Γράφει ο Σωτήρης Μητραλέξης, ερευνητικός εταίρος στο Πανεπιστήμιο του Winchester και επίκουρος καθηγητής φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο της Πόλεως, Κωνσταντινούπολη
Αρχίζουμε από την αρχή: το νέο βιβλίο του Γιάνη Βαρουφάκη είναι κατά κυριολεξία ένα μείζονος ιστορικής σημασίας ντοκουμέντο για την ιστορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ελλάδας. Ανεξάρτητα από τη γνώμη του καθενός για τον συγγραφέα του, ή και για το ίδιο το βιβλίο: η πραγματικά ιστορική σημασία της μαρτυρίας δεν τιτρώσκεται από το πώς διάκειται ο καθείς έναντι του Γιάνη Βαρουφάκη.
Το Adults in the Room: My Battle With Europe’s Deep Establishment(Λονδίνο: Bodley Head/Penguin, Μάϊος 2017 — η ελληνική έκδοση θα κυκλοφορήσει τον Οκτώβριο από τις εκδόσεις Πατάκη με τίτλο «Ανίκητοι Ηττημένοι») είναι η εξαντλητικά λεπτομερής εξιστόρηση των μηνών της διαπραγμάτευσης και της υπουργίας Βαρουφάκη, καθώς και τον προεορτίων της. Ο Βαρουφάκης σημειώνει ότι οι περισσότεροι διάλογοι αποδίδονται κατά λέξη, ως απόρροια των ηχογραφήσεων για τις οποίες είχε μεριμνήσει — ως σαφώς όφειλε, δεδομένης της ιστορικότητας των στιγμών και των επιπτώσεων αυτών των διαλόγων για τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων και για την ιστορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ελλάδας. Το αδιαμφισβήτητο της εγκυρότητας της μαρτυρίας Βαρουφάκη θα διασφαλιζόταν εάν, κάποτε, διέρρεαν τα ίδια τα ηχητικά αρχεία.
Και μόνο το παραπάνω επαρκεί, ελπίζουμε, για να καταδείξει την αλήθεια της εναρκτήριας πρότασης. Όμως η σημασία του βιβλίου δεν εξαντλείται εκεί: καταδεικνύεται, με τεχνικές λεπτομέρειες, ο βαθμός στον οποίο η πλευρά Βαρουφάκη είχε ξεχειλίσει την τρόικα και τα Eurogroup με κοστολογημένες κεντρώες, μετριοπαθείς, ενδοσυστημικές και ευρωπαϊκές αντιπροτάσεις,[1] οι οποίες έπρεπε εξ ορισμού να απορριφθούν και να γελοιοποιηθούν στο πλαίσιο ενός ανηλεούς και εκπλήσσουσας χυδαιότητας power game, στο επικείμενο τέλος του δρόμου του οποίου δεν μπορεί παρά να βρίσκεται η διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης όπως την ξέρουμε.
Καταδεικνύεται, επίσης, η προδοσία της πλευράς Τσίπρα και του κόμματος του ΣΥΡΙΖΑ ως προς την υπόσχεση διαπραγμάτευσης που είχε δώσει, και ως προς την ετοιμότητα χρήσης των όπλων που όντως είχε η ελληνική κυβέρνηση μέχρις ενός σημείου (π.χ. μονομερές «κούρεμα» των SMP bonds και τα νομικά προβλήματα που αυτό θα δημιουργούσε για την ΕΚΤ και τη Bundesbank), ήδη από την αρχή — ή τουλάχιστον μετά βεβαιότητος από τον Μάρτιο-Απρίλιο του 2015. Η προδοσία θα προέκυπτε αναπόφευκτα λόγω της πραγματικής ιεράρχησης προτεραιοτήτων του Τσίπρα, παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις του: η ιεράρχηση του Βαρουφάκη έθετε πρώτη την ευρωπαϊκή λύση εντός Ευρώ, δεύτερη και χειρότερη επιλογή το Grexit, αλλά Τρίτη και χείριστη την επέκταση της χρεωκοπίας στο διηνεκές με παράλληλη μνημονιακή χρηματοδότησή της και όρους ισοπέδωσης. Μια τσιπραϊκή αντιστροφή, όμως, της δεύτερης με την τρίτη επιλογή καθιστά την διαπραγμάτευση εξ ορισμού και εξ αρχής εξουδετερωμένη, καθ’ ότι το «όχι» των εταίρων δεν συνεπάγεται μια καταστροφική και γι’ αυτούς επιλογή, αλλά απλώς την συνέχιση του προγράμματος.
