του Γιάννη Παπαθανασίου* Εάν επιχειρήσετε να ζητήσετε από κάποιον να ιεραρχήσει τους βασικότερους κινδύνους για την ασφάλεια του πλανήτη, είναι δεδομένο ότι μέσα στις πρώτες θέσεις, αν όχι στην πρώτη, θα συμπεριλάβει την Βόρεια Κορέα. Και πράγματι το κράτος-φέουδο του Κιμ Γιονγκ Ουν αποτελεί καζάνι που βράζει κι οποιαδήποτε στιγμή μπορεί να εκραγεί επιφέροντας τον όλεθρο σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης. Είναι, επίσης, ένα απ’ τα τελευταία απομεινάρια των Λαϊκών Δημοκρατιών, οι οποίες για μισό και πλέον αιώνα εφαρμόζοντας τις αιματοβαμμένες ιδεοληψίες τους κατέστρεψαν τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων.
Η εχθρότητα της Β. Κορέας απέναντι στην Αμερική και γενικότερα σε όλο τον Δυτικό μη κομμουνιστικό κόσμο έχει τις ρίζες της στον Κορεατικό Πόλεμο, ο οποίος διεξήχθη αμέσως μετά την λήξη του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, όταν πρόεδρος της ήταν ο παππούς του Κιμ Γιονγκ Ουν. Ο εξοπλισμός της, ωστόσο, με πυρηνικά όπλα ήταν αυτός που κατέστησε σαφές παγκοσμίως ότι η περίπτωσή της διαφέρει ριζικά από αυτές του Ιράκ και του Αφγανιστάν και ότι μία απλή επεμβατική επιχείρηση συνδυασμένη με εμπάργκο δεν θα είναι αρκετά για να την καταβάλουν. Σημείο αιχμή, πάντως, για την βορειοκορεάτικη επιθετικότητα αποτέλεσε η άνοδος στην εξουσία του σημερινού της ηγέτη, ο οποίος φαντάζει ως ο πιο αδιάλλακτος και συνάμα αποφασισμένος γόνος της οικογένειας των Κιμ. Ενδεικτικές είναι, άλλωστε, και οι τέσσερις επιβεβαιωμένες πυρηνικές δοκιμές που έχει επιχειρήσει απ’ το 2013 κι έπειτα.
Σίγουρα, ο Κιμ Γιονγκ Ουν διαθέτει κάποια σημαντικά πλεονεκτήματα που του δίνουν, ή θεωρεί πως του δίνουν, την δυνατότητα να προκαλεί τις Η.Π.Α.. Αρχικά, κληρονόμησε απ’ τον πατέρα του έναν τεράστιο κι άριστα εξοπλισμένο στρατό. Ο βορειοκορεατικός στρατός είναι αριθμητικά ο τέταρτος μεγαλύτερος στον κόσμο, ενώ διαθέτει και πυρηνικά όπλα. Ταυτόχρονα, η συνεχής προπαγάνδα, συνδυασμένη με την σκληρή κρατική καταστολή, έχει δημιουργήσει έναν λαό τυφλά προσηλωμένο στον ηγέτη του και γεμάτο μίσος για την ιμπεριαλιστική Δύση. Επίσης, η Β. Κορέα γνωρίζει ότι ενδεχόμενη πυρηνική επίθεση εναντίον της, ως αντίποινο σε κάποια δική της πρόκληση, θα κατέστρεφε επιπλέον εδάφη πολλών χωρών, μεταξύ των οποίων και νατοϊκών. Ως εκ τούτου μια τέτοια επίθεση από διπλωματικής άποψης θα ήταν δύσκολα πραγματοποιήσιμη. Αλλά και σε γεωστρατηγικό επίπεδο ο Κιμ δεν είναι εντελώς απομονωμένος όπως θα ήταν λογικό, ιδιαίτερα μετά τα επικίνδυνα παιχνίδια του με την πυρηνική ενέργεια. Η επαμφοτερίζουσα στάση της Ρωσίας, η οποία αναζητά συμμάχους, απ’ την μία, και η φιλική ουδετερότητα της μέχρι πρότινος ιδεολογικής συντρόφου Κίνας, απ’ την άλλη, απαλλάσσουν την Β. Κορέα απ’ την διπλωματική μοναξιά που της αρμόζει.
Τεράστια σφάλματα, φυσικά, έχουν διαπραχθεί κι από αμερικανικής πλευράς, ειδικά κατά την περίοδο Ομπάμα. Γενικά, η συμπεριφορά του Κιμ καθορίζεται εν πολλοίς κι από την στάση του αντιπάλου του. Έτσι, είναι δεδομένο ότι ο Βορειοκορεάτης ηγέτης πολύ δύσκολα θα πατήσει το κουμπί εκτόξευσης πυρηνικού πυραύλου εναντίον αμερικανικού εδάφους, εάν γνωρίζει ότι μέσα στο επόμενο λεπτό θα γίνει σκόνη ο ίδιος και όλος του ο λαός. Ωστόσο, η πολιτική ιδεολογία της κυβέρνησης των Δημοκρατικών σε καμία περίπτωση δεν έστελνε τέτοια αποφασιστικά μηνύματα. Αντιθέτως, ο Ομπάμα προέβαινε σε πασιφιστικά κηρύγματα και με κάθε ευκαιρία καταδίκαζε τις υπερατλαντικές εκστρατείες . Ταυτόχρονα, όμως, μέσω του ΝΑΤΟ απαγόρευε στις γειτονικές προς την Β. Κορέα χώρες να εξοπλισθούν και να οργανώσουν περαιτέρω τις ένοπλες δυνάμεις τους, προκειμένω να αναλάβουν αυτές την αντιμετώπιση της.
