Γράφει ο Ανδρέας Σταλίδης.
Δημοσιεύθηκε στην Εστία, 30 Μαΐου 2017.
Το περυσινό δημοψήφισμα στο Ηνωμένο Βασίλειο ήταν το επιστέγασμα της επιτυχημένης και επίμονης δράσης του μονοθεματικού UKIP επί δύο δεκαετίες. Ο επικείμενος πολιτικός αφανισμός του στις προσεχείς εκλογές είναι μοιραίος και αναπόφευκτος , και δεν θα αποτραπεί από την τραβηγμένη αντι-ευρωπαϊκή θέση του για αποχώρηση από τη δικαιοδοσία ακόμη και του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου. Η εκπαραθύρωσή του θα ενισχύσει τους Συντηρητικούς, αλλά ταυτόχρονα καθιστά το δίλλημα για σκληρό ή μαλακό BREXIT ως το διακύβευμα τωνεκλογών.
Η Συντηρητική κυβέρνηση της Τερέζας Μέϋ κινείται ολοκάθαρα προς την πρώτη κατεύθυνση προτείνοντας έξοδο από την κοινή αγορά, αναζήτηση ειδικής σχέσης με την ΕΕ και θεωρώντας ότι μία αποτυχία συμφωνίας θα είναι καλύτερη επιλογή από μία «κακή συμφωνία». Στην αντίθετη κατεύθυνση κινούνται οι Εργατικοί, οι οποίοι ζητούν παραμονή στην κοινή αγορά, εγγύηση των δικαιωμάτων των ευρωπαίων πολιτών εντός της χώρας, και διασφάλιση όλων των εργασιακών δικαιωμάτων. Στο ίδιο μήκος κύματος κινούνται και οι Φιλελεύθεροι Δημοκράτες, οι οποίοι προτείνουν δεύτερο δημοψήφισμα, αλλά και σε κάθε περίπτωση διατήρηση του δικαιώματος της ελεύθερης μετακίνησης για εργασία, σπουδές και συνταξιοδότηση.
Συνδεδεμένο με το ζήτημα εξόδου από την ΕΕ είναι και το μεταναστευτικό. Οι Συντηρητικοί επιμένουν στον στόχο των κάτω των 100.000 μεταναστών τον χρόνο, επί του οποίου αστόχησαν οικτρά κατά τις δύο προηγούμενες θητείες τους. Προτείνουν τώρα ακόμη αυστηρότερα οικονομικά κριτήρια για άδειες παραμονής, και σε φοιτητές και σε εργαζομένους. Οι Εργατικοί ζητούν να εξαιρεθούν οι φοιτητές από τις μετρήσεις των μεταναστών, ενώ οι Φιλ. Δημοκράτες ζητούν επιπλέον διευκόλυνση αδειών σε υψηλής εξειδίκευσης προσωπικό. Οι Πράσινοι μάλιστα προτείνουν διατήρηση της ελευθερίας μετακίνησης προσώπων και μετά το brexit.
Ως προς την οικονομία, οι Συντηρητικοί υϊοθετούν τον στόχο ισοσκελισμένου προϋπολογισμού για το 2025 χωρίς να προτείνουν αλλαγές στο ισχύον οικονομικό πρόγραμμα που εφαρμόζουν, το οποίο προβλέπει ορισμένες ελαφρές φοροελαφρύνσεις και αποκλείει ρητά αύξηση του ΦΠΑ. Οι Εργατικοί προτείνουν επαναύξηση του φορολογικού συντελεστή 50% (το οποίο είχε μειώσει στο 40% η προηγούμενη κυβέρνηση) και αύξηση φορολογίας για υψηλά εισοδήματα άνω των 80 χιλιάδων λιρών, και φορολογικού συντελεστή επιχειρήσεων στο 26%. Με αυτά πιστεύουν ότι θα καταφέρουν την πολυπόθητη κατάργηση των πανεπιστημιακών διδάκτρων. Η υπόσχεση αυτή τους έχει ενισχύσει δημοσκοπικά κλείνοντας εντυπωσιακά την ψαλίδα από τους Συντηρητικούς, αν και παραμένει αμφίβολο κατά πόσο θα αλλάξει τους συσχετισμούς των εδρών, λόγω του εκλογικού συστήματος.
