Από τον Γολγοθά στην Ανάσταση – και της πατρίδας

 Τηρουμένων των αναλογιών και των αποστάσεων τα μνημονιακά πάθη των Ελλήνων αντανακλούν ως κάποιο βαθμό στα Πάθη του Κυρίου που η Ορθόδοξη Εκκλησία μας παρεχει τη δυνατότητα της βιωματικής επαναφοράς τους τις μέρες της Μεγάλης Εβδομάδος.

            Τω καιρώ εκείνω  «όχλος  πολύς  ο  ελθών  εις την εορτήν έλαβον τα βαΐα των

φοινίκων και εξήλθον εις απάντησιν  αυτώ και έκραζον Ωσαννά ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου, βασιλεύς του Ισραήλ»(Ιω.,ιβ,12-13). Λίγο αργότερα ο Πιλάτος «λέγει τοις Ιουδαίοις, ίδε ο βασιλεύς υμών, οι δε εκραύγασαν άρον , άρον σταύρωσον αυτόν»!(Ιω.,ιβ,14,15).

Και στις δύο αντίθετες εκδοχές ο ίδιος λαός. Στην πρώτη σε αυθόρμητη πρωτοβουλία εκ του περισσεύματος της καρδίας του. Στη δεύτερη χειραγωγούμενος από τους Γραμματείς και Φαρισαίους.

Και η φετεινή Μεγάλη εβδομάδα βρίσκει δυστυχώς τη πατρίδα μας πελαγωμένη, σαστισμένη, δέσμια στις συμπληγάδες των αναρίθμητων εβδομάδων των μνημονιακών μας παθών

Προκειμένου να μας καταστήσουν Lebensraum(=ζωτικό χώρο) της ευρωηγεμονεύουσας Γερμανίας, μας οδήγησαν σε υπερχρέωση απογειώνοντας το δημόσιο χρέος μας από 109% του ΑΕΠ το 2009 στο 186% σήμερα. Μας αφήρεσαν το κρατικό imperium κάνοντάς μας χώρα περιορισμένης κυριαρχίας και αποφασίζουν ανθ΄ ημών με την αδρή συνδρομή «προθύμων» ημετέρων.

Η πολτική μας τάξη, έχει εθιστεί σε αδιάκοπες κυβιστήσεις (απλοελληνιστί κωλοτούμπες). Πρόσφατα γελοιογραφία παριστάνει υπουργόν να επιχειρεί τη δική του μαζί με την … καρέκλα του!!!

Οι ιερές ακολουθίες της Μεγάλης Εβδομάδος και η όλη περιρρέουσα ατμόσφαιρά της προσφέρονται για μία ψυχοπνευματική ανανέωση του καθένα μας. Το αναστάσιμο ήθος, επισημαίνει ο Αλβανίας Αναστάσιος, «μεταμορφώνει το σκληρό πρόσωπο της καθημερινότητας»(Νυν πάντα πεπλήρωται Φωτός, σελ.168).

Και συμπληρώνει: «Η Ανάσταση έχει γίνει, έστω και ανεπίγνωστα, πηγή ανανεώσεως του κόσμου. Άνθρωποι που πίστεψαν στον αναστάντα Χριστό μπόρεσαν με τη δύναμή Του να μεταμορφώσουν την έχθρα σε συμφιλίωση, το μίσος σε αγάπη, τον πόνο σε χαρά, την ταπείνωση σε θρίαμβο, την άνευ νοήματος καθημερινότητα σε δημιουργία. Μέσα στην ακτινοβολία της Αναστάσεως, όλοι και όλα μπορούν να μεταμορφώνονται και να πλημμυρίζουν φως»(ένθ΄ αν.).

