Toῦ Βασίλειου Εὐσταθίου
Δρ. Φυσικοῦ, πτ. Θεολογίας (Τμ.Κοιν.Θ.ΕΚΠΑ)
Ποιοὶ μᾶς κυβερνοῦν.
Ἕνας μήνας πέρασε μετὰ τὸ τραγούδι τῆς χαρὰς τοῦ σημερινοῦ Πρωθυπουργοῦ τῆς Ἑλλάδας ποὺ ἄρχισε νὰ γράφει στὶς Πρέσπες, ὅπως δήλωσε ὁ ἴδιος, τὴν ἴδια στιγμὴ ποὺ λίγα χιλιόμετρα πιὸ πέρα ὑπὸ τὴν πίεση τῶν ΜΑΤ, ποὺ ἦταν ὁλοφάνερες οἱ σαφεῖς ἐντολὲς ποὺ ἐκτελοῦσαν, μεταξὺ τῶν ἄλλων περιπτώσεων ξυλοδαρμών τῶν ὁμολογουμένως εἰρηνικῶν διαδηλωτῶν, μιὰ γυναίκα ἀφοῦ ἔπεσε ἀπὸ μεγάλο ὕψος καὶ βρέθηκε στὸ ἔδαφος χτυπημένη, σκάζοντας δίπλα της ἕνα δακρυγόνο ἀπὸ τὰ ἀμέτρητα ποὺ ἔριξαν, βρέθηκε σὲ κίνδυνο γιὰ τὴν ζωή της. Στὸ τόπο τῆς τελετῆς πάλι, οἱ ντόπιοι, ἅν καὶ βοήθησαν βέβαια ὡς δήμος ὅπως τοὺς ζητήθηκε χωρὶς νὰ μποροῦν νὰ κάνουν ἀλλιῶς καὶ μὲ βαριὰ καρδιὰ στὶς ἑτοιμασίες, μετὰ ἀπὸ λίγες ὧρες στέκονταν νὰ παρακολουθοῦν σκυθρωποὶ τὴν τελετή τῶν ὑπογραφῶν, ποὺ δὲν ἔχει ἐγκρίνει ἡ συνείδηση τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, καὶ οὔτε ποτὲ θὰ ἐγκρίνει, πραγματοποιούμενη αὐτὴ ὡς βιασμὸς τῆς θέλησής του. Παντού στὴν περιοχή μαζί με τις γαλανόλευκες κυμάτιζαν μαύρες σημαίες, ἐνῶ χτύπαγαν καμπάνες πένθιμα. Τέτοιο ‘τραγούδι χαράς’ ἦταν αὐτὸ ποὺ έγραψε ο Πρωθυπουργός!
Δήλωσε κατὰ τὴν τελετὴ ὅτι «δεν ανταμώνουμε για να θρηνήσουμε τις ήττες του παρελθόντος» καὶ στὴν πράξη πρόσθεσε μιὰ ἄνευ προηγουμένου ἤττα στὴν Ἑλλάδα – μιὰ γιγαντιαία ἤττα ἀνυπολόγιστων συνεπειῶν χωρὶς τὸν παραμικρὸ πόλεμο, ὅπου ἀντὶ γιὰ νὰ ἀνταλλαχθοῦν πυρά, ἀνταλλάχθηκαν γραβάτες. Ἥξερε νὰ μιλήσει γιὰ «το δηλητήριο του σοβινισμού, τη διχόνοια του εθνικιστικού μίσους και της πατριδοκαπηλίας», ξέχασε ὅμως κάτι ἀκόμα – τὸ δηλητήριο ἐκ ἀριστερῶν ποὺ ὀνομάζεται «μαρξισμός», ποὺ τὰ θύματά του στὸν κόσμο ὑπήρξαν ἐκατοντάδες ἑκατομμύρια. Πῶς ὅμως νὰ μιλήσει γι’ αὐτὸ, ἀφοῦ ὅπως θὰ ἀναφέρουμε λίγο παρακάτω μιὰ τέτοια ἐξέλιξη στὶς Πρέσπες τὴν ποθοῦσαν ἐκ ἀριστερῶν διακαῶς ἀπὸ τὸ 1943. Μιλάει γιὰ πατριδοκαπηλεία, ὅπως ἄλλες φορὲς γιὰ ἔμπορους πατριωτισμού, τὴν στιγμὴ ποὺ ὁ ἴδιος δὲν πουλάει πατριωτισμό, ἀλλα ξεπουλάει τὴν ἴδια τὴν πατρίδα, καὶ μάλιστα ἀπίστευτα φτηνά. Διαβάζει κανεῖς στὴν πλούσια ἀρθογραφία γιὰ τὸ θέμα ἄλλοι νὰ θεωροῦν ὅτι οἱ πρώτοι ποὺ ἐπεδίωκαν αὐτὴν τὴν κατάληξη τοῦ θέματος στὶς Πρέσπες ἤταν ὁ Πρωθυπουργὸς μαζὶ μὲ τὸν Ὑπουργὸ Ἑξωτερικῶν, ἄλλοι θεωροῦν ὅτι πιὸ πολὺ ἐπιζητοῦσαν αὐτὴν οἱ γείτονές μας ποὺ τοὺς ἀφορὰ καὶ τὴν ὑπέγραψαν, ἄλλοι ὑποστηρίζουν ὅτι πίσω ἀπὸ ὅλα πρώτοι κρύβονται οἱ Δυτικὲς Δυνάμεις. Ὅμως τὴν ἀπάντηση ἀπὸ ποιοὺς κατεξοχὴν ὑποκινεῖται τὸ θέμα εὔκολα μποροῦμε νὰ τὴν λάβουμε ἀπὸ τὸ ἱστορικὸ προηγούμενο τοῦ περασμένου αἰώνα, στὸ ὁποῖο θὰ ἐπανέλθουμε λίγο ἀργότερα.
Ἡ δική μας εὐθύνη.
