Στην Κρήτη όπου ως γνωστόν πλεονάζουν οι Μανώληδες, λένε χαριτολογώντας ή λογοπαικτώντας ότι «ο Μανώλης με τα λόγια χτίζει ανώγια και κατώγια». Στην Γαλλία κάποιος γάλλος “Μανόλης”, ο Εμμανουέλ Μακρόν, πρώτευσε στον α΄ γύρο και όπως διαμορφώνονται τα πράγματα οδεύει τροπαιούχος στον τελικό. Ένας κατά τεκμήριο αμερόληπτος ομοεθνής του, ο Thomas Piketty, συγγραφέας του πολυσυζητημένου «Το κεφάλαιο στον 21ο αιώνα», κατά δήλωσή του ακομμάτιστος, σχολιάζει: «Ο Μακρόν βοηθήθηκε πολύ από τα ΜΜΕ, αλλά και από τους χρηματοδότες του. Κατάφερε με αυτόν τον τρόπο να απογαλακτισθεί από την κυβερνητική του θητεία [υπουργός οικονομικών του τρισαποτυχημένου Ολλάντ] και να ενσαρκώσει την ανανέωση».
Ο Μακρόν είναι υπάλληλος. Δεν είναι ηγέτης. Υπάλληλος του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος. Τραπεζίτης του οίκου Ρότσιλντ. Καλωσόριστος του γερμανικού διδύμου Μέρκελ – Σόϊμπλε. Η Γαλλία με την ταπεινωτική συνθηκολόγηση Σαρκοζί και την πρόσδεσή της στο άρμα του Βερολίνου στη μοιραία συνάντηση της Ντοβίλ την άνοιξη του 2010 (από κει το λογοπαίγνιο «Μερκοζί») παρητήθη οιασδήποτε ηγετικής πρωτοβουλίας ανάμεσα στις χώρες του Ευρωνότου. Και λόγω της παροιμιώδους νωθρότητας του Ολλάντ που διεδέχθη τον Σαρκοζί συνεχίζει να κινείται ως υποταχτικός της γερμανικής πρωτοκαθεδρίας.
Το πανηγύρι που στήθηκε στο Βερολίνο για την πρωτιά του Μακρόν και την εκτός εκλογικού παιχνιδιού θέση των Λεπέν – Μελανσόν, δείχνει ότι ο αυριανός Γάλλος πρόεδρος δεν πρόκειται να αναλάβει πρωτοβουλίες τερματισμού της βαρβαρότητας της δημοσιονομικής λιτότητας και του δυσώνυμου Συμφώνου Σταθερότητας.
Ωστόσο μυρίστηκαν και αυτοί που αναθεμάτιζαν ως τώρα τον πατριωτισμό ότι αυτός «πουλάει» και διαγκωνίζονται τώρα ποιος θα τον πρωτοεπικαλεσθεί! Και ο Μακρόν, αν και δεδομένος εκπρόσωπος της εθνομηδενιστικής μετανεοτερικότητας, εν όψει του τελικού γύρου μιλάει για πατριωτισμό! Πάντως σε αντίθεση με τους αντιπάλους των Λεπέν και Μελανσόν, που περιέλαβαν στα προγράμματά τους σοβαρά μέτρα κοινωνικής πολιτικής, ο Μακρόν το απέφυγε. Και ένα μέτρο φορολογικής ελάφρυνσης το γενίκευσε επί δικαίους και αδίκους, πλουσίους και φτωχούς.
Πάντως οι γαλλικές εκλογές επιβεβαίωσαν τη δράση των υπογείων ρευμάτων της ιστορίας, που σηματοδοτεί μια εθνοκεντρική πλειοψηφία (εκτιμάται ότι στο β΄ γύρο θα καταγραφεί εντονότερα και από το μέγεθος της αποχής), η οποία απορρίπτει το κυρίαρχο μοντέλο του γερμανικού ηγεμονισμού. Η νέα κοινωνική πλειοψηφία αξιώνει μιαν άλλη Ευρώπη, αυτήν των λαών, των εθνών και της αλληλεγγύης.
