Οι συστημικοί αξιωματούχοι της Δύσεως τα έχουν χαμένα. Το Brexit, ο Τραμπ, ο καλπάζων ευρωσκεπτικισμός, ο αντιπαγκοσμιοκρατικός άνεμος τούς πανικόβαλαν. Στο Μόναχο συνήλθε η «Διεθνής Διάσκεψη για την Ασφάλεια».Το εισαγωγικό έγγραφο τιτλοφορείται «Post-Truth, Post-West, Post-Order;» (Μετά-Αλήθεια, Μετά-Δύση, Μετά-Τάξη;)… Οι ισχυροί, της εικονικής οικονομίας ανησυχούν για την διαγραφόμενη επιστροφή του εθνοκεντρισμού. Το πείραμα μιας «υπερεθνικής»
Ευρώπης έχει συντριβεί. Οδήγησε σε οικονομική γιγάντωση και πολιτική ηγεμονία της ισχυρότερης χώρας, της Γερμανίας. Το Βερολίνο ξυπνά δυσάρεστες μνήμες στους ευρωπαϊκούς λαούς, αλλά ήδη και στις ΗΠΑ.
Τρίζουν τα θεμέλια της Ευρώπης. Οι εκείθεν του Ατλαντικού ειδήσεις για την γερμανική ηγεμονία δεν είναι οι ενθουσιαστικότερες. Το Βερολίνο που είχε προσανατολισθεί αρχικά σε μια, ούτως ή άλλως ανέξοδη διακήρυξη επ΄ ευκαιρία της πανηγυρικής Συνόδου της Ε.Ε στις 25 Μαρτίου στη Ρώμη, για επανανακάλυψη του χαμένου «κοινωνικού προσώπου» της Ευρώπης, ψάχνεται τώρα για την «Ευρώπη πλειόνων ταχυτήτων».
Η καγκελάριος από το βήμα του Μονάχου, «απετάξατο» το ευρώ και εμνήσθη του μάρκου που «θα είχε ασφαλώς διαφορετική αξία απ΄ ό,τι έχει αυτή τη στιγμή το ευρώ»(sic)!
Τί Grexit και τί παραμύθια, οι Γερμανοί προετοιμάζονται για τεκτονικές αλλαγές στο Ευρωοικοδόμημα όπου θέλουν να κρατήσουν μόνο τους δορυφόρους τους.
Μικρή ανάσα από το Eurogroup. Η απόψυξη της διαπραγμάτευσης συνοδεύεται ωστόσο από δρακόντεια προνομοθέτηση μέτρων για το 2019. Υπόπτως συγκαταβατικός ο μέγας Ιεροεξεταστής του Βερολίνου, την εκλογική του ανάγκη φιλοτιμίαν ποιούμενος. Θέλουν ήρεμα νερά πριν τις εκλογές. Τρέμουν για ένα Grexit που θα ήταν τώρα βαρύτερο γι΄ αυτούς παρά για μας. Παρά ταύτα σχεδιάζουν ποικίλα «exit»…
Υπερατλαντική συνηγορία από τους N.Y.Times (21.2.17) «Σώστε την Ελλάδα, σώζοντας πρώτα την οικονομία της». Και υπόδειξη κοινής λογικής: «Βερολίνο, Ευρωπαίοι, ΔΝΤ πρέπει να δοκιμάσουν μια διαφορετική συνταγή για το ελληνικό ζήτημα με προτεραιότητα την ανάκαμψη της οικονομίας, την μείωση της ανεργίας και την ενδυνάμωση του χρηματοπιστωτικού συστήματος».
Βεβαίως οι αποδέκτες της πρότασης είναι «τυφλοί τα τ΄ ώτα, τον τε νουν, τα τ΄ όμματα» (Οιδίπους Τύραννος, 371).
Οι παγκοσμιοκράτες αδιαφορούν για την εξαφάνιση σοβαρών τομέων της εθνικής παραγωγής. Στην Ελλάδα με την περιώνυμη ΚΑΠ ο πρωτογενής τομέας της γεωργοκτηνοτροφικής παραγωγής κατεστράφη ολοσχερώς. Φτάσαμε, στο μανάβη τα 7 στα 10 είδη να είναι εισαγόμενα, ενώ στον ανθοπώλη τα 9 στα 10, στον κρεοπώλη και τον ψαρά η πλειονότητα είναι εισαγόμενα.
Ο Daniel Gross – τού Centre for European Studies εντοπίζει την αποτυχία ανάκαμψης μας, στην αδυναμία αύξησης των εξαγωγών μας.