Ἀντὶ γι’ αὐτὸ ὅμως ἅς δοῦμε τώρα τὴν δικιὰ μας εὐθύνη ὡς λαὸς, τὴν στιγμὴ ποὺ στὶς ἐκλογὲς ποὺ ἀνάδειξαν τὴν νῦν κυβέρνηση (9/15), σχεδὸν οἱ μισοὶ ψηφοφόροι δὲν θέλησαν νὰ πάνε νὰ ψηφίσουν, ἀφήνοντας τὴν μοίρα τῆς χώρας στὴν κρίση τῶν ὑπόλοιπων, ἀπὸ τοὺς ὁποίους ἕνας στοὺς τρεῖς περίπου ψήφισαν νὰ τοὺς κυβερνήσει ἐκεῖνος ποὺ λίγο πρὶν τοὺς εἶχε καλέσει σὲ δημοψήφισμα καὶ τοὺς ψήφους τους ποὺ ἦταν ‘ὄχι’ στὴν καθαρὴ πλειοψηφία τοὺς μετάλλαξε σὲ ‘ναι’. Ἀπὸ αὐτὴ τὴν σπορά τοῦ λαοῦ μας λοιπὸν, θερίζουμε τώρα τοὺς καρπούς. Ἔτσι καὶ τὰ μεγαλειώδη συλλαλητήρια γιὰ τὸ μείζων ἐθνικὸ θέμα τῆς Μακεδονίας, καὶ μάλιστα μὲ 1,5 ἐκατομμύριο κόσμο τῆς Ἀθήνας καὶ 0, 5 ἐκατομμύριο κόσμο τῆς Θεσσαλονίκης, εἶχαν τὴν ἴδια μοίρα στὰ μάτια τοῦ Πρωθυπουργοῦ ὅπως τὸ δημοψήφισμα ποὺ περιφρόνησε, ἀποκαλῶντας ἁπλὰ τὸν λαὸ ποὺ διαμαρτυρόταν ὡς ἑτερόκλητο ὅχλο καὶ δηλώνοντας λίγο πρὶν τὶς Πρέσπες τὸ ἐμπαικτικὸ «Σέβομαι τις αντιδράσεις του κόσμου, αλλά δεν τις φοβάμαι.» – ἀφοῦ σέβεσαι τὸν λαὸ ποὺ διαμαρτύρεται γιατὶ δὲν τὸν λαμβάνεις ὑπόψιν, ἀλλὰ ἀντίθετα λὲς ὅτι δὲν φοβάσαι, πράγμα ποὺ εἶναι δηλωτικὸ τῆς ἀναισθησίας ποὺ κουβαλάει ἡ ἀθεΐα. Καὶ ἐδῶ εἶναι ἀκριβῶς τὸ πρόβλημα μας τῶν Ἑλλήνων: Ὅταν ψηφίζουμε κάποιον δηλωμένο ἄθεο, ποὺ ἡγεῖται σὲ μιὰ ἄθεη πολιτικὴ παράταξη, τὶ περιμένουμε ὡς λαὸς ἀπὸ αὐτὸν καὶ τὴν παράταξή του νὰ πράξει γιὰ τὴν πίστη μας, τὴν ἱστορία μας, τὶς παραδόσεις μας, τὶς ἀξίες μας; Ἀφοῦ δὲν τοῦ λένε τίποτε αὐτὰ γι’ αὐτὸν καὶ τὴν παράταξή του. Μπροστὰ στὸ ἰδεολογικό περιεχόμενο τοῦ ἐγκεφάλου τους, ὅλα αὐτὰ εἶναι γιὰ τὸ κάλαθο τῶν ἀχρήστων. Καὶ ἰδοῦ πῶς βρεθήκαμε μὲ νόμους ὑπὲρ τῆς ὁμοφυλοφιλίας, μὲ διαλυμένα βιβλία στὰ σχολεία, μὲ χιλιάδες ἀλλόθρησκους πρόσφυγες καὶ τζαμιὰ γιὰ αὐτούς, μὲ ἕνα γειτονικὸ ‘κράτος’ μὲ τὸ ὅνομά μας, ἑτοιμάζοντας νὰ πάρει καὶ δικαιώματα στὰ προϊόντα μας καὶ στὴ θάλασσά μας. Ἅν ὅλοι οἱ Ἕλληνες ἔτρεχαν νὰ ψηφίσουν στὶς ἐκλογὲς κατὰ συνείδηση, ὅσο ἀπελπιστικὰ καὶ νὰ πρόβαλλαν ὅλα, τὸ ἑλάχιστο καλὸ ποὺ θὰ μπορούσαμε νὰ πετύχουμε θὰ ἦταν μιὰ κάπως διαφορετικὴ κοινοβουλευτικὴ σύνθεση, ποὺ ἔστω θὰ μποροῦσε τουλάχιστον νὰ μπλοκάρει κάποια ἀπὸ τὰ ἄθεα φρικαλέα νομοσχέδια ποὺ ξεφύτρωσαν μὲ τὸ νὰ μὴν ὑποχωρήσουν ἀρκετοὶ γιὰ νὰ τὰ ὑπερψηφίσουν, ὅπως δυστυχῶς τώρα πιὰ δὲν ἔγινε καὶ ὅλη ἡ σάρα καὶ ἡ μάρα ποὺ ἔφεραν στὴν Βουλὴ ἔγιναν νόμοι.
Θὰ πρέπει νὰ ἐλέγξουμε καλὰ καὶ νὰ προσέξουμε μήπως καὶ ἡ δική μας πίστη τελικὰ εἶναι μιὰ μορφὴ ἀθεΐας. Γιατὶ ἐκεῖ ὁδηγεῖ ἡ ἐκκοσμίκευση καὶ τὸ χάσμα μεταξὺ λόγων καὶ πράξεων, μεταξὺ τοῦ ὁνόματος τοῦ Χριστιανοῦ Ὀρθόδοξου καὶ τῆς ζωῆς μὲ Ὀρθόδοξο φρόνημα. Μήπως καταντήσαμε τέτοιου εἴδους ἄθεοι καὶ λάβαμε γι’ αὐτὸ, τὸν πολιτικὸ κυβερνήτη, καὶ ὄχι μόνο, ποὺ μας ἄξιζε; Μήπως ἀπὸ ἐκεῖ ἀρχίζουν ὅλα τὰ βαθύτατα προβλήματά μας; Ἄλλωστε ὅπως στοὺς Ψαράδες στὶς Πρέσπες προδόθηκε τὸ ὄνομα τῆς Μακεδονίας μας τὸν Ἰούνιο τοῦ 18, σὲ ἕνα ἄλλο χωριό, στὸ Κολυμπάρι στὴν Κρήτη, τὸν Ἰούνιο τοῦ 16, προδόθηκε τὸ ὄνομα τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας. Τὸ δεύτερο πραγματοποιήθηκε μὲ τὸ διαχωρισμὸ ὀντολογίας καὶ φαινομενολογίας, τὸ πρῶτο ἔγινε πράξη μὲ τὸν διαχωρισμὸ ἱστορίας καὶ γεωγραφίας (βλέπε γι’ αὐτὀ παρακάτω). Στὸ βόρειο ὅριο τῆς πατρίδας μας, ἡ γραμμένη μὲ αἷμα ἡρώων τρισχιλιετὴς ἱστορία της περιχαρακώθηκε, στὸ νότιο ὅριο της ἡ ἐπικυρωμένη μὲ αἷμα μαρτύρων ἁγιοπατερικὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας ἀμαυρώθηκε. Ἄν θέλουμε τὴν Ἐκκλησία μας, ἄν θέλουμε τὴν Μακεδονία μας, μία εἶναι ὁδὸς νὰ τὰ ἔχουμε, νὰ θέλουμε τὸν Θεὸ, ἀποδεικνύωντάς το μὲ τὴν ἐν λόγω καὶ ἔργω ὁμολογία μας. Ἄν οἱ ψηφοφόροι ποὺ δηλώνουν πιστοὶ ὁμολογοῦσαν καὶ στὶς κάλπες, ἄν οἱ βουλευτὲς ποὺ δηλώνουν πιστοὶ ὁμολογοῦσαν καὶ στὸ βήμα τῆς βουλῆς, τότε εὔκολα καταλαβαίνουμε πὼς τὰ πράγματα δὲν θὰ εἶχαν φτάσει στὸ σημείο ποὺ βρίσκονται τώρα. Διαφορετικὰ δὲν εἴμαστε πιστοὶ, καὶ ἄν δὲν θέλουμε νὰ εἴμαστε καὶ ὑποκριτές, τουλάχιστον ἄς ἀφήσουμε τὶς διπλωματίες καὶ ἄς τὸ παραδεχθοῦμε. Γιατὶ μόνο μὲ τὴν εἰλικρίνεια μπορεῖ ὁ ἄρρωστος νὰ γιατρευτεῖ, καὶ ἡ ἀθεΐα νὰ νικηθεῖ. Γιατὶ ἄν δὲν κρυφτεῖ ἡ ἀθεΐα πίσω ἀπὸ τὸ ψέμα πῶς θὰ σταθεῖ; Τὸ ἐρώτημα λοιπὸν εἶναι θέλουμε νὰ εἴμαστε ἄθεοι ἤ θέλουμε νὰ εἴμαστε πιστοὶ; Γιατὶ δὲν ἔχει νόημα νὰ μιλοῦμε γιὰ τὴν πίστη τῶν προγόνων μας καὶ νὰ μὴν θέλουμε τὸ δεύτερο. Οὔτε ἔχει νόημα νὰ μιλοῦμε γιὰ τὴν ἀγάπη στὴν πατρίδα μας, ἄν δὲν θέλουμε τὸ δεύτερο, γιατὶ ἡ ἱστορία τῆς πατρίδας μας καὶ οἱ παραδόσεις της εἶναι ἄρρηκτα συνυφασμένες μὲ τὴν πίστη μας, πέρα τοῦ ὅτι οἱ ἄθεοι που κυβερνοῦν σήμερα δὲν εἶναι μόνο ἄπιστοι, ἀλλὰ καὶ ἐθνομηδενιστές. Ἄν θέλουμε τὴν πίστη μας καὶ τὴν πατρίδα μας πρέπει νὰ πάψουμε νὰ καλύπτουμε τὴν ἀθεΐα, ποὺ παρασύρει καὶ ἐμᾶς μὲ τὴν μία ἤ τὴν ἄλλη μορφή της, ὥστε ἔτσι νὰ τὴν ξεριζώσουμε ἀπὸ μέσα μας καὶ τότε θὰ μποροῦμε νὰ ἔχουμε τὴν πίστη μας, ζῶντας μὲ ὁμολογία. Καὶ τότε καὶ ἡ Ἐκκλησία θὰ εἶναι δικιά μας, ὅπως καὶ ἡ Ἑλλάδα, μὲ τὴν Μακεδονία, ἀλλὰ καὶ τὴν Θράκη, τὴν Ἤπειρο, τὸ Αἰγαῖο.
