«Εν λόγω ελληνικώ που είν’ ο φορεύς της φήμης» (Καβάφης) συνοψίστηκε, συμπυκνώθηκε, «χώρεσε», ολόκληρο το νόημα της Εθνικής Επετείου.
Εν αρχή ην ο λόγος του επισμηναγού της ομάδας ΖΕΥΣ που κατέπληξε με τις αριστοτεχνικές κινήσεις της:
«Το ΟΧΙ της 28ης Οκτωβρίου του ’40 αποτελεί συνέχεια του ‘μολών λαβέ’ του Λεωνίδα. Δείχνει το σθένος και το μεγαλείο της ελληνικής ψυχής. Σ’ αυτή την επέτειο πρέπει να θυμόμαστε ότι οι ήρωες πολεμούν ως Έλληνες. Χρόνια Πολλά, Ελλάδα!».
Και η ακεραίωση του μηνύματος δια στόματος του Προέδρου της Δημοκρατίας ως εκφραστή του Ελληνικού Έθνους:
«Τα φτερά της ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας στέλνουν παντού το μήνυμα του ανθρωπισμού και της ειρήνης. Στέλνουν, όμως, σε κάθε ιταμό εισβολέα το διαχρονικό μήνυμα: «Μολών λαβέ». Το Έθνος μας είναι υπερήφανο για εσάς. Και η Παναγία, η Υπέρμαχος Στρατηγός, να σας συνοδεύει στις πτήσεις σας».
Αυτές οι δύο παράγραφοι συνιστούν την πεμπτουσία του πνεύματος της μεγάλης επετείου. Προτείνουμε να αναπαραχθούν σ’ ένα καλαίσθητο μονόφυλλο και να δοθούν στα σχολεία σε όλα τα Ελληνόπουλα ως «κτήμα ες αεί».
Ερώτηση κρίσεως: «Τί γυρεύει ο Ερντογάν στην Αθήνα;»
Αυθόρμητη απάντηση ό,τι και η αλεπού στο παζάρι! Τα έχει βρει σκούρα με όλους και σε όλα και «ψάχνεται». Πάντως για να πάρει έρχεται, όχι να δώσει. Ν’ αρπάξει θέλει. Το ερώτημα είναι πόσο οι ημέτεροι θα μπορέσουν «αλωπεκίζειν προς ετέραν αλώπεκα», να το παίξουν ικανότερες αλεπούδες, ή εχίνοι (=αχινοί), καθώς «πολλ’ οίδ’ αλώπηξ, αλλ’ εχίνος εν μέγα»!
Αν κρίνουμε πάντως από τις ακατάπαυστες κατεδαφίσεις του (τουρκ)αλβανού στη Χειμάρρα, ούτε «αλωπεκίζουμε», ούτε ως «εχίνοι» λειτουργούμε.
Δεν ξέραμε, ούτε τότε επί Σημίτη, ούτε τώρα τι ακριβώς συζητήθηκε πίσω από τις κλειστές πόρτες του «Οβάλ Γραφείου» για τα μείζονα εθνικά μας και εν γένει για ό,τι μας αφορά. Επί Σημίτη το μάθαμε κατά δόσεις: Ίμια, γκρίζες ζώνες, Μαδρίτη (ζωτικά συμφέροντα και ενδιαφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο), Ελσίνκι (=Χάγη)κλπ. Για τα διαμειφθέντα στη πρόσφατη συζήτηση αρχίζουμε να υποψιαζόμαστε και να «ψηλαφούμε». Ο κ. Κοτζιάς είναι οπωσδήποτε ευφυής. Μας είναι ωστόσο ανεξήγητη η πρεμούρα να λειτουργήσουμε ως επισπεύδοντες στα «βαλκανικά». Ο ΥπΕξ π.χ. δεν έχει ξεκαθαρίσει τη θέση του στο ζήτημα της σκοπιανής ονομασίας. Εμμένουμε ναι, ή όχι, στο «ονομασία χωρίς το Μακεδονία ή παράγωγα;», τη μόνη επιστημονικά, πολιτικά και εθνικά σωστή θέση που υπεράσπισαν και οι ιστορικοί πολιτικοί ηγέτες Κωνσταντίνος Καραμανλής και Ανδρέας Παπανδρέου; Ή έχουμε (παρα)συρθεί στην πολιτικά αφελή και εθνικά επικίνδυνη «θέση» του 2007: «Μακεδονία με γεωγραφικό προσδιορισμό», που μόνο για τους ολιγόνοες δεν σημαίνει σκέτο Μακεδονία και άρα απεμπόληση του αναπαλλοτριώτου δικαιώματος από το οποίο κανείς Έλλην δεν δικαιούται να παραιτηθεί. Ο ΥπΕξ οφείλει ένα δημόσιο ξεκαθάρισμα για να μάθουμε πού και γιατί πάμε.
