Η χώρα και η ηγεσία της μπήκαν εκουσίως δυστυχώς σε μια δοκιμασία που δεν άξιζε να μπουν. Είχαμε εγκαίρως προειδοποιήσει ότι αποτελεί βαρύ λάθος η πρόσκληση και η Κυβέρνηση όφειλε ή να την ακυρώσει ή τουλάχιστον να την αναβάλει, ενώ θέσαμε οξύ το ερώτημα: «Επίσκεψη Ερντογάν – μη τι συλλέγουσιν από ακανθών σταφυλήν και από τριβόλων σύκα;». Όμως για άλλη μια φορά η φωνή μας υπήρξε «φωνή βοώντος εν τη ερήμω». Εμείς θα συνεχίσουμε…
Ο επισκέπτης απέδειξε ότι είναι ο τούρκος της ελληνικής παροιμιογραφίας: «Τούρκον είδες, γρόσια θέλει, κι άλλον είδες και άλλα θέλει»!
Ήρθε να αρπάξει, όχι να στηρίξει τις σχέσεις καλής γειτονίας με την Ελλάδα.
Η επίσκεψη ήταν άκαιρη, αχρείαστη και, πρέπει να ομολογήσουμε, απροετοίμαστη.
Θυμάστε τον αισώπειο μύθο για το γεωργό και το παγωμένο φίδι; Καταμεσίς του χειμώνα ένας γεωργός βρήκε, μας λέει ο Αίσωπος, ένα παγωμένο από το κρύο φίδι. Το λυπήθηκε και το έβαλε στο κόρφο του για να το ζεστάνει. Όταν όμως εκείνο συνήλθε από τη θαλπωρή, δάγκωσε τον ευεργέτη του και τον σκότωσε. «Καλά να πάθω» πρόλαβε να ψελλίσει πεθαίνοντας ο γεωργός «αφού λυπήθηκα τον κακούργο». Ο μύθος δηλοί, επιλέγει ο σοφός μυθογράφος, ότι «αμετάθετοι εισίν αι πονηρίαι καν τα μέγιστα φιλανθρωπεύονται». Οι κακούργοι όσα καλά και να τους κάνεις δεν αλλάζουν…
Όλη η ιστορία, από την ιδέα της πρόσκλησης αυτήν την ώρα σ’ έναν κακό γείτονα που δεν είχε δώσει το απειροελάχιστο θετικό δείγμα αλλαγής συμπεριφοράς, που είναι απομονωμένος και αποδιοπομπαίος από όλους τους συμμάχους και φίλους του, πώς να το κάνουμε, χρειάζεται μεγάλο κουράγιο ή αλλοιώς παροιμιώδης αφέλεια για να τον προσκαλέσεις σε γεύμα.
Είναι γεγονός ότι η ελληνική πλευρά ενήργησε βεβιασμένα και χωρίς να πληρούνται στοιχειώδεις διεθνοπολιτικοί όροι για μια τέτοιας βαρύτητας συνάντηση. Ο επισκέπτης δηλητηρίασε, ή τίναξε στον αέρα από την προηγουμένη της αφίξεώς του το κλίμα με τη συνέντευξή του στον Σκάι. Μετά από αυτήν δεν χρειάζονταν να έρθει για να επαναλάβει τα φληναφήματά του «για αναθεώρηση» ή «εκσυγχρονισμό» της Συνθήκης της Λωζάνης.
Παρά τα κενά τα προ και κατά την έλευση του ξένου ο πρόεδρος της Δημοκρατίας με την καίρια προσλαλιά του έβαλε τον υπερφίαλο επισκέπτη στη θέση του. Αλλά και ο πρωθυπουργός υπήρξε ευθύβολος και αποστομωτικός στις μεγαλαυχίες του τούρκου. Πολιτειακή και πολιτική ηγεσία με την ευγένεια που οι Έλληνες ξενίζουν ανά τους αιώνες τους ξένους έπραξαν και είπαν τα δέοντα. Ο πρωθυπουργός συνέλαβε εξ όνυχος τον λέοντα, όταν κάρφωσε τον συνομιλητή του υπενθυμίζοντάς του ότι στην Κύπρο υπάρχει «Εισβολή, Κατοχή και Εποικισμός». Και όταν του είπε ότι θα μπορούσαμε και εμείς να κάνουμε Ορθόδοξες Λειτουργίες στο τζαμί στο Μοναστηράκι. αλλά από σεβασμό δεν το κάνουμε, ενώ αυτοί προσεύχονται στην εμβλητική για μας Αγία Σοφία.
