Γράφει ο Απόστολος Παπαδημητρίου.
Τελικά υπογράφηκε η συμφωνία που επιφέρει βαρειά εθνική ταπείνωση. Όσοι αγωνιστήκαμε να αναχαιτίσουμε την κατηφορική πορεία της χώρας μας σήμερα πονούμε και ποικίλα συναισθήματα δονούν την ύπαρξή μας. Ίσως οργή, ίσως αγανάκτηση, ίσος και πόθος τιμωρίας. Το άρθρο δεν έχει ως σκοπό να τα υποδαυλίσει, αλλά, απεναντίας, να τα τιθασεύσει ωθώντας σε περισυλλογή και αυτοκριτική. Καιρός να πάψουμε να ασχολούμαστε με τους άλλους και να θέσουμε υπό εξέταση τους εαυτούς μας.
Ποιοι είμαστε εμείς που αντιταχθήκαμε στην εκποίηση μέρους της ιστορικής και πολιτιστικής μας κληρονομιάς; Ένα ετερόκλητο πλήθος κατά τους υπέρμαχους της εκποίησης. Και είναι αληθής η κρίση. Όμως δεν είναι και οι επικριτές μας επίσης ετερόκλητο πλήθος, όπως εδείχθη; Ας αφήσουμε τους άλλους και ας ερευνήσουμε τους εαυτούς μας.
Ποιοι αντιτάχθηκαν στην εκποίηση;
Πιστά μέλη της Εκκλησίας με επικεφαλής μερίδα του κλήρου και όχι σύσσωμη και ομόφωνη την ιεραρχία! Πόσοι είναι οι πιστοί; Αν λάβουμε ως κριτήριο τον τακτικότατο εκκλησιασμό, δεν υπερβαίνουν το 5%. Και το κριτήριο που λάβαμε ίσως να μην είναι ασφαλές. Μήπως είναι καιρός να εγκαταλείψουμε το ιδεολόγημα περί ορθόδοξης Ελλάδος, ο λαός της οποίας είναι κατά 95% ορθόδοξος; Μήπως η κινητοποίηση για τη διατήρηση της αναγραφής του θρησκεύματος στο δελτίο ταυτότητας του «Καίσαρα» δεν απέπνεε και μεγάλη πνευματικότητα; Και τί απέγιναν τα 3.000.000 των υπογραφών, μεταξύ των οποίων και του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης και μετέπειτα πρωθυπουργού της χώρας; Πόσοι άραγε γνωρίζουμε επαρκώς τα συμβαίνοντα στη διεθνή σκηνή; Πόσοι ερευνήσαμε τα αίτια της αθεΐας που κατέκλυσε τον δυτικό κόσμο, στον οποίο και εμείς ανήκουμε κατά προσφιλή έκφραση πολιτικού μας αποκληθέντος «εθνάρχη»; Ποιος από μέρους του εκκλησιαστικού και θεολογικού χώρου αντέδρασε ποτέ στην «ύβριν» αυτή; Αναλογιστήκαμε ότι αμφότερα τα μεγάλα ιδεολογικά ρεύματα, τα οποία έδωσαν γέννηση στα αντίστοιχα πολιτικοκοινωνικά συστήματα, αστισμό και κομμουνισμό, είναι σπορείς της αθεΐας, το πρώτο συγκαλυμμένης κατά τρόπο άκρως υποκριτικό και το δεύτερο πολεμικής μορφής κατά της πίστεως; Αναλογιστήκαμε, αν θα εμφανιζόταν ο κομμουνισμός, αν οι χριστιανοί ήσαν συνεπείς προς την κοινωνική διδασκαλία του Ευαγγελίου; Υπηρετήσαμε ή όχι με συνέπεια το αστικό καθεστώς συμπράττοντες με αθέους κατά των αθέων κομμουνιστών; Πόσοι γνωρίζουμε ότι κατά το 2017 το 80%του πλούτου της γης σωρεύτηκε στα χέρια του 1% των ανθρώπων του πλανήτη; Είναι αυτό ταπείνωση του ανθρώπου, του πλασθέντος κατ’ εικόνα Θεού ή όχι;