Κατὰ τῆς ἐπιστημονικῆς ἀλήθειας.
Τὸ νὰ ὁμολογεῖς τὴν ἀλήθεια στὴν ἐποχή μας βέβαια χρειάζεται ἀγώνα καὶ θυσία ὡς κάτι πολὺ δύσκολο, ὅπως βλέπουμε καὶ μὲ τὴν χρήση τοῦ ὅρου Μακεδονία ἀπὸ τοὺς γείτονές μας, τὴν ὁποία ἐγκρίνουν καὶ τὰ ἄλλα κράτη, ἐνῶ αὐτοὶ δὲν ἔχουν ἱστορικὴ σχέση μὲ αὐτόν τὸν ὅρο, σχέση ποὺ ἔχει ἀποκλειστικὰ ὁ λαὸς μας, γεγονὸς ἀποδεδειγμένο τρανὰ μέσα στὴν παγκόσμια ἐπιστημονικὴ κοινότητα (ἀρχαιολογικὰ εὐρήματα στὴν περιοχὴ, τουλάχιστον ἀπὸ τὸν 8ο αι. π.Χ, μαρτυροῦν ὅτι γλώσσα τῆς Μακεδονίας ἦταν πάντα ἡ ἑλληνική, ἱστορικὲς μαρτυρίες, ὅπως τοῦ Ἱουδαίου Ἰώσηπου (1ος αι. μ.Χ.) καὶ τοῦ Ἰππόλυτου Ρώμης (2ος – 3ος αι. μ.Χ.), μὴ Ἑλλήνων ἱστορικῶν τῆς ἑλληνιστικῆς – ρωμαϊκῆς περιόδου, ἀποδεικνύουν ὅτι ὁ Μ. Ἀλέξανδρος καὶ οἱ Μακεδόνες εἶχαν ἑλληνική συνείδηση καὶ ἀνήκουν στὸ ἔθνος τῶν Ἑλλήνων, ἐνῶ ἡ πλέον γνωστὴ μαρτυρία τοῦ Στράβων «Ἔστι μὲν οὖν Ἑλλὰς καὶ ἡ Μακεδονία» εἶναι σαφῆς καὶ ἠχηρή). Καὶ παρόλα αὐτά, καὶ οἱ γείτονές μας καὶ τὰ ἄλλα κράτη παραβλέπουν αὐτὴ τὴν ἐπιστημονικὴ ἱστορικὴ ἀλήθεια καὶ προχωροῦν στὴν παραχάραξή της, δείχνοντας ὅτι αὐτὸ δὲν τοὺς κοστίζει τίποτα. Μόνο καὶ μόνο τὸ γεγονὸς ποὺ συμβαῖνει τώρα, ὅτι δηλαδὴ δὲν ὑπολογίζουν ἕνα οὐσιαστικὸ καὶ μεγαλειώδες γιὰ τὴν παγκόσμια ἱστορία κεφάλαιο, εἶναι κάτι ποὺ ἀποδεικνύει τὴν τραγικὴ βαθιὰ ἠθικὴ πτῶση τοῦ σημερινοῦ ἀνθρώπινου πολιτισμοῦ καὶ τὴν παραίτησή του ἀπὸ ἰδανικὰ καὶ ἀξίες, ποὺ θὰ μποροῦσαν νὰ τὸν ὁδηγήσουν στὴν ἀνάδειξη καὶ καταξίωση του μέσα στὸ αἰώνιο γίγνεσθαι. Ἔτσι ἀκόμα καὶ ἡ ἐπιστήμη, ἐνῶ θὰ μποροῦσε νὰ ὑπηρετεῖ τὸν ἄνθρωπο, νὰ τοῦ ἀπαντᾶ μεγάλα ἐρωτήματα, ὅσον ἀφορὰ τὴν φυσική του ὑπόσταση, νὰ τοῦ χαρίζει εὐημερία, ὡστόσο ἐργαλειοποιεῖται στὴν ὑπηρεσία πολιτικοστρατιωτικῶν καὶ οἰκονομικῶν συμφερόντων καὶ ἀντὶ νὰ ἐκφράζεται στὸ ὄνομά της ἡ ἀλήθεια, διαδίδεται μέσω αὐτῆς κάθε λογῆς προπαγάνδα καὶ τοῦ κάθε ταγμένου ἐργάτη της τὰ προσωπικά του φιλοσοφικοθρησκευτικὰ πιστεύω καὶ κοσμοείδωλα. Ὡστόσο ὅποιος ἐμμένει νὰ ὑποστηρίζει καὶ νὰ διαφυλάττει τὴν ἀλήθεια, πάντα δικαιώνεται καὶ δὲν ἔχει νὰ φοβάται τίποτα, γιατὶ ἔχει μὲ τὸ μέρος του τὴν ἀλήθεια ποὺ ἐκ φύσεως εἶναι ἀπαρασάλευτη, ἀκατάβλητη, αἰώνια. Τὸ φῶς τοῦ Ἡλίου ὅταν διασχίζει τόπους δυσώδεις καὶ ρυπαρούς, οὔτε ἀλλιώνεται, οὔτε χάνει τὴν λάμψη του, ὡς κατὰ πολὺ ἀνώτερο καὶ λεπτότερο στὴ φύση του, ἀλλὰ συνεχίζει ἀμείωτο, νὰ ἀστράφτει καὶ νὰ θερμαίνει, μεταμορφώνοντας τα πάντα (τὰ φωτόνια παραμένουν ἀμετάβλητα, ἐνῶ τὰ ὑλικὰ σωματίδια διασπῶνται ἤ συντίθενται μὲ τὴν ἐκπομπὴ ἤ ἀπορρόφησή φωτονίων). Ἔτσι εἶναι ἡ ἀλήθεια.
Τὰ τρία βήματα τῆς πτώσης στὶς Πρέσπες.
Γιὰ νὰ ἔρθουμε στὸ θέμα μας, κατ’ ἀρχὴν εἶναι σωστὸ νὰ ὀνομάζουμε αὐτὸ Σκοπιανὸ ἤ Μακεδονικό; Τὸ πρόβλημα εἶναι τῶν γειτόνων μας καὶ ὄχι τῆς Χώρας μας, ἀφοῦ ἐκεῖνοι εἶναι, καὶ ὄχι ἐμεῖς, ποὺ δὲν ἔχουν ὄνομα, καὶ χωρὶς νὰ εἶναι μέλη τοῦ ΝΑΤΟ καὶ τῆς ΕΕ, θέλουν νὰ γίνουν. Ἐμεῖς οὔτε ὄνομα ψάχνουμε, οὔτε ἱστορία, ἀλλὰ καὶ στὸ ΝΑΤΟ εἴμαστε, καὶ στὴν ΕΕ. Εἴμαστε σὲ μιὰ κυρίαρχη θέση, καὶ ἔχοντας τὸ πλεονέκτημα τοῦ ΒΕΤΟ στὸ ΝΑΤΟ θὰ μπορούσαμε νὰ ἀπαιτήσουμε μόνο καὶ νὰ μὴν δώσουμε τίποτα στοὺς γείτονές μας: Δηλαδὴ κανένα ὄνομα ποὺ νὰ περιέχει τὸν ὅρο Μακεδονία. Αὐτοὶ μπορεῖ νὰ τὸν χρησιμοποιοῦν, καὶ νὰ τὸν ἀναγνωρίζουν τὰ ἄλλα κράτοι στὴν κρατικὴ ὀνομασία τους, ἀλλὰ καὶ ὡς ταυτότητά τους, ὡστόσο χωρὶς τὴν ἀναγνώρισή μας δὲν θὰ μποροῦσαν νὰ ἐνταχθοῦν στὸ ΝΑΤΟ καὶ τὴν ΕΕ. Χρησιμοποιοῦν κάτι ἀδιαμφισβήτητα κοσμοϊστορικὰ δικό μας, τὸ ὁποῖο ἄν ἐμεῖς ὡς δικαιωματικοὶ κατοχοὶ του δὲν συμφωνήσουμε νὰ τὸ ἔχουν, ἁπλὰ τότε ποτὲ δὲν θὰ μπορέσουν νὰ νομιμοποιηθοῦν νὰ τὸ ἔχουν.