Μπορεί κανείς να διαφωνήσει σε χίλια δυο πράγματα με τον Βαρουφάκη. Μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι ακριβώς αυτό που δεν είναι επιθυμητό είναι οι «κεντρώες, μετριοπαθείς, ενδοσυστημικές και ευρωπαϊκές αντιπροτάσεις», ότι ακόμα και η αποδοχή τους θα σήμαινε συνέχιση μιας ευρύτερης καταστροφής αναπόφευκτης δίχως ρήξη (δεν μπορεί όμως κανείς να ισχυριστεί πως αυτές δοκιμάστηκαν και απέτυχαν, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν δοκιμάστηκαν: ο χρόνος δοκιμασίας τους θα ήταν ο πραγματικός χρόνος του μπρα-ντε-φερ της διαπραγμάτευσης, δηλαδή η περίοδος μετά την εισαγωγή των capital controls: αυτό είναι το σημείο και το κόστος απαρχής της πραγματικής διαπραγμάτευσης, όχι της αποτυχημένης ολοκλήρωσής της. Ο Αλέξης Τσίπρας όμως φρόντισε να σφυρίξει το τέλος της διαπραγμάτευσης πριν καλά-καλά αυτή ξεκινήσει.)
Ανεξάρτητα όμως από αυτές τις ενδεχόμενες διαφωνίες, γεγονός παραμένει πως είναι η μετριοπαθής και ενδοσυστημική στάση Βαρουφάκη που, εκ του αποτελέσματος, φανερώνει πληρέστερα την υποκρισία των ίδιων των κανόνων με τους οποίους η Ευρωπαϊκή Ένωση και κυρίως η Ευρωζώνη υποτίθεται πως θεσμίζεται — κάτι που δεν θα φανερωνόταν με μια μαξιμαλιστική στάση. Οι διαφορετικές ομάδες στην ίδια την κορυφή της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ, ο ρόλος ανθρώπων όπως ο Χουλιαράκης και ο Δραγασάκης (ή έστω η εκτίμηση του Βαρουφάκη γι’ αυτόν τον ρόλο), αποτελούν ένα διακριτό πεδίο πολύτιμης συνεισφοράς του βιβλίου.
Κατά τη γνώμη του εδώ γράφοντος, αν κάτι περιγράφει αυτό το βιβλίο, αυτό είναι η κορυφαία στιγμή της απαρχής της αυτοϋπονόμευσης και αποσύνθεσης — ή της επερχόμενης δυσοίωνης περαιτέρω μετεξέλιξης — της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης. Της μετατροπής τους όχι μόνο σε μια ζούγκλα ισχύος, αλλά κυρίως σε μια ανορθολογική, αναποτελεσματική, μη βιώσιμη και άρα καταδικασμένη ζούγκλα ισχύος. Η ανταπόκριση των οργάνων της ΕΕ στην υπαρξιακή κρίση που φανερώθηκε υποδειγματικά με την ελληνική κρίση και με την χρήση της για τον εκφοβισμό άλλων κρατών, καθώς και τα διαφορετικά σχέδια και κατευθύνσεις για το μέλλον της ΕΕ και της νομισματικής ένωσης, συνδυασμένα με τα ωμά στοιχεία-προβλέψεις για το μέλλον (οικονομική και δημογραφική ρώμη, στρατιωτικές προκλήσεις, ευρύτερες γεωπολιτικές μεταβολές, ανεδαφικός, ιδεοληπτικός και φαντασιώδης χαρακτήρας των στοχεύσεων για μαγείρεμα «ευρωπαϊκής εθνικής συνείδησης/ευρωπαϊκού πατριωτισμού»), προοικονομούν το τέλος της. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως αλλιώς εκτυλίσσονται οι ιστορικές εξελίξεις όταν τις διαβάζουμε εκ των υστέρων σε ένα βιβλίο ιστορίας — όπου δεκαπέντε χρόνια μετά σκαμπανεβασμάτων συνοψίζονται σε τρεις αράδες και πέντε ημερομηνίες — και όταν τις βιώνουμε στο εδώ και στο τώρα: ό,τι σήμερα φαίνεται, επί παραδείγματι, ως αντιστροφή της μοίρας που η ΕΕ έχει επιλέξει για τον εαυτό της, π.χ. η νίκη του Μακρόν και η ήττα της Λεπέν, είναι σε ένα βιβλίο ιστορίας απλώς ένα σαμαράκι στη μέση μιας προτάσεως. Επί παραδείγματι: εάν λέγαμε σε έναν πολίτη της ΕΣΣΔ το 1987 πως σε τέσσερα-πέντε χρόνια απλώς δεν θα υπάρχει ΕΣΣΔ, στην καλύτερη περίπτωση θα μας έλεγε πως διαπιστώνει και εκείνος μια αργόσυρτη παρακμή, αλλά εμείς το παρατραβήξαμε…
