Ὁ Δεκάλογος τοῦ Καλοῦ Κομματάρχη

Τὸν τελευταῖο καιρὸ βρίσκονται στὰ σκαριὰ δύο νέα κόμματα: τοῦ κ. Κουβέλη
καὶ τῆς κ. Μπακογιάννη-Μητσοτάκη. Ἀντὶ γιὰ νὰ μιλήσουμε για τὰ δύο αὐτὰ
κόμματα, ἂς ἀπαριθμήσουμε τὰ δέκα στοιχεῖα ποὺ κατὰ τὴ γνώμη μας θὰ ἔπρεπε νὰ ἔχει
ἕνα ὑποθετικὸ κόμμα ποὺ θὰ δημιουργεῖτο στὴν Ἑλλάδα σήμερα, ὥστε  νὰ φανεῖ κατ’ ἀντιδιαστολὴν ἡ γνώμη μας γιὰ
τοὺς νέους αὐτοὺς σχηματισμούς.

Σήμερα, ἕνα ὑποθετικὸ
νέο κόμμα θὰ ἔπρεπε:

 

1- Νὰ δημιουργηθεῖ ἀπὸ πολίτες καὶ ὄχι ἀπὸ ἐπαγγελματίες
πολιτικούς.

Ἀφ’ ἑνὸς παρατηροῦμε ὅτι ἐλάχιστοι ἀπὸ τοὺς πετυχημένους στὸν χῶρο τους καὶ
στὴν κοινωνία πολίτες ἐμπλέκονται στὴν πολιτική, ἐνῶ ἡ πλειονότητα τῶν κομματικῶν
στελεχῶν προέρχεται ἀπὸ τὶς πολιτικὲς νεολαῖες-φυτώρια καὶ τοὺς συνδικαλιστικοὺς
φορεῖς. Ἀφ’ ἑτέρου γνωρίζουμε ὅτι ὁ Ἕλληνας δὲν εἶναι ἐξαιρετικὰ περήφανος γιὰ
τὴν ποιότητα τοῦ πολιτικοῦ προσωπικοῦ τῆς χώρας, ἄρα μᾶλλον δὲν ἐπιθυμεῖ τὴν
διαιώνιση τῆς σημερινῆς του σύνθεσης. Πέρα ἀπ’ αὐτά, οἱ ἀνάγκες τῆς κοινωνίας
μποροῦν νὰ διακονηθοῦν ἀπὸ ὅσους ζοῦν μέσα σ’ αὐτὴν καὶ ὄχι ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ κινοῦνται
στὸν παράλληλο καὶ ὀλίγον αὐτιστικὸ κόσμο τοῦ σημερινοῦ κλειστοῦ πολιτικοῦ
συστήματος. Αὐτὰ ὑπαγορεύουν τὴν ἑξῆς ἀναγκαιότητα: ὁποιοδήποτε νέο κόμμα νὰ ἀντλεῖ
τὰ στελέχη του ἀπ’ εὐθείας ἀπὸ τὴν ζῶσα κοινωνία καὶ ὄχι ἀπὸ τὸ ρηάλιτυ σόου τοῦ
πολιτικοῦ παλκοσένικου. Ἕνας σοβαρὸς πολιτικὸς φορέας ἀπὸ πολίτες γιὰ πολίτες δὲν
μπορεῖ παρὰ νά… συσπειρώσει περισσότερους πολίτες!

 

2- Νὰ ἔχει ἰδεολογία ποὺ νὰ ὑπερβαίνει τὰ τῆς
κρίσης.

