Την μιά σκοπιμότητα τού πολιτικού φτύσιμου που έρριξε ο Γιωργάκης (συνεπικουρούμενος από τα καθεστωτικά μεγαλοκάναλα που το μετέτρεψαν σε λάσπη) με το που ανέλαβε την κυβέρνηση, εναντίον τών Δημοσίων υπαλλήλων (Δ.Υ.), κατηγορώντας τους διεθνώς για διαφθορά, ξεχνώντας εν μιά νυκτί την ολόπλευρη, προεκλογικά, σύμπλευσή του σε κάθε τους συνδικαλιστικό ή κοινωνικό αίτημα, την είχαμε εγκαίρως, πολύ πρίν το ‘μνημόνιο’, αποκαλύψει. Είχαμε επίσης προβλέψει ότι οι κομματικές τους ηγεσίες δεν θα αντιδρούσαν εξ αρχής σοβαρά, στην υπαγωγή τής Ελλάδος υπό Διεθνή Οικονομικό Ελεγχο.
Υπάρχει όμως και μιά δεύτερη σκοπιμότητα στην προσπάθειά του για την πλήρη απαξίωση των Δ.Υ: είναι η αθέσμιτη μετατροπή των συνταγματικά καθοριζομένων αρχών και τρόπων διακυβέρνησης σε οιονεί πρωθυπουργική ‘μοναρχία’ -κακέκτυπο τού προτύπου τών ΗΠΑ.
Σύμφωνα με το Σύνταγμα ο Πρωθυπουργός προϊσταται και συντονίζει το έργο τής Κυβέρνησης, ορίζει και παύει τούς Υπουργούς, χωρίς να ασχολείται με το καθ΄ύλην αντικείμενο των Υπουργείων –πέραν βεβαίως τής γενικής πολιτικής κατεύθυνσης. Οι υπουργοί είναι οι μοναδικοί -θεσμικά, ‘σύμβουλοι’ του στο Υπουργικό Συμβούλιο πού έχει αποφασιστική αρμοδιότητα και φέρει την ευθύνη.
Κανονικά, εκτός Υ.Σ. δεν επικοινωνούν με τον Πρωθυπουργό, παρά ελάχιστες φορές και μόνο στην περίπτωση απρόβλεπτης συναρμοδιότητος ή αναγκαιότητος ευρύτερης νομοθετικής ρύθμισης ( αυτό ακριβώς έκανε ο Νικήτας Κακλαμάνης στην θητεία του στο Υγείας, όπου επικοινώνησε μόνο δύο(!!) συνολικά φορές με τον Πρωθυπουργό).
Το τέχνασμα τής ύπαρξης ‘γραφείου’ του Πρωθυπουργού είχε σαν σκοπό να τόν καλύπτει ‘πολιτικά’ δηλαδή επικοινωνιακά, να προσφέρει την δυνατότητα εξέτασης άλλων διαθέσιμων κατευθύνσεων αμοίβοντας φυσιολογικά εξαιρετικής κατάρτισης πρόσωπα εκτός του κρατικού μηχανισμού, καθώς και την έμμεση, πάντα ανεπίσημη και σε κάθε περίπτωση φειδωλή χρησιμοποίησή τους ‘αντ’ αυτού’ (μια τρίτη εκδοχή είναι και η ασφάλεια, όπου απαιτείται, με συγκέντρωση τών μελών τής οικογένειας).
Η σημερινή δυνατότητα στελέχωσης τού γραφείου με 120 (σωστά διαβάσατε) ‘συμβούλους’ υπερκαλύπτει όχι μόνο τούς παραπάνω αλλά και τον αριθμό τών μελών τής Κυβέρνησης, συμπεριλαμβανομένων υπουργών, υφυπουργών, γενικών και ειδικών γραμματέων.
Στο ‘παρα-υπουργικό’ αυτό όργανο προαναγγέλεται η τοποθέτηση ‘συντονιστών – εποπτών’ για κάθε Υπουργείο, έξω και πέραν κάθε θέσμισης και φυσικά μακράν τής ίδιας τής Τεχνοδομής – τών στελεχών δηλαδή τού κρατικού μηχανισμού,
Ο σκοπός επίσης, τής δήθεν προσφυγής στα ‘φώτα’ γνωστών και βραβευμένων ξένων συμβούλων πχ οικονομολόγων, ήταν να προσδώσει ετικέττα ανικανότητος στους ιθαγενείς Ελληνες, συμπεριλαμβανομένων υπουργών, κρατικών και κομματικών στελεχών , στην ‘επιστημονική’ επεξεργασία οποιασδήποτε πολιτικής ή προβλήματος (προσφυγή που δεν τον εμπόδισε όταν οι προεκλογικά ασμένως αποδεκτές απόψεις τους δεν τού ταίριαζαν μετεκλογικά, για την παράδοση τής Ελλάδος στον διεθνή οικονομικό έλεγχο , να τους αλλάξει, φέρνοντας πχ τον ιταλό πρώην σχετιζόμενο με το ΔΝΤ, όπως διαβάσαμε).
