Ένας από τους βασικούς πυλώνες της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής
καταρρέει μπροστά στα μάτια μας, και είναι σοκαριστικό. Πρόκειται για
τις σχέσεις μεταξύ ΗΠΑ-Τουρκίας, που για πολλά χρόνια θεωρούνταν
δεδομένες. Η σημερινή διάσταση μεταξύ των δυο χωρών μοιάζει σοβαρή και
είναι κάτι που η Αμερική μάλλον θα το μετανιώσει στο μέλλον. Μέχρι
πρότινος, η Τουρκία θεωρούνταν μοναδικό στρατηγικό κεφάλαιο,
συνδυάζοντας τη δημοκρατία με τον ισλαμισμό. Αυτός ο συνδυασμός έχει
πλέον γίνει αρνητικός. Οι ΗΠΑ σήμερα, δεν χαίρουν καμίας εκτίμησης από
τη τουρκική κοινή γνώμη.
Από όλα τα μέλη του G-20, που συμπεριλαμβάνει πλέον τις αναδυόμενες
αγορές και οικονομίες σε αυτές του παλιού G-8, η Τουρκία είναι το μόνο
κράτος του οποίου οι σχέσεις με την Αμερική χειροτέρεψαν από τότε που
ανέλαβε ο Ομπάμα. Ήταν μάλιστα η μόνη σύμμαχος χώρα, που καταψήφισε τις
προτεινόμενες κυρώσεις εναντίον του Ιράν στο πρόσφατο Συμβούλιο
Ασφαλείας του ΟΗΕ. Ακόμη και πριν το αιματηρό περιστατικό με το
στολίσκο της Γάζας, ο Ερντογάν είχε ξεφύγει τελείως από την αμερικανική
πολιτική στη Μέση Ανατολή, αναγνωρίζοντας την Χαμάς ως τη μοναδική
πραγματική φωνή του παλαιστινιακού έθνους.
Αυτού του είδους οι προκλήσεις είναι κάτι που οι ΗΠΑ δεν έχουν
συνηθίσει. Τις περισσότερες φορές, οι Αμερικανοί έχουν να κάνουν με
ανασφαλείς συμμάχους που τους θέλουν στο πλευρό τους. Το πρόβλημα όμως
με τους Τούρκους δεν είναι η ανασφάλεια τους, αλλά η υπερβολική τους
αυτοπεποίθηση. Δεν μας θέλουν δίπλα τους. Έτσι απλά.
Η Ουάσιγκτον έχει τρόπους να δείξει τη δυσαρέσκεια της, και ήδη το
ξεκίνησε απέναντι στην Άγκυρα. Η μείωση των επίσημων επαφών είναι ένας
από αυτούς τους τρόπους. Η διπλωματική «σιγή ασυρμάτου» όμως φέρνει
αποτέλεσμα όταν τα προβλήματα είναι μικρής εμβέλειας. Και επειδή το
ζήτημα με τη Τουρκία δεν μοιάζει για τέτοιο, η Ουάσιγκτον θα χρειαστεί
μάλλον να υιοθετήσει μια από τις δυο σοβαρές μεθόδους αντίδρασης που
διαθέτει ιστορικά.
Η πρώτη μέθοδος αντίδρασης είναι το λεγόμενο «μοντέλο de Gaulle».
Πρόκειται για μια πλήρη δαιμονοποίηση, με ιδιαίτερη έμφαση στις
ψυχολογικές απαρχές, της συμπεριφοράς του αντιπάλου. Έτσι είχαν
αντιδράσει οι Κένεντι και Τζόνσον απέναντι στον Γάλλο πρόεδρο τη
δεκαετία του 1960. Αντιμετώπισαν το εθνικιστικό «μεγαλείο» του ως μια
προσωπική του νεύρωση και την επιθυμία του για διπλωματική αυτονομία ως
ένα απλό αντι-αμερικανικό πείσμα. Ο τότε υπουργός Εξωτερικών Dean Rusk
θεωρούσε τον de Gaulle ως «διάβολο με κέρατα». Προς το παρόν, η Αμερική
απέχει ελάχιστα από το να αρχίσει να θεωρεί και τον Ερντογάν παρομοίως.