Ελπίζουμε οι ημέτεροι να προσγειώθηκαν μετά τα συμβάντα και στη Θράκη μας και να κατάλαβαν ότι ο κακογείτων στοχεύει στην κυπροποίηση ή την «καταλωνοποίηση» της Θράκης. Θέλει το σύνοικο μουσουλμανικό στοιχείο να το προαγάγει σε στρατηγική τουρκική μειονότητα, παρότι κάποια στιγμή παραδέχθηκε ότι είναι τρισύνθετη (πομάκοι, ρομά, τουρκογενείς). Αμέσως τώρα πρέπει να ληφθούν γενναίες και αμετάκλητες αποφάσεις για τον περιορισμό των δραστηριοτήτων του Προξενείου στα αυστηρά πλαίσια που ορίζει η Διεθνής Προξενική Σύμβαση.
Πιο προωθημένη η αξίωση των 4 Μητροπολιτών της Θράκης για κλείσιμό του: «Εδώ και δεκαετίες υπερβαίνει τις διπλωματικές αρμοδιότητές του και έχει μετατραπεί σε όπλο άσκησης εθνικιστικής παρέμβασης της Τουρκίας. Αμφισβητώντας την κατοχυρωμένη από την Ελληνική Πολιτεία ανεξιθρησκία, την ελευθερία διακίνησης ιδεών, τα ατομικά δικαιώματα και την ιδιωτική πρωτοβουλία, το τουρκικό προξενείο επιχειρεί με επιθετικές, προκλητικές και ανήθικες πρακτικές να επιτύχει την εργαλειοποίηση των μουσουλμανικών μειονοτήτων, με στόχο τηνομογενοποίησή τους και την μετατροπή τους σε “τουρκική εθνική μειονότητα” καταπατώντας τα δικαιώματα Πομάκων και Αθιγγάνων – Ρομά, και απειλώντας τους μουσουλμάνους που δηλώνουν Έλληνες πολίτες, με την ανεξέλεγκτη δράση του, επιχειρεί να κατακερματίσει την κοινωνία, να υπομονομεύσει το Ελληνικό Κράτος Δικαίου, να αμφισβητήσει την νομιμότητα και την τάξη».
Έπρεπε να γίνει οξύτατη αναφορά στα Σεπτεμβριανά του 1955, τότε που ξερριζώθηκε εγκληματικά ο Ελληνισμός της Πόλης, ενώ παράλληλα ολοκληρώθηκε μετ’ ου πολύ το πογκρόμ κατά του Ελληνισμού της Ίμβρου και Τενέδου.
Ασφαλώς και έπρεπε να τεθεί το θέμα αναγνώρισης της Γενοκτονίας του Ελληνισμού της καθ’ ημάς Ανατολής, Ποντιακού, Θρακικού και Μικρασιατικού. Αυτά είναι ορισμένα από τα κραυγαλέα κενά της προετοιμασίας.
Στο μεταξύ από την Ουάσιγκτον ο απρόβλεπτος Τραμπ άναψε φωτιές στη Μέση Ανατολή μετά την απόφασή του να μεταφέρει την πρεσβεία τους από το Τελ Αβίβ στα Ιεροσόλυμα. Αυτές στην Καλιφόρνια θα τις σβήσουν παρά την έκτασή τους, αλλά η φωτιά από την απόφασή του για την Ιερουσαλήμ μόνο με άμεση ανάκληση μπορεί να σβήσει, πριν η ευρύτερη περιοχή γίνει γη Σοδόμων και Γομόρρας.
Υπενθυμίζουμε ότι το Κογκρέσσο ήδη από το 1995 απέφασισε την μεταφορά αυτή της πρεσβείας από τις 31/5/99. Έκτοτε όμως όλοι οι αμερικανοί πρόεδροι ασκούσαν veto στην εφαρμογή της.
