Τoυ Μάριου Ευρυβιάδη
Την περίοδο αυτή στις σχέσεις Ισραήλ και Τουρκίας και κατ’ επέκταση στις σχέσεις Τουρκο-οθωμανών και Εβραίων, καταγράφεται μια πραγματικά ιστορική εξέλιξη που αφορά άμεσα στην Κύπρο και στον Ελληνισμό ευρύτερα.
Πρωταγωνιστές δεν είναι ούτε το Ισραήλ ούτε το τουρκικό κράτος. Είναι οι Εβραίοι της διασποράς και κυρίως οι Αμερικανο-Εβραίοι. Και επιπρόσθετα όχι οι Αμερικανο-Εβραίοι ως προέκταση του Ισραήλ που λειτουργούν ως οργανωμένο σύνολο και που δραστηριοποιούνται στο πλαίσιο μιας «πολιτικής γραμμής» που εκπορεύεται από το Ισραήλ.
Αυτό που καταγράφεται σε βιβλία, σε εφημερίδες, σε blogs του διαδικτύου, σε αντιδράσεις αναγνωστών σε σχόλια και αναλύσεις (το γνωστό talkbackστο διαδίκτυο) είναι μια επανάσταση/αντίδραση εναντίον της σημερινής Τουρκίας και της οθωμανικής αυτοκρατορίας η οποία δεν προέρχεται από κάποιο συντονιστικό όργανο ή κέντρο, αλλά από πρόσωπα που λειτουργούν αυτεπάγγελτα και μ’ ένα ζηλευτό επαγγελματισμό. Αυτό δεν σημαίνει ότι μιλάμε για μεμονωμένες περιπτώσεις. Αντίθετα καταγράφεται μια πλημμυρίδα αντιδράσεων, η οποία ευτυχώς για εμάς, δεν περιορίζεται σε αυθορμητισμούς και φωνασκίες. Υπάρχουν και αυτά, βέβαια.
Η αντίδραση που θέλω να αναδείξω και να καταγράψω είναι η σοβαρή, η επαγγελματική. Αυτή που μας πάει πίσω στις πηγές και στις καταβολές. Είναι αυτή που λέει «φτάνει πια» με το μύθο και τα παραμύθια περί της «ανοχής», της «φιλοξενίας» και της «μεγαλοψυχίας» των Τουρκο-οθωμανών έναντι των Εβραίων ως μειονότητας στην οθωμανική και σύγχρονη Τουρκία. «Φτάνει πια», δηλαδή, στον εργολαβικό εξαγνισμό της οθωμανικής και σύγχρονης Τουρκίας που για πεντακόσια τόσα χρόνια Εβραίοι ιστορικοί και διανοούμενοι επιχειρούσαν, εν γνώσει τους, την παραποίηση και αλλοίωση ιστορικών γεγονότων, αλλά κυρίως, και πιο αποτελεσματικά, αποσιωπούσαν γεγονότα και πράγματα.
Το επίσημο εβραϊκό κράτος, παραμένει συνεχιστής αυτού του μύθου. Σκοπός και στόχος όλων αυτών ήταν εξευμενίσουν τον Σουλτάνο και το ληστρικό του περιβάλλον ώστε να επιδεικνύεται περισσότερη «επιείκεια» έναντι των Εβραίων υπηκόων. Επεδίωκαν δηλαδή να μην σφάζονται, να μην ληστεύονται και να μην εξανδραποδίζονται, με τους ίδιους ρυθμούς με τους οποίους οι Οθωμανοί λειτουργούσαν ενάντια στους χριστιανικούς πληθυσμούς της αυτοκρατορίας, και μετά το 1923 της κεμαλικής Τουρκίας.
Ο μεγαλύτερος πολιτικός μύθος που οικοδομήθηκε και πάνω στον οποίο θεμελιώνεται όλη η σύγχρονη τουρκική προπαγάνδα και η δυτική εικόνα της οθωμανικής και σύγχρονης Τουρκίας ως χώρου «ανοχής», «πολιτισμού» και «πολυπολιτισμικότητας», υπήρξε αυτός της φιλοξενίας που δήθεν προσφέρθηκε στους καταδιωκόμενους από τον καθολικισμό Εβραίους της Ισπανίας και της Πορτογαλίας από τον Σουλτάνο Μπεϊγιαζίτ ΙΙ το 1492. Τότε περίπου 17.000 Εβραίοι μετανάστευσαν στην οθωμανική αυτοκρατορία. Ωστόσο, πολλοί περισσότεροι μετανάστευσαν και στην Αγγλία και στη Γαλλία, για παράδειγμα, όπου δεν τους έσφαζαν κάθε λίγο και λιγάκι όπως στην πραγματικότητα συνέβαινε στην οθωμανική αυτοκρατορία.
