Μπουτάρης ο λαγός

Γράφει ο Ανδρέας Σταλίδης.
Δημοσιεύθηκε στην Εστία, 29 Μαΐου 2018..

Η καταδίκη της πολιτικής βίας είναι απόλυτη. Δεν χωράει αμφιβολία, εξαίρεση ή συμπληρωματικό «αλλά». Η πολιτική βία υπονομεύει τη Δημοκρατία. Γι’ αυτό πρέπει η καταδίκη της να είναι οριζόντια. Ανεξαρτήτως θύτη, θύματος ή συνθηκών. Δεδομένου του περιστατικού τον Δήμαρχο Θεσσαλονίκης την περασμένη εβδομάδα, ξεσηκώθηκε ένα τσουνάμι κατακραυγής. Μέχρι και για «δολοφονική επίθεση» μίλησε το Σάββατο ο πρωθυπουργός. Αποτελεί πράγματι προεξάρχουσα προτεραιότητα του πολιτικού πολιτισμού μας η καταδίκη της πολιτικής βίας, όπως υποδηλώνουν οι αντιδράσεις;

Θυμάμαι τις περιπτώσεις βεβαιωμένης πολιτικής βίας στον Ι. Πρετεντέρη (2007),  Κ. Χατζηδάκη (2011), Κ. Παπούλια (2011), Αδ. Γεωργιάδη (2012, συν 16 εμπρησμούς στο βιβλιοπωλείο του), Γ. Κουμουτσάκο (2015), Γ. Βαρουφάκη (2015), Άγγελο Συρίγο (επανειλημμένα). Χώρια η καθημερινή βία από μπαχαλάκηδες και «Ρουβίκωνα». Όλα αυτά μαζί προκάλεσαν μικρότερη αντίδραση από όση το πρόσφατο περιστατικό. Γιατί δεν είναι ισοδύναμη η κατακραυγή πάντοτε; Εάν ήταν απόλυτη προτεραιότητα η κατάπνιξη της πολιτικής βίας, δεν θα βλέπαμε τέτοια ασυμμετρία. Άρα, η αντίδραση εξαρτάται και από άλλους παράγοντες.

Μήπως από τον θύτη; Στην περίπτωση του κ. Μπουτάρη, υϊοθετήθηκε αβίαστα το αξίωμα ότι επικίνδυνη πολιτική βία είναι η ακροδεξιά. Το αξίωμα αυτό υπονοεί ίσως ότι η ακροαριστερή βία είναι κακή μεν, αλλά δεν μας βγάζει κι από τα ρούχα μας. Μέχρι και ο πρωθυπυργός μίλησε για «ακροδεξιά» και «παρακρατική βία». Η έρευνα της αστυνομίας δεν έδειξε κάτι τέτοιο μέχρι στιγμής. Καλώς ή κακώς, ούτε αυτό εξηγεί τα φαινόμενα. Στην περίπτωση Κουμουτσάκου επιβεβαιώθηκε ότι ο δράστης ήταν μέλος ακροδεξιάς οργάνωσης. Δεν ξεσηκώθηκε τότε ο ίδιος σάλος.

Μήπως από το θύμα;  Γνώμη μου είναι ότι ο Δήμαρχος Θεσσαλονίκης λειτουργεί ως «λαγός». Παρομοιάζω τις θέσεις του ως θέση «Βόρειος Πόλος» όταν βρισκόμαστε στον «Ισημερινό». Λέει δηλαδή:
1) «Δεν με ενδιαφέρει αν ο Κεμάλ σκότωσε ή δεν σκότωσε Έλληνες ή άλλους» (δηλαδή αμφισβητώ ότι έγινε και δεν με νοιάζει κι όλας),
2) «είναι επιθετική ενέργεια και σάχλα ότι η Μακεδονία είναι ελληνική. Αμόρφωτοι και ηλίθιοι τα λένε αυτά»,
3) «αναγουλιάζω όταν βλέπω το άγαλμα του Εμμανουήλ Παππά»,
4) «δεν θα ήθελα να βρεθεί ο Μ. Αλέξανδρος στην Αμφίπολη»,
5) «θα πρέπει να αλλάξουμε όνομα στο αεροδρόμιο και σταθμό λεωφορείων, διότι οι τουρίστες μπερδεύονται και νομίζουν ότι έφτασαν στη Μακεδονία» (εννοεί τα Σκόπια).

Εάν κάποιος θέλει να μας σπρώξει στην θέση «Αίγυπτος» εξυπηρετείται από αυτές τις προωθημένες  θέσεις. Εμφανίζεται συνετός και πετυχαίνει τον στόχο του. Παρακινεί προς μία μετακίνηση στο 20% των θέσεων του θρασύ, «τρελού του χωριού». Η κατεύθυνση μετράει, όχι η απόσταση.

Παραδείγματα της θέσης αυτής:

• εξωραϊσμός Οθωμανών,
• «συνωστισμός» στη Σμύρνη,
• κατάσταση αμοιβαίου οφέλους (win-win) από τη συνεκμετάλλευση του Αιγαίου με τους Τούρκους,
• φρόνιμη στάση στην επερχόμενη κλιμάκωση περί ΑΟΖ της Κύπρου τον Φθινόπωρο,
• υποχώρηση στα Ίμια, Καστελόριζο, Φαρμακονήσι,
• παραχώρηση του ονόματος Μακεδονία σε εθνότητα, γλώσσα, αλυτρωτισμό.

Έτσι, αρπάζεται η ευκαιρία του περιστατικού και ενισχύεται η διελκυστίνδα προς τα βόρεια, προς την Αίγυπτο. Επιπλέον τεκμήριο ότι αγνοούνται οι δικές του προτροπές σε βία, ως ανύπαρκτες, ως μη γενόμενες. Παραδείγματα δημοσίων δηλώσεών του: «πρέπει να φάει ξύλο ο Μητροπολίτης Πειραιώς», ο Καμμένος είναι «χοντρός που δεν τον πάω και αν τον δω κρεμασμένο, δεν θα κόψω το σκοινί».

Έλληνα, φύγε από τον «Ισημερινό», είναι «ακροδεξιά», «φασιστική» και «ρατσιστική» τοποθεσία, ξέχνα την Ιστορία και τον Μ. Αλέξανδρο , θα έρθουν και 100 Τούρκοι τουρίστες παραπάνω, τι άλλο θέλεις; Πήγαινε στην Αίγυπτο. Όχι και στον Βόρειο Πόλο. Έστω στην Αίγυπτο.

Αν πραγματικά μας ενδιαφέρει η πολιτική βία, ας αρχίσουμε από αλλού. Όλος ο δημόσιος διάλογος στα ΜΜΕ να γίνεται στον πληθυντικό. Επαναστατικά τα απλά!