Η δεύτερη μέθοδος είναι το «μοντέλο Brandt», που μεταχειρίστηκαν οι
Νίξον και Κίσσιγκερ τη δεκαετία του 1970 στη προσπάθεια τους να
εξουδετερώσουν την Ostpolitik του Willy Brandt απέναντι στην ΕΣΣΔ. Αν
και δεν είχαν καμία εμπιστοσύνη στα γερμανικά κίνητρα και στην
γερμανική αποφασιστικότητα, ούτε και στον ίδιο τον Γερμανό καγκελάριο,
οι δυο Αμερικανοί προσπάθησαν να σταματήσουν το άνοιγμα της Γερμανίας
προς τους Σοβιετικούς, κάνοντας μεγαλύτερα ανοίγματα οι ίδιοι. Για τους
δυο πολιτικούς, η καλύτερη απάντηση στους κινδύνους της Ostpolitik ήταν
μια ζωηρή αντίστοιχη πολιτική εκ μέρους των ΗΠΑ. Έτσι προέκυψε η
περιβόητη détente.
Η κάθε μια από αυτές τις στρατηγικές έχει τη δική της λογική, όμως
έχει ρίσκα και κόστη. Το «μοντέλο de Gaulle» ανέδειξε την αμερικανική
αποφασιστικότητα, αλλά χάθηκε η Γαλλία ως σύμμαχος του ΝΑΤΟ για
δεκαετίες ολόκληρες. Το «μοντέλο Brandt» κράτησε την Αμερική ένα βήμα
μπροστά από τη Γερμανία, αλλά έκανε πολλούς να αναρωτηθούν το κατά πόσο
ήταν χρήσιμη ευθύς εξαρχής η συμμαχία μεταξύ των δυο χωρών. Την εποχή
που η détente κατέρρευσε, οι περισσότεροι Γερμανοί θεωρούσαν πως το
αρχικό φταίξιμο οφείλονταν στις ΗΠΑ, και όχι στη Μόσχα.
Πάντως, καθώς η Ουάσιγκτον προσπαθεί να συμβιβαστεί με τη τουρκική
περίπτωση, ελάχιστοι είναι οι Αμερικανοί αξιωματούχοι που θα θελήσουν
να εφαρμόσουν κάποιο από τα παραπάνω μοντέλα εξωτερικής πολιτικής. Και
τα δυο έχουν τη τάση να εξασθενούν την όποια αμερικανική επιρροή.
Πρέπει λοιπόν η Αμερική να βρει έναν νέο τρόπο αντίδρασης.
The New Republic
By Stephen Sestanovich (Professor of International Diplomacy at
Columbia University’s School of International and Public Affairs)
Απόδοση: Strange Attractor
Δημοσίευση στα ελληνικά: http://www.antinews.gr/?p=52387
.
9 comments
Βαλτε κι αλλους εβραιους να μας πουν την βαρυγδουπη προπαγανδα τους.
Βαθυνούστατον τὸ ἐπιχείρημα τοῦ Ἀνωνύμου ἀνωτέρω καὶ χριστανικώτατον καὶ ἑλληνοπρεπέστατον.
Ἐπί τῆς οὐσίας, τὶ ἀλαζονεία ποὺ δείχνει ὁ κύριος καθηγητής ! Δηλαδή, ὁ πρωθυπουργὸς ποὺ εξέλεξαν οἱ Τοῦρκοι πρέπει νὰ κάνει τὸ θέλημα τῶν Ἀμερικανῶν καί, μάλιστα, μόνον τῆς μερίδος τῶν Ἀμερικανῶν ποὺ κυβερνᾶ ! Κάπως ἔτσι καταστρέφουν οἱ ἰσχυρὲς χῶρες τὴν δύναμή τους. Τὸ λογικὸ καὶ τίμιο θὰ ἦταν, ἂν οἱ ΗΠΑ χρειάζονται τόσο τὴν Τουρκία ἢ ὁποιαδήποτε ἄλλη χώρα, νὰ τῆς κάνουν πρόταση νὰ γίνει ἡ 51η Πολιτεία τῶν ΗΠΑ. Δὲν ἁρμόζει σὲ μεγάλες χῶρες νὰ φέρονται σὰν τζαμπατζῆδες.
