«Ένα φωσάκι σαν αυτά που συντηρούν οι άγνωστες δυνάμεις μες στον ορυμαγδό της ανθρωπότητας, για να τη σώσουν από μια συλλήβδην καταδίκη της» γράφει ο Ελύτης και αποσαφηνίζει:
«Κάτι που με διαφορετική ποιότητα, ή ένταση απαντούμε στις πιο ετερόκλητες φύσεις, έναν Σολωμό ή έναν Βενιζέλο, έναν Κουντουριώτη ή έναν Θεόφιλο, π.χ. -για να περιοριστούμε στον ελληνικό χώρο. Από τέτοια σπάνια φωτεινά σημεία κρέμεται η κλωστή που μας κρατάει πάνω από την άβυσσο» (Η Μαγεία του Παπαδιαμάντη, σ. 17).
Αθόρυβος, αλλά ουσιαστικός και ευθύβολος, ο Αρχιεπίσκοπος Κρήτης Ειρηναίος σε ανάλογο μήκος κύματος παραπέμπει στις πνευματικές ρίζες του Ελληνισμού ως το αποτελεσματικό αντίδοτο της δυστυχώς συνεχιζόμενης έκπτωσης των εθνικών, ηθικών και πολιτικών αξιών μας:
«Όταν ήμουν παιδί, όλοι οι συγχωριανοί μου ακολουθούσαν τον ίδιο δρόμο, της τιμής, της ανθρωπιάς. Τώρα αυτά είναι ξεχασμένα. Αν συνεχίσει ο κόσμος έτσι, είμαι εντελώς απαισιόδοξος. Το «εγώ» και πολλά άλλα είναι μια φυλακή. Ο Θεός μάς έπλασε ελεύθερους ανθρώπους και μας λέει «διαλέξτε το καλό ή το κακό». Είναι δική μας η επιλογή» (Ορθ. Αλήθεια 23/8/17).
Συμμορία ανηλίκων ονόμασε ο τύπος την σπείρα 13χρονων παιδιών που επιδίδονταν κατά σύστημα σε βανδαλισμούς, κλοπές, διαρρήξεις και πλιάτσικο στο σχολικό συγκρότημα της Ηλιούπολης Αττικής.
Είναι ασφαλώς η πιο προχωρημένη εκδοχή εγκληματικότητας, που όμως ταυτόχρονα αποκαλύπτει τη βαθιά κρίση αξιών από την οποία μαστίζεται η κοινωνία μας. Κρίση της οικογένειας, κρίση του σχολείου. Η μεταμοντέρνες ιδεοληψίες, η μανιακή κατεδάφιση των σταθερών του έθνους, οι «έμφυλες ταυτότητες» και άλλα ηχηρά παρόμοια μάς έφτασαν στο χείλος του γκρεμού.
Έχει σημασία και πώς οικογένεια και σχολείο θα παιδαγωγήσουν τους παρεκτραπέντες με αυστηρότητα βεβαίως αλλά και αγάπη.
Η άλλη μάστιγα, τα ναρκωτικά. Ο ΟΚΑΝΑ λειτουργεί ένα πρόγραμμα «υποκατάστασης» στις φυλακές. Προϋπόθεση ένταξης σ’ αυτό η ανίχνευση οπιούχων στα ούρα του εντασσομένου. Αυτό σημαίνει ότι ο υποψήφιος πρέπει να αναζητήσει την ηρωίνη εντός των φυλακών. Εφ’ ω και η τρέλλα του συστήματος με την φωνή ενός θύματος:
«Ήμουν καθαρός και ξαναμπήκα στη χρήση για να μπω στη μεθαδόνη και να έχω τις ευεργετικές διατάξεις» (Καθημερινή, 20/8/17).
Η παγκοσμιοποίηση συγκέντρωσε αυτή τη χρονιά μια διεθνή κατακραυγή που ανησύχησε τους τραπεζίτες. Φοβήθηκαν ότι θα χάσουν τα μυθώδη κέρδη τους. Συσκέφθηκαν και κατέληξαν ότι «τα οφέλη της παγκοσμιοποίησης πρέπει να φτάσουν και σε όσους έχουν μείνει πίσω». Όμως παραδέχονται πως «δεν υπάρχει ούτε γρήγορος ούτε εύκολος τρόπος ώστε να βοηθηθούν αυτοί που είδαν τις θέσεις εργασίας τους να φεύγουν στο εξωτερικό ή αυτοί που αντικαταστάθηκαν από λογισμικό ή από ρομπότ» (Jonathan Spicer-Howard Schneider/ Reuters / «Κ» 25/8/17).
