του Χρήστου Κλειώση*
Πριν την ολοκληρωτική καταστροφή της Αθήνας από τους Πέρσες η ερμηνεία ενός χρησμού έσωσε την Αθήνα και την Ελλάδα: «Τα ξύλινα τείχη», στα οποία ο Θεμιστοκλής είδε την δύναμη του στόλου. Είναι μια γνωστή ιστορία την οποία δεν χρειάζεται να επαναλάβω. Υπάρχει όμως κάτι σε αυτή την ιστορία που μπορεί να είναι επίκαιρο.
Σήμερα δεν υπάρχει ούτε χρησμός ούτε ξύλινα τείχη για να προστατευτούμε από την θανάσιμη μοίρα την οποία επιφυλάσσει στον Ελληνισμό ο εγκλωβισμός του στο άδικο ιδεοληπτικό και με κάθε τρόπο ανίκανο κράτος των Αθηνών. Υπάρχει όμως πίσω από αυτή την ιστορία του Ηροδότου μια χρήσιμη ιδέα: Σε περιόδους κρίσης πρέπει να εγκαταλείψεις τη σταθερότητα (π.χ. το κράτος) και να επιλέξεις να κινηθείς σε ένα πλαίσιο πολύ πιο επικίνδυνο και ρευστό και να το δαμάσεις, γιατί σε αυτό το πλαίσιο και ο πιο αδύναμος μπορεί αν κινηθεί σωστά και μεθοδευμένα να φέρει θαυμαστά αποτελέσματα. Στην ουσία αναφέρομαι στην ιδέα της ανάληψης ρίσκου.
Σήμερα δεν υπάρχουν ξύλινα τείχη για να επιβιβαστούμε σε αυτά και να μας προστατεύσουν από την καταστροφή που επιφυλάσσει η παγκοσμιοποίηση σε κάθε έθνος κράτος. Μπορούν όμως να υπάρξουν «χάρτινα τείχη» πάνω στα οποία θα επιβιβαστούν οι ιδέες και οι αρχές ενός λαού χωρίς κράτος. Γιατί πρέπει σιγά σιγά να το αντιλαμβανόμαστε. Το κράτος της Ελλάδας δεν είναι κράτος των Ελλήνων. Είναι κράτος που υπάρχει αποκλειστικά και μόνο να για ικανοποιεί τις απαιτήσεις των δανειστών. Όλα τα υπόλοιπα είναι λειτουργίες τις οποίες ανέλαβε κατά καιρούς (άμυνα, παιδεία κλπ) υποκρινόμενο ότι είναι ένα κράτος που ανήκει σε ένα συγκεκριμένο λαό. Όμως δεν μπορώ πλέον να πιστέψω κάτι τέτοιο. Οποιαδήποτε σκέψη μου πλέον ξεκινά με την αφετηρία ότι το κράτος αυτό αντιμετωπίζει το φαινόμενο του Ελληνικού Πολιτισμού με ένα όλο και πιο φανερό μίσος. Τουλάχιστον εγώ αυτό εισπράττω όπως και χιλιάδες άλλοι συμπολίτες μου οι οποίοι βρίσκονται στα ταμεία, στις ουρές, στα δικαστήρια κλπ: Οι Έλληνες που δεν ενσωματώθηκαν στην κρατική μηχανή του κιμά είναι Έλληνες που είναι μισητοί και αδιάφοροι για το κράτος και η μόνη λειτουργία τους είναι η αναγκαστική απομύζησή τους μέσω φόρων και εισφορών.
Οι ελεύθεροι άνθρωποι αυτής της χώρας και όχι φυσικά οι ενσωματωμένοι στο τέρας μανδαρίνοι, βρίσκονται σε ένα πολιτικό αδιέξοδο γιατί αποτελούν πια μια πολιτική μειοψηφία, την οποία ούτε η κυβέρνηση ούτε η αντιπολίτευση ενδιαφέρεται να τους υιοθετήσει πολιτικά, γιατί δεν συμφέρουν. Οι ηδονιστές και οι μανδαρίνοι είναι πολύ πιο πιστοί ψήφοι.
