Για την Γενεύη Νο1 Ερντογάν, Γκιλντιρίμ, Τσαβούσογλου και όλο το κακό συναπάντημα της γείτονος, περιλαμβανομένων και των εναπομεινάντων, εκτός φυλακής στρατηγών της υπήρξαν ωμοί και κατηγορηματικοί στην αξίωσή τους να διατηρηθεί εσαεί ο Αττίλας και οι δυσώνυμες εγγυήσεις τους με στόχο τον γεωπολιτικό έλεγχο ολόκληρης της Μεγαλονήσου. Θα ανέμενε κανείς ότι τούτων ούτως εχόντων καμία ελληνική ηγεσία Κύπρου-Ελλάδος δεν θα διενοείτο λίγες εβδομάδες μετά το φιάσκο της Γενεύης 1, να προσέλθει σε άλλη Γενεύη 2 χωρίς να αλλάξει τίποτε που να αποδεικνύει διαφοροποίηση στάσεως της Τουρκίας. Τουναντίον μάλιστα πυκνώνουν σε καθημερινή βάση οι έργω προσβολές της ελληνικής κυριαρχίας με μπαράζ παραβάσεων, παραβιάσεων και υπερπτήσεων.
Οι επισπεύδοντες (ξένος παράγων, αποτυχημένοι γραφειοκράτες, τούρκοι) επείγονται να κλείσουν το ζήτημα πριν η νέα αμερικανική αντμινιστρέϊσιον ενδεχομένως θελήσει να αναλάβει πρωτοβουλίες διαφορετικές από την απελθούσα.
Με πρωτοβουλία του Κυπρίου προέδρου σερνόμαστε σε νέα διάσκεψη που είναι νομοτελειακά δεδομένο να αποτύχει, βλάπτοντας ταυτόχρονα Ελλάδα και Κύπρο. Εύπιστος σε υποσχέσεις μεγαλοσχήμων ρυμουλκήθηκε από τον Μπάϊντεν το 2014 και τον Κέρι, το 2015-16. Ποιος τον ξεσηκώνει αυτή τη στιγμή; δεν ξέρουμε. Παίρνει πάντως στο λαιμό του και ολόκληρο τον Ελληνισμό.
Η Αθήνα όφειλε με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα να εμποδίσει τη σύγκληση της νέας Πενταμερούς (κατ΄ ευφημισμόν Πολυμερούς) αφού είναι αδύνατο να προσδοκά κάτι θετικό. Κυπριακός και ελλαδικός Ελληνισμός έχουμε πολυτρόπως υποχωρήσει. Ως εδώ και μη παρέκει! Επειδή «πέφυκε γαρ το ανθρώπειον δια παντός άρχειν του είκοντος, φυλάττεσθαι δε το επιόν»(Θουκυδίδης IV,61), (= Είναι ίδιον του ανθρώπου να εξουσιάζει πάντοτε όποιον δεν αντιστέκεται και να αμύνεται σε όποιον του επιτίθεται).
Και επειδή σερνόμαστε 43 χρόνια σε ατελεύτητους διαλόγους με τον εισβολέα, να συνειδητοποιήσουμε επί τέλους ότι ο τούρκος δεν πρόκειται να συμφωνήσει, και αν το κάνει , δεν πρόκειται να τηρήσει τη συμφωνία. «Το πειστικότερον των εθνικών μας δικαίων επιχείρημα», έλεγε ο εθνικός μας ιστορικός Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος, «είναι η δύναμις». Στη Λωζάννη στα 1923 διαθέταμε πραγματική δύναμη παρά τη προηγηθείσα Καταστροφή, τα 110.000 ένοπλα Ελληνόπουλα της Στρατιάς του Έβρου. Αυτούς φοβήθηκε ο Ισμέτ Ινονού και ξαναγύρισε στη Διάσκεψη (μαρτυρία του υπαρχηγού του Νουρ Μπέη). Μας έχει ασκηθεί από ιστορικούς σοβαρή κριτική γιατί δεν αξιοποιήσαμε όσο θα μπορούσαμε εκείνη τη δύναμή μας. Ο Douglas Dakin π.χ. μας χρεώνει ότι είμαστε το μόνο έθνος της Βαλκανικής που δεν απελευθέρωσε την ιερή του πρωτεύουσα. Κατά τον Βρετανό ιστορικό θα το μπορούσαμε δύο φορές, πρώτη τον Ιούλιο του 1922, όταν από τον Έβρο ως την Κωνσταντινούπολη και σε ολόκληρη τη βορειοδυτική Μικρασία δεν υπήρχε ούτε ένας τούρκος στρατιώτης. Η δεύτερη τον Απρίλιο του 1923 όταν οι δυνάμεις του Κεμάλ καίτοι νικήτριες ήταν μεταξύ τους μαλλιά κουβάρια.
