Συμφωνούμε με το άσμα της Άλκηστης Πρωτοψάλτη «η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα». Όντως έτσι είναι. Αλλά πόσοι, ιδίως από τις πολιτικές και επιχειρηματικές ελίτ, προβληματίζονται «τί ψυχή θα παραδώσουν;».
Σοβεί εν κρυπτώ και εν μέρει έρχεται στην επιφάνεια μια υπερκινητικότητα για το σκοπιανό. Αυξημένο και πιεστικό ‘ενδιαφέρον’ του διεθνούς παράγοντος να εντάξει τα προβληματικά Δυτικά Βαλκάνια στους ευρωατλαντικούς θεσμούς. Ιδέα του είναι ότι έτσι θα τα ‘σώσει’ από την επιρροή της Μόσχας. Οι Νατοϊκοί πρέπει να αισθάνονται βαρύτατες ενοχές για τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και τον όλεθρο που προκάλεσαν στους κατοίκους των περιοχών αυτών με τις εγκληματικές επεμβάσεις τους.
Είναι φως φανάρι ότι προωθείται ένα διεθνές σχέδιο, όπου οι γείτονες προβαίνουν σε ασήμαντες κινήσεις (π.χ. ο Ράμα δίνει στον Αρχιεπίσκοπο Αλβανίας, μετά 25 έτη θυσιών υπέρ της αλβανικής κοινωνίας, ιθαγένεια, ενώ ο Ζάεφ προσφέρεται να παραιτηθεί εν μέρει από αποκλειστικός κληρονόμος του Μ. Αλεξάνδρου, αφού «πιθανόν ένα κομμάτι αυτής της ιστορίας να ανήκει επίσης στην Ελλάδα»(sic!).
Η παράδοση της Ελλάδος θα έχει ως αντάλλαγμα την «χαλάρωση» της εποπτείας εκ μέρους των δανειστών – δυναστών μας.
Θα θυμίσουμε ότι την εθνική θέση στο σκοπιανό συνόψισε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής – και ταυτίστηκε με αυτήν ο Ανδρέας Παπανδρέου με την παρακαταθήκη «Η Μακεδονία είναι μία και είναι Ελληνική». Αυτό σημαίνει ότι η οποιαδήποτε σύνθετη αποτελεί απατηλή λύση. Θα είναι μιας χρήσεως, για την στιγμή της υπογραφής. Όταν μάλιστα το εύρος εφαρμογής και χωρίς τροποποίηση του σκοπιανού συντάγματος δεν είναι καθολικό και απόλυτο.
Από τις δηλώσεις του πρωθυπουργού (Βελιγράδι 9/12) και του Υπ.Εξ. (ΕΡΤ 19/12) προκύπτει ότι η συμφωνία είναι κομμένη και ραμένη στα μέτρα του Ζάεφ.
Τώρα η εικόνα του πολιτικού μας κόσμου για το ζήτημα είναι επιεικώς απογοητευτική. Ο κ. Μητσοτάκης λόγω προπατορικών αμαρτημάτων – πατρικού (1992) και αδελφικού (2007) – «κολλάει» στη στάση Καμμένου, φοβούμενος ευλόγως ότι, αν ο τελευταίος δεν ενδώσει σε κυβίστηση και εμμείνει σταθερά σ’ αυτό που τώρα δηλώνει, θα του αποσπάσει σοβαρό εκλογικό κομμάτι. Κατά τ’ άλλα καμία μνεία της απόφασης των Αρχηγών τής 13/4/1992 και του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου της Λισαβώνας 26-27/6/92 που απαιτούν «η ονομασία του κράτους αυτού να μην περιλαμβάνει τον όρο Μακεδονία». Με παραλλαγές στο ίδιο μήκος κύματος κινούνται και τα ελάσσονα κόμματα.