Σύμφωνα μὲ τὸν Χρῆστο Γιανναρᾶ (Καθημερινή, 22/10/2006), «στὸ σύστημα τῆς
λεγόμενης ἀντιπροσωπευτικῆς ἢ κοινοβουλευτικῆς δημοκρατίας, διαφορετικὲς
προτάσεις «νοήματος» (ἄρα σκοπῶν καὶ διαχείρισης) τοῦ κοινωνικοῦ γεγονότος
διαφοροποιοῦν τὶς πολιτικὲς δυνάμεις, συγκροτοῦν τὰ κόμματα». Ἡ ἰδεολογία ἑνὸς
νέου κόμματος δὲν μπορεῖ νὰ ἐξαντλεῖ τὶς πηγές της στὶς ἀνάγκες ποὺ προκύπτουν ἀπὸ
τὴν τρέχουσα κρίση, σὰν πολιτικὸ ὑποκείμενο μίας χρήσεως, ἀλλὰ ἢ θὰ ἐκπροσωπεῖ
πολιτικὰ μιὰν ὁλόκληρη κοσμοθεωρία ἢ θὰ στερεῖται λόγου ὕπαρξης. Δὲν μπορεῖ παρὰ
νὰ στέκεται πέρα ἀπὸ τὶς παρωχημένες καὶ χιλιοπροδωμένες διακρίσεις τῆς Ἀριστερᾶς
καὶ τῆς Δεξιᾶς, ποὺ ἢ ἀφοροῦν τοὺς ἱστορικοὺς ἐθισμοὺς ἀλλότριων κοινωνιῶν ἢ
σχετίζονται μὲ ἱστορικὲς πληγὲς τῆς Ἑλλάδας ποὺ λίγα ἔχουν νὰ προσφέρουν
σήμερα. Παράλληλα, δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ στέκεται ἀπέναντι στὴν θεσμικὴ Ἀριστερά,
προβάλλοντας ἕναν ὑγιῆ ἐθνοκεντρισμὸ (χωρὶς τὸν ὁποῖον δὲν ἔχει καὶ πολὺ νόημα
νὰ διατηροῦμε τὸ κράτος μας) τὸν ὁποῖον ἐκείνη ἔχει ἀπεμπολήσει μετὰ βδελυγμίας
ἐλέῳ ἀλλόκοτης μόδας. Ἡ ἐμφάνιση ἑνὸς νέου κόμματος ἐν μέσῳ κρίσης δὲν πρέπει νὰ
τὸ ἐμποδίσει νὰ ἀρθρώσει λόγο γόνιμα ἐπικριτικὸ γιὰ τὴν συγκρότηση τοῦ ἑλληνικοῦ
κράτους ἀπὸ τὸ 1830 μέχρι σήμερα· τὰ λάθη μας ἔχουν μεγάλη ἱστορία. Πρὶν ἀπ’
αυτὸ ὅμως, ἕνα ὑποθετικὸ νέο κόμμα ὀφείλει νὰ διατυπώσει τὸ ὅραμα: δηλαδὴ τὸ τί
ἀκριβῶς θέλει γι’ αὐτὴν τὴ χώρα, τὸ ὁποῖο θέτει ὑπὸ τὴν κρίση τοῦ λαοῦ. Γιὰ νὰ ἐξηγηθῶ,
«ὅραμα» συνιστᾶ ἡ φράση τοῦ Πρωθυπουργεύοντος Γιωργάκη «νὰ γίνουμε ἡ Δανία τοῦ
Νότου» (μὲ τὸ ὁποῖο ἀφ’ ἑνὸς διαφωνῶ, ἀφ’ ἑτέρου δὲν τὸ θεωρῶ συνεγερτικὸ γιὰ
πολλοὺς πολίτες). Γιατί αὐτὴ ἡ φράση συνιστᾶ ὅραμα; Ἐπειδὴ μεταφέρει μὲ εὔληπτο
τρόπο ἀλλὰ καὶ μὲ εὐκρίνεια αὐτὸ ποὺ θέλει ὁ λεγόμενος πρωθυπουργὸς τῆς χώρας
γιὰ τὴν Ἑλλάδα, τὸ πῶς τὴν φαντάζεται ἂν πετύχει σὲ ὅ,τι ἐκεῖνος ἐπιθυμεῖ.
Λοιπόν, ἦρθε ἡ ὥρα νὰ ἀρθρώσουν τὸ ὅραμά τους γιὰ τὴν χώρα καὶ ὅλοι ὅσοι
στέκονται ἀπέναντί του. Διότι αὐτὸ τὸ μονοπώλιο ὁράματος δὲν θὰ μᾶς βγεῖ σὲ
καλό.