Όλοι γνωρίζουμε τον Βρετανό πρωθυπουργό Disraeli για παράδειγμα (που πήρε την Κύπρο από τους Οθωμανούς το 1878) για να μην μιλήσουμε για την πρόοδο, την ευημερία και το ειδικό πολιτικό βάρος που έχουν οι άνθρωποι αυτοί στις δυτικές κοινωνίες όπου είναι ευυπόληπτοι πολίτες και πολιτικοί.
Οι σύγχρονοι Αμερικανο-εβραίοι ιστορικοί και ερευνητές έχουν αποδομήσει ολοσχερώς το μύθο της οθωμανικής μεγαλοψυχίας και ανοχής έναντι των Εβραίων της οθωμανικής αυτοκρατορίας αναδεικνύοντας, για παράδειγμα, τις πηγές που παραποιήθηκαν ή αποσιωπήθηκαν, ποιοι το έπραξαν και για ποιους λόγους. Ο Joseph Ηacker, για παράδειγμα τεκμηριώνει πως ο Ταλμουνδιστής Εliah Κapsali (εκ Κρήτης ορμώμενος) «εξάγνισε» τους Οθωμανούς και τα εγκλήματά τους κατά των Εβραίων. Και πριν από τον Κapsali υπήρξαν και πολλοί άλλοι.
Κατά τους σύγχρονους Αμερικανο-εβραίους ερευνητές, ό,τι υπέστησαν οι μη χριστιανικοί πληθυσμοί στην οθωμανική και σύγχρονη Τουρκία το υπέστησαν και οι Εβραίοι. Και εάν αυτοί στάθηκαν λίγο πιο τυχεροί και γλύτωσαν από την γενοκτονική μανία των Νεότουρκων, αυτό υπήρξε αποτέλεσμα της στήριξης που τους παρείχαν οι Αμερικανοί, κυρίως, αλλά και οι Γερμανοί (ναι, οι Γερμανοί) στη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Αντίθετα οι Αρμένιοι και οι Έλληνες της Μικράς Ασίας, δεν έχουν τέτοια τύχη.
Το ευτύχημα για εμάς είναι ότι μια καινούρια αντίληψη για τους Τουρκο-οθωμανούς αρχίζει να εδραιώνεται και να γίνεται ευρύτερα αποδεκτή από την επιστημονική κοινότητα με αιχμή του δόρατος τους απογόνους αυτών που αρχικά αλλοίωσαν και αποσιώπησαν ιστορικά γεγονότα. Το δυστύχημα ωστόσο για εμάς, είναι ότι οι δικοί μας ετερόφωτοι ιστορικοί και διανοούμενοι παραμένουν προσηλωμένοι σε ξεπερασμένες αντιλήψεις και ιστορικές θεωρήσεις και συνεχίζουν, επιλεκτικά, να προσαρμόζουν τα πράγματα στις ιδεοληπτικές τους κοσμοθεωρήσεις. Καταλήγουν έτσι στην ελληνοποίηση της τουρκικής προπαγάνδας και την αποδοχή της τουρκο-οθωμανικής ιστορικής θεώρησης που είναι αναγκαία συνθήκη για τους οδοιπόρους προς τα Σούσα.
Υ.Γ:
Για όσους ενδιαφέρονται να πάνε πίσω στις πρωτογενείς πηγές αναφορικά με τις σχέσεις Εβραίων, Τουρκο-οθωμανών και μουσουλμάνων, παραπέμπω στις δυο πρόσφατες μελέτες που επιμελείται ο ΑndrewΒostom με εισαγωγή του Ιbn Warrak“Τhe LegacyofΙslamic Αnti-Semitism (2008)” και “Τhe LegacyofJihad” (2005). Μια επίσης παλαιότερη αλλά εξαιρετικά σημαντική ιστορική μελέτη είναι της Βat Υe’ Οr, “Τhe Decline ofΕastern ChristianityUnderΙslam: From Jihad to Dhimmitude”.
Καταξιωμένοι Έλληνες μελετητές και ιστορικοί έχουν και αυτοί τεκμηριώσει τέτοια γεγονότα αλλά οι ετερόφωτοι ταγοί μας μέσα και έξω από τα Πανεπιστήμια, τους απορρίπτουν ως προκατειλημμένους κατά του «οθωμανικού μεγαλείου» και των μουσουλμάνων γενικότερα.
ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ
.