Καὶ ὅμως μὲ τὴν Συμφωνία τῶν Πρεσπῶν δίνουμε τὸ ὄνομα, κατ’ ἀρχὴν τὸ κρατικό, τάχα ἔχοντας κέρδος, γιατὶ δὲν ὀνομάστηκε ἁπλὰ Μακεδονία, ἀλλὰ Βόρεια Μακεδονία, καὶ γι’ αὐτὸ ἀποδεχόμαστε τὴν ἔνταξη στὸ ΝΑΤΟ. Μὰ δὲν εἴχαμε καμιὰ ἀνάγκη, ὅπως ἐξηγήσαμε παραπάνω, καὶ δὲν ὑπήρχε κανένας λόγος νὰ κάνουμε αὐτὸ τὸ πρώτο βήμα στὴν συμφωνία. Καὶ ἀφοῦ παραχωροῦμε τὸ ὄνομα Βόρεια Μακεδονία, προχωροῦμε καὶ στὸ δεύτερο βήμα νὰ δώσουμε καὶ τὴν ἰθαγένεια/ὑπηκοότητα Μακεδόνας-πολίτης Βόρειας Μακεδονίας, ὅπου τελικὰ ὁπωσδήποτε, ὅπως ἀντιλαμβανόμαστε σύμφωνα μὲ ὅτι ἔχει συμβεῖ καὶ σὲ ὅλες τὶς ἄλλες παρόμοιες περιπτώσεις διεθνῶς, μένει μόνο τὸ Μακεδόνας, ἐνῶ θὰ μπορούσαμε ἀπὸ τὸ σημεῖο αὐτὸ τουλάχιστον νὰ τοὺς ἀποκαλούσαμε ὅπως εἶναι λογικό καὶ ὅπως κανονικά συμβαῖνει διεθνῶς, ὡς Βορειομακεδόνες. Ταυτόχρονα δεχθήκαμε καὶ τὴν γλώσσα, ὡς σκέτο Μακεδονικὴ γλώσσα. Αὐτὸ τὸ βήμα σημαῖνει βέβαια στὴν πραγματικότητα ὅτι τοὺς ἀναγνωρίζουμε Μακεδονικὴ ἐθνότητα, ἀφοῦ τίποτα δὲν τοὺς ἐμποδίζει ἔχοντας γλώσσα καὶ ὑπηκοότητα Μακεδονική, νὰ αὐτοπροσδιορίζονται ἀβίαστα καὶ ὡς Μακεδονικὸ Ἔθνος. Καὶ αὐτὸ ἄλλωστε σαφέστατα ἐπιδιώκουν, ὅπως ἀναδεικνύει ἡ μελέτη τῆς ἱστορίας τῆς περιοχῆς κατὰ τὸν 20ο αιώνα (βλέπε παρακάτω). Πράγμα βέβαια πολὺ σοβαρὸ γιὰ μας, μὲ συνέπειες ἀνυπολόγιστης ἔκτασης γιὰ τὴν πατρίδα μας, πολιτικά, στρατιωτικά, οικονομικά, πολιτιστικά. Καὶ κέρδος νὰ εἴχαμε ὑποθετικὰ μὲ τὴν ὀνομασία τοῦ γειτονικοῦ ‘κράτους’ ὡς Βόρεια Μακεδονία, ἀποφεύγοντας τὸ Μακεδονία, τὸ χάσαμε τελείως, χάνοντας τὸ νόημά του μὲ τὴν παράδοση τῆς οὐσιαστικῆς σημασίας ὀνομασίας Μακεδόνες καὶ Μακεδονικὴ γλώσσα, ποὺ ἀναδεικνύει τὴν ὕπαρξη Μακεδονικοῦ ἔθνους.
Πρὶν προχωρήσουμε περισσότερο στὴν ἀνάλυση αὐτοῦ τοῦ καθοριστικοῦ σημείου τῆς συμφωνίας, ποὺ ἐπισφραγίστηκε μὲ τὴν πολλαπλὴ ἀναφορὰ τοῦ γείτονα Πρωθυπουργοῦ ἤδη κατὰ τὴν διάρκεια τῆς τελετῆς ὑπογραφῆς της σὲ «Ἕλληνες καὶ Μακεδόνες» καὶ μὲ τὴν σιωπηλὴ ἀποδοχὴ της ἀπὸ τὸν δικό μας Πρωθυπουργό, ἡ συμφωνία προχωράει καὶ σὲ ἕνα ἀκόμα βήμα, τρίτο καὶ ἐξίσου φοβερὸ, τὸ ὁποῖο κανεῖς δὲν θὰ μποροῦσε νὰ τὸ περιμένει καὶ νὰ τὸ προβλέψει λίγο πρὶν αὐτὴ δημοσιευτεῖ, ὅπου κάνουμε ἐμπορικὲς παραχωρήσεις, ἀφήνουμε περιθώρια γιὰ τὴν ἐκμετάλλευση τῶν προϊόντων μας, δωρίζουμε τὶς ὀνομασίες τους, ἐπιτρέπουμε τὴν πρόσβαση στὴ θάλασσά μας καὶ τὴν ἐκμετάλλευση αὐτῆς καὶ τοῦ ζωντανοῦ καὶ ὀρυκτοῦ πλούτου της ἀπὸ τὸ γειτονικὸ ‘κράτος’. Τὶ ἄλλο ὑπάρχει νὰ τοὺς δώσουμε καὶ δὲν τὸ κάναμε; Μόνο τοὺς ἑαυτούς μας γιὰ δούλους τους, τίποτα ἄλλο. Δὲν συνιστοῦν αὐτὰ τὰ τρία βήματα τῆς συμφωνίας τῶν Πρεσπῶν μία ὑπερμεγεθὴ πτώση τῆς χώρας μας μετὰ τὶς χωρὶς συστολή, λογική, δημοκρατικότητα καὶ ἀξιοπρέπεια, ὑποχωρήσεις τῆς Κυβέρνησης;
Μακεδονική εθνότητα.
