αὐτῆς τῆς Βουλγαρίας. Γιὰ παράδειγμα, χάρη στὸν καπιταλιστικὸ=βασισμένο στὴ μεγιστοποίηση τοῦ ιδιωτικοῦ κέρδους μετεμφυλιακὸ ἑλληνικὸ σχεδιασμό (ἀντιπαροχή), ὁ πληθυσμὸς τῆς Ἑλλάδας συγκεντρώθηκε στὴν Ἀθήνα καὶ τὴ Θεσσαλονίκη (ἡ ἐπαρχία μετανάστευσε καὶ στὸ ἐξωτερικό). Ἡ ζωὴ σὲ μιὰ πόλη 4,5 ἑκ. εἶναι προφανῶς χαμηλῆς ποιότητας. Ἀντίθετα, σὲ μιὰ φανταστικὴ κομμουνιστικὴ Ἑλλάδα ἐνδεχομένως νὰ προωθεῖτο ἡ δημιουργία πανελλαδικὰ 10-15 πόλεων μὲ 300-400 χλδ. πληθυσμὸ ἡ καθεμιά. Αὐτὸ εἶναι ὑπόθεση, ὡστόσο οὔτε ἡ Βουλγαρία οὔτε ἡ Ρουμανία οὔτε ἡ Γιουγκοσλαβία οὔτε ἡ Πολωνία οὔτε ἡ Οὐγγαρία συγκέντρωσαν τὸν μισὸ πληθυσμό τους στὶς πρωτεύουσές τους.

Μπορεῖ κανεὶς νὰ ἐπικαλεστεῖ τὸ 1989 ὥστε νὰ θεωρήσει ὅτι ἡ Ἑλλάδα ἦταν τυχερὴ ποὺ ἔπεσε στὴν πλευρὰ τῶν νικητῶν. Εἶναι γεγονὸς ὅτι δὲν θὰ κατέρρεε τόσο ἡ κοινωνία καὶ ἡ οἰκονομία, ἀλλὰ εἶναι ἐπίσης γεγονὸς ὅτι μεταξὺ 1945-1989 ἡ Ἑλλάδα γνώρισε τεράστια οἰκονομικὴ διαφθορὰ (πιθανὸν ἰσόποση μιᾶς κομμουνιστικῆς), ὑπέστη μιὰ στρατιωτικὴ ἥττα (στὴν Κύπρο) καὶ ἕναν πολιτικὸ βιασμό (1949-1974). Ἐπίσης οἱ πλούσιοι ἔγιναν πλουσιότεροι καὶ οἱ φτωχοὶ φτωχότεροι, ἡ ἀνισότητα δηλαδὴ κυριαρχοῦσε καὶ διευρυνόταν, ὅπως εἶναι τὸ φυσιολογικὸ σὲ καπιταλιστικὰ οἰκονομικὰ συστήματα. Τὸ τίμημα, μὲ ἄλλα λόγια, δὲν εἶναι τόσο μικρὸ ὥστε δίχως δεύτερη κουβέντα -σὰν νὰ ἤμασταν Ἰταλία ἢ Γαλλία- νὰ θεωρήσουμε ὅτι ἡ τύχη μας ἦταν ἡ πλέον εὐνοϊκή, ὅταν ζυγίζουμε τὰ θετικὰ καὶ τὰ ἀρνητικά.

Ὑπάρχει, φυσικά, ἡ ἔνσταση ὅτι ἦταν καλύτερα γιὰ τὴν Ἑλλάδα τὸ ὅτι αὐτὴ βρέθηκε τὸ 1989 στὸ στρατόπεδο τῶν νικητῶν κι ὄχι τῶν ἡττημένων-διαλυμένων. Ὡστόσο, εἶναι γεγονὸς ὅτι ἐξαιτίας τῆς κατάρρευσης τῆς ΕΣΣΔ ἦταν ἡ Ἑλλάδα αὐτὴ ποὺ ζημιώθηκε περισσότερο (ἢ μόνο) ἀπὸ ὅλα τὰ νατοϊκὰ κράτη (μετανάστευση, πόλεμοι στὴν περιοχή της κ.λπ.). Ἐπίσης ἦταν γεγονός ὅτι ἐπειδή, μεταξὺ 1952-1989, Ἑλλάδα καὶ Τουρκία βρίσκονταν στὸ ἴδιο στρατόπεδο συμμαχιῶν, τὰ συμφέροντα τῆς πρώτης ἔπρεπε νὰ ὑποτάσσονται στὰ συμφέροντα τῆς δεύτερης, ἡ ὁποία ἀξιολογεῖτο ἀπὸ τὶς ΗΠΑ ὡς σημαντικότερη σύμμαχος. Ἔτσι, λόγω τῆς συμμετοχῆς μας στὸ δυτικὸ στρατόπεδο μπορεῖ νὰ ἀποφύγαμε, ὡς Ἑλλάδα, τὸ νὰ βρεθοῦμε στὰ 1991 στὴν πλευρὰ τῶν ἡττημένων, ὡστόσο τὸ τίμημα γι’ αὐτὸ ἦταν ὣς τὸ 1989 νὰ ὑποτάσσουμε τὸ ἑλληνικὸ συμφέρον στὸ τουρκικό, ὥστε νὰ μὴν δημιουργοῦνται προστριβὲς καὶ ρήξη στὸ ΝΑΤΟ.

Όταν κάνεις λόγο για “δημοκρατία” που οι νεοφιλελεύθεροι “δημοκράτες” φτιάξατε και προασπίσατε, πρέπει να μάθεις ότι το μετεμφυλιακό καθεστώς ήταν μια στυγνή δικτατορία, και το ότι η παραχωρηση κάποιων ελευθεριών το 1974 ήταν αποτέλεσμα του αδιεξόδου και της κατάρρευσης την οποία προκάλεσε το ίδιο το καθεστώς αυτό. Τα μετά το 1974 είναι κάτι στο οποίο συρθήκατε χωρίς επιλογή (άλλωστε τα μετά το 1981 είναι “αριστερά” και συνεπώς το Κακό) μόνον αφού ξεμπροστιαστήκατε λόγω της Κυπρου, μιας δεκαετίας καραδημοκρατικής (μοναρχικά κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα, χούντες, βασανιστήρια, και ανοχή των “φιλελεύθερων δημοκρατών” επί 25 χρόνια σε αυτά) αλητείας και μιας εικοσιπενταετίας τρομοκρατίας και εκλογών στις οποίες ψήφιζαν ώς και τα δέντρα – και συνεπώς δεν είναι δική σας δημιουργία, αφού η αυθόρμητη, αυθεντική, δημιουργία σας ήταν το τρομοκρατικό καθεστώς 1936-1974.

“Τερατουργήματα ήταν τα καθεστώτα της Ανατ.Ευρώπης”.

όχι λιγότερο από τα μετεμφυλιακά καθεστώτα, όπως έδειξα αμέσως παραπάνω.

“Οι “τύποι” για τους οποίους μίλησα, οι νόμοι και τα συντάγματα είναι παρόμοια στις περισσότερες δημοκρατικές χώρες, αλλάζουν όμως αυτοί που τα χρησιμοποιούν.”

Νόμους και συντάγματα έχει και η Αίγυπτος και η Τουρκία. Και μόνο ότι θεωρείς παρόμοιο το δυτικοευρωπαϊκό κράτος/πολιτεία/νόμους με τους αντίστοιχους ελληνικούς νόμους και ένα Σύνταγμα το οποίο είναι φτιαγμένο έτσι ώστε κάθε λωποδύτης να γλιτώνει και να παίρνει και ισόβια σύνταξη, και αφού κατ’ εσένα “είναι νόμιμο άρα και ηθικό”, δείχνει πόσο καλά συγκρίνεις “παρόμοια” πραγματα.

“Εσύ ο ίδιος που τώρα τάχα βρίσκεις καλύτερο το αμερικανικό σύστημα (περίεργο αυτό, δεν είναι πλέον η ΕΣΣΔ το πρότυπο;) από το ελληνικό, στην επόμενη φράση θα κατακρίνεις τον τρόπο λειτουργίας του αμερικ.συστήματος επειδή είναι εξόχως δικομματικό, πολύ περισσότερο του ελληνικού.”

Ρωτάς αν είναι περίεργο που δεν είναι πλέον η ΕΣΣΔ το πρότυπο, επειδή αφελώς θεωρείς ότι η κριτική στην κοινοβουλευτική ολιγαρχία (έμμεση ψευτοδημοκρατία) και η θέση ότι το ελληνικό καθεστώς δεν διέφερε/διαφέρει πολύ από αρκετά ανατολικοευρωπαϊκά προϋποθέτει τη θέση “η ΕΣΣΔ είναι το πρότυπο”.
Ο αμερικανικός δικομματισμός είναι φυσικά ανώτερος του ελληνικού, για διάφορους λόγους (όριο επανεκλογής, περισσότερη διαφάνεια, έλλειψη οικογενειοκρατίας), έχει ασφαλώς τα ίδια μειονεκτήματα του δικομματισμού με τον ελληνικό (έλλειψη ισηγορίας, κυβερνούν οι πλούσιοι κά.)

“Το μοντέλο που οδήγησε την Κούβα στην αθλιότητα ήταν ο κομμουνισμός, άλλη μια κομμουνιστική δικτατορία που επέβαλε την πείνα στον λαό της.”

Η Κούβα δεν έχει την αθλιότητα που συναντάς στις λοιπές λατινοαμερικάνικες χώρες, και αν δεν υπήρχε ο αμερικανικός οικονομικός στραγγαλισμός, δηλαδή το σύστημα που εσύ υποστηρίζεις, θα είχε περισσότερο υψηλό επίπεδο (το οποίο για εσένα μετράται με βάση τα καταναλωνόμενα μπιφτέκια). Σύμφωνα με στατιστικές του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, το προσδοκώμενο όριο ζωής και η παιδική θνησιμότητα στην Κούβα συγκρίνονται με αυτά των βιομηχανοποιημένων χωρών του δυτικού κόσμου από το 1957.
συγκεκριμένα: According to the UN, the life expectancy in Cuba is 78.3 years (76.2 for males and 80.4 for females). This ranks Cuba 37th in the world and 3rd in the Americas, behind only Canada and Chile, and just ahead of the United States. Infant mortality in Cuba declined from 32 (infant deaths per 1,000 live births) in 1957, to 10 in 1990–95. Infant mortality in 2000–2005 was 6.1 per 1,000 live births (compared to 6.8 in the USA).
Ιστορικά, η Κούβα έχει να επιδείξει ένα από τα ψηλότερα επίπεδα εκπαίδευσης και αλφαβητισμού στη Λατινική Αμερική μετά την επανάσταση.Όλη η εκπαίδευση είναι δωρεάν για όλους τους Κουβανούς πολίτες, συμπεριλαμβανομένης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.

3η στην Αμερική (οι καπιταλιστικές λατινοαμερικάνικες χώρες που κατ’ εσέ γλίτωσαν από τον κομμουνισμό, ποιος ξέρει πόσο πίσω είναι), βρεφική θνησιμότητα μικρότερη από αυτή των ΗΠΑ.

“Το παρακράτος της ακρο/αριστεράς έκανε και κάνει ό,τι και αυτό που κατήγγειλε μέχρι το 1974. Βασανίζει και τρομοκρατεί και δολοφονεί αντιφρονούντες και γενικά όσους καταδικάζει εις θάνατο ερήμην τους και με συνοπτικές διαδικασίες. Και το κάνει και με την ανοχή της αστυνομίας και των μμε (αρκετών έχει και την υποστήριξη άλλωστε)”

Η σύγκριση είναι συντριπτική εναντίον σου: το ακρο-δεξιό παρακράτος ώς το 1974 εξόριζε, σκότωνε (οι παρακρατικοί) και εκτελούσε, φυλάκιζε, έκανε διακρίσεις στο δημόσιο βίο με βάση τα φρονήματα (ΔΕΝ σπούδαζες αν δεν υπέγραφες) και οδηγούσε εμμέσως εκατομμύρια Ελλήνων στην μετανάστευση, όλα αυτά νομίμως, με την επίσημη άδεια του καθεστώτος που αναπολείς. Αντίθετα, ό,τι έγινε από το 1980 και έπειτα δεν έγιναν νομίμως ούτε ήταν συνταγματικά αποδεκτά. Απολύτως Νόμιμη και μαζική κατατρομοκράτηση όλων των αριστερών και μη δεξιών που δεν αποδέχονταν την τρομοκρατία της δεξιάς – από τη μία-, ελάχιστες δολοφονίες και έκτροπα, παράνομα και με κανένα τρόπο νομιμοποιημένα – από την άλλη. Από τη μία μαζική τρομοκρατία με το νόμο από το Κράτος, από την άλλη μεμονωμένες περιπτώσεις εναντίον του νόμου και του Κράτους.

“”θα πρέπει και στα 35 να προσθέσουμε τα χρόνια της κόκκινης τρομοκρατίας στην ελληνική ύπαιθρο (1943-1945, 1946-1949)”

Η μόνη τρομοκρατία ήταν αυτή των Γερμανοτσολιάδων (μίλησες για “σταλινοτσολιάδες”, ωσάν να διατηρούσε η ΕΣΣΔ, όπως η ναζιστική Γερμανία, στην Ελλάδα στρατό κατοχής και να διέπραττε τα εγκλήματα του ναζιστικού στρατού κατοχής στην Ελλάδα δείχνοντας πόσες σοφιστείες και χοντροειδείς αντιστοιχήσεις είσαι ικανός να κάνεις), των δοσίλογων.

“Και προφανώς μόνο ένας ακροαριστερός δεν είναι σε θέση να γνωρίζει ή να δέχεται το τι γινόταν ως προς τον “αποκλεισμό από το Δημοσίο” τη δεκαετία του ’80, περίοδο άλωσης του Δημοσίου από την πασοκοαριστερά”

Εξαιρετικά αφελές: τη δεκαετία του ’80 δεν σε εξόριζαν ούτε έχανες τη θέση σου από το Δημόσιο εάν ήσουν δεξιός. Αντίθετα, αυτά ακριβώς γίνονταν ώς το 1974.

“Ο παρασιτικός κρατικισμός της μεταπολίτευσης είναι η εφαρμογή του σοσιαλιστικού προτύπου σε χώρα που δεν έχει γίνει ακόμη ανοικτά κομμουνιστική. Ήρθαν οι σταλινοτσολιάδες από τις εξορίες,τα κατακάθια της κοινωνίας, και απαίτησαν την “αποκατάστασή” τους από το ελληνικό κράτος, χωρίς ποτέ οι ίδιοι να έχουν αποπληρώσει τις καταστροφές που προκάλεσε η ανταρσία τους -και το κράτος τους αποκατέστησε και με συντάξεις “αντίστασης” και με θέσεις στο δημόσιο. Μαζί με αυτούς βέβαια και όλος ο εσμός των πασόκων που είτε απόγονοι μαυραγοριτών είτε κατσαπλιάδων ξεπλύθηκαν στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ της μεταπολίτευσης και άλωσαν το δημόσιο.”

Ο παρασιτικός κρατικισμός ξεκίνησε από τους νικητές του Εμφυλίου, οι οποίοι το δώρισαν στα τσοπανόσκυλά τους, τους μαυραγορίτες και τους ακροδεξιούς. Πολύ πριν το ΠΑΣΟΚ, οι μαυραγορίτες είχαν διασωθεί, ενσωματωθεί και πλουτίσει μεταξύ 1946-74. Τότε ο κάθε δοσίλογος Γερμανοτσολιάς αντί να εκτελεστεί έπαιρνε σύνταξη αντιστασιακού επειδή βασάνιζε και τρομοκρατούσε τους εχθρούς των ναζί συμμάχων του. Το ότι ποσοτικά αυξήθηκε ο δημόσιος τομέας (και η αύξηση άρχισε από τα τέλη του ’60 με τη χούντα) είναι άσχετο με το αν ο δημόσιος τομέας θεωρήθηκε για πρώτη φορά τόσο απόλυτα στην ιστορία μας λάφυρο του νικητή, με αποτέλεσμα το κάθε ακρο-δεξιό προδοτικό παράσιτο (ή παράσιτο που το είχε σκάσει με τον βασιλιά στην Αίγυπτο) να ζει εις βάρος των συγγενών αυτών τους οποίους εξόριζε και εξευτέλιζε.

“Η παρέκκλιση είναι οι κανόνες της ελεύθερης αγοράς, που στην Ελλάδα μετά από δεκαετίες κρατισμού είναι και συκοφαντημένοι και διαστρεβλωμένοι. Πολλοι καταγγέλουν τον “αδυσώπητο ανταγωνισμό” και ζητούν την κρατική προστασία για να μείνει π.χ. κλειστό το επάγγελμά τους, αλλά θέλουν όμως τις χαμηλές τιμές που μόνο ο ελεύθερος ανταγωνισμός φέρνει.”

Οι κανόνες της ψευδοελεύθερης αγοράς, που θεοποιούν το κέρδος του κάθε καράβλαχου εργολάβου, του κάθε καθάρματος που δίνει ψίχουλα στους υπαλλήλους και παίρνει χρυσάφι από αυτούς, που εφαρμόζονταν στην Ελλάδα μετά το 1946 οδήγησαν στα εκτρώματα της Αθήνας και των άλλων πόλεων, ενώ πρόσφατα οδηγούν στις υψηλές τιμές σε καύσιμα, είδη διατροφής (θυμάται κανείς πόσο ανέβηκε το ψωμί με τις νεοφιλελεύθερες αλχημείες του 1990-93), ολιγοπώλια με 2-3 εταιρείες να ελέγχουν την ελληνική αγορά αναπόφευκτα (λόγω του μεγέθους της αλλά και της κλεφτοκοτάδικης νοοτροπίας) και φυσικά ατιμώρητα (αφού η μυστική συμφωνία για αύξηση τιμών μπορεί να μην ανακαλύπτεται ποτέ), ενώ βγάζουν κέρδη 500 και 600% δίνουν ελάχιστες αυξήσεις ή και μειώσεις (όπως κάνει το νεοφιλελεύθερο ΔΝΤ που εμμέσως υποστηρίζεις) σε εκατομμύρια εργαζόμενων, τους οποίους αναγκάζουν να δουλεύουν ώς τα 70 επειδή δεν υπάρχουν λεφτά, εννοούν δεν υπάρχουν περισσευούμενα λεφτά από τα δισεκατομμύρια κερδών των καθαρμάτων του “ελεύθερου” ανταγωνισμού, τα οποία ως αντίλογο για τη χυδαιότητά τους εξαπολύουν την κατηγορία του κρατιστή.

“Για την αριστερά βέβαια αυτο που μετράει είναι μην τυχόν και συρρικνωθεί έστω και κατ’ελάχιστο ο δημόσιος τομέας από τον οποίο τρώει κι η ίδια το -καθόλου τίμιο- ψωμί της. Γι’αυτό και συστηματικά εκβιάζει, λοιδωρεί και αντιδρά στην όποια προσπάθεια εξυγίανσης, ενώ συγχρόνως σαμποτάρει και παρακωλύει όπως μπορεί την όποια ιδιωτική επιχειρηματική πρωτοβουλία (βλ. π.χ. ανάπλαση Βοτανικού)”

Στο βαθμό που οι αγώνες είναι καθαρά συντεχνιακοί, είναι λανθασμένοι, καθώς και η στήριξή τους. Στο βαθμό που οι αγώνες γίνονται με τελικό σκοπό την επέκταση των δίκαιων προνομίων του δημόσιου τομέα στον ιδιωτικό (ενάντια στην γενίκευση της νεοφιλελεύθερης λαίλαπας με τη μεταφορά της και στον δημόσιο τομέα), τότε είναι ορθή η στήριξή τους. Τα νεοφιλελεύθερα-ακροδεξιά καθάρματα σήμερα υποστηρίζουν, λαϊκιστικά, τη μείωση των προνομίων στο δημόσιο τομέα (ώστε από τη σύγκρουση μεταξύ των εργαζόμενων να επωφελούνται αυτοί) αντί να υποστηρίξουν, δημοκρατικά, την επέκτασή τους στον ιδιωτικό τομέα (φυσικά και τον εξορθολογισμό του δ.τομέα), όπου (τα καθάρματα αυτά) έχουν καταστρατηγήσει το 8ωρο, έχουν οργιάσει με την ανασφάλιστη κ ελαστική εργασία, τους χαμηλούς μισθούς κ.ά. τέτοια ωραία, πατροπαράδοτα, και δημοκρατικά.