Οι Φιλελεύθεροι Δημοκράτες προτείνουν αύξηση όλων των φορολογικών κλιμάκων κατά 1%, αυξήσεις στη φορολογία επιχειρήσεων, επενδυτικών κεφαλαίων και κληρονομιάς (τις οποίες είχε μειώσει η προηγούμενη κυβέρνηση). Τα επιπλέον φορολογικά έσοδα υπόσχονται να τα διοχετεύσουν στο σύστημα υγείας και στην παιδεία.
Ως προς την οικονομία, ο διαχωρισμός δεξιάς-αριστεράς είναι σαφής, με τους μεν πράγματι να νομοθετούν υπέρ του μικρότερου κράτους, φόρων και κοινωνικών επιδομάτων, και τους δεύτερους να δηλώνουν ευθαρσώς υπέρ της αύξησης της φορολογίας φυσικών και νομικών προσώπων με σκοπό την δικαιότερη κατανομή του πλούτου. Οι προτεραιότητες όμως για κάθε ψηφοφόρο διαφέρουν, όπως και οι ερμηνείες του αποτελέσματος. Οι αρχές οικονομικής πολιτικής ή οι σχέσεις με την Ευρώπη είναι σημαντικότερες; Το ερώτημα είναι καίριο, έστω κι αν τα δύο αυτά ζητήματα είναι αλληλένδετα ως ένα βαθμό.
12 comments
Τό UKIP μέ 12.7% τῶν ψήφων πῆρε 1 ἕδρα.
Ἄλλα κόμματα μέ 0.06% ἕως 8% πῆραν από 1, 2, 3, 4, 8 ἕως 56 ἕδρες ἀντίστοιχα
Βρεττανική λογική.
Σωστά. Υπάρχει όμως και η άλλη όψη. Πήραν 1 έδρα επειδή κέρδισαν μία περιφέρεια με το πλειοψηφικό σύστημα. Σε πάνω από 100 περιφέρειες όμως ήταν δεύτερο κόμμα! Αυτό σημαίνει ότι έβαζαν βάσεις για τις επόμενες εκλογές ώστε να το ίδιο ποσοστό περίπου να έπαιρναν ίσως τις μισές έδρες (λόγω της τακτικιστικής ψήφου). Οι επόμενες είναι την άλλη εβδομάδα. Αυτό όμως δεν θα γίνει, διότι στο μεταξύ πέτυχαν απόλυτα τον σκοπό του κόμματός τους και πλέον δεν έχουν λόγο ύπαρξης. Οι ψηφοφόροι τους θα ψηφίσουν τους Συντηρητικούς οι οποίοι οδεύουν για ένα σκληρό μπρέξιτ.
Ανδρέας.
Ο χαρακτηρισμός τού UKIP ως αντι-ευρωπαϊκού είναι λάθος. Το κόμμα αυτό ανήκει στους ευρωσκεπτικιστές και όχι στους αντιευρωπαϊστές.
Αγαπητέ Πατριώτη, ορισμένες παρατηρήσεις
1. «αντι-ευρωπαϊκή θέση του για…». Άλλο πράγμα αντι-ευρωπαϊκή θέση, άλλο πράγμα αντι-ευρωπαϊκό κόμμα.
2. τη θέση για αποχώρηση από όλα τα ευρωπαϊκά δικαστήρια, έτσι θα την χαρακτήριζα. Απόσπασμα από το πρώτο σημείο (από τα συνολικά 6) για το ΜΠΡΕΞΙΤ του κόμματος αυτού
“Britain must be completely free from the jurisdiction of the European Court of Justice, and we must be free, if we wish, to relinquish our membership of the European Court of Human Rights.” Σ’ αυτήν άλλωστε αναφέρομαι και στο κείμενο και την θεωρώ ενδεικτική του πιο «σκληρού μπρέξιτ» ώστε μετά σταδιακά να πάω στους LibDems που είναι οι πιο φιλοευρωπαίοι.