Οι Η.Π.Α. μάς έβλεπαν ως χθες ως ενιαίο γεωπολιτικό σύνολο με την Τουρκία. Τώρα η Άγκυρα βόσκει σε άλλα βοσκοτόπια. Αυτό σημαίνει γεωπολιτική και γεωστρατηγική μοναδικότητα Ελλάδας – Κύπρου. Ατού διαπραγματεύσιμο και ανταλλάξιμο. Ακριβύναμε πολύ και πρέπει να «πληρωθούμε» ανάλογα. Από την πολιτικοδιπλωματική ικανότητα του πολτικού μας προσωπικού εξαρτώνται όλα. Μας έχουν απόλυτη ανάγκη.
Αντίθετα η Τουρκία είναι σήμερα γεωπολιτικά επί ξύλου κρεμάμενη. Χρειάζεται την Ελλάδα. Ο Ερντογάν αναζητεί στην Αθήνα κάποια «σανίδα σωτηρίας». Οι γείτονες δεν φημίζονται για τιμιότητα λογαριασμών, το ξέρουμε. Αλλά το μήνυμα που θα εισπράξει ο επισκέπτης πρέπει να είναι: άρση τουcasus belli, παύση παραβιάσεων – παραβάσεων στο Αιγαίο, αναγνώριση διεθνούς προσωπικότητας του Οικουμενικού Πατριαρχείου, αλλαγή στάσης στο Κυπριακό, αποτελεσματικός έλεγχος των μεταναστευτικών ροών (το περασμένο τρίμηνο μας έστειλαν 15000 έναντι 3800 το 2016).
Οι ξένοι που γνωρίζουν τους μοναδικούς αρχαιολογικούς θησαυρούς μας τραβούν τα μαλλιά τους διαπιστώνοντας ότι ο ένας μετά τον άλλο αρχαιολογικός χώρος κλείνει, «ελλείψει φυλάκων». Είμαστε κατάπτυστοι. Αν δεν βρίσκουμε άλλο τρόπο πληρωμής του προσωπικού να στείλουμε επιδοτούμενους ανέργους. Ο γράφων φωνάζει, εις ώτα μη ακουόντων χρόνια τώρα, ότι τιμιότερο και αποτελεσματικότερο να μετατραπεί το λεγόμενο επίδομα ανεργίας σε επίδομα εργασίας, έτσι και ο επιδοτούμενος «εργαζόμενος – άνεργος» θα αισθάνεται ότι προσφέρει και έργο θα παράγεται.
Εξ άλλου είναι άκρατος παραλογισμός το κράτος να «ψάχνεται» και για την τελευταία δεκάρα και να απεμπολεί χειροπιαστό εισόδημα από εισιτήρια και αναμνηστικά των οποίων την πώληση έχει περιέργως απαγορεύσει, όπως καταγγέλλει ο αποδεδειγμένος Φιλλέλην, καθηγητής Μίλλερ («Κ» 27/10/17) για τη Νεμέα.
Περί του πεφιλημένου μας δρος Σόιμπλε εξ οικείων (του αντικαγκελαρίου και ΥπΕξ της Γερμανίας Ζίγκμαρ Γκάμπριελ) τα βέλη: «Μετέτρεψε την Ευρώπη σε έναν σωρό από ερείπια, που θα πρέπει τώρα να τα μαζέψουν άλλοι», «Κατάφερε να στρέψει όλα τα κράτη – μέλη εναντίον της Γερμανίας!».
Αυτά για κείνον. Και εκείνος για τους ημετέρους:
«Εγώ ζήτησα από την ελληνική κυβέρνηση να περικόψει τα προνόμια των εφοπλιστών, αλλά αυτή απεφάσισε να περικόψει τις συντάξεις» (Frankfurter Allgemeine).
Η «ιδέα» για τη φορολόγηση του εφοπλιστικού κεφαλαίου είναι ελκυστική, αλλά τα καράβια πλέουν στους ωκεανούς της οικουμένης με σημαίες ευκαιρίας. Άρα άνθρακες ο θησαυρός τους για τον φορολογικό νομοθέτη, Herr Doktor!