Τα περί εξυγίανσης είναι αέρας κοπανιστός, τη στιγμή που οι φορείς της ιδιωτικής επιχειρηματικής πρωτοβουλίας φοροδιαφεύγουν, χρωστάνε στα ταμεία δισεκατομμύρια, παρέχουν ψίχουλα στους εργαζόμενούς τους ενώ ταυτόχρονα έχουν συνεχώς υπερκέρδη. Μόνο για να αγοράζουν ποδοσφαιρικές ομάδες είναι ικανοί να επενδύουν και όλο αυτό το συνδυάζουν με την αιμοβόρα τους αρπακτικότητα.

“Οι “νεοφιλελεύθεροι δημοκράτες” ήταν οι εκπρόσωποι της αστικής κοινωνίας πάνω στον πατριωτισμό και τις προσπάθειες των οποίων κατάφερε να στηθεί αυτό το κράτος ξανά στα πόδια του. Αντιθέτως από τον υπόνομο της κοινωνίας προήλθαν μαυραγορίτες και κομμουνιστές, πολλοί άλλωστε εναλλάσσοντας αυτούς τους 2 ρόλους. Οι πιο τολμηροι/αχρείοι/αδίστακτοι βγήκαν στο βουνό δήθεν για να κάνουν “αντίσταση” (με τις λίρες των Βρετανών), στην πραγματικότητα για να τρομοκρατήσουν την ελληνική ύπαιθρο και να προετοιμάσουν το έδαφος για επιβολή κομμουνιστικής δικτατορίας μετά την αποχώρηση των Γερμανών. Αυτός ο απόπατος, τα περιττώματα του κοινωνικού ιστού, ήθελε και να κυβερνήσει την Ελλάδα και να την κάνει Αλβανία, παρότι ο Πατερούλης τους τους είχε ήδη δώσει στεγνά στη Γιάλτα.”

Για το αν και πόσο υπήρχε αστική τάξη στην Ελλάδα, χρήσιμος είναι ο πρόλογος της ελληνικής έκδοσης στην Παρακμή του Αστικού Πολιτισμού (Π. Κονδύλης), όπου ακριβώς δείχνεται η ανυπαρξία της. Λίγοι καραβοκύρηδες και μαυραγορίτες της εποχής του αποκλεισμού από τους Αγγλογάλλους ή της Κατοχής δεν συνεπάγονται αστική τάξη.
Μόνο φαιδρή είναι η άποψη για εναλλαγή ρόλων μεταξύ κομμουνιστών και μαυραγοριτών. Οι τελευταίοι μαζί με τους Ταγματασφαλίτες ήταν τα αγαπημένα παιδιά των νικητών του Εμφυλίου κοτζαμπάσηδων και γλίτωσαν τις καταδίκες εκτός από λίγους στην αρχή. Αντίθετα, το ΕΑΜ οργάνωνε συσσίτια στην Αθήνα.

Το πόσο πατριώτες είναι οι νεοφιλελεύθεροι “δημοκράτες” φαίνεται τώρα, με την επιλογή ξένων για τα πληρώματα των πλοίων τους, με τις απίστευτες και δίχως αντίκρυσμα για το δημόσιο ταμείο διευκολύνσεις που το νεοφιλελεύθερο κράτος μας τους κάνει.

“Και λίγα λόγια για Κύπρο, μακεδονικό από όσους ήθελαν να αποσπάσουν Μακεδονία-Θράκη από την Ελλάδα, συνεχίζοντας την προδοτική παράδοση που ξεκίνησαν στη Μ.Ασία.”

Την στάση τους στη Μ. Ασία την είχαν και οι Βασιλόφρονες-Λαϊκοί μέχρι την τελευταία στιγμή:
-Λαϊκό Κόμμα: καλύτερα μικρή πλην τίμια Ελλάς.
-Μεταξάς: άρνηση να γίνει αρχιστράτηγος (με βασιλική κυβέρνηση)
-Βλάχος: Οίκαδε, τι δουλειά έχει στη Μ. Ασία η Ελλάδα, ακόμη και στις τελευταίες μέρες πριν την καταστροφή.
-πριγκιπας Ανδρέας: Απαίσιοι οι Μικρασιάτες. Καλύτερα να τους σφάξουν
Συνεπώς, για την Μ. Ασία και την τακτική του ΚΚΕ μη μιλάς, γιατί τουλάχιστον αυτή ήταν ειλικρινής-ιδεολογική (τύφλωση έστω), ενώ οι ιδεολογικοί πρόγονοί σου (που θα τους πεις και αστους) ήταν άνοες με μικροκομματική τύφλωση.

Όσο για τη στάση του ΚΚΕ στη Μακεδονία αφενός αυτή άλλαξε 4 φορές (1924, 1935, δυο φορές στη δεκαετία του 1940) οπότε δεν μπορεί να γίνεται λόγος για μία συνεχώς λανθασμένη πολιτική, αφού ίσχυαν εναλλάξ σωστή και λανθασμένη πολιτική. Με τέτοιες εναλλαγές, τα περί απόσπασης της Μακεδονίας ως θεμελιώδους θέσης του ΚΚΕ είναι λανθασμένα. Αφετέρου ισχύει το ίδιο με το παραπάνω: Οι “εθνικόφρονες” πρώην φιλοναζί ΠΟΙΑ πατριωτική ιδεολογική δικαιολογία είχαν όταν αναγνώριζαν τη Γιουγκοσλαβία του Τίτο, άρα και τη “ΣΔ της Μακεδονίας” ως συστατικό της τμήμα;

Το πόσο αρχιπροδότες ήταν όλοι οι μετεμφυλιακοί συνεχιστές των Δοσίλογων-εθνικοφρόνων φαίνεται από τη στάση τους στη δεκαετία του 1950, συγκριτικά με το Κυπριακό: ούτε καν ρητορικά το ελληνικό κατεστημένο δεν ζήτησε την Κύπρο. Αντίθετα
Στὰ 1947 τὸ ΚΚΕ ὑποδείκνυε στὸ ΑΚΕΛ νὰ ὀργανώσει τὸν ἑνωτικὸ ἔνοπλο ἀγώνα. Στὰ 1949 τὸ ΑΚΕΛ προσχωρεῖ στὴν ἀνένδοτη ἑνωτικὴ γραμμή: τότε, τόσο οἱ ἀριστεροὶ δήμαρχοι ὅσο καὶ οἱ ὀργανώσεις τοῦ ΑΚΕΛ ἀπέστελναν ὑπομνήματα στὸν ΟΗΕ καὶ τὴν Ἀγγλία ζητώντας τὴν Ἕνωση. Τὸ ΑΚΕΛ ζητοῦσε δημοψήφισμα στὴν Κύπρο ὥστε νὰ καταδειχτεῖ ἡ θέληση τῶν Κυπρίων γιὰ Ἕνωση τῆς Κύπρου μὲ τὴν Ἑλλάδα. Ὁ γραμματέας τοῦ ΑΚΕΛ Ἐ. Παπαϊωάννου ζητοῦσε ἀπὸ τὸν τοτινὸ Ἕλληνα πρωθυπουργὸ νὰ πάει στὰ Ἡνωμένα Ἔθνη καὶ “νὰ ὑποστηρίξη τὸν πανελλήνιο πόθο γιὰ τὴν Ἕνωση τῆς Κύπρου μὲ τὴ Μητέρα Ἑλλάδα”.
Ἀντίθετα, τὴν ἴδια ἐποχὴ ὁ πρόξενος τῆς Ἑλλάδας στὴν Κύπρο, δεξιὸς Ἄγγελος Βλάχος, ἀποκαλοῦσε “τρομοκρατία” τὸν ἀγώνα τῆς ΕΟΚΑ, εἶχε τὸ θράσος νὰ ὑποστηρίζει ὅτι ὁ ἀγώνας αὐτὸς “ἐπιβλήθηκε στοὺς Κύπριους”, ἀμφισβητοῦσε τὴν ἑλληνικότητα τῶν Κυπρίων, θεωροῦσε τὴν ἔναρξη τοῦ ἀγώνα (1η Ἀπριλίου 1955) “ἡμέρα ἀποφράδα γιὰ τὴν ἱστορία τοῦ Ἑλληνισμοῦ” καὶ ὕβριζε τοὺς Μακάριο καὶ Διγενῆ: “ἦσαν οἱ δύο πιὸ ἄκριτοι, πιὸ ἀδίστακτοι καὶ ματαιόδοξοι καὶ πιὸ πείσμονες ἄνθρωποι ποὺ ἔχω γνωρίσει, δυὸ θλιβεροί τυχοδιῶκτες”. Τὴν ἴδια ἐποχὴ ὁ ἐθνικόφρονας Ἀβέρωφ (1957), τῆς ἴδιας ἀξιολύπητης ξενόδουλης φάρας μὲ τὸν Ἄ. Βλάχο, χαρακτήριζε “κατακτητικὸ πόλεμο” τὴ Μικρασιατικὴ Ἐκστρατεία.
Τὸ ΑΚΕΛ στὰ 1959 τασσόταν κατὰ τῶν συμφωνιῶν τῆς Ζυρίχης, διότι – κατὰ τὸ ΑΚΕΛ – ἀπαγόρευαν τὸ δικαίωμα τῆς αὐτοδιάθεσης (= τὴν Ἕνωση μὲ τὴν Ἑλλάδα). Στὰ 1964 (19/6) τὸ ΑΚΕΛ πάλι εἶχε λάβει ἐπίσημη ἀπόφαση ὑπὲρ τῆς Ἕνωσης. Τὸ ἀριστερὸ ΑΚΕΛ, πάλι, μὲ ἐπίσημες ἀποφάσεις (29-12-1966) εἶχε καταγγείλει τὴ γραμμὴ τῆς Μόσχας (!) γιὰ ὁμοσπονδία καὶ ζητοῦσε ἀποφασιστικὰ “Ἕνωση χωρὶς ἐδαφικὰ ἢ διοικητικὰ ἀνταλλάγματα”. Ἀντίθετα, ὁ Ἄ. Βλάχος, πρέσβης πλέον, κάνοντας καὶ ἐπίδειξη τοῦ πνεύματος τοῦ Οἴκαδε, σὲ μιὰ δεξίωση ξεκαρδιζόταν μὲ τὸν Ἄγγλο πρέσβη λέγοντάς του γιὰ τὴν Κύπρο “πάρτε την πίσω”.

“Τρομοκρατία” ο αγώνας της ΕΟΚΑ, λοιπόν. Και η Μικρασιατική Εκστρατεία “κατακτητικός πόλεμος”: αυτή είναι η πατριωτική άποψη που έχουν οι “δημοκράτες” νικητές του Εμφυλίου που κατηγορούν την Αριστερά ως αντιπατριωτική. Ή ήταν ο Αβέρωφ κι ο Βλάχος “μαρξιστές”;

“Η “μειοψηφία” και μάλιστα τραγική είναι ο κομμουνιστικός πυρήνας που ήταν κι ότι απέμεινε από το ΕΑΜ μόλις το ΚΚΕ έδειξε το πραγματικό του πρόσωπο και ανέβασε τα σφυροδρέπανα, με αποτέλεσμα να την κοπανήσουν όσοι αφελώς μέχρι τότε πίστευαν ότι πολεμούν για την Ελλάδα.
Χαλάει πολύ την αριστερή μυθολογία το γεγονός ότι στον επόμενο γύρο οι μόνοι που έμειναν να πολεμήσουν για τον κομμουνισμό ήταν οι ήδη κρετίνοι σταλινοτσολιάδες, τα ενεργούμενα της Μόσχας και οι σύμμαχοι τους: Σλαβομακεδόνες(πρώην συνεργάτες των Γερμανών), Αλβανοί, Γιουγκοσλάβοι, Τούρκοι κλπ.”

Χαλάει πολύ την ακρο-δεξιά μυθολογία που παραθέτεις, το ότι με την υπογραφή της συμφωνίας της Βάρκιζας οι μεγάλες μάζες του ΕΑΜ είχαν αφοπλιστεί και επιστρέψει είτε στα χωριά τους, όπου δρούσε η λευκή τρομοκρατία (http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B5%CF%85%CE%BA%CE%AE_%CF%84%CF%81%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%B1) είτε στις πόλεις όπου είχαν εγκατασταθεί οι Άγγλοι. Συνεπώς ήταν δεδομένη η αδυναμία επανασύνταξης σε τόσο μαζική βάση του ΕΑΜ κατά τον Εμφύλιο.

“Είναι περίεργο διότι πάς στον κομμουνιστικό παράδεισο για να ζήσεις καλύτερα. Και να ζήσεις μέσα στην πραγματική δημοκρατία βρε αδερφέ, αφού ξέφυγες από την “αντι-δημοκρατική” Ελλάδα.
Όπως είναι και περίεργο ότι η οικονομική μετανάστευση από την (κατεστραμμένη από Γερμανούς και κομμουνιστές) Ελλαδα το ’50,’60 γινόταν προς τις δυτικές χώρες κι όχι προς τις κομμουνιστικές -κανείς τους δεν ήθελε να ζήσει στον παράδεισο;”

Πολύ αφελές το τελευταίο: διότι τα βόρεια σύνορα φυλάσσονταν πολύ καλά (θα σου θυμίσω τις απαγορευμένες παραμεθόριες ζώνες, οι οποίες δεν βρίσκονταν μόνο στη Θράκη, όπου κανείς δεν μπορούσε να μπαινοβγαίνει δίχως άδεια), αντί να φυλάσσονται (από τους “εθνικόφρονες”) τα σύνορα με την Τουρκία, διότι δεν μπορούσε το 50% του πληθυσμού να εγκαταλείψει τη χώρα του, ούτε ήθελε (δεν ήθελε να πάει στην ΕΣΣΔ, ήθελε την αποτίναξη της ημιφασιστικής ολιγαρχίας στην πατρίδα του και πολέμησε για αυτό) ούτε θα το άφηνε το μετεμφυλιακό καθεστώς.

Το πόσο δημοκρατική ήταν η Ελλάδα του 1946-1974 φάνηκε με τα εκατομμύρια των Ελλήνων που το έσκασαν από τη φυλακή η οποία ήταν η χώρα μας, όταν εθνικόφρονες πρώην φιλοναζί μαζί με τους Αμερικάνους είχαν μετατρέψει σε αποικία την ίδια τους τη χώρα. Είναι πράγματι για γέλια η ακρο-δεξιά κ νεοφιλελεύθερη υπενθύμιση των Ανατολικοευρωπαίων μεταναστών του ’90 ως απόδειξη κατωτερότητας των ανατολικοευρωπαϊκών καθεστώτων, όταν οι Έλληνες είχαν μετατραπεί σε όπου φύγει-φύγει μετανάστες 40 χρόνια πριν, όταν δηλαδή είχαν κάνει ακριβώς το ίδιο, και συνεπώς, με το ίδιο κριτήριο, προκύπτει η ομοιότητα των δύο καθεστώτων την οποία θεωρείς παράλογη.

“Το ΠΑΣΟΚ δεν είναι σοσιαλιστικό; Προφανώς επειδή τελικά δεν έκανε την Ελλάδα Κούβα όπως ήλπιζαν αυτοί που το ψήφιζαν το ’80. Περίεργο βέβαια, διότι ο πρόεδρος τους είναι σήμερα πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Αλλά μήπως είναι κι αυτοί σοσιαλιστές θα μου πεις; Από τα 1920 άλλωστε οι “σοσιαλφασίστες”, όπως τους έλεγαν οι σταλινικοί, έχουν συνταχθεί με την αστική δημοκρατία (“ξεπουληθεί” για την ακρίβεια).
Μια μικρή γεύση για το πώς λειτουργεί ο μέσος σταλινικός νους.”

Προφανώς πιστεύεις ότι κανείς είναι ό,τι δηλώσει και αυτό αρκεί. Το ότι το ΠΑΣΟΚ είναι εξίσου νεοφιλελεύθερο με την ΝΔ και το ΛΑΟΣ, δηλαδή η πραγματικότητα, σου είναι αδιάφορη: εσύ ασχολείσαι με τα ονόματα. Σε λίγο θα αποκαλέσεις σοσιαλισμό και τον εθνικοσοσιαλισμό. Μικρή γεύση για το πώς λειτουργεί ο μέσος ακρο-δεξιός καθωσπρεπικός νους.

“Δεν έδωσες καμία απάντηση, μόνο φληναφήματα για το πώς η νομιμότητα της βίας στο κράτος δικαίου, σχετικοποιείται ανάλογα με το ποιες κοινωνικές δυνάμεις είναι οι “ισχυρές”. Κλασσικές σοφιστείες μαρξιστογενούς “διαλεκτικής”.”

Και ήταν τόσο πολύ “φληναφλήματα” ώστε δεν κατάφερες να τα αντικρούσεις με επιχειρήματα, παρά με ταυτολογίες-μπουρδολογίες περί “λογικών” και “δημοκρατών” που αποδέχονται την άποψη ότι το σημερινό κράτος, όπως είναι, είναι ταξικά και ιδεολογικά ουδέτερο.

“Σοβαρότατα. Ακροαριστεροί παρακρατικοί είναι ο στρατός των αναρχικών-κουκουλοφόρων που έχει την προστασία κοινοβουλευτικών κομμάτων και πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, διατηρούν ιστοτόπους τους οποίους σίγουρα γνωρίζεις κι επισκέπτεσαι, που λειτουργούν εντός πανεπιστημιακών εγκαταστάσεων τον εξοπλισμό των οποίων χρησιμοποιούν δωρεάν. Είναι οι παρακρατικοί που μόλις συλλαμβάνονται μετά από λεηλασίες αμέσως αφήνονται ελεύθεροι με παρεμβάση αριστερών βουλευτών-στελεχών, κάτι εύκολο ιδίως τώρα που ο υπουργός ΠροΠο είναι και ομοϊδεάτης και φίλος τους κατά δηλωσή του.
Θα σε βόλευε φυσικά να μην είναι αριστεροί όλοι αυτοί, όταν οι ίδιοι το δηλώνουν και την υποστήριξη αριστερών κομμάτων και ΜΜΕ έχουν. Δε βολεύει την αριστερή προπαγάνδα που τα δικά της εγκλήματα τα κάνουν πάντα “προβοκάτορες”, αλλά έτσι είναι.”

Δεν με βολεύει, αυτή είναι η πραγματικότητα. Μόνο τους ομοϊδεάτες σου συμφέρει να μην υπάρχει αντίδραση και διαδηλώσεις ενάντια στη ΔΝΤοκρατία, και γι’ αυτό και 2-3 νεκροί είναι καλός τρόπος να πειστεί ο κόσμος να μη διαδηλώσει, να κλειστεί στα σπίτια του και να αναλάβουν τα υπολοιπα οι πολιτικοί και το ΔΝΤ μαζί με τα ΜΜΕ. Χωρίς να αποκλείεται τίποτε, παρακρατικοί της ακροδεξιάς και προβοκάτορες όχι λίγες φορές έχουν παρατηρηθεί να κάνουν ανάλογα πράγματα.
Φυσικά, εσύ ο δημοκράτης της “νομιμότητας” βρίσκεις παράλογο να μην μπουζουριάζονται όσοι διαδηλώνουν επειδή κάποιοι από αυτούς παρανόμησαν: είναι καθώς φαίνεται η αρχή του κράτους δικαίου που… υποστηρίζεις. Όταν πάλι σαπίζουν στη φυλακή, πέρα από τα νόμιμα χρονικά όρια, διαδηλωτές που έτυχε να βρίσκονται κοντά σε επεισόδια (π.χ. Κύπριος φοιτητής στη Θεσσαλονίκη), τότε οι “νομιμόφρονες” χαίρονται.
Και μόνο ότι οι κοινοβουλευτικοί ακροδεξιοί κατηγορούσαν το ΠΑΜΕ ότι ήθελε να μπουκάρει στη Βουλή ενώ οι εξωκοινοβουλευτικοί ακροδεξιοί υπερηφανεύονται ότι προσπάθησαν να κάνουν ακριβώς αυτό το πράγμα την μέρα εκείνη, δείχνει πόσο καλά προσπαθείς να κρύψεις το ρόλο του παρακράτους της ακρο-δεξιάς: των χρήσιμων ηλίθιων που εκτελούν τις εντολές του Κράτους για να κατευνάζεται μέσω ακροτήτων ο λαός και να γλιτώσουν οι “νόμιμοι άρα ηθικοί” σου δημοκράτες.