 

3-  Νὰ ἔχει
ἰδεολογία ποὺ νὰ ἀπαντᾶ στὴν κρίση.

Παράλληλα, ἕνα νέο κόμμα σήμερα θὰ προέκυπτε ἐν τόπῳ καὶ χρόνῳ, δηλαδὴ στὴν
Ἑλλάδα τῆς κρίσης- ἄρα, προφανῶς ἡ συγκυρία αὐτὴ θὰ ἀποτελοῦσε συστατικὸ στοιχεῖο
τῆς ἰδιοπροσωπείας του. Ἡ ἀπάντησή του στὴν κρίση δὲν ὀφείλει νὰ εἶναι μόνο
ρεαλιστική/ἐφαρμόσιμη, ὥριμη καὶ ὑπεύθυνη, ἀλλὰ καὶ νὰ προκύπτει ἀβιάστως ἀπὸ τὴν
γενικώτερη θεώρησή του γιὰ τὰ πράγματα, ἀπὸ τὴν ἰδεολογία του, ἀπὸ τὸ πῶς ἑρμηνεύει
τὸ κοινωνικὸ γεγονός, τὴν πολιτική, τὶς οἰκονομικὲς σχέσεις, τὸν ἄνθρωπο, τὴν
πορεία τῆς ἱστορίας. Μιὰ προτεινόμενη λύση γιὰ τὴν κρίση ἡ ὁποία δὲν θὰ ἑδράζετο
σὲ συγκεκριμένη ἰδεολογία/κοσμοαντίληψη θυμίζει μᾶλλον Ἀνώτερη Μπακαλική, καθ’ ὅτι
αἰωρεῖται στὸ κενὸ τῶν ἰδεῶν. Ἂν τὸ προηγούμενο ἰσχύει, τότε ἡ κραταιὰ ἰδεολογία
εἶναι πραγματικὰ προϋπόθεση γιὰ τὴν συνεπῆ ἔξοδο ἀπὸ τὴν κρίση καὶ ὄχι περιττὴ
πολυτέλεια ποὺ ἀντισυσπειρώνει πολίτιμους συναγωνιστὲς – προφανῶς!

 

4- Νὰ παίρνει 10΄ στὰ θεωρητικὰ καὶ 10΄ στὰ
πρακτικά.

