ΚΡ 65– 16.11.2007
Στριμμένο κάγκελο
Έλληνες δάσκαλοι!
Γράφει ο Κρίτων Σαλπιγκτής
Γραφέας
Την Δευτέρα πεταχτήκαμε με δυο δασκάλους ως το Κιλκίς, να δώσουμε από κοινού ένα ακόμα kill-kiss (θανατερό φιλί, κατά το αστείο) στο διαβόητο βιβλίο Ιστορίας της κ. Ρεπούση. Όπου εμείς, ως ομιλητές, θα δίναμε το φιλί και ο Μέγας Φαρμακοτρίφτης Κώστας Ζουράρις, με το ευπώλητο βιβλίο του «Βέβηλα, Κίβδηλα, Σκύβαλα» θα έσταζε το φαρμάκι. Ψυχή της εκδήλωσης υπήρξε η πρόεδρος της Μακεδονικής Καλλιτεχνικής Εταιρείας «Τέχνη» κ. Κική Πάγκου-Παπαδοπούλου και συνοργανωτής ο Οργαν. Πολιτισμού Νέας Γενιάς κι Αθλητισμού του Δ. Κιλκίς. Όσοι πιστεύετε εσφαλμένα ότι μετά την απόσυρση του βιβλίου πάει και ξέφτισε το θέμα, έπρεπε να δείτε με τα μάτια σας τους 140, που μέτρησα στην αίθουσα. Όταν μια εκδήλωση στην Αθήνα με 25 παρόντες αναγορεύεται αυτομάτως σε πετυχημένη.
Όμως κάτι άλλο, πέραν του ηθικού χρέους προς τον Ζουράρι, με παρακίνησε να πάω στο Κιλκίς. Κάτι μείζον. Το ότι περίμενε εκεί να ανέβη μαζί μας στο βήμα ένας υπεράξιος τρίτος δάσκαλος, ο Δημήτρης Νατσιός. Κι αν για τους Θεσσαλονικείς δασκάλους κι ομιλητές Κώστα Σαμοΐλη και Δημήτρη Γκιάτα, αποτελεί τίτλο τιμής το ότι έγραψαν μαζί με τον δάσκαλο του Κιλκίς (και με άλλους) «εμείς αυτό το βιβλίο δεν το διδάσκουμε» στην μη επανεκλεγείσα – ένεκεν της κ. Ρεπούση – Υπουργό κ. Γιαννάκου, ο Δημ. Νατσιός δικαιούται ένα πρόσθετο εύσημο. Καθ’ ότι υπήρξε ο πρώτος πανελλαδικά που επισήμανε απρέπειες του βιβλίου, πριν καν αυτό κυκλοφορήσει! Μελέτησε το περιεχόμενό του στην ιστοσελίδα του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου και στις 21-5-2006 ανάρτησε στον δικτυακό τόπο Αντίβαρο ένα σκληρό κριτικό κείμενο. Την δική του ντουφεκιά ακολούθησαν οι ομοβροντίες επιστημόνων και γραφιάδων, που έπεισαν σχεδόν καθολικώς την ελληνική κοινωνία πως κάποιον λάκκο έχει η φάβα.
Προτού να χωριστούμε ο Δημήτρης Νατσιός μού χάρισε ένα βιβλίο του. «Την παιδεία μού έδωσαν ελληνική». Με τίτλο που ευθέως προσκυνά την γνωστή περί της γλώσσας ρήση του Ελύτη. Σκύβω και του λέω πριν να κινήσω να φύγω: «έλα να μπεις σε μια ομάδα συνομιλητών στο διαδίκτυο, να ανταλλάσσουμε απόψεις» και μου απαντά «δεν προλαβαίνω, η ασχολία μου είναι τα παιδιά μου στην τάξη». Μ’ έκανε να νιώσω ένας άχρηστος γραφιάς η περήφανη απάντηση του αφανούς της επαρχίας. Σπατάλη χρόνου θεωρεί τα πολλά λόγια. Και προτιμά να συγκεντρώνει τους κόπους του στην καθημερινή μάχη να σπείρει γνώση στα Ελληνόπουλα. Διαβάζω από το βιβλίο του, απ’ τη μέρα που γύρισα, άρθρα δημοσιευμένα στην εφημερίδα «Χρόνος» του Κιλκίς (2000-2003) και τρίβω τα μάτια μου. Πού ήσουνα κρυμμένος, θησαυρέ μου; Τρεις μέρες τώρα το μεσημεριανό ποτήρι το κρασί το πίνω στην υγειά του.