Αθάνατη Βέμπο προκαλείς πάντοτε ρίγη συγκίνησης με τις ηρωϊκές ραψωδίες σου και προσγειώνεις στην αείποτε ωμή διακρατική πραγματικότητα:
«Ποιος το περίμενε στ’ αλήθεια/να βγουν ψευτιές και παραμύθια/και να ξεχάσουν τώρα πια/τα λόγια εκείνα τους/που μας τα λέγαν κάθε βράδυ/απ’ τα Λονδίνα τους».
Και η επωδός για τους πάντοτε επίορκους «συμμάχους»:
«Μα δεν πειράζει, δεν πειράζει/δεν θα το βάλουμε μαράζι/ και δεν θα κλάψουμε/που πάλι μας ξεχάσατε/ γιατί δεν είν’ πρώτη/που μας τη σκάσατε»!
Βεβαίως και δεν θα το βάλουμε μαράζι, αλλά μας παραπειράζει όσο ιδίως επαναλαμβάνεται απ’ αυτούς που προσπορίζονται από μας δωρεάν τεράστια οφέλη. Π.χ. Αμερικάνοι που στην καλύτερη περίπτωση τηρούν ίσες αποστάσεις απέναντι στον εγκληματία (ισλαμιστή Ερντογάν) και τα θύματά του (Ελλάδα-Κύπρο).
Κυριαρχεί τις μέρες αυτές λόγος – αντίλογος για όσα ειπώθηκαν ή δεν ειπώθηκαν, έγιναν ή δεν έγιναν στην πρόσφατη πρωθυπουργική επίσκεψη. Είμαστε με τους νικητές και στον Α’ και στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αλλά μας μεταχειρίζονται ως ηττημένους. Οικονομικά και πολιτικά η ισχυρότερη χώρα στα Βαλκάνια και «κανακεύουν» τους άλλους, που αποθρασύνουν μέχρι σημείου το καθεστώς Ράμα να κυκλοφορεί, υποτροπιάζον για πολλοστή φορά «Γεωγραφικό Άτλαντα της Αλβανίας και των εδαφών της», όπου περιλαμβάνει ως αλβανικά εδάφη Ήπειρο, Δυτική Μακεδονία, Καστοριά, Φλώρινα, Γρεβενά κ.λ.π. Δεν είναι η πρώτη, ούτε η τελευταία πρόκληση του καθεστώτος Ράμα όσο εμείς θα αρκούμαστε σε άνευ αποτελέσματος λεκτικές διαμαρτυρίες. Χρειάζονται αντίμετρα τα οποία να πονούν! Το περισσόν εκ του αφελούς!
Χωρίς πάντως ευρω-αμερικανική στήριξη (δεν αρκεί καθόλου εκείνη του Ερντογάν) και ελλαδική ανοχή το θράσος του Ράμα θα ήταν πανικός του.
Στην Ουάσινγκτον δεν ακούστηκε κιχ. Ούτε ένας λόγος «παρηγορητικός» για τα μείζονα εθνικά μας θέματα. Δεν βλέπουν τις προκλήσεις του ισλαμιστή στο Αιγαίο και στην Κύπρο; Ούτε λέξη και για το βορεινό υβρίδιο των Σκοπίων.
Από πού και ως πού οι Η.Π.Α. ταυτιζόμενες με τον εχθρό μας δεν αναγνωρίζουν τον ελληνικό εναέριο χώρο των 10 ν.μ. και άρα θεωρούν σύννομες τις παραβιάσεις του και την λεηλασία του Αιγαίου; Δεν μπορούσε κατά την εκεί παραμονή Τσίπρα, ή πάντως το ταχύτερον να υπάρξει μια στρογγυλή τράπεζα όπου με όρους εντιμότητας και καλής θελήσεως Έλληνες και Αμερικανοί θα ξεκαθάριζαν άπαξ δια παντός αυτά τα θέματα;
Οι Αμερικανοί γνωρίζουν καταλεπτώς τις έκνομες δράσεις της γείτονος. Για να δράσουν όμως διαφορετικά χρειάζεται να αφυπνισθεί ο κοιμώμενος γίγας, η Ελληνοαμερικανική Ομογένεια. Αλλά ο διεγέρτης (=ξυπνητήρι) βρίσκεται άπραγος στην Αθήνα!!!