“Δεν έχω καμιά ανάγκη να επισκέπτομαι ακροδεξιά μπλογκ όπως εσύ, για να καταλάβω ότι είναι εχθροί της δημοκρατίας όπως κι οι ακροαριστεροί. Βρίσκω βέβαια αρκετά γελοία τη δικαιολογία του ΚΚΕ ότι δεν ήταν δικοί τους αυτοί που πήγαν να μπουκάρουν στη Βουλή, αλλά ότι τους “έκλεψαν τις σημαίες” κάποιοι ακροδεξιοί (όλοι ξέρουν πόσο …εύκολο είναι να κλέψει κάποιος σημαίες από ΚΚΕδες).
Ο σύνδεσμος που δίνεις δείχνει απλά το βαθμό κρετινισμού και εγκληματικού θράσους της αριστεράς, που ακόμα και αυτό το έγκλημα προσπάθησαν να το ρίξουν στη Μαρφίν, στο Βγενόπουλο κλπ., στην “προβοκάτσια” που έγινε τάχα για τους χαλάσει τον αγώνα, όταν οι συγκεκριμένοι υπάλληλοι δολοφονήθηκαν ακριβώς ως “απεργοσπάστες”, που δεν είχαν δικαίωμα να εργαστούν και να μην απεργήσουν.”

Δεν έχεις ανάγκη, πράγματι, γιατί τα ίδια λες κι εσύ με αυτά όσον αφορά την Αριστερά και το ένοχο παρελθόν της κοτζαμπάσικης ακροδεξιάς από το 1920 ώς τον Εμφύλιο, τη διάλυση της Ελλάδας το ’50-60 και το πραξικόπημα στην Κύπρο.

Δε χρειάζεται παρά η στοιχειώδης λογική ότι μια σημαία αντιγράφεται, κατασκευάζεται και δεν χρειάζεται απαραιτήτως να κλαπεί. Άλλωστε τα όσα υποστήριξαν τα μπουμπούκια των μπλογκ καθιστούν περιττό όλο το λογικοφανές επιχείρημά σου. Υπερβολικές απαιτήσεις για οπαδούς της “νομιμότητας”.

Από όσα λες για τους συνδέσμους είναι φανερό ότι είσαι ανίκανος να διαβάσεις τα εξής:
Από την ΑΚ:
-“Ο μανδύας της επιθετικής πρωτοπορίας έπεσε και απογύμνωσε τον ρόλο της “αγωνιστικής πανούκλας”, ως ρόλο εκτός και ενάντια στην κοινωνία. Ρόλοι, θέσφατα, Ιδεοληψίες της αντίληψης για και όχι με την κοινωνία οδήγησαν στον θάνατο τριών εργαζομένων.”
Από τους εκδότες
-“Αν υπάρχουν έστω και ελάχιστα άτομα που αυτοπροσδιορίζονται ως αναρχικοί και φτάνουν στην ανευθυνότητα να πυρπολούν κτήρια με κόσμο μέσα, κάπως έχει καλλιεργηθεί αυτή η ανευθυνότητα.
Αν, ακόμα χειρότερα, έχεις στρώσει το δρόμο ώστε να συμβεί η μεγαλύτερη μεταπολεμική προβοκάτσια στην ελλάδα, τότε οι μακροπρόθεσμες συνέπειες ξεπερνούν και την τραγωδία των 3 δολοφονημένων”

Όπως βλέπεις, δεν γίνεται αναφορά μόνο σε πιθανή προβοκάτσια αλλά καταδικάζονται και οι πρακτικές αυτές σε περίπτωση που έγιναν από αναρχικούς. Σιωπάς για αυτά, τι να κάνουμε, αυτό μπορείς να κάνεις. Και φυσικά, και όποιος αφήνει ανοιχτή τράπεζα δίπλα σε πορεία είναι ανεγκέφαλος και εν μέρει ηθικός αυτουργός.

“Ένα δημοκρατικό σύστημα έχει διεξόδους αν κάποιος όντως θέλει να τις χρησιμοποιήσει. Δεν είναι καθόλου περίεργο, γιατί δεν είμαι ΚΚΕ να θέλω να αλλάξει στο Σύνταγμα στο δρόμο. Ο τρόπος να το απαιτήσει κανείς είναι με τις επιλογές του όταν ψηφίζει, με τις απαιτήσεις που έχει από τους βουλευτές που ψηφίζει και με τη δική του συμμετοχή στις δημοκρατικές διαδικασίες.”

Ένα ψευτοδημοκρατικό σύστημα δεν έχει διεξόδους, καθώς όλα είναι κομμένα και ραμμένα στα μέτρα όσων το έφτιαξαν. Καμμία ισηγορία, καμμία ισονομία, κυριαρχία των οικονομικών συμφερόντων και όσων πολιτικών τα υποστηρίζουν, αφάνεια και περιθώριο για όσους τα καταγγέλλουν.

Ελιτισμός είναι ακριβώς μέσα από μια τέτοια κατάσταση, όπου τίποτα δεν μένει ανεξέλεγκτο, να χρεώνεται ίση ευθύνη ο κάτω με τον πάνω. Ελιτισμός είναι να αναμένεται από τον δεμένο χειροπόδαρα απλό πολίτη, που βλέπει το δελτίο προπαγάνδας των ΜΜΕ να είναι τόσο ελεύθερος ώστε να ξεχωρίζει, δίχως ουσιαστικό (με ισηγορία) αντίλογο το ψέμα από την αλήθεια. Και, ελιτισμός είναι, σε μια τέτοια ταξική κοινωνία να κατηγορείται ο ανίσχυρος ότι φταίει για τις επιλογές του ισχυρού. Ίσως ακόμη να πιστεύεις ότι η πλύση εγκεφάλου της διαφήμισης (κάτι αντίστοιχο με την υπερπροβολή των 2-3 κομμάτων) δεν υφίσταται, αλλά οι εμπορικές διαφημίσεις είναι αντικειμενική πληροφόρηση κι όλα τα αλλά είναι παρακρατική αριστερή προπαγάνδα.

“Την εμφυλιοπολεμική νοοτροπία σου την επέδειξες αρχικά εσύ με το να κάνεις λόγο για δοσιλόγους/ταγματασφαλίτες/μοναρχικούς ως επιχείρημα κατά των “νεοφιλελεύθερων δημοκράτων”

Τη νοοτροπία αυτή ας την ψάξεις στα πρώτα λεγόμενά σου, περί κομμουνιστικής δικτατορίας.

“Δε βλέπω κανένα “ασύγκριτα καλύτερο επίπεδο”. Η διαφθορά στην Ελλάδα αν σε αυτήν συνυπολογιστεί και η μετεμφυλιοπολεμική αεριτζίδικη ανάπτυξη (= 5 εκατομμύρια στην Αθήνα) δεν έχει όμοιό της σε χώρα ίδιου μεγέθους με την Ελλάδα.”

Δε βλέπεις γιατί θεωρείς δεδομένες τις ελευθερίες που σε εκείνα τα καθεστώτα δεν υπήρχαν.
Η διαφθορά είναι άλλη ιστορία, αλλά κι εκεί ο βασικός λόγος του ότι η μεταπολιτευτική Ελλάδα έχει επίπεδα διαφθοράς κομμουνιστικής χώρας είναι επειδή ακριβώς μοιάζει τόσο πολύ με αυτές στην οικονομική της διάρθρωση: υπερτροφικό κράτος, απίθανη γραφειοκρατία, κλειστή οικονομία κλπ.

“Την “ευρεία αντίληψη” περί πολιτικής ελευθερίας εσύ την αρνείσαι ή δεν την διακηρύσσεις, συνεπώς δείχνει το βαθμό της υποκρισίας σου, εσύ ένας υποστηρικτής της έμμεσης κοινοβουλευτικής ολιγαρχίας από τη μια να λες ότι η ισηγορία/ισονομία εξασφαλίζονται με την αστική δημοκρατία (που ΔΕΝ εξασφαλίζονται και δεν υφίστανται σε αυτήν), κι από την άλλη να τις παραμερίζεις/αγνοείς ή να την ειρωνεύεσαι ως “πιο ευρεία αντίληψη” χαρακτηρίζοντας με αυτόν τον τρόπο “περιττό ή πλεονάζον” το αναγκαίο – πάντως το παραδέχτηκες ως “καλό” έπειτα από 2 απαντήσεις, κάτι είναι κι αυτό, προοδεύεις.”

Εσύ δεν προοδεύεις καθόλου, μια που συνειδητά επιχειρείς με σοφιστείες να αρνηθείς τα αυταπόδεικτα, χωρίς να πετυχαίνεις τίποτε βέβαια εκτός από το να γελοιοποιείσαι.
Φυσικά και εξασφαλίζονται ισηγορία/ισονομία μόνο στην αστική δημοκρατία, ενώ αντίθετα κατακρεουργούνται στις κομμουνιστικές δικτατορίες όπου γης.
Όσο για το τι υποστηρίζεις αναφορικά με τα ανατολικοευρωπαϊκά καθεστώτα, η καλύτερη απόδειξη είναι το λογύδριο που ο ίδιος παραθέτεις και που απευθύνεται σε διανοητικό επίπεδο τροφίμων ΚΟΒΑς.

“Πολλὲς φορὲς τίθεται τὸ θέμα ἐὰν ὁ ὑπαρκτὸς κομμουνισμὸς τῆς Ἀν. Εὐρώπης ἦταν καλύτερος ἢ χειρότερος ἀπὸ τὴν δυτικὴ δημοκρατία. Βέβαια, ἕνα τέτοιο ζήτημα εἶναι τεράστιο καὶ ἡ τοποθέτηση σ’ αὐτὸ ἀπαιτεῖ τὴν κατοχὴ ἑνὸς τεράστιου πλήθους δεδομένων γιὰ κάθε εὐρωπαϊκὴ χώρα, λ.χ. τόσο τὴν Ἰταλία καὶ τὴν Ἀγγλία ὅσο καὶ τὴν Ἑλλάδα, τόσο τὴν Ἀλβανία, ὅσο καὶ τὴν Ρουμανία, τὴν Οὐγγαρία ἢ τὴν ΕΣΣΔ. Ἡ θέση ποὺ διατυπώνεται ἐδῶ βασίζεται στὰ ἐμπειρικὰ δεδομένα τῆς Ἑλλάδας, δεχόμαστε ὅμως ὅτι ἀπὸ χώρα σὲ χώρα ἡ σύγκριση δίνει διαφορετικὰ ἀποτελέσματα. Εἶναι διαφορετικὴ ἡ σύγκριση Ἀλβανίας-Ἀγγλίας καὶ Ἑλλάδας-ΕΣΣΔ. Ἐπίσης πρέπει νὰ τονιστεῖ ὅτι ἡ περίοδος σύγκρισης 1945-1990 εἶναι ἀρκετὰ μεγάλη καὶ μπορεῖ νὰ ὑποδιαιρεθεῖ, ὁπότε ἴσως προκύπτουν διαφορετικὰ συμπεράσματα ἀνὰ περίοδο. Μὲ βάση τὰ δεδομένα τῆς Ἑλλάδας ὑποστηρίζω ὅτι δὲν ὑπῆρχε σημαντικὴ διαφορὰ ἀνάμεσα στὴν Ἑλλάδα καὶ σὲ μιὰ ἀντίστοιχη χώρα π.χ. Βουλγαρία ἢ Οὐγγαρία. Ἔτσι:”

Έτσι κάνουμε την 1η βασική απάτη. Ξεκινάμε θέτοντας το ζήτημα της σύγκρισης κομμουνισμού Αν.Ευρώπης και δυτικής δημοκρατίας. Στη συνέχεια, κι επειδή κάπως πρέπει να καταλήξουμε σε βολικά για μας συμπερασματα, λέμε ότι το ζήτημα είναι τεράστιο, απαιτεί τεράστιο πλήθος δεδομένων κλπ. Κι έτσι περιοριζόμαστε εκεί που θεωρούμε ότι υπάρχει το μεγαλύτερο πλεονέκτημα για μας: στη σύγκριση μεταξύ μετεμφυλιακής Ελλάδας και μιας χώρας του ανατολικού μπλοκ.
Η σύγκριση Αλβανίας-Αγγλίας είναι βέβαια “διαφορετική”, πώς ακριβώς όμως δεν το διευκρινίζουμε γιατί δεν μας συμφέρει. Εμείς, ως καλοί απατεώνες, θα μείνουμε σε εκείνες μόνο τις συγκρίσεις που θεωρούμε ότι είναι οι πιο ευνοϊκες για μας.

“Ὑπάρχουν πολλὲς ὁμοιότητες μεταξὺ τῶν δυὸ καθεστώτων. Στὴν μετεμφυλιακὴ Ἑλλάδα ὅσοι ἀντιτίθεντο στὸ καθεστὼς καὶ δὲν ὑπέγραφαν τὶς δηλώσεις φρονημάτων, δὲν μποροῦσαν νὰ σπουδάσουν καὶ εἶχαν διάφορα προβλήματα στὴν κοινωνικὴ ζωή τους. Τὸ ἴδιο συνέβαινε καὶ στὰ ἀνατολικὰ καθεστῶτα: ὅσοι ἀποδοκίμαζαν τὸν μαρξισμὸ δὲν μποροῦσαν νὰ σπουδάσουν καὶ ἐργάζονταν σὲ χειρότερες δουλειές. Μιὰ ἄλλη ὁμοιότητα ἀφορᾶ τὸ φαινόμενο τῆς μετανάστευσης. Πολλοὶ ἀντικομμουνιστὲς θεωροῦν ἀπόδειξη γιὰ τὴν ὀρθότητα τοῦ ἀντικομμουνισμοῦ τὸ ὅτι οἱ κάτοικοι τῶν πρῶην κομμουνιστικῶν κρατῶν κατέληξαν σε σημαντικὸ ποσοστὸ πρόσφυγες, εἰδικὰ στὴν Ἑλλάδα. Ξεχνοῦν ὅτι καὶ ἡ μὴ κομμουνιστικὴ μετεμφυλιακὴ Ἑλλάδα γνώρισε τὴ μετανάστευση ἀπὸ τὸ 1950 ὣς τὸ 1970. Ἁπλῶς ὅ,τι ὑπέστη ἡ Ἑλλάδα, τὴν ἐρήμωση/ἀφαίμαξη τοῦ πληθυσμοῦ, τὴν ὑπέστη λ.χ. καὶ ἡ Βουλγαρία. Μπορεῖ, λοιπόν, κάποιος νὰ ὑποθέσει ὅτι εἴτε κομμουνιστικὴ εἴτε καπιταλιστική, ἡ Ἑλλάδα θὰ ὑπέφερε ἀπὸ τὴ μετανάστευση τῶν Ἑλλήνων. Μιὰ τρίτη ὁμοιότητα ἀφορᾶ στὸν πολυκομματισμό. Στὴν κομμουνιστικὴ Εὐρώπη ὑπῆρχαν μονοκομματικὰ καθεστῶτα ποὺ λάμβαναν 90% τῶν ψήφων στὶς “ἐκλογές” τους ἐνῶ ταυτόχρονα ὑπῆρχαν καί, σὲ μερικὲς κομ/κὲς χῶρες, ὁρισμένα νόμιμα κόμματα-βιτρίνες τὰ ὁποῖα χρησιμοποιοῦνταν εἴτε γιὰ ἐκτόνωση τῆς λαϊκῆς δυσφορίας εἴτε ἦταν φτιαγμένα ἀπὸ πράκτορες τοῦ καθεστῶτος, καὶ τὰ ὁποῖα λάμβαναν μηδαμινὰ ποσοστά. Στὴν Ἑλλάδα, χάρη στὰ τερατώδη μὴ ἀναλογικὰ ἐκλογικὰ συστήματα καθὼς καὶ χάρη στὴν πλύση ἐγκεφάλου τῆς ὑποτιθέμενα “ἐλεύθερης” ἐκλογῆς (τὰ κυρίαρχα ΜΜΕ διαφημίζουν μόνο ἢ κατὰ βάση τὰ δύο κόμματα), καταλήγουμε νὰ ὑπάρχουν δύο μεγάλα κόμματα, ποὺ συγκεντρώνουν τὸ 80% τῶν ψήφων καὶ ποὺ ἔχουν περίπου τὶς ἴδιες ἀπόψεις γιὰ τὰ βασικότερα ζητήματα, μὲ ἀποτέλεσμα τὸ 80% νὰ φαίνεται ὅτι ψηφίζει ὄχι δύο ἀλλὰ ἕνα κόμμα, ὅπως στὰ ἀνατολικοευρωπαϊκὰ καθεστῶτα.”

Στη μετεμφυλιακή Ελλάδα υπήρχαν τα προβλήματα λόγω της προηγηθείσας κομμουνιστικής ανταρσίας/στάσης κατά του ελληνικού κράτους που επεδίωκε τη βίαιη ανάληψη της εξουσίας. Η δράση τους συνεχιζόταν άλλωστε και μετά την ήττα της ανταρσίας, καθώς οι πιστοί κομμουνιστές με το όπλο “παρά πόδα” συνέχιζαν την συνωμοτική-ανατρεπτική τους δράση, χαρακτηριστικό παράδειγμα η ιστορία των ασυρμάτων του ΚΚΕ που χρησιμοποιούνταν για κατασκοπεία κατά της χώρας και που οδήγησε στην καταδίκη του Μπελογιάννη και των υπολοίπων.
Στα ανατολικά καθεστώτα επίσης τα μεγαλύτερα προβλήματα ήταν αποτέλεσμα της επικράτησης (με τη στήριξη της ΕΣΣΔ) των κομμουνιστών με συνέπεια την κατάργηση πολυκομματικής δημοκρατίας και αστικών ελευθεριών όπου υπήρχαν.
Και στις 2 περιπτώσεις, η δράση των κομμουνιστών -de facto μάλιστα ως πρακτόρων ξένης δύναμης, της Ρωσίας- ήταν καταλυτική. Χωρίς αυτούς και η μεταπολεμική Ελλάδα και φυσικά οι ανατολικές χώρες θα ήταν σίγουρα πιο δημοκρατικές και ελεύθερες.

Ως προς τη μετανάστευση, οι κομμουνιστές ξεχνούν ότι οι κάτοικοι των πρώην κομμουνιστικών κρατών κατέληξαν στην μη κομμουνιστική Ελλάδα. Ομοίως ότι οι μετανάστες από την Ελλάδα μετά τον πόλεμο κατέληξαν στις μη κομμουνιστικές χώρες της Δύσης.
Για να φάνε ψωμί δηλαδή πήγαν και οι μεν και οι δε σε μη κομμουνιστικές χώρες. Περιέργως, κανείς δεν ήθελε ούτε θέλει να μεταναστεύσει σε κομμουνιστική χώρα.
Και η αιτία επίσης της μετανάστευσης και των μεν και των δε ήταν παρόμοια: οι μεν ανατολικοί λόγω των συνεπειών του κομμουνισμού στις χώρες τους, οι δε Έλληνες λόγω των συνεπειών της δράσης των κομμουνιστών τη δεκαετία του ’40 με αποκορύφωμα τη στάση τους και τις ανυπολόγιστες καταστροφές σε υλικό, φυσικό και ανθρώπινο επίπεδο (μεγαλύτερες κι από των Γερμανών) που αυτή προκάλεσε.

Η τρίτη “ομοιότητα” μεταξύ μονοκομματικής δικτατορίας και πολυκομματισμού είναι άλλη μια αποτυχημένη απόπειρα διαστροφής της πραγματικότητας. Στα μονοκομματικά καθεστώτα οι “εκλογές” ήταν ενορχηστρωμένες παρωδίες εκλογών. Αντίθετα στις αστικές δημοκρατίες όση και “πλύση εγκεφάλου” υποτίθεται ότι γίνεται στους ψηφοφόρους, αυτοί τελικά είναι υπεύθυνοι για τις επιλογές τους, χωρίς να φοβούνται συνέπειες γι’αυτές. Αν επιλέγουν σε μεγάλο ποσοστό 2 μεγάλα κόμματα είναι γιατί εκείνα εκφράζουν και τις δικές τους λογικές και απόψεις. Αν είχαν άλλες θα επέλεγαν σε μεγαλύτερο ποσοστό διαφωνούντα μικρότερα κόμματα ανεβάζοντας τα σε επίπεδο μεγάλων, όπως έχει γίνει άλλωστε και στο παρελθόν.

