Γράφει ο Ανδρέας Σταλίδης.
Δημοσιεύθηκε στην Εστία, 2 Μαΐου 2017.
Η απόφαση του Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Άνθιμου να τοποθετήσει το «αρχαίο εγκαίνιο» στη Ροτόντα κατά την εορτή του Αγίου Γεωργίου, εν γνώσει των αρχών, προκάλεσε ποικίλλες αντιδράσεις.
Είναι γνωστό, αν και ανομολόγητο, ότι η Ελλάς βρίσκεται εδώ και μια εικοσαετία σε μία κατάσταση «πολέμου αξιών», στη μία πλευρά του οποίου βρίσκονται -αυτόκλητοι- υπερασπιστές των εννοιών του «εκσυγχρονισμού» και του «ορθολογισμού», και στην άλλη πλευρά οι θιασώτες της «παράδοσης» και της «εθνικής ιδιοπροσωπείας». Τέτοιοι διαχωρισμοί είναι ανιχνεύσιμοι ανά κύματα από τις απαρχές του Ελλαδικού κράτους. Στο τρέχον επεισόδιο της Ροτόντας, οι πρώτοι βλέπουν ένα «πολυπολιτισμικό μνημείο», θεωρώντας ότι του αρμόζει αποκλειστικά κοσμική χρήση, ενώ οι δεύτεροι βλέπουν έναν θρησκευτικό χώρο λατρείας. Θεωρώ ότι η πρώτη θέση βασίζεται σε ιστορικές ανακρίβειες.
Ο Γαλέριος ξεκίνησε το 304 την κατασκευή ενός Μαυσωλείου για τον εαυτό του, ομοίου αρχιτεκτονικά με το Πάνθεον της Ρώμης. Πέθανε το 311, όμως τάφηκε αλλού. Συνεπώς, το κτίσμα δεν ήταν ακόμη έτοιμο ώστε με μικρές ή μεγάλες διορθώσεις να χρησιμοποιηθεί για τον αρχικό του σκοπό. Το 379 έγινε Αυτοκράτορας ο Θεοδόσιος Α’ και αποφάσισε να το χρησιμοποιήσει ως Χριστιανικό ναό των Ασωμάτων. Τότε προστέθηκε η κόγχη του Αγίου Βήματος, ο νάρθηκας, και η εσωτερική διακόσμηση. Προγενέστερη χρήση του δεν έχει αναφερθεί σε καμία πηγή. Οι ενδιάμεσοι αδράνησαν ή αδιαφόρησαν. Είναι λοιπόν γεγονός ότι μπορεί να μην άρχισε να χτίζεται ως ναός, όμως η τελική διαμόρφωση του κτηρίου και πρώτη χρήση του έγινε ως ναού, -στοιχείο που το διαφοροποιεί από άλλα μνημεία της αρχαιότητας που μετατράπηκαν σε εκκλησίες.
Από το 1430 της Οθωμανικής κατάκτησης συνέχισε να λειτουργεί κανονικά για ενάμιση αιώνα! Μέχρι το 1525 ως απλός Χριστιανικός ναός, και έκτοτε ως Μητροπολιτικός ναός, όταν δηλαδή η Μητρόπολη της Αγίας Σοφίας μετατράπηκε σε τζαμί. Έτσι, απέκτησε το παρατσούκλι «Εσκί Μιτροπόλ» (παλαιά Μητρόπολη). Το 1591 μετατράπηκε σε Τζαμί κλείνοντας 1200 χρόνια ως Χριστιανικός Ναός.
Με την απελευθέρωση το 1912, επαναλειτούργησε αμέσως ως ναός του Αγίου Γεωργίου, παρούσης της πολυάριθμης μουσουλμανικής μειονότητας. Το 1917 ο Ελευθέριος Βενιζέλος τον μετέτρεψε σε Μουσείο, όπως και παρέμεινε ως τον σεισμό του 1978 όταν ξεκίνησαν εργασίες ανακατασκευής. Το 1999 ο υπ. Πολιτισμού Ευάγγελος Βενιζέλος, πιεζόμενος και από τις δύο πλευρές, ενέκρινε την ‘ενδιάμεση’ λύση να χρησιμοποιείται ως ναός μία φορά τον μήνα.
Το «αρχαίο εγκαίνιο» το οποίο τοποθέτησε ο Μητροπολίτης Άνθιμος είχε βρεθεί στην Αγία Τράπεζα το 1953 από Νορβηγούς αρχαιολόγους Dyggve και Torp, οι οποίοι το παρέδωσαν στο Ινστιτούτο Ιατροδικαστικής του πανεπιστημίου της Κοπεγχάγης, όπου διεπιστώθη ότι επρόκειτο για αιματοβαμμένο ύφασμα. Το «εγκαίνιο» τοποθετήθηκε ξανά το 1964, ενώ αφαιρέθηκε το 1978.
Η σύντομη ιστορική αναδρομή δείχνει ότι η ηθική και ιστορική διάσταση του ζητήματος επιβάλλουν την λειτουργία του μνημείου ως κανονικού ιερού ναού. Υπάρχει το προηγούμενο τη δεκαετία του 1980 από την καλοπροαίρετη υπουργό πολιτισμού Μελίνα Μερκούρη, της απόδοσης στην τοπική Μητρόπολη της μονής Οσίου Λουκά της Βοιωτίας, η οποία είχε κλείσει από τους Βαυαρούς, μαζί με πολλές άλλες, στην προσπάθεια της Αντιβασιλείας να περιορίσει το Ορθόδοξο λαϊκό φρόνημα. Έτσι, επαναλειτούργησε ως κοινοβιακή μονή μετά από πίεση του νυν Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου.
Ζήλεψε κανείς σήμερα εκείνη την πολεμική της Αντιβασιλείας εναντίον της Εκκλησίας;
60 comments
« … η Ελλάς βρίσκεται εδώ και μια εικοσαετία σε μία κατάσταση «πολέμου αξιών», στη μία πλευρά του οποίου βρίσκονται -αυτόκλητοι- υπερασπιστές των εννοιών του «εκσυγχρονισμού» και του «ορθολογισμού», και στην άλλη πλευρά οι θιασώτες της «παράδοσης» και της «εθνικής ιδιοπροσωπείας». … »
Ἐλαφρὰ ἀνεντιμότης : Οἱ «ἐκσυγχρονιστὲς» εἶναι «αὐτόκλητοι», ἐνῶ οἱ «θιασῶτες» δὲν εἶναι ;
Ἐπὶ τῆς οὐσίας, καὶ οἱ δύο παρατάξεις εἶναι ἀποδεδειγμένως ἀπατεῶνες. Οἱ μὲν «θιασῶτες» ἀγνοοῦν καὶ τὰ στοιχειώδη τοῦ Ἑλληνικοῦ καὶ Χριστιανικοῦ πολιτισμοῦ, τὸν ὁποῖον, ὑποτίθεται, θαυμάζουν, οἱ δὲ «ἐκσυγχρονιστὲς» σπεύδουν νὰ υἱοθετήσουν τὶς πιὸ παλιὲς καὶ δοκιμασμένες ἀπὸ δεκαπέντε ἤδη αἰῶνες φαυλοκρατικὲς μεθόδους, ὅ,ποτε τοὺς δίδεται ἡ εὐκαιρία. Βασικῶς, ἔχουμε νὰ κάνουμε μὲ τὴν ἰδία μέθοδο βιοπορισμοῦ, ἁπλῶς μὲ διαφορετικὲς ἐπιγραφές. Τὸ κοινὸ σημεῖο καὶ τῶν δύο παρατάξεων εἶναι ἡ διανοητικὴ καὶ πνευματική (καὶ ὄχι μόνον) ραστώνη καὶ ὀκνηρία. Αὐτή εἶναι ἡ πραγματικὴ ἰδιοπροσωπεία μας : Ἡ « … μετὰ ὀνόματος … εὐπρεποῦς … » λαφυραγωγία τῶν ὅποιων κοινῶν ἀγαθῶν. Μὲ δεδομένο, μάλιστα, ὅτι αὐτὸ τὸ στοιχεῖον παρατηρεῖται σὲ ὅλους τοὺς λαούς, δὲν μποροῦμε κἂν νὰ τὸ ὀνομάσουμε ἰδιοπροσωπεία. Ὅπως παρατηρεῖται σὲ ὅλους τοὺς λαοὺς καὶ τὸ φαινόμενο τῶν καὶ τάχα «πολέμων ἀξιῶν» (culture wars). Συνεπῶς οἱ δήθεν Ἑλληνομέτρες δὲν εἶναι κἂν πρωτότυποι. Αὐτοὶ οἱ θεομπαῖχτες καὶ ἐθνομπαῖχτες, ὅπως πολλὲς φορὲς οἱ ἴδιοι ἀφελῶς μαρτυροῦν, θεωροῦν ὅτι, τὴν στιγμὴ πού ἡ Ἀμερική, μὲ ἰστορία 400 ἐτῶν ἔχει «πολέμους ἀξιων» ἕνας λαὸς πού διατήρησε τὴν ἑνότητα του 3500 χρόνια, πρέπει τώρα νὰ τὴν χάσῃ ! Γιὰ γίνῃ τὸ δικὸ τους βίτσιο …
Νὰ σημειώσουμε ὅτι, ὅ,ποτε τὰ πράγματα σφίγγουν, ὅλοι αύτοὶ οἱ ρητορεύοντες λουφάζουν καὶ τὴν σκληρὴ καὶ βρώμικη δουλειὰ τὴν κάνουν οἱ, κατὰ κανόνα, σιωπῶντες.
Μὰ καλά, ὅλοι ἀπατεῶνες εἶναι ; Είλικρινεῖς δὲν ὑπάρχουν ; Ὑπάρχουν, ἀλλὰ εἶναι τὰ κορόϊδα τῆς ὑποθέσεως καί, καιρίως, ἀπελπιστικῶς ὀλίγοι. Τὸ πόσο λίγοι εἶναι φαίνεται καὶ ἀπὸ τὸ πόσο λίγοι συνεισφέρουν χρόνο ἢ χρῆμα σὲ κοινὲς δράσεις, φιλανθρωπικὲς ἢ πολιτιστικές. Ἀπελπιστικὰ λιγώτεροι ἀπὸ ὅτι σὲ κοινωνίες μὲ τάχα «καλβινιστικὲς» καὶ «ἀτομοκεντρικὲς» ἀξίες. Οἱ Ἕλληνες, σὲ συντριπτικὴ πλειοψηφία, κινούμεθα ἐπάνω στὴν εύθεῖα γραμμὴ πού συνδέει τοὺς παθολογικῶς φιλαργύρους μὲ τοὺς τζαμπατζῆδες καὶ τρακαδόρους.
Χαρακτηριστικὸ παράδειγμα τῆς κοινῆς προσεγγίσεως τῶν «ἐκσυγχρονιστῶν» καὶ «πατριδαμυντόρων» τὸ βιβλίο τῆς Ἱστορίας τῆς Στ’ Δημοτικοῦ, γιὰ τὸ ὁποῖον τόσος ἔγινε λόγος καὶ στὸ «Ἀντίβαρο». Καὶ μὲ καθαρῶς ἐθνομηδενιστικὰ κριτήρια, τὸ βιβλίο εἶναι ἀπαράδεκτο. Διότι τοὺς συγγράψαντας δὲν ἐνδιέφερε τόσο νὰ προαγάγουν τὸν ἐθνομηδενισμό, ὅσο νὰ εἰσπράξουν στήν ὥρα τους τὶς ἀμοιβές τους, παρακάμπτοντας καὶ τὶς διαδικασίες ἐγκρίσεως καὶ ἐλέγχου, στὶς ὁποῖες, ἐν τούτοις, εἶχαν ἐγγράφως συμφωνήσει !
Δέν ἀσχολήθηκαν νὰ ἀποδομήσουν τὶς ἐθναμυντορικὲς (τάχα) ὑπερβολές, ἀλλὰ ἁπλῶς γύρισαν μέσα-ἔξω τὰ πολυφορεμένα βρακιὰ τῆς ἐθνικοφροσύνης καὶ συνέταξαν τὸ τιμολόγιό τους. Ἀλλά, ὅπως εἴδαμε, καὶ οἱ ἀντίπαλοί των, μὲ τὴν ἐξαίρεση ὀλιγίστων, ἔσπευσαν νὰ ὑπερασπίσουν τὶς ὑπερβολὲς καὶ ὄχι τὴν πραγματικὴ τιμὴ τοῦ ἔθνους. Εἶναι καὶ θὰ μείνῃ μόνιμος ἔπαινος τοῦ «Ἀντιβάρου», ὅσα λάθη κι ἂν κάνῃ, ὁ καθαρὸς ἀγῶνάς του στὸ συγκεκριμένο πεδίο.
Ἄλλο ὅτι ὁ ἐθνομηδενισμὸς δὲν συμβιβάζεται οὔτε μὲ τὴν ἐπιστημονικὴ (καὶ ἀκόμη λιγώτερο μὲ τὴν κοινὴ) ἀκεραιότητα. Τὸ ἐλάττωμμα ποὺ τὸν ἔφαγε εἰδικῶς στὴν Ἑλλάδα εἶναι ὅτι δὲν συμβιβάζεται οὔτε μὲ τὴν ραστώνη καὶ ὀκνηρία.
Αγαπητέ κ. Γεωργάνα,
πράγματι όλοι είναι αυτόκλητοι διότι ούτε ο «ορθολογισμός», ούτε η «παράδοση» ενδείκνυνται για μονοπώλιο. Επειδή γνωρίζετε Ιστορία καλύτερα από μένα, θα συμφωνήσετε ότι από τις απαρχές ίδρυσης του Ελλαδικού κράτους υπάρχει μία σχεδόν διαρκής αντιμαχία μεταξύ των δύο αυτών παρατάξεων. Ευχαρίστως να διορθώσετε, ως προς αυτό, τον χαρακτηρισμό τους. Κατά τα άλλα καλή η γαρνιτούρα, όμως θα περίμενα την άποψή σας επί του περιεχομένου.
Ευχαριστώ για τα εύσημα στο Αντίβαρο. Επειδή συχνά αποδίδετε απόψεις προσώπων στο Αντίβαρο, θυμίζω με την ευκαιρία αυτή ότι το μοναδικό, ουσιαστικά, συλλογικό κείμενο ήταν εκείνο το κείμενο συλλογής υπογραφών στο Αντίβαρο.
ΔΕΔΟΜΕΝΟΥ ΟΤΙ ΚΑΘΕ ΑΛΛΗ ΧΡΗΣΙΣ ΤΗΣ ΡΟΤΟΝΤΑΣ ΩΣ ΧΩΡΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΩΝ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ ΕΙΝΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΩΣ ΠΑΝΤΕΛΩΣ ΑΜΑΡΤΥΡΗ,ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΙ ΩΣ ΜΟΥΣΕΙΟ ΜΕ ΤΗΝ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΠΕΡΙΟΔΙΚΗΣ ΧΡΗΣΗΣ ΩΣ ΝΑΟΥ.
ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΨΑΧΝΟΥΜΕ ΤΟ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟ ΥΠΟΒΑΘΡΟ ΤΩΝ ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΩΝ ΤΗΣ ΜΙΑΣ Η ΤΗΣ ΑΛΛΗΣ ΑΠΟΨΗΣ,ΤΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΚΡΙΤΗΡΙΑ ΕΙΝΑ ΕΠΑΡΚΗ.
Ἐπειδὴ μελετῶ τὴν ἱστορία, παραθέτω δύο γνῶμες ποὺ θεωρῶ ἔγκυρες :
«Ἡ ἀναδρομὴ στὸ παρελθόν, ἡ ἐξέτασις τοῦ παρελθόντος, δὲν ἔχει ἀξίαν ἄλλην ἀπὸ ἐκείνην ποὺ τοῦ δίδουν αἱ ἀνάγκαι τοῦ παρόντος».
««Ὁσονένεστι ἀπέφυγον ἀφῃρημένας σκέψεις καὶ κρίσεις σχοινοτενεῖς, διότι θεωρῶ, ὅτι τὰ ἑκάστοτε μαρτυρούμενα ἀφ’ ἑαυτῶν προκαλοῦσι τὴν ἡμετέραν κρίσιν, ὅταν τηρῆται ὁ ἱστορικὸς εἱρμός, εἰς ὃν πρὸ πάντων ἀπέβλεψα, ἀπέχων πάσης ἄλλης ἀξιώσεως.»
Ἂς τὶς ἀξιοποιήσουμε :
Ποιός θὰ φυλάξῃ καὶ θὰ συντηρήσῃ καλύτερα τὸ μνημεῖον, ποιός, δηλαδή, θὰ ὑπηρετήσῃ τὴν «ἀνάγκην τοῦ παρόντος» ; Μιὰ ἐνωμοτία ρουτινιέρηδων ἀρχαιοφυλάκων ἢ μιὰ μοναστικὴ ἀδελφότης ; Μπορεῖ ὁ Παναγιώτατος νὰ βρῇ μιὰν τέτοια ἀδελφότητα ; Ἐὰν οἱ ἀπαντήσεις εἶναι «ναί», κάθε μνεία περὶ «πολέμων ἀξιῶν» εἶναι δημοκοπία, ὅταν δὲν εἶναι «ἀφῃρημέναι σκέψεις καὶ κρίσεις σχοινοτενεῖς». Ἡ λύσις προσφέρεται ἀφ’ ἑαυτῆς, χωρὶς νὰ ἀρνῆται κανεὶς ὅτι, γιὰ παράδειγμα, ὁ Γιάννης Ἀμανατίδης θὰ ἐπωφεληθῇ ἐκλογικῶς, ὅπως ἐπωφελήθη στὸ παρελθὸν ὁ Εύάγγελος Βενιζέλος.
Ἐμμένω, πάντως, στὴν θέση μου ὁτι οἱ «πόλεμοι ἀξιῶν» εἶναι, κατὰ 99% τοὐλάχιστον, ἐφεύρημα καὶ ἐργαλεῖον τῶν δημοκόπων. Στὴν Ἑλλάδα, μὲ δεδομένο τὸν πλειστάκις τεκμηριωμένο φιλοτομαρισμὸ καὶ τὴν ἰδιοτέλεια τῆς μεγίστης πλειοψηφίας τῶν πολιτῶν, ὁ δημοκοπικὸς χαρακτήρ τῶν «πολεμιστῶν ἀξιῶν», ὅπως, γιὰ παράδειγμα, τοῦ Τερεντίου Ταχέος, εἶναι ἀνάγλυφος καὶ ψηλαφητός. Οἱ ὀλίγοι πραγματικοὶ πατριῶτες δὲν πρέπει νὰ ἀφήνουν τέτοιους ἐθνομπαῖχτες, θεομπαῖχτες, αύτόχρημα χαλασοχώρηδες, νὰ παίζουν ἀνενόχλητοι τὸ παιγνίδι τους. Ἀρκετὰ ἔχουν βλάψει !
ΟΙ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΟΥ ΠΑΡΟΝΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΟΛΥ ΣΧΕΤΙΚΗ ΚΑΙ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΗ ΕΝΝΟΙΑ ΑΦΟΥ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΤΙΣ ΟΡΙΖΕΙ ΜΕ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΚΙΝΗΤΡΟ.
Ο ΜΠΟΥΤΑΡΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΛΕΙΨΗ ΦΡΕΝΟΥ ΠΟΥ ΤΗΝ ΔΙΑΚΡΙΝΕΙ ΕΙΝΑΙ ΙΚΑΝΟΣ ΝΑ ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΕΙ ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΚΑΛΛΙΣΤΕΙΑ ΤΡΑΝΣΕΞΟΥΑΛ ΠΡΟΧΩΡΩΝΤΑΣ ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ ΠΟΥ ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΑΝ ΚΑΛΛΙΣΤΕΙΑ ΣΤΟΝ ΝΑΟ ΤΗΣ ΑΓ.ΕΙΡΗΝΗΣ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ(ΣΤΑ ΟΠΟΙΑ ΜΕΤΕΙΧΑΝ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ”ΜΙΣ”).
Ο ΑΝΘΙΜΟΣ ΔΕΝ ΖΗΤΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΜΟΝΙΜΑ ΝΑΟΣ,ΤΟ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟ ΥΠΟΒΑΘΡΟ ΤΩΝ 2 ΕΧΕΙ ΠΡΟΦΑΝΗ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΠΟΙΟΤΗΤΑ.
ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΑΣ ΠΑΡΑΜΕΙΝΟΥΝ ΩΣ ΕΧΟΥΝ.
κ. Γεωργάνα, ευχαριστώ για την τοποθέτηση. Θα διαφωνίσω με τα λεγόμενά σας. Μπορεί να έχει πράγματι βάση η προσέγγισή σας όταν αφορά στα κόμματα και την εν γένει διαχείριση εξουσίας, αλλά τα θέματα τα οποία υπάγονται στον λεγόμενο «πόλεμο αξιών» (που σωστά μεταφράζετε ως «culture war») συνήθως ανήκουν σε ένα τέτοιο πλαίσιο, ακριβώς επειδή δεν ενέχουν οικονομικό ή άλλου είδους ατομικό πάντως όφελος σε καμία πλευρά, αλλά συμβολίζουν διαφορετικές αντιλήψεις περί ταυτότητας, περί του ρόλου της χώρας, περί της ιεράρχησης προτεραιοτήτων τις οποίες θέτει κανείς στο συλλογικό υποκείμενο, δηλαδή αντικατοπτρίζουν μία συνολική θεώρηση.
Σε όλα σας τα σχόλια δείχνετε μία εμμονή (συγχωρήστε μου την βαρύτητα της λέξης, δεχθείτε την ως καλοπροαίρετη κριτική) ή τέλος πάντων μία καχυποψία (να το πω πιο κομψά) σχεδόν σε όσα διαβάζετε ή συμβαίνουν γύρω σας, αντιμετωπίζοντάς τα ως μία διαπάλη στενών ατομικών συμφερόντων. Ε, υπάρχουν και πράγματα που δεν γίνονται αντιληπτά με αυτήν την προσέγγιση, πώς να το κάνουμε τώρα. Δεχθείτε το. Αλλιώς θα καταντήσουν τα σχόλιά σας ένα μονότονο και βαρετό τραγούδι γκρίνιας, στο οποίο κανείς δεν θα δίνει σημασία (και ίσως αυτό συμβαίνει ήδη για τα γραφόμενά σας από ορισμένους συν-σχολιαστές). Δεχθείτε τουλάχιστον ότι όταν τα σχόλιά σας είναι περίπου στο ίδιο αυτό μήκος κύματος, δεν υπάρχει κανένας λόγος να τα επαναλάβετε, διότι θα αδιαφορήσουν και θα τα προσπεράσουν οι πάντες. Επιλέξτε άλλα, στα οποία έχετε κάτι διαφορετικό να πείτε.
Επιστρέφω στο θέμα: δεν ανήκε στον πόλεμο αξιών η διαμάχη Φαρμακίδη – Κωνσταντίνου Οικονόμου, το κλείσιμο μοναστηριών από την αντιβασιλεία (την οποία αναφέρω στο άρθρο); για να έρθω στο σήμερα, η διαμάχη για το θρήσκευμα στις ταυτότητες ήταν επινόηση δημοκόπων; οι «εθνομηδενηστικοί» ποταμοί που γράφονται σήμερα στον τύπο, στα βιβλία Ιστορίας, Γλώσσας κλπ για διάφορα θέματα, το χτίσιμο του (δήθεν) «μύθου» του κρυφού σχολειού, το τσουβάλιασμα του ρόλου των κληρικών στην επανάσταση. Χίλια πράγματα. Όχι δεν γίνονται όλα για το ατομικό συμφέρον. Αυτό θα οδηγούσε στον λεγόμενο «οικονομισμό», δηλαδή στην απομείωση (reduction) του κόσμου που ζούμε σήμερα σε έναν κόσμο αποτελούμενο απλώς από οικονομικές σχέσεις. Υποθέτω δεν αποδέχεστε αυτή την προσέγγιση.
Για να επιστρέψω στο θέμα: η Ροτόντα, βάσει της δικής μου μικρής έρευνας πριν γραφτεί το εν λόγω άρθρο:
Συγγνώμη, αλλά εγώ δεν βλέπω κανένα ατομικό ή οικονομικό όφελος σε όλα αυτά. Βλέπω απλώς ένα πολύ απλό πράγμα: μία διαφορά αντίληψης στον ρόλο και στις προτεραιότητες της χώρας. Θέλουμε να γίνουμε μία (μετα)νεωτερική χώρα όπου τους θρησκευτικούς χώρους του μετατρέπουμε σε μουσεία για κοσμικές επισκέψεις όπου μπορούμε ή όπου «μας παίρνει» ή θεωρούμε ότι η χώρα διατηρεί τις θρησκευτικές της αναφορές και επιτρέπει στον συγκεκριμένο ναό να λειτουργεί ως Χριστιανικός ναός, κάτω -ασφαλώς- από μία δεδομένη κρατική επίβλεψη, όπως συνέβη στο παράδειγμα που δίνω με τη Μονή στη Βοιωτία από την (ενδεχομένως άθεη, αλλά πάντως) καλοπροαίρετη υπουργό πολιτισμού Μελίνα Μερκούρη, και μάλιστα με παρότρυνση του σημερινού Αρχιεπισκόπου.
Γνωρίζω πολύ καλὰ ὅτι σᾶς ἐνοχλῶ καὶ ὅτι ἐνοχλῶ πολλοὺς ἄλλους, ὅ,ποτε καταδεικνύω τὴν ἰδιοτέλεια, καταφανεστάτην ἄλλωστε, πίσω ἀπὸ τοὺς λεγομένους «πολέμους ἀξιῶν». Σᾶς ζητῶ συγγνὼμην καὶ κατανόηση.
Ἀλλὰ δέστε καὶ τὴν δική σας θέση : Κάποιος, φαίνεται νά πιστεύετε, ἕνα ἀνοιξιάτικο πρωινό, ἀποφασίζει νὰ στρατευθῇ ὡς «πολεμιστὴς ἀξιῶν». Ὅπως διαλέγει τὴν γραβάτα του ἢ τὴν μάρκα τῶν τσιγάρων του, διαλέγει καὶ τὶς «ἀξίες» του. Πόσο πιθανὸν εἶναι νὰ συμβαίνῃ κάτι τέτοιο στὴν πραγματικότητα ; Ἀκόμη ἀπιθανώτερο, λέτε ὅλοι οἱ κακοὶ ἐθνομηδενιστὲς νὰ συνεδριάζουν, ὁλημερὶς κι ὁλονυχτίς, σέ σκοτεινὰ ὑπόγεια βυσσοδομοῦντες καὶ ἀπεργαζόμενοι τὸν ὄλεθρο τῆς αἰωνίου Ἑλλάδος μας ; Γιατί ; Ποιά διαστροφὴ τοὺς ἔχει καβαλλήσει ; Ἄλλη δουλειὰ δὲν ἔχουν ; Κι αὐτοὶ ἁγνοὶ ἰδεολόγοι εἶναι, κατὰ τὴν γνώμη σας ; Ἤ, μήπως, αὐτοὶ εἶναι ἐκ γενετῆς ἢ ἀνατροφῆς ἰδιοτελεῖς ὑπάνθρωποι καὶ ἐμεῖς ὅλοι, ἐκ γενετῆς ἢ ἀνατροφῆς, εἴμεθα ἁγνοὶ ἰδεολόγοι ; Ὀ Τερέντιος Ταχὺς, αἴφνης !
Ἀλλοίμονον, ἔχετε χάψει ἀκέραιο, ὅπως κι ἐγὼ εἶχα χάψει κάποτε, τὸ ψευτοκήρυγμα Γιανναρᾶ («Ὀρθοδοξία καὶ Δύση») καὶ ἄλλων ὁμοίως ἀποδειχθέντων κάλπηδων. Ἡ καλύτερη ἀπόδειξη γιὰ νά καταλάβετε καὶ σεῖς καὶ ἄλλοι πόσο ἁγνοὶ ἰδεολόγοι εἶναι πράγματι οἱ Ἕλληνες εἶναι τὰ ἀποτελέσματα τῶν ἐκλογικῶν ἀναμετρήσεων τῶν τελευταίων ὁκτὼ ἐτῶν. Ἀλλὰ τί λέω ; Καὶ ὁ ἴδιος ὁ Γιανναρᾶς ἄλλαξε πλεύση, ἔκανε θεαματική κωλοτούμπα κάποιαν στιγμή, κι ἐσεῖς δὲν χαμπαριάσατε. Πανηγύριζε ὅτι «τὸ φαῦλο πολιτικό σύστημα σαρώθηκε στὶς ἐκλογὲς τοῦ Μαΐου 2012». Τὸν περιεποιήθησαν καταλλήλως οἱ σχολιαστὲς καί, χωρὶς νὰ ζητήσῃ συγγνώμην, ἄλλαξε τροπάριο μέσα σὲ μόλις 15 ἡμέρες ! Τότε ἔγραψε ὅτι, ἐνῶ ἀποδοκιμάσαμε, οἱ ψηφοφόροι, τὸ παλιό, τὸ ζητᾶμε πίσω ἀκέραιο ! Καὶ αὐτὸς ὁ ἐσχατόγηρος τολμᾶ νὰ καταγγέλλει τοὺς πολιτικοὺς γιὰ ἀνακολουθία ! Γιὰ τόσο βλήματα τοὺς ἔχει τοὺς θαυμαστάς του. Μέχρι πού ἔφθασε νὰ γράψῃ ὅτι ἡ ἐπιφυλλίδα δὲν δεσμεύεται νὰ ἔχῃ λογικὴ συνέπεια. Μπορεῖ, χωρὶς ὑποταγὴ στοὺς νόμους τῆς λογικῆς, νὰ ὑπάρξῃ διάλογος ; Φιλόσοφος, σοῦ λένε !
Τέλος, ναί, γίνομαι βαρετός. Καὶ ξέρετε γιατί ; Διότι ἔμαθα ἀπὸ πικρὰν πεῖραν ὅτι, ὅσο καλύτερα καὶ κομψώτερα καὶ ἀπλούστερα καὶ εύληπτότερα σᾶς τὰ πῶ, τόσο περισσότερο θὰ μουλαρώσετε. Σ’ αὐτὸ ὁ Γιανναρᾶς ἔχει κάνει διάνα : Ὁ ἄνθρωπος δέν μαθαίνει μὲ τὸν λόγο. Μαθαίνει μὲ τὴν συντριβή. Στήν συντριβή αύτήν τοῦ τόπου μας, ὅμως, ποὺ ἐξελίσσεται μπροστὰ στὰ μάτια μας, δὲν θέλω νὰ εἶμαι συνένοχος. Ἂς ἐλπίσουμε ὅτι δὲν θὰ δοῦμε ἐπαρχιακὰ καμπαρὲ στὴν Βουλγαρία μὲ ἐπιγραφές : «Προσεχῶς Ἑλληνίδες». Διότι ἐκεῖ μᾶς πάει τὸ μουλαρίσιο πεῖσμα πολλῶν πού ποζάρουν γιὰ ἐθνικῶς ὑπερήφανοι καὶ ἀξιοπρεπεῖς. Ὅπως οἱ Κουβανοὶ καὶ οἱ Κουβανές, φέρ’ εἰπεῖν …
Σημ. : Ὅ,ποτε διαβάζω γιὰ «δίκαιο αἴτημα», καταλαβαίνω ὅτι πρόκειται γιὰ ἀπάτη. Τούλάχιστον μὴν χρησιμοποιεῖτε φράσεις πού ἔχουν ἐξπορνεύσει ἀπὸ πολλοῦ χρόνου οἱ χαλασοχώρηδες. Μακάρι ὁ Παναγιώτατος νά βρῇ ἀνθρώπους καθ’ ὁμοίωσίν του κατὰ τὴν μόρφωση, τόσο Ἑλληνική, ὅσον καὶ Χριστιανική, γιὰ νὰ προσέχουν τὸ μνημεῖον, κι ἂς πάρῃ καὶ ὁ Ἀμανατίδης τὰ ψηφαλάκια πού περιμένει. Τὸ κατ’ ἐμέ, τοῦ τὰ χαλαλίζω.
Σημ. 2 Τίς ἐννέα χιλιάδες λέξεις γιὰ τὸ ἐπιτόκιο τοῦ δημοσίου χρέους τὶς θυμᾶσθε ; Μία ἀπὸ τὰ ἴδια καὶ χειρότερα χρειάζονται οἱ μουλαρωμένοι. Δυστυχῶς.
Νὰ θυμίσουμε ὅτι οἱ Παρθενῶνες τῆς Θεσσαλονίκης εἶναι οἱ περικαλλεῖς Ἱεροὶ Ναοί της, ὅλοι λειτουργοῦντες ὡς χῶροι λατρείας. Καὶ αὐτὸ δὲν τὸ λένε τίποτε θρησκόληπτοι, ἀλλὰ ἑδραίως ἀδιάφοροι γιὰ τὴν ὅποια πίστη στὸ Θεῖον καὶ ἄθεοι. Συνεπῶς, ἂν κάποιοι ἀντιπράττουν, τὸ πιθανώτερο εἶναι ὅτι ἀποβλέπουν νὰ ἀποδώσουν οἱ ἴδιοι τὴν Ροτόντα στὴν λατρεία ὅταν ἔλθουν αὐτοὶ στὴν ἐξουσία ἤ, πάντως, νὰ «τσαλακώσουν» καὶ νὰ κόψουν μερικὰ ψηφαλάκια ἀπὸ τὸν Ἀμανατίδη. Γιὰ πιὸ ὺψηλόφρονες δέν τοὺς κάνω μέ τίποτε.
Σημ. Ἀντίστοιχη ἱστορικὴ πορεία μὲ τὴν Ροτόντα ἔχει καὶ ἡ Ἀχειροποίητος. Γιατί αὐτοὶ οἱ λεβέντες δὲν τὴν κλείνουν στοὺς παπάδες ; Μὰ διότι ἔχουν πάει στὴν Ἀχειροποίητο καὶ δέν γίνεται νὰ μὴν τοὺς ἔχει συγκλονίσει ἡ ἐμπειρία … Καὶ σὰν μηχανικὸς νὰ τὸ δῇς τὸ κτῖσμα, δὲν μπορεῖς παρὰ νὰ συγκινηθῇς. Καὶ ἅμα ἀκούσῃς καὶ τὴν ψαλτική, θὰ βάλεις τὰ κλάμματα. Ψάξτε τὸ βίντεο ἀπὸ τὴν πρώτη λειτουργία καὶ στὴν Ροτόντα καὶ θὰ δῆτε πόσο παρόμοια εἶναι ἡ συγκίνησις.
Ενοχλείτε «εμένα»(!!!) όταν «καταδεικνύετε την ιδιοτέλεια»; Από πού κι ως πού; Δεν είστε με τα καλά σας. Έχετε επισκεφθεί κανέναν γιατρό τελευταία;
Τα υπόλοιπα δεν τα σχολιάζω, διότι αν το κάνω θα αποφύγετε τα παραπάνω. Άλλη φορά ίσως, ανάλογα με τη διαγωγή σας, η οποία στο πιο πάνω σχόλιο είναι άκρως απαράδεκτη.
Υστερόγραφο:
Γράφετε «Ὅ,ποτε διαβάζω γιὰ «δίκαιο αἴτημα», καταλαβαίνω ὅτι…»
Πολύ καλά κάνετε και μας το λέτε.
Διότι όπως άπαντες έχουν καταλάβει, είστε παγκόσμιος πρωταθλητής στο άθλημα στο οποίο οι Έλληνες βεβαίως διαπρέπουν, αλλά εσείς έχετε σπάσει όλα τα ρεκόρ. Το άθλημα αυτό λέγεται «διαβάζω το Α, αλλά σκέφτομαι για ποιους λόγους μπορεί ο συνομιλητής μου να λέει το Α και έτσι φτιάχνω μία θεωρία, και απαντώ λες και είμαι σίγουρος ότι αυτή η θεωρία ισχύει, δηλαδή δεν απαντώ στο περιεχόμενο Α, αλλά στον υποτιθέμενο άνθρωπο της θεωρίας μου, ο οποίος θα έλεγε το Α για λόγους ιδιοτέλειας».
Θα σας δώσω ένα παράδειγμα από την εμπειρία μου, όταν για πρώτη φορά αποκρυσταλλώθηκε μέσα μου ότι υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι, και ότι είναι περισσότεροι από όσο νόμιζα. Επαναλαμβάνω ότι εσείς είστε Ολυμπιονίκης!
Γνωρίζω κάποτε έναν φίλο μίας φίλης σε ένα τραπέζι. Τον έβλεπα για πρώτη φορά. Δεν γνώριζα ότι θα ήταν εκεί, δεν γνώριζε ότι θα ήμουν εκεί. Δεν γνωρίζαμε καν την ύπαρξη ο ένας του άλλου. Μετά την ανταλλαγή ονομάτων, στην κυριολεκτικά πρώτη φράση που ανταλλάξαμε, του είπα 4-5 λέξεις για ένα θέμα που είχε σχέση με την οικονομική κρίση. Μία πολύ σύντομη άποψη. Θεωρούσα μάλιστα ότι έλεγα κάτι προφανές. Η απόκρισή του ήταν «α! Σίγουρα είσαι με μπλοκάκι, σωστά;». Μου πήρε μερικά δευτερόλεπτα να καταλάβω τι εννοούσε. (Παρέλειψα ότι εγώ ζω στην Αγγλία – όπου και ο διάλογος – και δεν είναι αυτόματα προφανές σε μένα τι σημαίνει «μπλοκάκι»). Απάντησα «όχι» και πήγα να πω «τι σχέση μπορεί να έχει αυτό;» με απορία. Αμέσως μετά το «όχι», με διακόπτει: «α, τότε είσαι σίγουρα ελεύθερος επαγγελματίας, σωστά;». Πάλι με απορία είπα «όχι» και συνέχισα λέγοντας ότι είμαι ιδιωτικός υπάλληλος στην Αγγλία. Συνεχίσαμε για αρκετά λεπτά να μιλάμε περί του θέματος και όχι για το θέμα. Η συζήτηση συνεχίστηκε για αρκετή ώρα. Δεν τον ξαναείδα. Μου φάνηκε συμπαθής βέβαια. Αργότερα όμως κατάλαβα ότι έπασχε από την ίδια ασθένεια από την οποία πάσχετε κι εσείς. Καλά, εσείς είστε βαρύτατο περιστατικό, δεν το συζητώ, σχεδόν χωρίς ελπίδα επαναφοράς σε υγιή κατάσταση. Θα πω μόνο ότι τόσο ήταν το σοκ από το άσχετο των παρατηρήσεών του, που είχα ξεχάσει καν τι είχα πει στην πρώτη μου φράση… Αυτό το σοκ το προκαλείτε κι εσείς στους συνομιλητές σας.
Λοιπόν, πάψτε να φτιάχνετε θεωρίες ως προς το γιατί λέει καποιος κάτι ή χρησιμοποιεί μία λέξη. Βέβαια, αντιλαμβάνομαι ότι η εμπειρία σας, σας έχει μετατρέψει σε καχύποπτο όσο δεν αντέχεται. Δεν ξέρω πού να σας παραπέμψω να αντλήσετε αντισώματα καχυποψίας. Για αρχή θα σας έλεγα να κάνετε ένα δροσερό μπάνιο από την ώρα που διαβάζετε/ακούτε κάτι μέχρι να απαντήσετε και να μετρήσετε ήρεμα και ωραία από το ένα ως το εκατό αργά αργά. Ίσως βοηθήσει να ξεκολήσει το μυαλό σας από αυτές τις σκέψεις. Συζητήστε το με τον θεραπευτή σας. Ίσως έχει κάποια καλύτερη ιδέα.
Χαίρομαι ποὺ κεντρίζω τὴν φιλοτιμία σας. Βεβαίως, ὅ,ποτε ἀποδείξῃς σὲ κάποιον ὅτι κάνει λάθος, δέν περιμένεις ὅτι θὰ κάνῃ τὸ σωστό, ἀλλά ὅτι θά βρῇ κάτι ἀκόμη πιὸ παράλογο νὰ κάνῃ. Ὅπως ἤδη ἔγραψα, μὲ τέτοια μυαλά, ἡ συντριβὴ εἶναι περισσότερο ἀπὸ βεβαία.
Ἐλπίζω, πάντως, γιὰ τὸ δικό σας ὄφελος, ὅτι κάποτε θὰ καταλάβετε ποιός ἀπὸ τοὺς δύο μας φέρθηκε ἀνοήτως στὸ νῆμα αὐτό, ὅπως, ἐλπίζω, τὸ καταλάβατε σὲ ἕνα προηγούμενο.