Κοντολογίς η Ευρώπη του Μακρόν δεν είναι η Ευρώπη που προσδοκούν οι ταλαίπωροι λαοί της ηπείρου, αλλά η απευκταία συνέχεια της σημερινής…
Ακούσαμε το σχετλιαστικόν επιφώνημα του Ντόναλντ Τραμπ: «Η Ελλάδα! Βρίσκονται σε τόσο άθλια κατάσταση εκεί. Είναι φρικτό!». Η θετική συναισθηματική έκρηξη του Προέδρου, θα έχει νόημα αν συνοδευτεί από έργα στήριξης. Εμείς ξέρουμε και αυτός ας μάθει το σοφόν του Δημοκρίτου: «Κίβδηλοι και αγαθοφανέες οι λόγω μεν άπαντα, έργω δε ουδέν έρδοντες»(απ.82). Κάλπηδες δηλαδή και υποκριτές είναι όσοι με τα λόγια κάνουν τα πάντα και με έργα τίποτε!
Αργήσαμε να καταγγείλουμε τις αθλιότητες του περιβόητου νορβηγού πράκτορα Άϊντα που αλωνίζει στην Κύπρο ως λομπίστα της Τουρκίας και κατά σύστημα υπονομευτή της κυπριακής υπόθεσης. Αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ.
Η Κυβέρνηση πανηγυρίζει για το πρωτογενές σούπερ – πλεόνασμα 6 δισ. ευρώ! Δεν μας λέγει όμως από πού προήλθε. Φυσικά από την κοχλάζουσα υπερφορολόγηση. Αφαίμαξη πολιτών μέχρι της τελευταίας ρανίδας του αίματός τους, «ματωμένο πρωτογενές πλεόνασμα».
Με στοιχεία του Μαρτίου: Άνεργοι 1.068.293, εξ ων 506.447 μακροχρονίως. Επτά στους δέκα ανήκουν στη παραγωγικότερη ηλικιακή φάση 25 έως 54 ετών, αλλά μόνον ένας στους οκτώ δικαιούται το υποτυπώδες επίδομα ανεργίας.
Στις σύγχρονες κοινωνίες, κοινωνίες της αφθονίας για τους λίγους και στυγνής φτώχειας για τους πολλούς, προκαλεί φρίκη το άκουσμα των αριθμών. Πάρτε ανάσα: Από τις αρχές του 2000 οι εκατομμυριούχοι αυξήθηκαν κατά 155% και οι δισεκατομμυριούχοι κατά 216%! Τα 9,3 τρισ. δολ. των υπερπλουσίων είναι «κρυμμένα» σε φορολογικούς παραδείσους. Αυτά γλιτώνουν φόρους 3,5 τρισ. δολ. ετησίως. Ο πλούτος 7,37 τρισ. δολ. ελέγχεται από 2.397 Κροίσους. Σε κατάλογο των πλουσιότερων ανθρώπων του κόσμου (28/3/17) εντοπίζουμε τον πρώτο τη τάξει Μπιλ Γκέϊτς, ιδρυτή της Microsoft (85,7 δισ. δολ.). Διαβάζουμε γι’ αυτόν τα εξής άκρως ενδιαφέροντα διά πάντα γονέα και δάσκαλο: Οι Γκέϊτς απαγορεύουν στα παιδιά τους τη χρήση συσκευών τεχνολογίας ατελείωτες ώρες, τα επέτρεψαν κινητό μετά το 14ο έτος. Τα μικρά το απαιτούσαν από το δημοτικό, επειδή έβλεπαν να έχουν οι συνομήλικοί τους. Μάθημα άριστον για τους δικούς μας παιδαγωγούς και γονείς.
Στο μεταξύ θρηνούμε στους δρόμους της χώρας εκατόμβες συνανθρώπων μας, θυμάτων σε τροχαία εγκλήματα (όχι ατυχήματα). Είμαστε πρωταθλητές Ευρώπης – τι θλιβερό πρωτείο! – στα τροχαία! Με έμφαση στα δίτροχα, όπου θύματα, ή δράστες νέα παιδιά 18 έως 24 ετών.
