Στρατηγική παρεμβολή

Ο ηλεκτρονικός πόλεμος είναι
μία στρατιωτική πραγματικότητα σε πολλές ανεπτυγμένες χώρες. Δεν
αποτελεί πια μια δυνατότητα επένδυσης, αλλά μία ανάγκη. Επιπλέον, όταν
υπάρχουν στρατιωτικοί περιορισμοί, λόγω συνθηκών, ο ηλεκτρονικός
πόλεμος αποτελεί μία εναλλακτική λύση. Οι δυνατότητες της εποχής δεν
είχαν την εικόνα της μελλοντικής πραγματικότητας. Κατά συνέπεια, μερικά
νησιά του Αιγαίου, τα οποία έχουν και στρατηγική σημασία, πρέπει να
είναι εξοπλισμένα όχι μόνο με την πιο σύγχρονη τεχνολογία, αλλά επιπλέον
πρέπει να διαθέτουν την ιδιότητα της ανθεκτικότητας.  Η παθητική
 παρατήρηση δεν επαρκεί ποτέ. Το συμπέρασμα είναι απλό, η στρατηγική
παρεμβολή είναι απαραίτητη, μόνο που πρέπει να υπάρχουν και τα ανάλογα
μέτρα σε επιτελικό επίπεδο.  Διότι δίχως πρακτική υποστήριξη, η θεωρία
της στρατηγικής παρεμβολής δεν έχει νόημα ούτε σε πολεμολογικό επίπεδο,
ούτε σε εθνικό. Τα νησιά του Αιγαίου, όπως είναι η Χίος κι η Μυτιλήνη
δεν διαθέτουν στρατηγικό βάθος, λόγω της φύσης  τους. Αυτό το πρόβλημα
μπορεί να λυθεί μερικώς και με έντεχνο τρόπο μέσω της ανθεκτικότητας
και του ηλεκτρονικού πολέμου. Η ανθεκτικότητα του ηλεκτρονικού  μπορεί
να αντικαταστήσει ως ιδιότητα την έλλειψη του χώρου και να λειτουργήσει
ως αντισταθμικό μέτρο μέσω του χρόνου. Η απώλεια που μπορεί να
προκαλέσει σε τακτικό και επιχειρησιακό επίπεδο, η στρατηγική παρεμβολή
είναι σημαντικότατη. Κι αν αυτό δεν είναι κατανοητό σε όλους είναι
μόνο και μόνο λόγω της έλλειψης επιστημοσύνης. Η θεωρία υπάρχει και το
ίδιο ισχύει και για την τεχνολογία. Επιπλέον, η τελευταία δεν έχει το
οικονομικό κόστος που νομίζουν οι μη ειδικοί. Η δυνατότητα της
παρεμβολής είναι μεγάλη κι υπάρχει τεχνογνωσία στη χώρα μας. Πρέπει
όμως να υπάρξει και μία στρατιωτική εκπαίδευση, η οποία να μην είναι
στοιχειώδης σε αυτόν τον τομέα. Αυτό σημαίνει ότι χρειαζόμαστε έναν
υλοποιήσιμο στρατηγικό σχεδιασμό στον χώρο του ηλεκτρονικού πολέμου. Το
άλλο πρόβλημα, που αφορά στην ανθεκτικότητα είναι πιο περίπλοκο και
εμπεριέχει μεγαλύτερο οικονομικό πρόβλημα, αλλά και περισσότερες
εναλλακτικές λύσεις. Ένα χειροπιαστό παράδειγμα με τις διαφορετικές
προσεγγίσεις των Αμερικανών, των Γάλλων και των Ρώσων. Η γενική ιδέα
είναι η εξής: η προσαρμογή δεν απαιτεί επανάσταση κι η επιλογή,
καινοτομία. Είναι δυνατόν και με πρακτικό και αποτελεσματικό τρόπο να
εφαρμόσουμε μερικές ανθεκτικές δομές, για να λειτουργήσουν τα
συγκεκριμένα νησιά μας  τουλάχιστον ως ανάχωμα σχετικά με μία αεροπορική
 και μαζική επίθεση. Αλλιώς δεν έχει νόημα η στρατιωτική ύπαρξη στην
περιοχή. Διότι η έννοια της θυσίας αποκτά στρατηγικές ιδιότητες μόνο
και μόνο αν υπάρχει σχεδιασμός, ο οποίος ενσωματώνει όχι μόνο ελιγμούς
αλλά και σχεδιασμούς. Τα νησιά μας σε αυτόν τον χώρο έχουν de facto
μία πολεμολογική έννοια. Το να τα ξεχνάμε σημαίνει ότι δεν
προετοιμαζόμαστε για μια στρατηγική διαχείριση μιας πραγματικής κρίσης.
Το πλαίσιο υπάρχει, το πεδίο λειτουργεί, το όλο θέμα πλέον είναι η
ανάγκη του πεδίου δράσης.