«Η Τουρκία απομακρύνεται με γιγάντια βήματα από την Ευρώπη». Είναι η δήλωση Γιούνγκερ. Βέβαια αυτό δεν είναι είδηση. Ποτέ άλλωστε η γείτων δεν ανήκε ούτε, παρά τα αντιθέτως λεγόμενα από τους ηγέτες της, ήθελε ειλικρινώς να ανήκει, να μετασχηματιστεί δηλαδή σε ευρωπαϊκή χώρα. Η Τουρκία θέλει να είναι Τουρκία. Να εισπράττει, να τσεπώνει και να επωφελείται γενικά και ειδικά από την Ευρώπη. Η Δύση ακριβοπληρώνει με αντάλλαγμα τη χρήση τού ορισμένης γεωστρατηγικής αξίας «οικοπέδου» και την προώθηση των προϊόντων της στα 75 εκατομμύρια των Τούρκων καταναλωτών.
Η Τουρκία ποτέ δεν θέλησε να γίνει Ευρώπη. Τώρα θέλει και να εξισλαμίσει την Ευρώπη- αυτό είναι το «όραμα» του Ερντογάν.
Μέσα σε αυτή την ευρω-τουρκική ατμόσφαιρα το 5ο Ανώτατο Συμβούλιο Συνεργασίας Ελλάδας-Τουρκίας, που πρόκειται να συνέλθει στη Θεσσαλονίκη τον Οκτώβριο ηχεί ως τραγική ειρωνεία. Για ποια συνεργασία μπορεί να μιλήσει ο «σουλτάνος», ο οποίος έχει κάνει γης Μαδιάμ τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, τώρα και τις ευρωτουρκικές;
Ασχημονεί κατά Ελλάδος και Κύπρου. Βρυχάται, ουρλιάζει, χρεμετίζει, γρυλλίζει, σκούζει. Εγράφη ότι ετοιμάζει νέο σκηνικό έντασης με την Ελλάδα. Νέο ή παλαιό, δεν έχει σημασία, αφού είναι διαρκές και συνεχόμενο.
Το πρόβλημα είμαστε εμείς. Όρθιοι επί ποδός, ψυχικά και αντικειμενικά πανέτοιμοι; «Και όσα ημάρτομεν πρότερον νυν αυτά ταύτα προσγενόμενα διδασκαλίαν παρέξει» (Θουκυδίδης ΙΙ, 87). Τα λάθη δηλαδή που διαπράξαμε προηγουμένως να μας γίνουν τώρα πρόσθετο μάθημα!
Την ίδια όμως ώρα ανοίγει τις ροές των (λαθρο)μεταναστών. Η γνωστή ευρωτουρκική συμφωνία είναι απολύτως έωλη. Ο Ερντογάν χρησιμοποιεί το μεταναστευτικό ως όπλο πίεσης κατά της Ευρώπης και ιδίως της Ελλάδος. Δεν πρόκειται να οδηγήσει στο εδώλιο διακινητές ενταγμένους στις διεθνείς σπείρες οργανωμένου εγκλήματος. Αμφιλεγόμενος και ύποπτος ρόλος των ποικιλώνυμων ΜΚΟ αλλοεθνών και εγχωρίων. Ισχύει πάντως γι’ αυτές κάτι πιο προχωρημένο απ’ ό, τι για τους «Αναμορφωτές» του Καβάφη (Εν Μεγάλη Ελληνική Αποικία, 200 π.Χ.):
«Ευτύχημα θα ήταν αν ποτέ / δεν τους χρειάζονταν κανείς»!
Οι περισσότερες τουλάχιστον ΜΚΟ απεδείχθησαν από επιεικώς άχρηστες έως πολλαπλώς επικίνδυνες.
Στο έξοχο «Μυρολόγι της φώκιας» τού Παπαδιαμάντη η ηρωίδα του, η γρια- Λούκαινα μυρολογά τελειώνοντας: «Σαν να’χαν ποτέ τελειωμό / τα πάθια και οι καημοί του κόσμου»! Αλήθεια.
Καλό το «πρώτα λύση στο όνομα» και μετά Ευρωατλαντικοί θεσμοί, αλλά έχει ξεκαθαρίσει και ο ίδιος ο κ. Κοτζιάς ότι λύση στο όνομα δεν μπορεί ποτέ να είναι λύση που περιλαμβάνει το Μακεδονία, ή παράγωγα;
Μόνον οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους.