Μύθοι και ήθη της πολυπολιτισμικότητας

αληθεια ποιες εθνοτητες αποτελουσαν την ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ; βεβαια στα 1000 χρονια δεν ηταν οι ιδιες. ποια εθνοτητα ειχε το πιο μεγαλο πληθυσμο; φυσικα λετε οτι ενας πολιτισμος υπηρχε. αλλα κι αυτοσ πρεπει να ηταν φιλτρο των αλλων πολιτισμων. ποια γλωσσα μιλαγε ο απλος λαος ΄; θα ηθελα μια απαντηση απο τον ιδιο αρθρογραφο γιατι τον εμπιστευομαι , ειναι γνωστου κυρους μελετητης, η αν ειναι απο καποιον αλλον, ομως που εχει μελετησει και οχι απο καποιον που εχει διαβασει κατι.

`Οπως κάθε πολυπολιτισμική κρατική οντότητα έτσι και η περιβόητη Ευρωπαική `Ενωση κάποια
στιγμή θα διαλυθεί.Δεν μπορείς να οικοδομήσεις πολιτική με άξονα μόνο τις οικονομικές
σχέσεις και την γεωπολιτική αντίθεση Βορρά-νότου.
Λογικό είναι να υπάρχουν τόσοι και τόσοι ευρωσκεπτικιστές,ειδικά στην πατρίδα μας,από
τη στιγμή που η κομισσιόν επέβαλλε τις συνθήκες Μάαστριχτ και Γκάτ οι οποίες δεν
επιτρέπουν τη πατρίδα μας να κάνει αξιόμαχη παραγωγή και αντ’αυτού είναι υποχρεωμένη να
δέχεται την πληθώρα εισαγόμενων προιόντων που αυξάνουν το έλλειμμα της χώρας.
Νεκτάριος Κατσιλιώτης
Ιστορικός-Εκδότης

Πολυπολιτισμικότης.
Ὁ ὅρος καινοφανής, ἐν χρήσει ἀρχικῶς ὑπὸ τῶν ὁπαδῶν τῆς ἐννοίας αὐτῆς, ἄρα μᾶλλον καὶ ἐφεύρημά των.
Νὰ θεωρήσωμεν ὅτι ἐκφράζει, ἐν ἐσχάτῃ ἀναλύσει, τὴν δυνατότητα συνυπάρξεως ἐν τῇ πλέον συντηρητικῇ ἀντιλήψει, τὴν δυνατότητα ἀλληλοπεριχωρήσεως ἐν τῇ πλέον προωθημένῃ ἢ τὴν δυνατότητα ἐπικαλύψεως ἐν τῇ πλέον ἀκραίᾳ, κάποιων «πολιτισμῶν», οἱ ὁποῖοι μέχρι τώρα ἦσαν ἐν ἀπομακρυσμένῃ ἐπικοινωνίᾳ, ἢ καὶ ἐν ἀπομονώσει.
Εἰς ἐλληνικὰ ὦτα, εἶναι τόσον κακόηχος, τόσον βαρβαρική, ἐκ τῆς ἀθρόας ἐπαναλήψεως ὁμοήχων συλλαβῶν, ὥστε δυνάμεθα νὰ εἴπωμεν ὅτι καὶ μόνον ἐξ αὐτοῦ συνιστᾶ ἐννοιολογικὸν πομφόλυγα. Μὴ λησμονῶμεν ὅτι ἡ Ἑλληνικὴ Λέξις, μέςῳ τῆς ἠχητικῆς της ὑποστάσεως, τῆς ὑπαγωγῆς της εἰς ἀκαταλύτους νόμους φθογγικῆς αἰσθητικῆς, προβάλλει τὰ σημαινόμενά της διὰ τρόπου ἀνταξίου τῆς ἀντιλήψεως τῆς ἀπολυτότητος καὶ τῆς ὄντως προϋπαρχούσης ἰδέας, ἔν τινι κόσμῳ ὑπερβατικότητος, ἄρα καὶ ἀληθείας.
Ὁ ἕλλην λόγος, πρωτίστως ἀναζητεῖ τὴν συμβατότητα πάσης λέξεως ἔναντι τοῦ σημαινομένου, ὑποβάλλει δὲ αὐτὴν εἰς βάσανον ἀντιπροσωπευτικότητος.
