Κὶ ὅμως δὲν εἶναι ὅλα τόσο μαῦρα.

Toῦ Βασίλειου Εὐσταθίου

Δρ. Φυσικοῦ, πτ. Θεολογίας (Τμ.Κοιν.Θ.ΕΚΠΑ)

Ὅταν πιστεύεις στὸ Θεὸ, ἀναγνωρίζεις τὴν θαυμαστὴ παρουσία Του σὲ κάθε δημιούργημά Του στὴ φύση καὶ στὶς ἀμέτρητες εὐεργεσίες Του στὴ ζωή σου, νιώθεις τὴν παρηγοριά Του σὲ ὅσες δοκιμασίες συναντᾶς στὸ διάβα σου, ζεῖς τὴν προστασία Του σὲ ὅποιες ἀπρόβλεπτες περιστάσεις καὶ σὲ ἄμεσους κινδύνους, αγάλλεσαι ἀπὸ τὸ ἀμέτρητο ἔλεός Του γιὰ τὰ μικρὰ καὶ μεγάλα ἁμαρτήματά σου ποὺ ὁμολογεῖς καὶ μετανοεῖς γι’ αὐτά, τότε μὲ τὶ λόγια μπορεῖς νὰ περιγράψεις τὴν θλίψη σου, ὅταν κάποιοι γύρω σου, οἱ περισσότεροι βαπτισμένοι Ὀρθόδοξοι, καὶ μάλιστα ἀνάμεσά τους ἀνήκουν καὶ αὐτοὶ ποὺ πήραν τὴν κυβέρνηση τῆς ἁγιασμένης χώρας σου (μὲ τὴ ψήφο μιὰς μικρῆς ἀπεγνωσμένης μειοψηφίας τῶν 35% ἀπὸ τοὺς μισοὺς περίπου ποὺ δέχτηκαν νὰ πάνε νὰ ψηφίσουν), ὄχι μόνο ἀδιαφοροῦν γιὰ Αὐτὸν καὶ ἀλλὰ οὐσιαστικὰ πολεμοῦν καὶ Αὐτὸν καὶ τοὺς πιστούς Του ἀπροκάλυπτα καὶ εὐθέως. Ἐκτὸς καὶ ἄν ἡ πολύπλευρη καταπάτηση τοῦ βασισμένου στὴν Ὀρθόδοξη πίστη μας Συντάγματός μας δὲν σημαίνει κάτι τέτοιο. Ἐκτὸς καὶ ἄν ἡ ἐπιβολή στὰ παιδιά μας νὰ μαθαίνουν γιὰ ὅλες τὶς θρησκείες τοῦ κόσμου, χωρὶς νὰ ξεχωρίζει ἀνάμεσά τους ἡ πίστη ἡ δική μας (τὴν στιγμή μάλιστα ποὺ στὰ παιδιὰ τῶν Ἑβραίων καὶ τῶν Μουσουλμάνων παρέχεται τὸ δικαίωμα νὰ διδάσκονται τὴν πίστη τῶν γονέων τους καὶ μόνο – τὶ φοβερὴ ρατσιστικὴ διάκριση πράγματι) δὲν σημαίνει κάτι τέτοιο. Ἐκτὸς καὶ ἄν ἡ ἀποποινικοποίηση τῆς βλασφημίας δὲν σημαίνει κάτι τέτοιο. Ἐκτὸς καὶ ἄν ἡ πολύπλευρη στήριξη καὶ προώθηση τῆς ὁμοφυλοφιλίας ποὺ διαστρέφει τὴν ἀνθρώπινη φύση καὶ τὴν δημιουργία τῶν δύο φύλων ἀπὸ τὸ Θεὸ δὲν σημαίνει κάτι τέτοιο. Ἐκτὸς καὶ ἄν ἡ προώθηση τῆς κάνναβης (χασίς) μὲ τὸ πρόσχημα τῆς ἰατρικῆς ἐφαρμογῆς δὲν σημαίνει κάτι τέτοιο (ἀλήθεια ἤδη ὡς τώρα τὰ ναρκωτικά δὲν χρησιμοποιοῦνται ὡς φάρμακα γιὰ ἰατρικούς λόγους, χρειαζόταν νέα νομοθεσία;). Ὧ, τῆς ὑποκρισίας καὶ τῆς δολιότητας τῆς ἀθεΐας. Εἶναι λοιπόν δυνατὸν κάποιος ποὺ πιστεύει στὸ Θεὸ νὰ μὴν θλίβεται μὲ ὅλα αὐτὰ ποὺ συμβαίνουν σήμερα;

