Ένας αγώνας που πρέπει κατεπειγόντως να μπει σε νέες βάσεις…

του Νεκτάριου Δαπέργολα

Διδάκτορος Ιστορίας

     Όσα ζήσαμε πριν από μία εβδομάδα – βράδυ Σαββάτου – στη Θεσσαλονίκη θα πρέπει να έπεισαν και τους πλέον δύσπιστους. Τουλάχιστον όσους ήταν παρόντες ή όσους πληροφορήθηκαν τι συνέβη στο διαδίκτυο (καθώς οι καθεστωτικοί σκουπιδότοποι που παριστάνουν τα ΜΜΕ περί άλλα ετυρβάζοντο – όπως επακριβώς εξάλλου αναμενόταν). Αυτούς όλους λοιπόν θα πρέπει να τους έπεισαν πλήρως πια ότι ζούμε στις μέρες όχι μόνο του πιο αντίχριστου και μισελληνικού, αλλά και του μακράν πιο ανελέητου, φασιστικού και αδίστακτου καθεστώτος που πέρασε ποτέ από αυτόν τον τόπο (με μόνη εξαίρεση τη γερμανοβουλγαρική κατοχή 1941-44). Είδαμε κυνηγητά, άνευ λόγου προσαγωγές, ξύλο, αίμα και κάθε άλλη μορφή επίδειξης ωμής εξουσίας κι άσκησης αδίστακτης βίας από μία κατάμαυρη ψευδοκοινοβουλευτική δικτατορία μ’ αριστερή προβιά, της οποίας οι επικεφαλής έδιναν γελοίο χολυγουντιανό σόου (διαγκωνιζόμενοι για το ποιος θα υπηρετήσει καλύτερα τον γκαουλάιτερ του υπερατλαντικού αφεντικού τους), ενώ την ίδια ώρα οι κατοχικές τους δυνάμεις καταστολής έδιναν λίγα μέτρα πιο πέρα τη δική τους αιματηρή παράσταση, επιτιθέμενες απρόκλητα σε άμαχους και ειρηνικούς πολίτες. Και ανάμεσα στα εκατοντάδες περιστατικά που καταγράφηκαν από τα χτυπήματα ή τις εν ψυχρώ δολοφονικές ρίψεις χημικών μέσα στα πλήθη από τους εκπροσώπους της ένστολης φασιστικής βίας, τρομακτικά εύγλωττο και ανείπωτα θλιβερό ασφαλώς και το επεισόδιο με τους άθλιους που άνοιξαν τρύπα στην εικόνα της Παναγίας και μετά πανηγύριζαν καγχάζοντας, αλλά και βρίζοντας χυδαία τον μοναχό που την κρατούσε. Δείγματα όλα αυτά μίας απίστευτα αποκτηνωμένης σιδερόφραχτης καθεστωτικής αλητείας, απολύτως αντάξιας ωστόσο της εθνομηδενιστικής φάρας που μας κυβερνά (και τους διοικεί) και που τα γελοία της άλλοθι του τύπου «εκτελούμε διαταγές» θα πρέπει επιτέλους να ξεκαθαρίσουμε πως έχουν πλέον οριστικά τελειώσει. Ας είναι πράγματι απολύτως σαφές εφεξής: όσοι εκτελούν εντολές (και δη τέτοιες εντολές), θα συναριθμηθούν ξεκάθαρα στην ίδια χορεία μ’ εκείνους που τις δίνουν. Αυτός ο λαός βρίσκεται πια σε ανοιχτό πόλεμο και με το καθεστώς των αντίχριστων μισελλήνων προδοτών και με απαξάπαντα τα τραμπούκικα όργανά του, που απέκτησαν εξουσία κι είπαν να εξεμέσουν πάνω σε παιδάκια και γέροντες όλον τον ζόφο της ψυχής τους.