Ἡ κ. Ἀρβελὲρ εἶναι σαφὲς καὶ ἐκ τῆς μακρὰς ὐπηρεσίας της ἐν τῇ καθιερωμένῃ εὐρωπαϊκῇ ἐπιστημονικῇ πρακτικῇ, ὅτι ποιεῖται χρήσιν τῆς ἐννοίας, ἐν πνεύματι ἐργασιακῆς ὑποθέσεως. Ἡ παραχώρησις ἐδάφους εἰς ἀδοκίμους ὅρους, συνιστᾶ πέραν τῆς καθημερινότητος τῶν «κοινῶν ἀνθρώπων» καὶ ἐπιστημονικὴν πρακτικήν, διὰ τῆς ὁποίας κάποιοι «ὑποχωροῦντες», δύνανται ἐπὶ τέλους νὰ ἐπικοινωνοῦν.
Ἡ ἐπίγνωσίς της εἶναι σαφὴς καὶ ἐξ ἄλλων φράσεων, τὰς ὁποίας συμβατικῶς χρησιμοποιεῖ προκειμένου νὰ δυνηθῇ μίαν ἐπικοινωνίαν.
Λόγου χάριν, ἡ χρήσις τῆς ἐννοίας Βυζαντινὴ Αὐτοκρατορία, ἀντὶ τοῦ Ῥωμαϊκή, κρατεῖ τὴν κ. Ἀρβελὲρ (καὶ ἡμᾶς) ἐντὸς ἑνὸς διαλόγου ἐπιστημόνων, οἱ ὁποῖοι βολεύονται ἐκ τοῦ κατατεμμαχισμοῦ τῆς ῥωμαϊκῆς ἱστορίας εἰς τὴν ἀπιστεύτου ἀνυποληψίας διαίρεσιν Ῥώμης-Βυζαντίου.
Πολλαὶ ἔννοιαι ἔχουν ὑποστεῖ τοιαῦτα πάθη, δυνάμεθα ὅμως νὰ εἴπωμεν ἀσφαλῶς, ὅσον ἀκόμη περιφέρονται μεταξὺ μας ὑπηρέται τοῦ λόγου, ὅτι αὗται «συνεσχέθησαν, ἀλλ᾿ οὐ κατεσχέθησαν»…
Ἡ ἔννοια πολιτισμός, ὡς ἐκφραστικὴ ἑνὸς γνωσιολογικοῦ, αἰσθητικοῦ, κοινωνικοῦ καὶ ἀξιακοῦ (πρὸς ἀποφυγὴν τοῦ ὅρου ἠθικοῦ) πλέγματος, ὅλων τούτων μαθηματικῶς κειμένων ἄνωθεν σημαντικωτάτου παρονομαστοῦ, ὅστις εἶναι ὁ χρόνος, πάσχει ἐξ ἀρχῆς τὸ ἀνωτέρω πάθος, πρᾶγμα ὑπονομεῦον καὶ τὴν νεολογικὴν ἔννοιαν τῆς πολυπολιτισμικότητος.

…καὶ τίς ἐστιν ὁ γεγραφὼς ὅτι «ἀρχὴ παιδεύσεως ἡ τῶν ὀνομάτων ἐπίσκεψις»; Σωκράτης δ᾿ οὐ λέγει; καὶ περὶ τίνος γράφει Ξενοφῶν, ὅτι ἤρχετο ἀπὸ τῆς τῶν ὀνομάτων ἐπισκέψεως, τί σημαίνει ἕκαστον;
Epict. Diss. 1.17.12.2–5

Ἡ λέξις πολιτισμὸς, μήτηρ τῆς λέξεως πολυπολιτισμικότης, εἶναι ἐπίσης νεολογική, ὡς θὰ καταδείξωμε, προερχομένη ἐκ τῆς πόλεως.
Ἂν τὴν εἶχον χρησιμοποιήςῃ οἱ Ἕλληνες, ἐνδεχομένως δι᾿ αὐτῆς θὰ ἐσήμαινον, εἴτε τὴν συμπεριφοράν, εἴτε τὰς προσκτωμένας ἰδιότητας ἀνθρώπου τινός, ἐκ τῆς ἀνατροφῆς του καὶ τῆς ἐγκαταβιώσεως ἐντὸς πόλεως. Ἀπὸ τοῦδε θὰ κινηθῶμεν ἐντὸς τῆς ἑλληνικῆς καθαρῶς ἀντιλήψεως, ἀποκλείοντες πᾶσαν ὐποταγὴν μας εἰς «ἐργασιακὰς ὑποθέσεις».
Πόλις. Συνοίκησις πολιτῶν, ἤτοι ἀνθρώπων οἱ ὁποῖοι διέπονται κοινωνικῶς ὑπὸ τοῦ πολιτικοῦ προτύπου.
