«Θρησκεία, Πατρίς, Οἰκογένεια»

Τοῦ Γιώργου Κακαρελίδη
Καθηγητοῦ Ἐφαρμογῶν στὴν Ἐπιχ. Ἔρευνα & Στατιστική τοῦ ΤΕΙ Δυτ. Ἑλλάδος

kakarelidis@gmail.com

 Στὴν ἀρχή, εἶχα σκεφθῆ ὑποψήφιους τίτλους, ὅπως πχ “τὶ τὸν κρατᾶτε ἀκόμα ἐκεὶ τόν Βούτση” καὶ ἄλλους, ἀναλόγου περιεχομένου, γιὰ ὅσα ἄθλια δήλωσε ὅπως, μεταξύ ἄλλων «ἠ Ἑλλάδα δεν μπορεῖ νὰ βασίζεται στό Πατρίς, Θρησκεία, Οἰκογένεια …. »(sic).  Διότι ἄν τό τρίτο τῇ τάξει πολιτειακό ὄργανο, καταφέρεται ἱταμῷ τῶ τρόπῳ, ἐνάντια στόν πυρῆνα τὴς συγκρότησης οἱασδήποτε κοινωνίας, τότε κάτι δὲν πάει καλά μέ τό ὄργανο καί τήν κυβέρνησή του. Καὶ προοιωνίζονται δεινά. Ἄς δείξουμε, λοιπόν, σὲ αὐτούς, τί όλέθριες συνέπειες ἔχουν οἱ ἴδιοι οἱ δικοί τους ἀφορισμοί:

Θρησκεία: σημαίνει τὸ ἀξιακό σταθερό σύστημα ἀναφορᾶς μιᾶς κοινωνίας, ἐξωτερικό καὶ ὑπέρτερο οἱωνδήποτε ἀνθρωπίνων δράσεων ἤ συμβάσεων· ὅπως ἀκριβῶς μὲ τὰ συστήματα ἀναφορᾶς τῆς Φυσικῆς.

Βλεπετε, πόσο γελοῖο καταντᾶ, τό θέαμα τῶν βουλευτῶν νὰ ὁρκίζονται γιὰ τὴν τήρηση τοῦ Συντάγματος, στήν … συνείδησή τους, δηλαδή στόν ἴδιο τὸν ἑαυτό τους; Ποὺ δὲν εἶναι ἴδιος! Τό πόσο λάστιχο εἶναι ἡ συνείδησή τους φάνηκε ἀπὸ τὀ ὅτι ψήφισαν ἀνερυθριάστως, ὅλα ὅσα καταργοῦν τὸ Σύνταγμα!!

Χωρίς τέτοιο ἀξιακό θρησκευτικό σύστημα στὸ ὁποῖο ὑπόκεινται ὅλοι, ἡ μόνη λογική συνεπὴς ἐπικράτηση, εἶναι τό «ὅ,τι φᾶμε, ὅ,τι πιοῦμε κι’ὅ,τι ἀρπάξει ὁ κῶλος μας».

Πατρίς: σημαίνει τὴν συγκεκριμένη γῆ τῶν Πατέρων, ὅπου λειτουργεῖ συγκεκριμένος Λαός, συντεταγμένα ὅμως ὡς Κοινωνία καὶ Πολιτεία, ὑπὸ τὸ προαναφερθέν σύστημα ἀξιῶν. Δηλαδή ὡς πολιτισμός, γιὰ τὴν ἑλληνική, τουλαχιστον, λογική περὶ Πολιτείας. Κι’ὄχι ὡς λάας, δηλαδή ἁπλῶς ἀπογεγραμμένος ὑπήκοος.

