του Γιάννη ΠαπαθανασίουΤο τελευταίο διάστημα η ελληνική κοινωνία βιώνει την επιστροφή του ριάλιτι στην καθημερινότητά της. Αψηφώντας τα δεκάδες προβλήματα απ΄ τα οποία μαστίζεται, ο Έλληνας στήνεται με τις ώρες μπροστά στην τηλεόραση και ταυτίζεται με αποτυχημένους τριαντάρηδες, οι οποίοι με την σειρά τους γελοιοποιούνται, για λίγη δημοσιότητα κι ένα χρηματικό έπαθλο. Ακούει, έτσι, κανείς παντού εμπεριστατωμένες αναλύσεις σχετικά με το ποιος παίχτης είναι δυνατότερος, ποιος έχει την πιο υποχθόνια στρατηγική ή ακόμη ποιος είχε δίκιο στον τσακωμό που έγινε για μία πατάτα. Στις ίδιες συζητήσεις πρωτεύουσα θέση έχουν κι οι διαμάχες που αφορούν το ποιοι παίχτες εμφανίζονται στο παιχνίδι με τον πραγματικό τους χαρακτήρα και ποιοι είναι διπρόσωποι. Η λέξη διπρόσωπος, μάλιστα, παραπέμπει περισσότερο στα ριάλιτι, και γενικότερα στις πιο cult στιγμές της ελληνικής τηλεόρασης, απ’ ότι οι διάφορες βωμολοχίες παραπέμπουν στα γήπεδα και στα λιμάνια.
Και πραγματικά, είναι λογικό κι αναμενόμενο, ορισμένοι παίχτες, αποσκοπώντας στη νίκη, να εμφανίζονται διπρόσωποι. Στο κάτω κάτω της γραφής, εμάς τους εξωτερικούς παρατηρητές αυτό ούτε μας αφορά, ούτε πολύ περισσότερο μας επηρεάζει. Τα πράγματα, ωστόσο, αλλάζουν ριζικά όταν το φαινόμενο της διπροσωπίας μεταπηδά απ’ την πλασματική κοινωνία ενός τηλεπαιχνιδιού στην πραγματική ζωή και ειδικά στην πολιτική, η οποία εν πολλοίς καθορίζει την καθημερινότητα ημών των κανονικών ανθρώπων.
Μία τέτοια κατάσταση, εξαιτίας βέβαια δικών μας επιλογών, βιώνουμε σήμερα στην χώρα μας, καθώς στην εξουσία βρίσκεται ένα κόμμα που πάσχει από σύνδρομο πολλαπλής προσωπικότητας. Απ’ τη μία, το σκληρό αριστερό κόμμα ΣΥ.ΡΙΖ.Α. θεσπίζει εβδομάδες έκφυλων ταυτοτήτων, ανοίγει τις φυλακές, κλείνει το μάτι σε ύποπτες Μ.Κ.Ο., συνομιλεί με τρομοκράτες, οργανώνει απεργίες. Απ’ την άλλη, όμως, η κυβέρνηση ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ψηφίζει μνημόνια, υποκλίνεται στον Ομπάμα, ξιφουλκεί υπέρ της Ε.Ε. κι εσχάτως διαλύει καταλήψεις αναρχικών. Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α., δηλαδή, παλεύει να προσαρμοστεί στις υποχρεώσεις μιας αστικής κυβέρνησης, χωρίς, παρ’ όλα αυτά, να αποδυθεί τον μανδύα του ακραιφνούς μπολσεβίκου. Για καλή του τύχη, βέβαια, στο δεύτερο έχει σύμμαχο την ιδεολογική ηγεμονία που χρόνια τώρα έχει επιβάλει η Αριστερά.
Η τελευταία έφοδος της αστυνομίας στις βίλες Ζωγράφου κι Αλκιβιάδου, κίνηση που έπρεπε να είχε συμβεί από καιρό, ήταν το αποκορύφωμα της φαιδρής συμπεριφοράς της κυβέρνησης. Συγκεκριμένα, το πρωί της Δευτέρας τα ΜΑΤ εκκένωσαν στους δύο δημόσιους χώρους, τους οποίους παρανόμως κατείχαν και βανδάλιζαν αναρχικοί μαζί με ναρκομανείς και λαθρομετανάστες. Λίγες ώρες αργότερα, ο επίσημος ΣΥ.ΡΙΖ.Α., προς τέρψη των ενιστάμενων συντρόφων, αλλά και εξωτερικεύοντας την πραγματική του ιδεολογία, εξέδωσε ανακοίνωση με την οποία καταδίκαζε την ενέργεια της αστυνομίας. Με λίγα λόγια, το κόμμα ΣΥ.ΡΙΖ.Α. αντιπολιτεύεται την κυβέρνηση ΣΥ.ΡΙΖ.Α.!
Στο σημείο αυτό θα ανοίξω μία παρένθεση για να υπενθυμίσω ότι ο κυβερνητικός θίασος διαθέτει και κομπάρσο, τους ΑΝ.ΕΛ.. Το κόμμα του Πάνου Καμμένου, χωρίς βέβαια να φθάνει τα επίπεδα του κυβερνητικού του εταίρου, δεν ξεφεύγει ούτε αυτό απ’ την διπροσωπία. Ως άλλος Ιανός, λοιπόν, οι ΑΝ.ΕΛ. άλλοτε εμφανίζονται ως δεξιοί, αντιμνημονιακοί, υποστηρικτές της Ορθοδοξίας και συστήνονται ως οι εν Ελλάδι εκφραστές του Ντόναλντ Τράμπ κι άλλοτε ψηφίζουν μνημόνια, οι μισοί βουλευτές τους στηρίζουν την ανέγερση τζαμιού και τον εκφυλισμό της Παιδείας, και γενικότερα βάζουν πλάτη όποτε το έχει ανάγκη ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α..
Απ’ την αρχαιότητα μέχρι σήμερα πολλοί πολιτικοί πίστεψαν και υποσχέθηκαν πράγματα, που όταν ήρθαν στην εξουσία δεν κατόρθωσαν, λόγω των συνθηκών, να κάνουν πράξη. Ακόμη περισσότεροι έκαναν εξαγγελίες, που γνώριζαν ότι είναι ανέφικτες, αποκλειστικά και μόνο για να γευτούν την ηδονή της καρέκλας. Η περίπτωση, ωστόσο, να τάζει μία παράταξη σειρά προτάσεων, να κερδίζει τις εκλογές και να υλοποιεί τα ακριβώς αντίθετα και ταυτόχρονα να υποστηρίζει θεωρητικά ό,τι έλεγε προεκλογικά, είναι μοναδική στα χρονικά.
Αναζητώντας κανείς τα αίτια, που προκάλεσαν στην κυβέρνηση αυτή την ανωμαλία, πέφτει σε αδιέξοδο. Ίσως είναι ο ακόρεστος πόθος για την εξουσία, κι ό,τι αυτή συνεπάγεται. Ίσως είναι η σκληρή πραγματικότητα που δεν αφήνει περιθώρια για ξεκάθαρες κουβέντες και σταθερή προσήλωση στις ιδέες. Ίσως, πάλι, είναι η ελπίδα ότι κάποια στιγμή η κατάσταση θα αντιστραφεί κι οι συριζαίοι ιδεολόγοι θα μπορέσουν να μετατρέψουν την Ελλάδα σε Κούβα. Πιθανότατα, είναι συνδυασμός όλων των παραπάνω. Η Ιστορία θα δείξει και, φυσικά, σκληρή και αδέκαστη, θα κρίνει. Μέχρι τότε, πάντως, καλό θα ήταν να αφήσουμε εν μέρει τα τεκταινόμενα στον Άγιο Δομίνικο και να κοιτάξουμε να συνεφέρουμε τους εγχώριους διπρόσωπους κυβερνώντες.
Γιάννης Παπαθανασίου