“Βέβαια, στὴν ἀνατολικὴ Εὐρώπη δὲν ὑπῆρχε ἡ ἐλευθερία τῆς διαδήλωσης ἐνάντια στὸ καθεστώς. Ἀλλά, πρακτικῶς, τὸ δικαίωμα τῆς διαδήλωσης στὴν μὴ κομμουνιστικὴ μετεμφυλιακὴ Ἑλλάδα δὲν ἀπέδωσε κάποια ἐπιπλέον δικαιώματα ἀπὸ αὐτὰ ποὺ οἱ ἐπικυρίαρχοι τῆς Ἑλλάδας παραχωροῦσαν. Ἁπλῶς ἀπορροφῶνται οἱ ἐντάσεις (π.χ. μὲ βανδαλισμοὺς κατὰ τὶς διαδηλώσεις) καὶ στὴ συνέχεια τίποτε δὲν ἀλλάζει ἐκτὸς ἀπὸ ὅ,τι καθορίζουν οἱ κρατοῦντες. Τόσο στὴν ἐμμεσοδημοκρατικῆ ὅσο καὶ στὴν ὑπαρκτὴ κομμουνιστικὴ τάξη πραγμάτων ἀποκλειόταν ἡ ἄμεση δημοκρατία, καὶ πάντα κυριαρχοῦσε μιὰ ἐλίτ τῶν ἴδιων προσώπων ἢ κλικῶν. Τὸ ὅτι στὴν ἔμμεση καπιταλιστικὴ δημοκρατία ὑπάρχει θεωρητικὰ ἡ ἐλευθερία τοῦ τύπου δὲν σημαίνει ὅτι ὑπάρχει ἰσηγορία ἢ ἀκούγονται οἱ φωνὲς τῶν μικρότερων: δίχως οἰκονομικοὺς πόρους δὲν ὑπάρχει δικαίωμα στὴν ἔκφραση τῆς γνώμης, καὶ τὰ κυρίαρχα ΜΜΕ δὲν ἔχουν κανένα λόγο νὰ προωθοῦν τὸν πλουραλισμό. Αὐτὸ δὲν εἶναι ἀκριβῶς τὸ ἴδιο μὲ τὴν μονοκρατορία τῶν κομμουνιστῶν στὴν Ἀν. Εὐρώπη, ἀλλὰ καὶ στὶς δυὸ περιπτώσεις οἱ πραγματικὰ ἀντίθετες στὸ σύστημα φωνὲς φιμώνονται.”

Εδώ φτάνουμε στο μέγιστο της απάτης και της στρέβλωσης κάθε έννοιας λογικής.
Για έναν σταλινικό, το γεγονός ότι σε μια αστική δημοκρατία επιτρέπεται η ειρηνική διαμαρτυρία και διαδήλωση δεν έχει καμία σημασία, διότι “δεν αποδίδει” τίποτε, εννοώντας ότι δεν οδηγεί στην πολυπόθητη ανατροπή της. Δεν έχει σημασία το γεγονός ότι όλες οι κυβερνήσεις φοβούνται το περιβόητο πολιτικό κόστος και σπευδουν να παίρνουν πίσω αμέσως ακόμα και απαραίτητα αλλά αντιδημοφιλή μέτρα, παράδειγμα το ασφαλιστικό που κανείς δεν τολμούσε να αγγίξει επί 20 χρόνια κι έπρεπε πρώτα να χρεωκοπήσει η χώρα για να καταλάβουν κάποιοι ότι δεν πάει άλλο. Ή η εκπαιδευση και τα πανεπιστήμια, όπου και οι πιο στοιχειώδεις μεταρρυθμίσεις εμποδίζονται ή προχωρούν με ρυθμούς χελώνας ακριβώς για το φόβο εντόνων αντιδράσεων, δηλ. πρακτικά της δράσης των οργανωμενων τραμπούκων της αριστεράς που θα καίνε, θα λεηλατούν στους δρόμους και τα πανεπιστήμια όπως κάνουν πάντα.
Και τελικά είναι πολύ περίεργο αφού οι διαδηλώσεις δεν αποδίδουν τίποτε, το γιατί οι κομματικοί στρατοί της αριστεράς επιμένουν με τέτοια μανία να εξασκούνται κάθε δεύτερη μέρα σε αυτές.
Τα ίδια και για την ελευθερία του τύπου. Για έναν σταλινικό δεν έχει σημασία το ότι μπορεί να τυπώνει τη φυλλάδα του, να ιδρύει δικό του σταθμό και να διαλαλεί ακόμα και στα “κυρίαρχα ΜΜΕ”την ανυπακοή του στο Σύνταγμα και τους νόμους. Αφού δεν μπορεί να επιβάλει την εγκληματική του ιδεολογία ως πλειοψηφική άποψη στην κοινωνία δεν έχουν καμία σημασία τα προηγούμενα.

“Ἀπὸ τὴν ἄλλη τονίζεται, ὑπὲρ τῶν μὴ κομμουνιστικῶν καθεστώτων, ὅτι ὑπάρχει ἀνώτερο ἐπίπεδο διαβίωσης σὲ αὐτά, λ.χ. μεγαλύτερη ποικιλία ἐκλογῆς σὲ διάφορα ἀγαθά ὅπως κέτσαπ ἢ αὐτοκίνητα (ἀνταγωνισμός), ὑψηλότερος μ.ὅ. ζωῆς κ.ο.κ. Τὸ γεγονὸς ὅτι σὲ καπιταλιστικὰ εὐρωπαϊκὰ καθεστῶτα τὰ ἄτομα τρῶνε κατὰ μ.ὅ. περισσότερη ποσότητα κρέατος ἢ ἐπιλέγουν μεταξύ διαφορετικῶν αὐτοκινήτων δὲν καθιστᾶ τὸ ἐπίπεδο διαβίωσης ἀνώτερο: πράγματι, ἔχει αὐξηθεῖ ἡ κατανάλωση μπιφτεκιοῦ ὅσο ποτὲ ἄλλοτε, ἀλλὰ ταυτόχρονα ἔχει αὐξηθεῖ ὅσο ποτὲ ἄλλοτε καὶ ἡ κατανάλωση ψυχοφαρμάκων. “

Πράγματι, ίσως πρόκειται και για οργανωμένο σχέδιο των καπιταλιστών. Σου δίνουν πιο πολύ κρέας σε προσιτή τιμή, για να σου ανεβάσουν τη χοληστερίνη και τα τριγλυκερίδια και να σε στείλουν μια ώρα αρχίτερα στον άλλο κόσμο.

Όσο για τα ψυχοφάρμακα είναι ακριβώς συνέπεια της ανόδου στο βιοτικό επίπεδο, αφού άνθρωποι με πολύ πιο βασικές ανάγκες επιβίωσης έχουν και λιγότερη “πολυτέλεια” αναζήτησης θεραπείας για ψυχικά νοσήματα.
Στις κομμουνιστικές χώρες βέβαια, τα ζητήματα αυτά είχαν λυθεί στα δημόσια ψυχιατρεία, όπου πραγματικοί ψυχοπαθείς μαζί με αντιφρονούντες του καθεστώτος έβρισκαν όλη μαζί γιατρειά ο καθένας για το δικό του πρόβλημα ή “πρόβλημα”.

“Ἐπιπλέον, εἶναι ἐξαιρετικὰ ἀμφίβολο ἂν ἡ μετεμφυλιακὴ ὀργάνωση τῆς μὴ κομμουνιστικῆς Ἑλλάδας ἦταν ἀνώτερη αὐτῆς τῆς Βουλγαρίας. Γιὰ παράδειγμα, χάρη στὸν καπιταλιστικὸ=βασισμένο στὴ μεγιστοποίηση τοῦ ιδιωτικοῦ κέρδους μετεμφυλιακὸ ἑλληνικὸ σχεδιασμό (ἀντιπαροχή), ὁ πληθυσμὸς τῆς Ἑλλάδας συγκεντρώθηκε στὴν Ἀθήνα καὶ τὴ Θεσσαλονίκη (ἡ ἐπαρχία μετανάστευσε καὶ στὸ ἐξωτερικό). Ἡ ζωὴ σὲ μιὰ πόλη 4,5 ἑκ. εἶναι προφανῶς χαμηλῆς ποιότητας. Ἀντίθετα, σὲ μιὰ φανταστικὴ κομμουνιστικὴ Ἑλλάδα ἐνδεχομένως νὰ προωθεῖτο ἡ δημιουργία πανελλαδικὰ 10-15 πόλεων μὲ 300-400 χλδ. πληθυσμὸ ἡ καθεμιά. Αὐτὸ εἶναι ὑπόθεση, ὡστόσο οὔτε ἡ Βουλγαρία οὔτε ἡ Ρουμανία οὔτε ἡ Γιουγκοσλαβία οὔτε ἡ Πολωνία οὔτε ἡ Οὐγγαρία συγκέντρωσαν τὸν μισὸ πληθυσμό τους στὶς πρωτεύουσές τους.”

Να που και για την αστυφιλία φταίει ο καπιταλισμός κι αν είχε επικρατήσει κομμουνισμός θα την είχαμε αποφύγει.
Καταρχήν η αστικοποίηση και η συνακόλουθη μείωση του αγροτικού πληθυσμού είναι η φυσική ιστορική εξέλιξη στα ανεπτυγμένα κράτη.
Σε ένα ανελεύθερο καθεστώς, όπως τα κομμουνιστικά, όπου εκτός από την εξωτερική περιορίζονταν και η εσωτερική μετανάστευση, φυσικά θα υπήρχε κεντρικός σχεδιασμός για το πού μπορεί να μείνει κανείς, τι δουλειά να κάνει κλπ. Τα αποτελέσματα αυτού του μοντέλου ανάπτυξης είναι γνωστά.
Το πόσο καλή είναι η ζωή στις μεγαλουπόλεις το κρίνουν πρώτοι αυτοί που ζουν εκεί, προφανώς μαζί με τα μειονεκτήματα βλέπουν και πολλά πλεονεκτήματα, γι’αυτό και συνεχίζουν να μένουν σε αυτές.

“Μπορεῖ κανεὶς νὰ ἐπικαλεστεῖ τὸ 1989 ὥστε νὰ θεωρήσει ὅτι ἡ Ἑλλάδα ἦταν τυχερὴ ποὺ ἔπεσε στὴν πλευρὰ τῶν νικητῶν. Εἶναι γεγονὸς ὅτι δὲν θὰ κατέρρεε τόσο ἡ κοινωνία καὶ ἡ οἰκονομία, ἀλλὰ εἶναι ἐπίσης γεγονὸς ὅτι μεταξὺ 1945-1989 ἡ Ἑλλάδα γνώρισε τεράστια οἰκονομικὴ διαφθορὰ (πιθανὸν ἰσόποση μιᾶς κομμουνιστικῆς), ὑπέστη μιὰ στρατιωτικὴ ἥττα (στὴν Κύπρο) καὶ ἕναν πολιτικὸ βιασμό (1949-1974). Ἐπίσης οἱ πλούσιοι ἔγιναν πλουσιότεροι καὶ οἱ φτωχοὶ φτωχότεροι, ἡ ἀνισότητα δηλαδὴ κυριαρχοῦσε καὶ διευρυνόταν, ὅπως εἶναι τὸ φυσιολογικὸ σὲ καπιταλιστικὰ οἰκονομικὰ συστήματα. Τὸ τίμημα, μὲ ἄλλα λόγια, δὲν εἶναι τόσο μικρὸ ὥστε δίχως δεύτερη κουβέντα -σὰν νὰ ἤμασταν Ἰταλία ἢ Γαλλία- νὰ θεωρήσουμε ὅτι ἡ τύχη μας ἦταν ἡ πλέον εὐνοϊκή, ὅταν ζυγίζουμε τὰ θετικὰ καὶ τὰ ἀρνητικά.”

Ήταν τυχερή διότι πρώτον διατήρησε στην επικράτεια της Μακεδονία-Θράκη και δεύτερον διότι διαφορετικά το 1989 θα έστελνε τις γυναίκες της πόρνες στην Ιταλία για να ζήσουν. Αντιθέτως μετά τον πόλεμο γνώρισε σημαντική οικονομική ανάπτυξη, ανοικοδομήθηκε και με την ένταξη της στην ΕΟΚ ανέβασε σημαντικά το βιότικό της επίπεδο.
Φυσικά ο κάθε σταλινικός μπορεί τώρα εκ του ασφαλούς να πουλάει τρέλα για το ποια θα ήταν η τύχη της χώρας σε περίπτωση που δεν γλίτωνε τον κομμουνισμό, αλλά η ιστορία έχει γραφτεί και δεν αλλάζει.

“Ὑπάρχει, φυσικά, ἡ ἔνσταση ὅτι ἦταν καλύτερα γιὰ τὴν Ἑλλάδα τὸ ὅτι αὐτὴ βρέθηκε τὸ 1989 στὸ στρατόπεδο τῶν νικητῶν κι ὄχι τῶν ἡττημένων-διαλυμένων. Ὡστόσο, εἶναι γεγονὸς ὅτι ἐξαιτίας τῆς κατάρρευσης τῆς ΕΣΣΔ ἦταν ἡ Ἑλλάδα αὐτὴ ποὺ ζημιώθηκε περισσότερο (ἢ μόνο) ἀπὸ ὅλα τὰ νατοϊκὰ κράτη (μετανάστευση, πόλεμοι στὴν περιοχή της κ.λπ.). Ἐπίσης ἦταν γεγονός ὅτι ἐπειδή, μεταξὺ 1952-1989, Ἑλλάδα καὶ Τουρκία βρίσκονταν στὸ ἴδιο στρατόπεδο συμμαχιῶν, τὰ συμφέροντα τῆς πρώτης ἔπρεπε νὰ ὑποτάσσονται στὰ συμφέροντα τῆς δεύτερης, ἡ ὁποία ἀξιολογεῖτο ἀπὸ τὶς ΗΠΑ ὡς σημαντικότερη σύμμαχος. Ἔτσι, λόγω τῆς συμμετοχῆς μας στὸ δυτικὸ στρατόπεδο μπορεῖ νὰ ἀποφύγαμε, ὡς Ἑλλάδα, τὸ νὰ βρεθοῦμε στὰ 1991 στὴν πλευρὰ τῶν ἡττημένων, ὡστόσο τὸ τίμημα γι’ αὐτὸ ἦταν ὣς τὸ 1989 νὰ ὑποτάσσουμε τὸ ἑλληνικὸ συμφέρον στὸ τουρκικό, ὥστε νὰ μὴν δημιουργοῦνται προστριβὲς καὶ ρήξη στὸ ΝΑΤΟ.”

Άλλη μια σταλινική λογική που υποκρίνεται και την “πατριωτική”: έπρεπε να παραμείνει κραταιός ο κομμουνισμός για να επικρατεί τάξις και ασφάλεια στην περιοχή κι έτσι να μην επηρεαστεί η Ελλάδα από τις ανακατάξεις που ακολούθησαν.
Αυτό βοηθά στο να καταλήγει κανείς σε βολικά συμπεράσματα: δλδ ότι δεν έφταιγε ο Χότζα για την κατάσταση των Αλβανών μετά από 40 χρόνια δικτατορίας του που με την πτώση οδηγήθηκαν όλοι στη μαζική μετανάστευση. Δεν έφταιγε ο Τίτο που ως ισόβιος δικτατορας κρατουσε αλλοεθνεις πληθυσμούς σε τεχνητά σύνορα, δημιουργώντας κιόλας τεχνητά έθνη (βοσνιακό, “μακεδονικό”).
Φταίνε όλοι οι άλλοι πλην των κομμουνιστών και των απολογητών τους στην Ελλάδα.

Όσο για τη δήθεν “υποταγή” των ελληνικών συμφερόντων έναντι των τουρκικών εντός του ΝΑΤΟ, αυτή είναι η κλασσική καραμέλα της αριστεράς όταν θέλει να δίνει “πατριωτικό” χρώμα στο δοσιλογικό της ρόλο. Μέχρι το ’74 το μόνο ζήτημα προστριβής με την Τουρκία ήταν το κυπριακό (εξ αυτού είχε δοθεί τότε η αφορμή και για το πογκρόμ στην Πολη). Το Κυπριακό λοιπόν το ξεκίνησαν εκείνοι που την προηγούμενη δεκαετία πολεμούσαν την ανταρσία των κομμουνιστών και καθυβρίζονταν και καθυβρίζονται και σήμερα από αυτούς ως “μοναρχοφασίστες”.
Και τέλος το καλύτερο για την Ελλάδα σχέδιο επίλυσης (Άτσεσον) το πρότειναν οι ΗΠΑ, αλλά το σαμπόταραν τότε ο Αντρέας κι η αριστερά που βρήκε ευκαιρία για διαδηλώσεις επειδή την έπιασε ξαφνικά ο πόνος για την Κύπρο, αυτοί που λίγα χρόνια πριν ζητούσαν αυτονόμηση Μακεδονίας-Θράκης.

“Όταν κάνεις λόγο για “δημοκρατία” που οι νεοφιλελεύθεροι “δημοκράτες” φτιάξατε και προασπίσατε, πρέπει να μάθεις ότι το μετεμφυλιακό καθεστώς ήταν μια στυγνή δικτατορία, και το ότι η παραχωρηση κάποιων ελευθεριών το 1974 ήταν αποτέλεσμα του αδιεξόδου και της κατάρρευσης την οποία προκάλεσε το ίδιο το καθεστώς αυτό. Τα μετά το 1974 είναι κάτι στο οποίο συρθήκατε χωρίς επιλογή (άλλωστε τα μετά το 1981 είναι “αριστερά” και συνεπώς το Κακό) μόνον αφού ξεμπροστιαστήκατε λόγω της Κυπρου, μιας δεκαετίας καραδημοκρατικής (μοναρχικά κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα, χούντες, βασανιστήρια, και ανοχή των “φιλελεύθερων δημοκρατών” επί 25 χρόνια σε αυτά) αλητείας και μιας εικοσιπενταετίας τρομοκρατίας και εκλογών στις οποίες ψήφιζαν ώς και τα δέντρα – και συνεπώς δεν είναι δική σας δημιουργία, αφού η αυθόρμητη, αυθεντική, δημιουργία σας ήταν το τρομοκρατικό καθεστώς 1936-1974.”

Το μετεμφυλιακό καθεστώς ήταν το καθεστώς που προκύπτει όταν κομμουνιστές κηρύσσουν ανταρσία κατά του ελληνικού κράτους με σκοπό να καταλάβουν την εξουσία με τη βία. Απείχε φυσικά από το να είναι φιλελεύθερο, πάντως “στυγνή δικτατορία” δεν ήταν σε καμία περίπτωση, παρά τις προσπαθειες των κομμουνιστών η Ελλάδα δεν ακολούθησε το δρόμο της Ισπανίας. Και στην επταετή χούντα οδήγησαν τελικά εκείνοι που επί δύο χρόνια είχαν μετατρέψει σε πεδία μάχης τις πόλεις και κήρυσσαν ανένδοτους και κόντρα ανένδοτους. Αυτή η αναρχία ήταν που έστρωσε και το κλίμα για τη δικτατορία, την οποία γι’αυτόν ακριβώς το λόγο -και παρά τις εκ των υστέρων “αντιστασιακές” δάφνες και της κουτσής Μαρίας- το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού είχε δεχτεί καταρχήν με ανακούφιση.
Μετά το ’74 παρότι οι αστικές δυνάμεις έδειξαν διάθεση συμφιλίωσης με τους εγκληματίες προδότες του ’49 και τους νομιμοποίησαν και τους έφεραν μέχρι και στην κυβέρνηση, αυτοί απλά αποθρασύνθηκαν με τα αποτελέσματα που έχουμε σήμερα μπροστά μας.

“όχι λιγότερο από τα μετεμφυλιακά καθεστώτα, όπως έδειξα αμέσως παραπάνω.”

Έδειξες το σταλινισμό σου παραπάνω. Τα καθεστώτα της ανατ.Ευρώπης ήταν στυγνές δικτατορίες σοβιετικής έμπνευσης και επιρροής.

“Νόμους και συντάγματα έχει και η Αίγυπτος και η Τουρκία. Και μόνο ότι θεωρείς παρόμοιο το δυτικοευρωπαϊκό κράτος/πολιτεία/νόμους με τους αντίστοιχους ελληνικούς νόμους και ένα Σύνταγμα το οποίο είναι φτιαγμένο έτσι ώστε κάθε λωποδύτης να γλιτώνει και να παίρνει και ισόβια σύνταξη, και αφού κατ’ εσένα “είναι νόμιμο άρα και ηθικό”, δείχνει πόσο καλά συγκρίνεις “παρόμοια” πραγματα.”

Και μόνο που συγκρίνεις το σύνταγμα της Αιγύπτου με το ελληνικό ή τα δυτικά δείχνει και τη σοβαρότητά σου. Προφανώς δεν είσαι σε θέση να αντιληφθείς το τι έγραψα όποτε συνεχίζω παρρακάτω.

