Σε αντίθεση με τις άλλες θρησκείες κέντρο της Χριστιανικής πίστης είναι το πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Το βιβλίο του πατρός Δημητρίου Μπαθρέλλου πραγματεύεται και ανατέμνει τον βλάσφημο ισχυρισμό ενός νεοφανούς θεολογικού ρεύματος το οποίο υποστηρίζει την άποψη ότι ο Ιησούς Χριστός, ο Υιός και Λόγος του Θεού του Ζώντος είχε την «έμφυτη στην ανθρώπινη φύση» τάση να αμαρτάνει και το απέφευγε διαφορετικά δεν θα μετείχε πλήρως την τραγωδίας του ανθρωπίνου γένους και το έργο της ανθρώπινης σωτηρίας θα έμοιαζε με «καλοπαιγμένο θέατρο». Ο πιο γνωστός στον ελλαδικό χώρο που υποστήριξε αυτή τη θέση, μη θεολόγος βέβαια, και αφορίστηκε από το Βατικανό υπήρξε ο Νίκος Καζαντζάκης στο έργο του «Ο τελευταίος πειρασμός».
Στο βιβλίο παρατίθενται κείμενα όχι μόνο των Ελλήνων Πατέρων της Εκκλησίας αλλά και των σημαντικότερων ετεροδόξων προσωπικοτήτων όπως του Θωμά Ακινάτη, του Μαρτίνου Λούθηρου και του Ιωάννη Καλβίνου τα οποία υποστηρίζουν το φύσει αναμάρτητο του ενσαρκωμένου Θεού Λόγου. Αν η αμαρτία είναι στη φύση του ανθρώπου ο προ-πτωτικός άνθρωπος και οι σωσμένοι μετά την τελική Κρίση είναι άραγε κάποιου είδους υπεράνθρωποι;
Η Αγία Γραφή δίνει την απάντηση: Η αμαρτία και ο θάνατος εισήλθαν στην ανθρώπινη ιστορία με την πτώση ο άνθρωπος δημιουργήθηκε από το Θεό χωρίς αυτά και «κατ᾿ εἰκόνα Θεοῦ[1]», και «εἰκὼν τοῦ Θεοῦ τοῦ ἀοράτου[2]» κατά τον απόστολο Παύλο είναι ο Ιησούς Χριστός άρα ο Αδάμ πλάστηκε ως αναμάρτητος σύμφωνα με το πώς θα είναι ο Θεός κατά την ενσάρκωσή του άρα ο Ιησούς δεν είχε εφάμαρτες τάσεις εφόσον « Ἰησοῦς Χριστὸς χθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτὸς καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας»[3].
Το εδάφια που χρησιμοποιούν κυρίως αυτοί οι αθεολόγητοι «θεολόγοι» είναι αυτά που αναφέρονται στους πειρασμούς του Κυρίου στο Σαραντάριο Όρος όπου μετά από σαράντα ημέρες απόλυτης νηστείας ο Χριστός πεινάει και εμφανίζεται ο διάβολος όπου του λέγει να μετατρέψει τις πέτρες του Όρους σε ψωμί για να χορτάσει και το εδάφιο στη Γεθσημανή όπου λέγει ο Κύριος το «πάτερ μου, εἰ δυνατόν ἐστι, παρελθέτω ἀπ᾿ ἐμοῦ τὸ ποτήριον τοῦτο· πλὴν οὐχ ὡς ἐγὼ θέλω, ἀλλ᾿ ὡς σύ.[4]» αλλά και στις δύο περιπτώσεις οι πειρασμοί Του Ιησού δεν είναι εφάμαρτοι αλλά σύμφωνοι με τη Θεανδρική φύση Του.
Η μία περίπτωση έχει να κάνει με το ανθρώπινο ένστικτο της πείνας και η δεύτερη με το ανθρώπινο ένστικτο της επιβίωσης. Το άλλο κατ’ εξοχήν χωρίο που χρησιμοποιείται για να υποστηρίξει την λανθασμένη αυτή θέση είναι το «ὁ Θεὸς τὸν ἑαυτοῦ υἱὸν πέμψας ἐν ὁμοιώματι σαρκὸς ἁμαρτίας[5]» αλλά το κείμενο δεν γράφει εν σαρκί αμαρτίας αλλά ἐν ὁμοιώματι σαρκὸς ἁμαρτίας και εν συνεχεία αναφέρει ο Απόστολος των Εθνών: «κατέκρινε τὴν ἁμαρτίαν ἐν τῇ σαρκί[6]».
Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν ότι οι εφάμαρτες τάσεις του Ιησού δεν δικαιολογούνται πουθενά ούτε βιβλικά, ούτε πατερικά αλλά ενυπάρχουν μόνον στην φαντασία κάποιων «θεολόγων». Σε γενικές γραμμές το βιβλίο του πατρός Δημητρίου αποτελεί μια πληρέστατη απάντηση στο ακανθώδες αυτό ζήτημα που απασχολεί τους θεολογικούς κύκλους. Για αυτό το λόγο πρέπει να διαβαστεί από κάθε άνθρωπο που ασχολείται με τη θεολογία αλλά και από κάθε χριστιανό γενικότερα.
Δημήτριος Β. Βερδελής, ασκούμενος δικηγόρος
*Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό της Χριστιανικής Φοιτητικής Ένωσης Παρεμβολή
[1] Γεν. 5,1
[2] Κολ. 1,15
[3] Εβρ. 13,8
[4] Ματθ. 26,39
[5] Ρωμ. 8,3
[6] Ο. π.