Είναι ακριβώς σε ένα τέτοιο πλαίσιο που η ανταλάντευτα φιλευρωπαϊκή στάση του Γιάνη Βαρουφάκη προκαλεί αμηχανία στον αναγνώστη που διαβάζει προσεκτικά όσα διαμείβονται στο βιβλίο του (αλλά και σε όσα έχει περιγράψει σε παλαιότερα βιβλία του, όπως τον αμερικανικό ρόλο στην σύλληψη και δημιουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τις στοχεύσεις του). Εάν κάτι αποδεικνύει η μαρτυρία του, αυτό είναι πως η ΕΕ, η νομισματική ένωση και οι θεσμοί τους είναι σε προχωρημένη, ανεπίστρεπτη σήψη, χωρίς δυνατότητα αλλαγών της κλίμακας που θα την μετέτρεπαν σε κάτι όλως άλλο. Όμως, ο Βαρουφάκης διατηρεί έναν ευρωπαϊστικό ιδεαλισμό, ως εάν η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι έστω δυνητικά κάτι άλλο και ονειρώδες, πάνω στο οποίο έχει επικαθήσει η ακραία εξοργιστική κατάσταση την οποία ο ίδιος περιγράφει (Ίσως ο ίδιος θα αντέτεινε πως η διάλυση της ΕΕ θα σημάνει μόνο ένα «μεταμοντέρνο 1930», το οποίο πρέπει πάση θυσία να αποφευχθεί: η παρατήρηση αυτή, όμως, δεν αλλάζει το ανεπίστρεπτο της πραγματικότητας που ο ίδιος με λεπτομέρειες καταθέτει). Στην αμήχανη κατάσταση που περιέρχεται ο αναγνώστης από αυτήν την φαινομενική ασυμμετρία, η μόνη διέξοδος μοιάζει να είναι το να προτείνουμε στον Γιάνη Βαρουφάκη να μελετήσει το βιβλίο του.
Πάντως, εάν κάτι εντυπωσιάζει στα τεκταινόμενα του βιβλίου, αυτό είναι η ηθική ακεραιότητα του Γιάνη Βαρουφάκη, η επιμονή του στα υπεσχημένα, ακόμα και κάτω από μια τρομακτική πίεση. Θα μπορούσε κανείς να αντιτείνει ότι προφανώς εξάγεται από το βιβλίο ενός συγγραφέα αυτό το συμπέρασμα για τον… ίδιον τον συγγραφέα — όμως κάτι τέτοιο δεν ισχύει: το συμπέρασμα προκύπτει από τους διαλόγους, οι οποίοι είναι επαληθεύσιμοι χάρη στις ιστορικές αυτές ηχογραφήσεις και στο ενδεχόμενο να δημοσιευθούν οψέποτε, λήγοντας έτσι την σχετική συζήτηση.
Ο τίτλος αυτού του άρθρου, «Μόνο για Ενηλίκους», δεν είναι μόνον ένα μέτριο λογοπαίγνιο με τον αγγλικό τίτλο του βιβλίου. Περιγράφει μια πραγματική προϋπόθεση για να έχει νόημα η μελέτη του βιβλίου, όποια κι αν είναι η πρότερη θέση/άποψη του αναγνώστη του: οφείλει κανείς να διατίθεται να εξετάσει το ενδεχόμενο της εγκυρότητας της μαρτυρίας του Γιάνη Βαρουφάκη. Εάν οι πολεμικές, μηντιακά διαμεσολαβημένες ανακοινώσεις των διαφόρων δευτεραγωνιστών της υπόθεσης του 2015 έχουν εξ ορισμού ακέραιη εγκυρότητα χωρίς ίχνος διαψευσιμότητας, εάν η συζήτηση για τις ιστορικές στιγμές της Ευρώπης και της Ελλάδος γίνεται με όρους συζήτησης «δερμάτινου τζάκετ, μη-μονόχρωμων υποκαμίσων, ναρκισσισμού, καλωδιωμένων τουριστών», τότε καλύτερα να μη μελετηθεί το βιβλίο. Είναι μόνο για ενηλίκους. Τα μικρά παιδιά μπορούν να πάνε στο διπλανό δωμάτιο, να παίξουν το παιχνίδι των ανακοινώσεων και του αφελούς κοινού τους μαζί με τον Νίκο Παππά και τον Άδωνι Γεωργιάδη.