Ὡς πρὸς τὴν καχυποψία, ἔχω τρεῖς ἐπισημάνσεις :
Πρῶτον, ὅτι ἐγὼ πρῶτος, ἔθεσα τὸ θέμα τοῦ συντριπτικοῦ κόστους της γιὰ τὸν ἔχοντα καὶ γιὰ τὴν κοινωνία τὴν ὁποίαν αὐτὴ μαστίζει. Καὶ ὅτι αἰτία της εἶναι τὸ αἴσθημα φθόνου, μειονεξίας καὶ κατωτερότητος.
Δεύτερον, ἐκεῖνος ποὺ βλέπει «ἐθνομηδενιστικοὺς ποταμούς», ἀντὶ γιὰ τὸν συνηθισμένο φιλοτομαρισμό, δὲν εἶναι ἄρα γε καχύποτος ;
Τρίτον, ἀπὸ πότε εἶναι κακὸ νὰ προσπαθῇ κανεὶς νὰ διακρίνῃ τὰ ἀπώτερα αἴτια τῆς συμπεριφορᾶς τῶν ἀνθρώπων ; Μήπως εἶναι σπανία καὶ ἡ αὐτεξαπάτησις ἀκόμη, πολύ περισσότερο ἡ ἐκλογίκευσις συμπεριφορῶν, κατά βάσιν, αὐτο καταστροφικῶν ;
Σημ. Συγκρίνετε τὸ ὕφος σας μὲ τὸ δικό μου ! Ἴσως θὰ σᾶς διαφωτίσῃ ἡ σύγκρισις.
Σημ 2. Ναί, τὸ αἴνιγμα τῶν ταυτοτήτων παραμένει ἄλυτο. Ἀλλὰ ὁ πανικὸς φόβος ὅλων τῶν τότε κρατούντων ἀπὸ τὴν δημοφιλία τοῦ τότε Ἀρχιεπισκόπου ἐξηγεῖ, ἴσως, πολλά. Νόμισαν κι αὐτοὶ ὅτι ὁ λαὸς ἀκολουθοῦσε τὸν Χριστόδουλο γνησίως. ´Εσφαλαν, διότι ὁ φιλοτομαριστὴς λαὸς μόνον ἀπὸ ὑλικὲς παροχὲς συγκινεῖται γνησίως. Γι’ αὐτὸ καὶ οἱ ὑπογραφὲς παρῆλθαν ἄνευ ἴχνους.
Όχι μόνο δεν απαντάτε στο πού εδράζεται η «ιδιοτέλεια», αλλά προσθέτετε και «απόδειξη λάθους». Πράγματι, « ὅ,ποτε ἀποδείξῃς σὲ κάποιον ὅτι κάνει λάθος, δέν περιμένεις ὅτι θὰ κάνῃ τὸ σωστό, ἀλλά ὅτι θά βρῇ κάτι ἀκόμη πιὸ παράλογο νὰ κάνῃ».
Και ένα τελευταίο επειδή το λέτε και το ξαναλέτε.
Έκανα ένα σχόλιο με δύο μέρη. Το πρώτο μέρος ήταν περίπου το εξής: «το ποσό εξυπηρέτησης του χρέους δια το χρέος δεν ισούται κατ’ ανάγκην με το επιτόκιο δανεισμού, διότι κάθε δάνειο το οποίο συγκροτεί το χρέος έχει διαφορετική δομή αποπληρωμής, και είναι εν τέλει πιο πολύπλοκο από αυτόν τον πρόχειρο και απλό υπολογισμό».
Το δεύτερο μέρος ήταν κάτι άλλο, που δεν θυμάμαι αυτή τη στιγμή, αλλά μέσα σε όλα εξηγούσε και όλα αυτά.
Εσείς διαβάσατε το πρώτο μέρος, το καταλάβατε στραβά (*) και μετά από «9 χιλιάδες λέξεις», όπως υπολογίζετε, κάνατε τον κόπο να διαβάσετε και το δεύτερο μέρος, το οποίο ήταν «ολόσωστο» (όπως είπατε ο ίδιος) και το οποίο -υποθέτω- σας βοήθησε να καταλάβετε τι εννούσα και στο πρώτο μέρος.
Και έκτοτε, έρχεστε συνέχεια και το θυμίζετε. Απορώ…
Υπάρχει και το «συγγνώμη, έκανα λάθος».
(*) Για να είμαι ειλικρινής, τώρα καταλαβαίνω γιατί το καταλάβατε στραβά. Για τον εξής λόγο: ξεκινώντας την ανάγνωση της φράση μου, σας έμεινε η διαφωνία μου. Αδιαφορήσατε για το περιεχόμενο της διαφωνίας (ότι το κλάσμα δεν ισούται κατ’ ανάγκην με το επιτόκιο) και μείνατε στην διαφωνία. «Δεν είναι δυνατόν να διαφωνεί με το τάδε άρθρο, το οποίο τα λέει πολύ καλά», σκεφθήκατε, και ενεργοποιήθηκαν όλες εκείνες οι σκέψεις τύπου: «δεν μπορεί παρά να είναι τάδε ή δείνα ή δεν-ξέρω-γω-τι-άλλο, δεν μπορεί παρά να είναι ιδιοτελής, και ορισμένα άλλα επίθετα τα οποία σας αρέσει να χρησιμοποιείτε αδιακρίτως για ανθρώπους παντελώς αγνώστους σας. Έτσι, είναι ίσως αναμενόμενο ότι ΑΚΟΜΑ και σήμερα δεν έχετε καταλάβει ότι σφάλλατε σε εκείνητη συζήτηση!
Ὡς πρὸς τὸ «ἐπιτόκιο», τὸ νῆμα συζητήσεων ὑπάρχει καὶ μπορεῖ νὰ τὸ συμβουλευθῇ ὁ καθένας. Ὅποιος αἰσθάνεται τὴν ἀνάγκη νὰ προσθέσῃ κάτι ἀκόμη τώρα, ἁπλῶς ὁμολογεῖ ὅτι, ἀκόμη καὶ σήμερα, δὲν θέλει νὰ παραδεχθῇ ὅτι κάποτε ἔκανε ἕνα λάθος πού, τελικῶς, ἀπεδείχθη ὅτι ἦταν σκαστὸ λάθος.
Σχετικῶς μὲ τὴν «ἰδιοτέλεια», δηλαδὴ τὴν ἰδέα ὅτι οἱ ἄνθρωποι, κατὰ κανόνα, θὰ ἐπιδιώξουν αὐτὸ πού τούς συμφέρει, θεωρῶ ὅτι δὲν χρειάζεται ἀπόδειξη. Ἐκτὸς κι ἂν ἰσχυριζόμεθα ὅτι ὅλοι εἴμαστε Εὐαγόρες Παλληκαρίδηδες καὶ ἁπλῶς σὲ ἐμᾶς δὲν ἔτυχε νὰ χρειασθῇ νὰ δείξωμε σὲ κανέναν ἀγῶνα τὴν ἁγνότητα καὶ τὴν γενναιότητα πού, ὅμως, ξεχειλίζει ἀπὸ τὰ τρίσβαθα τῆς ψυχῆς μας.
Μὲ τὴν εὐκαιρία, ὁ «οἰκονομισμὸς» εἶναι ἡ πλέον ἐλεήμων ἑρμηνεία γιὰ τὶς πράξεις τῶν ἀνθρώπων. Ἰσχυρίζεται ὅτι ὁ ἄνθρωπος φέρεται σὰν τὸ ἄγριο ζῶο ποὺ κατασπαράζει ἕνα ἄλλο ζῶον, διότι αὐτός εἶναι ὁ μόνος τρόπος γιὰ νὰ ἐπιβιώσῃ τὸ ἴδιο. Δηλαδή, ἀπὸ τὰ δύο κίνητρα πού βρίσκει ὁ Θουκυδίδης στὸν ἄνθρωπο, τὴν φιλοδοξία καὶ τὴν πλεονεξία, οἱ οἰκονομολόγοι, πνευματικοὶ κληρονόμοι τῶν Στωϊκῶν φιλοσόφων, κρατοῦν τὴν πλεονεξία μόνον. Τὸ νὰ κατασπαράζει ὁ ἄνθρωπος ἄλλον ἄνθρωπο γιὰ νὰ ἱκανοποιήσῃ καὶ τὴν φιλοδοξία του δὲν εἶναι, λοιπόν, μὲ κανένα τρόπο, «ὑψηλὸ», «μὴ ταπεινὸ», «μὴ χρησιμοθηρικὸ» καὶ κάθε ἄλλη μπαρούφα πού ἀκοῦμε σωρηδὸν ἀπὸ τοὺς δημοκόπους.
Μία γνώμη απὸ τὸ 1919 :
«Ὅλα τὰ κόμματα, ὅλαι αἱ μερίδες, ὑπὸ οἱαδήποτε ὀνόματα, ὁσονδήποτε ἰδεαλιστικὰ καὶ ἂν ἐμφανίζωνται, πράγματι ἐπιζητοῦσι τὴν ἐξουσίαν καὶ μόνον τὴν κυριαρχίαν ἐπὶ τῶν ἄλλων ἀνθρώπων. Αἱ ἀρχαί των διὰ τὰς ὁποίας ἀγωνίζονται, εἶναι τὸ μ έ σ ο ν διὰ τοῦ ὁποίου ἐπιζητοῦσι νὰ φθάσωσι τὸν σκοπόν των.
Πολλοὶ κατορθώνουσι νὰ πείσωσι, καὶ τὸν ἑαυτόν των ἀκόμη, ὅτι μόνον αἱ ἀρχαὶ αὗται εἶναι τὸ ἰδεῶδες καὶ ὁ σκοπός των · οὗτοι εἶναι οἱ καλλίτεροι προπαγανδισταὶ εἰς τὸ νὰ πείσωσι καὶ ἄλλους πολλοὺς εἰς τὸ νὰ αὐταπατῶνται. Ἀγωνίζονται οὕτω πρὸς ἀπόκτησιν τῆς ἐξουσίας, θυσιάζοντες καὶ πᾶσαν ἠθικὴν ἀρχήν, τὸ ὁποῖον ἐντρέπονται νὰ πράξωσιν ὅσοι δὲν κατόρθωσαν νὰ αὐταπατηθῶσι.
Σκοπὸς δὲ τῆς ἀποκτήσεως τῆς ἐξουσίας εἶναι ἡ ἱκανοποίησις τοῦ ἐγωκεντρισμοῦ ἑκάστου ἀνθρώπου, ἡ ἐξασφάλισις ἠθικῆς καὶ ὑλικῆς ὑπεροχῆς, καὶ ἴσως-ἴσως, κατὰ βάθος, ἡ ἀπαλλαγὴ ἀπὸ τοῦ φόβου τὸν ὁποῖον ἐμπνέουσιν οἱ ἄλλοι, ἡ δυσπιστία πρὸς πάντα ἄλλον πλὴν ἑαυτοῦ.»
Καὶ μιὰ πιὸ σύντομη συνηγορία ὑπὲρ τοῦ «οἰκονομισμοῦ» άπὸ τὸν Τζὼν Μαίϋναρντ Κέϋνς :
“It is better that a man should tyrannize over his bank balance than over his fellow-citizens and whilst the former is sometimes denounced as being but a means to the latter, sometimes at least it is an alternative.”
Εἶναι καλύτερα νὰ τυραννῇ ἕνας ἄνθρωπος γιὰ νὰ αὐξήσῃ τὸ ὑπόλοιπο τοῦ λογαριασμοῦ του στὴν τράπεζα παρὰ γιὰ νὰ ἐξουσιάζῃ καθ’ ὁλοκληρίαν τοὺς συμπολίτες του καί, ἐνῶ καὶ ἡ πρώτη ἀπὸ τὶς δύο αὐτὲς ἐνέργειες συχνὰ καταγγέλλεται ὡς ἁπλῶς τὸ μέσον γιὰ νὰ ἐπιτύχῃ τὴν δευτέρα, τούλάχιστον κάποτε εἶναι μία ἐναλλακτική διέξοδος.
Ζήτημα 1 – προσοχή παρακαλώ κ. Γεωργάνα-
Στις 4 May 2017 at 17:09 (http://www.antibaro.gr/article/16998#comment-19370 )γράψατε: «Γνωρίζω πολύ καλὰ ὅτι σᾶς ἐνοχλῶ καὶ ὅτι ἐνοχλῶ πολλοὺς ἄλλους, ὅ,ποτε καταδεικνύω τὴν ἰδιοτέλεια»
Περιμένω να μου εξηγήσετε πού εδράζεται το πρόσωπό μου σ’ αυτή τη φράση, και ειδικότερα η συσχέτιση με την ιδιοτέλεια.
Η απάντηση που δώσατε στις 5 May 2017 at 08:15 ( http://www.antibaro.gr/article/16998#comment-19378 ) «Σχετικῶς μὲ τὴν «ἰδιοτέλεια», δηλαδὴ τὴν ἰδέα ὅτι οἱ ἄνθρωποι, κατὰ κανόνα…» είναι γενικόλογη και αόριστη, και άρα δεν απαντά στο ζήτημα. Η ερώτηση αφορά στο πρόσωπό μου, επαναλαμβάνω. Όχι «κατά κανόνα», συγκεκριμένα παρακαλώ.
Ζήτημα 2.
Στις 4 May 2017 at 19:02 (http://www.antibaro.gr/article/16998#comment-19374) γράψατε: «Βεβαίως, ὅ,ποτε ἀποδείξῃς σὲ κάποιον ὅτι κάνει λάθος, δέν περιμένεις ὅτι θὰ κάνῃ τὸ σωστό, ἀλλά ὅτι θά βρῇ κάτι ἀκόμη πιὸ παράλογο νὰ κάνῃ.»
Ερώτηση: ποια ήταν η απόδειξη λάθους. Δηλαδή ποιο ήταν το λάθος και ποια ήταν η απόδειξη.
==>Αν δεν απαντήσετε επαρκώς στο Ζήτημα 1 θα θεωρηθεί η στάση σας ως συκοφαντία και δεν θα σας επιτραπεί ο περαιτέρω σχολιασμός στο Αντίβαρο.
Η απάντηση στο Ζήτημα 2 είναι προαιρετική, διότι έχετε ήδη απωλέσει την έξωθεν καλή μαρτυρία σας. Στο χέρι σας είναι μόνο το αν θέλετε να διασώστε ορισμένα ψήγματα. Σας λέω όμως ότι θα αποφεύγω τη συνομιλία μαζί σας, διότι έχετε πολλάκις δείξει ότι δεν συζητάτε το περιεχόμενο αυτό καθ’ εαυτό, ούτε σας ενδιαφέρει ο διάλογος το πρόσωπο του συνομιλητή σας, αλλά μόνο η αντιπαράθεση με ένα ανύπαρκτο πρόσωπο, το οποίο πλάθετε και θα μπορούσε (ως μία μόνο από τις άπειρες πιθανές περιπτώσεις) να σας γράφει αυτά που σας γράφει. Ευτυχώς παραδεχτήκατε δημοσίως ότι σκέφτεστε κατ’ αυτόν τον τρόπο, οπότε περιττεύει η υπενθύμιση της συμπεριφοράς σας αυτής.
Επίσης
Για τη συζήτησή μας, στην οποία εσείς επιμόνως παραπέμπετε διαρκώς με δική σας πρωτοβουλία (το κάνατε πρώτος και στο παρόν νήμα στις 4 May 2017 at 17:09 (http://www.antibaro.gr/article/16998#comment-19370 ) όταν γράψατε: «Σημ. 2 Τίς ἐννέα χιλιάδες λέξεις γιὰ τὸ ἐπιτόκιο τοῦ δημοσίου χρέους τὶς θυμᾶσθε ;», ακριβώς για τον τυχαίο αναγνώστη, να παραθέσω τα νήματα στα οποία έγινε η σχετική συζήτηση μεταξύ μας
1. Εδώ ξεκίνησαν όλα http://www.antibaro.gr/article/12030
1β. Το άρθρο στο οποίο αναφέρετε ο συγγραφέας ήταν αυτό εδώ – http://www.naftemporiki.gr/finance/story/898307/i-logiki-kai-to-xreos
2. Εδώ κάποια στιγμή το επαναφέρατε – http://www.antibaro.gr/article/12482
3. Εδώ συνεχίστηκε κάποια στιγμή η συζήτηση – http://www.antibaro.gr/article/12939
4. Ενώ κάναμε και διάλογο μέσω εμαιλς για το ίδιο θέμα, όπου παραδεχτήκατε ότι το δεύτερο μέρος του σχολίου μου ήταν «ολόσωστο» (και κατά τη γνώμη μου αφήσατε να εννοηθεί ότι πέρα από μία ίσως κακή χρήση λέξεων, και το πρώτο μέρος ήταν αποδεκτό τελικά επί της ουσίας)
Το πρώτο μου σχόλιο (το οποίο παρεξηγήσατε κ. ΓΙΓ ήταν αυτό – αν το ξαναδιαβάσετε _ολόκληρο_ και με περισσότερη _ψυχραιμία_, θα συνειδητοποιήσετε και μόνος σας πόσο άσκοπες ήταν οι «9 χιλιάδες λέξεις»
http://www.antibaro.gr/article/12030#comment-13566
Ανδρέας.
“Σημ 2. Ναί, τὸ αἴνιγμα τῶν ταυτοτήτων παραμένει ἄλυτο. Ἀλλὰ ὁ πανικὸς φόβος ὅλων τῶν τότε κρατούντων ἀπὸ τὴν δημοφιλία τοῦ τότε Ἀρχιεπισκόπου ἐξηγεῖ, ἴσως, πολλά. Νόμισαν κι αὐτοὶ ὅτι ὁ λαὸς ἀκολουθοῦσε τὸν Χριστόδουλο γνησίως. ´Εσφαλαν, διότι ὁ φιλοτομαριστὴς λαὸς μόνον ἀπὸ ὑλικὲς παροχὲς συγκινεῖται γνησίως. Γι’ αὐτὸ καὶ οἱ ὑπογραφὲς παρῆλθαν ἄνευ ἴχνους”
Ποιο “αίνιγμα” και γιατί άλυτο; Όντως ο “φόβος ὅλων τῶν τότε κρατούντων ἀπὸ τὴν δημοφιλία τοῦ τότε Ἀρχιεπισκόπου ἐξηγεῖ, ἴσως, πολλά”.
Ο λαός στις λαοσυνάξεις πήγε από φιλοτομαρισμό; Περίμενε κάποιες παροχές και ποιες ακριβώς; Οι υπογραφές παρήλθαν, διότι, αφού τις πέταξε κυριολεκτικώς στα μούτρα τού πρώην Αρχιεπισκόπου ο τότε ΠτΔ και γνωστός ανάγωγος, Στεφανόπουλος, ο Αρχιεπίσκοπος δεν θέλησε να δώσει συνέχεια. Είχε επιτύχει αυτό που ήθελε, όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ. Να δείξει στην κυβέρνηση ότι δεν είναι εύκολο θύμα. Όχι για την αναγραφή τού θρησκεύματος στις ταυτότητες, η οποία δεν έχει όντως νόημα, αλλά για όσα υποψιαζόταν ότι θα ακολουθούσαν, ήτοι να βάλουν χέρι στην εκκλησιαστική περιουσία. Η απάλειψη τού θρησκεύματος από τις ταυτότητες ήταν το “crash test” και ο μακαριστός Χριστόδουλος φέρθηκε αντίστροφα από τον Σημίτη στα Ίμια. Και γλίτωσε τα χειρότερα, εν αντιθέσει προς εκείνον, ο οποίος άνοιξε τον ασκό του Αιόλου.
Ο μόνος που πήγε από φιλοτομαρισμό και υπέγραψε με τυμπανοκρουσίες ήταν ο Καραμανλής, που όταν κέρδισε τις εκλογές το 2004, ξέχασε το όλο θέμα.
Όταν ομιλεί κανείς περί ιδιοτελείας, δεν συναπάγεται απαραιτήτως υλικά οφέλη. Ο καθένας έχει την ιδεολογία του, τη θρησκεία του ή ακόμα και την αγαπημένη μάρκα αυτοκινήτου (προφανώς δεν τα θεωρώ ισοβαρή), όλα αυτά ως προέκταση του εαυτού μας. Όταν κάποιο από αυτά θιγεί, αναλόγως με το μέγεθος του εγωισμού μας, αντιδρούμε. Ο εγωισμός, η πηγή όλων των κακών.