Φιλοπάτριδες. Αυτοί θεωρούν αυτονόητο ότι οφείλουν να ανήκουν στη λεγόμενη συντηρητική παράταξη, που προασπίζεται τα ιδανικά της φυλής. (Οι πολιτικοί όροι ουδόλως με εκφράζουν. Τους χρησιμοποιώ για να γίνω κατανοητός). Άραγε αναρωτήθηκαν ποτέ μήπως και οι προασκήσαντες την εξουσία μας οδήγησαν σε εθνικές ταπεινώσεις; Όταν ο καημένος ο Μακρυγιάννης επισημαίνει ότι «άλλος το ήθελεν αγγλικόν, άλλος ρούσικον και άλλος γαλλικόν” δεν επισημαίνει τη διαρκή εθνική ταπείνωση, καθώς οι πολιτικοί μας είχαν καταστεί έρμαια των ισχυρών της εποχής; Και πρέπει να είμαστε ικανοποιημένοι, που από το 1864 όλοι το ήθελαν μόνο αγγλικόν και από το 1947 μέχρι σήμερα (ναι μέχρι σήμερα το τονίζω) όλοι το θέλουν μόνο αμερικανικόν; Ήσαν τόσο αφελείς πολιτικά ή ιδιώτες, με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου, ώστε να μην αντιλαμβάνονται ότι τα αστικά κόμματα είναι στην υπηρεσία του μεγάλου κεφαλαίου. Και, ασφαλώς, θα έχουν ακούσει ότι «το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα». Και ο Χριστός, που τον θεωρούν αρκετοί δευτερεύον πρόσωπο της παράδοσής μας κήρυξε: «Ου δύνασθε Θεώ δουλεύειν και μαμωνά»! Άραγε αισθάνθηκαν εθνική ταπείνωση κατά την υπογραφή των μνημονίων ή πείσθηκαν ότι ήσαν αναγκαία κακά, όπως τα φάρμακα για τον ασθενή; Φρόντισαν να ενημερωθούν ότι οι «εταίροι» μας μας αποκαλούσαν απατεώνες, επειδή δήθεν τους εξαπατήσαμε, και οκνηρούς, καθώς το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να τρώμε τα χρήματα που μας δίνουν; Είδαν ποτέ την Αφροδίτη της Μήλου σε στάση επαιτείας; Είδαν ποτέ τέσσερα γουρούνια με τις σημαίες των τεσσάρων χωρών του Νότου της Ευρώπης στη ράχη τους να καταβροχθίζουν τα ευρώα, που οι σπλαχνικοί ή κουτόφραγκοι, κατ’ άλλους, τα τάιζαν; Άρχισαν τουλάχιστο κατά τα τελευταία έτη να αναρωτούνται μήπως η ΕΟΚ (ΕΕ σήμερα) δεν συνεστήθη για το καλό των λαών, αλλά για τα συμφέροντα των τραπεζιτών; Πιστεύουν ακόμη ότι εμείς φταίγουμε που δεν μάθαμε να κολυμπούμε στα νερά του κεφαλαίου;
Φιλοπάτριδες εθνικιστές. Δεν είναι αντιφατικός ο συνδυασμός; Είναι δυνατόν η αγάπη προς την πατρίδα να συνυπάρχει με την αποδοχή της στέρησης της ελευθερίας του προσώπου για χάρη, δήθεν της σωτηρίας της; Είναι δυνατόν να υποστηρίζουν κάποιοι ότι μια νέα δικτατορία θα σώσει τη χώρα; Είναι δυνατόν να μη γνωρίζουν ακόμη ότι η επτάχρονης διάρκειας δικτατορία, που επιβλήθηκε από τους Αμερικανούς, ανέλαβε το έργο της προδοσίας της Κύπρου, για να απαλλάξει τους φθαρμένους πολιτικούς από το πικρό ποτήρι και να επανέλθουν αυτοί ως λευκές περιστερές; Και εκείνοι που υπερακοντίζουν σε «πατριωτισμό» προβάλλοντας την πλέον φρικτή μορφή ολοκληρωτισμού, δεν είχαν θύματα μεταξύ συγγενών ή συγχωριανών τους από τους προγόνους εκείνων, που σήμερα υπηρετούν με συνέπεια το έργο του κεφαλαίου και της νέας τάξης για την οικονομική καταδυνάστευση των λαών; Ποιος στήριξε σθεναρότερα την κυβέρνηση από τον βουλευτή, που ξεστόμισε τις αμετροέπειές του από το βήμα της Βουλής;
