Διοργανώνεται υπό την αιγίδα του Πανεπιστημίου του Cambridge σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο του Winchester επιστημονικό συνέδριο με θέμα “Polis, Ontology, Ecclesial Event: Engaging with Christos Yannaras’ Thought.”
Το συνέδριο θα λάβει χώρα τη Δευτέρα 27 και την Τρίτη 28 Μαρτίου 2017 στο αμφιθέατρο Eastwood του Γραφείου Μεταδιδακτορικών Υποθέσεων του Πανεπιστημίου του Cambridge (16 Mill Lane, Cambridge, CB2 1RX).
Στο συνέδριο θα μιλήσει ο ομ. καθ. Χρήστος Γιανναράς* και ο ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου του Nottingham John Milbank, ενώ θα παρουσιάσουν τις ερευνητικές εργασίες τους στους τομείς της φιλοσοφίας, της θεολογίας και των πολιτικών επιστημών καθηγητές και ερευνητές από δεκαεπτά πανεπιστήμια: Dr Andreas Andreopoulos—University of Winchester / Dr Deborah Casewell—Liverpool Hope University / Jonathan Cole—Charles Sturt University (CSU), Canberra, Australia / Dr Natalie Depraz—Université de Rouen / Dr Brandon Gallaher—University of Exeter / Angelos Gounopoulos—Aristotle University of Thessaloniki / Dr Evaggelia Grigoropoulou—Durham University / Pui Him Ip—University of Cambridge / Dr Daniel Isai—“Alexandru Ioan Cuza” University of Iasi / Nikos Koroneos—KU Leuven / Dimitrios Koukourdinos—University of Winchester / Dr Marcello La Matina—University of Macerata / Dr Sotiris Mitralexis—University of Cambridge & City University of Istanbul / Dr Elena Paris—University of Bucharest / Dr Dionysios Skliris—Université Paris IV-Sorbonne & University of Athens / Pavlo Smytsnyuk—University of Oxford / Dr Paul Tyson— University of Queensland, Brisbane, Australia / Tikhon Vasilyev—University of Oxford.
Το πρόγραμμα του συνεδρίου είναι διαθέσιμο εδώ. Από την περιγραφή του συνεδρίου:
Professor Christos Yannaras (born 1935 in Athens, Greece) has been proclaimed “one of the most significant Christian philosophers in Europe” (Rowan Williams), “without doubt the most important living Greek Orthodox theologian” (Andrew Louth), “contemporary Greece’s greatest thinker” (Olivier Clément). However, until recently the English-speaking scholar did not have first-hand access to the main bulk of his work: in spite of the relatively early English translation of his The Freedom of Morality (1984), most of his books appeared in English fairly recently—such as Person and Eros (2007), Orthodoxy and the West (2006), Relational Ontology (2011) or The Schism in Philosophy (2015). In this conference, the papers that will be presented shall examine numerous aspects of Yannaras’ contributions to philosophy, theology and political science, based on his relational ontology of the person.
*Ο Χρήστος Γιανναράς είναι ομότιμος καθηγητής φιλοσοφίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Πολιτικών και Κοινωνικών Επιστημών, μετά από διδασκαλία φιλοσοφίας στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Κρήτης, 1979-1982, στα Πανεπιστήμια της Γενεύης και της Λωζάννης, 1977-1979, και σε δύο Πανεπιστημιακά Ιδρύματα στο Παρίσι, 1971-1973. Είναι διδάκτωρ Φιλοσοφίας της Σχολής Ανθρωπιστικών Επιστημών του Πανεπιστημίου της Σορβόνης και της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Στις 16 Ιουνίου 2013 η Εταιρεία Φιλοσόφων Βόρειας Ιταλίας απένειμε στο βιβλίο του Ontologia della relagione το διεθνές βραβείο φιλοσοφικού βιβλίου της χρονιάς (Premio Internazionale di Filosofia). Βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε δεκατρείς γλώσσες, ενώ για το έργο του έχει εκπονηθεί σειρά διδακτορικών διατριβών.
Οι εργασίες του συνεδρίου προβλέπεται να εκδοθούν σε τόμο από διεθνή ακαδημαϊκό εκδοτικό οίκο εντός του 2018.