Τὰ προτάγματα τῆς ἰδεολογικῆς συγκρότησης ὀφείλουν νὰ συνοδεύονται ἀπὸ
συγκεκριμένες προτάσεις λύσεων σὲ συγκεκριμένα προβλήματα. Τί σημαίνει «ὁραματιζόμαστε
μιὰ ἄλλη παιδεία»; Μὲ ποιές θεσμικὲς ἀλλαγὲς μπορεῖ νὰ πραγματοποηθεῖ τὸ
πρόταγμα τῆς ἀξιοκρατίας στὸ δημόσιο; Πῶς ἀκριβῶς θὰ ἐπιτευχθεῖ ἡ πολυθρύλητη ἀποκέντρωση,
πῶς θὰ νεκραναστηθεῖ ἡ ἀγροτικὴ παραγωγή; Ἡ λεπτομερὴς ἀπάντηση σὲ τέτοια ἐρωτήματα
ἐπαρκεῖ γιὰ νὰ φέρει πραγματικὴ ἐπανάσταση στὸ πολιτικὸ τοπίο τῆς χώρας, ἀφοῦ
μέχρι τώρα ἀρκούμασταν στὴν διαβεβαίωση τῶν προθέσεων, ἢ δὲν εἴχαμε ἄλλη ἐπιλογὴ
παρὰ νὰ ἀρκεστοῦμε σὲ αὐτές. Γιὰ νὰ πείσει ὅτι σοβαρολογεῖ, τὸ ὑποθετικὸ νέο
κόμμα θὰ ἔπρεπε νὰ ἔχει στὴν πρώτη γραμμὴ τοὺς δοκιμασμένους τεχνοκράτες ποὺ
μποροῦν νὰ κάνουν τὸ θεωρητικὸ πρόταγμα πολιτικὴ πράξη σὲ περίπτωση ἐξουσίας,
πέρα ἀκόμα καὶ ἀπὸ τὸν λεπτομερέστατο πολιτικὸ σχεδιασμό. Στὴν μεταπολίτευση δὲν
εἴχαμε ἔλλειμμα προθέσεων, ἂν μὴν ξεχνᾶμε ὅτι ὁ Κώστας Καραμανλῆς εἶχε ὑποσχεθεῖ
τὸ 2004 τὴν εὐστοχώτατης σύλληψης «ἐπανίδρυση τοῦ κράτους» χωρίς… λαμπρὰ ἀποτελέσματα-
στὴν μεταστοιχείωση τῶν προθέσεων σὲ πολιτικὴ πράξη πάσχουμε, κυρίως ὅταν
προκύπτει ἐξουσία, ὄχι στὴν σύλληψη τοῦ στόχου. Ἂν τὸ ὑποθετικὸ κόμμα δὲν
διαθέτει στὶς τάξεις του τοὺς ἐν λόγῳ τεχνοκράτες, ἂν δὲν ἔχει καταφέρει νὰ τοὺς
ἑλκύσει, καλύτερα νὰ ἀναρωτηθεῖ τί δὲν πάει καλά.

 

5- Νὰ προτάσσει μιὰ Νέα Μεταπολίτευση.

Τὸ πιὸ πιθανὸ εἶναι ὅτι ἕνα τίμιο νέο κόμμα θὰ ἐντόπιζε τὸν συνωστισμὸ τῶν
κακοδαιμονιῶν μας στὴν περίοδο τῆς Μεταπολίτευσης (1974-2010). Τί μένει λοιπόν,
παρὰ νὰ προτάξει μιὰ «Νέα Μεταπολίτευση» – δὲν εἶναι τυχαῖο τὸ ὅτι ὁ ὅρος ἔχει
χρησιμοποιηθεῖ μετὰ ἀπὸ τὸ περίφημο κείμενο
τοῦ Νίκου Ράπτη ἀπὸ ἀρκετὰ κόμματα, τοὺς «Δημοκρατικούς», τὴν «Νέα
Δημοκρατία» τοῦ Ἀντώνη Σαμαρᾶ καί, ὄψιμα, ἀπὸ τοὺς «Οἰκολόγους-Πρασίνους»·
ὅμως, ὁ καθένας δίνει διαφορετικὸ περιεχόμενο στὸν ὅρο. Πέρα ἀπὸ αὐτὰ ὅμως,
«μεταπολίτευση» σημαίνει τὴν ἀλλαγὴ τοῦ πολιτεύματος, καὶ τὸ πολίτευμα ποὺ οἱ
περισσότεροι πολίτες ἐπιθυμοῦμε εἶναι ἡ Ἀντιπροσωπευτικὴ Κοινοβουλευτικὴ
Δημοκρατία ποὺ νὰ λειτουργεῖ ὅμως ὡς τέτοια καὶ ὄχι ὡς Πρωθυπουργοκεντρικὴ Ὀλιγαρχία
ἢ Κομματοκρατία, ὅπως πανθομολογουμένως συμβαίνει σήμερα. Ὡς ἐκ τούτων, ἡ «Νέα
Μεταπολίτευση» μοιάζει νὰ προϋποθέτει τὴν Συντακτικὴ Ἐθνοσυνέλευση ποὺ θὰ δώσει
νέο Σύνταγμα στὴ χώρα, τὸ ὁποῖο θὰ θεσμοθετεῖ μιὰ πραγματικὰ Ἀντιπροσωπευτικὴ
Κοινοβουλευτικὴ Δημοκρατία – ὅλα τὰ ἄλλα νεομεταπολιτευτικὰ μοιάζουν νὰ ἕπονται.