Υπάρχει όμως πάντοτε και το αισιόδοξο μήνυμα. Αυτή τη φορά από τον Ερωτόκριτο του Κορνάρου (Γ,1635): «Με τον καιρό οι συννεφιές παύγουσι κι οι αντάρες / κι΄ ευχές μεγάλες γίνονται με τον καιρό οι κατάρες».
9 comments
Δηλαδή, συμφωνεῖ ὁ Παπαθεμελῆς μὲ τὸν Κορνάρο ὅτι οἱ κατάρες πού ἀπευθύνει ὀ Παπαθεμελῆς σὲ κάθε κατεύθυνση, Μέρκελ, Μακρόν, πλουσίους, κυβέρνηση, τὸν «περιβόητο Νορβηγὸ πράκτορα Ἄϊντα» κλπ, θὰ γίνουν, ὅταν συνέλθῃ ὁ Παπαθεμελῆς, εὐχὲς μεγάλες !
Ἄμποτε κύριε πρόεδρε !
ΥΓ Τί διαφορὰ ἔχει «ἡ βαρβαρότητα τῆς δημοσιονομικῆς λιτότητας» ἀπὸ τὸν πατροπαράδοτο Ἑλληνικὸ καὶ Χριστιανικό μας πολιτισμὸ τῆς γενικευμένης λιτότητος καὶ ὀλιγαρκείας ; Θὰ μὲ διαφωτίσει κανένας Ἑλληνομέτρης ;
προς τον κ. Γεωργάνα
Ομολογώ ότι δεν περίμενα ένα τέτοιο σχόλιο από εσας, εκτός αν κατάλαβα κάτι λάθος. Η βάρβαρότητα της δημοσιονομικής λιτότητας, καλώς ή κακώς (δε θα σταθώ σ’ αυτό) επεβλήθη στον ελληνικό λαό. Η λιτότητα και ολιγάρκεια του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού (καταχρηστικώς λέγεται πολιτισμός) δεν επιβάλλεται σε κανένα. “Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν….” είπε ο Κύριος.
Επίσης η λιτότητα και η ολιγάρκεια είναι σύμμαχοι του ανθρώπου στον πόλεμο αυτού κατά των παθών και της αμαρτίας. Δεν γίνονται για την επίτευξη κάποιων δημοσιονομικών στόχων.
Για δες κάτι χαρακτηριστικό. Ο ακροαριστερός αρθρογράφος φοβάται να αναφέρει την Le Pen μόνη της και αισθάνεται την ανάγκη να προσθέσει και το όνομα του (αποτυχημένου εκλογικά) συμμορίτη Mélenchon που αυτός κι αν είναι ο αληθινός “δεδομένος εκπρόσωπος της εθνομηδενιστικής μετανεοτερικότητας”. Αλλά δυστυχώς για τον αρθρογράφο και τους ομοϊδεάτες του, η αντίδραση στην παγκοσμιοποίηση είναι αμιγώς Δεξιά και αντι-κομμουνιστική, κάτι που π.χ. στην Γαλλία το βλέπεις και στην ίδια την επιρροή στην κοινή γνώμη των ηγετικών προσωπικοτήτων του Εθνικού Μετώπου όπου η Marion Maréchal-Le Pen, η εξαιρετικά δημοφιλής ανιψιά της σημερινής αρχηγού, τοποθετείται πολύ δεξιότερα της Marine Le Pen. Είναι δηλαδή αμιγώς αντι-δραστική, πράγμα εύλογο αν λάβεις υπόψιν σου πως το πολιτισμικό πρότυπο της παγκοσμιοποίησης ταυτίζεται με τις απόψεις του Mélenchon, είναι δηλαδή αυτό της νέας Αριστεράς της δεκαετίας του ’60. Να θυμάσαι πως αυτή η αντί-δραση θα επιτεθεί πρώτα σε κάτι τέτοιους “παραδοσιακούς”, “πατριώτες” και μετά στην Αριστερά.