Το ότι ήθελαν οι Αντιβασιλείς του Όθωνα να ανακόψουν το Ορθόδοξο αίσθημα των Ελλήνων και εξ αυτού έκλεισαν δεκάδες μοναστήρια σε ποια ιδιοτέλεια εντάσσεται;
Αυτός ακριβώς είναι ο διαχωρισμός: το στενό ατομικό όφελος ή οι πεποιθήσεις για το πώς πιστεύει κανείς καλύτερα ότι διαμορφώνεται ένα κράτος, ένα έθνος, μία συλλογική ταυτότητα.
Αν τα μπερδεύουμε, χάνουμε το βάση της συζήτησης. Να μην τα ευτελίζουμε όλα.
Εδώ ο κόσμος χάνεται, βαρκούλες αρμενίζουν.
Ρε σεις εδώ οι Τούρκοι αλωνίζουν στο Αιγαίο και στην θάλασσα της Κύπρου και σείς τρώγεστε για την Ροτόντα, αν θα λειτουργεί ως εκκλησία ή ώς πολιτισμικό μνημείο; Συνεχίστε έτσι και σε λίγο δεν θα μείνουν τίποτε αυτά, ή για την ακρίβεια θα μετατραπούν όλα σε τζαμιά!
Ερώτηση: Γιατί το ελληνικό κράτος δεν τολμά να οριοθετήσει την ΑΟΖ όπως έχει ήδη κάνει η Κύπρος και η Αίγυπτος;
Γιατί το Αντίβαρο δεν αναδεικνύει ως κύριο ένα τέτοιο θέμα και κάθεται κι ασχολείται με δευτερεύοντα ζητήματα; Ως πότε θα κοιμόμαστε τον ύπνο του Δικαίου;
Καλημέρα,
Συμφωνώ απόλυτα με τον LL.
Αλλά πάντα έτσι δε γινόταν;
Λίγοι από εχώ, λίγοι από ‘κει….και οι πολλοί στη μέση. Να τους τραβούν μια δώθε μια κείθε.
Αν είχαμε τα (…) ως Κράτος -καλύτερα ως Έθνος- να πούμε:
-Η Ροτόντα είναι εκκλησία και θα λειτουργεί ως εκκλησία
-Η ΑΟΖ βάσει του Διεθνούς Δικαίου είναι αυτή
-Το Αιγαίο είναι ΑΡΧΙΠΕΛΑΓΟΣ – με ό,τι αυτό συναπάγεται βάσει πάλι Διεθνούς Δικαίου
…και τόσα άλλα, τότε δεν θ ααλώνιζε κανείς πουθενά…
Αλλά αναλωνόμαστε στο να επιδεικνύουμε τα (..) μας ο ένας στον άλλο…και έτσι απλά τα υποβαθμίζουμε σε μέγεθος και αξία!!!
Και απλά δεν προλαβαίνουμε να τα δείξουμε εκεί που πρέπει και όπως πρέπει.
ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΟ ΑΠΛΟΥΣΤΕΡΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΟΥ “ΔΙΑΙΡΕΙ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΥΕ”. Αλλά πάντα φταίει ο “άλλος”…
@ Ελευθέριος
Για να ξυπνήσουμε από τον ‘ύπνο’ μας χρειάζεται:
1) Κατανόηση της λειτουργίας του ‘κόσμου’ και της κατανομής ισχύος σ’ αυτόν.
2) Ορθολογική ιεράρχηση προτεραιοτήτων.
3) Πάνω από όλα εκμηδενισμό εγωισμού κι ιδιοτέλειας !
Αυτά είναι μόνο μερικά απ’ όσα λείπουν σε παρά πολλές συζητήσεις επί παντός επιστητού στα ελληνικά “στέκια”.
Άγγελε,
Συμφωνώ με τα δύο πρώτα. Το τρίτο δεν έγκειται στον παράγοντα άτομο. Διότι ο άνθρωπος από τη φύση του είναι όν εγωϊστικό και ιδιοτελές. Είναι όμως εκ φύσεως και όν κοινωνικό.
Όσο πολιτισμό και παιδεία να τον βομβαρδίσεις, αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει. Εμένα μ’ενδιαφέρει, όχι ποιός εκ των κυβερνώντων είναι δίκαιος με βάση μια χριστιανική ή άλλη διδακτέα ηθική αλλά ποιό και με ποιόν τρόπο θα θεσμισθεί, το πολιτικό πλαίσιο εκείνο που θα αποτρέπει στον κάθε αριβίστα πολιτικάντη που αναρριχάται στην εξουσία να καταχράται του δημοσίου συμφέροντος και αντί να υπηρετεί, ως θα όφειλε, το συλλογικό συμφέρο, υπηρετεί τα συμφέροντα πρωτίστως αυτών που τον διόρισαν στη θέση αυτή. Και ποιοί τον διόρισαν; Όχι βέβαια αυτοί που τον ψήφισαν! Οι εκλογές είναι κουκλοθέατρο για μικρά παιδιά. Ως πολιτικός πολιτισμός βρισκόμαστε ακόμη σε εμβρυακό στάδιο και το σημερινό πολιτειακό σύστημα δεν διαφέρει σε τίποτα από την απολυταρχία ή την ολιγαρχία.
Το ζήτημα που τίθεται είναι με ποιό τρόπο η κοινωνία θα ελέγχει αυτούς που αναδεικνύει ως εκπροσώπους της, πως αυτοί θα λογοδοτούν ενώπιόν της για τα πεπραγμένα τους, πως θα αναιρούνται αυτομάτως όταν δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους, πώς τελικά η ισχύς θα περάσει από την παντοκρατορία των αγορών, στην κοινωνία.
Ὠς πρὸς τὸ πρῶτό σας ζήτημα, κ. Σταλίδη, νά σᾶς ρωτήσω καλύτερα ἐγώ : Ἐὰν θεωροῦσα ὅτι ἰδιοτελῶς, σεῖς, προσωπικῶς (ἐπαναλαμβάνω, προσωπικῶς), φιλοξενεῖτε στὸ «Ἀντίβαρο» θέσεις, κατὰ δήλωσιν τῶν προβαλλόντων αὐτάς, «ἐθνικὲς», «πατριωτικές» κλπ, ἀλλά, στὴν πραγματικότητα, ἀντεθνικές καὶ ἀντιπατριωτικές, λέτε ὅτι δὲν θὰ τὸ ἔγραφα ρητῶς ; Γιατί ; Γιὰ νὰ μὴν σᾶς στενοχωρήσω ; Μάλιστα θέλω νά σᾶς διαβεβαιώσω ὅτι, ἐὰν ποτὲ συμπεράνω ὅτι κινῆσθε ἀπὸ ἰδιοτέλεια, θὰ σπεύσω νὰ παρουσιάσω τὸν συλλογισμό μου. Δικό σας θέμα εἶναι ἐὰν καὶ τότε θὰ έπιτρέψετε νὰ ἐμφανισθῇ στὸ «Ἀντίβαρο» τέτοια σκέψις. Πάντως, ἡ ἀνιδιοτελὴς ὑποστήριξις ἀνοησιῶν εἶναι, πολύ συχνά, βλαπτικωτέρα άπὸ τὴν ἰδιοτελῆ. Οἱ ἀνόητοι πᾶνε πιὸ βαθειὰ στὴν Κόλαση ἀπὸ τοὺς κακούς. Διότι ὁ κακὸς σὲ βλάπτει γιὰ νὰ κερδίσῃ αὐτός, ένῶ ὁ ἀνόητος βλαπτει καὶ σένα καὶ τὸν ἑαυτό του !
Ὠς πρὸς τὸ δεύτερο ζήτημα, τὸ σφάλμα τὸ ὁποῖον σᾶς ἐπισημαίνω εἶναι ἡ ὑπερβολικὴ σημασία ποὺ ἀποδίδετε στοὺς «πολέμους ἀξιῶν». Μάλιστα ὡμολόγησα ὅτι πρόκειται γιὰ πλάνη στὴν ὁποίαν εἶχα πέσει καὶ ἐγὼ ὁ ἴδιος. Φυσικὰ ἡ ἀνάνηψις ἀπὸ τέτοια πλάνη εἶναι ὀδυνηρά, γι’ αὐτὸ καὶ πολλοὶ τὴν ἀποφεύγουν.
Ἕνα χειροπιαστὸ παράδειγμα πλάνης εἶναι ἡ περίφημος, πλέον, ὑπόθεσις τοῦ ἐπιτοκίου μὲ τὸ ὸποῖον ὁ φορολογούμενος σὲ κάθε μία ἀπὸ τὶς ὑπόλοιπες χῶρες τῆς Εὐρωζώνης δανείζει τὴν Ἑλλάδα. Ὅπως ἀπέδειξα τότε, τὸ ἐπιτόκιο αὐτὸ ἦταν, στὴν πραγματικότητα, ἀφανὴς ἐπιδότησις καὶ μάλιστα μεγάλου ὕψους, τῆς Ἑλλάδος ἀπὸ τοὺς ἐταίρους της. Σεῖς, βασιζόμενος σὲ λανθασμένο ὑπολογισμό, ἰσχυρισθήκατε ὅτι ἦταν οὐσιωδῶς ὑψηλότερο. Ἀλλὰ πιὸ σημαντικὸ ἀκόμη ἦταν τὸ γεγονὸς ὅτι αὐτὴν τὴν λανθασμένη ἀντίληψη τὴν άποβάλατε, μόνον ἀφοῦ εἶχαν γίνει οἱ ἐκλογὲς τοῦ Ἰανουαρίου τοῦ 2015. Αὐτὸ δείχνει πῶς οἱ δημοκόποι μποροῦν νὰ κάνουν τὴν καταστροφικὴ δουλειά τους, ἐξαπατῶντας ἀνθρώπους ἀκόμη καὶ ὡς πρὸς τὴν ἴδια τὴν Ἀριθμητική, σὲ ἕνα κρίσιμο ἐκλογικῶς χρονικὸ διάστημα.
Ὡς πρὸς τὴν ἐθνικοποίηση τῶν μοναστηριῶν, μία θεωρία εἶναι ὅτι οἱ ἰδεοληπτικοὶ Βαυαροὶ ἔκλεισαν τὰ μοναστήρια ὥστε νὰ χάσῃ ὁ μέσος Ἕλλην τὴν πίστη του στὴν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία καὶ νὰ ἀποκοπῇ ἀπὸ τὴν παράδοσή του. Αὐτὴ ἡ θεωρία, ὅμως, ἀπαιτεῖ νὰ δεχθοῦμε ὅτι ὁ Ἄρμανσμπεργκ καὶ ὁ Θεόκλητος Φαρμακίδης ἦταν τόσο ἰδεοληπτικοὶ ὅσον καὶ ὁ ἐκφραστὴς τῆς θεωρίας. Ἔ, λοιπόν, δὲν ἦταν. Πολλὲς μονὲς ἦταν, στὴν πραγματικότητα, ὀχήματα γιὰ νὰ προστατεύσουν οἱ ραγιάδες τὴν ἰδιωτικὴ περιουσία τους ἀπὸ τὸ ἀδηφάγο Ὀθωμανικὸ κράτος. Γνωστὸ παράδειγμα ἡ μονὴ τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς τῆς οἰκογενείας τοῦ Φώτη Κόντογλου στὴν ὁμώνυμο νησῖδα κοντὰ στὶς Κυδωνίες Μικρᾶς Ἀσίας. Συνεπῶς, τί πιὸ φυσικό, ἀφοῦ, ὑποτίθεται, ἡ Ἐπανάσταση ἔγινε γιὰ νὰ πάψουμε νὰ εἴμεθα Ὀθωμανοί, νὰ ὑπαγάγουμε πλέον τὴν ἰδιωτικὴ περιουσία σὲ νομικὸ καθεστὼς τέτοιο ὥστε νὰ ἀποδίδῃ πόρους καὶ στὸ κοινό, ὑποτίθεται, ταμεῖο ; Ἄλλο ὅτι ὁ πολὺς λαὸς ἤθελε νὰ παραμείνῃ καὶ παραμένει, ἀκόμη καὶ σήμερα, ἀποδεδειγμένως Ὀθωμανός.
Ἐπειδὴ πῆγα στὶς λαοσυνάξεις γιὰ τὶς ταυτότητες, μπορῶ νὰ μαρτυρήσω ὅτι ἦταν πολύ ψόφια πράγματα. Κανεὶς δὲν εἶχε πραγματικὴ διάθεση νὰ ἀγωνισθῇ, μόνον νὰ φορτώσῃ τὴν δουλειὰ στὸν Χριστόδουλο καὶ νὰ ξεμπερδέψῃ. Καὶ πῶς θὰ μποροῦσε κανεὶς νὰ περιμένῃ ἀγῶνα ἀπὸ κοινὸ φιλοτομαριστῶν καὶ ἰδιοτελῶν ; Αὐτὸ τὸ ἤξερε καὶ ὁ Κωστάκης Μαλακαρνῆς άπὸ τὶς δημοσκοπήσεις πού μελετοῦσε, γι’ αὐτὸ καί, ἀφοῦ ἐκέρδισε τὶς ἐκλογές, ἔκανε τὴν πάπια. Παραμένει, έν τούτοις, μυστήριο τὸ πῶς ὁ Σημίτης ἀπετόλμησε νὰ κινήσῃ τὸ ζήτημα. Μᾶλλον νόμισε ὅτι ἡ συνεννόησις πρὸ τῶν ἐκλογῶν τοῦ 2000, πίσω ἀπὸ τὴν πλάτη τῶν ἐκλογέων, μὲ Μαλακαρνῆ καὶ Δαμ’νάκη, γιὰ συνεταιρικὸ «κόντυμα» τοῦ Χριστοδούλου, τοῦ ἐξασφάλιζε τὸν ἐπιμερισμὸ τοῦ πολιτικοῦ κόστους. Ἔσφαλε.
Ἀκριβῶς αὐτὴ ἡ προεκλογικὴ συνεννόησις, φανερὴ ἀπὸ πολλὲς ἐνδείξεις, εἶναι πού ἔπρεπε νὰ βγάλῃ στοὺς δρόμους καὶ ἀθέους μὲ μολότωφ στὰ χέρια, διότι ἦταν ἐκπόρνευσις τῆς δημοκρατίας. Ἀλλὰ ποῦ τέτοια εὐαισθησία ἀπὸ τοὺς φιλοτομαριστές ; Μεγάλο λάθος καὶ τοῦ Χριστοδούλου ποὺ ἔσπευσε νὰ μπῇ ἐπὶ κεφαλῆς, λὲς καὶ τοῦ ἔλειπε ἡ προβολή. Γι’ αὐτὸ λέω ὅτι καὶ οἱ ἐθναμύντορες εἶναι ἐξ ἴσου, καὶ κάποτε περισσότερο, βλαπτικοὶ μὲ τοὺς ἐθνομηδενιστές.
Αυτό που έκανε ο Σημίτης με τις ταυτότητες ήταν δέσμευση που είχε δώσει σε διεθνή οργάνωση στην Αμερική και σε συνάντηση μαζί τους τον Απρίλιο του 1996, πριν επισκεφθεί τον Κλίντον στην Ουάσιγκτον. Τότε είχε εκδοθεί και δελτίο τύπου από την συγκεκριμένη οργάνωση για την δέσμευση που ανέλαβε ο Σημίτης. Το δελτίο τύπου αποσύρθηκε σε 2-3 βδομάδες από το αρχείο της οργάνωσης αυτής αλλά ο Χριστόδουλος το ανέφερε επανειλημμένα σε ομιλίες του.
Τώρα τι αντάλλαγμα πήρε ο Σημίτης για την φιλοφροσύνη δεν φάνηκε ποτέ. Ίσως αόριστες υποσχέσεις για υποστήριξη.
Και επειδή βουλευτής θα ήταν δύσκολο να φέρει τον νόμο στην Βουλή και να ελπίζει να επανεκλεγεί, διορίστηκε υπουργός δικαιοσύνης ο καθηγητής Σταθόπουλος ο οποίος ήταν της συνομοταξίας των εκσυγχρονιστών του Σημίτη.
Ποῦ εἶναι, ντέ, τὸ δελτίο τύπου καὶ ἡ ἀνακοίνωση ; Δέν βρέθηκε ἕνας νὰ ἔχῃ ἀντίγραφο στὴν ἐποχὴ ποὺ δὲν ὑπάρχουν μυστικά ; Καί, κυρίως, γιατὶ ὁ Μαλακαρνῆς εἶχε διακηρύξει δημοσίᾳ ὅτι, ἐὰν κέρδιζε τὶς ἐκλογές, ὑπουργὸς Δικαιοσύνης θὰ ἧταν ὁ Στέφανος Μάνος, ὁ ὸποῖος, πράγματι, ἔλαβε δημοσίᾳ θέση ὑπὲρ τῆς καταργήσεως ἀπὸ τὶς ταυτότητες τῆς ἀναφορᾶς τοῦ θρησκεύματος (μετὰ τὶς ἐκλογές, βεβαίως) ; Καὶ γιατί ἡ Δαμ’νάκη δάνεισε δική της ἐπερώτηση ὥστε νὰ τεθῇ τὸ θέμα στὴν Ἀρχὴ Προστασίας Προσωπικῶν Δεδομένων ; Αὐτοί, προφανῶς, θὰ ζητοῦσαν κάποιο «ἐθνικῆς» σημασίας ἀντάλλαγμα, ἀλλιῶς γιατί νά διευκολύνουν τὸν Σημίτη ; Ἀπὸ ἰδεοληψία καὶ μόνον, πρέπει νὰ εἶσαι Γιανναρᾶς, γιὰ νὰ τὸ πιστεύῃς αὐτὸ γιὰ πολιτικούς.
Για ακόμη μια φορά βλακείες γράφεις Γεωργάνα, αλλά μας έχεις συνηθίσει.
Δεν αξίζει να ασχολείται κανείς με τις μπαρούφες σου.
Στην ουσία όμως τα πράγματα άλλαξαν.
Αυτοί που ζητούσαν να βγει το θρήσκευμα από τις ταυτότητες σήμερα είναι φίλοι μας.
Μας εξυπηρετούν με τις ισχυρές προσβάσεις τους στην Ουάσιγκτον, κλείνουν συναντήσεις, μας συστήνουν σε πρόσωπα με επιρροή … δεν είναι πλέον σκόπιμο να βγάζουμε εκείνα τα στοιχεία. Αυτά είναι δουλειά του Πειραιώς, που δεν καταλαβαίνει από διεθνείς σχέσεις και εθνικά συμφέροντα.
Τώρα εσύ αν έχεις κάπου την υπόσχεση αυτού που δεν τολμάς να γράψεις σωστά το όνομά του να κάνει υπουργό τον Μάνο, δείξε μας που είναι … να κάνεις ακόμη μια φορά τον “σπουδαίο”. Αλλά δεν έχεις τέτοια δήλωση/υπόσχεση επειδή δεν έγινε ούτε δόθηκε ποτέ!
…Μα τόση έπαρση….!!!!
κ. ΓΙΓ, δηλαδή δέχεστε ότι δεν υπάρχει καμία ιδοτέλεια και μου αποδίδετε το εξής: «ἡ ἀνιδιοτελὴς ὑποστήριξις ἀνοησιῶν εἶναι, πολύ συχνά, βλαπτικωτέρα άπὸ τὴν ἰδιοτελῆ.»
Ερώτηση: αποδίδετεε το ίδιο πράγμα και στην διεύθυνση της Καθημερινής, τα γραπτά του Χ. Γιανναρά στην οποία τα μέμφεστε σε καθημερινή βάση; δεν σας είδα να το θέτετε ποτέ έτσι εκεί στις επιστολές που τους στέλνετε κατά καιρούς.
Λοιπόν, για να τελειώνουμε: σκέφτεστε με τον τρόπο που σκέφτεστε και αυτό δεν το αλλάζετε με τίποτα. Εγώ σας αποδίδω αυτό που ονομάζεται «τρολλ». Δηλαδή, στο 50% των σχολίων που κάνετε «κατηγορείτε» (εντός εισαγωγικών) το Αντίβαρο για φιλοξενία απόψεων με τις οποίες διαφωνείτε. Ξεκαθαρίζω λοιπόν για εκατομμυριοστή φορά: ο καθένας είναι υπόλογος για όσα γράφει ο ίδιος και μόνο. Αν ο στόχος ήταν να δημοσιεύεται μόνο κάτι που βρίσκεται εντός της γραμμής ενός ανθρώπου, αυτό θα ήταν προσωπικό μπλογκ. Σταματήστε τον συνεχή εκτροχιασμό του σχολιασμού, δεχθείτε τη βασική αρχή ότι ο καθένας εκφράζει τον εαυτό του και προχωρήστε αναλόγως.