 

6- Νὰ μὴν φοβηθεῖ νὰ προτείνει «στρατηγικὸ
βάθος» γιὰ τὴν Ἑλλάδα.

Σήμερα θὰ ἦταν ἀστεῖο νὰ μιλήσουμε γιὰ τὴ δυναμικὴ θέση τῆς Ἑλλάδας στὸ
διεθνὲς ἐπίπεδο ἢ γιὰ τὸν στρατηγικὸ ρόλο ποὺ θὰ φιλοδοξοῦσε νὰ παίξει στὴν εὐρύτερη
περιοχή- θὰ ἦταν λεονταρισμοὶ ποντικιοῦ σὲ ἡμι-κομματώδη κατάσταση. Παρ’ ὅλα ταῦτα,
καὶ ἐπειδὴ δὲν ξέρει κανεὶς τί γίνεται μέσα σὲ λίγα χρόνια, ἀφοῦ ἡ Ἱστορία ἔχει
πολλὰ ποδάρια, εἶναι ζωτικῆς σημασίας νὰ μὴν χάνουμε τὴν ἱκανότητα νὰ ὁραματιζόμαστε
μιὰ θέση τῆς Ἑλλάδας πολὺ διαφορετικὴ ἀπὸ τὴν τωρινή. Ἀκόμα καὶ μέσα στὸν τωρινὸ
ἢ αὐριανὸ ζόφο καὶ γνόφο, ὁποιοδήποτε πολιτικὸ ὑποκείμενο θέλει νὰ εἶναι ἐλπιδοφόρο
ὀφείλει νὰ θέσει τὸν στρατηγικὸ πήχυ τῆς Ἑλλάδος ψηλά- διότι μόνον ἐκεῖ μπορεῖ
νὰ εἶναι ὁ πήχυς ζείδωρος.

 

7- Νὰ ἔχει χαρακτηριστικὰ κινήματος.

Ἂν τὸ μήνυμα τοῦ κόμματος δὲν συνεγείρει ἅμα τῇ ἐμφανίσει του κόσμο σὲ ὅλην
τὴν Ἑλλάδα καὶ στὴν ἀ-ὅριστη Ἑλλάδα τῆς ὁμογένειας, κάτι δὲν ἔχει πάει καλά. Τὸ
ἐλπιδοφόρο σήμερα δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ μεταλαμπαδεύεται αὐθορμήτως ἀπὸ στόμα σὲ
στόμα, ἀπὸ τραπέζι καφετέριας/καφενείου σὲ τραπέζι καφετέριας/καφενείου, ἀπὸ ὀθόνη
σὲ ὀθόνη, εἰδάλλως μᾶλλον δὲν εἶναι καὶ τόσο ἐλπιδοφόρο- οἱ συνθῆκες εἶναι ὥριμες
γιὰ νὰ ἀληθεύει αὐτὸ τὸ κριτήριο, ἀφοῦ τὰ πράγματα καὶ ἡ ἐπαγρύπνηση τῶν πολιτῶν
δὲν εἶναι ἴδια μὲ παλαιότερα. Μιὰ ἔωλη νομενκλατούρα ἑνὸς κατ’ οὐσίαν ἀνύπαρκτου
κόμματος ποὺ παίρνει σβάρνα πόλεις καὶ χωριὰ χωρὶς νὰ κινητοποιεῖ παρὰ ἐλάχιστους
εἶναι φαινόμενο ὄχι μόνο ἀνούσιο, ἀλλὰ καὶ ἐξοργιστικὸ γιὰ τοὺς ἐχέφρονες. 

 

8- Νὰ προτάσσει τὶς χαρισματικὲς
προσωπικότητες ποὺ συγκαταλέγονται στὶς τάξεις του χωρὶς νὰ καθίσταται
προσωποπαγές.