Με την έλευση Τράμπ η αμερικανική στάση διαφοροποιήθηκε αισθητά. Ο νέος πρόεδρος υιοθέτησε εξαρχής μια πιο συντηρητική ιδεολογία, ακολουθώντας πολιτική απομόνωσης. Ξεκαθάρισε, λοιπόν, ότι θα επιτρέψει σε κράτη όπως η Ιαπωνία κι η Νότια Κορέα να εξοπλισθούν ανεξάρτητα, ώστε να αποτελέσουν αντίβαρο στην βορειοκορεατική εξάπλωση. Επιπλέον, απέκλεισε το ενδεχόμενο οι Η.Π.Α. Να επιτεθούν πρώτες, καθώς μια τέτοια κίνηση θα ωθούσε την Κίνα με τον υπέρογκο στρατό της στο αντίπαλο στρατόπεδο. Ακόμη, κομβικής σημασίας ήταν και η ρηξικέλευθη κίνηση Τράμπ να ανοιχτεί προς τη Ρωσία, επίσης δυνητικό σύμμαχο της Β. Κορέας.
Στην σύγκρουση του με τον Ρεπουμπλικανό ηγέτη ο Κιμ Γιονγκ Ουν βρήκε ανέλπιστα ένα νέο σύμμαχο. Αυτός δεν είναι άλλος απ’ το σύστημα των Μ.Μ.Ε., που στις προεδρικές εκλογές στήριξε ανοιχτά Κλίντον κι από τότε διατηρεί μία ιδιότυπη διαμάχη με τον Τράμπ. Τα μέσα αυτά επέλεξαν το ευαίσθητο θέμα των σχέσεων με την Β. Κορέα, ως πεδίο κριτικής του προέδρου. Έτσι, δεν διστάζουν να αμφισβητούν την ικανότητα διαχείρισης του προβλήματος απ’ την κυβέρνηση, δημιουργώντας απ’ την μία αίσθημα ανασφάλειας στην κοινή γνώμη κι απ’ την άλλη αίσθημα υπεροχής στον Κιμ.
Επιπρόσθετα, παρακολουθώντας κανείς τόσο τα ξένα όσο και τα ελληνικά Μ.Μ.Ε. εύκολα παρατηρεί μία επικίνδυνη εξίσωση των δύο ηγετών. Με λίγα λόγια οι πυρηνικές δοκιμές και η τυραννία παραλληλίζονται με τις μη πολιτικά ορθές δηλώσεις Τράμπ για το Σάρλοτσβιλ ή ακόμη με τις λανθασμένες στιλιστικές επιλογές της Μελάνια. Το χειρότερο, ομολογουμένως, θα ήταν ο Ασιάτης δικτάτορας να αποκτήσει ερείσματα και υποστηρικτές μέσα στις δυτικές κοινωνίες. Πολύ φοβάμαι ότι σε λίγο καιρό θα βρεθούν δημοσιογράφοι που προκειμένω να μειώσουν τον πρόεδρο των Η.Π.Α. θα δικαιολογούν τον ημίτρελο κομμουνιστή τύραννο, χαρίζοντάς του ηθικό πλεονέκτημα. Αυτή, αν πραγματοποιηθεί, θα είναι η μεγαλύτερη νίκη του Κιμ…
Γιάννης Παπαθανασίου
1 comment
Κύριε Παπαθανασίου,
Προσωπικά θεωρώ ότι η γεωπολιτική σου ανάλυση είναι πολύ εξ απλουστευμένη, αλλά δεν θα επιχειρήσω μια άλλη μακροσκελή παρά να υπογραμμίσω το νέο φρούτο της τελευταίας δεκαετίας το οποίο ακούει στο όνομα ασφάλεια. Με λίγα λόγια προκαλώ ανασφάλεια σε διάφορες περιοχές του πλανήτη με προτεραιότητα σε εκείνες που υπάρχουν οικονομικά ή άλλα γεωπολιτικά συμφέροντα για να σου πουλήσω στην συνέχεια την πολυδάπανη ασφάλεια. Εκτός αν είσαι και εσύ από αυτούς που πίστεψε στα τραγούδια της επταετίας ότι: και ο στρατός μας που πήγε στην Κορέα πολεμούσε για τα ιδανικά, είχε βάψει τους κίτρινους στο αίμα δείχνοντάς του τι θα πει ελευθεριά….