Βλέπετε γιατί εἶναι γελοῖα, τὰ φληναφήματα περὶ πολυπολιτισμικότητος καὶ τὀ ἀνοικτά σύνορα καὶ τὸ Αἰγαῖο ἀνήκει στά ψάρια του;  Διότι χωρίς Πατρίδα, δηλαδή κανονιστικό πλαίσιο ἐφ’ὅλων (ἰσονομία), ποὺ πᾶντες ὁμονοοῦσι καὶ ἕκαστος προσεπιμαρτυρεῖ,  ὁδηγούμαστε ἀκριβῶς στό δίκαιο τῶν … ψαριῶν. Ὅπου τό μεγάλο τρώει τό μικρό. Σαφές;

Οἰκογένεια: τὸ ἐκ δεσμῶν αἵματος κύτταρο τῆς Πόλεως. Ποὺ ἀναλαμβάνει, ὑπὸ τῶν γονέων, τὴν δημιουργία, θρέψη, προστασία καὶ βασικὴ ἀνατροφή, τῶν μελλοντικῶν ἐνήλικων μελῶν τῆς κοινωνίας καὶ Πολιτείας, ἄνει σχεδόν ἀνταμοιβῆς, δια βίου ἀνασφάλειας καὶ μόνιμου ἄγχους γιὰ αὐτά.

Στὴν οἰκογένεια ἀναπτύσσεται τῷ πρῶτον, ἡ αἴσθηση ἀγάπης, κοινωνίας, ἱστορίας, ἀξιῶν, ἀμφισβήτησης καὶ συμμετοχῆς. Αὐτὸ, ποὺ στὴν γλῶσσα τῶν γιαγιάδων λεγόταν ὁρμἠνεια. Ἁλλά, κυρίως, ἀναπτύσσεται στὸ παιδί, ἡ αἴσθηση ὅτι εἶναι Πρόσωπικότητα κι’ὄχι ἄτομο.

Ἡ κατεδάφιση τῆς οἰκογένειας ὑποσκάπτει τὰ θεμέλια τῆς ἴδιας τῆς Πολιτείας. Ἡ μετατροπὴ μάλιστα τοῦ ἐξ αἵματος (ποὺ ἐγγυᾶται τὴν αὐτόβουλη καὶ έθελόθυτη ὑποχρέωση καὶ θυσία τῶν γονιῶν) σὲ συμβατικό ἐκκολαπτήριο, ἔχει σὰν λογικὴ συνέπεια τὸ νὰ ἀντιμετωπίσθῇ τό τέκνο, σὰν «καταναλωτικό» προϊόν. Μὲ ὅλα τὰ ἐπακόλουθα μιὰς ἐμπορικῆς ὑποχρέωσης. Ὅπως ἀντικατάστασης ἐλαττωματικοῦ ἤ κατευθυνόμενης χρήσης καὶ ὁ νοῶν νοεΐτῳ.

 

Τὸ ὅτι ὁ Πρωθυπουργός δὲν καταλαβαίνει ἀπὸ τέτοια συστήματα, φάνηκε ὅταν κατεδάφισε τήν ρήση τοῦ  Σοφοκλέους «Οὐδὲ σθένειν τοσοῦτον ᾠόμην τὰ σὰ κηρύγμαθ᾽, ὥστ᾽ ἄγραπτα κἀσφαλῆ θεῶν νόμιμα δύνασθαι θνητὸν ὄνθ᾽ ὑπερδραμεῖν» (Σοφ. Ἀντιγ. 453-455), λέγοντας στό Εὐρωκ(υ)νοβούλιο ὅτι ὑπερτερεῖ τό δίκιο τῶν…  ἀνθρώπων. Ἀντί τό ἐντελῶς ἀνάποδο. Πάπαλα τό μεταγενέστερο «Πειθαρχεῖν δεῖ Θεῷ μᾶλλον ἤ ἀνθρώποις» (Πραξ.ε’29). Ἔ, λόγῳ αὐτῆς τῆς μικρᾶς … παρανοήσεως, ὑπετάγη στό δίκιο τῶν ἀνθρώπων· Γερμανῶν, Γάλλων, Τραπεζιτῶν  καὶ λοιπῶν, ὁ ἴδιος καὶ η χώρα.