13 comments
“without doubt the most important living Greek Orthodox theologian” (Andrew Louth), ”
(χωρίς αμφιβολία ο πιό σημαντικός ζωντανός Έλληνας Ορθόδοξος θεολόγος (Andrew Louth) )
Προφανώς ο Andrew Louth, μπερδεύει τη φιλοσοφία, δηλαδή αυτό το οποίο παράγει το μυαλό του ανθρώπου, με την Ορθόδοξη Θεολογία, δηλαδή αυτό το οποίο αποκαλύπτει ο Τριαδικός Θεός στην καρδιά του ανθρώπου.
Όποιος θέλει, μπορεί να αποδεχθεί έναν φιλόσοφο, ως καλό ή κακό φιλόσοφο, κι έναν θεολόγο ως καλό ή κακό θεολόγο.
Αλλά αν εφαρμόσουμε το προαναφερθέν κριτήριο (Ορθόδοξη Θεολογία είναι αυτό το οποίο αποκαλύπτει ο Τριαδικός Θεός στην καρδιά του ανθρώπου), τότε θα πρέπει να διαφωνήσω (και γραπτώς) όπως επίσης και πολλοί άλλοι, με την άποψη του Andrew Louth.
Αυτές οι απόψεις είναι ενδεικτικές της πνευματικής σύγχυσης των ημερών μας.
Δρ. Ταγαράκης Χρήστος
Τὰ πιὸ ἐνδιαφέροντα θέματα τὰ ἀφήνει ἔξω τὸ πρόγραμμα τοῦ συνεδρίου :
1. Πόσα «δημοκρατικὰ πέντε» ἔχει ἀπονείμει ὁ συγκεκριμένος καθηγητὴς πανεπιστημίου στὴν σταδιοδρομία του ;
2. Γιατί ἡ δραστικὴ περικοπὴ τῆς συντάξεώς του, ἀνπόδραστος συνέπεια τῶν πολλῶν «δημοκρατικῶν πέντε», φαίνεται νὰ ἔχῃ βλάψει τόσο τὶς διανοητικὲς λειτουργίες του, πέραν ἀπὸ τὴν φυσιολογικὴ φθορὰ πού θὰ ἀνέμενε κανεὶς ἀπὸ τὴν γήρανση.
3. Πῶς εἶναι δυνατὸν σὲ ἄνθρωπο τῆς ἡλικίας του νὰ κάνῃ κωλοτοῦμπες δημοσίᾳ κατὰ συρροήν, με πλέον πρόσφατο τὴν ἀνακήρυξη τοῦ Ἀλέξη Τσίπρα σὲ ἐλπίδα τοῦ ἔθνους καί, λίγο ἀργότερα, τὴν καταγγελία του ὡς ἀποτυχόντος.
4. Εἶναι δυνατὸν ἔθνος ποὺ ἀκόμη δίδει δημόσιο βῆμα σὲ παρομοίου καταντήματος «πνευματικοὺς καθοδηγητάς», νὰ ἐξέλθῃ ποτὲ ἀπὸ τὴν διανοητική, πνευματική καὶ ἠθικὴ χρεωκοπία στὴν ὁποία εὑρίσκεται ;
Σημ. Σύμπτωμα διανοητικῆς χρεωκοπίας είναι τὸ ὅτι ἔγραψα καὶ αὐτὸ τὸ σχόλιο. Σὲ μιὰν ὑγιῆ, διανοητικῶς, κοινωνία δὲν θὰ ὑπῆρχε ἀνάγκη νὰ δίδουμε σημασία σὲ τέτοια φαινόμενα. Διότι ἐκεῖ τοὺς πνευματικοὺς ἡγέτες τοὺς σέβονται γιὰ τὸ πραγματικὸ ἔργο τους καὶ δὲν τοὺς σύρουν περισαίνοντας τὰ Εὐρωπαϊκὰ πανεπιστήμια, νὰ ὁμιλήσουν ἐκεῖ πού ἔφτυναν.
ΝΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΣΥΜΦΩΝΩ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΜΕ ΤΟΝ κ.ΓΕΩΡΓΑΝΑ
Παρόλο που τόσο η Δύση όσο και η Ορθοδοξία και αυτή η φίλια πατρίδα μας πάνε κατά διαβόλου στους χαλεπούς καιρούς που μας έλαχε να ζούμε, και του επακόλουθου πνευματικού μαρασμού ζωντανό περιφερόμενο λείψανο αποτελεί ο περί ου ο λόγος καθηγητής, νοσταλγία ποιητική με έκανε να θυμηθώ ένα απόσπασμα από το έργο του “Ορθοδοξία και Δύση στη Νεώτερη Ελλάδα” που είχε αναδημοσιεύσει κάποτε εδώ και το Αντίβαρο:
“Η άκτιστη «φύση» του Θεού και η κτιστή φύση του ανθρώπου έχουν κοινό τον τρόπο της υπάρξεως κι αυτός ο τρόπος είναι η πραγματικότητα του προσώπου. Πρόσωπο σημαίνει μία ύπαρξη με αυτοσυνειδησία και λόγο, με δυνατότητα αναφοράς και σχέσης, ύπαρξη ενεργούμενη ετερότητα ως προς την ίδια την ουσία ή φύση της. Έτσι η ανθρώπινη ύπαρξη είναι προσωπική επειδή συγκεφαλαιώνει όλα τα γνωρίσματα (ιδιώματα) της κοινής σε όλους τους ανθρώπους φύσης, ενώ ταυτόχρονα «υποστασιάζει» (κάνει υπαρκτή πραγματικότητα) αυτά τα κοινά ιδιώματα με τρόπο μοναδικό, ανόμοιο, ανεπανάληπτο.
…
Αν το Πρόσωπο είναι αυτό που υποστασιάζει το Είναι, τότε καμιά αναγκαιότητα φύσεως ή ουσίας (θείας ή ανθρώπινης) δεν προηγείται για να περιορίσει την υπαρκτική φανέρωση της προσωπικής ελευθερίας. Τότε, ο άκτιστος Θεός μπορεί να υπάρξει και με τον τρόπο του κτιστού ανθρώπου, αλά και ο κτιστός άνθρωπος (στο μέτρο που ελευθερώνονται οι προσωπικές υπαρκτικές του δυνατότητες από τις αναγκαιότητες της φύσης του) μπορεί να υπάρξει με τον τρόπο του άκτιστου Θεού. Να νικήσει τον θάνατο…”
Απάντηση στον Ελευθέριος says: 29 March 2017 at 23:52
Όσο και αν η ανθρώπινη φιλοσοφία προσφέρει την ηδονή της γνώσης και φουντώνει την υπερηφάνια
(γνώσης φυσιεί – το θυμάται κανείς ; ),
άλλο τόσο απομακρύνει τον άνθρωπο από την Αλήθεια του Τριαδικού Θεού και από την πραγματική Ορθόδοξη Θεολογία.
Γι΄ αυτόν τον λόγο, δεν με εντυπωσιάζουν οι εκάστοτε φιλόσοφοι ή φιλοσοφίζοντες ή ορθοδοξίζοντες,
αλλά αυτοί, οι οποίοι με ταπείνωση, απλότητα και καθαρότητα μεταδίδουν την Αλήθεια του Θεού.
Διερωτώμαι αγαπητέ,
πόσο “ταπεινό, απλό και καθαρό” είναι το να ισχυρίζεται κάποιος ότι κατέχει την “Αλήθεια” που να έχει μάλιστα την έπαρση και να τη διαδίδει!
Εκείνο που προσδίδει ενδιαφέρον ωστόσο στην ανθρώπινη αναζήτηση, δεν είναι αυτή καθαυτή η αλήθεια, αλλά η διερεύνησή της και προς τον σκοπό αυτό η πίστη δεν αποτελεί προϋπόθεση∙ αυτή είναι διαφορετικής τάξης ζήτημα. Όπως για παράδειγμα, το να πιστεύει κανείς στην πρόοδο δεν σημαίνει ότι συντελείται κιόλας πρόοδος.
Αν υποθέταμε ότι η Αλήθεια είναι μία και μοναδική, η ανακάλυψή της θα σταματούσε αυτομάτως κάθε περαιτέρω προσπάθεια αναζήτησης και αυτό θα σήμαινε τον θάνατο της ανθρωπότητας.
Αν μετά απ’αυτό εξακολουθούσε να υπάρχει ο προαιώνιος Θεός, δεν θάμενε κάποιος να τον ψάχνει, οπότε τόσο Αυτός όσο και η Αλήθεια του θα χάνανε κάθε νόημα.
Γράφουμε για πολύ διαφορετικά πράγματα.
Και απ΄ ότι φαίνεται από το σχόλιό σου, δεν κατανόησες τα τόσο απλά λόγια μου.
Κύριε Ταγαράκη,
Μια χαρά κατανοητά είναι αυτά που γράφεται στο σχόλιό σας 31 March 2017 at 09:06 .
Φυσικά η φιλοσοφία, το οικοδόμημα πάνω στο οποίο κτίστηκε ο ελληνικός πολιτισμός, απομακρύνει τον άνθρωπο από τα δόγματα. Τα τελευταία δεν αποδεικνύονται, δεν επιδέχονται έρευνα(*), είναι δεδομένα και σε όποιον αρέσουν.
Η φιλοσοφία αναζητά την γνώση μέσα από την έρευνα και την λογική απόδειξη (όχι την πειραματική) και ευνοήτως δεν δέχεται τα δόγματα. Φιλοσοφία και δόγμα δεν συμβαδίζουν, γι αυτό και ο όρος “Ελληνοχριστιανικός Πολιτισμός”, κατά την άποψή μου, μόνο χρονικό νόημα μπορεί να έχει.
(*) Ουδέποτε κατάλαβα τι μπορεί να σημαίνει “ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΟΜΑΔΑ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗΣ ΕΡΕΥΝΑΣ”. Πώς ερευνούν το δόγμα, δηλαδή; Είναι δυνατόν να παίζεις εν ου παικτοίς;
Διόρθωση:
“το οικοδόμημα πάνω στο οποίο κτίστηκε ο ελληνικός πολιτισμός” => η βάση πάνω στην οποία κτίστηκε ο ελληνικός πολιτισμός
Ζητώ συγγνώμη.
Φιλοσοφία και δόγμα δεν συμβαδίζουν, γι αυτό και ο όρος “Ελληνοχριστιανικός Πολιτισμός”, κατά την άποψή μου, μόνο χρονικό νόημα μπορεί να έχει.
ΠΑΝΤΩΣ ΘΑ ΣΕ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΑ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΙΣ ΤΑ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΠΟΛΥ ΤΕΚΜΗΡΙΩΜΕΝΑ .
http://www.oodegr.com/neopaganismos/filosofoi/biblio_ioulianos/3.htm
ME ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΙ ΜΕ ΣΑΦΗ ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΤΙ ΣΥΝΑΙΒΙΝΕ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΕΚΕΙΝΗ.
Ελευθέριε, το απόσπασμα από το βιβλίο του Γιανναρά που παρέθεσες είναι ένα από τα καλύτερα και πιο αντιπροσωπευτικά αποσπάσματα από το έργο του εν γένει.
Βρίσκω τὸ ἀπόσπασμα φλύαρο, ὅπως καὶ ὁλόκληρο τὸ βιβλίο. Ἂν διαβάζῃ κανεὶς σπουδασμένος θεολόγος, ἂς ἐλπίσουμε ὅτι θὰ φιλοτιμηθῇ νὰ μᾶς γράψῃ πόσο ἔξω πέφτει ὁ Γιανναρᾶς ὅταν προσπαθῇ νὰ κατανοήσῃ τὸ ὑποχρεωτικῶς ἀπερινόητον Θεῖον.