Ὅταν ἀγαπᾶς τὴν πατρίδα σου, γιὰ τὴν ὁποία θυσιάστηκαν οἱ προγονοί σου, ὥστε νὰ σὲ ἀφήσουν κληρονόμο σὲ αὐτὴ καὶ νὰ ἔχεις μιὰ πατρίδα, νὰ μὴν εἶσαι χωρὶς ρίζες, χωρὶς κληρονομιὰ, ξένος σὲ ξένη χώρα, ἀνάμεσα σὲ ξένους, καὶ νὰ εἶσαι ἐλεύθερος στὸ τόπο σου, ὄχι δούλος ἄλλων καὶ ὑπηρέτης τους, ἀλλά ὅμως αὐτὴν τὴν πατρίδα σου βλέπεις νὰ τὴν ξεπουλάνε σὲ ὅλα της καὶ μὲ κάθε μέσο, καὶ νὰ τὴν ὑποδουλώνουν μὲ συνεχὴ χρέη καὶ μνημόνια (τὰ ὁποία ἡ νῦν κυβέρνηση προεκλογικὰ εἶχε ὑποσχεθεῖ νὰ μὴν τὰ συνεχίσει, ποὺ αὐτὸ ἀκριβῶς νὰ κάνει πῆρε καὶ σαφὴ ἐντολὴ ἀπὸ τὸ λαὸ στὸ δημοψήφισμα ποὺ ἡ ἴδια ἀποφάσισε καὶ διενέργησε, τὸ ὁποῖο ὅμως τὸ χρησιμοποίησε μόνο γιὰ νὰ ἀποδείξει ποὺ τὸν ἔχει τοποθετήσει τὸν λαό, ἄν καὶ ἀριστερή, καὶ ποὺ τὴν δημοκρατία, πετῶντας τὸν ψήφο τοῦ λαοῦ, τῆς πάνω ἀπὸ 60% πλειοψηφίας αὐτοῦ, στὰ ἄχρηστα), μέχρι καὶ νὰ θέλουν νὰ χαρίσουν στοὺς σφετεριστές γείτονές της τὸ πιὸ ἔνδοξο ὄνομά της (Μακεδονία καὶ Ἑλλάδα εἶναι ἕνα, δὲν μποροῦν νὰ διαφοροποιηθοῦν, συμπίπτουν – καὶ ὅσο γιὰ τὸ συλλαλητήριο τοῦ πάνω ἀπὸ ἑνὸς ἑκατομμυρίου κόσμου, γι΄ αὐτοὺς ποὺ ἀποτελοῦν τὴν σημερινὴ κυβέρνηση, ὅπως δήλωσαν μέσω τῆς ἀστυνομικῆς ἡγεσίας, ὁ κόσμος ἦταν μόνο λίγο πάνω ἀπὸ ἑκατὸ χιλιάδες, ὁπότε μάλλον δὲν βλέπαμε καλὰ τὴν ὀφθαλμοφανὴ λαοθάλασσα στὶς φωτογραφίες καὶ στὰ βίντεο, καὶ τὸν ὁποῖο, ὅπως δήλωσε ὁ Πρωθυπουργὸς, ἀντὶ νὰ τὸν βλέπει σὰν τὸν λαὸ του ποὺ καταλαβαῖνει καὶ τὸν ὑπηρετεῖ, τὸν βλέπει σὰν «ὄχλο» ποὺ γι’ αὐτὸν εἶναι ἀξιοπεριφρόνητος, σὲ ἄγνοια καὶ πλάνη, ὅπως δηλαδὴ ἦταν ὁ ἑβραϊκὸς λαὸς γιὰ τοὺς Ἀρχιερεῖς καὶ Φαρισαίους), τότε πῶς νὰ μὴν πονάς καὶ νὰ μὴν λυπάσαι;