Τι πρέπει να κάνουν οι τελευταίοι ελεύθερα σκεπτόμενοι άνθρωποι της Ελλάδας; Να φτιάξουν τα δικά τους ξύλινα τείχη και να επιβιβαστούν σε αυτά αφήνοντας πίσω να κάψει ότι μπορεί ο Νέος Ξέρξης, δηλαδή το Ελληνικό Δημόσιο. Μόνο που σήμερα αυτά τα τείχη θα είναι χάρτινα τείχη, δηλαδή συμφωνίες σε χαρτί, σερμαγιές.
Στη διάρκεια της τουρκοκρατίας οι ναξιώτες και άλλοι κυκλαδίτες μαζευαν «ρεφενέ» τα γρόσια για να ναυπηγήσουν ένα πλοίο και να το γεμίσουν με εμπόρευμα και να ρισκάσρουν με αυτό να κατακτήσουν το κόσμο. Έτσι γέμισαν τα κελάρια τους με νομίσματα και εφόδια κλπ ώστε να είναι έτοιμοι όταν θα ερχόταν οι η ώρα του ξεσηκωμού.
Όμως ο σκοπός για τον οποίον μάζευαν τα χρήματα δεν ήταν μόνο η κερδοσκοπία. Δεν τους ενδιέφερε μόνο το κέρδος. Σκοπός τους ήταν η συνεπιβίωση και η διατήρηση της δικής τους πολιτισμικής ταυτότητας. Σκοπός τους ήταν να χρηματοδοτήσουν και διάφορα έργα όπως σχολεία, εκκλησίες ή και τακτικά βοηθήματα σε χήρες και ορφανά. Υπήρχαν φυσικά και αρκετοί που ενδιαφέρονταν μόνο για το κέρδος, αλλά δεν υπήρχαν μόνο αυτοί. Υπήρχαν και πολλοί που είχαν κίνητρα που δεν μπορεί να τα αντιληφθεί και να τα αποδεχθεί η μαρξιστική θεώρηση του ιστορικού υλισμού ή η νεοφιλελεύθερη θεωρία των οικονομικών κινήτρων. Πολλοί από τους μεγάλους ευεργέτες για παράδειγμα δεν έγιναν πλούσιοι αποκλειστικά για τον εαυτό τους, αλλά έγιναν οικονομικά ισχυροί με σκοπό να υπηρετήσουν ιδέες και αρχές. Και αυτοί δεν ήταν κάποιοι μεγαλόσχημοι που έδιναν ψίχουλα. Ήταν ταπεινοί εργάτες που πρόσφεραν όλο τον υλικό όφελος της εργασίας τους για να ικανοποιηθεί μια ιδέα. Ήταν ρομαντικοί και αφελείς για τα δεδομένα της σημερινής πραγματικότητας. Και πάνω από όλα ήταν απλοί άνθρωποι που ξεχώρισαν με τη δουλειά τους. Και τέτοιοι άνθρωποι κρύβονται μέσα στον κάθε Έλληνα που θα αποφασίσει να σκεφτεί ελεύθερα.
Σήμερα δεν έχουμε τέτοιους ανθρώπους που θα θυσιάσουν την περιουσία τους να σώσουν αυτή τη κοινωνία. Η κοινωνία πρέπει να σωθεί με τα δικά της μέσα και δημιουργήσει τις νέες σερμαγιές που θα πλουτίσουν όχι μόνο για να ικανοποιηθούν όσοι συμμετέχουν στο εκάστοτε επιχειρηματικό εγχείρημα αλλά κυρίως για να μαζέψουν τα απαραίτητα μέσα ώστε να ικανοποιήσουν τους εθνικούς στόχους που αντιστρατεύεται το Ελληνικό Κράτος, ως νέος Ξέρξης.