      Πέρα όμως από τις τεράστιες εγκληματικές ευθύνες του καθεστώτος και των υπαλλήλων του, υπάρχει και η άλλη πλευρά. Οι δικές μας δηλαδή ευθύνες. Οι ευθύνες όσων εξακολουθούν να κοιμούνται μακάριο ύπνο ή εκείνων που παραμένουν αδρανείς λόγω φόβου, αλλά ακόμη και εκείνων που αντιδρούν μεν, αλλά το πράττουν με λάθος τρόπους. Θα σταθούμε ειδικά στους τελευταίους, τους οποίους όσα συνέβησαν προ ολίγων ημερών στη Θεσσαλονίκη θα πρέπει επίσης να τους αφύπνισαν. Και θα σταθούμε σ’ αυτούς, επειδή πολύ καιρό κάποιοι φωνάζουν (και ο υποφαινόμενος συγκαταλέγεται μεταξύ αυτών) για το ατελέσφορο των συλλαλητηρίων και παρόμοιων τρόπων διαμαρτυρίας. Το έχουμε επανειλημμένα γράψει ήδη εδώ και 5-6 μήνες σε όλους τους τόνους (και το έχουμε προωθήσει σε διάφορες ομάδες κι επιτροπές) ότι πολύ δρόμο έχουμε μπροστά μας για τη Λευτεριά κι ας μη μας πιάνουν ανόητοι και παιδιάστικοι ενθουσιασμοί ότι η…Χούντα πέφτει οσονούπω. Το γράψαμε ότι «τούτο το γένος ουκ εκπορεύεται» έτσι απλά και ότι με εκδρομές και τραγουδάκια δεν μπορεί να πιεστεί καν (πόσο δε μάλλον να εξαναγκαστεί σε αποχώρηση) ένα τέτοιο αδίστακτο καθεστώς. Ότι μετά τα δύο μεγαλειώδη συλλαλητήρια σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη (που ορθότατα έγιναν και έδωσαν ένα ειρηνικό αλλά εκκωφαντικά ξεκάθαρο και αποφασισμένο μήνυμα) έπρεπε να  αναζητήσουμε διαφορετικές πλέον δράσεις από το να συνεχίσουμε να εκτονώνουμε την ενέργειά μας σε απλές πορείες και λοιπές ανούσιες μαζώξεις. Ότι βρισκόμαστε σε πόλεμο – και όταν είσαι σε πόλεμο, απαιτείται οργάνωση, καλή προετοιμασία, γνώση του εχθρού αλλά και των δικών σου δυνάμεων. Και αντ’ αυτών τι είδαμε; Αντ’ αυτών, φτάσαμε στο σημείο ένα ολόκληρο χρόνο αφότου άρχισε να διαφαίνεται το προδοτικό ξεπούλημα της Μακεδονίας και οκτώ ολόκληρους μήνες μετά την πρώτη μεγάλη λαϊκή αντιδραση, να κάνουμε τα ίδια λάθη, πηγαίνοντας εκδρομές, χωρίς σχέδιο κι οργάνωση, εκθέτοντας σε κίνδυνο γιαγιάδες και μωρά παιδιά, μπουλούκια ανάκατα, ασυντόνιστα, ατάκτως ερριμμένα. Το μακελειό που πήγε να γίνει πριν από μία εβδομάδα και που ξεκάθαρα από θαύμα απετράπη και δεν είχαμε σωρούς νεκρών (η Παναγιά κι ο Άη Δημήτρης έβαλαν σαφώς το χέρι τους) ελπίζουμε να αφύπνισε επιτέλους κάποιους ή τουλάχιστον να τους προβλημάτισε πολύ σοβαρά. Αλίμονο αν ούτε και τώρα τους προβλημάτισε.

     Καιρός λοιπόν να σταματήσουμε οριστικά να βαυκαλιζόμαστε ως προς την επάρκεια των έως τώρα αγώνων. Ήταν αγώνες αναμφίβολα σεβαστοί, αλλά προβληματικά και δεδομένα ατελέσφοροι. Ατελέσφοροι, λόγω της αδυναμίας τους όχι μόνο να εξαναγκάσουν το καθεστώς σε (έστω) υπαναχωρήσεις, αλλά και να κρατήσουν εντέλει σε αγωνιστική εγρήγορση τα τεράστια πλήθη του περασμένου χειμώνα (αλλά και – γιατί όχι – να εμπνεύσουν και να παρασύρουν κι ακόμη περισσότερους). Και ήταν επίσης αγώνες αγνοί, ανιδιοτελείς και τίμιοι για τους συντριπτικά πιο πολλούς, αλλά πάντα συνεχίζει να πλανάται από πάνω τους κι η σκιά δεκάδων καιροσκόπων, χριστοκάπηλων και πατριδεμπόρων, βαλτών από το ίδιο το σύστημα πολιτικών «σωτήρων» ή – στην καλύτερη περίπτωση – υστερόβουλων και μωροφιλόδοξων προσώπων τραγικής κατά τα λοιπά ανεπάρκειας. Καιρός να αρχίσουν επιτέλους να συζητιούνται όλα αυτά. Καιρός να μπουν όλα επί τάπητος – και συν Θεώ ν’ αρχίσουν κάποια πράγματα να ξεκαθαρίζουν και να δρομολογούνται. Συν Θεώ να μπουν βάσεις ουσιαστικής οργάνωσης και αναζήτησης αλλά και προώθησης ενός πραγματικού εθνικού σχεδίου που φυσικά δεν θα αφορά μόνο στο θέμα της Μακεδονίας, αλλά και σε όλα συνολικά τα μέτωπα. Πάντα συν Θεώ (και φυσικά το επαναλαμβάνω απολύτως σκόπιμα), ώστε να έχει και κάποιες ελπίδες που να είναι αληθινές και όχι φρούδες κι έωλες σαν τα σχέδια των κοσμικών κι ανεκκλησίαστων «πατριωτών». Και όλα αυτά βέβαια πρέπει να γίνουν άμεσα. Ήδη άλλωστε έχουμε χαρακτηριστικά αργήσει…