Δεύτερον, γράφετε: «Σεῖς, βασιζόμενος σὲ λανθασμένο ὑπολογισμό, ἰσχυρισθήκατε ὅτι ἦταν οὐσιωδῶς ὑψηλότερο. Ἀλλὰ πιὸ σημαντικὸ ἀκόμη ἦταν τὸ γεγονὸς ὅτι αὐτὴν τὴν λανθασμένη ἀντίληψη τὴν άποβάλατε, μόνον ἀφοῦ εἶχαν γίνει οἱ ἐκλογὲς τοῦ Ἰανουαρίου τοῦ 2015.»
ΛΑΘΟΣ ΛΑΘΟΣ ΛΑΘΟΣ. Δεν αρκούν «9 χιλιάδες λέξεις» και 2 χρόνια συνεχούς υπόμνησης της ίδιας συζήτησης από μέρους σας για να καταλάβετε ότι ΔΕΝ είπα ποτέ αυτό που νομίσατε, ούτε πριν, ούτε μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου 2015. Η παρατήρησή μου ήταν μαθηματικής φύσης, ότι ο λόγος εξόδων εξυπηρέτησης χρέους προς χρέους δεν ισούται κατ’ ανάγκην με το επιτόκιο δανεισμού. Αυτό ΔΕΝ υπονοεί ότι το πραγματικό επιτόκιο είναι μεγαλύτερο (όπως νομίσατε), ούτε μικρότερο. Μάλιστα έγραψα πολύ συγκεκριμένα ότι «χρησιμοποίησαν λάθος όρο». Δηλαδή έμεινα στην ορολογία. Αλλά η εμμονή σας ότι όλοι οι άλλοι είναι βλαπτικοί (είτε ιδιοτελώς, είτε ανιδιωτελώς) και μόνον εσείς δεν είστε, είναι ακατανίκητη. Μάλιστα, στην συνέχεια του ιδίου πρώτου σχολίου εξηγούσα ακριβώς το ίδιο πράγμα με αυτό που λέτε κι εσείς. Ο λόγος λοιπόν για τις «9 χιλιάδες λέξεις» ήταν ότι εγώ μιλούσα επί της ορολογίας κι εσείς επί της ουσίας νομίζοντας ότι θεωρώ ότι το επιτόκιο ήταν ουσιωδώς μεγαλύτερο.
Συγκεκριμένα, σε εκείνο το ΠΡΩΤΟ σχόλιο έγραφα τα εξής τα οποία και είναι αντίθετα με όσα νομίσατε, αλλά και αποδομούσαν από τότε (πριν τις εκλογές) το σύνθημα περί «ελπίδας» του ΣΥΡΙΖΑ.
Τα αντιγράφω επί λέξη:
«««
Εξηγώ: συμφωνώ με το πνεύμα του άρθρου της Ναυτεμπορικής ότι οι όροι δανεισμού της Ελλάδας είναι καλοί. Είναι ορθό ότι το επιτόκιο είναι περίπου 2%. Επίσης, μας έχει δοθεί μία αρκετά μεγάλη επιμήκυνση (δεν θυμάμαι πόσα χρόνια ακριβώς). Τέλος, μας έχει δοθεί η διευκόλυνση τα πρώτα χρόνια να πληρώνουμε μόνο τους τόκους και όχι το κεφάλαιο.
Αυτός είναι ο λόγος που αποπληρώνουμε ένα πολύ μικρό ποσοστό του χρέους τώρα. Και είναι ο ίδιος λόγος που το χρέος αυξάνονταν ως ποσοστό του ΑΕΠ τα τελευταία χρόνια. Βέβαια, με την ανάκαμψη του 2014 αυτό ήδη σταθεροποιήθηκε στο 170% και ήδη ξεκινά να μειώνεται.
Αυτοί οι τρεις όροι δίνουν μία περίοδο διευκόλυνσης στην ελληνική κυβέρνηση να κάνει τις μεταρρυθμίσεις εκείνες, οι οποίες -ως μακροχρόνιες μεταρρυθμίσεις- θα φτάσουν να έχουν έναν πραγματικό αντίκτυπο στην ελληνική οικονομία σε ένα αντίστοιχο βάθος χρόνου με αυτό κατά το οποίο θα ξεκινήσουμε να αποπληρώνουμε και το κεφάλαιο του χρέους, μαζί με τους τόκους.
Εδώ αρχίζουν οι αποκλίνουσες απόψεις: η μεν κυβέρνηση λέει ότι ξεκίνησε ένα νοικοκύρεμα, το οποίο για παράδειγμα φαίνεται στα στοιχεία που παρουσιάστηκαν σε παράπλευρο άρθρο σχετικά με την ανάπτυξη του ΑΕΠ και με το πρωτογενές πλεόνασμα (αυτά είναι τα βασικότερα και πιο σχετικά μεγέθη με το θέμα) και ότι όλα αυτά θα τεθούν υπό τη Δαμόκλειο Σπάθη μίας κυβέρνησης που ενδεχομένως τα αναθεωρήσει ή τα ακυρώσει. Η δε αντιπολίτευση λέει ότι ακόμα και να συνεχίσει στον ίδιο ρυθμό κάποια στιγμή (αν όχι σήμερα) το χρέος θα αποβεί πράγματι μη βιώσιμο.
Το δυσεπίλυτο πρόβλημα είναι το εξής: δεδομένης της έλλειψης αντοχής της κοινωνίας (διότι τα πρωτογενή προέκυψαν από υπερφορολόγηση, η οποία δεν μπορεί να τραβήξει άλλο αφού στην κοινωνία έχουμε ανθρώπους και όχι ρομπότ) ενώ η αντιπολίτευση φαίνεται ότι έχει δίκιο στο ότι το χρέος σε βάθος χρόνου δεν είναι βιώσιμο, η ίδια αντιπολίτευση όχι απλώς δεν προτείνει τίποτα για να λύσει το πρόβλημα, αλλά όσα κατά καιρούς ψελλίζουν στελέχη της ή ο αρχηγός της, δυσχαιρένουν το ίδιο το πρόβλημα! Έτσι, το μόνο που τους απομένει είναι η ελπίδα. Η ελπίδα των ψηφοφόρων σε ένα αόριστο καλύτερο αύριο. Μη ψηλαφητό όμως. Και κυρίως η ελπίδα της ίδιας της αντιπολίτευσης ότι αν κάνουν τον νταή στους δανειστές, θα γίνει δεκτό το αίτημά τους και θα μας χαρίσουν ή κουρέψουν το χρέος ή μέρος τους (δεν έχουν ξεκαθαρίσει καν τι ακριβώς θα ζητήσουν..). Εξ ου και η λέξη «ελπίδα» έγινε κεντρικό σύνθημα των εκλογών.
Εδώ θα προσθέσω το εξής. Είναι φανερό ότι η «ελπίδα» είναι εύηχη στα αυτιά των ψηφοφόρων. Προδίδει όμως κάτι ακόμα. Προδίδει την έλλειψη εργασιακής εμπειρίας όσων εμπνεύστηκαν το εν λόγω σύνθημα. Αν εξαιρέσει κανείς τα πανεπιστήμια, τον δημόσιο τομέα, τον συνδικαλισμό και την πολιτική, σε όλα τα άλλα πεδία επαγγελματικής σταδιοδρομίας είναι προφανές αυτό που λένε οι Βρετανοί πως «hope is not a strategy», δηλαδή ότι η ελπίδα δεν αποτελεί στρατηγική. Εκτός από αυτό, το εν λόγω σύνθημα ίσως αποκαλύπτει και σε ποιους απευθύνεται κυρίως ο προεκλογικός της λόγος: ομοίως σε όσους δεν έχουν αντίστοιχη εργασιακή εμπειρία, δηλαδή σε όσους περιορίζονται στους 4 τομείς που ανέφερα.
Βέβαια ελπίδα έχει και η κυβέρνηση στο πρόγραμμά της. Ελπίζει ότι οι (λίγες σε σχέση με τις απαιτούμενες) μεταρρυθμίσεις που έκανε θα ξεκινήσουν να αποδίδουν στην πραγματική οικονομία στην ώρα τους. Αλλά τέλος πάντων, δέχομαι ότι αυτό είναι περισσότερο στον έλεγχό της από όσο το να ελπίζεις σε εξαιρετικά ευνοϊκές διαθέσεις 17 χωρών στις οποίες χρωστάς αν τους τρίξεις τα δόντια και τους απειλήσεις με θεούς και δαίμονες.
»»»
Θα αντιγράψω για δεύτερη φορά στο ίδιο σχόλιο μία φράση κλειδί, η οποία περιγράφει με λίγες λέξεις όλη τη διαπραγματευτική τακτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ:
«« η ελπίδα της ίδιας της αντιπολίτευσης ότι αν κάνουν τον νταή στους δανειστές, θα γίνει δεκτό το αίτημά τους και θα μας χαρίσουν ή κουρέψουν το χρέος ή μέρος τους (δεν έχουν ξεκαθαρίσει καν τι ακριβώς θα ζητήσουν..).»»
Στα υπόλοιπα θα επανέλθω εν καιρώ.
Προς το παρόν σας καλώ να αναθεωρήσετε την τακτική σας να εκτροχιάζετε όλες τις συζητήσεις στις οποίες συμμετέχετε με την ίδια γενικευμένη και μονότονη μελωδία, διανθισμένη με σωρό επιθέτων και αόριστων χαρακτηρισμών προς πάντες.
Ἀγαπητὲ κύριε Σταλίδη,
Πῶς ξέρετε ὅτι δὲν γράφω παρόμοια στὴν «Καθημερινή» ; Βλέπετε ἐκείνη διατηρεῖ τὴν ἐπιλογὴ νὰ λογοκρίνει ἐκεῖνα ποὺ δὲν τῆς ἀρέσουν. Λοιπόν, ναί, στέλνω στὴν συγκεκριμένη ἐφημερίδα καὶ πολλὰ ποὺ τὰ τρώει τὸ σκοτάδι, ἐνῶ σεῖς βλέπετε μόνον αὐτὰ ποὺ δημοσιεύονται. Συνεπῶς, τὸ νὰ ζητᾶτε ἴση μεταχείριση μὲ τὴν «Καθημερινὴ» σημαίνει ὑποβάθμιση τοῦ «Ἀντιβάρου» μὲ πρωτοβουλία τοῦ ἱδρυτοῦ του ! Δικαίωμά σας, βεβαίως.
Ἔχετε άπόλυτο δίκαιο ὡς πρὸς τὸ ζήτημα τοῦ ἐπιτοκίου. Εἶναι μάταιο νὰ ἐλπίζῃ κανεὶς ὅτι ἀκόμη καὶ ἕνας ἀπόφοιτος ἀνωτάτης σχολῆς μὲ εἰδίκευση στὰ Μαθηματικὰ ἔχει γνώσεις ἀριθμητικῆς Στ’ Δημοτικοῦ, στὶς ὁποῖες εἶναι διετεθειμένος νὰ ὑποτάξῃ τὶς προκαταλήψεις του. Τὸ σφάλμα εἶναι δικό μου πού πίστευα, μέχρι προσφάτως, τὸ ἀντίθετο. Κακῶς, κάκιστα, ὑπεισῆλθα καὶ πάλι στὶς λεπτομέρειες τοῦ ζητήματος.
Τέλος, ναί, μπορεῖτε νὰ ἀγνοῆτε τὶς παραινέσεις μου νὰ μὴν φιλοξενῆτε ἀντιπατριωτικὰ κείμενα μὲ πατριωτικὸ φερετζὲ στὸ «Ἀντίβαρο», ἐπειδή, ὁ ἑκάστοτε συγγράφων σᾶς εἶναι «συμπαθὴς» ἢ συνεργάτης στὸν ὁποῖον ἔχετε «ὑποχρέωση» ἢ διότι ἔχει καλὲς «συστάσεις». Ἀλλὰ ἀφοῦ πιστέυετε ὅτι ἔχω ἄδικο, γιατί σᾶς ἐνοχλεῖ τόσο ; Ὅσο σᾶς ἐνοχλεῖ ἡ ἐπανάληψη τῶν δικῶν μου παραινέσεων, ἄλλο τόσο ἐνοχλεῖ ἑμένα ἡ κατ’ ἐπανάληψιν ἐμφάνισις ψεκασμένων άπόψεων.
Ὡς πρὸς τὸ θέμα τῶν ταυτοτήτων, ὅποιος ἐπικαλεῖται ἔγγραφα χωρὶς νὰ μπορῇ νὰ ἀποδείξῃ τὴν ὕπαρξή τους εἶναι εἴτε ἀνόητος εἴτε άπατεών. Διαλέγει ὁ ἐνδιαφερόμενος καὶ παίρνει.
Το μόνο που έχω να προσθέσω στα παραπάνω είναι πρώτον ότι αν από την αρχή μου λέγατε ότι η παρατήρησή μου σας φάνηκε να σημαίνει ότι θεωρώ ότι το επιτόκιο είναι μεγαλύτερο, τότε θα είχαμε γλυτώσει πολλές παρανοήσεις, και δεύτερον να εξηγήσω γιατί ΔΕΝ σημαίνει αυτό που νομίσατε, και που ακόμη και σήμερα νομίζετε (εξ ου και η νέα απαξιωτική επίθεση): επειδή λοιπόν ένα μέρος του χρέους απαρτίζεται από ομόλογα του ελληνικού δημοσίου με συγκεκριμένη ημερομηνία λήξης, συνήθως σε αυτά πληρώνονται οι τόκοι ανά έτος από την έναρξη ως τη λήξη, και κατά τη λήξη αποδίδεται το αρχικό ποσό δανεισμού. Έτσι, αν εκδόσει κανείς ομόλογα 10 δραχμών και 10% το έτος για 5 χρόνια, τότε πληρώνει 1 δραχμή (10%) ανά έτος τα πρώτα 5 χρόνια και τον πέμπτο χρόνο πληρώνει και τις 10 δραχμές. Αυτήν την τελευταία χρονιά, όλο το δεκάρικο θα καταμετρηθεί ως «ποσό εξυπηρέτησης του χρέους» για τη συγκεκριμένη χρονιά. Άρα λοιπόν, δεν μπορεί να μπει στον αριθμητή του κλάσματος = (ποσό εξυπηρέτησης χρέους) / (συνολικό χρέος), ώστε να καταλάβει ο αδαής αναγνώτης ότι έτσι υπολογίζει ένα τυχόν μέσο τρέχον επιτόκιο, διότι τη χρονιά αυτή, αυξάνει το κλάσμα πολύ περισσότερο από όσο του «αξίζει». Επειδή λοιπόν υπάρχουν διάφορες τέτοιες δομές ομολόγων στο ελληνικό χρέος, με διαφορετικές ημερομηνίες λήξης, ο συγκεκριμένος υπολογισμός είναι λαθεμένος. Αυτά είχα στο μυαλό μου όταν έλεγα ότι δεν μπορεί να εξαχθεί συμπέρασμα για το επιτόκιο από το συγκεκριμένο κλάσμα.
Τώρα, την διαρκή έπαρσή σας ότι έχετε ντε και καλά δίκιο σε όλα και όλοι οι άλλοι δεν γνωρίζουν βασικά μαθηματικά της Στ’ Δημοτικού (φράση που έχετε επαναλάβει τουλάχιστον 10 φορές σε άσχετα θέματα), δεν την σχολιάζω. Το αφήνω να το κάνετε μόνος σας το βράδυ στις ασκήσεις αυτοκριτικής.
Γιὰ τὸ κρισιμώτερο σφάλμα, πέραν τοῦ άριθμητικοῦ, ποὺ σᾶς ἐπεσήμανα (ἐπανειλημμένως, κατόπιν δικοῦ σας αἰτήματός νὰ τὸ ἐπαναλάβω) , δηλαδὴ τὴν καλῇ τῇ πίστει καὶ ἀβασανίστως φιλοξενία θέσεων βλαπτικῶν γιὰ τὴν πατρίδα μας, ἐξακολουθεῖτε νὰ λαμβάνετε τὴν θέση τοῦ Ποντίου Πιλάτου ἤ, καλύτερα, τοῦ Συνεδρίου τῶν Ἰουδαίων ὡς πρὸς τὸν Ἰούδα ; «Τί πρὸς ἡμᾶς ; Σύ ὄψει !» ;
ΥΓ Διάβασα ξανὰ τὸ ἀρχικὸ νῆμα συζητήσεως γιὰ τὸ ἐπιτόκιο καὶ ἐμμένω στὰ εὐρήματα μου. Τὸ κύριο εἶναι ὅτι ἡ ἐξ ἡμιμαθείας σύγχισις εἶναι, τελικῶς, πιὸ βλαπτικὴ καὶ άπὸ τὴν σκόπιμο παραπλάνηση. Μὲ βάση τὸ νῆμα ἐκεῖνο, ὁ Καμμένος θὰ πάῃ στὸ μεῖον τέσσερα στὴν Κόλαση κι ἐσεῖς στὸ μεῖον ἑπτά.
Μπορείτε για μία φορά να πείτε ποιο είναι το σφάλμα; παράδειγμα «γράφετε ότι 3>5, ενώ αυτό δεν ισχύει, είναι σφάλμα». Ακόμα δεν έχω καταλάβει ποιο σφάλμα εννοείτε. Κατ’ αρχάς δεν πήρα θέση για να έχω σφάλμα. Είπα μόνο ότι η εξίσωση «εξυπηρέτηση χρέους δια χρέος = επιτόκιο» δεν ισχύει. Είναι σφάλμα το ότι δεν ισχύει; ισχύει δηλαδή; στην περίπτωση του ομολόγου που έδωσα θα ίσχυε; αν υπήρχε συνολικό χρέος 100 δραχμών, τη χρονιά που θα πληρωνόταν το δεκάρικο του ομολόγου θα έβγαινε το επιτόκιο >10% λόγω αυτού του ποσού;
Εσείς που κρίνετε τους πάντες και μάλιστα με καταδικαστικό βαθμό της Κόλασης, τι βαθμό παίρνετε;
(Για το διαρκές σας παράπονο δεν έχω να προσθέσω, παρά μόνο να επικαλεστώ την ανοχή σας στη διαφορετική άποψη. Μιλάμε όμως και λίγο στον αέρα, διότι δεν γνωρίζω ακριβώς σε τι αναφέρεστε. Μιλάτε μόνο με επίθετα και χαρακτηρισμούς.)
Προς Γ.Ι.Γ.
Άντε ρε ανώμαλε που θα υπαινιχθείς ότι είμαι απατεώνας.
Σᾶς ἔδωσα τὴν ἐπιλογή, ἀλλά, δυστυχῶς, ἦρθε ἡ λογοκρισί …
Πάντως, μπορεῖτε νὰ εἶσθε καὶ τὸ λογοκριθὲν καὶ αὐτὸ γιὰ τὸ ὁποῖον παραπονεῖσθε. Ὁμολογῶ ὅτι δὲν εἶχε σκεφθῆ τὸ ἐνδεχόμενον τὰ σχετικὰ προσόντα νὰ συντρέχουν στὸ αὐτὸ πρόσωπο.
Ἀγαπητὲ κύρις Σταλίδη,
Ἐγὼ τὴν ἀπάντησή μου τὴν ἔδωσα. Γιὰ δικούς σας λόγους, δὲν θέλετε νὰ ὑπάρχῃ δημοσιευμένη. Δικαίωμά σας νὰ ἀδικεῖτε καὶ τὸν ἑαυτό σας καὶ ὅσους τυχὸν θὰ ἤθελαν νὰ σᾶς ἐμπιστευθοῦν.
Δεν καταλαβαίνω καθόλου τι μου λέτε. Δεν έχει λογοκριθεί απολύτως τίποτα, όπως και ποτέ άλλοτε. Δεν βλέπω κανένα σχόλιο σε εκκρεμότητα. Βιάζεστε να βγάλετε συμπεράσματα πάλι και τρέχει η σκέψη σας με ταχύτητα του φωτός.