http://www.lygeros.org/6094-gr.html

Διαγράμματα Voronoi και θεωρία παιγνίων

Όταν εξετάζουμε τα
Διαγράμματα Voronoi ή ακόμα και την τριγωνοποίηση του Delaunay δεν
είναι άμεσος ο συσχετισμός με τη θεωρία παιγνίων. Τα Διαγράμματα
Voronoi, όπως το αποδείξαμε σε προηγούμενες μελέτες εμπεριέχουν εξ αρχής
μια δυναμικότητα, λόγω της υπολογιστικής γεωμετρίας και της
τοπολογίας, η οποία επιτρέπει, όχι μόνο την τριγωνοποίηση του Delaunay,
αλλά μία ολόκληρη διαδικασία τοποστρατηγικής. Η ενσωμάτωση αυτού του
πλαισίου στο πεδίο της θεωρίας παιγνίων γίνεται με ένα φυσιολογικό
τρόπο.

Θεωρούμε μία κενή περιοχή κι όχι απαραίτητα το επίπεδο. Πάνω σε αυτήν
την περιοχή δύο παίκτες παίζουν εναλλάξ, τοποθετώντας σημεία. Μετά από
κάθε κίνηση, υπολογίζεται το  Διάγραμμα Voronoi του νέου συνόλου. Αν η
περιοχή είναι πεπερασμένη, τότε έχει νόημα μετά από μερικούς γύρους να
αναρωτηθούμε ποιος από τους παίκτες έχει το μεγαλύτερο εμβαδόν, αν
προσθέσουμε τις κυψέλες Voronoi που ελέγχει. Κατά συνέπεια,
αντιλαμβανόμαστε ότι υπάρχει ένα πρόβλημα τακτικής μετά από κάθε κίνηση
των παικτών, αλλά κι ένα γενικό πρόβλημα στρατηγικής.  Σε αυτήν την
συγκεκριμένη κατάσταση είναι δυνατόν ν’ αποδείξουμε ότι, εκτός από την
περίπτωση όπου υπάρχει μόνο ένας γύρος, ο δεύτερος παίκτης  κερδίζει
πάντα, ακόμα κι αν η διαφορά του συνολικού εμβαδού των δύο παικτών
μπορεί να γίνει όσο μικρότερο γίνεται, αλλά ποτέ να μηδενιστεί. Αυτά τα
στοιχεία: πλαίσιο, πεδίο και πεδίο δράσης μέσω της θεωρίας παιγνίων,
μπορούν να εφαρμοστούν και σε πραγματικές περιπτώσεις  για να ενταχθούν
στην τοποστρατηγική.

Ένα σημαντικό παράδειγμα είναι το Αιγαίο. Η πολυπλοκότητα της
ιδιόμορφης δομής μπορεί να εξετασθεί με αυτόν τον τρόπο και να προσφέρει
νοητικά σχήματα, τα οποία δεν είναι άμεσα και εμφανίζονται μόνο σε
πολεμολογικό πλαίσιο. Σε κάθε περίπτωση, η στατική προσέγγιση του
Αιγαίου δεν επαρκεί, για να μας προετοιμάσει και να διαχειριστούμε
στρατηγικά μελλοντικές κρίσεις . Ένα επιπλέον πρόβλημα σε σχέση με το
Αιγαίο, είναι ότι η δομή είναι δοσμένη, όσον αφορά στη γεωγραφία. Κατά
συνέπεια, δεν υπάρχει άμεση εφαρμογή του θεωρήματος, αλλά το
σημαντικότερο είναι ότι υπάρχουν θέσεις κλειδιά ακόμα και στο αρχικό
πλαίσιο. Αυτό σημαίνει ότι στην περίπτωση του Αιγαίου έχουμε διάφορες
κατηγορίες νησιών που εμπλέκονται, για να δημιουργηθεί ένα πλέγμα. Η
ανθεκτικότητα αυτού του πλέγματος είναι η ουσία της υπόθεσης. Και τα
διαγράμματα Voronoi μέσω της θεωρίας παιγνίων αναδεικνύουν στρατηγικές
συμπεριφορές, τις οποίες πρέπει να εξετάσουμε λεπτομερειακά και
αποτελεσματικά.

http://www.lygeros.org/6079-gr.html.