Ὅταν ἀγαπᾶς τὴν οἰκογένεια, τὴν συζυγία, τὴν γονικότητα, καὶ βλέπεις νὰ σπέρνουν παντοῦ νάρκες γιὰ τὴν διάλυσή της μὲ τὰ ΜΜΕ, ποὺ διαφημίζουν τὶς ἐξωσυζυγικὲς σχέσεις, καὶ ὧ τῆς παραφροσύνης σήμερα καὶ τὴν παραφύση ὁμοφυλοφυλικὴ συμπεριφορά, ὅπως καὶ τὶς ἐξώγαμες σχέσεις, μὲ τὴν κυβέρνηση ποὺ ψηφίζει συνεχῶς νόμους ὑπέρ τῆς ὁμοφυλοφιλίας (τοὺς πάντρεψε καὶ τώρα, ὧ τῆς χωρὶς ὅρια διαστροφῆς, θέλει νὰ τοὺς δώσει νὰ υἱοθετήσουν καὶ παιδιὰ, ἐνῶ ταυτόχρονα προσπαθεῖ νὰ διδάσκει τὴν ἀλλαγὴ φύλου στὰ σχολεῖα καὶ νομοθέτησε νὰ μπορεῖ αὐτὴ νὰ γίνει καὶ ἀπὸ τὰ ἄμυαλα ἀκόμα δεκαπεντάχρονα), νόμους ὑπέρ τῆς διάλυσης τοῦ γάμου καὶ ἀντικατάστασής του ἀπὸ ἁπλὴ συμβίωση, ἐνῶ παραμένει ἀπαρασάλευτη ἡ ρίζα ὅλων τῶν κακῶν, ἡ νομοθεσία ὑπέρ τῶν ἀνθρωποκτόνων, ψυχοφθόρων γιὰ τοὺς ὑπεύθυνους, καταστροφικῶν γιὰ τὴν οἰκογένεια καὶ τὸ δημογραφικό, ἐκτρώσεων, τότε μπροστὰ σὲ ὅλα αὐτὰ μπορεῖς νὰ μὴν ὑποφέρεις καὶ νὰ μὴν ἀναστενάζεις;

Ὅταν ἀγαπᾶς τὴν Ἐκκλησία, τὴν Ἱερὴ Παράδοσή της, τὴν ἁγιοπατερικὴ παρακαταθήκη μας, καὶ παρατηρεῖς τόση ἐκκοσμίκευση νὰ τὴν περιζώνει καθημερινά, τόσα κείμενα ποὺ γράφονται στὸ ὄνομά Της στὸν ἀκαδημαϊκὸ χῶρο καὶ στὸ χώρο τῶν διαχριστιανικῶν καὶ διαθρησκειακῶν σχέσεων νὰ ἀλλοιώνουν τὴν θεολογία της εἰσάγοντας ἐκ τῆς φιλοσοφοῦσας δύσεως προϋποθέσεις ξένες στὶς δικές της, ὅπως τὶς ὅρισε ἠ ἁγιοπνευματικὴ ἐμπειρία τῶν νηπτικῶν πατέρων,  τόσες μὴ ὀρθόδοξες καὶ ἀντικανονικὲς πρακτικὲς νὰ ἐφαρμόζονται ἀπὸ πολλὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας, μὲ τὸ χειρότερο τὶς συμπροσευχές ποὺ γίνονται, καὶ ὅλα αὐτὰ ὡς ἀποκορύφωμα βρήκαν καὶ συνοδικὴ στήριξη πρὶν σχεδὸν δύο ἔτη στὴν Κρήτη, τότε πραγματικὰ δὲν εἶναι νὰ δακρύζεις;