Μετά την έκδοση αυτού του ιστορικού τεκμηρίου, είναι νομίζω πολύ δύσκολο να συζητήσει κανείς για το τι έγινε το 2015 χωρίς να το έχει πρώτα μελετήσει ενδελεχώς — ακόμα και για να διαφωνήσει, ακόμα και για να το απορρίψει εν όλω. Ο αναγνώστης του βιβλίου, οποιαδήποτε κι αν είναι η θέση του, και κάποιος άλλος που δεν έχει λάβει υπ’ όψη του τη μαρτυρία που αυτό κομίζει μιλούν σίγουρα και αναπόφευκτα διαφορετική γλώσσα: αδύνατον να συνεννοηθούν σε συζήτηση. Γι’ αυτό, αδιανόητη πλέον η μη ανάγνωσή του, η αμέλεια να μελετηθεί ενδελεχώς.
[1] Όπως είχαμε επισημάνει στο κείμενό μας «Επικηρυγμένος λόγω μετριοπάθειας» παρουσιάζοντας το βιβλίο του Βαρουφάκη And the Weak Suffer What They Must? Europe, Austerity and the Threat to Global Stability (Λονδίνο: Bodley Head / Penguin Random House, Απρίλιος 2016), δηλαδή Η Αρπαγή της Ευρώπης – Οι ρίζες της καταστροφικής διαχείρισης μιας αναπόφευκτης κρίσης (Πατάκης), το οποίο είχε γραφτεί πριν την υπουργία Βαρουφάκη, είναι ακριβώς αυτή του η στάση πλήρως υλοποιήσιμων μετριοπαθών αντιπροτάσεων που τον καθιστά ριζοσπαστικά ανεπιθύμητο από το ευρωπαϊκό ιερατείο, καθ’ ότι φανερώνει την ορθοδοξία τους ως αίρεση με τα δικά τους μέτρα και σταθμά, ακολουθώντας την δική τους επαγγελθείσα λογική.
7 comments
@Editor2
Σε μια συνεντευξη του ο Βαρουφακης ρωτηθηκε για το πώς γνωριστηκαν οι γονεις του. Και τι ειπε ο αθεοφοβος; Η μητερα του ηταν λεει μελος ακροδεξιας παρακρατικης τρομοκρατικης οργανωσης, που ειχε στρατολογηθει απο τις μυστικες υπηρεσιες για να πατακολουθει τον Αριστερο πατερα του, και καπως ετσι συναντηθηκαν!
Ρωτηθηκε σε αλλη συνεντευξη για το περιφημο παραλληλο συστημα πληρωμων που θα εστηνε. Επειδη λεει η ΓΓ Δημοσιων Εσοδων Α. Σαββαιδου ηταν ανθρωπος των δανειστων, και ελεγχε τους μηχανισμους εισπραξεων-πληρωμων του Υπουργειου, ειχε ετοιμασει ενα παραλληλο συστημα ηλεκτρονικων πληρωμων, με τη βοηθεια ενος φιλου του……. Καθηγητη Πληροφορικης στα ΤΕΙ, με παραλληλους κωδικους ΑΦΜ για τους πολιτες!
Προφανως ο Γιανης οταν τα ελεγε αυτα ηταν σε κατασταση παρακρουσης: Ποιος τον εμποδιζε με μια απλη ΠΝΠ να αλλαξει τη Σαββαιδου και τον Στουρναρα, αντι να καταφευγει σε αυτες τις απιθανες μεθοδους;
Οπως καταλαβαινετε Editor2, ο Γιανης ειναι μαλλον μυθομανης! Ωστοσο επειδη ξερουμε καλα τους πρωταγωνιστες, γνωριζουμε πχ οτι αρκετα απο τα απιστευτα που αποδιδει στον Τσιπρα, τους ΣΥΡΙΖΑίους και τον Καμμενο πρεπει να ειναι αληθινα. Το προβλημα του βιβλιου ειναι ακριβως οτι ουδεις γνωριζει που τελειωνει η αληθεια και αρχιζει το ψεμμα, ή ποσο μεγαλη δοση παραμυθιων εχει ανακατεψει ο Γιανης με τα πραγματικα γεγονοτα, ωστε αφενος να (αυτο)δικαιωθει, αφετερου να κανει συναρπαστικοτερη την αφηγηση του……….
