Τι είναι αριστερά;

Γράφει ο Ανδρέας Σταλίδης.
Δημοσιεύθηκε στην Εστία, 23 Αυγούστου 2017.

Η έσχατη γραμμή άμυνας των υποστηρικτών της κυβέρνησης συνοψίζεται στη φράση ότι «δεν είναι αριστερά». Το διατύπωσε κατ’ ουσίαν μέχρι και ο ίδιος ο πρόεδρος της ΝΔ κ. Μητσοτάκης σε ομιλία του στην Κομοτηνή τον περασμένο Δεκέμβριο λέγοντας προς το κοινό ΟΝΝΕΔιτών «μην ταυτίζετε τον ΣΥΡΙΖΑ με την αριστερά». Το επανέλαβε προ ημερών η Νίκη Κεραμέως. Όλοι ασχολήθηκαν με την πρώτη φράση της για τους αγώνες της αριστεράς. Οι αγώνες βεβαίως διεξάγονται από την οπτική όσων τους διεξάγουν. Η αντικειμενικότητα περισσεύει. Η επόμενή της φράση όμως ήταν ότι η κυβέρνηση είναι «κατ’ ευφημισμόν αριστερά». Έστω. Ποιος όμως θα μας υποδείξει τελικά ποια είναι η γνήσια αριστερά;

Η πρώτη πράξη της κυβέρνησης ήταν να ανοίξει τα σύνορα θεωρώντας τους κατατρεγμένους μετανάστες ως εν δυνάμει ιδεολογικούς συμμάχους, διότι τα κοινά των ανθρώπων υπερβαίνουν τα έθνη και τις συλλογικές ταυτότητες, σύμφωνα με την αριστερά παντού στον κόσμο. Από τότε προχώρησε και σε άλλους τομείς, για την ακρίβεια σε όλους τους τομείς εκτός των ασφυκτικών ελέγχων της τόϊκας, όπως για παράδειγμα στην παιδεία και στην απόπειρα ελέγχου της Δικαιοσύνης.

Επιστρέφει ουσιαστικά η κυβέρνηση στον πρώτο νόμο του ΠΑΣΟΚ το 1982, για την παιδεία. Επανέρχεται ο λόγος των φοιτητών στη διοίκηση και στο κομματικό αλισβερίσι, το πανεπιστημιακό άσυλο στο όνομα του οποίου έχουν γίνει δεκάδες προπηλακισμοί καθηγητών, ως και ξένων κατόχων του Βραβείου Νομπέλ. Καταργούνται τα συμβούλια διοίκησης των ΑΕΙ στα οποία συμμετείχαν επιφανείς ξένοι καθηγητές με σκοπό να επανεντάξουν τα ελληνικά ιδρύματα στον διεθνή ανταγωνισμό, ενώ έκλεισαν έξι αγγλόφωνα τμήματα που είχαν ιδρυθεί το 2014-15. Ταυτόχρονα, στις δύο πρώτες βαθμίδες καταργείται ο εθνικός ύμνος, η αριστεία θεσμοθετείται ως ρετσινιά μέσω της κλήρωσης των σημαιοφόρων, αφαιρείται ο Επιτάφιος του Περικλέους, μειώνονται οι ώρες των αρχαίων ελληνικών. Και όλα αυτά με το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο να έχει αντικατασταθεί από ένα θολό Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής, το οποίο τα τελευταία χρόνια ασχολείται κατά κύριο λόγο με το μάθημα των θρησκευτικών.

Ως προς τις παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη, στα τέλη Ιουλίου η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων εξέδωσε μία πρωτοφανώς σκληρή ανακοίνωση κατά την οποία «υπουργοί και βουλευτές εκτοξεύουν καθημερινά αστήρικτες κατηγορίες σε βάρος Δικαστών και Εισαγγελέων για μεροληπτικές αποφάσεις και ύπαρξη σκοπιμοτήτων που στόχο έχουν δήθεν την παρεμπόδιση του κυβερνητικού έργου». Ο τόνοι ανεβαίνουν στη συνέχεια όταν γίνεται παραλληλισμός με την Τουρκία. Τον περασμένο Οκτώβριο υπήρξε μία παρόμοια ανακοίνωση δικαστών στην οποία καταγγέλθηκε η «προσπάθεια εκβιασμού του Ανωτάτου Δικαστηρίου». Επρόκειτο για την υπόθεση των τηλεοπτικών αδειών. Η κόντρα μαίνεται μέχρι σήμερα.

Η αδυναμία αντίληψης της στοιχειώδους διάκρισης των εξουσιών ενός δυτικού κράτους και η επαναφορά σε μία παιδεία ισοπεδωτική, χωρίς ιστορική, εθνική και θρησκευτική ραχοκοκαλιά ώστε να στέκεται όρθια στον σύγχρονο κόσμο, φαίνονται να είναι άξονες της σημερινής κυβέρνησης. Έστω ότι δεν συγκροτούν αυτά την αριστερή εκδοχή της εξουσίας, ποιος θα μας πει τι την συγκροτεί και πώς ασκεί εξουσία;