Πριν τελειώσω θέλω να κάνω μια εκτίμηση. Το Ελληνικό Κράτος δεν θα είναι δύσκολος αντίπαλος μπροστά στη δύναμη του χρήματος. Οι διεθνείς και εγχώριες πόρνες που στελεχώνουν τα κέντρα λήψης αποφάσεων σε Ελλάδα και Εξωτερικό, δεν θα έχουν κανένα ενδοιασμό να προσχωρήσουν σε θέσεις που σέβονται την αξιοπρέπεια αυτού του λαού όταν υπάρξει το κατάλληλο αντάλλαγμα. Ουσιαστικά θέλουμε σερμαγιές που θα χτίσουν τα λύτρα της ελευθερίας μας. Το λόμπι σαν θεσμός δεν είναι ούτε ανήθικο ούτε παράνομο στην Ευρώπη, παρά το γεγονός ότι αντιμετωπίζει τους εκλεγμένους πολιτικούς ως εκδιδόμενα πρόσωπα, κυρίως γιατί και αυτοί το θέλουν. Αυτοί είναι οι οροί του παιχνιδιού και θα πρέπει ο Ελληνισμός να μάθει να τους παίζει στα δάχτυλά του. Οι εκλογές δεν είναι παρά μια τυπική διαδικασία επιλογής εθελόδουλων. Οι ελευθερόφρονες θάβονται κάτω από τόνους λάσπης χωρίς δικαίωμα ανταπόδειξης.
Προτείνω επομένως να επιβιβαστεί το έθνος μας σε μη κρατικά οχήματα και να δραστηριοποιηθεί μέσω αυτών. Τι μπορεί να είναι αυτά τα οχήματα; Επιχειρηματικής φύσεως οργανισμοί με λαϊκή συμμετοχή, θα επιδιώκουν σκοπούς που θα έπρεπε να επιδιώξει το κράτος που δεν έχουμε, το κράτος που μας μισεί: παιδεία, κοινωνική προστασία ακόμη και εξωτερική πολιτική. Μεμονωμένες ομάδες που αγαπούσαν την ελευθερία και την δικαιοσύνη των Ελλήνων προσπάθησαν να ελευθερώσουν αυτό το λαό στο παρελθόν. Αυτές πρέπει να βρεθούν και να επιχειρήσουν μόνες τους. Σκεφτείτε να υπάρξει μια τίμια τράπεζα λαϊκής βάσης, μια τίμια εφημερίδα λαϊκής βάσης και ένα επενδυτικό fund λαϊκής βάσης με σκοπό όχι μόνο τα κέρδη των μετόχων τους αλλά στο βάθος την άσκηση πολιτικής υπέρ αυτού του λαού. Ο νέος στόλος που έχουμε ανάγκη για να ανοιχθούμε στον ωκεανό της παγκοσμιοποίησης είναι οι λαϊκής βάσης επιχειρηματικές οντότητες που θα διέπονται από απόλυτα αυστηρή διαύγεια στις εσωτερικές τους σχέσεις ώστε να μπορούν να αντέξουν τα αναμενόμενα χτυπήματα κάτω από τη μέση. Και εννοείται ότι δεν θα πρέπει να διέπονται από το δίκαιο ενός κράτους φενάκη όπως είναι σήμερα το ελληνικό κράτος.
Αλλώστε υπάρχουν παραδείγματα γειτονικών λαών που έχουν επιτύχει χρησιμοποιώντας ένα αντίστοιχό τρόπο δράσης: Υπάρχουν πανίσχυρες δυνάμεις που δεν είχαν πάντοτε κράτος, είχαν όμως πάντοτε τον στόλο οικονομικών τους οντοτήτων πάντα έτοιμο να υπηρετήσει τους σκοπούς και τα συμφέροντα του λαού τους.
Είναι ντροπή να κάνουν και οι Έλληνες το ίδιο;
* Ο Χρήστος Κλειώσης είναι Δικηγόρος Αθηνών, M2 στο Φορολογικό Δίκαιο – Πάνθεον 1 Σορβόννη.