Και κάτι τελευταίο. Γνωρίζω πως οι ομοϊδεάτες του αρθρογράφου θα προτιμούσαν την άκρα Αριστερά στην πρώτη γραμμή μάχης εναντίον εκείνου που ονομάζουν παγκοσμιοποίηση. Θα προτιμούσαν, για παράδειγμα, τον Bernie Sanders στη θέση του Trump, τον Mélenchon στην θέση της Le Pen και δεν ξέρω ποιόν αλλον ακροαριστερό συμμορίτη στην θέση του Farage. Χαίρομαι που αναγκάζονται να ακολουθούν την νέα αντι-κομμουνιστική Δεξιά παγκοσμίως. Απολαμβάνω να τους βλέπω να συνειδητοποιούν κάθε μέρα πως το κοινωνικό παράδειγμα που εκπροσωπεί η παγκοσμιοποίηση ταυτίζεται με την ιδεολογία των νεανικών τους χρόνων. Πως, παγκοσμίως, από αυτό ακριβώς το παράδειγμα απομακρύνονται πλατιές λαϊκές μάζες οι οποίες συντηρητικοποιούνται ολοένα και περισσότερο ενώ σταδιακά μια σαφής αντι-αριστερή τοποθέτηση ριζώνει και θεμελιώνεται στην συνείδησή τους. Χαίρομαι λοιπόν όταν οι ακροαριστεροί τους είδους του αρθρογράφου κάνουν αυτό που έκαναν πάντα στην Ιστορία τους. Γλείφουν εκεί που έφτυναν.
Σημεία ξεπεσμού και παραφθοράς των εννοιών, πολιτισμικής παρακμής και κουλτουροθολούρας των καιρών.
Ο ένας ταυτίζει την ολιγάρκεια – μέτρο ανωτερότητας ενός οργανισμού υγιούς, ακμαίου και κυρίαρχου – με την εξαθλίωση να μην έχεις δουλειά αλλά να είσαι δούλος, ο άλλος βλέπει ως ακροαριστερό τον στυλοβάτη του Παπανδρεϊσμού που έριξε τον τόπο στις ύαινες και τα τσακάλια.
Τι να πεί κανείς, παραμερίζουμε να παρελάσει η απύθμενη βλακεία!
Ἀγαπητέ μου leon11gr,
Ἐὰν μπορούσατε νὰ πείσετε τοὺς Ἕλληνες νὰ μὴν καταναλίσκουν πολύ περισσότερα ἀπὸ ὅσα παράγουν, ἐπιχειρηματολογῶν ἐπὶ τῇ βάσει τοῦ μεγάλου πολιτισμοῦ των, εἶμαι άπολύτως βέβαιος ὅτι καμμία τρόϊκα δὲν θὰ ἔμπαινε στὸν κόπο νὰ μᾶς ὁρίζῃ δημοσιονομικοὺς στόχους. Δοκιμάσατε ποτέ, ὥστε νὰ δῆτε τὴν γλύκα ;
Τὸ πρόβλημα τίθεται μόνον ἀπὸ τὴν στιγμὴ πού ἐμεῖς, ὅλως ἀνελληνοπρεπῶς, έπιμένουμε νὰ παράγουμε 100 καὶ νὰ καταναλίσκουμε 120, ὁπότε ἡ τρόϊκα, εύλογώτατα, προσπαθεῖ νὰ μειώσῃ αὐτὸ τὸ 20, ποὺ τὴν καλοῦμε, μὲ ἐναλλασσόμενες ἀπειλὲς καὶ ἱκεσίες, σὰν θρασεῖς ζητιάνοι, νὰ πληρώνῃ αὐτή. Αὐτὴν τὴν ἀναξιοπρεπῆ συμπεριφορά, σημειωτέον, ὁριοθετοῦν καὶ τὰ δέκα χρεωκοπικὰ ἐπεισόδια μὲ δέκα φανερὲς ἢ συγκεκαλυμμένες χρεωκοπίες σὲ διάστημα 196 ἐτῶν ἐλευθέρου ἐθνικοῦ βίου (πάνω ἀπὸ τὰ μισὰ ὑπὸ ξένη οἰκονομική – καὶ ὄχι μόνον – ἐπιτροπεία). Ἀλλὰ ἐμεῖς, ἀντὶ νὰ τὰ διδάσκουμε στὰ σχολεῖα κάθε μέρα, μήπως καὶ οἱ νεώτεροι μάθουν ἀπὸ τὰ ἐθνικά μας παθήματα, προτιμοῦμε νὰ ὀκνοῦμε διανοητικῶς.