3. Πράγματι, άλλο ευρω-σκεπτικιστής και άλλο αντι-ευρωπαϊστής. Χρησιμοποιώ κι εγώ τη διάκριση αυτή πολύ συχνά. Θα τη βρεις και σε παλιότερα άρθρα. Ο ευρω-σκεπτικιστής είναι φιλο-ευρωπαίος εξ ορισμού. Άρα δεν μπορεί να είναι αντι-ευρωπαίος. Δηλώνει σκεπτικισμό ως προς την πορεία ομοσπονδοποίησης της Ευρώπης, όχι ως προς την ύπαρξη της ΕΕ. Το UKIP τώρα, ακριβώς επειδή ήταν απόλυτα επιτυχημένο στην πολιτική του δράση, έμεινε άνευ αντικειμένου. Και το γυρίζει σε αντι-ευρωπαϊκές θέσεις. Είναι βέβαιο ότι θα εκμηδενιστεί πολιτικά. Όχι επειδή το γυρίζει σε αντι-ευρωπαϊκές θέσεις, αλλά απλά επειδή δεν έχει πλέον λόγο ύπαρξης. Μόνο από αδράνεια θα πάρει κάποιες ψήφους. Το θέμα όμως δεν είναι το UKIP.
Ευχαριστώ.
Έχεις δίκιο, αγαπητέ Ανδρέα. Εγώ το κατάλαβα στραβά. Συμφωνώ απολύτως με το (3).
Σιγὰ μὴν εἶναι ἄλλο «ἀντι-εὐρωπαϊστὴς» καὶ ἄλλο «εὐρω-σκεπτικιστής».
Σχετικὴ εἶναι μιὰ ἀποστροφὴ τοῦ Φώτη Κόντογλου ἀπὸ τὸν πρόλογο στὸ βιβλίο του «Βάσαντα» :
« … [μ]ὲ μιὰ φιλοσοφία (μὲ τὸν σκεπτικισμό, ὅπως τὸν λένε), ποὺ εἶναι ἡ εὔκολη καὶ πρόχειρη δουλειὰ κάθε μυαλοῦ πού δουλεύει σὰν καφεδόμυλος … »
Ἐπίσης σχετικὴ εἶναι ἡ ἱστορία μὲ τὸν λύκο πού δίκαζαν οἱ χωριάτες, διότι τοὺς ἅρπαζε πρόβατα καὶ κατσίκια. Ἀλλὰ πιὸ δυνατὰ ἐναντίον του φώναζε ὁ σιδερᾶς, ὁ γύφτος, ὅπως τὸν ἔλεγαν στὰ χωριά. Καὶ ὁ λύκος ἀπολογούμενος ρωτᾶ τὸν γύφτο : «Καλά, ἀπὸ ὅλους κάτι ἔχω ἁρπάξει. Ἀλλὰ ἐσένα, βρὲ γύφτο, τ’ ἀμόνι σοῦ ‘φαγα ;». Ὁ γύφτος εἶναι οἱ «ἀντι-εὐρωπαϊστὲς» καὶ οἱ «εὐρω-σκεπτικιστὲς» τῆς Ἀγγλίας. Καὶ μάλιστα χειρότεροι, διότι ὁ καὶ τάχα λύκος, ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση, συκοφαντεῖται, καὶ ὄχι μόνον δὲν τοὺς ἔχει βλάψει, ἀλλὰ τοὺς ἔχει ὠφελήσει.
Τὸ εὐχάριστο εἶναι ὅτι στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση ἔχουν καταλάβει τὴν ἀπάτη περὶ δῆθεν διαφορᾶς «ἀντι-εὐρωπαϊστῶν» καὶ «εὐρω-σκεπτικιστῶν», τὴν ὁποία χρησιμοποίησαν ἐπὶ δεκαετίες οἱ Ἄγγλοι γιὰ νὰ ἀπολαύουν εἰδικῆς μεταχειρίσεως σχεδὸν σὲ ὅ,τι ζητοῦσαν. Κι ἐμεῖς ἐδῶ, λέγαμε ὅτι εἴμαστε εἰδικὴ περίπτωση καὶ χρειαζόμαστε ὅλο καὶ περισσότερα δανεικὰ κι ἀγύριστα. Ἀλλὰ κι ἐμᾶς μᾶς πῆραν χαμπάρι !