Μιὰ χαρισματικὴ προσωπικότητα, ἐκτὸς τοῦ ὅτι εἶναι «χαρισματική», δηλαδὴ δῶρο
Θεοῦ, συνιστᾶ ἀπὸ μόνη της ἐλπίδα. Ἡ συνάντηση μαζί της σὲ βεβαιώνει ὅτι ὑπάρχουν
ἄνθρωποι ποὺ θὰ μποροῦσαν νὰ ξαναχτίσουν τὴν Ἑλλάδα ἀπὸ τὶς (προσεχεῖς) στάχτες
της. Ἕνας ἄνθρωπος τοῦ ὁποίου ἡ πολιτικὴ βούληση χαρακτηρίζεται ἀπὸ τὴν τρυφερὴ
βεβαιότητα τοῦ ὁδοστρωτήρα συνιστᾶ ἔννοια διαμετρικὰ ἀντίθετη πρὸς τὸ «πολιτικὸ
κόστος» καὶ τοὺς πολυώνυμους ψοφοδεεῖς του. Παράλληλα, μπουχτίσαμε ἀπὸ τὶς ἀυτόκλητες
χαρισματικὲς προσωπικότητες, τοὺς «σωτῆρες» ἢ τὶς «ἐπικοινωνιακὲς» θλιβερὲς
φιγοῦρες τῆς πολιτικῆς κουζίνας: οἱ οὐρανομήκεις ἐγωισμοί τους δὲν μποροῦν νὰ
σχετίζονται κατὰ τὸ παραμικρὸ μὲ τὴν ἀνάσταση τῆς χώρας. Ὑπάρχει κάποιος σήμερα
ποὺ νὰ ὁραματίζεται τὸ μέλλον τῆς Ἑλλάδας μέσα ἀπὸ προσωποπαγῆ κόμματα, πόσῳ δὲ
μᾶλλον ὅταν τά… τιμώμενα πρόσωπα προέρχονται ἀπὸ τὸν περιβόητο ἐγχώριο
πολιτικὸ στίβο;

 

9- Νὰ ἀξιοποιήσει τὸ διαδίκτυο στὸ ἔπακρον.

Ἕνα νέο κόμμα ποὺ θὰ προβάλλεται ἀπνευστὶ καὶ διαρκῶς ἀπὸ τὰ συμβατικὰ Μέσα
Μαζικῆς Ἐξημέρωσης δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ εἶναι μέρος τοῦ προβλήματος, ὄχι τῆς
λύσης- κάποιον λάκκο θὰ ἔχει ἡ φάβα. Ἀντίθετα, ἕνα δυνητικὰ ἐλπιδοφόρο νέο
κόμμα δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ εἶναι ὁλοσχερῶς, περίπου ἢ ὀλίγον ἀποκλεισμένο ἀπὸ τὰ
Μέσα, ἰδίᾳ δὲ ἀπὸ τὴν τηλεόραση. Τὸ διαδίκτυο ὅμως διανοίγει νέες δυνατότητες
ποὺ μένουν στὸ μεγαλύτερο κομμάτι τους ἀναξιοποίητες- πόσῳ δὲ μᾶλλον ὅταν ἡ
διαδικτυακὴ πληροφόρηση καὶ ἡ λεγόμενη μπλογκόσφαιρα φαίνεται νὰ βρίσκονται ἁπλῶς
στὴν ἀρχὴ τῆς ἄνθησης ποὺ προβλέπεται νὰ γνωρίσουν στὸ ἐγγὺς μέλλον. Σήμερα, αὔριο
ἢ ἀπὸ χθές, τὸ διαδίκτυο μπορεῖ κάλλιστα νὰ παρακάμψει τὰ παραδοσιακὰ Μέσα, τὰ
κάποτε ἐν Μπαϊρακτάρῃ μετὰ σουβλακίων ὑβρισθέντα.

 

10- Νὰ μελετήσει τὰ λάθη παρόμοιων ἐγχειρημάτων
τοῦ παρελθόντος.