Ἐπανερχόμαστε καὶ πάλι ἐδῶ στὸ δεύτερο βήμα ποὺ αναφέραμε παραπάνω καὶ
γιὰ νὰ παραθέσουμε τὸ ἐξῆς σχετικὸ κρίσιμο ἐρώτημα καὶ ἀμφιλεγόμενο σημεῖο: Στὶς περιοχὲς τῆς θεωρούμενης μὴ ἑλληνικῆς Μακεδονίας, ἐννοῶντας τὸ γεωγραφικά (ἡ ἱστορία τοῦ διαχωρισμοῦ ἱστορικῆς καὶ γεωγραφικῆς Μακεδονίας παρατίθεται παρακάτω), οἱ κάτοικοί τους ποὺ ἔχουν ἄλλη ἀπὸ τὴν ἑλληνικὴ συνείδηση εἶναι Μακεδόνες ἤ ὄχι; Αὐτὸ εἶναι τὸ ὅλο θέμα, ὅπου οἱ κάτοικοι τοῦ γειτονικοῦ ‘κράτους’ τῶν Σκοπίων, μαζὶ μὲ 140 χῶρες ἀπαντοῦν ναί, ὁπωσδήποτε κατ’ ὄνομα, ὡς ἰθαγένεια/ὑπηκοότητα, εἶναι Μακεδόνες, καὶ τουλάχιστον οἱ πρώτοι θέλουν νὰ πιστεύουν ὄτι εἶναι καὶ κατὰ τὴν ἐθνότητα (ὅπως προκύπτει ἀπὸ τὸ ἱδεολόγημα τοῦ Μακεδονισμοῦ ποὺ ἀσπάζονται περὶ Ἑνιαίας Ἀνεξάρτητης Μακεδονίας τοῦ δήθεν μακεδονικοῦ ἔθνους, τοῦ ὁποίου βάση ἀποτελεῖ ὁ διαχωρισμὸς ἱστορικῆς καὶ γεωγραφικῆς Μακεδονίας – βλέπε παρακάτω), ἐνῶ ἐμεῖς ὡς ἑλληνικὸς λαὸς δὲν θέλουμε οὔτε καν νὰ ὀνομάζονται ἔτσι, πράγμα ποὺ δὲν σεβάστηκε ἡ νῦν κυβέρνηση στὴν συμφωνία της, ποὺ ἀποδέχεται νὰ ὀνομάζονται Μακεδόνες, διευκρινίζοντας ὅτι δὲν ἀναγνωρίζει Μακεδονικὸ ἔθνος. Μπορεῖ νὰ ὑποτίθεται ὅτι δὲν ἀναγνωρίζει τὸ Μακεδονικὸ ἔθνος ὅπως ἰσχυρίζεται, ἀφοῦ δὲν γράφει εὐθέως ὅτι τὸ ἀναγνωρίζει, στὴν πραγματικότητα ὅμως βέβαια, ἐφόσον ἀναγνωρίζει τὴν ὀνομασία τῶν πολιτῶν τοῦ γειτονικοῦ ‘κράτους’ ὡς Μακεδόνες καὶ ταυτόχρονα καὶ τὴν γλώσσα τους ὡς Μακεδονική, δὲν ἀρκοῦν αὐτὰ γιὰ νὰ δεχόμαστε καὶ μακεδονικὴ ἐθνότητα; Ἄν όμως οι γείτονές μας αποτελούν μακεδονικό έθνος, τι είδους είναι αυτό όμως χωρὶς ἑλληνικὴ συνείδηση καὶ χωρὶς σχέση μὲ τὴν ἑλληνικὴ ἱστορία; Ἕνα μακεδονικὸ ἔθνος Σλάβων; Ἀπὸ ποιὰ κρυψώνα ξετρύπωσαν αὐτοὶ ποὺ μόλις τὸ προηγούμενο αἰώνα ἄρχισαν νὰ ἔχουν διεκδικήσεις στὴν Μακεδονία, τὴν στιγμὴ ποὺ οἱ Μακεδόνες μὲ ἑλληνικὴ συνείδηση, ἀπὸ τοὺς ὁποίους ὅλη ἡ οἰκουμένη γνωρίζει τὸ ὄνομα τῆς Μακεδονίας, ἔχουν τὰ ἴχνη τους στὴν ἱστορία τουλάχιστον 3000 χρόνια πίσω, μιλῶντας ὄχι κάποια ξεχωριστὴ Μακεδονικὴ γλώσσα, ἀλλὰ τὴν ἑλληνική, ἐνῶ ποτὲ δὲν διεκδίκησαν διαφορετικὴ ἐθνότητα ἀπὸ τὴν ἑλληνική. Ἡ διεκδίκηση μιὰς Μακεδονικῆς ἐθνικῆς ταυτότητας ἀπὸ τοὺς Σλάβους δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ ἀποτελεῖ μέγα τραγέλαφο.
Ἄν ὅμως δεχθοῦμε γιὰ τοὺς κάτοικους τοῦ γειτονικοῦ ‘κράτους’ μόνο τὴν ὀνομασία Μακεδόνες (καὶ ὄχι τὴν Μακεδονικὴ ἐθνικὴ ταυτότητα), μὲ βάση τὴν ὑπόθεση ὅτι γεωγραφικὰ ἀνήκουν σὲ μέρος τῆς Μακεδονίας, θεωρῶντας αὐτὴν ὡς εὐρύτερη τῆς ἑλληνικῆς περιοχῆς της, πράγμα ποὺ μπορεῖ νὰ γίνει μόνο ὅταν περιέχεται στὸ ὄνομα τοῦ ‘κράτους’ τους τὸ Μακεδονία, πῶς τότε τὸ γειτονικὸ ‘κράτος’, χωρὶς οἱ πολίτες του ὡς σλάβοι νὰ ἔχουν τὴν ἱστορική ἀναφορὰ ποὺ ἔχουν οἱ Ἕλληνες κάτοικοι τῆς ἑλληνικῆς Μακεδονίας στὴν ἀρχαία Μακεδονία τοῦ ἑλληνικῆς συνειδήσεως Μεγάλου Ἀλεξάνδρου, λαμβάνει τὸ ὄνομα Μακεδονία τὴν στιγμὴ ποὺ οὔτε οἱ Ἕλληνες κάτοικοι τῆς ἑλληνικῆς Μακεδονίας, ποὺ δικαιωματικὰ λόγω τῆς ἱστορίας τους θὰ μποροῦσαν νὰ ζοῦν σὲ ἕνα κράτος μὲ τὸ ὄνομα Μακεδονία, δὲν τὸ κάνουν. Θὰ ὀνομάζεται ἡ περιοχὴ ποὺ ζοῦν οἱ δεύτεροι μόνο σὲ ἐπίπεδο περιφέρειας Μακεδονία, ἐνῶ ἡ περιοχὴ ποὺ ζοῦν οἱ πρῶτοι θὰ περιέχει στὴν ὀνομασία της τὸ Μακεδονία σὲ κρατικό ἐπίπεδο, χωρὶς νὰ ἔχουν σχέση μὲ τὴν ἱστορία της, ὅπως ἔχουν οἱ Ἕλληνες; Γιατὶ πρέπει νὰ βάλουν τὸ ἱστορικὸ καὶ ἱερὸ αὐτὸ ὄνομα ὡς δικὸ τους πάνω ἀπὸ τὸ ὄνομα αὐτῶν τῶν κατὰ πολὺ ἀρχαιότερών τους στὴν ἱστορία τῆς περιοχῆς; Ἄν τοὺς καπελώνουν μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο, ποιὸς στὸν ὑπόλοιπο κόσμο θὰ καταλαβαῖνει σήμερα ἀκούγοντας Μακεδονία ὄτι πρόκειται γιὰ τὴν περιοχὴ τῆς Μακεδονίας, ποὺ κατοικεῖται ἀπὸ ἑλληνικῆς συνείδησης πολίτες, ὅπως θὰ ἔπρεπε δικαιωματικὰ νὰ συμβαῖνει; Δὲν θὰ πηγαῖνει τὸ μυαλό του μόνο καὶ μόνο στὸ γειτονικό μας ‘κράτος’ ποὺ οἱ κάτοικοί του ἔχουν σλαβική ἤ ἀλβανικὴ συνείδηση; Ἐπομένως καὶ μόνο τὸ ὄνομα νὰ εἶναι τὸ θέμα, καὶ νὰ μὴν ὑπάρχει οὔτε νὰ κρύβεται τίποτε ἄλλο ἀπό πίσω, ὁ ἑλληνικὸς λαὸς τῆς Μακεδονίας καὶ ὅλος ἁπανταχοῦ ἑλληνισμὸς δὲν μπορεῖ νὰ δεχθεῖ ποτὲ μιὰ τέτοια ἀδικία.
Οἱ Σλαβόφωνοι κάτοικοι της Ελλάδας.