Έχω επιτρέψει τόσες ανακρίβειες και επιθέσεις από το πρόσωπό σας, που δε νομίζω να συμβαδίζει αυτό με την λογοκρισία για όποια συγκεκριμένη απάντηση έχετε δώσει. Για πολλοστή φορά θα πω ότι αναζητώ με το φανάρι του Διογένη συγκεκριμένες προτάσεις και απόψεις (χωρίς πολλά επίθετα και χαρακτηρισμούς, τα οποία σας αρέσουν) από την πλευρά σας, οπότε σε τέτοια περίπτωση δεν επρόκειτο να χάσω την ευκαιρία να απαντήσω στο συγκεκριμένο.
ΥΓ. 16 χρόνια λειτουργεί το Αντίβαρο, κάπου 13 από αυτά με κάποιας μορφής φόρουμ, δεν έχει σβηστεί («λογοκριθεί») ποτέ σχόλιο και έχουν επιτραπεί πολλά που υπερέβαιναν τα εσκαμμένα. Παρόλ’ αυτά, το πρώτο που σκέφτεται ο Έλληνας όταν συμβεί ένα από τα χιλιάδες πιθανά για να δημοσιευθεί το σχόλιό του, είναι η «λογοκρισία». Γιατί; Επειδή πρώτα θα πεθάνει ο Έλληνας και μετά θα φύγει η καχυποψία του. Είναι ο ίδιος λόγος που βλέπει παντού εχθρούς και ενόχους για τη μιζέρια του. Ο ίδιος ακριβώς λόγος.
Ναί, φαίνεται ὅτι ἔχασα ἕνα σχόλιο σὲ δικό μου ἀρχεῖο. Ζητῶ συγγνώμην.
Ἀφοῦ θέλετε μία πρόταση, σᾶς προτείνω γιὰ τὴν βιβλιοθήκη τοῦ «Ἀντιβάρου» τὸ διήγημα τοῦ Ἀνδρέα Καρακαβίτσα «Τὸ Κὀνισμα», τὸ ὁποῖον ἑρμηνεύω ὡς ἀλληγορία γιὰ τὴν ἐπιτυχία τῶν δημοκόπων :
https://drive.google.com/file/d/0B0Zmd0ggWVhublM2ZUxxYkZyT0E/view?usp=sharing
Δεν θέλω πρόταση και δεν θέλω αλληγορίες.
Θέλω ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ πράγματα.
Μιλάτε για ιδιοτέλεια και απαντάτε ότι «αν είχα να κατηγορήσω για ιδιοτέλεια θα το έκανα» (αυτό μάλλον εγγίζει το ορισμό της συκοφαντίας)
Μιλάτε διαρκώς (πάνω από 10 φορές, σε άσχετα νήματα) για «σφάλματα» και για έλλειψη γνώσεων αριθμητικής Στ’ Δημοτικού και ποτέ δεν έχετε πει ποιο ακριβώς ήταν το σφάλμα.
Κατηγορείτε διαρκώς τους πάντες γύρω σας για «ανοησία».
Βαθμολογείτε σε ποια κλίμακα της Κόλασης θα πάνε οι άνθρωποι με τους οποίους συνομιλείτε.
Αραδιάζετε επίθετα και χαρακτηρισμούς με την οκά.
Προτρέχετε (με ταχύτητα του φωτός) στο τι μπορεί να είναι ο άλλος, τι κίνητρα μπορεί να έχει, για ποιον λόγο γράφει όσα γράφει, και εν τέλει δεν απαντάτε ούτε στο περιεχόμενο, ούτε στο πρόσωπο που σας γράφει (με την όποια συνέπεια λόγων έχει ο καθένας στα δικά του σχόλια), αλλά στο φανταστικό πρόσωπο που έχετε πλάσει και το οποίο θα μπορούσε να είχε γράψει το συγκεκριμένο σχόλιο.
Κατηγορείτε 3 χρόνια μετά για την ανάρτηση άρθρων, αναμένοντας ποιος ξέρει τι.
Τα έχετε παραδεχτεί τα περισσότερα από αυτά.
Εγώ είμαι πρακτικός άνθρωπος. Θέλω όταν μου λένε για σφάλμα, να μου λένε ποιο είναι το σφάλμα. Όχι να καταφεύγουν σε «9 χιλιάδες λέξεις» για να μην πουν τελικά τίποτα. Ούτε καν είπατε ποτέ ποια ήταν η (εσφαλμένη τελικώς) αντίληψή σας.
Δώστε έμφαση στο «συγκεκριμένα» και όχι στο «πρόταση».
Ποιο ή ποια ήταν τα λάθη, ποια είναι τα άρθρα με τα οποία διαφωνείτε, και μάθετε -επιτέλους- να συζητάτε επί του υπαρκτού περιεχομένου και ότι του ανύπαρκτου υποκειμένου που δήθεν «δεν μπορεί, κάτι άλλο θέλει να πει».
Αλλιώς, δεν μπορούμε να συζητήσουμε, διότι ο ένας λέει το Α και ο άλλος απαντάει στο Β. Εμένα με δεσμεύουν μόνο τα γραπτά μου.
Ανδρέας.
Λοιπόν, τὸ ξαναλέω ἐν συντομίᾳ : ἀποδίδετε ὑπερβολικὴ σημασία στοὺς «πολέμους ἀξιῶν», ὅπως σεῖς τοὺς ὁρίζετε. Οἱ «ἀξίες» εἶναι, κατὰ κανόνα, «ὀνόματα εὐπρεπῆ» γιὰ νὰ καλύψουν τὰ πλέον ἰδιοτελῆ καὶ ταπεινὰ συμφέροντα. Τώρα, τὸ ὅτι ὑπάρχουν καὶ άνιδιοτελεῖς ποὺ παθιάζονται είλικρινῶς γιὰ «ἰδέες», δὲν εἶναι καλό, κακό εἶναι, διότι αύτοὶ ἀγωνίζονται γιὰ τὶς ἰδέες τους χωρὶς ἠθικὲς ἀναστολές. Αὐτὴ εἶναι ἡ δική μου γνώμη. Τὸ πόσο σᾶς ἀφοροῦν προωπικῶς τὰ λίγα αὐτὰ λόγια εἶναι θέμα δικό σας καὶ τῆς συνειδήσεώς σας. Ἂν κρίνω ἀπὸ τὴν ἀντίδρασή σας, κάτι βαθειά μέσα σας φαίνεται νὰ ραγίζῃ. Ἀλλὰ μπορεῖ νὰ εἶναι καὶ ἁπλῶς εὐσεβὴς πόθος μου. Ἐκεῖνο πού μπορῶ νὰ καταθέσω μὲ ἀσφάλεια εἶναι ἡ δικὴ μου ἐμπειρία άπὸ τὰ τελευταῖα τριάντα (κλεισμένα πλέον) χρόνια. Ναί, πίστευα πολύ στοὺς «πολέμους ἀξιῶν» καὶ πικρὰ πεῖρα μὲ ἔπεισε ὅτι δέν εἶναι αὐτὸ ποὺ λένε ἐκεῖνοι ποὺ τοὺς ὐποδαυλίζουν ὅτι εἶναι.
Τὰ ἔγρψα εύθέως καὶ συντόμως ἢ ὄχι ; Ἂν θέλετε καὶ τεκμηρίωση, εύχαρίστως, άλλὰ αύτὸ θὰ πάρῃ χῶρο.
Εγώ μιλάω για την συνολική σας παρουσία κι εσείς επιμένετε σε ένα σημείο, το οποίο άφησα ασχολίαστο επειδή δέχομαι την κατατεθειμένη σας άποψη ως προς αυτό. Δεν λέω ότι την δέχομαι, λέω ότι την αποδέχομαι. Αυτό που αποδέχομαι είναι ότι από όλα τα παραπάνω, μείνατε σ’ αυτό, οπότε συνεχίζω ως προς αυτό το σημείο και μόνο. Και απαντώ ως εξής:
Προς το παρόν (δηλαδή παρακάμπτοντας τελείως το πόσο ευσταθεί η γενική σας αρχή ότι «πάντα οι πόλεμοι αξιών κρύβουν κάποια ιδιοτελή συμφέροντα»), αυτό που επισημαίνω στο ανωτέρω άρθρο, είναι κάτι που κατά τη γνώμη μου έχει μία αξία. Δηλαδή: είτε ισχύει η «αρχή» που θέτετε, είτε όχι, έχει μία σημασία για το σύγχρονο Ελλαδικό κράτος να δείξει από πού αντλεί τις αναφορές του, να δείξει ποιον ρόλο θέλει να παίξει διεθνώς, πώς διαβάζει την Ιστορία του, πώς διαβάζει τις τρέχουσες εξελίξεις.
Θέλει η σύγχρονη Ελλάδα να δείξει μία ισοσκελισμένη απόσταση από τον Χριστιανισμό και το Ισλάμ; Θέλει να δείξει ότι είναι ένα καθαρόαιμο (μετα)νεωτερικό κράτος, το οποίο όπου «μπορεί» (όπου «το παίρνει» κατά το κοινώς λεγόμενο) τους χώρους λατρείας τους μετατρέπει αποκλειστικά σε μουσειακούς; Θέλει να διαφημίσει ότι εκπροσωπεί μία στεγνή πολυπολιτισμικότητα; Θέλει δηλαδή να εκδιώξει τη Χριστιανική λατρεία από έναν χώρο ο οποίος (βάσει της έρευνάς μου, την οποία αποτύπωσα στο άρθρο): 1. Η τελική του διαμόρφωση έγινε ως ναός, 2. Λειτούργησε ως ναός για 1200 χρόνια, 150 από τα οποία επί Οθωμανών, και 50 από τα οποία ως η Μητρόπολη της πόλης, 3. Αμέσως μετά την απελευθέρωση το 1912 επαναλειτούργησε ως ναός, και σήμερα είναι ευάλωτο στο να υποχωρεί από τη δική του θεώρηση (επί Ευ. Βενιζέλου) να τελείται εκεί Λειτουργία 12 φορές τον χρόνο; Θέλει, εν τέλει, να αφαιρέσει το προοίμιο από το Σύνταγμα, το άρθρο περί «επικρατούσας θρησκείας», να διορθώσει εκ νέου τα βιβλία Ιστορίας για να μην ενοχλούνται οι γείτονες, να αφαιρέσει τις μνήμες της Μικρασιατικής Καταστροφής και του ξεριζωμού κλπ.
Ή μήπως θέλει η σύγχρονη Ελλάδα να δείξει ότι παραμένει η συνέχεια του κράτους που ίδρυσαν οι αγωνιστές το 1821, ενός κράτους που αποδέχεται τον θρησκευτικό προσανατολισμό των πολιτών του (χωρίς αυτό να σημαίνει τίποτα παραπάνω από αυτήν την αποδοχή), που δεν έχει αντίρρηση δηλαδή σε ένα μνημείο με σχεδόν παράλληλη πορεία με την Αγία Σοφία της Κωνσταντινούπολης, να αποδεχθεί ότι μπορεί να χρησιμοποιείται και για Χριστιανική λατρεία.
Το να τα τσουβαλιάζετε όλα γύρω από την υποτιθέμενη ιδιοτέλεια και αν απορρίπτετε να συζητάτε για οποιοδήποτε θέμα, δεν διαφέρει από τη συμπεριφορά των ανθρώπων στο γνωστό ανέκδοτο όπου οι άνθρωποι κοιτούσαν το δάχτυλο και όχι το φεγγάρι. Ναι, το δάχτυλο μπορεί να έχει παρωνυχίδες. Εμένα όμως δεν με ενδιαφέρει το δάχτυλο. Εστιάζω στο φεγγάρι. Αδιαφορώ για τα πρόσωπα που λαμβάνουν την Α ή Β θέση στο συγκεκριμένο θέμα. Ποτέ δεν θα με δείτε να σχολιάζω κάτι τέτοιο. Η εστίαση γίνεται στο περιεχόμενο. Αν ήταν άλλοι άνθρωποι, σε άλλους καιρούς, σε άλλες συνθήκες με περισσότερα ή λιγότερα ατομικά συμφέροντα, με μόνο ή χωρίς καθόλου ατομικά συμφέροντα, θα έγραφα περίπου τα ίδια. Θα φίλτραρα τους ανθρώπους που παίρνουν μέρος στη συζήτηση και θα έμενα στο περιεχόμενο, όπως και τώρα. Αυτό θέλω να πω. Και τολμώ να το θέτω δημοσίως.
Το ευρύτερο πρόβλημα της γενικής αρχής σας, ας το λύσουν άλλοι, ας το λύσουμε άλλη φορά (κρατήστε για τότε την τεκμηρίωσή σας), ας μην το μπλέκουμε τέλος πάντων με την παρούσα συζήτηση. Δεν έχει κάτι να προσφέρει. Οπότε, θα μπορούσε και να λείπει. Αλλιώς καταντά μία μόνιμη και μονότονη εκτός θέματος γκρίνια.
(Τουλάχιστον, με όλα αυτά, επανήλθαμε στο θέμα του άρθρου. Να και κάτι καλό)
Ανδρέας.
Συμφωνοῦμε ὅτι ὁ Χριστός καὶ ἡ Ἐκκλησία Του δὲν ἔχουν ἀνάγκη τὸ Ἑλλαδικὸ κράτος ;
Συνεπῶς, ἡ ὅποια σχέση θὰ εἶναι σχέση στὴν ὁποία τὰ Ἑλλαδικὸ κράτος μόνον θὰ παίρνῃ καὶ ποτὲ δὲν θὰ δίνῃ. Αὐτό, μὲ τὴν ψυχρὰ λογική, δέν εἶναι συμβατὸ μὲ τὴν πίστη ἑνὸς Χριστιανοῦ. Νὰ δανείζεται, δηλαδή, ἕνα ἀνθρώπινο τεχνούργημα, τὸ κράτος, τὴν ὅποια ἀγαθοποιὸ ἐπίδραση ἔχει ἡ πίστη στὸν Χριστὸ γιὰ σκοπούς τῆς «ἐνύλου καὶ κάτω πατουμένης», κάποτε μάλιστα καὶ γιὰ σκοπούς ἀντιχρίστους.
Ἀλλά, βεβαίως, ὡς ἀδύνατοι καὶ πτωτικοὶ ἄνθρωποι ποὺ εἴμεθα, δὲν μποροῦμε παρὰ νὰ ἐπικαλεσθοῦμε καὶ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, ὅποτε βρισκόμαστε στὰ δύσκολα. Εἶναι, ὅμως, ἡ ὑπόθεσις τῆς Ροτόντας ἒνα ἀπ’ αὐτὰ τὰ δύσκολα καὶ ἀδιέξοδα προβλήματα ; Ἀπέδειξα ὅτι δὲν εἶναι, ἀφοῦ ἔχουμε μέσα στὴν ἴδια τὴν Θεσσαλονίκη πολλὰ ἐκκλησιαστικὰ μνημεῖα μὲ ἀντίστοιχη ἱστορία πού λειτουργοῦν ὡς χῶροι λατρείας, καὶ μαζὶ λειτουργοῦν θαυμάσια ὡς χῶροι ἱστορικῆς μνήμης καὶ καλλιτεχνικῆς ἐκφράσεως. Συνεπῶς, ἡ μόνη λογικὴ ἐξήγησις γιὰ τὴν φασαρία γιὰ τὴν Ροτόντα δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ ἔχῃ νὰ κάνῃ μὲ τοπικοὺς μικροπολιτικοὺς ἀνταγωνισμούς. Πιό καθαρά, τὸ πιὸ πιθανὸν εἶναι ὅτι ὁ ὐπουργοποιημένος βουλευτὴς Ἀμανατίδης ἔχει ξεχωρίσῃ πολύ ἀπὸ τοὺς ἀνταγωνιστάς του μέσα στὴν εὐρυτέρα «δημοκρατικὴ» παράταξη καὶ ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι θέλουν νὰ τὸν «κοντύνουν». Λοιπόν, ἀρνοῦμαι διαρρήδην νὰ βγάλω τὸ βαρὺ πυροβολικὸ τῆς Πίστεως στὰ ἱερὰ καὶ τὰ ὅσια γιὰ νὰ κρατήσω τὸν Ἀμανατίδη ψηλά. Διότι μπορεῖ νὰ κρατηθῇ ἐκεῖ πού θέλει μὲ τὰ ἄφθονα κοσμικὰ ὅπλα πού τοῦ προτείνω.
Ὅσο πιὸ πολὺ δείχνει τὴν πίστη καὶ τὸν σεβασμό του τὸ ἐπίσημο Ἑλλαδικὸ κράτος στὴν Ἐκκλησία, τόσο τὴν μολύνει καὶ αὐτὴν μὲ τὸν πελατειασμὸ καὶ τὸν παρασιτισμό του. Καὶ ὅποιον θέλει τὴν πίστη καὶ τὴν εύσέβεια ἐργαλεῖο γιὰ τὴν ἰδιοτέλειά του θεωρῶ καθῆκόν μου νὰ τὸ ξεσκεπάσω. Διότι τὴν ψευτοθεοσέβεια καὶ τὴν ἐξ αὐτῆς ἀσυλία καὶ ἀσυδοσία τὴν χρειάζεται αὐτὸς ἰδιαιτέρως πού ἔχει πολλὰ νὰ κρύψῃ.
ελεος πια με την καραμελα της ιδιοτελειας.
Εχει μαζευτει υλικο καχυποψιας για να γραφτει ολοκληρο μυθιστορημα.
Τὸ κακὸ εἶναι ὅτι τὸ μυθιστόρημα στηρίζεται σὲ πραγματικοὺς ἀριθμούς, γιὰ παράδειγμα αὐτοὺς ποὺ μᾶς ἔδωσαν τὰ άποτελέσματα τῶν ἐκλογῶν τοῦ Μαΐου 2012. Αὐτὰ ἀπέδειξαν ὅτι τὸ 45% τῶν ψηφοφόρων ἐγκατέλειψαν τὰ κόμματα πού ψήφιζαν, μόλις αὐτὰ δὲν εἶχαν πλέον χρήματα γιὰ νὰ άγοράσουν τὴν ψῆφό τους. Ἀλλὰ καὶ τὰ άποτελέσματα τοῦ δημοψηφίσματος τοῦ Ἰουλίου 2015 καὶ τῶν ἐκλογῶν τοῦ Σεπτεμβρίου 2015 ἀπέδειξαν ὅτι αὐτὸ τὸ ποσοστὸ τῶν ἰδιοτελῶν ψηφοφόρων παραμένει, παρὰ τὰ πλήγματα τῆς κρίσεως, στὴν καλυτέρα τῶν περιπτώσεων, σταθερό.
Εἶναι, δυστυχῶς, ἡ ἰδιοτέλεια αὐτὴ αὕτη ἡ ἱστορία τοῦ νέου ἑλλαδικοῦ κράτους. Νομίζω, μάλιστα, ὅτι μποροῦμε νὰ ἀναζητήσουμε τὶς ρίζες της καὶ πολύ παλαιότερα, μέχρι καὶ τὸν 5ο μ.Χ. αἰῶνα. Ὁ στόχος εἶναι νὰ ξεμπροστιάσουμε τοὐλάχιστον τὶς πιὸ ξαδιάντροπες ἐκδηλώσεις αὐτῆς τῆς ἰδιοτελείας, μήπως καὶ σπάσουμε τὸν μακραίωνα φαῦλο κύκλο τῆς ἰδιοτελείας, τῆς ἀνυποληψίας, τῶν ἐθνικῶν ταπεινώσεων, τῆς θεσμοθετημένης συλλογικῆς ἐπαιτείας καὶ τῆς ξένης οἰκονομικῆς (καὶ ὄχι μόνον ) ἐπιτροπείας.
Ὡς πρὸς τὴν καχυποψία, ὅταν τεράστια ποσοστὰ τῶν συνελλήνων ἐνυπνιάζονται ψεκασμοὺς καὶ Γερμανο-Σιωνιστικές (!) συνωμοσίες, ἡ δική μου εἶναι μᾶλλον ἀμελητέα. Διότι ἡ ἰδιοτέλεια δὲν προϋποθέτει συνεργασία καὶ συντονισμὸ πολλῶν, ἀλλὰ τὸ προφανές, ὅτι, δηλαδή καθένας κοιτᾶ τὴν πάρτη του.
Είναι η επίμονη, επαναληπτική, εμονική προσπάθεια του γνωστού και καθιερωμένου πλέον στις σελίδες του Αντίβαρου, χολερικού και κακεντρεχούς σχολιαστή, να φορτώνει όλα τα βάρη στην κοινωνία, για να βγάζει κάθε φορά, ο γερολαδάς, λάδι και ν’ απαλλάσσει το παρασιτικό πλέγμα εξουσίας των διαχειριστών του κράτους και των φορέων που το πλαισιώνουν (κυβέρνηση, κόμματα, εργοληπτικές εταιρείες , ΜΜΕ, συνδικαλιστικοί φορείς, κλπ), στο οποίο χωμένος ιδεολογικά μέχρι τα μπούνια, αισθάνεται υποχρεωμένος να στηρίζει με σχολαστική συνέπεια κι επιμονή να απολογείται, σε αντάλλαγμα Κύριος οίδε ποίων ιδεολογιών αγκυλώσεων, άμα δε κι ωφελημάτων και μιας ανούσιας καταναλωτικής μπουρδολογίας, μην τυχόν και οι υποταγμένες κι εξηλιθιωμένες κατ’αυτόν μάζες, ξυπνήσουν ένα πρωϊ και διεκδικώντας την αυτονομία τους, πάρουν παραμάζωμα ολόκληρο το πολιτικό σύστημα κι αυτούς τους ακραιφνείς υπερασπιστές του και μετατραπούν από εξυπηρετητές τοκοχρεωλυσίων, σε ελεύθερους πολίτες ικανούς να αποφασίζουν για την τύχη τους χωρίς να επικαλούνται τους εκάστοτε κηφήνες γραφειοκράτες ή την Θεία Πρόνεια.
Διορθώσεις καθώς γράφω αυθορμήτως εν τη ρύμη του λόγου:
“ιδεολογικών αγκυλώσεων”
“την Θεία Πρόνοια”
Ναι αλλά από την άλλη, είναι λογικό όποιος αναφέρεται σε θέματα που αφορούν την παράδοση, την εθνική μας ταυτότητα, την Πίστη μας και τον αδιαμφισβητήτως υπαρκτό πόλεμο αξιών, να βαρύνεται εκ προοιμίου με την κατηγορία της ιδιοτελείας; Και ποιός θα μιλήσει εν τέλει γι ‘αυτά; Να βρούμε έναν που θα έχει πιστοποιητικό αγνών, πατριωτικών και ανιδιοτελών προθέσεων γιατί αλλιώς όλες οι συζητήσεις θα πρέπει να περιστρέφονται γύρω από την αξιολόγηση, τη μιζέρια των Ελλήνων, τον Κούλη, την περιστροφή της Γης και δεν ξέρω τι άλλο.
Να μου επιτραπεί να κάνω έναν παραλληλισμό. Όταν προσέρχεται κανείς να μεταλάβει των Αχράντων Μυστηρίων, τον διαβεβαιώνω ότι ο ιερέας σε μικρό ή μεγάλο βαθμό είναι αμαρτωλος. Γιατί; Γιατί είναι άνθρωπος. Αυτό όμως δε μειώνει σε καμία περίπτωση το μυστήριο και σίγουρα δε θα πρέπει να πάψει να τελείται.
Το πρόβλημα με τον κ. ΓΙΓ είναι πως όποιο θέμα και να συζητάει, το βομβαρδίζει με την καραμέλα περί ιδιοτέλειας, είτε σχετίζεται, είτε όχι. Πάντα θα μιλάει για τους ψηφοφόρους που πουλάνε την ψήφο τους για ιδιοτελείς λόγους, είτε μιλάμε για την αράχνη της Αφρικής, είτε για τις μαύρες τρύπες. Ας φιλτράρουμε, οι υπόλοιποι, τα λεγόμενα αυτά και ας συνεχίζουμε με τα υπόλοιπα.
Γράφετε κ. ΓΙΓ: «ἔχουμε μέσα στὴν ἴδια τὴν Θεσσαλονίκη πολλὰ ἐκκλησιαστικὰ μνημεῖα μὲ ἀντίστοιχη ἱστορία πού λειτουργοῦν ὡς χῶροι λατρείας, καὶ μαζὶ λειτουργοῦν θαυμάσια ὡς χῶροι ἱστορικῆς μνήμης καὶ καλλιτεχνικῆς ἐκφράσεως. Συνεπῶς, ἡ μόνη λογικὴ ἐξήγησις γιὰ τὴν φασαρία γιὰ τὴν Ροτόντα δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ ἔχῃ νὰ κάνῃ μὲ τοπικοὺς μικροπολιτικοὺς ἀνταγωνισμούς.»
Από πού προκύπτει το «Συνεπώς»; από το μυαλό σας. ΕΑΝ αυτό συμβαίνει (όχι έτσι ακριβώς όπως το διατυπώνετε, αλλά τέλος πάντων, κάνω την υπόθεση εργασίας και δεν μένω εκεί), μπορεί να συμβαίνει για άλλον λόγο, δηλαδή να παράγει άλλο «συνεπώς». Μπορεί, φερ’ ειπείν, να μην γίνεται ο κατάλληλος συσχετισμός στους άλλους χώρους, μπορεί να υπάρχει αδυναμία αντίληψης των συγκεκριμένων ανθρώπων ότι υπάρχει αυτή η αντιστοιχία, μπορεί να μην υπάρχει ακριβώς η ίδια ιστορική αναλογία, μπορεί να μην είναι αυτοί οι χώροι τόσο εύκολα «διαφημιζόμενοι» ως «πολυπολιτισμικοί χώροι» (πχ, η Ροτόντα φέρει και Μιναρέ από το 1591), όσο ο συγκεκριμένος (άρα μη ευάλωτοι σε εκμετάλλευση από την άλλη πλευρά), μπορεί να μην τους έχει δοθεί η δέουσα προσοχή (για αντίστοιχους λόγους αδυναμίας αντίληψης του όποιου συσχετισμού) από την άλλη πλευρά (δηλαδή αυτή που θέλει τους χώρους αποκλειστικά ως μουσεία), μπορεί δηλαδή η Ροτόντα να είναι απλώς το πρώτο που επιλέχθηκε είτε από τους μεν, είτε από τους δε, για να κρίνει συμβολικά το πού θα κινηθούν τα πράγματα γενικότερα. Είπα καμιά 10αριά. Θα μπορεί ο καθένας να σκεφτεί ή να εμβαθύνει σε άλλους τόσους.
Το πρόβλημα που βλέπω εγώ είναι το «συνεπώς». Και λέω: συνεπώς, συνεχώς (εμφατικά οι ομόηχες λέξεις) βγάζετε συμπεράσματα, τα οποία θεωρείτε αυτονόητα και προχωράτε με αυτά ως ατράνταχτα δεδομένα.
Εμένα με ενδιαφέρει ο τρόπος σκέψης. Από την εμπειρία μου πλησιάζω στη σκέψη ότι είναι ανεξάρτητος του βάθους των γνώσεων κάποιου. Όχι απόλυτα, αλλά τέλος πάντων, η συσχέτιση είναι αδύναμη (σε σχέση με αυτό που πιστεύουν οι περισσότεροι άνθρωποι). Το προχωρώ περισσότερο: όπως οι «καλοί Χριστιανοί» Προτεσταντικής κοπής πιστεύουν ότι το να ακολουθούν τους κανόνες «καλής συμπεριφοράς» τους σώζει, και άρα τους τυφλώνει ως προς τη δική τους αμαρτωλότητα, με κάπως παρόμοιο τρόπο ορισμένοι (όχι όλοι!) άνθρωποι, οι οποίοι έχουν εντρυφήσει στην ανάγνωση, έχουν πιθανότητες να τείνουν στην έπαρση και στα βεβιασμένα, αβίαστα και αβάσιμα συμπεράσματα. [Θα το ονόμαζε κανείς και «ιδιοτέλεια του νου»: βία να «αποδειχθεί» η ανωτερότητά του δηλαδή].
Ανδρέας.
@
“Αὐτὰ ἀπέδειξαν ὅτι τὸ 45% τῶν ψηφοφόρων ἐγκατέλειψαν τὰ κόμματα πού ψήφιζαν, μόλις αὐτὰ δὲν εἶχαν πλέον χρήματα γιὰ νὰ άγοράσουν τὴν ψῆφό τους. Ἀλλὰ καὶ τὰ άποτελέσματα τοῦ δημοψηφίσματος τοῦ Ἰουλίου 2015 καὶ τῶν ἐκλογῶν τοῦ Σεπτεμβρίου 2015 ἀπέδειξαν ὅτι αὐτὸ τὸ ποσοστὸ τῶν ἰδιοτελῶν ψηφοφόρων παραμένει, παρὰ τὰ πλήγματα τῆς κρίσεως, στὴν καλυτέρα τῶν περιπτώσεων, σταθερό”.
Δηλαδή, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ δεν είχαν χρήματα να αγοράσουν την ψήφο και είχε ο ΣΥΡΙΖΑ; Από πού προκύπτει αυτό; Μήπως οι ψηφοφόροι εγκατέλειψαν τα κόμματα που ψήφιζαν, επειδή δεν έβλεπαν “φως” στο πρόβλημα τής κρίσης μ’ αυτά και στράφηκα αλλού μπας και δουν άσπρη μέρα; Μήπως από αντίδραση ψήφισαν “ΟΧΙ”, ασχέτως τού αν αυτό μετετράπη ταχυδακτυλουργικώς σε “ΝΑΙ”; Πώς τεκμηριώνετε την άποψή σας περί ιδιοτελείας των ψηφοφόρων, οι οποίοι τάχα βρήκαν καλύτερη τιμή για την ψήφο των;
@ Γεώργιος Ἰακ. Γεωργάνας
Παρέλειψα παραπάνω, αν και είναι νομίζω εμφανές σε ποιον απευθύνομαι.
@ Γεώργιος Ἰακ. Γεωργάνας
Περιμένω κάποια απάντηση στο σχόλιό μου 5 May 2017 at 12:42 .
Ἰδιοτελεῖς εἶναι οἱ ψηφοφόροι, ὄχι ἠλίθιοι. Γι’ αὐτὸ ἀκριβῶς καὶ μειώνεται ἡ συμμετοχὴ στὶς ἐκλογές σὲ κάθε ἀναμέτρηση. «Ἀφοῦ δὲν ἔχει μάσα γιὰ μένα, ἂς πάει στὸν διάβολο τὸ κοινὸ συμφέρον. Σιγὰ μὴν ξεβολευτῶ νὰ μελετήσω καὶ νὰ πάω νὰ ψηφίσω!». Οὔτε ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ καὶ ΑΝΕΛ μὲ ἐνθουσιασμό. 17% περίπου πῆρε ὁ ΣΥΡΙΖΑ καὶ 11% ὁ Καμμένος. Μετά, σὲ ἑπόμενες έκλογικὲς ἀναμετρήσεις, μὲ τὴν προοπτικὴ ἐξουσίας καὶ διατηρήσεως τοῦ πελατειακοῦ καὶ παρασιτικοῦ κράτους, σὲ μικρότερη, βεβαίως, κλίμακα, ὁ ΣΥΡΙΖΑ αὔξησε τὸ ποσοστό του ὡς καὶ τὸ μεγαλύτερο κόμμα. Ἀλλά, βέβαια, τὰ 40άρια καὶ βάλε τῶν ΠΑΣΟΚ καὶ ΝΔ, πού εἶχαν δανεικὰ νὰ μοιράσουν, δὲν τὰ ἓφθασε ποτέ.
Ὡς πρὸς τὸ δημοψήφισμα, ὅπως ρητῶς ἔγραψα, συμπεριλαμβάνω στὴν ἑρμηνεία τοῦ ἁποτελέσματος καὶ τὰ ἀποτελέσματα τῶν ἀμέσως ἐπακολουθησασῶν ἐκλογῶν. Τὸ ΟΧΙ στό δημοψήφισμα ἔγινε ΝΑΙ στὶς ἐκλογές μὲ μετακίνηση 44 ποσοστιαίων μονάδων ἀπὸ τὸ 62% τοῦ ΟΧΙ (18% πῆραν στὶς ἐκλογές οἱ ἐμμείναντες στὸ ΟΧΙ) πρὸς τὸ 38% τοῦ ΝΑΙ, τὸ ὁποῖον ἔγινε, ἔτσι 82%. Ἓχουμε, δηλαδή, τὴν κλασσικὴ συμπεριφορὰ τῆς Ἑλλάδος ἔναντι τῆς Εὐρωπαῖκῆς Ἑνώσεως πού περιγράφει ὁ Ἀβραὰμ Λίνκολν γιὰ ἕναν «πελάτη» του. Ξεκίνησε ζητῶντας θέση διευθυντοῦ στὸ Δημόσιο καὶ ἔφυγε εὐχαριστημένος πού πῆρε ἕνα παλιὸ πανταλόνι !
Ὠς πρὸς τὰ μέσα γιὰ νὰ διαγνώσῃ κανεὶς τὴν ἰδιοτέλεια στὸ πολιτικὸ λόγο, αὐτὰ δὲν εἶναι, πλέον, δύσκολα. Ὅποιος, μὰ ὅποιος, προτείνει εὔκολες λύσεις εἶναι ἐκ προοιμίου ἀπατεῶνας. Σὲ δεύτερο βαθμό, μπορεῖ νὰ εὑρεθῇ ὅτι εἶναι ἁπλῶς χρήσιμος ἠλίθιος, ὁ ὁποῖος ἀβαντάρει τοὺς ἀπατεῶνας. Εὔκολες λύσεις εἶναι ἡ ἄτακτη χρεωκοπία, ἡ ἀξιοποίηση τοῦ ὀρυκτοῦ πλούτου, ἡ διακοπὴ τῶν ψεκασμῶν, ἡ γενικευμένη σεισάχθεια, τὸ ἐθνικὸ νόμισμα, τὸ ξανθὸ γένος, ἡ δήμευση τῶν περιουσιῶν τῶν πολιτικῶν ἢ καί γενικῶς τῶν πλουσίων, ἡ άπέλασις τῶν μεταναστῶν, τὰ εἰδικὰ δικαστήρια, ἡ «λαϊκὴ ἐξουσία», τὸ 600 δισεκατομμύρια τῆς Τραπέζης τῆς Ἀνατολῆς, ὁ ἔλεγχος τοῦ «ἐπαχθοῦς χρέους» καὶ πολλὰ ἄλλα πού ἔχουν τὴν τιμητική τους καὶ στὸ «Ἀντίβαρο». Ἐπίσης ἀπατεῶνας εἶναι καὶ ἐκεῖνος πού μόνον βρίζει τὸ «σύστημα» χωρὶς νὰ κουράζεται, ἔστω καὶ γιὰ πρόσχημα, νὰ προτείνῃ κάποιαν διέξοδο, μόνο καὶ μόνον γιὰ νὰ διασαλπίσῃ τὸ πόσο «άντισυστημικὸς» ἢ πόσο «πατριώτης» ἢ πόσο «πιστός Χριστιανός» ἤ πόσο «γνήσιος Ἕλληνας» εἶναι. Καὶ αὐτοὶ καὶ οἱ ὕβρεις τους γιὰ τοὺς «συμβιβασμένους» τοὺς «ἐθνομηδενιστάς», τοὺς «ἀσεβεῖς» καὶ τοὺς «ἐθελοδούλους» βρίσκουν φιλόξενο στέγη στὸ «Ἀντίβαρο». Θεωρῶ ἀναμενομένη τὴν ἀντίδρασή τους καί, μάλιστα, καλὸ σημάδι. Κάποιο φιλότιμο μένει ἴσως … Ἄλλο ὅτι δὲν ἔχει τὴν κατάρτιση νὰ ἀντιπαραθέσῃ ἐπιχειρήματα, άλλὰ ἀναλίσκεται, συχνότατα, σὲ ὕβρεις καὶ χαρακτηρισμοὺς πού ὑπογραμμίζουν τὴν ἀσθενῆ θέση τους στὴν συζήτηση.
Ἀπὸ τὴν ἵδρυσή του μέχρι καὶ σήμερα, τὸ ἑλλαδικὸ κράτος εἶναι τὸ ὄχημα μὲ τὸ ὁποῖον οἱ Ἕλληνες πολίτες προσεπάθησαν καὶ προσπαθοῦν νὰ ἀποκτήσουν ἐπίπεδο καλύτερα ἀπὸ ἐκεῖνο ποὺ μπορεῖ νὰ τοὺς ἑξασφαλίσῃ ὁ κόπος τους στὸν παγκόσμιο ἀγορά. Δέν φταῖνε οἱ Ἕλληνες γι’ αὐτό. Ἀπλῶς ἡ ἱστορικὴ συγκυρία δὲν μᾶς στάθηκε, μέχρι σήμερα, τόσο εὐνοϊκή, ὅπως σὲ ἄλλα ἔθνη. Τὸ προτιμώμενο μέσον γιὰ τὴν ἀλλοτρίωση περισσευμάτων ἄλλων ἦταν ἡ χρεωκοπία, ἀνοικτὴ ἢ συγκεκαλυμμένη. Δέκα, ξαναγράφω δέκα, τέτοιες χρεωκοπίες βλέπουμε μέσα στὸ 196 ἔτη ζωῆς τοῦ ἑλλαδικοῦ κράτους. Ἀντὶ νὰ ἀγανακτῆτε, προσπαθῆστε νὰ καταλάβετε τί σᾶς συνέβη καί, ἂν βρῆτε μιὰν ἐπαρκῆ ἐξήγηση, φωτίστε μας κι ἐμᾶς. Ἀλλιῶς μένετε «τυφλοὶ μέσ’ στὰ πυκνὰ σκοτάδια», ὅπως θαυμάσια χαρακτηρίζει τὴν πορεία σας ὁ Δημήτρης Ἰωάννου :
http://www.naftemporiki.gr/story/1213599/tufloi-mes-sta-pukna-skotadia
http://www.naftemporiki.gr/story/1214841/tufloi-mes-sta-pukna-skotadia-meros-2on
Παρεμπιπτόντως, ἐὰν τά δικά μου γραπτὰ σᾶς κουράζουν, διαβάστε Καρκαβίτσα, διαβάστε Παπαδιαμάντη, διαβάστε Ροἴδη. Κι αὐτοὶ τὰ ἴδια εἶχαν καταλάβει ἕναν αἰῶνα ἐνωρίτερα. Μὲ φρίκη διαπίστωσα ὅτι δὲν τὸ καταδέχεσθε οὔτε αὐτό ! Καί, πάντως, ὅσο βαρετὰ σᾶς εἶναι τὰ γραπτὰ μου, ἄλλο τόσο βαρετὲς εἶναι σὲ μένα οἱ συνεχεῖς ἰερεμιάδες γιὰ τὴν ἀπειλουμένη μας ταυτότητα κατὰ κανόνα ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ ποτὲ δὲν ἀσχολήθηκαν νὰ τὴν προσδιορίσουν. Πράγματι ἀπειλεῖται, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἡμιμάθειά τους !
«Περιμένω κάποια απάντηση στο σχόλιό μου 5 May 2017 at 12:42 .»
Τὴν ἔχετε ἀπὸ τὴν 6 May 2017 at 19:52. Ἀντιγράφω :
Ἐπειδὴ πῆγα στὶς λαοσυνάξεις γιὰ τὶς ταυτότητες, μπορῶ νὰ μαρτυρήσω ὅτι ἦταν πολύ ψόφια πράγματα. Κανεὶς δὲν εἶχε πραγματικὴ διάθεση νὰ ἀγωνισθῇ, μόνον νὰ φορτώσῃ τὴν δουλειὰ στὸν Χριστόδουλο καὶ νὰ ξεμπερδέψῃ. Καὶ πῶς θὰ μποροῦσε κανεὶς νὰ περιμένῃ ἀγῶνα ἀπὸ κοινὸ φιλοτομαριστῶν καὶ ἰδιοτελῶν ; Αὐτὸ τὸ ἤξερε καὶ ὁ Κωστάκης Μαλακαρνῆς άπὸ τὶς δημοσκοπήσεις πού μελετοῦσε, γι’ αὐτὸ καί, ἀφοῦ ἐκέρδισε τὶς ἐκλογές, ἔκανε τὴν πάπια. Παραμένει, έν τούτοις, μυστήριο τὸ πῶς ὁ Σημίτης ἀπετόλμησε νὰ κινήσῃ τὸ ζήτημα. Μᾶλλον νόμισε ὅτι ἡ συνεννόησις πρὸ τῶν ἐκλογῶν τοῦ 2000, πίσω ἀπὸ τὴν πλάτη τῶν ἐκλογέων, μὲ Μαλακαρνῆ καὶ Δαμ’νάκη, γιὰ συνεταιρικὸ «κόντυμα» τοῦ Χριστοδούλου, τοῦ ἐξασφάλιζε τὸν ἐπιμερισμὸ τοῦ πολιτικοῦ κόστους. Ἔσφαλε.
