Γράφει ο Δημήτρης Σταθακόπουλος.
erd
Από συζητήσεις / δημόσιους σχολιασμούς μου το τελευταίο δίμηνο και αξιολογώντας τα δεδομένα της Γείτονος, μόλις έκλεισαν οι κάλπες χθες στις 17:00, πιθανολόγησα τα παρακάτω τέσσερα.
1) Ο Τούρκος πρόεδρος θα εκλεγεί από τον πρώτο γύρο. Επαληθεύτηκε
2) Μάλλον δεν θα έχει αυτοδυναμία στο Κοινοβούλιο και θα κάνει συμμαχία, ή θα ξαναπάει σε εκλογές εάν και εφόσον – Αναμένουμε εξελίξεις επ’ αυτού μιας και με τα μέχρι στιγμής αποτελέσματα ( βράδυ Κυριακής ), το ΑΚΡ επικρατεί στις εκλογές και με το συνασπισμό του με το εθνικιστικό MHP διατηρεί την πλειοψηφία στη νέα βουλή με 342 βουλευτές συνολικά ( 294+48) επί συνόλου 600 εδρών.
3) Όταν κρίνει πως μπορεί να δείξει ”μεγαλόθυμος″, ελπίζω να χορηγήσει (όπως παλαιά οι Σουλτάνοι) άφεση/χάρη, στους δύο στρατιωτικούς μας.Αναμένουμε.
4) Η επανεκλογή του και όσο ο ίδιος τη θεωρεί Νίκη του κατά της Δύσης (ή ήττα της Δύσης), καθώς και ο δρόμος που έχει επιλέξει στην εξωτερική πολιτική, μάλλον στο συγκεκριμένο χρόνο ”ωφελεί” τα θέματά μας, όσο παράδοξο και εάν ακούγεται ή φαίνεται αυτό, μιας και ο ρόλος της Ελλάδας μάλλον θα λογίζεται πιο σταθερός/αξιόπιστος από τους συμμάχους.
Τέλος ο ανθυποψήφιος Μουχαρέμ Ιντζέ (σημαίνει Λεπτός), παρά το ”Ευρωπαϊκό” προφίλ του και το σχετικά νέο της ηλικίας του (54), είναι πρακτικά Terra incognita, ενώ πιθανολογώ πως δεν θα ωφελούσε στην παρούσα τα θέματα που μας καίνε.
Το πως θα λειτουργήσει ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν σε θέματα Βαλκανίων, Ελλάδας ( Αιγαίο – νησιά – Κύπρο) , Συρίας κλπ, θα το δούμε άμεσα και σε κάθε περίπτωση μέχρι την 29η Οκτ. 2023 Εθνική Επέτειο και 100ετία της Τουρκικής Δημοκρατίας.
Στο μεσοδιάστημα θα ετοιμαστεί και η διαδοχή του, οπότε θα δούμε εάν ο Erdoğanισμός θα συνεχιστεί ή θα επανακάμψουν με ισχυρά χαρτιά και ”αναδόμηση” οι Κεμαλιστές, με τον όποιο τότε αρχηγό τους.
Περαιτέρω, ενδιαφέρον θα έχουν το προσφυγικό, το ενεργειακό/υδρογονάνθρακες σε Κύπρο – Αιγαίο ( Barbaros Hayreddin Paşa ), η Θράκη και φυσικά η στάση του Τούρκου προέδρου σε ειδικά θέματα όπως η Τουρκική επιρροή σε Σκόπια και Τίρανα με το αντίκτυπο αυτής στην Ελλάδα.
Ο προγραμματισμός και ο εξοπλισμός (F-35, S-400/ C-400 Триумф, αεροπλανοφόρο, άρματα μάχης κ.λ.π ) ήταν, είναι και θα είναι σε προτεραιότητα, τα δε εσωτερικά προβλήματα, η οικονομία καθώς κι’ εκείνα της Ανατολίας, των Κούρδων και των ισορροπιών με τις μεγάλες δυνάμεις, οπωσδήποτε θα καθορίζουν πολλά, ήδη πολυ-αναλυμένα από ειδικούς επιστήμονες και αρθρογράφους.
Η πολυεπίπεδη και ανομοιογενής διαστρωμάτωση της Τουρκικής κοινωνίας δεν επηρεάζει το Κεμαλικό Vatandaş Türkçe konuş ( πατριώτη μίλα Τούρκικα ) της Τουρκοποίησης όπως την όρισε θεωρητικά και σε σχετικό βιβλίο του ο Ziya Gökalp, κάτι που εξυπηρετεί ως συνείδηση το νεοθωμανισμό του Erdoğanισμού.
Περαιτέρω, τα μεγάλα έργα (τεχνητή ζεύξη Μαύρης Θάλασσας-Βοσπόρου, πυρηνικά εργοστάσια), στρατηγικά όπλα, πυρηνικά εργοστάσια κ.ά, έχουν ως σκοπό να μετατρέψουν την Τουρκία σε δύναμη παγκοσμίου επιπέδου (δεν αρκεί η Οικονομική G-20, ούτε η καλή θέση σε στρατό).
Εν κατακλείδι ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν επιθυμεί να γίνει ο νέος πατέρας του Έθνους ( αυτολεξεί : Ata-türk) στη θέση του Κεμάλ ή αντίστοιχης αξίας ηγέτης με τον Μωάμεθ, όπως υποσυνείδητα «πέρασε» στα προεκλογικά βίντεο.
Όμως, όπως σαφώς και έντονα φαίνεται το μεγάλο πρόβλημα είναι η οικονομία και αυτά που ετοιμάζουν εις βάρος της Τουρκίας οι τρίτες μεγάλες Οικονομικά χώρες.
Ο Καθηγ. Ηλ. Κουσκουβέλης του Πα.Μακ. αναφέρει σχετικά:«Η οικονομική στενότητα, μειώνει ακόμη περισσότερο τις πιθανότητες να επιχειρήσει η Τουρκία να εξάγει την κρίση στο εξωτερικό, όπως προς την Ελλάδα ή και την Κύπρο. Και τούτο διότι με δεδομένους τους δύο πολέμους που έχει στα νότια σύνορα και το Κουρδικό στο εσωτερικό, μία τέτοια επιλογή θα είναι ακόμη πιο δαπανηρή σε κόστος (οικονομικό, πολιτικό και στρατιωτικό), αφού, πολύ απλά, η Ελλάδα δεν είναι ούτε Συρία, ούτε Ιράκ, ούτε Αφρίν».
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως θα σταματήσουν οι εντάσεις με την Ελλάδακαι την ΑΟΖ της Κύπρου.
Το μέγεθος και η ισχύς της Τουρκίας, καθώς και η κυρίαρχη εθνικιστική ιδεολογία που διαπερνά διαχρονικά, τόσο τον Erdoğanισμό, όσο και τον Κεμαλισμό, δεν μας αφήνουν πολλά περιθώρια πέραν από το να είμαστε προετοιμασμένοι, αλλά και πάντα νηφάλια αποφασιστικοί, όπως επισημαίνουν στρατιωτικοί και πανεπιστημιακοί.
Η Ελλάδα θα πρέπει να επαναχαράξει την πολιτική της σε σχέση με την Τουρκία στα νέα δεδομένα που θ’ αρχίσουν να φαίνονται καθαρά μετά το 2023.