Νομίζω ότι κάπου στην μέση είναι τα πράγματα. Το άρθρο δεν εξετάζει καθόλου την αλλαγή στην εξωτερική πολιτική της Τουρκιά από το 2000 περίπου και μετά, όταν εγκατελήφθη το δόγμα του κεμαλικού εθνικού κράτους και υιοθετήθη αυτό της «νεκαρανάστασης» της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (δόγμα Οζάλ). Τώρα, με συνδετικό κρίκο και κινητήριο μοχλό το Ισλάμ, η Τουρκία επιχειρεί να γίνει όχι απλώς περιφερειακή υπερδύναμη, αλλά μία αυτοκρατορία που θα εκτείνεται από τον Ατλαντικό ως τον Ειρηνικό.
Εννοείται ότι αυτό προϋποθέτει συνεργασία και με το Ιράν κι εδώ είναι που η Αμερική «χάνει» την Τουρκία. Αυτή, κατά την άποψή μου, είναι και η αιτία της ρήξεως των τουρκοϊσραηλινών σχέσεων, διότι το Ισραήλ δεν χωρά μέσα σ’ αυτήν την αυτοκρατορία. Κι ενώ η Τουρκία συνεχώς διολισθαίνει προς το «βαθύ» (ή λιγότερο «βαθύ») Ισλάμ, το Ισραήλ είναι το μόνο δυτικό κράτος στην περιοχή.
Δεν νομίζω ότι τα παραδείγματα της «Ostpolitik», ή του de Gaulle έχουν πολύ σχέση με την απομάκρυνση της Τουρκίας από τις ΗΠΑ.
ΥΓ: Βλέποντας το «σχόλιο» του 03/07/2010 – 16:52, ελπίζω να μην καταντήσει και το ιστολόγιο τούτο, όπως κατάντησαν ήδη μερικά πρώην σοβαρά, χώρος εκρήξεως ανεγκέφαλου αντισημιτισμού. Θα ήταν κρίμα.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα της Τουρκίας είναι το κουρδικό ζήτημα, το οποίο απειλεί ακόμη και την ύπαρξη του Τουρκικού κράτους.
Οι Αμερικανοί κυβερνώντες, με τη απύθμενη ηλιθιότητα που τους δέρνει, όταν έκαναν αυτή την κίνηση απελπισίας-βλακείας, την εισβολή στο Ιράκ, δηλαδή, έπρεπε, αναγκαστικά, να δημιουργήσουν ανεξάρτητο-ημιανεξάρτητο κουρδικό κράτος (αλλιώς θα στραφούν καί οι Κούρδοι εναντίον τους, με αποτέλεσμ να χάσουν τα πετρέλαια της Μοσούλης, και όχι μόνο).
Από τότε οι δρόμοι των δύο χωρών, Αμερικής και Τουρκίας χώρισαν.
Τα παραπάνω, σίγουρα θα τα γνωρίζει καλά αυτός ο Stephen Sestanovich, αλλά φροντίζει να μη τα αναφέρει, πράμα που μας βάζει σε υποψίες για το ποιος είναι και τι ρόλο βαράει…
Γιατι υποτιματε τοσο την Ιστοσελιδα σας και αντιγραφετε τους Εβραιους και ιδιως του “The New Republic”;
Ποση πιστη μπορουν να εχουν αυτα τα καθαρματα που αιματοκυλουν καθημερινως την ανθρωπωτητα;
Εγω προσωπικα δεν θα τους πιστευα ακομη κι αν η γλωσσα τους ηταν σφραγισμενη με συμβολαιογραφικη σφραγιδα.