Όσες ευρωπαϊκές και ασιατικές χώρες που προσέφυγαν στο ΔΝΤ ξεπέρασαν την κρίση, το οφείλουν στις αυξημένες εξαγωγές. Αυτές στάθηκαν ο ζωντανός πυλώνας ανάπτυξής τους αφού υποκατέστησαν τη μείωση της ζήτησης λόγω της πάγιας συνταγής περικοπής δημοσίων δαπανών και φοροκαταιγίδας.
Αληθινός και ο Jeffrey Sachs, τού Columbia. Υπενθυμίζει την τελευταία έκθεση του ΔΝΤ «Η Ελλάδα χρειάζεται σημαντική ελάφρυνση χρέους από τους Ευρωπαίους εταίρους της για να αποκαταστήσει τη διατηρησιμότητα του χρέους της». Και συνεχίζει: «Εχουμε να κάνουμε με μια υπόθεση όπου όλοι γνωρίζουν τι πρέπει να γίνει και αυτό συζητείται παντού, εκτός από τα σαλόνια της ευρωπαϊκής πολιτικής, με τους καλούς τους τρόπους. Η κυβέρνηση Τσίπρα, έπειτα από μια ταιριαστά φλογερή αρχή στο ζήτημα του χρέους, έχει εδώ και καιρό υιοθετήσει τη γραμμή που επιβάλλουν αυτοί οι καλοί τρόποι. Έτσι αποφεύγει την οργή των πιστωτών, αλλά απέτυχε να βρει διέξοδο από την κρίση». Και καταλήγει: «Η πραγματική πολιτική και ηθική ευθύνη για την παράταση της κρίσης ανήκει συντριπτικά στους πιστωτές, όχι στον καταχρεωμένο και καταρρακωμένο οφειλέτη. Αυτό διδάσκει η ιστορία των χρηματοοικονομικών. Είναι επιτέλους ώρα να τερματιστεί ο πόνος της Ελλάδας, με πρωτοβουλία των πιστωτών» (¨Κ¨ 19.2.17).
Στην Ευρώπη έχουν χαθεί χιλιάδες δισεκατομμυρίων. Αυτά επειδή «απέναντι σε κάθε ανεύθυνο δανειολήπτη στεκόταν ένας ανεύθυνος δανειοδότης»(επισήμανση του Geert Mac,Τι γίνεται αν η Ευρώπη διαλυθεί; σ. 135). Τράπεζες που τζόγαραν με μεγάλα ρίσκα, χωρίς εμπεριστατωμένο προέλεγχο της δανειοληπτικής αξιοπιστίας των οφειλετών. Πάντοτε ο ιδιωτικός τομέας με τη συνενοχή των κυβερνήσεων φόρτωνε το μεγαλύτερο μέρος του προβλήματος στον δημόσιο τομέα.
Ο A. Garapon τού Esprit αναλύει (Le Monde 7/1/17 μετάφρ. Ε. Νιάνιου) την καινούργια διαίρεση της εργασίας, αποτέλεσμα της υποκατάστασης του εδάφους από τις αγορές («αποεδαφοποίηση»). Με αυτήν «μεταφέρεται το επαχθές μέρος της εργασίας στην άλλη άκρη του κόσμου, γίνεται εκείνη αόρατη και εξαρθρώνεται η δυναμική σχέση ανάμεσα σ΄αυτούς που εργάζονται και αυτούς που ευνοούνται».
Οι νεοφιλελεύθεροι ισχυρίζονται ότι έτσι εξαφανίζεται ο χώρος σύγκρουσης εργοδότη-εργαζομένου!
Όσο για την Αριστερά ο Garapon πιστεύει ότι αυτή θα βρει το δρόμο της μόνο αν προσηλωθεί στην τήρηση της τριάδας: «ισότητα, αλήθεια και κόσμος, προσπαθώντας να τον καταστήσει κατοικήσιμο για όλους».
Βαρύ επιτίμιο, για την πάσα Αριστερά και ιδίως την ελλαδική που δεν μπορεί να απαλλαγεί από τις ιδεοληπτικές προπατορικές της εμμονές. Τώρα ενός εστί χρεία: συναίνεσης, όχι πόλωσης!
Στο ανατολικό μας μέτωπο οι καθημερινές τουρκικές προκλήσεις υπερβαίνουν τα έσχατα όρια ανοχής μας.
Κάποιοι εσχάτως θυμούνται και θυμίζουν την ανάγκη ενός σχεδίου εξόδου από την κρίση «ελληνικής ιδιοκτησίας», σωστά αλλά όφειλε εξ αρχής έτσι να είναι.
Ο επιφανέστερος πολιτικός του νεότερου Ελληνισμού, ο Ιωάννης Καποδίστριας, το διεκήρυξε: «Μέτρον και άστρον εις δεινά ελληνικά, θεραπεία ελληνική»!