Τέλος, μία ἀκόμη παροιμία ἀπὸ τὶς συλλογὲς τοῦ Νικολάου Γ. Πολίτου λέει : «Ἄναψε στὸ διάβολο κερί, νὰ σὲ κάμῃ νὰ χεστῇς». Ὅτι, δηλαδή, ὁ κολακεύων φαῦλον ἔχοντα δύναμιν, θὰ πάθῃ κακὸν ἀντὶ ἀγαθοῦ. Διότι ἴδιον τῶν πονηρῶν εἶναι, ἀντὶ νὰ εὐγνωμονῶσι, νὰ βλάπτωσι τοὺς εὐεργέτας. Τέλος, λοιπόν, οἱ κολακεῖες καὶ οἱ περιποιήσεις στοὺς «ἀντι-εὐρωπαϊστὲς» καὶ στοὺς «εὐρω-σκεπτικιστές».
Καλά δεν έχεις κάποιον να σε πάει να κοιταχτείς;
Τι ασυναρτησίες είναι αυτές;
Όσο πάει και χειρότερα!
Ὡραῖος ! Μεστὰ τὰ ἐπιχειρήματα καὶ ὡραῖα τὰ λόγια ! Εὖγε !
Τὸ ἐφεύρημα τῶν «άντι-εὐρωπαϊστῶν» ὡς τάχα διαφορετικῶν ἀπὸ τοὺς «εὐρω-σκεπτικιστὲς» εἶναι αὐτὸ ποὺ λέμε καὶ ἡ πίτα (τῶν καὶ τάχα εὑρέος πνεύματος ψήφων) ὁλάκερη καὶ ὁ σκύλος (τῆς ἀγγλικῆς «ὑπεροχῆς» ἔναντι τῶν «ἠπειρωτικῶν») χορτᾶτος. Αὐτὸ ἦταν τὸ νόημα καὶ τὸ σκεπτικὸ τοῦ δημοψηφίσματος. Γι’ αὐτὸ καὶ δὲν ὑπῆρχε ἄλλη ψῆφος γιὰ τοὺς «εὐρω-σκεπτικιστὲς» καὶ ἄλλη γιὰ τοὺς «ἀντι-εὐρωπαϊστές», ἀλλὰ μόνον μία : «Leave». Καὶ καλὰ ξεκουμπίδια …
Τώρα, αὐτοὶ ποὺ ἐπωφελήθηκαν ἀπὸ τὴν ἐλευθερία κινήσεως προσώπων μέσα στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση καὶ ἔκαναν σταδιοδρομία στὴν Ἀγγλία, ἀλλὰ δηλώνουν «εὐρω-σκεπτικιστές», ἐὰν εἶχαν φιλότιμο, θὰ ἔπρεπε νὰ παραδώσουν τὸ διαβατήριό τους τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως καὶ νὰ πάρουν Ἀγγλικό. Μέχρι νὰ ἀποφασίσουν ἐὰν τοὺς πέφτῃ ἀρκετὴ ἡ «πνευματικότητα» καὶ ἀνεκτὸς στὸ εὐαίσθητο πνεῦμά τους ὁ «οἰκονομισμὸς» τῆς Εύρωπαϊκῆς Ἑνώσεως ἢ προτιμοῦν κάτι ἄλλο. Τὸ δίπορτο δὲν τοὺς τιμᾶ.
Μπα! την είδε και θυμόσοφος (ή μήπως μυθό-σοφος;) ο μπαρμπα-γιώργος;
Τώρα παιδιά, τα πιάσαμε τα λεφτά μας, απο δώ και πέρα θα μας τρελλάνει στα γνωμικά.
Κι αν ο γάιδαρος γινόταν γάτος θα κάθονταν στην κορυφή του δέντρου όλη μέρα!
@ Γεώργιος Ιακ. Γεωργάνας
Συμφωνώ απόλυτα με το σχόλιό σας πιο πάνω.
