ΚΡ 56 – 24.08.2007
Στριμμένο κάγκελο
Είναι κάτι στιγμές
Γράφει ο Κρίτων Σαλπιγκτής
Γραφέας
Ο ελληνικός λαός έχει καταπιεί πολλά. Τα περισσότερα αμάσητα. Τα ομόλογα ειδικά, που κατά την πολιτική –λέγε με Λαλιώτη- καταγγελία του κ. Παπανδρέου, «έχουν διεύθυνση» θα τα καταπιεί μασημένα. Όπως κατάπιε κάποτε και «τα πάμπερς» με διεύθυνση, μια εποχή που -με σπουδή του σημερινού αρχηγού του ΠΑΣΟΚ- κάτι «νέα τζάκια» αποκτούσαν κι αυτά διευθύνσεις. Εκείνο που δεν θα καταπιεί όμως αμάσητο ή μασημένο ο ελληνικός λαός, είναι το βιβλίο της ιστορίας της Στ’ Δημοτικού. Κι ας το εξαφάνισαν οι κουμανταδόροι των ΜΜΕ ως θέμα από τον προεκλογικό αγώνα, μετά από την ανακοίνωση της κ. Μαριέτας Γιαννάκου ότι το βιβλίο αλλάζει και ότι οι συγγραφείς διόρθωσαν τα λάθη και τα ιστορικά ατοπήματά τους, κατά τις υποδείξεις της Ακαδημίας Αθηνών. Υπό τα χειροκροτήματα του συμμέτοχου με τη Νέα Δημοκρατία στην αμαρτία ΠΑΣΟΚ.
Το πόσο αλλάζει το βιβλίο φάνηκε δυο μέρες μετά, όταν η κ. Ρεπούση βγήκε και είπε ότι «ήταν λάθος της υπουργού να πει ότι η συγγραφική ομάδα αναγνώρισε την ύπαρξη ιστορικών ατοπημάτων. Μόνο λάθη και αβλεψίες δεχθήκαμε ότι υπήρχαν». Θέλει γερές πλάτες για να διαψεύδει με τόσο τουπέ την υπουργό η κυρία καθηγήτρια. Οπότε ουσιώδεις αλλαγές γιοκ. Γι’ αυτό και δόθηκαν στη δημοσιότητα επιλεκτικώς μόνο 3-4 διορθώσεις, που πασχίζουν να ικανοποιήσουν την ζώσα μνήμη που ψηφίζει (Σμύρνη 1922, ιταλική εισβολή 1940, ΕΟΚΑ). Στείρες κι αυτές. Έτσι κι αλλιώς πολιτικό σθένος να ειπωθεί όχι στην αμερικανική παραγγελιά (από βδομάδα νεότερα) δεν υπάρχει. Και καθώς ούτε η εκφραστική φλόγα ανήκει στις χάρες της κ. Ρεπούση και της συγγραφικής παρέας της, από την κατσαρόλα του μαγειρείου τους πάλι λαπάς θα βγει για να ταΐσουν τα παιδιά μας; Ιδού άλλη μία φραστική αδεξιότητά τους: «Η ρίψη της ατομικής βόμβας…και το Ολοκαύτωμα των Εβραίων αποτελούν από τις πιο τραγικές στιγμές του (Β’ παγκοσμίου) πολέμου». Στιγμές. Το εβραϊκό Ολοκαύτωμα υπήρξε μια στιγμή. Όχι ένα μακρύ αδυσώπητο φρικαλέο μαρτύριο. Και η ελληνική εβραϊκή κοινότητα, αντί να τους πάρει με τις πέτρες, σιώπησε. Ενώ η σιωπή είναι αιωνιότητα. Τουλάχιστον η ψήφος είναι όλη η ζωή. Σε μια στιγμή.