Γράφει ο Κωνσταντίνος Χολέβας – Πολιτικός Επιστήμων.
Δύο ενδιαφέροντα άρθρα μάς ενημέρωσαν προσφάτως για την προσπάθεια των ψευδοπροοδευτικών να αποδομήσουν την εθνική και παιδαγωγική σημασία της 28ηςΟκτωβρίου. Αναφέρομαι συγκεκριμένα στα άρθρα του καθηγητή Άγγελου Συρίγου στην «Καθημερινή της Κυριακής» (29.10.2017) και του καθηγητή Αθανασίου Γκότοβου στο ιστολόγιο του περιοδικού ΑΡΔΗΝ.
Το επιχείρημα των γνωστών αποδομητών της Ιστορίας μας είναι το εξής: «Οι άλλοι λαοί εορτάζουν το τέλος του Πολέμου, ενώ εμείς εορτάζουμε την αρχή του. Πρέπει να καθιερωθεί ως Εθνική Επέτειος η 12η Οκτωβρίου 1944, ημέρα της Απελευθερώσεως της Αθήνας και να υποβαθμισθεί η 28η Οκτωβρίου 1940».
Στα πολλά και σωστά, που έγραψαν οι προαναφερθέντες αρθρογράφοι, κρίνω σκόπιμο να προσθέσω ορισμένες σκέψεις μου.
1. Δεν είμαστε ο μόνος λαός που τιμά την έναρξη ενός πολέμου. Οι ΗΠΑ στις 4 Ιουλίου (Ημέρα Ανεξαρτησίας) εορτάζουν την έναρξη και όχι τη λήξη του πολέμου κατά των Βρετανών.
2. Η απελευθέρωση κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο δεν έγινε την ίδια ημέρα για όλη την Ελλάδα. Η 12η Οκτωβρίου αφορά μόνο την Αθήνα και καλώς την τιμά ο Δήμος Αθηναίων. Η Θεσσαλονίκη απελευθερώθηκε μετά από δύο εβδομάδες. Η Κρήτη έμεινε υπό γερμανικό ζυγό μέχρι τον Μάιο του 1945. Ενώ η 28η Οκτωβρίου αφορά όλους τους Έλληνες.
3. Τα γεγονότα της απελευθερώσεως συνδέονται με αιματηρές συγκρούσεις μεταξύ Ελλήνων. Πώς να εορτάσουμε ως Πανεθνική Επέτειο την 12η Οκτωβρίου όταν τον Πρωθυπουργό της Απελευθερώσεως, τον Γεώργιο Παπανδρέου, μετά από δύο μόλις μήνες επιχείρησε να τον ανατρέψει ο ένοπλος βραχίων της Αριστεράς; Το 1944 είναι χρονιά διχασμού, ενώ η 28η Οκτωβρίου εκπέμπει μήνυμα ενότητας και νίκης.
4. Το ΟΧΙ είναι μία λέξη-σύμβολο για κάθε Έλληνα. Εκφράζει τη διαχρονική συνέχεια του Ελληνισμού. Συνδέει της νεώτερες γενιές με το ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ του Λεωνίδα, με το ΟΧΙ του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, με την άρνηση των Μεσολογγιτών να παραδοθούν το 1826. Όσοι υποβαθμίζουν την επέτειο του ΟΧΙ υπονομεύουν την συνείδηση της διαχρονικής πορείας του Έθνους.
Δεν είναι μόνο η 28η Οκτωβρίου που αμφισβητείται. Έχουμε δει αντίστοιχη απόπειρα αμφισβητήσεως και της 25ης Μαρτίου. Με ατεκμηρίωτα και ανιστόρητα επιχειρήματα αμφισβητούν αυτό που καταγράφουν δεκάδες πρωταγωνιστές της Επαναστάσεως στα απομνημονεύματά τους. Ότι την ημερομηνία του Ευαγγελισμού τήν είχε ορίσει η Φιλική Εταιρία ως ημέρα του ξεσηκωμού. Οι πρόγονοί μας ήθελαν συνειδητά να ταυτίσουν την Πατρίδα με την Ορθοδοξία, την Παναγία με την Ελευθερία. Αυτή η σύνδεση ενοχλεί τους δήθεν προοδευτικούς. Και λέω «δήθεν», διότι η πραγματική πρόοδος δεν είναι η άρνηση της ιστορικής αλήθειας, αλλά η άντληση δυνάμεων και παραδειγμάτων από το παρελθόν για ένα καλύτερο μέλλον.
Εις πείσμα των αρνητών εμείς θα εορτάζουμε την 28η Οκτωβρίου.