Ὁ σημερινὸς κόσμος εἶναι ἕνας κόσμος ποὺ ἔχασε τὸν δρόμο του καὶ βρισκόμενος σὲ ἀνεπανάληπτη στὰ χρονικὰ σύγχυση τρέχει μὲς στὴ ζάλη του μὲ ὑπερβολικὴ ταχύτητα στὰ τυφλά, χωρὶς νὰ ξέρει ποὺ βρίσκεται καὶ ποὺ πάει. Σὰν τρελός, σαν μανιακός, ἀγχωμένος, ταραγμένος, χωρὶς ἡσυχία, χωρὶς ἀνάπαυση, χωρὶς ὕπνο, χωρὶς πραγματικὴ ἰκανοποίηση καὶ χαρά, ὑποφέρει, πάσχει, πέφτει σὲ κατάθλιψη, παθαίνει κρίσεις, κάτι τοῦ λείπει πάντα, δὲν ξέρει τὶ ζητάει, δὲν ξέρει τὶ νὰ κάνει, ἔρχεται σὲ ἀπόγνωση. Γι’ αὐτὸ γέμισε ὁ κόσμος ναρκωτικὰ καὶ ψυχοφάρμακα. Ὅμως, ἐνῶ ὅλα δείχνουν ὅτι ἡ κατάληξη θὰ εἶναι τὸ ἀδιέξοδο καὶ συνεπῶς ἡ καταστροφή, ὡστόσο ὑπάρχει κάτι ποὺ ἄς μὴν παραβλέπεται: ἡ ἐλπίδα. «Βάσταζε τὸν νοῦ σου στὸν Ἅδη καὶ μὴν ἀπελπίζου», ἄς θυμηθοῦμε τὰ λόγια ποὺ στήριξαν τὸν Ἅγιο Σιλουανό.  Ἤξερε ἤδη τὸν Ἅδη, τὸν ζοῦσε, τὸν ξέρουμε καὶ μεῖς, τὸν βλέπουμε γύρω μας. Δὲν ἤξερε ὅμως τὴν ἐλπίδα, ἀλλὰ τελικὰ κατὰ Θεία Πρόνοια τὴν ἔμαθε καὶ αὐτή. Ἄς τὴν μάθουμε καὶ μεῖς.

Πράγματι σκοτεινὲς καὶ δύσκολες μέρες, ἀλλὰ ὅσο καὶ ἄν εἶναι δύσκολο νὰ φανεῖ τὸ φῶς, αὐτὸ  ὑπάρχει. Μετὰ τὸ χειμώνα ἔρχεται ἡ ἄνοιξη, μετὰ τὴν Τεσσαρακοστὴ ἔρχεται τὸ Πάσχα καὶ ἡ Πεντηκοστή, μετὰ τὸν Γολγοθὰ καὶ τὴν Σταύρωση ἔρχεται ἡ Ἀνάσταση. Περάσαμε κρύα, παγώσαμε ἀπὸ τὰ χιόνια, ἀρρωστήσαμε, ταλαιπωρηθήκαμε, ὅμως τώρα οἱ θερμὲς ἀκτίνες τοῦ ἀνοιξιάτικου ἡλίου ἀρχίζουν νὰ ξεπροβάλλουν καὶ νὰ περιπτύσσουν τὰ πάντα, διώχνοντας μακριὰ τὰ κρύα τοῦ χειμώνα, διαλύοντας τὴν ὑγρασία καὶ τὴν μούχλα, καὶ ζεσταίνοντάς μας λίγο λίγο ἀπὸ τὸ δέρμα μέχρι τὰ κόκκαλα, γεμίζοντάς μας εὐφορία καὶ φῶς.  Σηκώνοντας τὸ βλέμμα στὸν οὐρανὸ παρατηροῦμε τὸ γαλάζιο χρώμα του ἀπὸ τὴν ἀνατολὴ μέχρι τὴν δύση, καὶ ἀπὸ τὸν βορρά μέχρι τὸ νότο, καὶ δὲν εἶναι ἀπίθανο νὰ μὴν συναντήσουμε οὔτε μιὰ μικρὴ ἀλλοίωση σὲ αὐτὴν τὴν ἀπίστευτη ὁμορφιὰ ἀπὸ τὴν παρεμβολὴ ἔστω καὶ ἑνὸς γκρίζου ἥ καὶ ἄσπρου σύννεφου. Ὅλη αὐτὴ ἡ γαλάζια ἀπεραντοσύνη δὲν μπορεῖ νὰ σὲ γεμίσει καὶ σένα ἀγαλλίαση; Δὲν μαρτυρεῖ ἕνα καὶ μόνο πράγμα; Ὑπάρχει ἐλπίδα. Ἐκεῖνος ποὺ τοποθέτησε ὅλο αὐτὸ τὸ γαλάζιο θόλο πάνω μας καὶ μποροῦμε νὰ στρέφουμε τὸ βλέμμα μας σὲ αὐτὸν, Ἐκεῖνος μας τὴν δίνει καὶ αὐτήν. Πέρα ἀπὸ τὴν θλίψη, ὑπάρχει ἡ λύτρωση, πέρα ἀπὸ τὰ δάκρυα, ὑπάρχει ἡ χαρὰ: «μακάριοι οἱ κλαίοντες νῦν, ὅτι γελάσετε.», Λκ. 6,21.