Ὅμως δὲν εἶναι μόνο αὐτό, ἀλλὰ ὑπάρχει καὶ ἄλλη μιὰ πολὺ σοβαρότερη διάσταση τοῦ ζητήματος. Αὐτὴ εἶναι οἱ σλαβόφωνοι κάτοικοι τῆς Ἑλλάδας σὲ χωριά τῆς Μακεδονίας ποὺ θέλησαν καὶ κατάφεραν νὰ παραμείνουν σὲ αὐτὰ μετὰ τοὺς Βαλκανικοὺς πολέμους, καὶ ἔχουν ἑλληνικὴ ἱθαγένεια, ἀλλὰ δὲν ἔχουν πάντα ἑλληνικὴ συνείδηση (ἤ μπορεῖ νὰ μὴν ἔχουν ξεκάθαρη). Αὐτὸ σημαῖνει ὅτι ὅσοι δὲν ἔχουν ἑλληνικὴ συνείδηση (ἀντίθετα μὲ ὅσους ἔχουν καὶ πολλὲς φορὲς σὲ δύσκολες περιόδους στὴν ἱστορία ἀποδείχθηκαν πολὺ θερμοὶ Ἕλληνες), μπορεῖ ἄν ὑπάρξουν οἱ κατάλληλες συνθήκες νὰ ἐκφράσουν καὶ νὰ ὑποστηρίξουν ἕνα ἀλυτρωτισμό, ἐνῶ κάποιοι τὸν καλλιεργοῦν ἤδη καὶ ἀγωνίζονται γι’ αὐτόν (τὸ «Οὐράνιο Τόξο, Πολιτικὸ Κόμμα τῆς Μακεδονικῆς Μειονότητας στὴν Ἑλλάδα»). Ἡ προκλητικὴ ἀπαίτηση γιὰ ἀναγνώριση Μακεδονικῆς Μειονότητας στὴν Ἑλλάδα μὰς φέρνει τὸ ζήτημα τῆς ἀπαίτησης ἀναγνώρισης μακεδονικῆς ἐθνικῆς ταυτότητας ἀπὸ τὴν γειτονικὴ χώρα ἐντὸς τῶν τειχῶν. Ἄν αὐτὰ μας ἀπαιτοῦν ἐντὸς στὴν ἴδια τὴν Μακεδονία μας, πόσο μάλλον οἱ σλαβόφωνοι γείτονές μας ποὺ θέλουν νὰ ὀνομάζονται Μακεδόνες καὶ νὰ ὀνομάζουν τὸ ‘κράτος’ τους Μακεδονία, δέν ἐννοοῦν μόνο ἁπλὰ νὰ ἔχουν αὐτὸ τὸ ὄνομα. Ὅμως μιὰ τέτοια ἀναγνώριση θὰ ἀπειλοῦσε ἄμεσα τὴν ἴδια τὴν ἐθνικὴ ἀσφάλεια μας, καθῶς πλήττει ἄμεσα τὴν ἐθνική ἑνότητα μας διαχωρίζοντας μὲ τὴν ἀνιστόρητη κατασκευή μιὰς μακεδονικῆς ἐθνικῆς ταυτότητας τοὺς πολίτες σὲ Ἕλληνες καὶ Μακεδόνες. Γι’ αὐτὸ σωματεία ποὺ προσπάθησαν νὰ νομιμοποιηθοῦν ἔχοντας τέτοιους στόχους ἔλαβαν ἀπόρριψη τῆς αἴτησης ἐγγραφῆς τους τόσο ἀπὸ Πρωτοδικεία, ὅσο καὶ (μετὰ ἀπὸ ἐφέσεις) ἀπὸ τὸν Ἄρειο Πάγο.
Ἡ Ἱστορία τοῦ Μακεδονισμοῦ.
Πρὶν προχωρήσουμε παρακάτω, νὰ ἀναφέρουμε αὐτὸ τὸ ὁποῖο μᾶς εἶχε συμβεῖ πρὶν ἀρκετὰ χρόνια, ποὺ ἐδῶ εἶναι ἀξιοπρόσεκτο. Μετὰ ἀπὸ συζήτηση ποὺ εἴχαμε μὲ ἕναν ἄνθρωπο βουλγαρικῆς καταγωγῆς περὶ διαφόρων ἐνδιαφέροντων ἀλλὰ ἄσχετων ἐπὶ τοῦ παρόντος θεμάτων, χωρὶς νὰ γνωριζόμαστε προηγουμένως, στὸ τέλος θέλησε νὰ φέρει τὴν συζήτηση στὸ θέμα τῆς καταγωγῆς μας, ὅπου μόλις μᾶς ἄκουσε νὰ λέμε ὅτι ἔχουμε συγγενεῖς καὶ στὴν Μακεδονία, ἀναφέροντας καὶ τὴν συγκεκριμένη περιοχή της, γύρισε καὶ εἶπε μὲ πολὺ αὐτοπεποίθηση: «Ά, Βούλγαροι εἶστε καὶ ἐσεῖς»! Αὐτὸ εἶχε διδαχθεῖ, αὐτὸ εἶχε πιστέψει καὶ αὐτὸ μᾶς εἶπε, χωρὶς κὰν νὰ μας ρωτήσει ἄν ἔχουμε ἔστω καὶ ἕνα σλαβόφωνο συγγενή, ποὺ δὲν ἔχουμε. Αὐτὸς εἶναι ὁ ρόλος τῆς προπαγάνδας, διαστρέφει ἐντελῶς τὴν ἱστορία.
Στὴ συνέχεια παραθέτουμε ἐπιγραμματικὰ τὰ δύο σημαντικὰ σχετικὰ κεφάλαια της ιστορίας τοῦ προηγούμενου αἰώνα, τὰ ὁποῖα μποροῦν νὰ μᾶς βοηθήσουν νὰ ἀντιληφθοῦμε τὸ μέγεθος τοῦ κινδύνου ποὺ κρύβεται πίσω ἀπὸ την αναγνώριση μιας μακεδονικῆς ἐθνικῆς ταυτότητας.
Πρώτον, ἀναφέρουμε τὴν ἐπανάσταση τοῦ Ἴλιντεν τὸ 1903, ὅπου σλαβόφωνοι (βουλγαρίζοντες) πληθυσμοὶ ὀργάνωσαν ἐπανάσταση μὲ σκοπὸ νὰ ἀπελευθερωθοῦν ἀπὸ τὸν Ὀθωμανικὸ ζυγό, καὶ νὰ δημιουργηθεῖ μὲ τὴν ἐπέμβαση τῶν Εὐρωπαίων μιὰ αὐτόνομη περιοχὴ σὲ Μακεδονία-Θράκη, ἄν καὶ τελικὰ βέβαια σκοπὸς τους ἦταν νὰ τὴν ἐνσωμάτωναν πραξικοπηματικὰ στὴν Βουλγαρία. Αὐτὸ τὸ εἶχαν ἀντιληφθεῖ οἱ Ἕλληνες καὶ γι’ αὐτὸ δὲν στήριξαν αὐτὴ τὴν ἐπανάσταση, ἀλλὰ ἀντίθετα σὲ πολλὲς περιπτώσεις βοήθησαν νὰ καταπνιγεῖ (γιὰ παράδειγμα ὁ Μητροπολίτης Καστορίας Καραβαγγέλης).