Βιώνουμε εποχή παλιμβαρβαρισμού. Προ ημερών ομάδα σημαντικών Ευρωπαίων διανοουμένων (Roger Scruton, Ryszard Legutko, Robert Spaemann, Rémi Brague κ.ά.) υπέγραψαν την «Δήλωση των Παρισίων». Ζητούν με αυτήν «μία Ευρώπη βασισμένη στις χριστιανικές ρίζες της». «Οι προστάτες της ψευδούς Ευρώπης-γράφουν – είναι μαγεμένοι από τις δεισιδαιμονίες της αναπόφευκτης προόδου. Πιστεύουν ότι η Ιστορία είναι στο πλευρό τους και αυτή η πίστη, τους καθιστά αλαζόνες και ανίκανους να αναγνωρίσουν τα ελαττώματα του μετα-εθνικού, μετα-πολιτιστικού κόσμου που κατασκευάζουν. Αγνοούν, ακόμη και αρνούνται τις χριστιανικές ρίζες της Ευρώπης. Ταυτόχρονα, φροντίζουν να μην προσβάλλουν μουσουλμάνους, τους οποίους φαντάζονται ότι θα υιοθετήσουν χαρούμενα τη κοσμική και πολυπολιτισμική τους προοπτική»! (Η επισήμανση του Π. Σαββίδη από τις ΑΝΙΧΝΕΥΣΕΙΣ).
Κάτι για τους ημέτερους ημιμαθείς εθνομηδενιστές: F.-X. Bellamy σε συζήτηση με τον Jacques Julliard (Figaro 20/10/17, μεταφ. Ε. Νιάνιου): «Δεν υπάρχει δήμος (demos) παρά επειδή υπάρχει ένα Έθνος (ethnos)… Χωρίς κοινό πολιτισμό, χωρίς κοινή γλώσσα… δεν υπάρχει Δήμος. Αυτό που ζούμε σήμερα είναι μια κρίση της συγκρότησης του Δήμου…»
Ο Εμμανουέλε Γκράτσι, ο Ιταλός πρέσβης που τα χαράματα της 28ης Οκτωβρίου 1940 επέδωσε στον Ιωάννη Μεταξά το τελεσίγραφο του Μουσσολίνι, έγραψε στο βιβλίο του: «Η αρχή του τέλους, η επιχείρηση κατά της Ελλάδος» (Εστία):
«Μια μεγάλη χώρα (η δική του), αφού εγγυήθηκε αυθόρμητα σε μια μικρότερη χώρα (την Ελλάδα) ότι θα σεβασθεί τα σύνορά της και ότι δε θα αναλάβει την πρωτοβουλία στρατιωτικών μέτρων σε βάρος της, αφού της παρέσχε άφθονες, χωρίς καν να της ζητηθούν, της επιτεθεί, από καθαρό κατακτητικό πνεύμα και πνεύμα βίαιης επιβολής, επικαλούμενη για να δικαιολογήσει την επίθεσή της μηδαμινές και ψευδέστατες προφάσεις». Η Ελλάδα, «διατηρώντας όλες τις δυνάμεις μέχρις εσχάτων, χαλυβδώνοντας όπλα και καρδιές σε μια αρραγή ενότητα, αντιστέκεται νικηφόρα στην επίθεση και καταφέρει στη μεγάλη χώρα βαρύτατες απώλειες αίματος, υλικές, εδαφικές και γοήτρου και δεν υποκύπτει παρά μόνον όταν μια άλλη χώρα, ακόμη μεγαλύτερη από την πρώτη, της επιτίθεται από τα νώτα και τη συνθλίβει».
Και καταλήγει: «Αλλά η σημασία της ιταλοελληνικής συρράξεως είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα ένδοξο κεφάλαιο στην εθνική εποποιία ενός μικρού λαού. Για τις δυνάμεις που εξαπέλυσαν στον κόσμο τη βιβλική μάστιγα του πολέμου, κυνηγώντας ένα όνειρο μεγαλομανίας και στηριζόμενες στην ανικανότητα αντιστάσεως των αντιπάλων τους, η ιταλοελληνική σύρραξη εσήμανε την αρχή του τέλους για τον Άξονα».
Πεντακάθαρες κουβέντες, διαρκούς αξίας.