ΚΡ 71– 21.12.2007 [Δεν δημοσιεύθηκε]
Στριμμένο κάγκελο
Τo ορυχείο των λέξεων
Γράφει ο Κρίτων Σαλπιγκτής
Γραφέας
Στο ορυχείο των λέξεων τα υλικά τα βρίσκεις τζάμπα. Όποιος θέλει πάει και σηκώνει και λογαριασμό δεν δίνει. Το πώς θα τα μεταχειριστεί είναι το θέμα. Και σ’ αυτό μοιάζει με το χτίσιμο. Όπου χάρισμα να σου προσφέρουν μπετά και τούβλα, σωλήνες και κεραμίδια, άμα δεν σου κόφτει πώς να τα βολέψεις, σπίτι θα χτίσεις, μα σπίτι δεν θα φτιάξεις. Δεν πα’ να ’χει και 50 δωμάτια. Άμα αγνοείς τι πάει να πει χάραξη, πώς θα ζυγιάσεις με το σαούλι και πώς θα σταθμίσεις με το αλφαδολάστιχο, για να μην πω και τα βαθύτερα, κάηκες. Το ίδιο και με τις λέξεις. Άμα δεν κατέχεις πώς υφαίνονται έντεχνα μία-μία στον αργαλειό του νοήματος, όσο νήμα να ξοδέψεις, όσα χρώματα και ν’ απλώσεις, φλύαρο θα σε πούνε, μα ρήτορα ή καλό γραφιά ποτέ.
Γι’ αυτό στο ορυχείο των λέξεων, πολλοί καταπλακώνονται, άλλοι ανοίγουν ατραπούς και πορεύονται όπως-όπως και μόνον όσοι αντιλαμβάνονται πως όσο το δουλεύουν το υλικό τόσο στρώνει, βγαίνουν στην εθνική, ικανοί να οδηγήσουν σαν παιχνιδάκι ακόμη και τριαξονικό σε χωματόδρομο. Η ικανότητα δεν φυτρώνει στα πανεπιστήμια πάντως. Από τα υψηλά της γνώσης ως τα χαμηλά της άγνοιας, μόνο άμα η μηχανή δουλεύει η ίδια γερά η γλώσσα κελαηδάει. Γραμματιζούμενα ή λαϊκότροπα. Αλλά, όσο να ’ναι, από έναν καθηγητή πανεπιστήμιου κάτι παραπάνω προσδοκάς απ’ ό,τι από έναν ταλαίπωρο. Όχι κοτζάμ δάσκαλος να ορίζει ότι αλληλοδιδακτική μέθοδος πάει να πει «διδακτική μέθοδος, κατά την οποία ο/η δάσκαλος/α εκπαιδεύει τους/τις μεγαλύτερους/ες και ικανότερους/ες μαθητές/τριες και αυτοί/ές με τη σειρά τους τους/τις υπόλοιπους/ες μαθητές/τριες». Μπουρδουκλωθήκατε στην ανάγνωση; Μα, αυτή δεν είναι πρόταση. Είναι δρόμος μετ’ εμποδίων. Όπου σκόνταψε ο… γλωσσολόγος κ. Νικος Σαραντάκος! Πώς την σχολίασε; «Για να μην κατηγορηθούν για σεξισμό οι συγγραφείς (…) φιλοτέχνησαν αυτό το απερίγραπτο εξάμβλωμα, όπου οι κάθετες γραμμές, η μια μετά την άλλη, δίνουν μαχαιριές στο μάτι και κάνουν την ανάγνωση σωστό μαρτύριο».
Την βλακεία του να θεωρείται σεξισμός προς τον γυναικείο φύλο ο κανόνας της γλώσσας μας να εκπροσωπούνται στις γενικόλογες εκφράσεις της οι πάντες με το ανδρικό γένος (π.χ. με το «όλοι», νοούνται άντρες-γυναίκες-παιδιά) την ξεπατίκωσαν εδώ και χρόνια από την αμερικανιά «his/her» κάτι καμμένα εθελόδουλα φεμινιστικά μυαλά και την φύτεψαν στον λόγο μας, καταστροφικά για την δομή του. Άμα ένας άνθρωπος συγχέει την ουσία και το δίκιο με τις εμμονές του, μόνος ανοίγει το πηγάδι όπου θα πέσει μέσα. Και καταλήγει, από εχθρός του σεξισμού, «βιαστής» ο ίδιος ενός πλήθους από άλλα θήλεα: της γλώσσας, της επιστήμης, της σαφήνειας και της ενάργειας της έκφρασης. Αρκεί να υιοθετεί ως τύφλα του το «πολιτικώς ορθό».
Υ.Γ. Η πρόταση-μνημείο, όπου οι μεγάλοι σκουντουφλάνε, γράφτηκε για εντεκάχρονα! Περιλαμβάνεται στο, κατά την κ. Ρεπούση, «δύσκολο να του βρεις ψεγάδια» βιβλίο της, που αποσύρθηκε, στη σελ. 62.