Δίκαιη λύση του Κυπριακού θα υπάρξει μόνον όταν ο Ελληνισμός υπερβεί την εξοπλιστική απραξία και αποκτήσει αποτρεπτική ισχύ, ικανή να καταφέρει δυνατό ανταποδοτικό πλήγμα στον εχθρό. Η πολιτική της Τουρκίας συνίσταται στην απειλή, την επίδειξη ή και τη χρήση στρατιωτικής βίας. Επείγει ένα ολοκληρωμένο αναθεωρημένο ελληνικό δόγμα εθνικής ασφάλειας. Η όποια ανατροπή οπλικής ισορροπίας πρέπει να αντιμετωπισθεί άνευ υπαιτίου βραδύτητος για να αποκατασταθεί η αξιοπιστία του εθνικοαμυντικού μας σχεδιασμού. Αποτρέπει τον πόλεμο μόνον όποιος είναι αποφασισμένος να πολεμήσει. Μαζί και πριν από τις επιχειρησιακές δυνατότητές μας πρέπει να υψωθεί το φρόνημα του λαού και ιδίως των νέων μας. Διότι τελικά ισχύει αυτό του Ευριπίδη «αεί γαρ άνδρα σκαιόν, ισχυρόν φύσει ήσσον δέδοικα τ’ ασθενούς τε και σοφού»(=φοβούμαι πάντοτε λιγότερο τον δυνατό που η φύση του ΄δωσε λίγο μυαλό, από τον αδύναμο, αλλά σοφό).
Πάντως σε ό,τι αφορά την όποια υλικοτεχνική υπεροχή του εχθρού είναι σήμερα διεθνώς διάχυτη η εκτίμηση ότι οι εκκαθαρίσεις Ερντογάν στο στράτευμα, η αποστράτευση καλά εκπαιδευμένων και ο αποδεκατισμός της ηγεσίας τους έχουν αποδυναμώσει καίρια την όποια ένοπλη ικανότητα του τουρκικού στρατού.
Οι διαβόητες ΜΚΟ των αυτοαποκαλούμενων «αλληλέγγυων» (αμερικανικής εμπνεύσεως ΝGO για υπεξαίρεση κρατικής εξουσίας) έγιναν κράτος εν κράτει. Διαχειρίζονται κοινοτικά και εθνικά κονδύλια ασυνήθους ύψους και χειραγωγούν κατά το δοκούν πρόσφυγες(όσοι είναι) και (λαθρο)μετανάστες που έχει προωθήσει εδώ ο νεοοθωμανός. Τα διαδραματισθέντα προχθές στο Κέντρο Φιλοξενίας Ελληνικού με προπηλακιζόμενο τον υπουργό Μεταναστευτικής Πολιτικής, στον οποίο απαγόρευσαν τελικά την είσοδο στο χώρο, είναι ενδεικτικά του αλαλούμ που προκαλεί η εμμονική παραίτηση από τις εξουσίες του κράτους και η ρητή ή σιωπηρή εκχώρησή τους στους «πρόθυμους» των ΜΚΟ. Το συμβάν ας ευχηθούμε να είναι διδακτικό όχι μόνο για τον παθόντα, αλλά για ολόκληρη τη κυβέρνηση. «Προβουλεύεσθαι κρείσσον προ των πράξεων ή μετανοείν», όπως συμβούλευε ο Δημόκριτος, να σκέφτεσαι πριν κάνεις κάτι, για να μην χρειαστεί να μετανιώσεις μετά.
Οι παλιότεροι θυμούνται το τηλεγράφημα του τούρκου ναυάρχου στο αρχηγείο του «Μάλτα γιοκ»! Να όμως που η Μάλτα «υπάρχει» και με ύφος υπερδυνάμεως «βάφτισε» προ ημερών τα Σκόπια Μακεδονία! Τα ελληνικά αντίμετρα έπρεπε να είναι άμεσα για να πονέσουν τους παραχαράκτες της ιστορίας μας: Κανένα πλοίο ελληνικών συμφερόντων στο νηολόγιο της Μάλτας! Κατάπιαμε και αυτή την πρόκληση άψητη;