Αν επιτρέπεται μερικές παρατηρήσεις που δεν αναιρούν τα επιχειρήματά σας:
1) Ο “μέσος όρος” ψηφοφόρων (αν και αδόκιμος ο χαρακτηρισμός) ΔΕΝ συμπεριφέρεται ορθολογικά.
2) Οι λόγοι που οδηγούν κάποιον σε συγκεκριμένες επιλογές είναι πάρα πολλοί και στις περισσότερες περιπτώσεις αδιευκρίνιστοι ακόμη και σ’ αυτούς που τις λαμβάνουν.
3) Ακόμη και θεωρίες που διατυπώθηκαν για να εξηγήσουν ανθρώπινες συμπεριφορές, δηλαδή οικονομικές θεωρίες ή και οικονομο-πολιτικές όπως π.χ. Rational Choice Theory, ή θεωρίες συλλογικής συμπεριφοράς, όπως π.χ. Mancur Olson “The Logic of Collective Action” [μεταφρασμένο και στα ελληνικά: “Η Λογική της Συλλογικής Δράσης”] … αδυνατούν να ερμηνεύσουν σε επαρκή πληρότητα φαινόμενα όπως Brexit, Trump, κ.α.
Οπότε παραθέτουμε επιχειρήματα, εκφράζουμε γνώμες, αλλά την αλήθεια μόνο κατά προσέγγιση την πλησιάζουμε!
Αυτό που σίγουρα κάνει πληρέστερη την ερμηνεία διαφόρων κοινωνικών φαινομένων είναι η σύνθεση διαφορετικών θεωριών ακόμη και εντελώς ανταγωνιστικών ιδεολογικών ρευμάτων.
Λαμπρό παράδειγμα η «προσφορά» του μεγάλου Γάλλου ιστορικού Fernand Braudel:
1) Civilization and Capitalism 15th – 18th Century – 3 volumes
2) The Mediterranean and the Mediterranean World in the Age of Philip II – 2 volumes
Και άλλα: https://www.goodreads.com/author/list/36648.Fernand_Braudel
Επίσης, ιδιαίτερα αξιόλογη είναι η ανάλυση του Κωνσταντίνου Τσουκαλά ο οποίος συνδυάζει με μαεστρία Μαρξιστική σκέψη με μεθόδους Rational Choice Theory στο κεφάλαιο «Free Riders in Wonderland» που περιλαμβάνεται στον τόμο «Greece Prepares for the Twenty-first Century», έκδοση 1995! Με εκπληκτική και καυστική ακρίβεια, ο κ. Τσουκαλάς, εκθέτει τις αδυναμίες της ελληνικής κοινωνίας που σε ιδιαίτερα μεγάλο βαθμό εξηγούν την σημερινή μας κατάντια!
Αυτά για να αλλάξουμε κάπως επίπεδο στην συζήτηση.
http://www.bbc.com/news/election/2017/results
Τὸ νὰ προκαλέσῃς μιὰ φορὰ ἀκαίρως κάλπες, εἶναι παληανθρωπιά. Τὸ νὰ τὸ κάνῃς δύο φορές, χρειάζεται ταλέντο. Κατὰ παραφθορὰν σχετικοῦ λογίου τοῦ Τσῶρτσιλλ.
Τὰ συστημικὰ κόμματα ὑποκλίθηκαν στὶς μπαροῦφες τῶν «ἀντισυστημικῶν» καὶ τοὺς πῆραν 14,5 ποσοστιαῖες μονάδες. Μόνον ποὺ στὴν φούρια τους γιὰ τὸ ποιό θὰ εἶναι πιὸ «σκληρὸς» στίς διαπραγματεύσεις μὲ τοὺς ὑπανθρώπους (συνθηματικῶς καὶ πολιτικῶς ὀρθῶς τοὺς λένε «γραφειοκράτες») ἀπὸ τὴν «ἠπειρωτικὴ» Εὐρώπη κατέληξαν νὰ μὴν βγάλῃ οὔτε τὸ ἕνα, οὔτε τὸ ἄλλο, πλειοψηφία στὴ Βουλή.