Ἂν ὑπάρχει πολιτικὸς σχηματισμὸς ποὺ νὰ παρουσίασε στὸ πρόσφατο παρελθὸν ἀρκετὰ
ἀπὸ τὰ παραπάνω στοιχεῖα κατὰ τὸ μᾶλλον ἢ ἧττον, πρέπει νὰ πρόκειται γιὰ τοὺς
«Δημοκρατικοὺς» τοῦ 2008/09, οἱ ὁποῖοι ὅμως ἔχουν χάσει τὴν δυναμική τους, τὴν
δυνατότητα συσπείρωσης ἐλπιδοφόρων μελῶν καὶ στελεχῶν καὶ τὴν γονιμότητα
παραγωγῆς νέων ριζοσπαστικῶν προτάσεων (πολλὲς ἀπὸ τὶς ἀρχικὲς προτάσεις
βρίσκονται στὸ βιβλίο «Δημοκρατικοί – ἡ δημιουργία μιᾶς νέας πολιτικῆς κίνησης»
τὸ διατιθέμενο στὰ κεντρικὰ τῶν ἐκδόσεων Παπαζήση). Ἀξίζει νὰ μελετήσει κανεὶς
τὴν πορεία τους γιὰ νὰ διαπιστώσει καὶ νὰ ἀναλύσει τὰ λάθη ποὺ ἔλαβαν χώρα. Εἰδικὰ
δὲ κάτω ἀπὸ τὸ πρίσμα τοῦ φαινομένου τῆς σημερινῆς μὴ παλιννόστησης τῶν ἱδρυτικῶν
καὶ ἄλλων μελῶν ποὺ ἀποσκίρτησαν (συμπεριλαμβανομένου καὶ τοῦ ὑποφαινομένου),
παρὰ τὴν ἀντικατάσταση τῆς παλιᾶς σαφῶς προβληματικῆς ἡγεσίας μὲ μιὰ
δημοκρατικώτερη καὶ ἰσορροπημένη ἡγεσία ποὺ χαρακτηρίζεται ἀπὸ ὑψηλότερη
πολιτικὴ εὐφυία καὶ ἀδιαπραγμάτευτη ἀνιδιοτέλεια. Ἡ ἀποτυχία τοῦ ἐγχειρήματος
χρειαζόταν μελέτη… Τὸ ἐγχείρημα ἀποτελεῖ ἀνθολόγηση καλῶν προθέσεων, βασίμων ἐλπίδων
ἀλλὰ καὶ ἐπιλογῶν πρὸς ἀποφυγὴν καὶ θανάσιμης ἀπροθυμίας γιὰ τολμηρὲς
συνεργασίες.

 

Κανένα ἀπὸ τὰ δύο ὑπὸ δημιουργία κόμματα, τοῦ κ. Κουβέλη καὶ τῆς κ.
Μπακογιάννη-Μητσοτάκη, δὲν πληροῖ ἔστω καὶ μία ἀπὸ τὶς παραπάνω προϋποθέσεις. Ὁπότε…
δὲν τὸ ἀφήνετε καλύτερα;

 

Θὰ ἀποτελέσει ἔκπληξη, ἂν οἱ πολίτες δὲν γυρίσουν τὴν πλάτη στὰ ὑπὸ
δημιουργία καθαρῶς αὐτοαναφορικὰ κόμματα, τὰ ὁποῖα δὲν κομίζουν τὸ καινούργιο ἀλλὰ
ἀνακυκλώνουν τὸ παλιό. Ἂν ἔχει πεῖ μιὰ σωστὴ κουβέντα ὁ τρέχων πρωθυπουργὸς (κυριολεκτικᾶ τρέχων- ὅλο τρέχει, ὅλο ἐκτὸς Ἑλλάδος),
αὐτὴ εἶναι τὸ «ἢ ἀλλάζουμε ἢ βουλιάζουμε». Καὶ ἐπειδὴ μᾶλλον βουλιάζουμε, ὁ ἔχων
ὦτα ἀκούειν, ἀκουέτω…

29 Ἰουνίου
2010

.