Μπα! Νόμιζα πως ο (ολιγαρκής, τρομάρα του) Ελευθέριος ήταν της άποψης (που του ταιριάζει και αισθητικά) πως…”επί Ανδρέα φάγαμε ψωμί”. Όπως, άλλωστε, αναμένατε να φάτε και επί του ομοίου του (ναι ρε, ακροαριστερού, κομμουνιστή και συμμορίτη) Αλέξη, αλλά τελικά φάγατε κάτι άλλο.
Καλά, μείνε με τα λείψανα και τα κουφάρια του εμφυλίου και πάνε να ταϊζεις μαζί μ’αυτούς που βρίζεις τις ύαινες και τα τσακάλια.
Αν διερωτάσαι για εμάς, προτιμούμε τους λέοντες και τους γατόπαρδους.
Τὸ ὅτι δὲν ἔχεις δουλειὰ καὶ εἶσαι δοῦλος δὲν προέκυψε άπὸ τὸν οὐρανό. Τόσες ἑκατοντάδες ἑκατομμύρια ἀνθρώπων στὸν πλανήτη κατάφεραν νὰ βγοῦν ἀπὸ τὴν άπόλυτη δουλεία καὶ ταπείνωση τῆς φτώχειας, τῆς πείνας καὶ τῆς γυμνητείας, μέσα στὰ τελευταῖα εἴκοσι-τριάντα χρόνια, προσφέροντας στοὺς συναθρώπους τους προϊόντα καὶ ὑπηρεσίες σὲ καλύτερο συνδυασμὸ ποιότητος καὶ τιμῆς ἀπὸ αὐτοὺς πού εὕρισκαν μέχρι τότε.
Ἐμεῖς, ὅμως, θεωροῦμε δουλειὰ μόνον τὴν ἀργομισθία στὸ εὐρύτερο δημόσιο, ἄντε νὰ βάλουμε καὶ καμμιὰ σφραγῖδα καὶ γρήγορα στὴν σύνταξη. Και πουλᾶμε καὶ ψῆφο καὶ ἀξιοπρέπεια γιὰ αὐτά. Εἶναι περίεργο πού ὅλοι μᾶς νομίζουν οὖφο ; Τὸ δικό μας ὄραμα εἶναι νὰ ἁρπάξουμε, νὰ λαφυραγωγήσουμε, εἴτε μὲ τὴν ἐπαιτεία, εἴτε μὲ τὴν ἀπάτη, αὐτὸ ποὺ παράγει ὁ ἄλλος, ἀπαράλλακτα ὅπως οἱ ἀγάδες τῆς Τουρκοκρατίας. Αὐτὸ ξέρουμε, αὐτὸ θέλουμε.
Συμπληρώνω σαράντα τέσσερα (αριθμός 44) χρόνια δουλειάς στον ιδιωτικό τεχνικό τομέα και προχωράω έτσι μέχρι να εγκαταλείψω τον μάταιο αυτόν κόσμο, γιατί έτσι που κατάντησαν τον τόπο ανίκανες και σάπιες κυβερνήσεις από σύνταξη δεν περιμένει πλέον κανείς να ζήσει, για νάρχεται να προσβάλλει σε πρώτο πρόσωπο και ν’αποδίδει αστήρικτες κατηγόριες, ποιός; ο καθ’ ομολογίαν του “κηπουρός” του Μεταξά, αυτός που ξημεροβραδυάζεται με σχόλια στο Αντίβαρο και βάζει τους πάντες άλλους όλους στο ίδιο τσουβάλι!