“Ρωτάς αν είναι περίεργο που δεν είναι πλέον η ΕΣΣΔ το πρότυπο, επειδή αφελώς θεωρείς ότι η κριτική στην κοινοβουλευτική ολιγαρχία (έμμεση ψευτοδημοκρατία) και η θέση ότι το ελληνικό καθεστώς δεν διέφερε/διαφέρει πολύ από αρκετά ανατολικοευρωπαϊκά προϋποθέτει τη θέση “η ΕΣΣΔ είναι το πρότυπο”.
Ο αμερικανικός δικομματισμός είναι φυσικά ανώτερος του ελληνικού, για διάφορους λόγους (όριο επανεκλογής, περισσότερη διαφάνεια, έλλειψη οικογενειοκρατίας), έχει ασφαλώς τα ίδια μειονεκτήματα του δικομματισμού με τον ελληνικό (έλλειψη ισηγορίας, κυβερνούν οι πλούσιοι κά.)”

Εσύ αφελώς θεωρείς ότι μπορείς να κρύβεσαι πίσω από σοφιστείες, όταν μόλις πιο πάνω έχεις παραθέσει πλήρως την ιδεολογική σου στόχευση που δεν είναι άλλη από το πώς θα εντοπιστούν και θα τονιστούν οι ατέλειες του δημοκρατικού συστήματος με σκοπό να υποβαθμιστεί η συντριπτική υπεροχή του έναντι των κομμουνιστικών δικτατοριών.
Γι’αυτό άλλωστε τη δική μου θέση ότι οι δυτικές δημοκρατίες πλεονεκτούν της ελληνικής ήταν που χρησιμοποίησες ως “αντεπιχείρημα” για το ότι οι κομμουνιστικές δικτατορίες “δεν ήταν χειρότερες”.

“Η Κούβα δεν έχει την αθλιότητα που συναντάς στις λοιπές λατινοαμερικάνικες χώρες, και αν δεν υπήρχε ο αμερικανικός οικονομικός στραγγαλισμός, δηλαδή το σύστημα που εσύ υποστηρίζεις, θα είχε περισσότερο υψηλό επίπεδο (το οποίο για εσένα μετράται με βάση τα καταναλωνόμενα μπιφτέκια). Σύμφωνα με στατιστικές του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, το προσδοκώμενο όριο ζωής και η παιδική θνησιμότητα στην Κούβα συγκρίνονται με αυτά των βιομηχανοποιημένων χωρών του δυτικού κόσμου από το 1957.
συγκεκριμένα: According to the UN, the life expectancy in Cuba is 78.3 years (76.2 for males and 80.4 for females). This ranks Cuba 37th in the world and 3rd in the Americas, behind only Canada and Chile, and just ahead of the United States. Infant mortality in Cuba declined from 32 (infant deaths per 1,000 live births) in 1957, to 10 in 1990–95. Infant mortality in 2000–2005 was 6.1 per 1,000 live births (compared to 6.8 in the USA).
Ιστορικά, η Κούβα έχει να επιδείξει ένα από τα ψηλότερα επίπεδα εκπαίδευσης και αλφαβητισμού στη Λατινική Αμερική μετά την επανάσταση.Όλη η εκπαίδευση είναι δωρεάν για όλους τους Κουβανούς πολίτες, συμπεριλαμβανομένης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.

3η στην Αμερική (οι καπιταλιστικές λατινοαμερικάνικες χώρες που κατ’ εσέ γλίτωσαν από τον κομμουνισμό, ποιος ξέρει πόσο πίσω είναι), βρεφική θνησιμότητα μικρότερη από αυτή των ΗΠΑ.”

Εγώ δεν υποστηρίζω κανένα “στραγγαλισμό”, εσύ υποστηρίζεις την στυγνή δικτατορία ενός μεγαλομανιακού τύπου που σκότωσε, φυλάκισε, βασάνισε, έστειλε σε καταναγκαστικά έργα χιλιάδες εχθρούς του καθεστώτος του. Όχι ότι περίμενα καλύτερα καλύτερα από έναν σταλινικό, δηλαδή.
Η σύγκριση με τις ΗΠΑ μόνο για γέλια είναι. Οι χιλιάδες που προσπαθούν κάθε χρόνο να περάσουν τα θαλάσσια σύνορα για τις ΗΠΑ (συνολικά 1 εκατομ. από την “επανάσταση” μέχρι σήμερα) προφανώς δεν εκτίμησαν το γεγονός της δωρεάν υγείας και παιδείας (επιπέδου Κούβας φυσικά, όπου η πρόσβαση πχ. στο ίντερνετ γίνεται μόνο με κρατική άδεια και λογοκρίνεται) και θέλουν να πάνε από τα καλύτερα στα χειρότερα. Η πραγματικότητα είναι ότι η οικονομία της χώρας βασιζόταν όλα αυτά τα χρόνια στη γενναιόδωρη υποστήριξη της ΕΣΣΔ. Μόλις το 1990 σταμάτησαν οι χορηγίες το ΑΕΠ έπεσε αμέσως 35%, και η οικονομία πέρασε σε τρομερή ύφεση. Άκόμα και σήμερα που έχουν βάλει λίγο νερό στο κρασί τους κι επιτρέπουν ένα ποσοστό ιδιωτικών επενδύσεων, η θέση της Κούβας σε GDP/capita είναι πίσω από τη Γρενάδα, τον Παναμά και την Κόστα Ρίκα. Ακόμα και στο Δείκτη Ανθρώπινης Ανάπτυξης (HDI) που συνυπολογίζει και κοινωνικές πρόνοιες οι καπιταλιστικές ΗΠΑ, Καναδάς, Χιλή, Ουρουγουάη είναι ανώτερες από την κομμουνιστική Κούβα.
Άλλωστε ο ίδιος ο αδερφός του Κάστρο και διάδοχος του παραδέχτηκε πρόσφατα και μάλιστα γελοιοποίησε το πόσο αναποτελεσματικό και διεφθαρμένο είναι το κομμουνιστικό σύστημα στην αγροτική παραγωγή που έχει σαν αποτέλεσμα να εισάγει η χώρα το 80% των τροφίμων που καταναλώνει.

“Η σύγκριση είναι συντριπτική εναντίον σου: το ακρο-δεξιό παρακράτος ώς το 1974 εξόριζε, σκότωνε (οι παρακρατικοί) και εκτελούσε, φυλάκιζε, έκανε διακρίσεις στο δημόσιο βίο με βάση τα φρονήματα (ΔΕΝ σπούδαζες αν δεν υπέγραφες) και οδηγούσε εμμέσως εκατομμύρια Ελλήνων στην μετανάστευση, όλα αυτά νομίμως, με την επίσημη άδεια του καθεστώτος που αναπολείς. Αντίθετα, ό,τι έγινε από το 1980 και έπειτα δεν έγιναν νομίμως ούτε ήταν συνταγματικά αποδεκτά. Απολύτως Νόμιμη και μαζική κατατρομοκράτηση όλων των αριστερών και μη δεξιών που δεν αποδέχονταν την τρομοκρατία της δεξιάς – από τη μία-, ελάχιστες δολοφονίες και έκτροπα, παράνομα και με κανένα τρόπο νομιμοποιημένα – από την άλλη. Από τη μία μαζική τρομοκρατία με το νόμο από το Κράτος, από την άλλη μεμονωμένες περιπτώσεις εναντίον του νόμου και του Κράτους.”

Ούτε αυτά που γίνονταν πριν το 1974 ήταν συνταγματικά αποδεκτά, διότι σε αντίθεση με τη δική σου διεστραμμένη αντίληψη της ιστορίας, μέχρι το 1967 το καθεστώς δεν ήταν “στυγνή δικτατορία”, άλλο θέμα αν υπήρχε επίσημη ανοχή π.χ. στη δράση παρακρατικών, όπως υπάρχει σήμερα αντίστοιχα για το παρακράτος της αριστεράς.
Την ποσοτική και ποιοτική σύγκριση δολοφονιών δεν σε παίρνει καθόλου να την κάνεις, όταν αυτό που έζησε η χώρα με τη μεταπολίτευση ήταν και είναι η σταθερή και μακροχρόνια τρομοκρατία της άκρας αριστεράς με την επίσημη ανοχή και ενθάρρυνση της πασοκοαριστεράς που παρείχε άλλωστε και την ιδεολογική νομιμοποίηση σε αυτήν. Μια οργάνωση αρκούσε για να δολοφονήσει ή να επιχειρήσει να δολοφονήσει όσους “Λαμπράκηδες” από τους αντιπάλους της δεν σκοτώθηκαν επί μετεμφυλιακής περιοδου, χώρια τους υπολοίπους ξένους που σκότωσε.
Το δε σύγχρονο αριστερό παρακράτος έχει στραφεί πλέον καθαρά εναντίον των μεσαίων αστικών και λαϊκών στρωμάτων, με δολοφονίες αστυνομικών, “απεργοσπαστών” κλπ, με βόμβες σε δημόσιους χώρους, μέσα μαζικής μεταφοράς, συγκεντρώσεις αντιπάλων κομμάτων και με σαφή στόχο την τρομοκράτηση τους, εν αναμονή προφανώς του μεγάλου μπαμ της …επανάστασης. Τολμάς εσύ ο ακροαριστερός να μιλάς και να συγκρίνεις όταν το πογκρόμ που οργάνωσε η ακροαριστερή αλητεία τον Δεκέμβρη 2008 -ουσιαστικά κατά των μικρομεσαίων στρωμάτων του κέντρου των πόλεων της χώρας (“αντιδραστικών” κατ’αυτούς, άρα θανάσιμων εχθρών τους)- μόνο με τη ναζιστική Νύχτα των Κρυστάλλων μπορει να συγκριθεί.

“Η μόνη τρομοκρατία ήταν αυτή των Γερμανοτσολιάδων (μίλησες για “σταλινοτσολιάδες”, ωσάν να διατηρούσε η ΕΣΣΔ, όπως η ναζιστική Γερμανία, στην Ελλάδα στρατό κατοχής και να διέπραττε τα εγκλήματα του ναζιστικού στρατού κατοχής στην Ελλάδα δείχνοντας πόσες σοφιστείες και χοντροειδείς αντιστοιχήσεις είσαι ικανός να κάνεις), των δοσίλογων.”

Η ΕΣΣΔ είχε το δικό της στρατό κατοχής, τους Σταλινοτσολιάδες που τρομοκρατούσαν και διέπρατταν εγκλήματα κατά των “αντιδραστικών” και γενικά όσων τολμούσαν να τους αντισταθούν ή απλά να μην πάνε με το μέρος τους, με στόχο να προετοιμάσουν το έδαφος για τη βίαιη κατάληψη της εξουσίας μόλις οι συνθήκες το επέτρεπαν.

“Εξαιρετικά αφελές: τη δεκαετία του ’80 δεν σε εξόριζαν ούτε έχανες τη θέση σου από το Δημόσιο εάν ήσουν δεξιός. Αντίθετα, αυτά ακριβώς γίνονταν ώς το 1974.”

Καλά, περιορίσου σε αυτά που νομίζεις ότι γνωρίζεις (που ούτε αυτά τα κατέχεις, αλλά τελοσπάντων) και άσε να ξέρουμε καλύτερα το τι γινόταν το ’80 από την πασοκοαριστερά και τη “δημοκρατία” του Αρκουδέα.

“Ο παρασιτικός κρατικισμός ξεκίνησε από τους νικητές του Εμφυλίου, οι οποίοι το δώρισαν στα τσοπανόσκυλά τους, τους μαυραγορίτες και τους ακροδεξιούς. Πολύ πριν το ΠΑΣΟΚ, οι μαυραγορίτες είχαν διασωθεί, ενσωματωθεί και πλουτίσει μεταξύ 1946-74. Τότε ο κάθε δοσίλογος Γερμανοτσολιάς αντί να εκτελεστεί έπαιρνε σύνταξη αντιστασιακού επειδή βασάνιζε και τρομοκρατούσε τους εχθρούς των ναζί συμμάχων του. Το ότι ποσοτικά αυξήθηκε ο δημόσιος τομέας (και η αύξηση άρχισε από τα τέλη του ’60 με τη χούντα) είναι άσχετο με το αν ο δημόσιος τομέας θεωρήθηκε για πρώτη φορά τόσο απόλυτα στην ιστορία μας λάφυρο του νικητή, με αποτέλεσμα το κάθε ακρο-δεξιό προδοτικό παράσιτο (ή παράσιτο που το είχε σκάσει με τον βασιλιά στην Αίγυπτο) να ζει εις βάρος των συγγενών αυτών τους οποίους εξόριζε και εξευτέλιζε.”

Ο παρασιτικός κρατικισμός και το κράτος ως λαφυρο ήταν η βασική ιδεολογία της πασοκοαριστεράς της μεταπολίτευσης που πήρε τα σταλινικά κατακάθια που βασάνισαν και κατακρεούργησαν τους αντιπάλους τους επί μια δεκαετία και τους έδωσε και τους δίνει ακόμα σύνταξη “αντιστασιακού” για τα ανδραγαθήματα τους. Πολλοί επίσης πήραν και τέτοιες συντάξεις παρότι αγέννητοι τότε, απλώς με βύσμα στο ΠΑΣΟΚ ή το ΚΚΕ.
Δεν είναι καθόλου άσχετο με αυτήν την παρασιτική ιδεολογία της αριστεράς το γεγονός ότι το μέγεθος του δημόσιου τομέα αυξήθηκε δραματικά και εκτινάχθηκε το δημόσιο χρέος.

“Οι κανόνες της ψευδοελεύθερης αγοράς, που θεοποιούν το κέρδος του κάθε καράβλαχου εργολάβου, του κάθε καθάρματος που δίνει ψίχουλα στους υπαλλήλους και παίρνει χρυσάφι από αυτούς, που εφαρμόζονταν στην Ελλάδα μετά το 1946 οδήγησαν στα εκτρώματα της Αθήνας και των άλλων πόλεων, ενώ πρόσφατα οδηγούν στις υψηλές τιμές σε καύσιμα, είδη διατροφής (θυμάται κανείς πόσο ανέβηκε το ψωμί με τις νεοφιλελεύθερες αλχημείες του 1990-93), ολιγοπώλια με 2-3 εταιρείες να ελέγχουν την ελληνική αγορά αναπόφευκτα (λόγω του μεγέθους της αλλά και της κλεφτοκοτάδικης νοοτροπίας) και φυσικά ατιμώρητα (αφού η μυστική συμφωνία για αύξηση τιμών μπορεί να μην ανακαλύπτεται ποτέ), ενώ βγάζουν κέρδη 500 και 600% δίνουν ελάχιστες αυξήσεις ή και μειώσεις (όπως κάνει το νεοφιλελεύθερο ΔΝΤ που εμμέσως υποστηρίζεις) σε εκατομμύρια εργαζόμενων, τους οποίους αναγκάζουν να δουλεύουν ώς τα 70 επειδή δεν υπάρχουν λεφτά, εννοούν δεν υπάρχουν περισσευούμενα λεφτά από τα δισεκατομμύρια κερδών των καθαρμάτων του “ελεύθερου” ανταγωνισμού, τα οποία ως αντίλογο για τη χυδαιότητά τους εξαπολύουν την κατηγορία του κρατιστή. “

Οι κανόνες της ελεύθερης αγοράς όταν εφαρμόζονται, είναι παρασάγγας καλύτεροι από τους κανόνες του κομμουνισμού, όπου το κάθε βλαχαδερό κάθαρμα με μόνο κριτήριο το πόσο καλός γλείφτης και χαφιές του καθεστώτος είναι αποκτα εξουσία πάνω στους υπολοίπους. Πολύ καλύτερο από το κάθε παράσιτο και κλεφτοκοτά που επί σοσιαλιστικού κρατισμού εκμεταλλεύεται τη θέση του στο δημόσιο για να εκβιάζει αυξήσεις, επιδόματα και δώρα που και δεν δικαιούται και αναγκάζουν το κράτος να δανείζεται για να του τα πληρώνει.
Όλη αυτή η ανθρώπινη σαβουρα που σε συνθήκες ελεύθερου ανταγωνισμού θα έπρεπε να πουλάει κουλούρια και πασατέμπο στην καλύτερη περίπτωση, χρεώνει το κράτος με τα κερατιάτικα των δικών της οργίων. Αυτά τα άθλια υποκείμενα, οι βδέλες που για να βγουν αυτοί σύνταξη στα 50 πρέπει άλλοι 10 να δουλεύουν μέχρι τα 70 για να τους πληρώνουν με τους φόρους τους. Πιο χυδαίο και απάνθρωπο σύστημα από το σοσιαλιστικό κρατισμό που ζει για να εκτρέφει τις βδέλες και παράσιτα του κράτους δεν υπάρχει, κι είναι αναμενόμενο ότι η αριστερά που κι αυτή από κει ζει και πλουτίζει θα το υποστηρίζει με λύσσα και μανία.

“Στο βαθμό που οι αγώνες είναι καθαρά συντεχνιακοί, είναι λανθασμένοι, καθώς και η στήριξή τους. Στο βαθμό που οι αγώνες γίνονται με τελικό σκοπό την επέκταση των δίκαιων προνομίων του δημόσιου τομέα στον ιδιωτικό (ενάντια στην γενίκευση της νεοφιλελεύθερης λαίλαπας με τη μεταφορά της και στον δημόσιο τομέα), τότε είναι ορθή η στήριξή τους. Τα νεοφιλελεύθερα-ακροδεξιά καθάρματα σήμερα υποστηρίζουν, λαϊκιστικά, τη μείωση των προνομίων στο δημόσιο τομέα (ώστε από τη σύγκρουση μεταξύ των εργαζόμενων να επωφελούνται αυτοί) αντί να υποστηρίξουν, δημοκρατικά, την επέκτασή τους στον ιδιωτικό τομέα (φυσικά και τον εξορθολογισμό του δ.τομέα), όπου (τα καθάρματα αυτά) έχουν καταστρατηγήσει το 8ωρο, έχουν οργιάσει με την ανασφάλιστη κ ελαστική εργασία, τους χαμηλούς μισθούς κ.ά. τέτοια ωραία, πατροπαράδοτα, και δημοκρατικά.”

Τα καθάρματα κι οι απατεώνες αριστεράς και ακροαριστεράς αφού βολεύτηκαν για να παρασιτούν στο δημόσιο απαιτούν τώρα να τους ταϊζει η υπόλοιπη κοινωνία κι επειδή ούτε αυτό φτάνει πλέον, απαιτούν το κράτος να δανείζεται για να κορεστει η λαιμαργία τους. Είναι δε τόσο απατεώνες, λαμόγια και καθάρματα που έχουν την απαίτηση να στηρίζει κι ο ιδιωτικός τομέας το όργιό τους και μάλιστα χωρίς να διαμαρτύρεται. Αντί αυτά τα καθάρματα να απολογούνται για τη χρεωκοπία της χώρας έχουν το θράσος να ρίχνουν τις ευθύνες σε όλους τους άλλους και να ζητάνε και “αλληλεγγύη” από αυτούς που τους πληρώνουν, αλληλεγγύη για να τρώνε αυτοί και να πεινάνε οι υπόλοιποι.
Τα περί εξυγίανσης είναι αυτό που φοβαται η νομενκλατούρα των καθαρμάτων του δημοσίου, δηλ. πώς δε θα χάσουν τα υπερπρονόμια τους και θα συνεχίσουν να ληστεύουν το κράτος.

“Για το αν και πόσο υπήρχε αστική τάξη στην Ελλάδα, χρήσιμος είναι ο πρόλογος της ελληνικής έκδοσης στην Παρακμή του Αστικού Πολιτισμού (Π. Κονδύλης), όπου ακριβώς δείχνεται η ανυπαρξία της. Λίγοι καραβοκύρηδες και μαυραγορίτες της εποχής του αποκλεισμού από τους Αγγλογάλλους ή της Κατοχής δεν συνεπάγονται αστική τάξη.
Μόνο φαιδρή είναι η άποψη για εναλλαγή ρόλων μεταξύ κομμουνιστών και μαυραγοριτών. Οι τελευταίοι μαζί με τους Ταγματασφαλίτες ήταν τα αγαπημένα παιδιά των νικητών του Εμφυλίου κοτζαμπάσηδων και γλίτωσαν τις καταδίκες εκτός από λίγους στην αρχή. Αντίθετα, το ΕΑΜ οργάνωνε συσσίτια στην Αθήνα.

Το πόσο πατριώτες είναι οι νεοφιλελεύθεροι “δημοκράτες” φαίνεται τώρα, με την επιλογή ξένων για τα πληρώματα των πλοίων τους, με τις απίστευτες και δίχως αντίκρυσμα για το δημόσιο ταμείο διευκολύνσεις που το νεοφιλελεύθερο κράτος μας τους κάνει.”