Άρθρο στην ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 5.11.2017
3 comments
1) Ο Γ. Παπανδρέου δεν ήταν πρωθυπουργός της απελευθέρωσης διότι δεν απελευθέρωσε τίποτα. Οι Άγγλοι απλά τον διόρισαν γιατί τους υποσχέθηκε υποταγή. Υπάλληλός τους ήταν. Απόδειξη ότι στον πρώτο λόγο που εκφώνησε στο Σύνταγμα, δεν είπε τίποτα για την Κύπρο. Οι Άγγλοι απαγόρευαν οποιαδήποτε αναφορά. Αυτή η δουλοπρεπής μανία να δοξάζονται Παπανδρέου και Καραμανλής είναι μεγάλο πρόβλημα διότι ουσιαστικά ήταν εχθροί της Ελλάδας και φίλοι των δικών τους μόνο.
2) Οι φιλικοί ήξεραν ότι ο αγράμματος λαός μόνο με την θρησκεία μπορούσε να ενωθεί για την επανάσταση. Μην μεγαλοποιείτε τον ρόλο της εκκλησίας η οποία στο μεγαλύτερο ποσοστό ήταν εναντίον οποιονδήποτε αλλαγών.
Οι φιλικοί, τρεις έμποροι από την Οδησσό, ήθελαν να απελευθερώσουν επιτέλους το εμπόριο κυρίως στις παραδουνάβιες περιοχές. Οι κοτζαμπάσηδες εδώ απλά βρήκαν ευκαιρία με την επανάσταση, να κρατούν τους φόρους για τους ίδιους και να μην τους δίνουν στους Τούρκους. Για τους φτωχούς δεν άλλαξε κάτι.
Σύντροφε aeras αποφασίστε επιτέλους .
Την μια μας λέτε ότι η επανάσταση του 21 ήταν ταξική, την επομένη ότι την έκαναν οι πλούσιοι.
Για τον ρόλο της θρησκείας, τότε και τώρα, κατανοώ ότι κλαίτε που όλοι , από οπλαρχηγοί μέχρι τον Καποδίστρια, είπαν «πρώτα υπέρ Πίστεως και μετά υπέρ Πατριδος επιασαμε τα όπλα».
Για τους φτωχούς, μιλάνε μόνοι τους, τότε και τώρα, δεν χρειάζονται την κηδεμονία του Κόμματος.
Τότε δεν έλεγαν «εξισλαμιστηκε», έλεγαν απλώς «τουρκεψε».
To OXI το είπε ο Μεταξάς και το υλοποίησε ο Ελληνικός λαός. Και δεν είναι λίγο που το είπε, κι ούτε είναι τυχαίο ότι το είπε αυτός και όχι κάποιος άλλος. Γιατί θα μπορούσε κάλλιστα να δεχτεί τις διευκολύνσεις που ζητούσαν οι Ιταλοί (λιμάνια κ.λπ.) και να πει μετά ότι παραμένει ουδέτερος, όπως έκαναν οι Τούρκοι. Όμως, το είπε γιατί έκρινε ότι ήταν προς το συμφέρον των Ελλήνων. Όπως είχε πει όχι πριν στους Γερμανούς που τον θέλαν στον άξονα. Για τον Μεταξά θα ήταν πολύ εύκολο να συμμαχήσει με τα ομοειδή καθεστώτα Γερμανίας και Ιταλίας, ή έστω να τα υποστηρίξει έμμεσα. Δεν το έκανε γιατί αντιλήφθηκε που θα οδηγούσε αυτό για τα συμφέροντα των Ελλήνων. Αντίθετα, 3 χρόνια αργότερα, ο Ζαχαριάδης και ο Σιάντος αποδέχτηκαν το αίτημα του Κ.Κ. Γιουγκοσλαβίας, να παραβιάζουν τον Ελληνικό εθνικό χώρο και να επιχειρούν εντός Ελλληνικής επικράτειας στρατολογώντας Έλληνες σλαβόφωνους. Κι ας είχαν σφοδρές αντιρρήσεις οι Μακεδόνες κομμουνιστές (Τζήμας, Βαϊνάς κ.λπ.). Με τη λογική, ότι δίνουμε γη και ύδωρ στους συμμάχους μας “και τί πειράζει”. Μόνο, που αυτή η επιλογή ακόμα ταλανίζει την Ελληνική πολιτική σκηνή, αφού έκτοτε οι Γιουγκοσλάβοι και οι Σκοπιανοί άρχισαν να εγείρουν διεκδικήσεις στη Μακεδονία. Άρα, το ΟΧΙ του Μεταξά δεν είναι μικρό, και είναι σίγουρο ότι αν δεν ήταν αυτός, θα ήταν άλλη η εξέλιξη. Μπορεί να ήταν δικτάτορας, μπορεί να ήταν αυταρχικός (είχε εξαπολύσει σφοδρές διώξεις κατά των κομμουνιστών και άλλων), αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να ακυρωθεί η εξωτερική του πολιτική. Άλλωστε, είχε προβλέψει ακριβώς το τί θα γίνει αν συμμαχήσουμε με τους Άγγλους και δεν διαψεύστηκε, αφού οι Άγγλοι μπήκαν στην Ελλάδα μετά το θάνατό του, χωρίς να μπορεί να τους συγκρατήσει ο Κορύζης.