Η Célia Belin, ερευνήτρια στο Brookings Institute, συνέγραψε βιβλίο «Ο Ιησούς είναι Εβραίος για τους Αμερικανούς» (Liberation 7/12/17). Από κει η πληροφορία ότι τη βάση του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος αποτελούν οι Ευαγγελικοί (60-80 εκατ., 26% του πληθυσμού) και από αυτούς 10 εκατ. είναι σιωνιστές, περισσότερο από τους Εβραίους. Έτσι εξηγείται η απόφαση Τραμπ και πολλά άλλα συναφή αμερικανικά…
2 comments
Δυστυχώς οι μέν τούρκοι ΠΟΤΕ δεν ήσαν φίλοι μας αντιθέτως διακατέχονται από το αιώνιο σύνδρομο ότι κατέκτησαν μέν το ελληνικό “Κράτος” λόγω πολεμικής ανωτερότητας, αλλά ποτέ τους δεν κατάφεραν ως λαός νομαδικός και ως εκ τούτου απολίτιστος να σταθούν ισάξια δίπλα στο ελληνικό πολιτισμικό παράδειγμα αντιθέτως έμπλεξαν την κουλτούρα τους με ορισμένα δικά μας στοιχεία και έκαναν ένα “αχταρμά” τον οποίον τώρα μας παρουσιάζουν ως “τουρκικό πολιτισμό”. Η ανεπανάληπτη ιστορική, ιστορικότατη μάλιστα, ευκαιρία του 1919-1922, της οποίας όμοια μάλλον ΔΕΝ πρόκειται -δυστυχώς- να υπάρξει εκ νέου, χάθηκε δια παντός στα ματωμένα νερά του “Quais” της Σμύρνης. Ήταν η μοναδική στιγμή που διαχρονικά η πληθυσμιακή ανωτερότητα της τουρκίας ΔΕΝ ήταν σε θέση να εμποδίσει την Ελλάδα να συντρίψει οριστικά τον εδώ και μια χιλιετία -σχεδόν- τρομερό εχθρό του Ελληνισμού. Τα λόγια μερικών εκ των “συντελεστών” της ήττας του ελληνικού Στρατού κατά την Μικρασιατική Εκστρατεία είναι δυστυχώς προφητικότατα και ακόμα και σήμερα πονάνε στο άκουσμά τους: Όχι μόνον δεν λυπήθηκαν αλλά χάρηκαν για την μικροαστικοτσιφλικάδικη ήττα [μας] στην μικρασία αλλά την επεδίωξαν κι από πάνω. Αν δεν νικόμασταν η Ελλάδα σήμερα [δηλ. τότε στην δεκαετία του ’30 που τα έγραφαν αυτά οι “έλληνες” μπολσεβίκοι] θα ήταν “Μεγάλη Ελλάδα” και η τουρκία πεθαμένη.
“Μπράβο” λοιπόν, εύγε στους κωλαούζους της “οχτωβριανής επανάστασης” που φρόντισαν σήμερα η Ελλάδα να είναι (σχεδόν) πεθαμένη και η τουρκία, …Μεγάλη.
Για να δούμε πότε τα παθήματα θα γίνουν μαθήματα σε αυτόν τον λαό;
Τὸ 1919 ἡ Τουρκία τοῦ Κεμὰλ δέν ὑπερεῖχε πληθυσμιακῶς τῆς Ἐλλάδος. Πληθυσμιακῶς ἦταν περίπου ἰσόπαλη μὲ τὴν Ἑλλάδα. Τά δικά μας διπλωματικά, καὶ ὄχι μόνον, σφάλματα, ἐπέτρεψαν στὸν Κεμὰλ νὰ συμπήξῃ συνασπισμὸ ὅλων τῶν Μωαμεθανῶν τῆς Μικρᾶς Ἀσίας καὶ συμμαχίες μὲ Γάλλους, Ἰταλοὺς καὶ Μπολσεβίκους. Ἐμεῖς καμαρώναμε γιὰ τὴν «ἀποχουντοποίηση» ἁπὸ τὴν τυραννία τοῦ ξενόδουλου δικτάτορα Ἐλευθερίου Βενιζέλου …
Τὸ ἂν χαίρονταν ἢ ὄχι οἱ ὀλιγάριθμοι, τότε καὶ τώρα, κομμουνιστές δεν ἀπαλλάσσει τὴν τότε ἡγεσία, πολιτικὴ καὶ στρατιωτική, καὶ τὸν λαὸ ἀπὸ τὴν ἐνοχή τους. Διότι δὲν θέλησαν νὰ ἀκούσουν οὔτε τὸν Ἐλευθέριο Βενιζέλο, οὔτε τὸν Ἰωάννη Μεταξᾶ, οὔτε κἂν τοὺς ξένους ποὺ ἤθελαν τὴν νίκη τῶν Ἑλλήνων μας καὶ ἦταν, τότε, πολλοί …