Για το αν υπήρχε αστική τάξη στην Ελλάδα υπάρχουν καλύτερες πηγές από μαρξιστές τύπου Κονδύλη. Φαιδρή φυσικά η εμμονή με τους μαυραγορίτες και η χρέωσή τους εκεί που βολεύει, όταν η προέλευση τους ήταν τα ίδια κατακάθια που έδιναν έμψυχο υλικό στους κομμουνιστές, και οι μεταξύ τους ανταλλαγές ήταν συχνότατες. Έτσι και επικρατούσαν οι σταλινοτσολιάδες θα έκαναν τους μαυραγορίτες της κατοχής τα πιο πιστά τους τσομπανόσκυλα.
Όσο για το πόσο “πατριώτες” είναι οι κομμουνιστές φαίνεται σήμερα από το συνειδητό χτύπημα στον τουρισμό της χώρας, τη βασική πηγή εισοδήματος της και μάλιστα τη στιγμή που χρεωκοπεί. Από συνειδητούς προδότες δεν μπορεί να περιμένει κανείς τίποτε καλύτερο.

“Την στάση τους στη Μ. Ασία την είχαν και οι Βασιλόφρονες-Λαϊκοί μέχρι την τελευταία στιγμή:
-Λαϊκό Κόμμα: καλύτερα μικρή πλην τίμια Ελλάς.
-Μεταξάς: άρνηση να γίνει αρχιστράτηγος (με βασιλική κυβέρνηση)
-Βλάχος: Οίκαδε, τι δουλειά έχει στη Μ. Ασία η Ελλάδα, ακόμη και στις τελευταίες μέρες πριν την καταστροφή.
-πριγκιπας Ανδρέας: Απαίσιοι οι Μικρασιάτες. Καλύτερα να τους σφάξουν
Συνεπώς, για την Μ. Ασία και την τακτική του ΚΚΕ μη μιλάς, γιατί τουλάχιστον αυτή ήταν ειλικρινής-ιδεολογική (τύφλωση έστω), ενώ οι ιδεολογικοί πρόγονοί σου (που θα τους πεις και αστους) ήταν άνοες με μικροκομματική τύφλωση.

Όσο για τη στάση του ΚΚΕ στη Μακεδονία αφενός αυτή άλλαξε 4 φορές (1924, 1935, δυο φορές στη δεκαετία του 1940) οπότε δεν μπορεί να γίνεται λόγος για μία συνεχώς λανθασμένη πολιτική, αφού ίσχυαν εναλλάξ σωστή και λανθασμένη πολιτική. Με τέτοιες εναλλαγές, τα περί απόσπασης της Μακεδονίας ως θεμελιώδους θέσης του ΚΚΕ είναι λανθασμένα. Αφετέρου ισχύει το ίδιο με το παραπάνω: Οι “εθνικόφρονες” πρώην φιλοναζί ΠΟΙΑ πατριωτική ιδεολογική δικαιολογία είχαν όταν αναγνώριζαν τη Γιουγκοσλαβία του Τίτο, άρα και τη “ΣΔ της Μακεδονίας” ως συστατικό της τμήμα;

Το πόσο αρχιπροδότες ήταν όλοι οι μετεμφυλιακοί συνεχιστές των Δοσίλογων-εθνικοφρόνων φαίνεται από τη στάση τους στη δεκαετία του 1950, συγκριτικά με το Κυπριακό: ούτε καν ρητορικά το ελληνικό κατεστημένο δεν ζήτησε την Κύπρο. Αντίθετα
Στὰ 1947 τὸ ΚΚΕ ὑποδείκνυε στὸ ΑΚΕΛ νὰ ὀργανώσει τὸν ἑνωτικὸ ἔνοπλο ἀγώνα. Στὰ 1949 τὸ ΑΚΕΛ προσχωρεῖ στὴν ἀνένδοτη ἑνωτικὴ γραμμή: τότε, τόσο οἱ ἀριστεροὶ δήμαρχοι ὅσο καὶ οἱ ὀργανώσεις τοῦ ΑΚΕΛ ἀπέστελναν ὑπομνήματα στὸν ΟΗΕ καὶ τὴν Ἀγγλία ζητώντας τὴν Ἕνωση. Τὸ ΑΚΕΛ ζητοῦσε δημοψήφισμα στὴν Κύπρο ὥστε νὰ καταδειχτεῖ ἡ θέληση τῶν Κυπρίων γιὰ Ἕνωση τῆς Κύπρου μὲ τὴν Ἑλλάδα. Ὁ γραμματέας τοῦ ΑΚΕΛ Ἐ. Παπαϊωάννου ζητοῦσε ἀπὸ τὸν τοτινὸ Ἕλληνα πρωθυπουργὸ νὰ πάει στὰ Ἡνωμένα Ἔθνη καὶ “νὰ ὑποστηρίξη τὸν πανελλήνιο πόθο

«Δε βλέπεις γιατί θεωρείς δεδομένες τις ελευθερίες που σε εκείνα τα καθεστώτα δεν υπήρχαν.
Η διαφθορά είναι άλλη ιστορία, αλλά κι εκεί ο βασικός λόγος του ότι η μεταπολιτευτική Ελλάδα έχει επίπεδα διαφθοράς κομμουνιστικής χώρας είναι επειδή ακριβώς μοιάζει τόσο πολύ με αυτές στην οικονομική της διάρθρωση: υπερτροφικό κράτος, απίθανη γραφειοκρατία, κλειστή οικονομία κλπ.»

Οι ελευθερίες στις οποίες αναφέρεσαι δεν ήταν δεδομένες στο καθεστώς 1946-1974 που υπερασπίζεσαι.
Για την απαρχή της διαφθοράς στη μετεμφυλιακή Ελλάδα αντί να την αποδίδεις στον κομμουνισμό ο οποίος ήταν απαγορευμένος δια ροπάλου ψάξε ποιοι ομοϊδεάτες σου ακροδεξιοί και δεξιοί έφαγαν το σχέδιο Μάρσαλ και ποιοι κομματικοποίησαν το κράτος από το 1946 κι έπειτα. Σε συμφέρει, καταλαβαίνω, να αρχίζεις την μετεμφυλιακή ιστορία από το 1981, αλλά επειδή αυτό δεν γίνεται, καταφεύγεις σε ένα κάρο ανακρίβειες: Για παράδειγμα, η «κλειστή οικονομία» με τις επιδοτήσεις και τον προστατευτισμό, την οποία αποδίδεις στην δεκαετία του ’80, ήταν δεδομένη από την αρχή, στο καθεστώς που νοσταλγείς, 1946-1974.

«Εσύ δεν προοδεύεις καθόλου, μια που συνειδητά επιχειρείς με σοφιστείες να αρνηθείς τα αυταπόδεικτα, χωρίς να πετυχαίνεις τίποτε βέβαια εκτός από το να γελοιοποιείσαι.
Φυσικά και εξασφαλίζονται ισηγορία/ισονομία μόνο στην αστική δημοκρατία, ενώ αντίθετα κατακρεουργούνται στις κομμουνιστικές δικτατορίες όπου γης.»

Δεν χρειάζεται να προοδεύσω, αφού εξαρχής έκανα λόγο για ισηγορία/ισονομία, ενώ εσύ τις ειρωνευόσουν ως «πιο ευρεία αντίληψη», πράγμα το οποίο δεν θα αντιλήφθηκες καν ότι ξεστόμισες, ενώ τώρα ισχυρίζεσαι την ύψιστη ανοησία, ότι στα κοινοβουλευτικά καθεστώτα ακούγεται και προβάλλεται δημοσίως η γνώμη της κλίκας των νεοφιλελεύθερων φονιάδων ομοϊδεατών σου τόσο όσο και η γνώμη οποιουδήποτε μεμονωμένου πολίτη, και την ελεεινή σαχλαμάρα ότι τα λαμόγια και οι ισχυροί οικονομικά αντιμετωπίζονται από το Κράτος, τη δικαιοσύνη κοκ τόσο ίσα όσο και ένας απλός πολίτης. Είναι τόσο βλακώδες, που αρκεί να παρατηρήσεις πώς γλιτώνουν και γλίτωναν οι διάφοροι επιχειρηματίες και ισχυροί για παραπτώματα και αδικήματα (οικονομικά κυρίως). Όταν κανένα νεοφιλελεύθερο λαμόγιο που υποστηρίζεις δεν καταδικάζεται για τα εργατικά ατυχήματα, αυτό για σένα είναι ισονομία μεταξύ απλού πολίτη-εργαζόμενου και εργοδότη. Όταν η φωνή του ιδιοκτήτη μιας από τις μεγάλες εφημερίδες και τα κανάλια φτάνει στο τελευταίο ελληνικό σπίτι, ενώ η άποψη του απλού πολίτη μόνο στον μικρό περίγυρό του, αυτό είναι η ισηγορία της έμμεσης αστικής ψευτοδημοκρατίας που υπερασπίζεσαι.

«Έτσι κάνουμε την 1η βασική απάτη. Ξεκινάμε θέτοντας το ζήτημα της σύγκρισης κομμουνισμού Αν.Ευρώπης και δυτικής δημοκρατίας. Στη συνέχεια, κι επειδή κάπως πρέπει να καταλήξουμε σε βολικά για μας συμπερασματα, λέμε ότι το ζήτημα είναι τεράστιο, απαιτεί τεράστιο πλήθος δεδομένων κλπ. Κι έτσι περιοριζόμαστε εκεί που θεωρούμε ότι υπάρχει το μεγαλύτερο πλεονέκτημα για μας: στη σύγκριση μεταξύ μετεμφυλιακής Ελλάδας και μιας χώρας του ανατολικού μπλοκ.
Η σύγκριση Αλβανίας-Αγγλίας είναι βέβαια “διαφορετική”, πώς ακριβώς όμως δεν το διευκρινίζουμε γιατί δεν μας συμφέρει. Εμείς, ως καλοί απατεώνες, θα μείνουμε σε εκείνες μόνο τις συγκρίσεις που θεωρούμε ότι είναι οι πιο ευνοϊκες για μας.»
Δεν υπάρχει καμμία απάτη όταν το πλήθος των δεδομένων περικλείει τόσες διαφορετικές περιπτώσεις. Όχι απατεώνας αλλά ηλίθιος είναι όποιος δε βλέπει ότι για προφανείς λόγους, που δεν έχουν σχέση με την επιλογή του πολιτεύματος αλλά με το μέγεθος όσο και την προγενέστερη ιστορία (οικονομική και όχι μόνο)/εξέλιξη των χωρών αυτών, και συνεπώς είναι άσχετοι με το θέμα ή παρεμποδίζουν μια σωστότερη σύγκριση, δεν μπορεί να συγκριθεί λ.χ. η ΕΣΣΔ με την Ελλάδα ούτε η Αγγλία με την Αλβανία, αλλά μόνο χώρες ίσου μεγέθους και οικονομικής/πολιτικής προγενέστερης ιστορίας. Το να συγκριθεί λ.χ. μια χώρα αγροτική με προγενέστερους πολιτικούς θεσμούς που φτάνουν το πολύ σε κοτζαμπάσηδες και συμμαχίες μεταξύ φαρών, με μια χώρα εκβιομηχανισμένη εδώ και 2 αιώνες συνιστά ανοησία, όπως και το να συγκρίνεται μια ημιφεουδαλική χώρα με μια αστική κοινωνία.

«Στη μετεμφυλιακή Ελλάδα υπήρχαν τα προβλήματα λόγω της προηγηθείσας κομμουνιστικής ανταρσίας/στάσης κατά του ελληνικού κράτους που επεδίωκε τη βίαιη ανάληψη της εξουσίας. Η δράση τους συνεχιζόταν άλλωστε και μετά την ήττα της ανταρσίας, καθώς οι πιστοί κομμουνιστές με το όπλο “παρά πόδα” συνέχιζαν την συνωμοτική-ανατρεπτική τους δράση, χαρακτηριστικό παράδειγμα η ιστορία των ασυρμάτων του ΚΚΕ που χρησιμοποιούνταν για κατασκοπεία κατά της χώρας και που οδήγησε στην καταδίκη του Μπελογιάννη και των υπολοίπων.
Στα ανατολικά καθεστώτα επίσης τα μεγαλύτερα προβλήματα ήταν αποτέλεσμα της επικράτησης (με τη στήριξη της ΕΣΣΔ) των κομμουνιστών με συνέπεια την κατάργηση πολυκομματικής δημοκρατίας και αστικών ελευθεριών όπου υπήρχαν.
Και στις 2 περιπτώσεις, η δράση των κομμουνιστών -de facto μάλιστα ως πρακτόρων ξένης δύναμης, της Ρωσίας- ήταν καταλυτική. Χωρίς αυτούς και η μεταπολεμική Ελλάδα και φυσικά οι ανατολικές χώρες θα ήταν σίγουρα πιο δημοκρατικές και ελεύθερες.»

Η χρησιμοποίηση της «κατασκοπίας» του Μπελογιάννη ως δικαιολογία για την τρομοκρατία και μεταξύ 1946-1974 είναι δείγμα της φτώχιας των επιχειρημάτων σου. Ακόμη κι αν όλη αυτή η ιστορία ήταν αληθινή, δεν θα δικαιολογούσε με τίποτε τον βαθμό τρομοκρατίας εναντίον των αριστερών επί 38 χρόνια. Άλλωστε, και η προσφιλής σε σένα (ως αναγκαία) χούντα με το πρόσχημα του κομμουνιστικού κινδύνου έγινε, ενώ τέτοιος κίνδυνος δεν υπήρχε, αλλά αντίθετα ήταν οι μετέπειτα δικτάτορες αυτοί που σχεδίαζαν πολλά και διάφορα ενάντια στην τοτινή «νομιμότητα», και φυσικά τη γλίτωσαν.

«Ως προς τη μετανάστευση, οι κομμουνιστές ξεχνούν ότι οι κάτοικοι των πρώην κομμουνιστικών κρατών κατέληξαν στην μη κομμουνιστική Ελλάδα. Ομοίως ότι οι μετανάστες από την Ελλάδα μετά τον πόλεμο κατέληξαν στις μη κομμουνιστικές χώρες της Δύσης.
Για να φάνε ψωμί δηλαδή πήγαν και οι μεν και οι δε σε μη κομμουνιστικές χώρες. Περιέργως, κανείς δεν ήθελε ούτε θέλει να μεταναστεύσει σε κομμουνιστική χώρα.
Και η αιτία επίσης της μετανάστευσης και των μεν και των δε ήταν παρόμοια: οι μεν ανατολικοί λόγω των συνεπειών του κομμουνισμού στις χώρες τους, οι δε Έλληνες λόγω των συνεπειών της δράσης των κομμουνιστών τη δεκαετία του ’40 με αποκορύφωμα τη στάση τους και τις ανυπολόγιστες καταστροφές σε υλικό, φυσικό και ανθρώπινο επίπεδο (μεγαλύτερες κι από των Γερμανών) που αυτή προκάλεσε.»

Το ότι οι κάτοικοι των πρώην κομμουνιστικών κρατών κατέληξαν στην μη κομμουνιστική Ελλάδα διότι απλώς αυτή ήταν εγγύτερα δεν σου περνά από το νου. Γιατί άραγε δεν κατέληξαν στην επίσης μη κομμουνιστική Τουρκία; Τους άρεσε ο καπιταλισμός ελληνικού παρά τουρκικού τύπου; Είναι αστείο το επιχείρημά σου, ότι οι κάτοικοι πρώην κομμουνιστικών χωρών δεν μετανάστευσαν σε κομμουνιστική χώρα. Βλέπεις, όταν έπαψαν να υπάρχουν κομμουνιστικές χώρες, ήταν λογικά αδύνατο να μεταναστεύσει οποιοσδήποτε σε κομμουνιστική χώρα, εκτός κι αν εννοείς να μετανάστευαν οι Αλβανοί και οι Βούλγαροι στην Κίνα αντί στη διπλανή τους Ελλάδα. Για να μεταναστεύσεις σε έναν τόπο, αυτός πρέπει να υπάρχει (ως κομμουνιστικός), σε απλά ελληνικά.
Οι Έλληνες δεν έφευγαν από το ’50 ώς το ’70 λόγω της συνέπειας της δράσης των κομμουνιστών, αλλά επειδή αφενός διώκονταν απηνώς, ως αριστεροί, από τους πρώην γερμανοτσολιάδες ήρωές σου, αφετέρου οι πρώην ναζί και νυν «δημοκράτες» είχαν φάει τα λεφτά του σχεδίου Μάρσαλ (απίστευτα ποσά για την τοτινή Ελλάδα, κι όμως τα φάγανε) αφήνοντας τους υπόλοιπους Έλληνες σε τέτοια άθλια τύχη, ώστε μόνο η μετανάστευση ήταν λύση επιβίωσης στην μετεμφυλιακή Ελλάδα.

«Η τρίτη “ομοιότητα” μεταξύ μονοκομματικής δικτατορίας και πολυκομματισμού είναι άλλη μια αποτυχημένη απόπειρα διαστροφής της πραγματικότητας. Στα μονοκομματικά καθεστώτα οι “εκλογές” ήταν ενορχηστρωμένες παρωδίες εκλογών. Αντίθετα στις αστικές δημοκρατίες όση και “πλύση εγκεφάλου” υποτίθεται ότι γίνεται στους ψηφοφόρους, αυτοί τελικά είναι υπεύθυνοι για τις επιλογές τους, χωρίς να φοβούνται συνέπειες γι’αυτές. Αν επιλέγουν σε μεγάλο ποσοστό 2 μεγάλα κόμματα είναι γιατί εκείνα εκφράζουν και τις δικές τους λογικές και απόψεις. Αν είχαν άλλες θα επέλεγαν σε μεγαλύτερο ποσοστό διαφωνούντα μικρότερα κόμματα ανεβάζοντας τα σε επίπεδο μεγάλων, όπως έχει γίνει άλλωστε και στο παρελθόν.»

Θεωρείς παρωδία τις εκλογές σε μονοκομματικά καθεστώτα, αλλά δεν θεωρείς ανελεύθερη επιλογή την επιλογή που γίνεται σε συνθήκες άτυπης προπαγάνδας (τα κυρίαρχα ΜΜΕ υποστηρίζουν και αφιερώνουν όλο τον τηλεοπτικό χρόνο στα κυρίαρχα κόμματα) ούτε θεωρείς παρωδία τα εκλογικά συστήματα που επιτρέπουν με 41 και 42% (πλέον ίσως και λιγότερο) την εκλογή κυβέρνησης. Δεν έχεις το δικαίωμα να κατακρίνεις ως αντιδημοκρατικό ένα μονοκομματικό καθεστώς όπου, όπως λες, κυβερνά η μειοψηφία, όταν ταυτόχρονα υποστηρίζεις ένα καθεστώς όπου κυβερνά επίσης η μειοψηφία, το 40% – κι αυτό δεν το μπορείς ανεξαρτήτως του αν εγώ υποστηρίζω ή όχι τα ανατολικοευρωπαϊκά καθεστώτα, ανεξάρτητα από το αν υπήρξαν τα καθεστώτα αυτά καν.
Οι πολίτες στη σημερινή έμμεση ολιγαρχία δεν επιλέγουν άλλα κόμματα διότι αυτά δεν προβάλλονται ισότιμα από τα ΜΜΕ (τα οποία –ΜΜΕ- υποτίθεται ότι εκπέμπουν σε συχνότητες οι οποίες ανήκουν στον ελληνικό λαό και οφείλουν να πληροφορούν αντικειμενικά). Η επιλογή τους μπορεί να μη γίνεται με την απειλή βίας, ωστόσο γίνεται υπό το καθεστώς συστηματικής προπαγάνδας και πλύσης εγκεφάλου, η οποία κατ’ εσέ δεν υπάρχει. Κατ’ εσένα αφιερώνεται, τουλάχιστον κατά την προεκλογική περίοδο (δε σε συμφέρει να εξέταζε κανείς τι γίνεται πριν και μετά), ίσος χρόνος σε καθένα από όλα τα κόμματα, ώστε να εξεταστούν οι θέσεις τους ισότιμα και δίκαια.