Πίσω ἀπὸ τὴν ἱδέα τῆς ἀπελευθέρωσης τῆς Μακεδονίας μὲ σκοπὸ τὴν αυτονόμησή της βρισκόταν ὁ διαχωρισμὸς τῆς ὀνόμασίας τῆς περιοχῆς τῆς Μακεδονίας βάση τῆς ἱστορίας καὶ βάση τῆς γεωγραφίας, καὶ τὸ ἱδεολόγημα τοῦ Μακεδονισμοῦ τῶν σλαβόφωνων στὴν περιοχὴ μεταξὺ Ἑλλάδας, Γιουγκοσλαβίας καὶ Βουλγαρίας, ποὺ στηρίχθηκε πάνω σὲ αὐτὸ τὸν διαχωρισμό. Σε όλους σχεδόν τους ευρωπαϊκούς χάρτες μέχρι καὶ τὸν ὕστερο 19ο αἰώνα, τα βόρεια γεωγραφικὰ όρια της Μακεδονίας προσδιορίζονται συνεχώς νοτίως της πόλεως των Σκοπίων, ταυτιζόμενα μὲ αὐτὰ τῆς ἱστορικῆς Μακεδονίας τῆς ἀρχαιότητας, ἡ ὁποία καὶ ἀντιστοιχεῖ σχεδὸν πλήρως στὸ τμήμα τῆς ἑλληνικῆς ἐπικράτειας στὴν βόρειο Ἑλλάδα. Τὰ γεωγραφικὰ ὅρια τῆς Μακεδονίας ὡστόσο διευρύνθηκαν αὐθαίρετα στοὺς χάρτες τοῦ ὕστερου 19ου αἰώνα ἀπὸ Γερμανούς, Ρώσους καὶ Βούλγαρους, στὸ πλαίσιο τῆς γεωστρατηγικῆς ἀντιπαραθέσεως τους για τον έλεγχο εδαφών της καταρρέουσας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στον χώρο της νοτίου Βαλκανικής Χερσονήσου. Συντελέστηκε δηλαδὴ ὁ διαχωρισμὸς τῆς ἱστορίας τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς Μακεδονίας, ἡ ὁποία ἀνήκει στοὺς Ἕλληνες, ἀπογόνους τῶν Ἑλλήνων ποὺ κατοικούσαν τὴν ἀρχαία Μακεδονία, καὶ ἀποτελοῦν κληρονόμους της, ἀπὸ τὴ γεωγραφία τῆς περιοχῆς τῆς Μακεδονίας, καθῶς αὐτὴ πλέον θεωρήθηκε εὐρύτερη τῆς ἑλληνικῆς Μακεδονίας, ποὺ ὁρίστηκε τὸ 1913 μὲ τὴ συνθήκη τοῦ Βουκουρεστίου.
Σὲ αὐτοὺς τοὺς διευρυμένους χάρτες στηρίχθηκε τὸ ἱδεολόγημα τοῦ Μακεδονισμοῦ τῶν σλαβόφωνων ποὺ βρίσκονταν στὴν περιοχὴ μεταξὺ Ἑλλάδας, Γιουγκοσλαβίας καὶ Βουλγαρίας, ἡ ὁποία παρουσιάζεται σὲ αὐτοὺς τοὺς χάρτες ὡς Μακεδονία, καὶ ὅταν δημιουργήθηκαν τὰ κράτη ἐπέλεξαν γιὰ ἐθνικότητα, ὅσοι κατέληξαν στὴν Ἑλλάδα νὰ ὀνομάζονται Ἕλληνες, ὅσοι κατέληξαν στὴν Βουλγαρία νὰ ὀνομάζονται Βούλγαροι, ἐνῶ αὐτοὶ ποὺ κατέληξαν στὴν Γιουγκοσλαβία, θέλησαν νὰ ὀνομαστοῦν Μακεδόνες (1913). Ἀντίστοιχα τοὺς τόπους ποὺ βρέθηκαν τοὺς ὀνόμασαν, οἱ πρῶτοι Μακεδονία τοῦ Πιρίν, οἱ δεύτεροι Μακεδονία τοῦ Αἰγαίου, καὶ οἱ τρίτοι Μακεδονία τοῦ Βαρδάρη, ὅπου αὐτὴ θεωρεῖται καὶ ἡ μόνη ἀπελευθερωμένη, ἐνῶ σκοπὸς εἶναι νὰ ἀπελευθερωθοῦν καὶ οἱ ἄλλες δύο ποὺ βρίσκονται ὑπὸ κατοχή, δηλαδὴ αὐτὴ στὴν Βουλγαρία καὶ αὐτὴ στὴν Ἑλλάδα, ὥστε νὰ σχηματίσουν τὴν «Ἑνιαία Ἀνεξάρτητη Μακεδονία». Εἴναι λοιπὸν τὸ ἱδεολόγημα τοῦ Μακεδονισμοῦ τῶν σλαβόφωνων ὁ μύθος μιὰς «διαμελισμένης μακεδονικῆς πατρίδας» καὶ ἑνός «διαμελισμένου μακεδονικοῦ ἔθνους» μεταξὺ τῶν τριῶν κρατῶν τῶν Βαλκανίων, ὅπου βρίσκονται τὰ «τμήματα τῆς Μακεδονίας».
Δεύτερον, τὴ τοποθέτηση τοῦ ΚΚΕ σχετικὰ μὲ τὸ θέμα, ποὺ τὸ 1924, ὡς ΣΕΚΕ τότε, υἱοθέτησε τὴν θέση γιὰ «Ἑνιαία καὶ Ἀνεξάρτητη Μακεδονία καὶ Θράκη», καθ’ ὑπόδειξη τῆς Κομμουνιστικῆς Διεθνοῦς (ΚΔ). Τὸ σύνθημα γιὰ «Ἑνιαία καὶ Ἀνεξάρτητη Μακεδονία καὶ Θράκη» ἤταν ἐνταγμένο στοὺς γενικότερους σχεδιασμοὺς της ΚΔ γιὰ τὰ Βαλκάνια, ποὺ προέβλεπαν ἔνοπλη ἐξέγερση στὴ Βουλγαρία, ὅπου ἐκτιμοῦταν ὅτι ὑπήρχαν ἐπαναστατικὲς προϋποθέσεις, καὶ γρήγορη γενίκευση τῆς ἐπανάστασης σὲ ὁλόκληρη τὴν περιοχή (σὲ Κεντρικὴ καὶ Δυτικὴ Εὐρώπη, ὅπου δὲν ὑπήρχε ἐπαναστατικὴ κίνηση).
Ἡ Βαλκανικὴ Κομμουνιστικὴ Ὁμοσπονδία (ΒΚΟ) ἀπὸ τὴν ἴδρυσή της μέχρι καὶ τὴν 3η Συνδιάσκεψη (1921) ἐκτιμοῦσε ὄτι ἡ λύση ὅλων τῶν ἐθνικῶν ζητημάτων στὰ Βαλκάνια, περιλαμβανομένων τῶν περιοχῶν τῆς Μακεδονίας καὶ τῆς Θράκης, θὰ πραγματοποιοῦνταν μὲ τὴν σοσιαλιστικὴ ἐπανάσταση καὶ τὴ συνένωση σὲ μιὰ Ὁμοσπονδιακὴ Βαλκανικὴ Δημοκρατία (Βαλκανικὴ Ὁμόσπονδη Σοσιαλιστικὴ Σοβιετικὴ Δημοκρατία), δηλαδὴ μὲ τὸν κοινὸ ἀγώνα τῶν ἐργατῶν καὶ τῶν ἀγροτῶν ὅλων τῶν βαλκανικῶν χωρῶν μὲ σκοπὸ τὴν ἐγκαθίδρυση ἐργατοαγροτικῶν κυβερνήσεων στὶς χώρες τους. Στὶς ἀποφάσεις τοῦ 4ου Συνεδρίου τῆς ΚΔ αναφερόταν ότι καὶ η Μακεδονία και η Θράκη θὰ ἔπρεπε νὰ αὐτονομηθοῦν καὶ νὰ ἐνταχθοῦν στὴν Βαλκανικὴ Ὁμόσπονδη Σοσιαλιστικὴ Σοβιετικὴ Δημοκρατία, καὶ ἀναγνωριζόταν ἡ ὕπαρξη μακεδονικοῦ ἀπελευθερωτικοῦ κινήματος, ποὺ ἡ ΒΚΟ ὄφειλε νὰ ἀποσπάσει ἀπὸ τὴν καθοδήγηση τῆς ἀστικῆς τάξης καὶ νὰ τὸ κερδίσει πρὸς ὄφελος τῆς σοσιαλιστικῆς ἐπανάστασης. Στην 5η Συνδιάσκεψη της ΒΚΟ τὸν Δεκέμβριο τοῦ 1922) ἔγινε ἡ ἀναφορά σὲ “Μακεδονικό ζήτημα”.
