ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΝΟΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΠΓΔΜ
Το Διοικητικό Συμβούλιο του Ιδρύματος του Μουσείου Μακεδονικού Αγώνα συνήλθε σε νέα συνεδρίαση μετά την ανακοίνωση του πλήρους κειμένου της Συμφωνίας των Πρεσπών:
Α. Θεωρεί:
· ιδιαίτερα αρνητική και επιζήμια για την Ελλάδα και το ελληνικό έθνος την αποδοχή μιας μικτής οριστικής ονομασίας, η οποία, αν και τυπικά είναι erga omnes, με άλλα άρθρα της συμφωνίας αναιρείται και εν τέλει γίνεται αποδεκτή από ελληνικής πλευράς η χρήση του όρου Μακεδονία ως ταυτόσημου με την επικράτεια της γείτονος.
· αχρείαστη τη γραπτή παραδοχή από ελληνικής πλευράς της ονομασίας της γλώσσας του γειτονικού κράτους ως «μακεδονικής». Η αποδοχή εκ μέρους της ΠΓΔΜ ότι αυτή εντάσσεται στην οικογένεια των νοτιοσλαβικών γλωσσών δεν συνιστά εκ μέρους της κάποια υποχώρηση, καθώς ουδέποτε ισχυρίστηκε ότι η επίσημη γλώσσα της έλκει την καταγωγή της από την αρχαία ελληνική μακεδονική διάλεκτο.
· σημαντική υποχώρηση την αποδοχή της ονομασίας της υπηκοότητας του γειτονικού κράτους ως «μακεδονικής», αφού το άρθρο (4) του τρέχοντος συντάγματος του γειτονικού κράτους (για την υπηκοότητα των πολιτών) προσδιορίζει απλώς πως οι πολίτες της «Δημοκρατίας της Μακεδονίας» έχουν την «υπηκοότητα της Δημοκρατίας της Μακεδονίας». Είναι προφανές ότι η αναμενόμενη σύγχυση υπηκοότητας/ιθαγένειας και εθνότητας υπονομεύει την ουσία της συμφωνίας σε βάρος της Ελλάδος.
Β. Εκφράζει την ανησυχία του για:
· την πρόβλεψη μακρού χρόνου για την υλοποίηση ιδιαίτερα σημαντικών δεσμεύσεων της γειτονικής χώρας, με δεδομένο ότι εκ της συμφωνίας στο μεσοδιάστημα θα δημιουργηθούν τετελεσμένα γεγονότα, τα οποία, σε περίπτωση μη κύρωσης των συμπεφωνημένων από την ελληνική Βουλή, δεν θα είναι δυνατόν να ανατραπούν χωρίς μεγάλες και αρνητικές συνέπειες για την Ελλάδα.
· την ανάθεση σε επιτροπή της επίλυσης ζητημάτων χρήσης του επιθετικού προσδιορισμού «Μακεδονικός» για εμπορικούς και άλλους σκοπούς, χωρίς σαφές περίγραμμα, αλλά και χωρίς την ύπαρξη πρόνοιας για την περίπτωση μη επίτευξης συμφωνίας επί του συνόλου ή και μέρους αυτών. Η επίλυση των ζητημάτων αυτών θα έπρεπε να αποτελεί μέρος της συμφωνίας και προϋπόθεση για τη συνομολόγησή της.
Γ. Επισημαίνει:
· ότι ακόμη και η ρητή αποποίηση της αρχαίας ελληνικής ιστορίας της Μακεδονίας από τη γείτονα, διεκδίκηση η οποία προστέθηκε μετά την Ενδιάμεση Συμφωνία, δεν λύνει το πρόβλημα του επιμερισμού της ιστορικής κληρονομιάς. Το ιδεολόγημα του «Μακεδονισμού» και της «Μεγάλης Μακεδονίας», κατά τους μεσαιωνικούς χρόνους, καθώς και ο αλυτρωτισμός, του 19ου και κυρίως του 20ού αιώνα, αποτελούν ζητήματα που δεν αντιμετωπίζονται από τη συμφωνία, αν και άπτονται κεφαλαίων και της ελληνικής ιστορίας. Αντιθέτως, η Ελλάδα αναγνωρίζει ρητά και ως μη όφειλε, με το 7ο άρθρο της συμφωνίας, ως «μακεδονική» την ιστορική και πολιτιστική κληρονομιά της γείτονος. Προφανώς η Ελλάδα δεν ήταν ούτε είναι σε θέση να υπαγορεύσει το ιστορικό αφήγημα εντός ξένης επικράτειας. Όμως τέτοια γραπτή παραδοχή αναιρεί όλες τις ελληνικές επιστημονικές και πολιτικές επιφυλάξεις 150 ετών.
· ότι ακόμη κι αν η Συμφωνία των Πρεσπών δεν επικυρωθεί ή δεν καρποφορήσει για λόγους διαδικαστικούς, το προχειρογραμμένο κείμενο που υπογράφθηκε θα παραμένει στην ιστορία ως ένα ολίσθημα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, ως ένα τεκμήριο ότι δεν έχει ισχυρές απόψεις ακόμη και για ζητήματα για τα οποία έχει αναλώσει τεράστιο πολιτικό κεφάλαιο στο εσωτερικό και το εξωτερικό.
Δ. Δηλώνει:
· πως, τιμώντας την ιστορική και πολιτισμική κληρονομιά των προγόνων μας, την οποία έχει ταχθεί να διαφυλάξει και να αναδείξει, θα συνεχίσει να αγωνίζεται, με όποιο μέσο διαθέτει, προς αποτροπή τετελεσμένων που θα αμαυρώσουν τις θυσίες τους και
· θα διαφυλάξει πάση θυσία την ταυτότητα του Μουσείου του Μακεδονικού Αγώνα, αν αυτή δεχθεί κριτική στο πλαίσιο εφαρμογής των όρων της Συμφωνίας των Πρεσπών.