Γράφει ο Ανδρέας Σταλίδης.
Δημοσιεύθηκε στην Εστία, 17 Απριλίου 2018.
Στις 29 Μαρτίου ανακοίνωσε περιχαρής ο Πρόεδρος των ΗΠΑ «φεύγουμε από την Συρία». Δεκαπέντε ημέρες μετά, ξημερώματα 14ης Απριλίου έπεσαν οι πρώτοι πύραυλοι των ΗΠΑ εναντίον της Συρίας! Οι Ιστορικοί του μέλλοντον θα τραβάνε τα μαλλιά τους.
Είναι εμφανές ότι η πρώτη θέση εκφράζει την βούληση του Τραμπ, ενώ η δεύτερη την δέσμευσή του. Δέσμευση, μάλλον σε κάποιους με μεγαλύτερη εξουσία από τον ίδιο, ο οποίος είναι αδύναμος να ασκήσει την επιθυμία του.
Ο Ζουράρις μας θυμίζει στα βιβλία του περί Θουκυδίδη ότι οι Αθηναίοι δήλωναν ευθαρσώς ότι ήταν αναπόφευκτο να πολεμούν εβρισκόμενοι «υπό των μεγίστων νικηθέντες: τιμής, δέους και ωφελείας». Αυτά σε υποτάσσουν να πολεμάς και μάλιστα ως ηθικά νικημένος.
Πέραν αυτών, διαφαίνεται στον ορίζοντα ένας μηχανισμός που διαθέτει μεγαλύτερη εξουσία από τον Πρόεδρο των ΗΠΑ αφού στο άκουσμα της βούλησής του: σχεδίασε και έριξε χημικά στην Γούτα, ώστε να ευθυγραμμιστούν τα παγκόσμια ΜΜΕ (όσα το 2003 βοούσαν για τα «όπλα μαζικής καταστροφής του Σαντάμ» στη μεγαλύτερη ψευδή είδηση -fake news- όλων των εποχών), και τον μετέστρεψε αστραπιαία.
Πιθανώς, αυτός δεν είναι ο Ασσάντ. Θα επρόκειτο για παράνοια, ειδικά εφόσον ήταν ζήτημα ωρών η ανακατάληψη του τελευταίου θύλακα στο προάστιο αυτό της Δαμασκού. Ο Ασσάντ κέρδισε τον πόλεμο και ανέκτησε έλεγχο στο 80% της Συρίας.
Μία ημέρα πριν την επέμβαση, ο πρώην διοικητής των Βρεταννικών δυνάμεων στο Ιράκ έθεσε τον προβληματισμό του κινήτρου χρήσης χημικών όπλων από τον Σύριο Προέδρο στον τηλεοπτικό σταθμό Sky, και τον έκοψαν απότομα στον αέρα πριν καν ολοκληρώσει τη σκέψη του!
Αντίρροπη ήταν η στροφή του 2013 στο ίδιο ζήτημα. Τον Αύγουστο του 2013 ο Ομπάμα καταδίκασε οργισμένος την «παραβίαση της κόκκινης γραμμής» μετά την τότε ρίψη χημικών στην Συρία και προανήγγειλε επέμβαση. Ουδέποτε πραγματοποιήθηκε. Αρκέσθηκε στο αίτημα προς τον ΟΗΕ να διαλυθεί όλο το χημικό οπλοστάσιο του Ασσάντ, όπως και έγινε με την επίβλεψη Αμερικανών ειδικών.
Η δυσεξήγητη εκείνη στροφή ίσως ερμηνεύεται από αναφορές ότι του παρεδόθη αποδεικτικό υλικό ότι τα χημικά δεν τα είχε ρίξει η κυβέρνηση της Συρίας, αλλά τζιχαντιστές. Η διεθνής ισορροπία δυνάμεων το 2013 δεν επέτρεπε αμερικανική επέμβαση. Ούτε το 2018, αλλά ο Τραμπ την αγνόησε, γκρεμίζοντας τον ρόλο του ΟΗΕ και του διεθνούς δικαίου και ρισκάροντας σύγκρουση μεγαθηρίων.
Ή μήπως πρόκειται απλώς για τοποθέτηση πιονιών στην σκακιέρα για την επόμενη ημέρα;
Τα προεξάρχοντα συμφέροντα στο εκρηκτικό μείγμα της Συρίας είναι επικινδύνως αντικρουόμενα.
- Η Ρωσία επιθυμεί διατήρηση στη Μέση Ανατολή μίας σφαίρας επιρροής, η οποία έχει συρρικνωθεί στην Ανατολική Ευρώπη, στον Καύκασο, στη Βαλτική. Οι ΗΠΑ αγωνίζονται για το ακριβώς αντίθετο.
- Το Ιράν επιθυμεί έλεγχο της γραμμής εφοδιασμού Ιράν-Ιράκ-Συρία-Λίβανος-Χεζμπολάχ. Το Ισραήλ το ακριβώς αντίθετο.
- Η Συρία επιθυμεί διατήρηση της εδαφικής της ακεραιότητας και κυριαρχίας. Οι πάσης φύσης τζιχαντιστές το ακριβώς αντίθετο: τον έλεγχο περιοχών της για λογαριασμό του ISIS.
- Οι Κούρδοι επιθυμούν ένα δεύτερο Κουρδιστάν στο βορρά, ως συνέχεια του Ιρακινού και έξοδο στη θάλασσα. Οι Τούρκοι το ακριβώς αντίθετο: την πάταξή του.
- Υπάρχουν και κομπάρσοι: η Βρεταννία ως θερμή μόνιμη παγκόσμια υπαρχηγός και η Γαλλία αναπολώντας εποχές που είχε επιρροή στην περιοχή