Βεβαια ο Στουρναρας ειναι ακομα μεγαλυτερος μυθομανης απο τον Βαρουφακη. Τι ειπε ο αθεοφοβος; Οτι επειδη ακουσε για το επικειμενο “ντου” των ΣΥΡΙΖΑιων στο Νομισματοκοπειο, συνεννοηθηκε λεει με τον Πακη Παυλοπουλο και πρωην Πρωθυπουργους και εφτιαξε ενα….firewall για να το αποτρεψει!
https://www.thepressproject.gr/article/87539/Stournaras-Etoimazan-rififi—Lafazanis-Eseis-kanate-to-rififi
Δηλαδη με ποιον ακριβως τροπο το….στουρναρειο τειχος θα εμποδιζε τους αστυνομικους που θα εστελνε ο Λαφαζανης για να αρπαξουν τις δεσμιδες με ρα δισεκατομμυρια;
Φυσικα ολα αυτα ειναι μπαρουφες. Τα χαρτινομισματα αυτα δεν ειχαν μπει στην κυκλοφορια, και οι σειριακοι τους αριθμοι ηταν γνωστοι στην ΕΚΤ, η οποια απλως θα τα κηρυσσε πλαστα. Τοσο απλο ηταν……
Ο Βαρουφακης λεει στο βιβλιο του οτι ο ιδιος ενημερωσε τον Τσιπρα για την υπαρξη των παρκαρισμενων δισεκατομμυριων της ΕΚΤ στην ΤτΕ, και εν συνεχεια…..παλι ο ιδιος απετρεψε τον Τσιπρα απο το να τα αρπαξει, παρολο που ο τελευταιος το σκεφτοταν σοβαρα!
Οπως ειπα πριν, με τους τυπους αυτους ειναι αδυνατον να ξερει κανεις πού τελειωνει το ψεμμα και αρχιζει η αληθεια. Ας ελπισουμε καποτε να τα μαθουμε απο ανεξαρτητες πηγες.
Διάβαζα το κείμενο και δεν μπορούσα να πιστέψω ότι έβλεπα τον συγκεκριμένο αρθρογράφο ως συγγραφέα του. Τι να πω, χάνω πάσα ιδέα για κάποιον που εκτιμούσα.
Αυτό που καταρχάς εκπλήσσει είναι η αποδοχή της μαρτυρίας Βαρουφάκη ως θέσφατου. Σε αντίθεση με τα όσα αναφέρει ο αρθρογράφος, το πρόβλημα δεν είναι να αποδεχθούμε εμείς οι υπόλοιποι το ενδεχόμενο να λέει αλήθεια ο Βαρουφάκης, αλλά το ενδεχόμενο, ο Βαρουφάκης να ΜΗΝ λέει (όλη την) αλήθεια. Ενώ ο αρθρογράφος μας προτρέπει να εξετάσουμε “το ενδεχόμενο της εγκυρότητας της μαρτυρίας του Γιάνη [sic] Βαρουφάκη”, το ερώτημα που τίθεται είναι, εάν ο ίδιος εξέτασε το ενδεχόμενο της μη εγκυρότητας της μαρτυρίας του ανδρός.