Ποῖον εἶναι τὸ «πολιτικὸν πρότυπον»; Διὰ νὰ ἀποφευχθῇ μία ἐξιστόρησις τοῦ πολιτικοῦ φαινομένου, ὅπερ ἀπαιτεῖ ἐπίπονον καταβύθισιν ἐντὸς τοὐλάχιστον πέντε αἰώνων κλασσικοῦ ἑλληνισμοῦ, τὸ ὁρίζομεν ἀποφατικῶς.
Πολιτισμὸς εἶναι οἱαδήποτε κοινωνική, ἀξιακή, γνωσιολογική, αἰσθητικὴ συν-βίωσις, ἀναπτυσσομένη ἐκτὸς περιβάλλοντος καθεστῶτος θεοκρατίας, ἀπολυταρχίας καὶ ὑπηκοότητος.
Ἄρα, διὰ νὰ γίνωμε σαφέστεροι, πολιτισμὸς δύναται νὰ ἀναπτυχθῇ ΜΟΝΟΝ ἐντὸς πόλεως καὶ ΜΟΝΟΝ τῇ συνδρομῇ πολιτῶν!
Θὰ εἴπῃ βεβαίως κάποιος.
-Καλὰ ὅλα ταῦτα. Πῶς ὄμως ἐπιτέλους θὰ πρέπει νὰ χαρακτηρίσωμε τὸ κεκτημένον τῆς κοινωνικῆς όργανώσεως τῶν δημιουργῶν τοῦ ἀρδευτικοῦ δικτύου τοῦ Νείλου, τοῦ Μεγάλου Σινικοῦ Τείχους κλπ.;
Θὰ ἀπαντήσω ὁλίγον ὑπεροπτικῶς, ἔως ἀναιδῶς.
-Ἀδιάφορον. Ὅλοι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι κατὰ καιροὺς, ἐφαλκίδευσαν τὴν ἔννοιαν τῆς ῥωμαϊκότητος διὰ τοῦ ὅρου Βυζάντιον καὶ μάλιστα τὸ μέγιστον ἐπίτευγμά της, τὴν ἐξελιξιμότητα, ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι καταχρῶνται ἐν τῷ καθημερινῷ λόγῳ τῆς ἐννοίας «διαδικασία», ἥτις ἔχει αὐστηρῶς δικονομικὴν σημασίαν, ἐνῶ ἡ ὀρθῶς σημαίνουσα λέξις εἶναι ἡ «πρόβασις», ἂς μεριμνήσουν καὶ διὰ τὸν «πολιτισμὸν» τῶν Αἰγυπτίων, τῶν Περςῶν, τῶν Σινῶν…
Πολίτης καὶ ὑπήκοος εἶναι δύο ἀντίθετοι ἔννοιαι ὄσον τὸ πῦρ πρὸς τὸ ὔδωρ.
Πολιτισμὸς εἶναι ὑπὲρ πᾶν ἄλλον ἡ ἐκ τῆς ἰδιότητος τοῦ πολίτου ἀπορρέουσα ποιοτικὴ ἐντροπία, ἡ μὴ δυναμένη νὰ παραχθῇ ἔκτινος ἄλλης ἰδιότητος, πολλῷ μᾶλλον ἐκείνης τοῦ ὑπηκόου.
Χρῶμαι τῆς ἐννοίας «ἐντροπία», ἐν πλήρει γνώσει, καθ᾿ ὅτι ὁ πολιτισμὸς ὡς ἀπορρέων ἐκ τοῦ πολιτικοῦ φαινομένου, ἐρείδεται ἐπὶ μιᾶς διαρκοῦς παραγωγῆς θέσεων καὶ ἀντιθέσεων, μιᾶς ἀκαταστασίας, ἀξιακοῦ, γνωσιολογικοῦ, αἰσθητικοῦ καὶ λοιπῶν κοινωνικῶς ἐκδηλουμένων κατηγοριῶν, ἀπολήγων ἄλλοτε μέςῳ μιᾶς γαληνίου προβάσεως, ἄλλοτε μέςῳ αἵματος, καπνοῦ καὶ ἐρειπίων, εἰς μίαν μεγαλειώδη σύνθεσιν.
Τοῦτο συνιστᾶ ἀρμονίαν, ἐκ τοῦ παναρχαίου ῤήματος ἀραρίσκω, ἐξ οὗ καὶ ὁ ἀριθμός, ἡ ἄρθρωσις καὶ πᾶν ὅ,τι τελικῶς συναιρεῖ τὰ διεστῶτα, ἀφοῦ πρῶτον ἔχει διαιρέσει τὰ συνεστῶτα. Οὔτω, ὁ πολιτισμὸς προβαίνει μέςῳ τοῦ γνωστοῦ διαλεκτικοῦ ἐμπεδοκλείου σχήματος, εἰς διηνεκῆ σύνθεσιν, παράγων καὶ παραγόμενος, προάγων καὶ προαγόμενος.