Δημοκράτες πατριώτες. Χρησιμοποιούν τον όρο προς διάκριση από τους απλούς πατριώτες, τους ενταγμένους στη συντηρητική παράταξη. Άραγε αυτοί δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι έχοντας αποδεχθεί και οι ίδιοι την αστικού τύπου ψευτοδημοκρατία συνοδοιπορούν με τους δήθεν αντιπάλους τους. Δεν αισθάνθηκαν την ταπείνωση, από το μεγάλο «ευχαριστώ» πρωθυπουργού τους προς τους Αμερικανούς, μετά την εθνική ταπείνωσή μας στα Ίμια, από την παράδοση του Οτσαλάν στους Αμερικανούς (αυτοί τον παρέδωσαν στους Τούρκους), από το λογίδρυο της τότε προέδρου της Βουλής, επί «συντηρητικής» κυβέρνησης, όταν εκείνη υποδέχθηκε τον δικό τους πρόεδρο της δημοκρατίας (2005) και τόνισε την επικείμενη μείωση της εθνικής μας κυριαρχίας και αυτός παρέμεινε αφωνότερος ιχθύος; Είναι ακόμη υπερήφανοι για την ένταξή μας στη ζώνη του ισχυρού νομίσματος; Αφού επί τριάντα έτη οι σοσιαλιστές έσπειραν τον διχασμό στο λαό μας, στο τέλος άσκησαν από κοινού την εξουσία με τους «ιδεολογικούς τους αντιπάλους» με δοτό πρωθυπουργό, εκλεκτό του διεθνούς τραπεζικού συστήματος, ο οποίος προήχθη, μετά την «εξαπάτηση» των επιτελών της ευρωζώνης με τη βοήθεια, με το αζημίωτο, τραπεζικού κολοσσού. Βέβαια λίγοι απόμειναν στον χώρο αυτό, καθώς οι πολλοί φυλλορρόησαν προς το κόμμα, που «έφερνε πάλι την ελπίδα»! Ήσαν παλιοί κομμουνιστές, που επέστρεφαν στον χώρο της νιότης τους μετανιωμένοι; Όμως για καιρό ήταν επιχείρημα των «συντηρητικών» ότι ο αμερικανόφερτος Ανδρέας είχε σκοπό να επιβάλει τον κομμουνισμό! Ο πατριωτικός χώρος ως συνιστώσα στο νέο κίνημα δεν υφίσταται. Ίσως το ξεροπόταμο, που εισέβαλε σ’ αυτό ως εκπρόσωπος του ακραίου «εκσυγχρονισμού» να αποκτήσει εκ νέου νερά και να πνίξει κάθε διάθεση να υψωθεί εκεί πατριωτική φωνή. Αν η κυβέρνηση βοηθηθεί να παραμείνει στην εξουσία, θα είναι πολύτιμος εταίρος, καθώς οι άκρως υποταγμένοι «ανεξάρτητοι» μάλλον δεν έχουν μέλλον.
Είμαστε όλοι οι ανωτέρω υπερήφανοι, επειδή κατά τη χούντα και τη μεταπολίτευση στηρίξαμε αυτούς που με τα αίσχη τους έφεραν τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία για να υπηρετήσει το ίδιο αφεντικό; Λησμονήσαμε τον Θεό και μας βρήκαν συμφορές.
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»