Διότι αν είναι έκδηλη μια ελαφρά απογοήτευση του αρθρογράφου για τη μη δημοσιοποίηση των ηχογραφήσεων (οι οποίες να του υπενθυμίσουμε ότι είναι κακούργημα με βάση τους ελληνικούς νόμους – απορώ γιατί δεν έχει διωχθεί μέχρι σήμερα ο Γ.Β. για τις πολλαπλές ηχογραφήσεις που έχει επανειλημμένα ομολογήσει), δεν είναι καθόλου έκδηλος ο λόγος για τον οποίον αρνείται να διερωτηθεί για την “ηθική ακεραιότητα” του Γ.Β. τόσο λόγω των ίδιων των ηχογραφήσεων (εσείς, ηχογραφείτε τους συνομιλητές σας κύριε Μητραλέξη; Αν όχι, γιατί; Ο Γ.Β. γιατί τους ηχογραφεί;), όσο και λόγω της μη δημοσιοποίησης. Ο πιθανότερος, λογικά, λόγος της μη δημοσιοποίησης είναι είτε α) η επιθυμία του ιδίου να μην γίνουν γνωστά τα πάντα και κυρίως τα όσα και ο ίδιος λέει, έτσι ώστε να συντηρήσει μια τεχνητή εικόνα για τον εαυτό του είτε β) η διατήρηση ενός υπονοούμενου εκβίασης έναντι παντός συνομιλητή του, με απειλή μελλοντικής δημοσιοποίησης των συνομιλιών. Ό,τι από τα δύο και να συμβαίνει (πιθανότερο και τα δύο), πλήττουν καίρια την αφήγηση αυτή περί ηθικής ακεραιότητας.
Πέρα από αυτό, όμως, ο αρθρογράφος φαίνεται να έχει παρασυρθεί (άθελά του;) από τις “μετριοπαθείς” προτάσεις Βαρουφάκη, που συνίσταντο στο χάρισμα του χρέους μας (από την Ευρώπη) και στη χρηματοδότηση μιας πολιτικής κρατικών δαπανών (από την Ευρώπη). Διερωτώμαι λοιπόν εγώ: Ο οικονομολόγος Βαρουφάκης δεν είχε να προτείνει μια πολιτική που έπρεπε να ακολουθήσει η ίδια η Ελλάδα; Τι έπρεπε κατά τη γνώμη του να κάνει η Ελλάδα ως Ελλάδα; Να περιμένει τα πάντα από την Ευρώπη;
Δεν αντιλαμβάνεται άραγε ο αρθρογράφος πόσο πολύ Γ΄ κατηγορίας χώρα – ορθότερα: Δ΄ κατηγορίας χώρα – μας κάνει η οικονομική πρόταση Βαρουφάκη; Η Ελλάδα ήταν μέχρι τις 23 Απριλίου 2010 Α΄ κατηγορίας χώρα, χώρα με πλήρη πρόσβαση της αγορές χρήματος. Ο Γ. Παπανδρέου την υποβίβασε μια μία του κίνηση σε Γ΄ κατηγορίας χώρα, ζητώντας εξωτερική βοήθεια για τα δημοσιονομικά, κάτι που έως τότε μόνον μπανανίες έκαναν στο ίδιο επίπεδο με τον Παπανδρέου (οι περιπτώσεις Βρετανίας στην δεκαετία 1970 και ΝΑ Ασίας στη δεκαετία 1990 δεν είναι συγκρίσιμες για πολλούς λόγους). Β΄ κατηγορίας θα ήμασταν εάν ΤΟΤΕ η Ελλάδα έλεγε “λόγω χρεωκοπίας, αναστέλλουμε την ωρίμανση των ομολόγων μας και την καταβολή τόκων και προβαίνουμε σε άμεση και ριζική δημοσιονομική εξυγίανση”, αν δηλαδή υλοποιούσε αυτό που της επέβαλε η συνθήκη του Μάαστριχτ, έστω και εάν αναγκαζόταν να κηρύξει χρεωκοπία. Α’ κατηγορίας θα παρέμενε εάν είχε αποφύγει το Καστελόριζο, το οποίο ήταν μια συνειδητή πολιτική και οικονομική επιλογή Παπανδρέου, καθώς μέχρι και τα τέλη Μαρτίου η Ελλάδα είχε άνετη πρόσβαση στις αγορές χρήματος, έστω και εάν η τότε κυβέρνηση έκαμνε ό,τι μπορούσε για να την υπονομεύσει.