Ἐκ τῶν ἀνωτέρω, θὰ ἠδύνατό τις νὰ παρατηρήςῃ ὅτι ὁ πολιτισμὸς παύει, ἀφ᾿ ἧς στιγμῆς καταλύεται τὸ πολιτικὸν φαινόμενον, διὰ τῆς μακεδονικῆς ἀρχικῶς καὶ τῆς ῥωμαϊκῆς ἐν τέλει πολιτικῆς καταστάσεως.
Ἐδὼ ὅμως παρατηρεῖται τὸ θαῦμα, δηλαδὴ ἡ (φαινομενικὴ) ἐκτροπὴ τοῦ πολιτικοῦ κεκτημένου!
Λάθος! Ἁπλῶς πραγματοποιεῖται κύκλος, τοῦ ὁποίου ἡ ὁλοκλήρωσις τελειοῦται ἐν τῇ καθ᾿ ἡμᾶς ἑλληνορωμαϊκῇ Ἀνατολῇ, τῇ καλουμένῃ καταχρηστικῶς, ἔως σχετλιαστικῶς, Βυζάντιον.
Ἐν τῷ ὑπερόχῳ αὐτῷ γνησίως ΠΟΛΙΤΙΚῼ μηχανισμῷ, ἡ Πόλις, ἥτοι τὸ κοινωνικῶς συν-βουλεύεσθαι καὶ συν-πράττειν, πραγματοῦται μέςῳ ἰσχυρῶν καὶ ἀκαταλύτων μηχανισμῶν στηρίξεως τοῦ κρατικοῦ φαινομένου.
Οἱ δύο φαινομενικῶς ἀπολύτου ἀρχῆς πόλοι, ὁ Αὐτοκράτωρ καὶ ὁ Πατριάρχης, κατ᾿ οὐσίαν ὑπόκεινται εἰς τὰ ἀκατάλυτα ἔκδοχα τῶν παλαίποτε διαλαμψαςῶν, Ἐκκλησίας τοῦ Δήμου, τῆς Ἀπέλλας, τῆς Commitia Curiata, Centuriata καὶ Tributa.
Ὅλα ταῦτα ἔχουν μετα-σχηματισθεῖ ἢ καὶ συσχηματισθεῖ εἰς Ἱππόδρομον, εἰς Τοπικὰς καὶ Οἰκουμενικὰς Συνόδους, εἰς Σχολὰς καὶ Συντεχνίας, εἰς τὰς συνελεύσεις τοῦ στρατεύματος, τέλος δὲ εἰς τὴν πανταχοῦ παροῦσαν Σύγκλητον. Ὅλα ταῦτα, ἄλλοτε ἀλληλοσυγκρουόμενα, ἄλλοτε συνεργαζόμενα, διαπομπεύουν αὐτοκράτορας, ξυρίζουν πατριάρχας, μεγαλύνουν ἢ κατεδαφίζουν κραταιοὺς ἀπολυτάρχας.
Ὅλα ταῦτα, ὄντως ἀπέχουν ἐκ μιᾶς συνάξεως πολιτῶν-ὀπλιτῶν τῶν Ἀθηνῶν τοῦ Περικλέους, πλὴν ὅμως ἀποτελοῦν τὴν ἐξελικτικὴν ἀπόληξιν τοῦ κεκτημενου αὐτοῦ, ἑνὸς κεκτημένου ἀπολύτως συνυφασμένου πρὸς τὴν ἰδιότροπον φύσιν τοῦ Ἕλληνος, εἴτε οὗτος διὰ βοῆς ταπεινοῖ τὸν Ἀγαμέμνονα, εἴτε ζητεῖ τὴν κάθοδον ἐκ τοῦ βήματος τοῦ Θεμιστοκλέους, εἴτε κραυγάζει τὸ «Ἀνάξιος» πρὸς τὸν ἐνθρονιζόμενον αὐτοκράτορα ἢ πατριάρχην…
Ὅθεν, φρονῶ, δικαίως ἡ λέξις πολυπολιτισμικότης ἀποτελεῖ ἀδόκιμον ἐννοιολογικὴν πομφόλυγα, καθ᾿ ὅτι πολιτισμὸς ὐπάρχει μόνον εἷς, ὁ τοῦ Ἕλληνος ἀνθρώπου, εἴτε μᾶς ἀρέσκει, εἴτε μᾶς «χαλάει»!