Μπλέξαμε άσχημα με τους αυτόκλητους «πολιτικούς αναμορφωτές». Ο κοινός νους υπήρξε αείποτε δύσπιστος απέναντί τους. Διότι: «… το πρόσκομμα κ’ η δυσκολία / είναι που κάμνουνε μια ιστορία / μεγάλη κάθε πράγμα οι αναμορφωταί / αυτοί». Εφ’ ω και η συμβουλή του ποιητή: «ευτύχημα θα ήταν αν ποτέ / δεν τους χρειάζονταν κανείς» (Καβάφης, βέβαια). Εμείς σίγουρα δεν τους χρειαζόμαστε. Αυτοί μας χρειάζονται!Αλλά…
Οι ιθύνοντες της Παιδείας, διαπρύσιοι ως γνωστόν θιασώτες του Διαφωτισμού, θέλουν να μας αλλάξουν τα φώτα – και την ιστορία. Ο πιο μορφωμένος αγράμματος, ο σοφός Μακρυγιάννης, απεστόμωνε τους αμόρφωτους εγγράμματους, ομοϊδεάτες των τωρινών, με εκείνη την ακαταμάχητη κουβέντα: «Ο άνθρωπος κάνει τα φώτα και όχι τα φώτα τον άνθρωπο»!
Το μονόχνωτο όμως Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής βάλθηκε να ξαναγράψει την Ιστορία με τρόπο που, όπως επισημαίνει στο εκτενές επιστημονικά τεκμηριωμένο σχόλιό της η Πανελλήνια Ένωση Φιλολόγων, «καταλήγει σε μια ιδεολογική κατασκευή και σε υποκειμενικές σχετικιστικές αλήθειες». «Πρόκειται», συνεχίζει η ΠΕΦ, «για μια χρηστική ιδεοληπτική ιστορία, σύμφωνα με την οποία τα επιστημονικά κριτήρια δεν θεωρούνται αναγκαία». Το τελικό συμπέρασμα των φιλολόγων είναι ότι: «το προτεινόμενο σχέδιο μεταβάλλει ριζικά το χαρακτήρα του μαθήματος της ιστορίας, εκτρέποντάς τον προς κατευθύνσεις που δεν πληρούν τους επιστημονικούς και παιδαγωγικούς του στόχους» (18/5/17).
Αν οι αρμόδιοι τού Ι.Ε.Π. θέλουν να μάθουν πώς γράφεται η ιστορία, ας διαβάσουν τουλάχιστον τον Λουκιανό «Πώς δει ιστορίαν συγγράφειν». Θα μάθαιναν τότε ότι «Εν γαρ έργον ιστορίας και τέλος, το χρήσιμον»[=ένα έιναι το έργο και ο σκοπός της ιστορίας, το ωφέλιμο], «όπερ εκ του αληθούς μόνον συνάγεται»[=που βγαίνει μόνον από την αλήθεια](166,9).
Ο φιλόσοφος Leshek Kolakofski εφιστά την προσοχή μας στο ότι: «Η παράδοση της χριστιανικής διδασκαλίας είναι αυτή που μας προστατεύει από τους δύο κινδύνους που μας απειλούν, την τρελλή εμπιστοσύνη στην χωρίς όρια βελτίωση της ανθρώπινης φύσης και την αυτοκτονία»(Les Illusions de l’ universalisme culturelle, Οι αυταπάτες της παγκοσμιοκρατικής πολιτισμικότητας, μεταφ. Ε. Νιάνιος).
Οι εγχώριοι εθνοαποδομητές αποστρέφονται τέτοιες αλήθειες (ο Kolakofski μάλιστα είναι πρώην μαρξιστής), όπως επίσης περιφρονούν τους κορυφαίους ποιητές και λογίους μας που διαλαλούν την σταθερή τους αναφορά στην ουσία και το βάθος της ταυτότητάς μας ως Ελληνορθοδόξων.
Πώς να καταλάβουν οι ιδεοληπτικοί και λειτουργικά αναλφάβητοι για παράδειγμα αυτόν εδώ τον λόγο του Ελύτη;
«Θέλει μελτέμι γερό,
γεννημένο στην Τήνο,
που νά ΄ρθει με την ευχή της Παναγιάς
και να καθαρίσει τον τόπο
απ’ όλων των λογιών της Τουρκιάς
και της γηραιάς Ευρώπης
τ’ απομεινάρια».