Η πρόταση Βαρουφάκη λοιπόν μας υποβίβαζε μία ακόμη κατηγορία. Σαν να μην μας έφτανε ο εξευτελισμός και η ταπείνωση πέντε (έως τότε) ετών επειδή ακριβώς αρνηθήκαμε να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και είτε να εξυγιανθούμε (με δικές μας δυνάμεις), είτε να χρεωκοπήσουμε (επίσης με δικές μας δυνάμεις), ο Γ.Β. προωθούσε είτε την περαιτέρω διατήρηση του καθεστώτος κηδεμονίας έστω και με ηπιότερη, κατά τη φαντασίωσή του, μορφή (διατήρηση στη Γ΄ κατηγορία), είτε τη χρεωκοπία, πάντα όμως χωρίς τις δικές μας δυνάμεις (υποβιβασμός στη Δ΄ κατηγορία). Διότι ο Γ.Β. παραγνώριζε, εσκεμμένα ή ακούσια δεν γνωρίζει κανείς, ότι η χρεωκοπία μετά το PSI δεν ήταν πια εφικτή να γίνει “με τις δικές μας δυνάμεις”. Θα ήταν μια χρεωκοπία στην οποία θα ήμασταν όμηροι των δανειστών μας, που θα μπορούσαν βάσει του αγγλικού δικαίου ανά πάσα στιγμή να κατασχέσουν σχεδόν κάθε περιουσία του κράτους στην Ελλάδα και στο εξωτερικό – και υπάρχει αρκετή και στο εξωτερικό. Αν δηλαδή μια χρεωκοπία μας ήταν εφικτή και είχε νόημα από οικονομικής (άμεση εξυγίανση) και πολιτικής (διδακτική για το εκλογικό σώμα) απόψεως, το 2015 δεν είχε πια κανένα νόημα, ούτε οικονομικό, ούτε πολιτικό, πέρα από την αδιέξοδη και άκρως εφήμερη ικανοποίηση αντιμνημονιακών απωθημένων.
Ας μην μιλήσουμε δε καν για τις καταλυτικές συνέπειες μιας χρεωκοπίας το 2015, που πλέον λόγω της έλλειψης κεφαλαίων και ρευστότητας από το ελληνικό τραπεζικό σύστημα θα αντιμετώπιζε τεράστιες ελλείψεις σε αγαθά και πρώτες ύλες. Κάποιοι έλεγαν “θα έχουμε πάντοτε φέτα και λάδι”, αλλά γνωρίζουν ότι τη μαγιά για τη φέτα την εισάγουμε και τα δακοκτόνα φυτοφάρμακα για τις ελιές επίσης; Όπως και το πετρέλαιο για τα τρακτέρ και για τη μεταφορά των πρώτων υλών και των προϊόντων;
Απέναντι σε όλα αυτά ο Γ.Β. δεν διατύπωσε ποτέ την παραμικρή πρόταση. Την παραμικρή οικονομική πρόταση. Το μόνο που είχε να προτείνει ήταν ηλεκτρονικά IOUs, που επειδή θα αντιπροσώπευαν χρεώγραφα ενός άκρως χρεωκοπημένου κράτους (και δεν θα ήταν νόμισμα κεντρικής τράπεζας) θα ήταν μη ανταλλάξιμα στο εξωτερικό. Σε εποχές παγκοσμιοποίησης το μέσο πληρωμής δεν μπορεί να εξαντλείται σε εσωτερική μόνον χρήση και ο Γ.Β. με το περίφημο σχέδιό του ΔΕΝ αντιμετώπιζε το καίριο ερώτημα των διασυνοριακών πληρωμών. Θα πλήρωνε το κράτος ίσως για μια φορά μισθούς και συντάξεις με τα ηλεκτρονικά του IOUs και μετά το χάος. Και αυτό που ακόμη και ο καταληψίας του σχολείου του, ο Τσίπρας, το κατάλαβε, ο διαπρεπής οικονομολόγος δεν το κατάλαβε;
Τι να πούμε όμως όταν μια ολόκληρη κοινωνία αφέθηκε να θαυμάζει το λαχούρ πουκάμισο, του οποίου την άθλια αισθητική οι σημερινοί όψιμοι απολογητές του θέλουν να μας επιτιμήσουν κιόλας επειδή εξάγουμε τα συμπεράσματα που η ίδια αυτή η άθλια αισθητική μας οδηγεί να εξάγουμε.