Ὡς πρὸς τὸ κοσμικὸν μέρος τοῦ βιβλίου, αὐτὸ εἶναι σωστὸ περιβόλι. Διότι ἰσχυρίζεται τὸ ἐντελῶς ἀνυπόστατο, καὶ λογικῶς καὶ ἐμπειρικῶς, ὅτι οἱ κοινωνίες λειτουργοῦν μὲ βάση τὶς ἰδέες τῶν ἐκάστοτε εὐγλωττοτέρων ἐκ τῶν φιλοσοφούντων (ἅντε καὶ τῶν ἀμπελοφιλοσοφούντων). Κατὰ τήν βαρώνη Θάτσερ, μπορεῖ κανεὶς νὰ κτίσῃ ἕνα ἔθνος θεμελιωμένο ἐπάνω σὲ μία ἰδέα, ἀλλὰ δὲν μπορεῖ μὲ τίποτε νὰ τὸ ξανακτίσῃ ! Πόσο καημὸ ἐκφράζει αὐτὴ ἡ πρόταση ! Ἄλλο ὅτι, ὼς ἐπὶ τὸ πλεῖστον, ἔθνη δὲν κτίζονται ἐπάνω οὔτε κἂν σὲ μία ἰδέα, ἀλλὰ διαμορφώνονται καιρίως, ὅπως καὶ οἱ ἄνθρωποι, ἀπὸ τὶς ἐμπειρίες τους. Κι ἐμεῖς, κράτος ἐπαιτῶν, ἐπιδόξων ἀγάδων (καὶ τῇ ἀληθείᾳ ραγιάδων) φτιάξαμε. Κι ἐνῶ τὰ πράγματο βοοῦν, μὲ δέκα πτωχεύσεις, φανερές καὶ συγκεκαλυμμένες σὲ 195 χρόνια, ἐμεῖς παριστάνουμε τὶς μωρὲς παρθένους.
Κύριοι διανοούμενοι, προσωπικά διαβάζω την αρθρογραφία του κ. Χρίστου Γιανναρά την τελευταία διετία, ενώ κάποιοι εξ’ υμών διατρίβετε στην συνολική διαχρονική στάση του. Γιατί να αδυνατούμε να αποδεχθούμε ότι πορευόμαστε ως λαός και ως έθνος σε ‘’αχαρτογράφητα παλιρροιακά νερά’’ με αποτέλεσμα να μην λειτουργούν οι ούτω καλούμενες επιστημονικές αναλύσεις ως σταθερές . Ξεχνούμε ότι ουδέποτε από παλιγγενεσίας και εντεύθεν υπήρχε Ελληνικό κράτος ικανό να οδηγήσει τους πολίτες του με ασφάλεια στην ευημερία, αλλά κράτος ηγούμενο από άνομες συνομοσπονδίες γηγενών και ξένων συμφερόντων, με σημαιοφόρους εντόπιους και αλλοδαπούς μεταπράτες/ μαυραγορίτες της πολιτικής και της οικονομίας . Κατά την γνώμη μου το γενικό συμπέρασμα από τις αλλεπάλληλες αλλά εύστοχες επισημάνσεις του κου. Γιανναρά είναι ότι η κατρακύλα του Ελληνισμού είναι αποτέλεσμα της πολιτιστικής μας κατρακύλας, η οποία έχει σαφώς τις ρίζες της στην αντίστοιχη κατρακύλα της παιδείας μας, με κύριους υπαίτιους εσάς τους διαχρονικά διανοούμενους (μη εξαιρουμένου και του κ. Γιανναρά, οι οποίοι δεν σεβαστήκατε την Ελληνική γλώσσα ως μέσο επικοινωνίας και κατανόησης των ανθρώπων. Διαβάζει κανείς Παπαδιαμάντη και μορφώνεται, καθότι μαθαίνει την διαφορά του τι αξίζει από το πόσο κοστίζει μόνο δε από τις περιγραφές του ιερέα της Σκιάθου η ψυχή του αναγνώστη βλέπει ζωντανές εικόνες γύρω του, ενώ και σήμερα ακόμη κάποιοι επιδοτούμενοι ερευνητές (από την Ακαδημία Αθηνών) προσπαθούν ακόμη να ερμηνεύσουν τις ωδές του Κάλβου κλπ. Ακόμη δε και όταν τις ερμηνεύσουν αυτές θα είναι προς ικανοποίηση μόνο των ολίγων σοφιστών.