Ο λαός πρέπει να αξιώσει το δέον: Ονομασία χωρίς τον όρο Μακεδονία, ή παράγωγα. Εάν «έξωθεν» και «έσωθεν» επιβληθεί η πολιτικά αφελής και εθνικά επικίνδυνη σύνθετη η ήττα μας θα είναι απερίγραπτη, καθώς οι «νικητές» είναι απείρως υποδεέστεροί μας γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά. Από τον τάφο του ο πρώτος σκοπιανός πρόεδρος Κίρο Γκλιγκόροφ (οι διάδοχοί του μας υποχρεώνουν να τον επικαλούμεθα) φωνάζει: «Είμαστε σλάβοι. Έχουμε έρθει στα Βαλκάνια τον 6ο και 7ο αιώνα (…). Δεν γνωρίζω κατά πόσο στις φλέβες μας συνεχίζει να ρέει κάποια σταγόνα αίματος των αρχαίων Μακεδόνων, αλλά ακόμη και έτσι δεν είναι αυτό που δίνει την ταυτότητα του λάου μας»(Απομνημονεύματα, σελ.259).
Γάλλοι (TOTAL) και Ιταλοί (ΕΝΙ) δραστηριοποιούνται ήδη στην Κυπριακή ΑΟΖ. Η Τουρκία όμως μετακινεί πλωτό γεωτρύπανο, λέει στην Ανατολική Μεσόγειο. Οι Κύπριοι, αποφασιστικότεροι των Ελλαδιτών, αντιπαρέρχονται τις απειλές και με την ΕΝΙ επικεντρώνονται ήδη στο οικόπεδο 6 .
Το «παιχνίδι» όμως χοντραίνει. Ο τούρκος Υπ.Εξ. σε μια αντιπαράθεσή του με την αντιπολίτευση που κατηγορεί την κυβέρνηση ότι άφησε 16 «τουρκικά» νησιά στην Ελλάδα, ορίζει τρεις δυνατότητες ανάκτησής τους: α) Διπλωματία. β) Δ.Δ. Χάγης. γ) Στρατιωτική κατάληψη.
Το α΄ είναι άνευ αντικειμένου, για το γ΄ υπάρχει η διαχρονική ελληνική απάντηση «μολών λαβέ»! Το καινούργιο είναι η απειλή της προσφυγής στο Διεθνές Δικαστήριο.
Αυτή προϋποθέτει συνυποσχετικό, δηλαδή αποδοχή της δικαιοδοσίας ένθεν κακείθεν. Τέτοιο δεν υπάρχει, και πιστεύουμε δεν θα υπάρξει, άρα η αναφορά είναι κενή περιεχομένου.
Καμιά χώρα δεν θέτει στην κρίση τρίτων την κυριαρχία της. Κάθε χώρα και κατεξοχήν η ελληνική υπερασπίζεται την εδαφική της ακεραιότητα παντί σθένει. Με την προσφορά και της τελευταίας ρανίδος του αίματός των παιδιών της.
Δεν υπάρχει στο κόσμο σύστημα συλλογικής ασφάλειας. Το ΝΑΤΟ υποτίθεται ότι είναι, αλλά υπερασπίζεται ένα κράτος κατά το άρθρο 5 μόνο σε περίπτωση επίθεσης από μη μέλος. Στις τουρκικές απειλές κωφεύει, διότι προέρχονται από μέλος του. Σοβαρή εθνικοαμυντική θωράκιση, αεροναυτική ισορροπία και σωστές συμμαχίες είναι θεμελιώδεις προϋποθέσεις που πρέπει να πληροί το κράτος που θέλει να είναι ελεύθερο. Η ενεργειακή συνεργασία των 4 (Ελλάς, Κύπρος, Ισραήλ, Αίγυπτος) αξίζει και πρέπει να προαχθεί σε εθνικοαμυντική. Κάτι τέτοιο θα απομονώσει την Τουρκία και λόγω Ισραήλ θα πειθαναγκάζονταν οι Αμερικανοί να αναπροσαρμόσουν τις «αγάπες» τους.
Παραμονές Πρωτοχρονιάς να τελειώσουμε με ένα κρητικό σκαλάθυρμα: «Κλιν-κλου στ’ αρνίθια σας / καλοχρονιά στα ρίφια σας / και καλός χρόνος στην αφεντιά σας». Και επειδή μάλλον δεν έχετε αρνίθια (=κότες) και ρίφια (κατσίκια), ό,τι έχετε και αγαπάτε, να το πολλαπλασιάσετε…