Διατείνεται ο αρθρογράφος ότι ο Βαρουφάκης ζητούσε “τήρηση των υπεσχημένων” εξ ου και η ηθική ακεραιότης. Ποιων υπεσχημένων; Η Ευρώπη υποσχέθηκε μείωση (όχι άφεση) χρέους ΑΦΟΥ ολοκληρώσουμε επιτυχώς το β΄ Μνημόνιο και ΑΝ χρειάζεται. Εμείς ούτε ολοκληρώσαμε το β΄Μνημόνιο (κάναμε τεσσεράμιση και όχι πέντε αξιολογήσεις, με ευθύνη και Βαρουφάκη και όχι μόνον Τσίπρα, που ομοθύμως ανέτρεψαν την κυβέρνηση Σαμαρά πριν την ολοκληρώσει), αλλά ούτε και πράγματι το χρειαζόμασταν, διότι επί κυβερνήσεως του επαράτου Σαμαρά το χρέος είχε μπει σε “τροχιά βιωσιμότητας”, για να χρησιμοποιήσουμε την ακριβή έκφραση του ΔΝΤ, όπως απέδειξαν και οι άκρως επιτυχημένες (σε αντίθεση με την τωρινή) δύο έξοδοι της Ελλάδας στις αγορές μέσα στο 2014.
Διατείνεται ο αρθρογράφος ότι ο Βαρουφάκης είχε “μετριοπαθείς” και “φιλοευρωπαϊκές” και μη ριζοσπαστικές προτάσεις. Ο πυρήνας της πρότασης Βαρουφάκη ήταν να μας χαρίσουν το χρέος και να μας δώσουν λεφτά για να αυξήσουμε τις κρατικές δαπάνες. Και να τους εκβιάσουμε (τέτοιο ήθος) για να το κάνουν. Ο πυρήνας των προτάσεων Βαρουφάκη στα Eurogroup ήταν τέτοιος που ήταν αδύνατον για την άλλη πλευρά να τις δεχθούν. Ο Γ.Β. δηλαδή συνειδητά εξωθούσε τα πράγματα σε ρήξη, διότι γνώριζε ότι οι “μετριοπαθείς” (για τα δεδομένα βέβαια της δεκαετίας του 1970 και όχι του 2010) προτάσεις του δεν θα γίνονταν δεκτές. Τι έχουμε λοιπόν; Έχουμε κάποιον που υποβάλλει φαινομενικώς “μετριοπαθείς” προτάσεις, που με βεβαιότητα θα απορριφθούν, προκειμένου να πάει σε ρήξη. Δεν έχουμε λοιπόν τίποτε το μετριοπαθείς στις προτάσεις Βαρουφάκη. Έχουμε μια σκόπιμη εξώθηση της Ελλάδας σε χρεωκοπία του χειρίστου είδους, μόνο και μόνο για την ικανοποίηση των ναρκισσιστικών συμπλεγμάτων του ιδίου.
Και έχουμε εντέλει, με τις “μετριοπαθείς προτάσεις” μόνον μια καλοστημένη εξαπάτηση των εκλογέων και της ελληνικής κοινωνίας, στην οποία δυστυχώς υποκύπτει και ο αρθρογράφος, χωρίς να βάζει ούτε ένα ερωτηματικό για την ορθότητα των συμπερασμάτων του, για την ορθότητα της λατρείας του λαχούρ πουκάμισου. Έλεος!
Πολύ “κλέφτες κι αστυνόμους” αφήσαμε τ’ αγοράκια μας να παίζουν στο παρελθόν. (Αλλά, βέβαια, ίσως αυτό να είναι προτιμότερο από τον “διεμφυλισμό” που τους προτείνουμε σήμερα… Ο θεός να βάλει το χέρι του, χανόμαστε μέσα στις κοινωνίες που φτιάξαμε.)
Εξαιρετικό άρθρο. Διάβασα το βιβλίο του Βαρουφάκη και είναι αποκαλυπτικότατο. Ουδείς αμφισβήτησε αυτά που γράφει. Προφανώς, διότι είναι τεκμηριωμένα. Οι παπαγάλοι απλώς ασχολήθηκαν με γαργαλιστικά περιστατικά τύπου “θα πετάξω έξω τον Στουρνάρα κλωτσηδόν”.
ΜΠΑΡΟΥΦΕς ΤΟΥ ΜΠΑΡΟΥΦΑΚΗ………ΞΕΥΤΙΛΑ
Παιδί της Νέας Τάξης πραγμάτων. Σίγουρα αποφεύγοντας ισοπεδvτισμούς, δεν αγνοούμε τα τεχνικής φύσης προτερήματά του. Αλλά σαν ”παιδί τους”, δήλωσε ευθαρσώς πως αγωνίζεται για την επιβολή της τότε λεγόμενης κάρτας ( παγίδα) του πολίτη, με τα RFID της, την αχρήματη , με μόνο κάρτες για συναλλαγές, κοινωνία κοκ.