Οι Έλληνες δεν φημιζόμαστε για αυτοεκτίμηση. Κάποιοι  ξένοι πάντως μας αποκαλύπτουν τις διαχρονικές μας δόξες, ιδίως εκείνες που αφορούν παραθεωρημένες, ή ανοήτως υποτιμημένες ιστορικές μας περιόδους, π.χ. Βυζάντιο. Χαρακτηριστική  η μελέτη του Sylvain Gouguenheim, La gloire des Grecs  που παρουσίασε προ ημερών στη Figaro(16/3/17-μεταφ. Ε. Νιάνιου) ο Paul-Francois Paoli. Το βιβλίο θα μπορούσε να τιτλοφορηθεί, λέει ο Paoli: Όλα όσα η Δύση οφείλει στο Βυζάντιο! Η Δύση αντιμάχησε με το Βυζάντιο και η Δ΄ Σταυροφορία το 1204 πραγματοποίησε την πρώτη άλωση της Κωνσταντινουπόλεως που προλείανε το έδαφος εκείνης του 1453). Μία από τις στρεβλώσεις που εδραίωσαν οι παραμορφωτικοί φακοί της Δ΄ Σταυροφορίας ήταν η εκτίμηση ότι δήθεν οι Άραβες διέσωσαν τους κλασσικούς μας, ιδίως τον Αριστοτέλη. Ουδέν τούτου αναληθέστερον. «Στο πρώτο ήμισυ του 9^ου αιώνα άρχισε στην Κωνσταντινούπολη ένα μεγάλο κίνημα αντιγραφής αρχαίων κειμένων που άγγιζε όλους τους τομείς και φανέρωνε την επανεμφάνιση ενός ενδιαφέροντος για την κλασσική παιδεία (…). Χωρίς αυτό το έργο δεν θα είχαμε σήμερα τα πρωτότυπα κείμενα όχι μόνο του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη, αλλά και του Θουκυδίδη, του Ηροδότου, του Αισχύλου, του Σοφοκλή, του Ευριπίδη, του Ευκλείδη, κ.ά.», υποστηρίζει ο Gouguenheim.

Το Βυζάντιο, συμπληρώνει ο γάλλος ερευνητής, «λειτούργησε ως χοάνη στην οποία ο αρχαίος πολιτισμός πέρασε από το κόσκινο του χριστιανικού βλέμματος».

Μέγιστο μάθημα για τους καθ΄ ημάς λειτουργικά αναλφάβητους, ή κατά Παπαδιαμάντην «αχαρακτήριστους Γραικύλους» (Η κάλτσα της Νώενας, Άπαντα Βημ. 12,65).

Η παγκοσμιοκρατία και ο πολιτικοιδεολογικός μοχλός της νεοφιλελευθερισμός, με εργαλείο τους περιβόητους νόμους της αγοράς, δοκιμάζουν άγρια τις σύγχρονες κοινωνίες. Χτυπητό παράδειγμα η παρατεταμένη ελληνική τραγωδία. Πρέπει οι ημέτεροι να συνειδητοποιήσουν ότι η Ελλάδα λόγω γεωστρατηγικής θέσης νομιμοποιείται πλήρως να διαδραματίσει ρόλο διεθνούς παίκτη. Αυτοί οι ρόλοι όμως δεν απονέμονται, αρπάζονται. Και ο προυγούμενος στο χρόνο είναι ισχυρότερος στο δίκαιο, καταπώς έλεγαν οι παλαιοί Ρωμαίοι: «prior tempore, potior jure!

Στρατηγικό κενό προκαλεί για τη Δύση η αλλοπρόσαλη πολιτική Ερντογάν. Η Σούδα είναι εμβληματικό στρατηγικό σημείο αναφοράς.

Αρνητικό είναι η πρεμούρα κάποιων αδιόρθωτων Αμερικανών και Ευρωπαίων  να συντηρήσουν το τάχα αναντικατάστατο της Τουρκίας.

Από την ετοιμότητα, αποφασιστικότητα και εθνική μας ενότητα εξαρτώνται τα πάντα και το να μην λοξοδρομήσουν οι υδρογονάθρακες της Μεσογειακής Λεκάνης προς Τουρκία.

Στην αρχαία Αθήνα μετά την νίκη τους κατά των Περσών είχαν καθιερώσει με νόμο να γιορτάζουν τη «Μάχη των αλεκτρυόνων» (κοκορομαχία), σε ανάμνηση του εξής γεγονότος: όταν ο Θεμιστοκλής ξεκίνησε την εκστρατεία κατά των βαρβάρων, είδε δύο πετεινούς να αλληλομάχονται. Σταμάτησε τη στρατιά μπροστά στο θέαμα και είπε στους στρατιώτες του: βλέπετε αυτά τα πτηνά με πόση δύναμη εμμένουν στη μάχη. «Γινώσκετε δε ότι ούτοι ούτε υπέρ πατρίδος, ούτε πυέρ πατρώων θεών, ούτε υπέρ προγονικών τάφων κακοπαθούσιν, ουδέ υπέρ δόξης ουδέ υπερ ελευθερίας, ουδέ υπέρ παίδων». Αλλά «υπέρ του μη ηττηθήναι εκάτερος μηδέ είξαι τον έτερον  τω ετέρω» (=για να μην νικηθεί ο ένας από τον άλλο και να μην υποχωρήσει ο ένας τον άλλο)[Αιλιανού, Ποικίλη ιστορία]. Γιατί το έκανε ο Θεμιστοκλής; Για να προτρέψει σε ανδρεία («σύνθημα εις αρετήν») και σε παρόμοια έργα τους συμπατρώτες του όλων των εποχών.