Συνέπεια αυτών είναι οι ιδιαίτερα κρίσμοι τομείς Εξωτ. Πολιτικής, Αμυνας και Οικονομίας αντί να υπηρετούνται από έμπειρα στελέχη των Υπουργείων και η πολιτκή τακτική να παράγεται στίς Διευθύνσεις, να καπελώνονται από αθέσμιτους παράγοντες (τύπου Ρόντου ή αδελφού Νικολάου) ωθώντας την Τεχνοδομή στο να ξύνει ….μολύβια, αφήνοντάς την παγερά αμέτοχη, ακόμα και στα κατά περίπτωση εξώφθαλμα αδιέξοδα.
Ετσι οι πραγματικοί υπουργοί βρίσκονται προ αδιεξόδου: να εξωπετάξουν κάθε άκαπνο ιδεοπαρμένο συμβουλίσκο με βέβαιο τον πολιτκό παροπλισμό τους ή να μετατραπούν σε YesMen, φέροντας όμως οι ίδιοι την ευθύνη αποφάσεων, που τούς επέβαλαν ανεύθυνοι τρίτοι.
Ολοι πχ.καγχάζουν στο Παιδείας (αλλά γελάνε και διεθνώς) με την εισαγωγή στην Ανωτάτη εκπαίδευση μαθητών που το μόνο που ήξεραν να γράψουν στις πανελλήνιες εξετάσεις, ήταν το όνομά τους γι’ αυτό και βαθμολογήθηκαν με 0.9. Το ίδιο και στις Εφορίες με τον παροπλισμό διευθυντών Εσόδων γιατί δεν ….έφεραν περισσότερα λεφτά παρά την αύξηση των εμμέσων φόρων και την μείωση τής αγοραστικής δύναμης(!!!). Το ίδιο και στο Εξωτερικών, όπου πρέσβεις και παράγοντες έπαψαν να στέλνουν ουσιαστικές προτάσεις, ιδιαίτερα στα κρίσιμα πόστα και διευθύνσεις Τουρκίας, Βαλκανίων, Ισραήλ.
Στις ΗΠΑ, που ο αμερικανοτραφής πρωθυπουργός μας και οι δυτικοτραφείς σύμβουλοί του τόσο θαυμάζουν, δεν διανοείται όχι ο Πρόεδρος, αλλά ούτε κάν οι υπουργοί του να παρέμβουν ή απαξιώσουν τον κρατικό μηχανισμό.
Η απαξίωση τών Δ.Υ. (αλήθεια δεν ήταν οι ίδιοι που έκαναν τα ‘θαύματα’ τού ΠΑΣΟΚ όταν κυβερνούσε για τα οποία επαίρονταν ο τότε υπουργός και νύν πρωθυπουργός;), η απαξίωση τών μελών τού περιφερόμενου δίκην θιάσου Υπουργικού Συμβουλίου (και δυνητικών ανταγωνιστών) με την μετατροπή τους σε YesMen από τα λεγόμενα πουλέν του και τέλος η απαξίωση τού επιστημονικού και πολιτικού κόσμου με την στρατιά εγκαθέτων συμβούλων, μετατρέπει τον κρατικό μηχανισμό σε απαθή μάζα , τούς υπουργούς σε παιδιά για τα θελήματα και τό χειρότερο, αυτονομεί την πολιτική λειτουργία έναντι τής κοινωνίας.
Αυτό ακριβώς είναι η νεωτερικότητα που ασπάζεται ο Γιωργάκης, που δεν έχει ιδέα ότι στούς Ελληνες η πολιτκή μετοχή και η ανάληψη εκ μέρους τής κοινωνίας τής πολιτικής λειτουργίας είναι ζητούμενο ελευθερίας, ο δε λαός είναι πολιτικός εντολέας και όχι απρόσωπο υποκείμενο ιδιωτείας όπως στην Δύση. Ερχόμενος σε αντίθεση και με την πανάρχαια αυτή λογική, αναγκαστικά θα στηριχθεί στην «…επικοινωνιακή χειραγώγηση τού λαού μέσω ξεπουλήματος του στούς νταβατζήδες- τα ασύδοτα ΜΜΕ και στα λοιπά λεηλατικά συμφέροντα και να χρηματοδοτεί τίς αναγκαίες ‘παροχές’ του μέσω τής υποχρηματοδότησης τών εθνικών και κοινωνικών αναγκών και τής εκποίησης τού κράτους στούς δανειστές του» (Ε. Κοροβίνη –Η νεοελληνική φαυλοκρατία – Αρμός –σελ 201).
Το πρόβλημα σε σχέση με την άφθαστη αυτή ‘τεχνική’ τού πατέρα του Αντρέα, είναι ότι οι κρουνοί των ΕΟΚικών παροχών κλείνουν πλέον. Και θα
δοκιμάσει οδυνηρές εκπλήξεις.
του Γεωργίου Σπ. Κακαρελίδη,
καθηγητού Εφαρμογών στο ΤΕΙ Πατρών
(gkakarel@gmail.com).