Ἀρχικὰ ἡ ἡγεσία τοῦ ΚΚΕ (ΣΕΚΕ τότε) μπροστὰ σὲ αὐτοὺς τοὺς σκοποὺς ποὺ ἔθεσε ἡ ΚΔ μοιράστηκε στὰ δύο (διαπάλη μεταξὺ τῶν Κορδάτου – Ἀποστολίδη καὶ τοῦ Πουλιόπουλου), ἀλλὰ τελικά, μπροστά στὸν κίνδυνο τῆς ἀπομόνωσής του ἀπὸ τὸ διεθνὲς κομμουνιστικὸ κίνημα, τὸ ΚΚΕ ἐπέλεξε νὰ ἀποδεχτεῖ τὴ θέση αὐτὴ γιὰ τὸ Μακεδονικὸ ὑπὲρ τῆς αὐτονόμησης τῆς Μακεδονίας καὶ τῆς Θράκης. Ἔτσι ἀποφασίστηκε νὰ ὑποστηριχθοῦν τὰ ἐθνικὰ ἐπαναστατικὰ κινήματα ποὺ εἶχαν ἐκδηλωθεῖ ἀπὸ τὸν λαὸ τῆς Μακεδονίας καὶ τῆς Θράκης, ὅπου στὶς δυνάμεις τοῦ Δημοκρατικοῦ Στρατοῦ τῆς Ἑλλάδος, ἀρχικά το 1943 στὸ τμήμα τοῦ ΣΝΟΦ καὶ στὴ συνέχεια σὲ αὐτὸ τοῦ ΝΟΦ, μετείχαν καὶ σλαβόφωνοι Ἕλληνες, μὲ ἰδιαίτερη μεγάλη μετοχὴ Η ὁποία τὸ 1949 ἔφτασε μέχρι καὶ 50%.
Μὲ σκοπὸ νὰ προωθήσουν τὰ σχέδιά τους οἱ ξένες δυνάμεις (ΚΔ, ΒΚΟ) στὰ Βαλκάνια τὸν προηγούμενο αἰώνα, προώθησαν καὶ τὸ ἱδεολόγημα τοῦ Μακεδονισμοῦ, ὅσον ἀφορὰ τὴν Μακεδονία καὶ τὴν Θράκη, γιὰ μιὰ «Ἑνιαία Ἀνεξάρτητη Μακεδονία», καὶ ἐνῶ τὸ ΣΕΚΕ ἀρχικὰ προσπάθησε νὰ ἀποσυρθεῖ ἀπὸ τὴν στήριξη τους σὲ αὐτὴ τὴν ὑπομόνευση τῆς ἑλληνικῆς ἐθνικῆς ἑνότητας, τελικὰ ὑποχώρησε καὶ δέχτηκε νὰ συμπράξει σὲ αὐτό. Τότε βέβαια τὰ σχέδια τῶν ξένων ποὺ βρήκαν σύμμαχους σὲ αὐτὰ τὴν κομμουνιστικὴ ἀριστερὰ κατέρρευσαν, ὅμως σήμερα ἐπιχειρεῖται πάλι ἐκ νέου ἡ προώθηση τοῦ ἱδεολογήματος τοῦ Μακεδονισμοῦ ἀπὸ τὰ ξένα κέντρα μὲ σύμμαχο πλέον τὴν σημερινὴ ἀριστερὴ κυβέρνηση. Ἔτσι ἀπαντάται μέσα ἀπὸ τὴν ἐπανάληψη τῆς ἱστορίας ποιοὶ πρώτοι ὑποκινοῦν τὸ θέμα, δηλαδὴ ξένα κέντρα τῆς δύσεως, ποὺ ὅμως βρίσκουν σύμμαχους στὴν πατρίδα μας, καὶ μάλιστα σύμμαχους ποὺ ἀντίθετα μὲ τὴν προηγούμενη φορὰ σήμερα εἶναι ἐξ΄ἀρχῆς πρόθυμοι, αὐτοὶ ποὺ ἀποτελοῦν τὴν σημερινὴ κυβέρνηση, καὶ γίνονται ὁ δούρειος ἵππος τους εἰς βάρος τοῦ ὤφελους καὶ τῆς ἀσφάλειας τοῦ τόπου μας, φτάνοντας στὸ ἀπόγειο μὲ τὴν ὑπογραφὴ ἀπὸ τὸν Ὑπουργὸ Ἐξωτερικῶν, παρουσία τοῦ Πρωθυπουργοῦ, τῆς θλιβερῆς Συμφωνίας τῶν Πρεσπῶν. Στὴ συμφωνία αὐτὴ ἀνοίγει ὁ δρόμος γιὰ τὴν πολυπόθητη ἀπὸ τοὺς ὀπαδοὺς τοῦ Μακεδονισμοῦ ἀναγνώριση μακεδονικῆς ἐθνότητας, ἡ ὁποία θὰ ἀποτελέσει τὴν βασικὴ προϋπόθεση γιὰ τὴν διάσπαση τῆς ἐθνικῆς ἑνότητας καὶ θὰ καταστήσει δυνατὴ τὴν δημιουργία τῆς «Ἑνιαίας Ἀνεξάρτητης Μακεδονίας», καὶ κατὰ συνέπεια τὴν ἀπώλεια τῆς Μακεδονίας, ποὺ θὰ ἔχει φυσικὸ ἐπακόλουθο καὶ τὴν ἀπώλεια τῆς Θράκης. Τὰ παραπάνω πιστεύουμε ὑπεραρκοῦν γιὰ νὰ πείσουν καὶ τὸν πλέον δύσπιστο, ὅτι πίσω ἀπὸ αὐτὴ τὴν συμφωνία κρύβεται ἡ σκοπιμότητα ἐξωελλαδικῶν δυτικῶν ἰσχυρῶν παραγόντων, ποὺ ὑποκινήσαν τὴν συμφωνία προετοιμάζοντάς την ἐπὶ πολλὰ ἔτη, ἔχοντας ἐκ τῶν ἔσω τὴν ἄριστη συνεργασία τῆς ἑλληνικῆς κυβέρνησης, ὡς πρόθυμο οἰκειοθελὲς ὑποχείριό τους, ποὺ ὡς ἐκ τοῦτου δὲν λαμβάνει ὑπόψιν της στὸ ἐλάχιστο τὸ θέλημα καὶ τὸ ὄφελος τοῦ λαοῦ. Μιὰ σκοπιμότητα ποὺ δὲν μποροῦμε νὰ γνωρίζουμε τελικὰ πόσο βαθιὰ μπορεῖ νὰ φθάνει εἰς βάρος τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ. Γι’ αὐτὸ πάση θυσία δὲν πρέπει νὰ περάσει ἡ συμφωνία, οὔτε αὐτὴ, οὔτε παρόμοια τῶν ὁποιονδήποτε.
Σχετικὴ Ἀρθρογραφία (ἐνδεικτικά).
Ἰωάννης Κωτούλας, «Γιατὶ ἡ Ἑλλάδα δὲν πρέπει νὰ ὑποχωρήσει στὸ Μακεδονικό».
Σταῦρος Λυγερός, «Μακεδονικό: Ἀποδόμηση τῆς κυβερνητικῆς προπαγάνδας σημεῖο πρὸς σημεῖο».
Σάββας Καλεντερίδης, «Ἡ συμφωνία μὲ δυο λέξεις: Ἐσχάτη προδοσία – Τὶ θὰ συμβεῖ τὸ ἐπόμενο διάστημα στὴ μαρτυρικὴ Μακεδονία».
Σάββας Καλεντερίδης, «Τὰ σκοτεινὰ ἐργαστήρια πίσω ἀπὸ τὸ Μακεδονικό».
Σάββας Καλεντερίδης, «Ἑλλάδα, κάτι σὰν μπανανία…»
Γεώργιος Β. Τσούπρας, « Ἡ ἱστορία τοῦ Ἴλιντεν καὶ τὸ ὄνομα τῶν Σκοπίων».
Νίκος Λυγερός , «Ἡ Συμφωνία Τσίπρα – Ζάεφ. Τὰ ἀπαράδεκτα σημεῖα ποὺ δὲν ἀφοροῦν μόνο τὸ θέμα τῆς ὀνομασίας».
Ἰωάννης Κουριαννίδης, «Ἡ ἀντίσταση καὶ οἱ θυσίες γιὰ τὴ Μακεδονία ἐν μέσω Κατοχῆς, καὶ τὸ σημερινὸ ξεπούλημα τῆς Ἱστορίας».