Γιατι αγαπητε/η σε κοφτει τοσο ο ανεγκεφαλος αντισημιτισμος (οτιδηποτε σημαινει αυτο για σενα – http://antipliroforisi.blogspot.com/2010/07/blog-post_06.html) και οχι ο κατακορυφος ανθελληνισμος σου μιας και σημιτες και Ελληνες ιστορικα ηταν παντα εχθροι;
ΥΓ. Πες μας κι αλλα για το “Δυτικο” ισραηλ σου
http://antipliroforisi.blogspot.com/2010/07/blog-post_1534.html
Διάβασα το άρθρο, μετά διάβασα τα σχόλια και μετά ξαναδιάβασα το άρθρο μήπως κάτι μου είχε ξεφύγει.. Το λέω επειδή τα σχόλια δεν βλέπω να συνάδουν με το κείμενο.
Δηλαδή τι τόσο φοβερό λέει, ώστε να του αποδίδετε ότι εκφράζει τον «σημιτισμό»; θα μας τρελλάνετε;
Ουσιαστικά το άρθρο λέει τα εξής: τα τελευταία χρόνια η Τουρκία αποκλίνει από τα Αμερικανικά συμφέροντα στην περιοχή. Στο παρελθόν όταν είχαμε τέτοιες αποκλίσεις από συμμάχους της Αμερικής τα μοντέλα ήταν δύο αντιδιαμετρικά. Και τα δύο είχανε παρενέργειες. Σήμερα πρέπει να προβληματιστούμε για να δούμε ποια τακτική είναι η καλύτερη για τα αμερικανικά συμφέροντα.
Αυτόν τον προβληματισμό θέτει το άρθρο. Σιγά τ’ αυγά.
Τα σχόλια κάποιων μάλλον προσπάθεια να σύρουν τους υπόλοιπους σε έναν αβάσιμο αντισημιτισμό δείχνουν.
@ Γιαννης 12/07/2010 – 14:12.
Το αρθρο προερχεται απο μια φωλια εβραιων της Νεας Υορκης, (the new republic) η οποια φωλια αν σου “διαφευγει” το 2002 πρωτοστατησε στη σκευωρια εναντιο του Ιρακ με αποτελεσμα το “σπρωξιμο” (με την αρωγη βεβαιως και αλλων εβραιων των ΗΠΑ επι προεδριας Μπους του νεωτερου) των Αμερικανων στο σημερινο αιματοκυλισμα της Μεσης Ανατολης.
Εκει βρισκεται και ο “σημιτισμος” για το οποιο τοσο “αθωα” απορεις με κινδυνο να τρελλαθης κιολας.
ΥΓ
Σταματα λοιπον να προβοκαρεις και εμμεσα να λασπολογεις με τους δηθεν “αντισημιτισμους” των αλλων, που οπως υποπτευομαι κανεις και σε αλλα ελληνικα μπλογκς.
Νοιασου περισσοτερο (αν εισαι Ελληνας βεβαια) για το ανθελληνισμο των μεσα κι εξω απ την Ελλαδα και ασε τους αντισημιτισμους.
Γιατι οπως θα ξερεις και το Ιερο Ευαγγελιο εχει κυρηχθει ως “αντισημιτικο” συγγραμμα απ’ τους εβραιους.
Δηλαδη για δαυτους η ΑΛΗΘΕΙΑ ειναι αντισημιτισμος.
Εάν πράγματι οι σχέσεις ΗΠΑ – Τουρκίας ήταν διαταραγμένες, θα είχε γίνει 10000 φορές πραξικόπημα ή θα είχε δημιουργηθεί 10000 φορές οικονομική κρίση μέχρι τώρα στη Τουρκία. Οι Αμερικανοί έτσι καταστρέφουν τους εχθρούς τους και παίρνουν τον έλεγχο των κρατών-εχθρών τους. Δείτε τόσα πραξικοπήματα που έγιναν στη Τουρκία και τις αιτίες αυτών. ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΔΕΝ ΠΑΙΡΝΕΙ ΑΠΟ ΜΥΑΛΟ ΚΑΝΕΝΟΣ ΟΤΙ υπάρχει μια τεχνητή αντιπαράθεση σήμερα μεταξύ ΗΠΑ – Τουρκίας για να καλύψουν τα σχέδια τους που έχουν στην ευρύτερη περιοχή, βλέπε Νεο-Οθωμανισμός….