«Για έναν σταλινικό, το γεγονός ότι σε μια αστική δημοκρατία επιτρέπεται η ειρηνική διαμαρτυρία και διαδήλωση δεν έχει καμία σημασία, διότι “δεν αποδίδει” τίποτε, εννοώντας ότι δεν οδηγεί στην πολυπόθητη ανατροπή της. Δεν έχει σημασία το γεγονός ότι όλες οι κυβερνήσεις φοβούνται το περιβόητο πολιτικό κόστος και σπευδουν να παίρνουν πίσω αμέσως ακόμα και απαραίτητα αλλά αντιδημοφιλή μέτρα, παράδειγμα το ασφαλιστικό που κανείς δεν τολμούσε να αγγίξει επί 20 χρόνια κι έπρεπε πρώτα να χρεωκοπήσει η χώρα για να καταλάβουν κάποιοι ότι δεν πάει άλλο. Ή η εκπαιδευση και τα πανεπιστήμια, όπου και οι πιο στοιχειώδεις μεταρρυθμίσεις εμποδίζονται ή προχωρούν με ρυθμούς χελώνας ακριβώς για το φόβο εντόνων αντιδράσεων, δηλ. πρακτικά της δράσης των οργανωμενων τραμπούκων της αριστεράς που θα καίνε, θα λεηλατούν στους δρόμους και τα πανεπιστήμια όπως κάνουν πάντα.
Και τελικά είναι πολύ περίεργο αφού οι διαδηλώσεις δεν αποδίδουν τίποτε, το γιατί οι κομματικοί στρατοί της αριστεράς επιμένουν με τέτοια μανία να εξασκούνται κάθε δεύτερη μέρα σε αυτές.
Τα ίδια και για την ελευθερία του τύπου. Για έναν σταλινικό δεν έχει σημασία το ότι μπορεί να τυπώνει τη φυλλάδα του, να ιδρύει δικό του σταθμό και να διαλαλεί ακόμα και στα “κυρίαρχα ΜΜΕ”την ανυπακοή του στο Σύνταγμα και τους νόμους. Αφού δεν μπορεί να επιβάλει την εγκληματική του ιδεολογία ως πλειοψηφική άποψη στην κοινωνία δεν έχουν καμία σημασία τα προηγούμενα.»

Μια διαδήλωση ή μια διαμαρτυρία δεν χρειάζεται να καταλήξει σε ανατροπή της ψευτοδημοκρατίας για να πετύχει, καθώς υπάρχουν και επιμέρους αιτήματα, άμεσα ικανοποιήσιμα. Είναι πολύ διασκεδαστικό να ακούω απόψεις υπέρ της διαμαρτυρίας μόνο μέσω των εκλογών, τη στιγμή που πριν 10 χρόνια γινόταν χαμός από τον χώρο σου επειδή η κυβέρνηση κώφευσε στο αίτημα και τη διαμαρτυρία μερικών εκατομμυρίων σχετικά με δημοψήφισμα για τις αστυνομικές ταυτότητες. Μόνο τότε ξέρατε να δερνοκοπιέστε και να διαδηλώνετε με λάβαρα και σημαίες.
Τα «απαραίτητα και αντιδημοφιλή» μέτρα για το ασφαλιστικό, που δεν είναι απαραίτητα και τελικά πήρε η τωρινά κυβέρνηση, είναι απαραίτητα μόνο επειδή τα νεοφιλελεύθερα λαμόγια των κυβερνήσεων (οι υπερασπιστές της νομιμότητάς σου) έπαιζαν στο χρηματιστήριο με τις κρατήσεις και τον κόπο των εκατομμυρίων εργαζόμενων, και επειδή χάριζαν στους νεοφιλελεύθερους απατεώνες που συστηματικά εδώ υποστηρίζεις δεκάδες εκατομμύρια χρέη προς τα ταμεία. Αλλά ποιος πολιτικός θα τα βάλει με τις ΠΑΕ (που ελέγχουν οι φορείς της «υγιούς ιδιωτικής επιχειρηματικότητας» που επικροτείς) στο πολιτικοοικονομικό αυτό πλαίσιο; Θα καταλήξει ζητιάνος στην Ομόνοια!
Οι διαδηλώσεις στο βαθμό που δεν αλλάζει το πολιτικο-οικονομικό σύστημα ενδέχεται να επιφέρουν κάποια επιμέρους οφέλη, τα οποία πάντοτε μπορούν να ανατραπούν ανά πάσα στιγμή με όποια από τις άθλιες δικαιολογίες βρίσκει το σύστημα που υπερασπίζεσαι (λ.χ. δεν υπάρχουν λεφτά), πάντως είναι δικαιολογημένες για την προάσπιση των ελάχιστων κοινωνικών και οικονομικών δικαιωμάτων. Στο βαθμό, όμως, που στην μαζική ψευτοδημοκρατία δεν προβάλλονται ισότιμα οι απόψεις, είναι καταδικασμένες σε αφάνεια.

«Πράγματι, ίσως πρόκειται και για οργανωμένο σχέδιο των καπιταλιστών. Σου δίνουν πιο πολύ κρέας σε προσιτή τιμή, για να σου ανεβάσουν τη χοληστερίνη και τα τριγλυκερίδια και να σε στείλουν μια ώρα αρχίτερα στον άλλο κόσμο.Όσο για τα ψυχοφάρμακα, είναι ακριβώς συνέπεια της ανόδου στο βιοτικό επίπεδο, αφού άνθρωποι με πολύ πιο βασικές ανάγκες επιβίωσης έχουν και λιγότερη “πολυτέλεια” αναζήτησης θεραπείας για ψυχικά νοσήματα. Στις κομμουνιστικές χώρες βέβαια, τα ζητήματα αυτά είχαν λυθεί στα δημόσια ψυχιατρεία, όπου πραγματικοί ψυχοπαθείς μαζί με αντιφρονούντες του καθεστώτος έβρισκαν όλη μαζί γιατρειά ο καθένας για το δικό του πρόβλημα ή “πρόβλημα”»
Πράγματι, η ευτυχία μετράται με την αύξηση της προσφερόμενης ποσότητας του κρέατος και των ψυχοφαρμάκων, οπότε απόψε μη ξεχάσεις τη δόση σου από αυτά. Βέβαια, αν τα μπιφτέκια και τα ψυχοφάρμακα λείψουν, δεν πειράζει, θα βρεθεί κάποιος αστυνομικός να πουλήσει άλλα ναρκωτικά.
Ενώ στις καπιταλιστικές χώρες τα αντίστοιχα προβλήματα λύνονται με τα λευκά κελιά, με την ακόμα και για τα μέτρα της καπιταλιστικής «νομιμότητας» παράνομη κράτηση υπόπτων πέραν των προβλεπόμενων χρονικών ορίων, με τα άφθονα ληγμένα χημικά που οι πραιτοριανοί –που συνεπικουρούνται από ακροδεξιούς– ρίχνουν προς διαδηλωτές, με ψεκασμό με αυτά 80χρονων και άλλα τέτοια νόμιμα.

«Να που και για την αστυφιλία φταίει ο καπιταλισμός κι αν είχε επικρατήσει κομμουνισμός θα την είχαμε αποφύγει.
Καταρχήν η αστικοποίηση και η συνακόλουθη μείωση του αγροτικού πληθυσμού είναι η φυσική ιστορική εξέλιξη στα ανεπτυγμένα κράτη.
Σε ένα ανελεύθερο καθεστώς, όπως τα κομμουνιστικά, όπου εκτός από την εξωτερική περιορίζονταν και η εσωτερική μετανάστευση, φυσικά θα υπήρχε κεντρικός σχεδιασμός για το πού μπορεί να μείνει κανείς, τι δουλειά να κάνει κλπ. Τα αποτελέσματα αυτού του μοντέλου ανάπτυξης είναι γνωστά.
Το πόσο καλή είναι η ζωή στις μεγαλουπόλεις το κρίνουν πρώτοι αυτοί που ζουν εκεί, προφανώς μαζί με τα μειονεκτήματα βλέπουν και πολλά πλεονεκτήματα, γι’αυτό και συνεχίζουν να μένουν σε αυτές.»

Προφανώς βρίσκεις ευχαρίστηση να ταυτίζεις απατεωνίστικα την αστυφιλία με την άναρχη δόμηση και εξάπλωση των πόλεων. Η αστικοποίηση είναι άλλο πράγμα και άλλο πράγμα η δημιουργία τερατουπόλεων. Κι αυτό υπονοούσα αντιπαραβάλλοντας το καπιταλιστικό μοντέλο μιας πόλης των 4,5 εκ με το μοντέλο: 10-15 πόλεις των 300 χλδ. ανά την επαρχία. Φυσικά κάτι τέτοιο δε θα μπορούσε να γίνει στην Ελλάδα, γιατί οι καπιταλιστές ενδιαφέρονται μόνο για το κέρδος τους, όλα τα άλλα είναι δευτερεύοντα.
Φυσικά και είναι γνωστά τα αποτελέσματα του μοντέλου του κεντρικού σχεδιασμού: στην Ελλάδα των ναζί νικητών που εξυμνείς παρ’ όλα τα λεφτά που οι ΗΠΑ έριξαν, τίποτε δεν έγινε για την επαναπροώθηση του πληθυσμού σε κοντινά επαρχιακά αστικά κέντρα και για την παράλληλη ορθολογική ανάπτυξη της Αθήνας. Στις ανατολικοευρωπαϊκές χώρες υπάρχουν πόλεις ανθρώπινες, στην Αθήνα οι καπιταλιστές της υγιούς ανάπτυξης έχτισαν και το τελευταίο μέτρο μη αφήνοντας χώρο όχι για παρκάρισμα αλλά ούτε και για τους πεζούς. Αυτό για εσένα είναι καλό, απλώς επειδή είναι ανεκτό και μη δυνάμενο να αντιστραφεί.
Όλη η ρητορική σου σχετικά με την παραμονή στην Αθήνα, όπως και σχετικά με την υπερψήφιση του δικομματισμού, συνιστά μια απίστευτη ανοησία ή απάτη:
Επειδή ένα πράγμα συμβαίνει και συνεχίζει να συμβαίνει, άρα(!) αυτός/οί που το υφίσταται/νται το προτιμούν.
Το ότι ενδεχομένως, ως πιθανότητα, δεν το προτιμούν αλλά δεν μπορούν να κάνουν κάτι (λ.χ. να γυρίσουν σε ερημωμένα χωριά, σε επαρχιακές μικρές πόλεις χωρίς προσφορά εργασίας και με μικρότερους μισθούς, να γκρεμίσουν την μισή Αθήνα κ.ά.), μια και τα αντίθετα συμφέροντα (των φίλων σου) είναι πολύ ισχυρότερα κ.ά. πολλά τέτοια ενδεχόμενα, ούτε που περνούν από το νου σου.

Παρά την παραπάνω επιχειρηματολογία του (αθηναϊκού -ανύπαρκτου) πεζοδρομίου, οι ανατολικοευρωπαϊκές πόλεις είναι κατά πολύ πιο ανθρώπινες από την Αθήνα (είναι λ.χ. αστείο να συγκρίνεις τα πάρκα, τις πλατείες, την διατήρηση της παραδοσιακής προπολεμικής αρχιτεκτονικής στις κεντροευρωπαϊκές πρώην κομμουνιστικές χώρες, με την αρχιτεκτονική μετεμφυλιακή αλητεία που υπερασπίζεσαι). Εκτός κι αν κανείς ζει στα Βόρεια Προάστια ή στο Πανόραμα Θεσσαλονίκης.

«Ήταν τυχερή διότι πρώτον διατήρησε στην επικράτεια της Μακεδονία-Θράκη και δεύτερον διότι διαφορετικά το 1989 θα έστελνε τις γυναίκες της πόρνες στην Ιταλία για να ζήσουν. Αντιθέτως μετά τον πόλεμο γνώρισε σημαντική οικονομική ανάπτυξη, ανοικοδομήθηκε και με την ένταξη της στην ΕΟΚ ανέβασε σημαντικά το βιότικό της επίπεδο.
Φυσικά ο κάθε σταλινικός μπορεί τώρα εκ του ασφαλούς να πουλάει τρέλα για το ποια θα ήταν η τύχη της χώρας σε περίπτωση που δεν γλίτωνε τον κομμουνισμό, αλλά η ιστορία έχει γραφτεί και δεν αλλάζει.»
Στην επικράτειά της θα διατηρούσε τη Μακεδονία-Θράκη, όπως ακριβώς οι Αλβανοί και οι Βούλγαροι διατήρησαν στην επικράτειά τους την βουλγαρική Θράκη και την νότια Αλβανία, τη μετανάστευση δεν τη γλίτωσε το ’50-’70, τα περί πορνών είναι τόσο ηλίθια (έγκειται στον καθένα λαό να αντιδράσει όπως ξέρει, οι Αλβανίδες δούλεψαν καθαρίστριες, οι Ρωσσίδες έγιναν πόρνες κοκ) όσο το να λέγεται ότι οι Έλληνες ήταν μαυραγορίτες επειδή οι μαυραγορίτες αθωώθηκαν και ενσωματώθηκαν από τους μετεμφυλιακούς «εθνικόφρονες» και σήμερα οι υπερασπιστές τους καμαρώνουν γι’ αυτό.
Τα δανεικά λεφτά της ΕΟΚ (με τα οποία εμμέσως αναγκαζόταν η Ελλάδα να αγοράζει ΕΟΚικά προϊόντα επιστρέφοντάς τα – βλ. την κατασκευή Ρίου-Αντίρριου και Αθηναϊκού Μετρό από Γαλλο-Γερμανούς, όπου με τα κονδύλια που μας δίνονταν πληρώνονταν οι ξένες κατασκευαστικές εταιρείες επιστρεφόμενα στους δανειστές έτσι), η καταστροφή της ελληνικής γεωργίας (χάρη στην αγροτική πολιτική της Ε.Ε.) και της ελληνικής βιομηχανικής παραγωγής (χάρη στην απαγόρευση του «κακού» προστατευτισμού με την είσοδο σε μια ενιαία αγορά όπου παρέχονταν βιομ. προϊόντα τεχνολογικά πολύ ανώτερα και φθηνότερα, κι όποιος τότε [ή τώρα] δεν το έβλεπε ότι βιομηχανικός ανταγωνισμός της ημιαγροτικής Ελλάδας με μεγαθήρια 2 αιώνων βιομηχανικές δ. ευρωπαϊκές χώρες ήταν χαμένος από χέρι, ήταν απλώς βλάκας), με τη μετατροπή της Ελλάδας σε γκαρσόνια (αφού η γεωργία και η βιομηχανία καταστράφηκαν) τώρα πια βλέπουμε πόσο βοήθησαν.

«Άλλη μια σταλινική λογική που υποκρίνεται και την “πατριωτική”: έπρεπε να παραμείνει κραταιός ο κομμουνισμός για να επικρατεί τάξις και ασφάλεια στην περιοχή κι έτσι να μην επηρεαστεί η Ελλάδα από τις ανακατάξεις που ακολούθησαν.
Αυτό βοηθά στο να καταλήγει κανείς σε βολικά συμπεράσματα: δλδ ότι δεν έφταιγε ο Χότζα για την κατάσταση των Αλβανών μετά από 40 χρόνια δικτατορίας του που με την πτώση οδηγήθηκαν όλοι στη μαζική μετανάστευση. Δεν έφταιγε ο Τίτο που ως ισόβιος δικτατορας κρατουσε αλλοεθνεις πληθυσμούς σε τεχνητά σύνορα, δημιουργώντας κιόλας τεχνητά έθνη (βοσνιακό, “μακεδονικό”).
Φταίνε όλοι οι άλλοι πλην των κομμουνιστών και των απολογητών τους στην Ελλάδα.»

Προφανώς, και ανεξάρτητα από το θέμα του κομμουνισμού που συζητάω, όσο διάστημα Ελλάδα και Τουρκία βρίσκονται σε όμοια στρατόπεδα, η αξία της δεύτερης θα θεωρείται εξαντικειμένου ανώτερη της πρώτης, με αποτέλεσμα πάντοτε το ελληνικό εθνικό συμφέρον (όσο μπορεί να προωθείται παράλληλα με τα συμφέροντα των μεγάλων «συμμάχων») να υποτιμάται έναντι του τουρκικού. Σε αντίθετη περίπτωση κάθε απόπειρα της Τουρκίας να υπερβεί τα όρια θα συνιστούσε λόγο σύγκρουσης των δύο διαφορετικών στρατοπέδων στα οποία θα ανήκαν Ελλάδα-Τουρκία, κι άρα παγκόσμιας σύρραξης, οπότε όλα όσα κέρδισε η Τουρκία δε θα είχαν επιτευχθεί. Αυτό που έγινε στα 1952 και έπειτα, ήταν η ελληνική προδοτική αντικομμουνιστική ηγεσία να προτάσσει τις φλυαρίες περί συμμαχίας και φιλίας με την Τουρκία καταπίνοντας κάθε προσβολή και επίθεσή της στο όνομα της ΝΑΤΟϊκής ομόνοιας απέναντι στον κοινό εχθρό. Αλλά οι πρώην δοσίλογοι που υπερασπίζεσαι ως εθνικόφρονες ήταν τόσο ηλίθιοι ώστε παραγνώριζαν το προφανές, ότι μια επίθεση της κομμουνιστικής Γιουγκοσλαβίας ή Βουλγαρίας στη Ελλάδα εν μέσω Ψυχρού Πολέμου ήταν μαθηματικά αδύνατη στο βαθμό που θα οδηγούσε σε παγκόσμια σύρραξη των 2 στρατοπέδων κι άρα οι «Σύμμαχοί» μας δεν θα αποδέχονταν ποτέ τέτοια επίθεση, ενώ η επιθετικότητα της Τουρκίας προς την Ελλάδα ήταν ανεκτή από τις ΗΠΑ στο βαθμό που οι προδότες εθνικόφρονες ναζί που κυβερνούσαν την Ελλάδα το βούλωναν και δεν προέτασσαν (όπως και έκαναν, βέβαια) το ελληνικό από το ΝΑΤΟϊκό συμφέρον. Γι’ αυτό και έγινε ό,τι έγινε με την Κύπρο, τη Δ. Θράκη και την Κων/πολη.

Η κατάσταση των Αλβανών δεν είναι άσχετη με την κατάστασή τους πριν το 1940. Ήταν το πιο πρωτόγονο κράτος των Βαλκανίων, κι αυτό ήταν μια κληρονομιά που ακολούθησε πάντα την Αλβανία ακριβώς όπως η βιομηχανική και αστική υπανάπτυξη της προπολεμικής Ελλάδας θα την ακολουθούσε έτσι κι αλλιώς. Ακόμη και στην Γιουγκοσλαβία υπήρχε διαφορά μεταξύ Βορρά και Νότου. Αντιλαμβάνομαι τον πόνο σου για τους λαούς που ο Τίτο κρατούσε σε τεχνητά σύνορα (ενώ, θες να μας πεις, προ του 1945 αυτά ήταν «φυσικά»; Ωραία ανέκδοτα λένε οι απολογητές των Γερμανοτσολιάδων), τον πόνο σου που υπήρχαν μικτοί γάμοι και γινόταν προσπάθεια να ξεπεραστεί το εθνικιστικό μίσος του Β’ Π.Π., το οποίο χάρη στους τυχοδιώκτες ή/και φασίστες Μιλόσεβιτς (αρχικά), Τούτζμαν και Ιζετμπέκοβιτς (έπειτα, αλλά εξίσου ή χειρότερα από τον πρώτο), αναβίωσε με τα γνωστά αποτελέσματα, να υπάρχουν πλέον «φυσικά» σύνορα.
Για το «μακεδονικό» έθνος του Τίτο, αφού οι πρώην Γερμανοτσολιάδες κυριαρχούσαν, ας μην αναγνώριζαν ποτέ τη Γιουγκοσλαβία, αν ήταν πάνω απ’ όλα πατριώτες κι όχι ελεεινά πιόνια των ΗΠΑ οι οποίες ήθελαν υποστήριξη πάση θυσία του «αποστάτη» Τίτο.

