Πότε και ποιοι θα “συνοδεύσουν τη βλακεία στην τελευταία της κατοικία”;

Με μια τριτοκοσμική μέθοδο που πρωτοχρησιμοποιήθηκε πριν 30 χρόνια σε χώρες της Λατινικής Αμερικής, το ΔΝΤ θα εγκρίνει το συφοριασμένο πρόγραμμα. Όρος του, δεν θα μετάσχει χρηματοδοτικά μέχρι τη διευθέτηση του χρέους. Ιδέα Σόιμπλε, πρόταση Ντάισελμπλουμ, έγκριση Πολ Τόμσεν.

Ο τελευταίος ευθύνεται και για την κατά παράβαση του Καταστατικού του ΔΝΤ ένταξη της Ελλάδος στον διαβόητο Μηχανισμό το 2010. Εσχάτως διέρρευσε και η απίστευτης  οικειότητας  επιστολής του υπόδικου Α. Γεωργίου, τότε επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ, προς τον Τόμσεν, για την έκνομη διόγκωση του ελλείματος προκειμένου να προκατασκευαστούν οι προϋποθέσεις του τσουβαλιάσματός μας στο δυσώνυμο «πρόγραμμα διάσωσης». Για την ακρίβεια βιβλικής καταστροφής μας.

Προς εξυπηρέτηση των εκλογικών αναγκών του διδύμου Μέρκελ – Σόιμπλε το ΔΝΤ θυσιάζει και πάλι την Ελλάδα καταπίνοντας το παραμύθι με το οποίο μας πιπίλιζε τόσο καιρό ότι τάχατες θεωρούσε υπέρτατη προτεραιότητά του την διευθέτηση του ελληνικού χρέους. Τί είδους βεβαίως “διευθέτηση” είναι αγνώστων στοιχείων…

Η Γερμανία επιδιώκει να κρατήσει σε ομηρεία την Ελλάδα όχι μόνο ως τις εκλογές τους,  αλλά τουλάχιστον ως το καλοκαίρι του 2018, τέλος του Γ΄ Μνημονίου. Εν το μεταξύ καλπάζει το Δ΄ Μνημόνιο και έπεται το Ε΄.

Ελληνική αβρότητα λένε οι εκάστοτε ιθύνοντες, χρόνια τώρα να μην ζητούμε από τους γερμανούς οφειλέτες να εξοφλήσουν επί τέλους το δικό τους χρέος (Κατοχικό δάνειο, πολεμικές επανορθώσεις)  στο οποίο πρέπει να συνυπολογιστούν και οι τόκοι υπερημερίας, μετρημένοι με το ίδιο μέτρο που μετρούν αυτοί τους τόκους των δανείων. Αβρότητα ή βλακεία στον κύβο;

Αγωνιωδώς ο ποιητής, αναρωτιέται:

«Πότε θ’ ανθίσουν τούτοι οι τόποι

πότε θα ΄ρθουν καινούριοι ανθρώποι

να συνοδεύσουνε τη βλακεία

στην τελευταία της κατοικία» (Νίκος Γκάτσος)

Πότε;

Στο μεταξύ ενώ η πτωχή Ελλάς πληρώνει μέχρι κεραίας τις υποχρεώσεις της στο ΝΑΤΟ η πλουσιότατη Γερμανία τις χρωστά. Γι’ αυτούς είμαστε η μεταμοντέρνα αποικία χρέους…

Μπορούν να μας εξηγήσουν  πώς είναι δυνατόν τις παραμονές της Κρίσης (2009) το χρέος να είναι 295 δισ. € = 129% του ΑΕΠ και το 2016 να ανέβει στα 352 δισ. € = 177% του ΑΕΠ. Διάσωση ή διαβουκόληση γίνεται σε βάρος μας;

Έθεσαν την πραγματική οικονομία μας σε πρόγραμμα αργού θανάτου. Το Διεθνές Ινστιτούτο IMD μάς κατέταξε πρόσφατα μεταξύ 63 χωρών, στην 57^η  θέση ως προς την ανταγωνιστικότητα και έκρινε σε επιδείνωση τους 2 σοβαρότερους δείκτες:  κυβερνητική αποτελεσματικότητα + οικονομική αποδοτικότητα, όπου κατρακυλήσαμε στην 61^η θέση. Δηλαδή είμαστε παρά τρίχα “πάτος”, όπως λένε, παρατρίχα … φαλακρός!

Είναι προδήλως κατεπείγουσα μια νέα εθνική στρατηγική για την κοινωνική και παραγωγική ανασυγκρότηση της  χώρας, με αναγκαιότητα εν όψει των  κλιμακούμενων εξ ανατολών απειλών, την εθνικοαμυντική της διάσταση. Είναι επείγουσα η αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου της οικονομίας, ως ισχυροποίηση της μεταποίησης για την προώθηση διεθνώς εμπορεύσιμων προϊόντων. Αυτά όμως προϋποθέτουν αλλαγή νοοτροπίας και πρακτικής .