Ἀκριβῶς αὐτὴ ἡ προεκλογικὴ συνεννόησις, φανερὴ ἀπὸ πολλὲς ἐνδείξεις, εἶναι πού ἔπρεπε νὰ βγάλῃ στοὺς δρόμους καὶ ἀθέους μὲ μολότωφ στὰ χέρια, διότι ἦταν ἐκπόρνευσις τῆς δημοκρατίας. Ἀλλὰ ποῦ τέτοια εὐαισθησία ἀπὸ τοὺς φιλοτομαριστές ; Μεγάλο λάθος καὶ τοῦ Χριστοδούλου ποὺ ἔσπευσε νὰ μπῇ ἐπὶ κεφαλῆς, λὲς καὶ τοῦ ἔλειπε ἡ προβολή. Γι’ αὐτὸ λέω ὅτι καὶ οἱ ἐθναμύντορες εἶναι ἐξ ἴσου, καὶ κάποτε περισσότερο, βλαπτικοὶ μὲ τοὺς ἐθνομηδενιστές.
Γιὰ τὸ ζήτημα τῆς Ροτόντας στὴν Θεσσαλονίκη, κύριε Σταλίδη, θέλω νὰ πιστεύω ὅτι εἶσθε ἀρκετὰ ὥριμος ὥστε νὰ κατανοῆτε ὅτι τὰ θέματα πού ἐγείρονται στὸν πολιτικὸ στίβο καὶ στὸν δημόσιο διάλογο δὲν πέφτουν άπὸ τὸν οὐρανό οὔτε ἀπὸ τὸν κόσμο τῶν ἰδεῶν τῶν διανοουμένων μὲ τὴν χρήση τῆς παραγωγικῆς μεθόδου. Κάποιος, σχεδὸν πάντοτε πολιτικός ἢ δημοσιογράφος, ἄντε καὶ πανεπιστημιακός πρέπει νὰ τὰ σπρώχνῃ. Ὡς πρὸς τὸν μωαμεθανικὸ χαρακτῆρα τῆς Ροτόντας, τὸ θέμα μποροῦσε νὰ τεθῇ ἀξιοπίστως ἐὰν ἐκείνοι πού ἀνέδειξαν τὸ θέμα εἶχαν ἀναδείξει ὡς ἔδει τὰ ὑπόλοιπα πολύ σημαντικὰ μωαμεθανικὰ μνημεῖα τῆς Θεσσαλονίκης. Αὐτὰ δέν τὰ πονοῦν πού ρημάζουν καὶ τοὺς ἔπιασε ὁ πόνος γιὰ τὴν Ροτόντα ! Σημειωτέον, καὶ πολλὰ ἄλλα μνημεῖα, ἀρχαῖα Ἑλληνικά, Ἐλληνιστικὰ Ρωμαϊκά καὶ Βυζαντινά, ἔχουν σειρὰ νὰ ἀναδειχθοῦν διότι ἡ Θεσσαλονίκη, στὴν πραγματικότητα, συστηματικὴ ἀρχαιολογικὴ ἀνασκαφὴ σὲ κάποιαν κλίμακα εἶδε μόνον μὲ τὰ σκάμματα τοῦ μετρό. Ἀλλὰ αὐτὰ τὰ μνημεῖα δέν φέρνουν ψήφους οὔτε ἀφαιροῦν …
Ἰδοὺ καὶ ἕνα προσωρινῶς ἀπωλεσθὲν σχόλιο, ἐκτὸς σειρᾶς βεβαίως, ἀλλὰ γιὰ τὴν πληρότητα τῆς ἐνημερώσεώς σας :
Ξέρετε ὅτι πράγματι «η εξίσωση «… εξυπηρέτηση χρέους δια χρέος = επιτόκιο» δεν ισχύει … ».
Μόνον ποὺ στὸ κείμενο πού σχολιάσατε οἱ συγγράψαντες ἔγραφαν ρητῶς ὅτι ἡ ἑξυπηρέτηση πού αὐτοὶ ἐξήταζαν ἦταν «χωρὶς χρεωλύσια», ὀπότε ἡ ἐξίσωσις ἰσχύει. Σεῖς αὐτὸ ἐπιλέξατε νὰ τὸ ἀγνοήσετε, μὲ ἀποτέλεσμα ὅλη τὴν φασαρία. Φυσικά καὶ ἐσφάλατε, ἀλλὰ ἡ μεγάλη ζημία δὲν εἶναι τὸ λάθος τῆς Ἀριθμητικῆς. Εἶναι στὸν χρόνο πού ἔγινε τὸ λάθος αὐτό, παραμονές κρισίμων ἐκλογῶν. Καὶ στὴν ἐμμονὴ ὅτι «δὲν ἔγινε καὶ τίποτε».
«Ἀνοχή ! Ὑπάρχουν οἶκοι γιὰ αὐτό … ». Ἀποδίδεται ἐσφαλμένως στὸν Γάλλο Ρωμαιοκαθολικὸ συγγραφέα Πὼλ Κλωντέλ, ἀπαντῶντα στὴν ἐπισήμανση ὅτι ἡ Ρωμαιοκαθολικὴ ἐκκλησία δὲν εἶχε ἀνοχή … Καὶ στὸν Κλεμανσὼ τό ‘χουν ἀποδώσει. Ἴσως ἀντὶ «Ἀντίβαρο στὴν ἰδιωτεία» νὰ πρέπῃ νὰ ὑποτιτλοφορηθῇ «Ἱστολόγιο ἀνοχῆς» … Ἀλλὰ νὰ εἶναι ἀνοχὴ ἑκατέρωθεν. Νὰ ἀνέχωμαι τίς ψεκασμένες ἀναρτήσεις και νὰ ἀνέχεσθε τὰ σχόλιά μου ἐπὶ τῶν ψεκασμένων ἀναρτήσεων. Πιὸ καλὰ δὲν εἶναι «ἱστολόγιο μηδενικῆς ἀνοχῆς στὴν ἰδιωτεία» ; Άλαζονικό ; Ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸ πόση ἀνοχὴ θέλετε νὰ ἔχετε πρὸς χαλασοχώρηδες.
Από αριθμητικό σφάλμα, τώρα πήγαμε σε χρονικό. Όχι απλώς την ίδια ημέρα, αλλά στο ίδιο σχόλιο, λίγες γραμμές παρακάτω, έγραφα:
«Έτσι, το μόνο που τους απομένει είναι η ελπίδα. Η ελπίδα των ψηφοφόρων σε ένα αόριστο καλύτερο αύριο. Μη ψηλαφητό όμως. Και κυρίως η ελπίδα της ίδιας της αντιπολίτευσης ότι αν κάνουν τον νταή στους δανειστές, θα γίνει δεκτό το αίτημά τους και θα μας χαρίσουν ή κουρέψουν το χρέος ή μέρος τους (δεν έχουν ξεκαθαρίσει καν τι ακριβώς θα ζητήσουν..). Εξ ου και η λέξη «ελπίδα» έγινε κεντρικό σύνθημα των εκλογών.»
Όπως καταλαβαίνετε.
Κατανοεῖτε, βεβαίως ὅτι σὲ λαὸ παραδοσιακό, τὸ «αὔριο» πρέπει νὰ μοιάζῃ μὲ τὸ «χθές». Τὴν ταχεῖα βελτίωση τοῦ βιοτικοῦ ἐπιπέδου οἱ προ-νεωτερικὲς κοινωνίες δὲν τὴν ἀντελαμβάνοντο ὡς δημιουργία νέων ἀγαθῶν καὶ ὑπηρεσιῶν οὔτε κἂν ὡς σύλληψη καὶ ἐπεξεργασία νέων ἰδεῶν, ἀλλὰ ὡς ἀναδιανομὴ τῶν ὐπαρχόντων. (Μόνον ἡ ἀρχαία Ἐλλάς, ἀπὸ ὅλους τοὺς ἀρχαίους πολιτισμοὺς ξεχώρισε, καὶ αὐτή, πάλι, στὸ πεδίο τῶν ἰδεῶν μόνον). Συνεπῶς ἡ ἰδέα ὅτι τὸ ἐγκαταλελειμμένο ὀρφανὸ πού μεγάλωσε μὲ θετοὺς γονεῖς θὰ μποροῦσε νὰ γίνῃ ὁ δημιουργὸς καὶ δισεκατομμυριοῦχος Στὴβ Τζὸμπς δὲν μπορεῖ νὰ γίνῃ κτῆμα ἐνὸς ζεύγους Ἑλλήνων γονέων. Ἐκεῖνοι ἔχουν στὸν νοῦ τους ὡς ἐπιτυχημένο τὸν ἀγᾶ, ὁ ὁποῖος, ξεκινῶντας φτωχὸς καὶ ἄσημος, χάρη στὶς (συνήθως πολεμικὲς) ὑπηρεσίες του στὸ σουλτανικὸ κράτος γιὰ τὶς ὁποῖες διεκινδύνευε καὶ τὴν ζωή του, ἔπαιρνε ὡς ἀμοιβὴ δική του καὶ τῶν ἀπογόνων του τὴν ἐπικαρπία γαιῶν, τὶς ὁποῖες ἐκμίσθωνε στοὺς ραγιάδες. Νὰ σημειώσουμε ὅτι οἱ Ὀθωμανοὶ δὲν ἐφηῦραν τὸ σύστημα ἀγάδων-ραγιάδων, άλλὰ τὸ κληρονόμησαν … Πασίγνωστες εἶναι οἱ συνέπειες γιὰ τοὺς «δυνατοὺς» τῆς Αὐτοκρατορίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ γιὰ τὴν περιουσία τους τῆς εὐνοίας ἢ τῆς δυσαρεσκείας τοῦ Αὐτοκράτορος καὶ τοῦ κύκλου του, πού ἤλεγχαν τὸ κράτος. Ὁμοίως καὶ γιὰ τοὺς εύπατρίδες τοῦ κράτους τῶν Ὀσμανλήδων καὶ τὸν Σουλτᾶνό τους. Ἡ «ἐλπίδα γιὰ ἕνα καλύτερο αὔριο», λοιπόν, καὶ σήμερα άκόμη, αὐτὴ εἶναι γιὰ τὸ μέγιστο πλῆθος τῶν πολιτῶν στὴν Ἑλλάδα : ἀγᾶς ἀντὶ ραγιᾶς, γλείψιμο ἀντὶ ἀξίας, πολιτικὴ ἀντὶ γιὰ οίκονομία, ἀναδιανομὴ ἀντὶ γιὰ παραγωγή, λαφυραγωγία ἀντὶ δημιουργίας.
Αὐτὲς οἱ παρατηρήσεις ἐξηγοῦν πολύ καλύτερα, πολύ πιὸ πρακτικά, συγκεκριμένα καὶ χειροπιαστά, τὴν συμπεριφορά μας, καὶ ὡς ἀτόμων ἀκόμη, ἀπὸ ὅτι οἱ ἰδεοληπτικὲς φλυαρίες περὶ Πλάτωνος καὶ Ἀριστοτέλους. Διότι αὐτούς, ὁ πολύς κόσμος μόνον ὡς ὀνόματα τοὺς ξέρει καὶ δὲν ἔχει καὶ καμμία ὄρεξη νὰ τοὺς μάθῃ. Ένῶ τὸ ἀφήγημα ἀγᾶς-ραγιᾶς τὸ μαθαίνει μὲ τὸ γάλα τῆς μάνας του. Πρὸς στιγμήν, ἐκεῖ γύρω στὸ 2004 πιστέψαμε ὅτι γίναμε ὅλοι ἀγάδες, πιθανῶς μὲ ραγιάδες τοὺς μετανάστες. ἀκόμη πολλοὶ ἐλπίζουν ὅτι αὐτὸ μπορεῖ νὰ ξαναγίνῃ. Καὶ ἀσυνείδητοι τοὺς βαυκαλίζουν μὲ αὐτὴν τὴν «ἐλπίδα» γιὰ νὰ πάρουν τὴν προσχηματικὴ μόνο ψῆφο. Διότι ἡ ψῆφος τοῦ πολίτη δὲν εἶναι ἀνόητη. Ξέρει ὅτι τοῦ τάζουν μπαροῦφες. Καὶ ὅταν, καίσαρες πιά, τοῦ ζητοῦν νὰ πληρώσῃ καὶ διόδια, τοὺς μουντζώνει.
Γιὰ νὰ μὴν ἀποθαρρυνόμεθα, ὑπάρχει καὶ ἐλπίδα, πραγματική ὅμως, σὲ ὅλην αὐτὴ τὴν διήγηση. Ἀλλὰ πρῶτα νὰ ξωπετάξουμε τοὺς ἐμπόρους πλαστῶν ἐλπίδων.
Μιὰ καλὴ ἀντιπαράθεσις ἐλπίδος καὶ «ἑλπίδος» ἀπὸ τὸν Εὐάγγελο Λεμπέση, De Imbecillitate (=Περὶ Βλακείας), Ἐφημερὶς Ἑλλήνων Νομικῶν 1941. Θὰ σᾶς ἔστελνα καὶ ὅλη τὴν σχετικὴ ἐργασία ἀποκαθάρσεως καὶ συγκεντρώσεως τεκμηρίων γιὰ τὴν περιώνυμο αὐτὴν ἔρευνα τοῦ Λεμπέση, συμπεριλαμβανομένων καὶ τῶν σχολίων τοῦ Παὺλου Παλαιολόγου καὶ τοῦ Κώστα Βάρναλη πού ἔχω κάνει, ἀλλὰ διαπίστωσα ὅτι δὲν σᾶς ἐνδιαφέρει.
« … δέον νὰ τονισθῇ μέχρι φορτικότητος ἐν Ἑλλάδι ὅτι ἡ φιλανθρωπία δὲν ἔχει καμμίαν σχέσιν μὲ τὴν ἐπιστήμην καὶ ὅτι οἱ ἐπιστήμονες ἐκεῖνοι, οἵτινες εἴτε διότι ἔχουν ἀνάγκην φιλανθρώπου μεταχειρίσεως οἱ ἴδιοι εἴτε διότι ἡ καρδία αὐτῶν εἶναι πλέον εὐαίσθητος τοῦ ἐγκεφάλου των – συνήθως αἱ δύο περιπτώσεις συμπίπτουν – εἰς οὐδὲν ὠφελοῦν τὴν ἐπιστήμην, ἀλλὰ πᾶν τοὐναντίον σοβαρῶς παραβλάπτουν καὶ ἐξευτελίζουν αὐτήν, ὅταν, ἀντὶ τοῦ ἐπιτακτικοῦ καθήκοντος τῆς ἐπιστήμης πρὸς ἀπόλυτον σαφήνειαν καὶ καθαρότητα τῶν ἐννοιῶν καὶ τῶν συναρτήσεων, ἐγκαθιστοῦν ἐν αὐτῇ ἀντιθέτως ἀσάφειαν καὶ φιλανθρωπίαν, ἐπειδὴ ἡ κατηγορία τῶν παντὸς βαθμοῦ βλακῶν τυγχάνει καταθλιπτικῶς πολυάριθμος ἐν τῆ κοινωνία. Ἂς μοῦ ἐπιτραπῇ δὲ ν’ ἀναφέρω ἓν πρόχειρον παράδειγμα, διὰ νὰ καταδειχθῇ καὶ ἡ κοινωνικὴ καὶ ἡ ἐθνικὴ ἀκόμη ζημία ἐκ τῆς ὡς ἄνω ψυχικῆς εὐρυχωρίας ἐνίων ἐπιστημόνων, ἥτις δύναται νὰ ταυτίζεται καὶ μὲ τὴν βλακείαν καὶ μὲ τὴν ἀσυνειδησίαν. Εἰς τὸ βαθυστόχαστον ἔργον του, ἂν δὲν ἀπατῶμαι, τὸ ὁποῖον συνιστῶ πρὸς κατανόησιν τῆς μελέτης μου, «Καραγκιόζης ὁ Μέγας» (κοινωνικοπολιτικὴ σάτυρα), ὁ ἀείμνηστος Φώτιος Πολίτης, ἐμφανίζων σατυρικῶς τὸν τύπον τοῦ «ἐξύπνου» Ἕλληνος εἰς τὸ πρόσωπον τοῦ Καραγκιόζη, μὲ τὴν πρόθεσιν νὰ καταδείξῃ τὸν τύπον τοῦ βλακός, τὸν παρουσιάζει εἰς σημεῖόν τι καλούμενον εἰς τὸ Σεράγι διὰ νὰ τοῦ προσφερθῇ γεῦμα. Ὁ «ἔξυπνος» Ἕλλην, ἀντικρύζων προεισαγωγικῶς τὴν μακαρονάδαν, καταλαμβάνεται ὑπὸ τοιούτου ἐνθουσιασμοῦ, ὥστε, ἀφοῦ πρῶτον ἐρωτᾷ ἂν προσφέρεται … δωρεάν, καταβροχθίζει αὐτὴν καὶ παραγγέλλει καὶ ἄλλας τρεῖς μακαρονάδας. Τὸ «ἔξυπνον» ἀποτέλεσμα εἶναι ὅτι, ὅταν τοῦ προσκομίζεται τὸ κυρίως γεῦμα, πρὸ τῆς πολυτελείας τοῦ ὁποίου αἰσθάνεται πλέον ζάλην, ἀδυνατεῖ νὰ τὸ θίξῃ, διότι ἔχει ἤδη χορτάσει μὲ τὰ μακαρόνια. Συμπέρασμα τοῦ «ἐξύπνου» Ἕλληνος : «Τοὺς τὴν ἔφερα δὲν εἶναι ζήτημα … Ἐγὼ μιὰ φορὰ τοὺς ἔφαγα τρεῖς μακαρονάδες τζάμπα ! … ». Τὸ ἐκλεκτώτατον τοῦτο παράδειγμα τοῦ Πολίτη καλύπτει ὡς γνωστὸν τὰ 99% τῆς ἰθαγενοῦς παρ’ ἡμῖν «ἐξυπνάδος». Ἐρωτῶνται ἤδη οἱ φιλάνθρωποι (διότι τῶν μὴ φιλανθρώπων ἡ ἀπάντησις εἰκάζεται ὡς εὐνόητος) : ὁ τύπος οὗτος εἶναι εὐφυὴς ἢ βλάξ ; Ἢ μήπως δὲν εἶναι βλάξ, διότι δὲν κέκτηται ἀδυναμίαν περὶ τὸν σχηματισμὸν [158] ἐννοιῶν ; Ἢ μήπως εἶναι μετριότης ; Ἀλλ’ ἡ μετριότης θὰ ἐπερίμενεν, ἡ δυστυχής, νὰ φάγῃ ψητὸν καὶ ὄχι μακαρόνια ! Πόσοι ὅμως «εὐφυέστατοι» Ἕλληνες τρέχουν εἰς τὰ πεζοδρόμια, προκαλοῦντες τὸν θαυμασμὸν ἑαυτῶν καὶ ἄλλων καὶ ἐπιμένοντες ἐν τούτοις νὰ τρώγουν καθημερινῶς μακαρόνια ! … »
Δεν αντιλαμβάνομαι τον λόγο για τον οποίο κάποιοι χάνετε τον χρόνο σας ασχολούμενοι με τις θεωρίες του …”γεωργανά”. Ο άνθρωπος, βάσει των όσων (και όπως τα) γράφει φαίνεται ότι ή …πάσχει ψυχολογικά ή δεν έχει κάτι άλλο καλύτερο να κάνει και σε κάθε λέξη που του κάνετε την τιμή να του απαντήσετε, εκείνος θα βρει άλλες 10, πολλές φορές αλληλοα-ντικρουόμενες μάλιστα, προκειμένου να έχει αυτός την τελευταία λέξη. Και βέβαια, πάντα “παίζει” η περίπτωση να είναι βαλτός για να σπάει τα νεύρα των άλλων και να μην σταυρώνουμε μια σοβαρή συζήτηση χωρίς τις σοφιστείες του. Κάντε λοιπόν μια χάρη στον εαυτό σας, στο Αντίβαρο και τους υπόλοιπους θαμώνες εδώ μέσα και ας συμφωνήσουμε να μην απαντάει κανείς στις φάσεις και αντιφάσεις του γεωργανά. Και να δείτε που μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα θα …σκάσει και θα πάρει το κουβαδάκι του και θα πάει να παίξει σε άλλη παραλία. Τι λέτε;