Εἶναι ἄγνωστα τὰ σχέδια τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴν κάθε μέρα ποὺ μας ξημερώνει, ἄγνωστο τὶ θὰ γίνει στὸν τόπο μας, τὶ θὰ γίνει σὲ ὅλο τὸν κόσμο. Ὡστόσο εἶναι γνωστὸ ὅτι ἁμαρτήσαμε καὶ ἐπίσης εἶναι γνωστὸ ὅτι ὅποιος μετανοεῖ δέχεται τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ ποὺ εἶναι ἀπροσωπόληπτο, ἄπειρο καὶ παντοτινό. Ἐπομένως ἄν πιστεύουμε στὸ Θεὸ μποροῦμε μὲ τὴν μετάνοια νὰ καθορίσουμε τὸ δικό μας προσωπικὸ μέλλον διώχνοντας κάθε φόβο καὶ ἀπελπισία, ἀντιμετωπίζοντας ὁτιδήποτε μας φέρνει μπροστὰ ἡ ζωή μὲ ὑπομονὴ καὶ θάρρος ποὺ ἀντλοῦμε ἀπὸ τὴν θεία παρηγοριὰ καὶ βοήθεια. Ἡ ἀνθρώπινη ἱστορία ἔχει νὰ ἐπιδείξει συνεχῶς πολέμους, ἀδικίες, δολοπλοκίες καὶ δολοφονίες, διωγμούς, ἀποστασίες, ἁμαρτίες καὶ πάθη, φιλοδοξίες καὶ ἰδιοτέλειες, ἀρρώστιες, φυσικές καταστροφές. Αὐτὰ ὁ Ἴδιος ὁ Χριστὸς ἔχει πεῖ θὰ συνεχιστοῦν μέχρι τέλος, καὶ αὐτὸ δὲν εἶναι τίποτα ἄλλο ἀπὸ ὅτι βλέπουμε νὰ συμβαῖνει στὴν ἐποχή μας. Ὡστόσο ἀπευθυνόμενος σὲ ὅσους πιστεύουν σὲ Αὐτὸν τοὺς προτρέπει νὰ ἀντιμετωπίσουν χωρὶς νὰ χάσουν τὸ θάρρος καὶ τὴν ἐλπίδα τους ὅσα μέλλει γενέσθαι, ἀκόμα καὶ τὶς ἔσχατες συμφορὲς καὶ δοκιμασίες ποὺ θὰ εἶναι ἰδιαίτερα μεγάλες: «ἀρχομένων δὲ τούτων γίνεσθαι ἀνακύψατε καὶ ἐπάρατε τὰς κεφαλὰς ὑμῶν, διότι ἐγγίζει ἡ ἀπολύτρωσις ὑμῶν.», Λκ. 21,28. Ὁ καθένας λοιπὸν ἀπὸ τὸ Γολγοθὰ του, ἄς κοιτάξει λίγο παραπέρα, ἐκεῖ στὸ βάθος πρὸς τὴν ἀνατολὴ, ὅπου εἶναι ἕτοιμο νὰ ξεπροβάλλει τὸ ἀνέσπερο φῶς τῆς ἀναστάσεως.