Ο Πούτιν παρεδέχθη προχθές ότι η Ρωσία «είναι έτοιμη να πωλήσει S-400 στην Τουρκία». Άρα ο εχθρός εφοδιάζεται με αμερικανικά F-35 και ταυτόχρονα εις πείσμα της αμερικανικής αντίθεσης, και με το ρωσικό υπερόπλο των S-400.

Εμείς τί κάνουμε; Τηρούμε «εκ του μακρόθεν τα γινόμενα», ή σαλπίζουμε πανεθνικό συναγερμό;

Οι διεθνείς τοκογλύφοι και οι πολιτικοί τους τοποτηρητές μάς εκβιάζουν. Ήταν να μην κάνουμε την αρχή. Από κει και ύστερα, μάς έγινε εθισμός η υποχώρηση εις πάσαν ζήτηση. Οι κυβερνώντες συνθηκολογούν διαρκώς και δια της καταλυτικής όπως απεδείχθη δυνάμεως της «καρέκλας», συγκρατούν την κατά άλλα ετοιμόρροπη κοινοβουλευτική τους  πλειοψηφία. Τέσσερα (αριθμός 4) Μνημόνια ως τώρα και καθ΄ οδόν το 5^ο που θα μας φεσώσει (φέσι μάς ετοιμάζει, όχι γραβάτα), ο γερμανός τον Αύγουστο του 2018.

Αναπάντητο το ερώτημα ως πότε θα σιγοψάλλουμε, αιδημόνως έστω, τον «εθνικό ύμνο του ραγιά: Δεν μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς»(Στάθης, enikos.gr 1/6/17).

Τα επαναλαμβανόμενα κακουργήματα ισλαμιστών που βυθίζουν στο πένθος και στο φόβο τους κατοίκους των ευρωπαϊκών μεγαλουπόλεων, θα συνεχιστούν καθώς οι κυβερνήσεις περιορίζονται σε ευχολόγια. Οφείλουν να συνειδητοποιήσουν ότι η συλλογική ασφάλεια υπερτερεί των νομικών ελευθεριών.  Γι’ αυτό πρέπει να υπάρξει μέτρο στην ανεκτικότητα. Έχει κατά συνέπεια δίκαιο ο αρθρογράφος της Figaro  (6/6/17) που υποστηρίζει ότι: « Πρέπει να δώσουμε τέλος στην εμμονή της πολιτικής ορθότητας και να πάψουμε να πιστεύουμε ότι οι συμβιβασμοί στο κράτος δικαίου αποτελούν το μέλλον του κόσμου μας».

Ο Ισοκράτης συμβούλευε: “Βουλεύου μεν βραδέως, επιτέλει δε ταχέως τα δόξαντα” (Προς Δημόνικον, 34). Να σκέπτεσαι αργά, αλλά να εκτελείς γοργά ό,τι αποφάσισες. Οι έμφοβοι σήμερα Ευρωπαίοι ηγέτες δυστυχώς δεν “βουλεύονται” (=σκέπτονται) καν. Ίσως μάλιστα απλώς «βολεύονται» και οπωσδήποτε δεν υλοποιούν και δη, ταχέως τις αποφάσεις τους.

Ο Αριστοτέλης προσέθετε ότι «αδύνατον τον μηθέν πράττοντα πράττειν εύ»(Πολιτικά VII, 1375Α 21). Είναι δηλαδή αδύνατο να ευτυχεί κάποιος που δεν ενεργοποιείται καθόλου πολιτικά.

Η εκδημία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη υπήρξε αφορμή να μετρηθεί ο λεγόμενος πολιτικός πολιτισμός μας. Οι φίλοι του τον εγκωμίασαν με παράφορο θαυμασμό και οι αντίπαλοι τον έκριναν με αυτολογοκρινόμενη φειδώ. Όλοι στάθηκαν απέναντί του με ιδιαίτερο σεβασμό. Μακάρι η τέτοια στάση τού πολιτικού κόσμου που χρειάσθηκε ο θάνατός για να την επιβάλει, να γίνει κανόνας και στη ζωή. Ειπώθηκαν πολλά για την πληθωρική πολιτική δράση τού ανδρός. Πέραν όμως της πολιτικής, σε μια εποχή βαθιάς κρίσης και δεινής δοκιμασίας της ελληνικής οικογένειας, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ανεδείχθη ο “πατριάρχης” μιας αβραμιαίας οικογένειας. Και αφήνει γι’ αυτό  μέγιστο παράδειγμα προς μίμηση στους επιγενομένους.