Τα «απομεινάρια» της Τουρκιάς μάς απειλούν και μάς λοιδορούν και της γηραιάς Ευρώπης μάς δουλεύουν…
Ο Εμμανουέλ Μακρόν διετύπωσε κάποιες σωστές σκέψεις (το σωστό πρέπει να πιστώνεται) για το δομικό πρόβλημα της Ε.Ε – Ευρωζώνης: Διεύρυνση των περιθωρίων της δημοσιονομικής πειθαρχίας, Κοινός προϋπολογισμός, Εκτεταμένο επενδυτικό πρόγραμμα και αντιμετώπιση του τεράστιου γερμανικού πλεονάσματος, το οποίο αποσταθεροποιεί το ευρώ. Οι θέσεις αυτές ακούστηκαν με παγερή επιφυλακτικότητα στο Βερολίνο σε μια στιγμή που η Κομισιόν κρούει υπαρξιακό κώδωνα κινδύνου για το κοινό (τρόπος τού λέγειν) νόμισμα, εξαιτίας της εμμονικής λιτότητας και των υπέρογκων γερμανικών πλεονασμάτων. Η θανάσιμη εσωτερική υποτίμηση είναι η άλλη όψη τού ευρώ, γι’ αυτό δύσκολα θα υπάρξουν δάκρυα, αν εκπληρωθεί ο φόβος τής Κομισιόν…
Τίμια η αυτοκριτική τού Figaro (18/5/17) που δούλεψε για τη νίκη τού Μακρόν: «Ύστερα από 5 χρόνια ακινησίας και προδομένων υποσχέσεων, η Γαλλία έχει χάσει κάθε ίχνος αξιοπιστίας μεταξύ των εταίρων της».
Οι ιθαγενείς νομοθέτες κατ’ εντολήν και διά λογαριασμόν των διεθνών αφεντικών «νομιμοποίησαν» τις αλυσσίδες μας ως τον Δεκέμβριο τού 2021, έτος που συμπληρώνονται 200 χρόνια από την Μεγάλη Ελληνική Επανάσταση που αποτίναξε τον τουρκικό ζυγό και σηματοδότησε την διάλυση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Τα απομεινάρια της όμως μάς υπερταλανίζουν μέχρι σήμερα.
Οι κύριοι Τσίπρας και Μητσοτάκης, την ανάγκη φιλοτιμίαν ποιούμενοι, επέλεξαν να μιλήσουν στη Βουλή νωρίς απόγευμα, αντί, ως συνήθως, αργά βράδυ. Ο τούρκος μεγαλοκαναλάρχης τού Survivor, που καθηλώνει κάθε απόβραδο στις οθόνες τα εκατομμύρια των Ελλήνων, απεδείχθη – αλλοίμονο – καταλυτικής λαϊκής απήχησης και συντριπτικά ισχυρότερος από την πολιτική μας ηγεσία.
Είναι πάντως εντελώς αμφίβολο να προβλημάτισε το φαινόμενο Survivor την πολιτική ελίτ της χώρας και ιδίως την κυβερνητική, αν κρίνουμε από την μετά μανίας συνεχιζόμενη κατεδάφιση ιστορίας, εθνικής ταυτότητας, διαχρονικών αξιών μας.
Από τις 5 περιφερειακές ευρωπαϊκές χώρες που υπήχθησαν σε σταθεροποιητικά προγράμματα (Ισπανία, Πορτογαλία, Ιρλανδία, Κύπρο, Ελλάδα), οι μόνοι που παραμένουμε αλυσσοδεμένοι είμαστε εμείς. Η ΕΚΤ για την περίοδο 2010-2014 καταγράφει για μας συρρίκνωση εσωτερικής αγοράς 40%, ενώ Ισπανία, Πορτογαλία, Ιρλανδία έχουν μόλις 10%. Βίαιες περικοπές εισοδημάτων και υπερφορολόγηση είναι τα φονικά όργανα που η δράση τους εναντίoν μας τραβάει τουλάχιστον ως το 2021. Το φάρμακό τους αποδεικνύεται «φρικτότερο από την ασθένεια»(Κ. Βεργόπουλος, Η νέα παγκόσμια αναταραχή, ιδίως σ.177-189).
Γιατί, ενώ οι άλλοι ανέκαμψαν, η Ελλάδα δεν ανακάμπτει; Η ευθύνη βαρύνει πρώτα τους αρχιτέκτονες της μακάβριας «ελληνικής συνταγής»(Βερολίνο, Βρυξέλλες, ΔΝΤ), αλλά εξίσου τις κυβερνήσεις μας 2010-2017, «οι οποίες όχι μόνο δεν ανέδειξαν επαρκώς τις καταστροφικές συνέπειές της αλλά και σπεύδουν μέχρι σήμερα να διαβεβαιώσουν ότι με την υποδειγματική και σχολαστική τήρησή της ανοίγει ο δρόμος προς τις αγορές και την επιστροφή στην ανάπτυξη» (Βεργόπουλος,ένθ’ αν.,σ.192).
Βέβαια αν ο λαός μας έφτασε να κρέμεται από τα χλιμιντρίσματα του τουρκοκαναλάρχη, γιατί να μην σέρνεται και από τα κατά συνθήκη ψεύδη των πολιτικών του;
Ωστόσο κανένα ψέμα δεν προλαβαίνει να γεράσει. «Ουδέν έρπει ψεύδος εις γήρας χρόνου»(Σοφοκλής, Ιχνευταί).