«Όσο για τη δήθεν “υποταγή” των ελληνικών συμφερόντων έναντι των τουρκικών εντός του ΝΑΤΟ, αυτή είναι η κλασσική καραμέλα της αριστεράς όταν θέλει να δίνει “πατριωτικό” χρώμα στο δοσιλογικό της ρόλο. Μέχρι το ’74 το μόνο ζήτημα προστριβής με την Τουρκία ήταν το κυπριακό (εξ αυτού είχε δοθεί τότε η αφορμή και για το πογκρόμ στην Πολη). Το Κυπριακό λοιπόν το ξεκίνησαν εκείνοι που την προηγούμενη δεκαετία πολεμούσαν την ανταρσία των κομμουνιστών και καθυβρίζονταν και καθυβρίζονται και σήμερα από αυτούς ως “μοναρχοφασίστες”.
Και τέλος το καλύτερο για την Ελλάδα σχέδιο επίλυσης (Άτσεσον) το πρότειναν οι ΗΠΑ, αλλά το σαμπόταραν τότε ο Αντρέας κι η αριστερά που βρήκε ευκαιρία για διαδηλώσεις επειδή την έπιασε ξαφνικά ο πόνος για την Κύπρο, αυτοί που λίγα χρόνια πριν ζητούσαν αυτονόμηση Μακεδονίας-Θράκης.»
Έχεις μια μερική αμνησία ως προς τη Θράκη, την οποία από τότε (δεκαετία του ’50) παρέδωσε το Κράτος στη φροντίδα της Τουρκίας, με εκτουρκισμό Τσιγγάνων και Πομάκων χάριν της (μόνο όσοι έπασχαν από μαλάκυνση θα μπορούσαν να το σκεφτούν) αποφυγής της μετατροπής των σλαβόφωνων Πομάκων σε Βούλγαρους άρα (!) σε κομμουνιστές (Τόση σοβαρότητα είχαν οι Γερμανοτσολιάδες, τι να κάνουμε).

Το Κυπριακό ήταν ζήτημα που ανακινήθηκε από τους ίδιους τους Κυπρίους, οι «εθνικόφρονες» ηγεσίες ήταν τόσο δειλές ώστε δεν αποτόλμησαν να ζητήσουν την Κύπρο ποτέ.
Το πόσο προδοτικές ήταν οι ηγεσίες που υποστηρίζεις ως πατριωτικές φάνηκε στην αντίδραση τους με τα γεγονότα της Πόλης. Δεν προέβησαν σε κανένα αντίποινο, για να μη χαλάσει… η ιερή αντικομμουνιστική λυκοσυμμαχία με την Τουρκία. Τόσο βάθος είχε ο βόθρος του αντικομμουνισμού τους.
Το Άτσεσον το απέρριψε ο Μακάριος ατυχώς (ίσως τον ενώ είχε αρχικά συμφωνήσει με τον Γ. Παπανδρέου), δεν ήταν ο Ανδρέας Πρόεδρος της Κύπρου
Για την αυτονόμηση Μακεδονίας-Θράκης διάβασε ό,τι είπα. Για την Θράκη, ειδικά, το λίγο πιο πάνω.

«Το μετεμφυλιακό καθεστώς ήταν το καθεστώς που προκύπτει όταν κομμουνιστές κηρύσσουν ανταρσία κατά του ελληνικού κράτους με σκοπό να καταλάβουν την εξουσία με τη βία. Απείχε φυσικά από το να είναι φιλελεύθερο, πάντως “στυγνή δικτατορία” δεν ήταν σε καμία περίπτωση, παρά τις προσπαθειες των κομμουνιστών η Ελλάδα δεν ακολούθησε το δρόμο της Ισπανίας. Και στην επταετή χούντα οδήγησαν τελικά εκείνοι που επί δύο χρόνια είχαν μετατρέψει σε πεδία μάχης τις πόλεις και κήρυσσαν ανένδοτους και κόντρα ανένδοτους. Αυτή η αναρχία ήταν που έστρωσε και το κλίμα για τη δικτατορία, την οποία γι’αυτόν ακριβώς το λόγο -και παρά τις εκ των υστέρων “αντιστασιακές” δάφνες και της κουτσής Μαρίας- το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού είχε δεχτεί καταρχήν με ανακούφιση.
Μετά το ’74 παρότι οι αστικές δυνάμεις έδειξαν διάθεση συμφιλίωσης με τους εγκληματίες προδότες του ’49 και τους νομιμοποίησαν και τους έφεραν μέχρι και στην κυβέρνηση, αυτοί απλά αποθρασύνθηκαν με τα αποτελέσματα που έχουμε σήμερα μπροστά μας.»
Οι δύο περιπτώσεις είναι άσχετες όσον αφορά την απαρχή της εγκαθίδρυσης των δικτατοριών αλλά και τη φύση των καθεστώτων. Η Ισπανία έγινε δικτατορική ΠΡΟπολεμικά, αντίθετα το καθεστώς Μεταξά δεν επέζησε του Πολέμου, είναι προφανές ότι οι αρχικές συνθήκες των δύο χωρών είναι διαφορετικές. Επιπλέον, οι πρώην Γερμανοτσολιάδες λόγω της ήττας των Ναζί ήταν υποχρεωμένοι να μην αναφέρονται στις φασιστικές πτυχές της δράσης τους όσο και αυτής του καθεστώτος Μεταξά (ξέρεις, φασιστικός χαιρετισμός, ρητή αποκήρυξη της δημοκρατίας κ.ά.). Και, τέλος, οι Φρανκιστές ήταν τουλάχιστον εθνικιστές παρά τον αντικομμουνισμό τους, δεν ήταν αμερικανόδουλα μιάσματα όπως οι Γερμανοτσολιάδες ιδεολογικοί πρόγονοί σου, επέλεξαν ακόμη και την απομόνωση (βέβαια, δεν είχαν εθνικά προβλήματα ώστε να δοκιμαστεί το τι έβαζαν πάνω από όλα ως ιδεολογική αρχή).
Στυγνή δικτατορία είναι όταν:
-υπάρχει εκλογική νοθεία (ψήφιζαν νεκροί και δέντρα – αντικομμουνιστικά δένδρα εννοείται) προκειμένου η λαϊκή αντίδραση να καταπνιγεί και να μην ξαναέρθει στα πράγματα η ΕΔΑ δεύτερη και ίσως μετά πρώτη (είναι που ήταν η Αριστερά τάχα μικρή «μειοψηφία», γι’ αυτό φοβόντουσαν τις ελεύθερες εκλογές οι πρώην Γερμανοτσολιάδες).
-επεμβαίνει ο βασιλιάς στην πολιτική νομίζοντας ότι η εποχή του ήταν σαν αυτή του γυναικόδουλου Κωνσταντίνου Α’ (που η Σοφία έπειθε να επιλέξει τις Κεντρικές Δυνάμεις), να ανεβάζει και να κατεβάζει κυβερνήσεις ετσιθελικά.
-υπάρχει πάντα στρατοκρατία (παρά τη βλακώδη αιτιολόγηση του «κομμουνιστικού κινδύνου» σε μια χώρα όπου στρατιωτικά είχε επικρατήσει ολοσχερώς και πολλά χρόνια πριν η αντικομμουνιστική συμμορία, «πολλά» όταν εξετάζουμε τη δεκαετία του ’60 και τη χούντα σε σχέση με το 1949)
-επεμβαίνουν απροκάλυπτα, ωσάν να ήταν αποικία της Αφρικής, οι ΗΠΑ, αποκαλώντας πόρνη τη «δημοκρατία» που εξυμνείς («πώς να βιάσει κανείς μια πόρνη;») ως με ατέλειες αλλά τέλος πάντων σχετικά καλή. Καλές πόρνες οι Έλληνες, ευτυχώς δεν έγιναν πόρνες το ’90, όπως είπες, ήταν από το ’50 τέτοιες, των ΗΠΑ.
-οι χαφιέδες πρώην Ταγματασφαλίτες εξέταζαν ακόμη και τι εφημερίδα αγόραζες, ακόμη και αν άκουγες… Θεοδωράκη ήσουν επιρρεπής στον κομμουνισμό.
-για να σπουδάσεις έπρεπε να υπογράψεις πιστοποιητικό κοινωνικων φρονημάτων.
-γίνεται πραξικόπημα αφού πριν λίγα χρόνια οι μετέπειτα χουντικοί αλώνιζαν ανενόχλητοι, όπως ακριβώς οι Ναζί τη γλίτωσαν με ελαφρές ποινές χάρη στους μοναρχικούς Γερμανούς δικαστές μετά το «κίνημα της μπυραρίας». Ο Παπαδόπουλος έριξε ζάχαρη σε φορτηγά της μονάδας του και κατηγόρησε γι’ αυτό κομμουνιστές (!!) φαντάρους. Αποκαλύφθηκε όμως ότι ήταν δικιά του προβοκάτσια και αντί να δικασθεί από στρατοδικείο τιμωρήθηκε μόνο με 15 μέρες φυλακή, αυτό είναι δείγμα της σοβαρότητας περί «κατασκοπίας» και «κινδύνου» με τα οποία ως προσχήματα η στυγνή κοινοβουλευτική δικτατορία του 1946-1967-1974 κυβερνούσε και δεν φιλελευθεροποιούσε το καθεστώς.

Το ξέρουμε ότι σε ελκύει τόσο η χούντα, ώστε να λες ότι η φασιστική δικτατορία που έριξε στη φυλακή χιλιάδες πολίτες και βασάνισε πολλούς, αλλά και μη κομμουνιστές πολιτικούς (ακόμη και δεξιούς) είχε γίνει δεκτή από το λαό, ο οποίος παραδόξως λίγο πριν την δικτατορία συνεχώς διαδήλωνε μαζικά εναντίον της φασιστικής «κοινοβουλευτικής» δικτατορίας του λατρεμένου και νομιμόφρονα βασιλέως σας, ενίοτε ακόμα και εις πείσμα του Κέντρου.
Ξανά: η φιλελευθεροποίηση του 1974 ήταν κάτι στο οποίο σύρθηκε η μη ακραία (αλλά εξίσου συνένοχη με την ακραία για τη φρίκη του 1946-1967) δεξιά. Όπως ακριβώς οι Φρανκιστές δέχτηκαν την κοινοβουλευτική δημοκρατία μετά από 40 χρόνια στυγνής δικτατορίας, γιατί ούτε καν ο βασιλιάς τους τούς άντεχε άλλο. Δεν ήταν μια μεγαλόψυχη πράξη, ήταν μια πράξη από φόβο, για να μην πέσουν τα κεφάλια των μιασμάτων που ξεπούλησαν την Κύπρο κι όλης της ηγετικής κλίκας (των «νομοταγών» μη ακραίων δεξιών) που τα έθρεφε μεταξύ 1949-1974, όπως είχαν πέσει τα κεφάλια των Έξι το 1922. Προσέχανε για να έχουνε.

«Εσύ αφελώς θεωρείς ότι μπορείς να κρύβεσαι πίσω από σοφιστείες, όταν μόλις πιο πάνω έχεις παραθέσει πλήρως την ιδεολογική σου στόχευση που δεν είναι άλλη από το πώς θα εντοπιστούν και θα τονιστούν οι ατέλειες του δημοκρατικού συστήματος με σκοπό να υποβαθμιστεί η συντριπτική υπεροχή του έναντι των κομμουνιστικών δικτατοριών.
Γι’αυτό άλλωστε τη δική μου θέση ότι οι δυτικές δημοκρατίες πλεονεκτούν της ελληνικής ήταν που χρησιμοποίησες ως “αντεπιχείρημα” για το ότι οι κομμουνιστικές δικτατορίες “δεν ήταν χειρότερες”.»
Η θέση ότι οι δυτικές «δημοκρατίες» πλεονεκτούν έναντι της μετεμφυλιακής κοινοβουλευτικής δικτατορίας ή της έμμεσης μεταπολιτευτικής ψευτοδημοκρατίας δεν συνεπάγεται ότι είναι λαθεμένη η σύγκριση που κάνω, και τα συμπεράσματα που βγάζω, μεταξύ Ελλάδας και αντίστοιχων ανατολικοευρωπαϊκών κομμουνιστικών καθεστώτων. Γιατί η ιδεολογική μου στόχευση είναι ακριβώς η κατάδειξη ομοιοτήτων μεταξύ των δύο καθεστώτων, στην παρούσα συζήτηση στην Ελλάδα, μια και εδώ ζούμε, εν μέρει και γενικότερα, δείχνοντας την αντιδημοκρατικότητα της παγκόσμιας νεοφιλελεύθερης και πολιτικής ολιγαρχίας που για σένα αρκεί να είναι νόμιμη άρα ηθική.
Αντίθετα, εσύ είσαι, όπως φαίνεται, αναγκασμένος, λόγω του αντικομμουνισμού σου, να υποστηρίζεις ως και τη χούντα, όπως ακριβώς υποστήριζες τους ελληνόφωνους Ναζί της Κατοχής: Όπως βέβαια και οι Γερμανοί βιομήχανοι του Μεσοπολέμου για λύση αντικομμουνιστικής ανάγκης βέβαια οι καημένοι κι όχι γιατί ήταν φασίστες, υποστήριζαν το Ναζισμό και το Άουσβιτς, όπως και οι καημένοι οι Νεότουρκοι ως λύση ανάγκης έσφαξαν τους Αρμένιους που παρεμπόδιζαν την άμεση επικοινωνία με τους τουρκικούς Κ.Ασιατικούς λαούς, όχι γιατί είχαν όρεξη για σφαγές, έτσι ακριβώς κι εσύ, δεν είσαι χουντικός και ακροδεξιός, προς Θεού, αλλά τι να κάνουμε θεωρείς ότι κι αυτοί οι άνθρωποι ήταν μια κάποια λύση προκειμένου να παραμείνει η στρατοκρατική ολιγαρχία τύπου 1946-1967, άρα καλοί (παραδόξως και για άγνωστες για εμάς αιτίες, μετά το 1974, για σένα ήταν «καλοί» οι εξίσου συνένοχοι μη ακραίοι δεξιοί που έπραξαν αντίθετα από όσα η καλή χούντα).

«Εγώ δεν υποστηρίζω κανένα “στραγγαλισμό”, εσύ υποστηρίζεις την στυγνή δικτατορία ενός μεγαλομανιακού τύπου που σκότωσε, φυλάκισε, βασάνισε, έστειλε σε καταναγκαστικά έργα χιλιάδες εχθρούς του καθεστώτος του. Όχι ότι περίμενα καλύτερα καλύτερα από έναν σταλινικό, δηλαδή.
Η σύγκριση με τις ΗΠΑ μόνο για γέλια είναι. Οι χιλιάδες που προσπαθούν κάθε χρόνο να περάσουν τα θαλάσσια σύνορα για τις ΗΠΑ (συνολικά 1 εκατομ. από την “επανάσταση” μέχρι σήμερα) προφανώς δεν εκτίμησαν το γεγονός της δωρεάν υγείας και παιδείας (επιπέδου Κούβας φυσικά, όπου η πρόσβαση πχ. στο ίντερνετ γίνεται μόνο με κρατική άδεια και λογοκρίνεται) και θέλουν να πάνε από τα καλύτερα στα χειρότερα. Η πραγματικότητα είναι ότι η οικονομία της χώρας βασιζόταν όλα αυτά τα χρόνια στη γενναιόδωρη υποστήριξη της ΕΣΣΔ. Μόλις το 1990 σταμάτησαν οι χορηγίες το ΑΕΠ έπεσε αμέσως 35%, και η οικονομία πέρασε σε τρομερή ύφεση. Άκόμα και σήμερα που έχουν βάλει λίγο νερό στο κρασί τους κι επιτρέπουν ένα ποσοστό ιδιωτικών επενδύσεων, η θέση της Κούβας σε GDP/capita είναι πίσω από τη Γρενάδα, τον Παναμά και την Κόστα Ρίκα. Ακόμα και στο Δείκτη Ανθρώπινης Ανάπτυξης (HDI) που συνυπολογίζει και κοινωνικές πρόνοιες οι καπιταλιστικές ΗΠΑ, Καναδάς, Χιλή, Ουρουγουάη είναι ανώτερες από την κομμουνιστική Κούβα.
Άλλωστε ο ίδιος ο αδερφός του Κάστρο και διάδοχος του παραδέχτηκε πρόσφατα και μάλιστα γελοιοποίησε το πόσο αναποτελεσματικό και διεφθαρμένο είναι το κομμουνιστικό σύστημα στην αγροτική παραγωγή που έχει σαν αποτέλεσμα να εισάγει η χώρα το 80% των τροφίμων που καταναλώνει.»
Το επιχείρημα της μετανάστευσης δεν λέει τίποτε, όπως έδειξα συγκρίνοντας ό,τι έγινε το 1990 με ό,τι γινόταν επί 20 χρόνια στην Ελλάδα.
Δίχως τον οικονομικό στραγγαλισμό από τις ΗΠΑ κ. άλλους «δημοκράτες» το βιοτικό επίπεδο της Κούβας θα ήταν ανώτερο από ό,τι είναι.
«Χορηγίες» έκαναν και οι ΗΠΑ στην Ελλάδα και είδαμε πόσο τις εκμεταλλεύτηκαν οι πρώην Γερμανοτσολιάδες. Δίχως αυτές (ας πούμε, της Ε.Ε. μετά το 2013) θα δούμε πόσο θα πέσει το εισόδημα. Συνεπώς, δεν λες τίποτε εναντίον της επιβίωσης μικρών και υπανάπτυκτων χωρών χάρη σε ξένη βοήθεια.
Σωστά, εισάγει η χώρα το 80% των τροφίμων που καταναλώνει, ενώ η καπιταλιστική Ελλάδα ή οι άλλες λατινοαμερικάνικες χώρες είναι… αυτάρκεις.
Κατά κεφαλήν ΑΕΠ: τα μπιφτέκια, δηλαδή (και τα ψυχοφάρμακα – αν κι ο καπιταλιστικός Παναμάς έχει ναρκωτικά, όπως κι η Κολομβία, οπότε είναι το ίδιο).
Δείκτης ανθρώπινης ανάπτυξης (2007): Η Κούβα είναι 8η σε σύνολο 23 αμερικανικών και 6η σε σύνολο μη 21 βορειοαμερικανικών, δηλαδή σε αρκετά καλή θέση. Αν αφαιρεθούν τα πολύ μικρά κράτη, νησιά Barbados (431 τ.χλμ, πληθ. 0,285 εκ.) και Antigua (442 τ. χλμ, πληθ. 0,085 εκ.), λόγω του πολύ μικρού τους μεγέθους, τότε είναι ακόμη υψηλότερα. Είναι 51η σε σύνολο 182 κρατών, πιο πάνω από το Μεξικό, τη Ρωσσία, τη Σαουδική Αραβία, τη Βραζιλία, την Τουρκία, την Ινδία, ενώ από τα 50 πρώτα κράτη δεν είναι δυτικά/ευρωπαϊκά τα 20, δηλαδή βρίσκεται 41η αν αφαιρούνταν τα έτσι κι αλλιώς προηγμένα ευρωπαϊκά και δυτικά έθνη (ας μην ανοίξω τη συζήτηση πόσων αιώνων αποικιοκρατία και ξεζούμισμα του υπόλοιπου κόσμου οδήγησε στο να είναι αναπτυγμένα τα δυτικά έθνη). Δεν υποστήριξα ότι είναι τέλεια ή η καλύτερη χώρα στην Λ. Αμερική (εσύ απαντάς ότι υπάρχουν Λ.Αμερικανικές χώρες πιο πάνω από αυτήν – κλασική σοφιστεία, λες κι εγώ είπα ότι δεν υπάρχουν), έδωσα όμως κάποια χαρακτηριστικά στα οποία υπερέχει ακόμη κι έναντι των ΗΠΑ (όσο κι αν το αμφισβητείς), ενώ η 8η θέση σε 23 δεν είναι καθόλου άσχημη: μακάρι η Ελλάδα να ήταν στην 8η θέση στην Ε.Ε. (Είναι 11η αν υπολόγισα σωστά).

«Ούτε αυτά που γίνονταν πριν το 1974 ήταν συνταγματικά αποδεκτά, διότι σε αντίθεση με τη δική σου διεστραμμένη αντίληψη της ιστορίας, μέχρι το 1967 το καθεστώς δεν ήταν “στυγνή δικτατορία”, άλλο θέμα αν υπήρχε επίσημη ανοχή π.χ. στη δράση παρακρατικών, όπως υπάρχει σήμερα αντίστοιχα για το παρακράτος της αριστεράς.
Την ποσοτική και ποιοτική σύγκριση δολοφονιών δεν σε παίρνει καθόλου να την κάνεις, όταν αυτό που έζησε η χώρα με τη μεταπολίτευση ήταν και είναι η σταθερή και μακροχρόνια τρομοκρατία της άκρας αριστεράς με την επίσημη ανοχή και ενθάρρυνση της πασοκοαριστεράς που παρείχε άλλωστε και την ιδεολογική νομιμοποίηση σε αυτήν. Μια οργάνωση αρκούσε για να δολοφονήσει ή να επιχειρήσει να δολοφονήσει όσους “Λαμπράκηδες” από τους αντιπάλους της δεν σκοτώθηκαν επί μετεμφυλιακής περιοδου, χώρια τους υπολοίπους ξένους που σκότωσε.
Το δε σύγχρονο αριστερό παρακράτος έχει στραφεί πλέον καθαρά εναντίον των μεσαίων αστ