Ο τίτλος στην Καθημερινή ήταν «Η λογοτεχνία ανοίγει το Φάκελο της Κύπρου»
(Άντης Ροδίτης, Δέκα χιλιάδες μέλισσες. Μυθιστόρημα αληθινών γεγονότων. Εκδ. Αρμός, σελ. 384. Αθήνα 2010.)
Τα παρασιτικά κατεστημένα, που προέκυψαν στην Ελλάδα και στην Κύπρο από την εθνική καταστροφή του 1974 (τουρκική κατάκτηση), φαντάστηκαν ότι αν παραχωρήσουν τον εθνικό τους χώρο στην Ε.Ε. αυτή θα εγγυηθεί την επιβίωσή τους. Δεν άφησαν, έτσι, ούτε σπιθαμή πολιτικής, παραγωγικής και πολιτισμικής ενδοχώρας. Εσφαλαν. Και καθώς η γεωπολιτική δεν ανέχεται το κενό, το κακό σενάριο είναι να μας απορροφήσουν οι ισχυρότεροι γείτονες: ο Σιωνισμός και ο Νεοοθωμανισμός. Ενώ το καλό σενάριο, καθώς έχει μετανεωτερικό πρόσημο, υπερβαίνει κατά πολύ την τρέχουσα νοημοσύνη μας.
Στις στιγμές αυτές, της απόλυτης αμηχανίας, εμφανίζεται από το πουθενά, από το κυπριακό λογοτεχνικό περιθώριο, ένα μεγάλο μυθιστόρημα. Μεγάλο με όλη τη σημασία της λέξης, γιατί φωτίζει ολόκληρη την εποχή του νεωτερικού μας «τέλους», γκρεμίζοντας τις ιδεολογικές αφηγήσεις και τα εμβληματικά είδωλα, που το υποστυλώνουν. Το «ψηλότερο» απ’ αυτά είναι ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος ο Γ΄, ο Εθνάρχης, ο «Κάστρο της Μεσογείου», ο κατά κόσμον Μιχαήλ Χριστοδούλου, ο άνθρωπος που γεννήθηκε από τις πέτρες του πιο έρημου χωριού, μιας οπισθοδρομικής επαρχίας, του πιο μακρινού ελληνικού νησιού και χάραξε όσο κανείς άλλος την πορεία της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.
Ονήσιλος
Ο τίτλος του Μυθιστορήματος (Δέκα χιλιάδες μέλισσες) παραπέμπει στον Ονήσιλο, τον νεαρό Κύπριο επαναστάτη, για τον οποίο μιλά ο Ηρόδοτος και έγραψε το συνταρακτικό ποίημά του ο μεγάλος Κύπριος ποιητής Παντελής Μηχανικός. Θαρρώντας ότι οι Κύπριοι πρέπει να πάψουν να είναι δούλοι των Περσών, ο Ονήσιλος στράφηκε εναντίον του «ρεαλιστή» βασιλιά αδελφού του, τον ανέτρεψε και ενώθηκε με τους ξεσηκωμένους Ελληνες της Ιωνίας. Αλλά τον πρόδωσαν. Και κρέμασαν το κεφάλι του στην πύλη της Σαλαμίνας (δίπλα στη σημερινή Αμμόχωστο). Στο καύκαλό του όμως πήγε κι έφτιαξε την κυψέλη του ένα μελίσσι. Για το παράδοξο του πράγματος το Μαντείο έδωσε ξεκάθαρο χρησμό: «Την μεν κεφαλήν κατελόντας θάψαι, Ονησίλω δε θύειν ως ήρωι ανά παν έτος». Ο Ονήσιλος έγινε έτσι το διαχρονικό σύμβολο του αγώνα για την Ενωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Σύμβολο που θεμελιώνει ταυτότητα. Και εισβάλλει σαν εφιάλτης το 1975, να μας ταράξει τον ύπνο, με τους αδυσώπητους στίχους του Παντελή Μηχανικού: «Δέκα χιλιάδες μέλισσες έστειλε ο Ονήσιλος / κι όλες ψοφήσανε πάνω στο παχύ μας δέρμα / χωρίς τίποτε να νιώσουμε».
Οι μέλισσες του Μηχανικού είχαν στόχο τον Μακάριο, γιατί αυτός ήταν που φορούσε το «παχύ μας δέρμα». Αλλες δέκα χιλιάδες, από το ίδιο μελίσσι, εξαπολύει σήμερα κατά πάνω μας, στα χνάρια του Μηχανικού, ο ποιητής Αντης Ροδίτης. -Κατά πάνω μας, γιατί εξακολουθούμε να μην καταλαβαίνουμε ότι οι συμφορές που μας βρήκαν έχουν την πηγή τους στο ξεπούλημα της Ενωσης. Εδώ ο συγγραφέας εισάγει ένα απίστευτο γεγονός, το γεγονός-κλειδί του Μυθιστορήματος: Στις 20 Αυγούστου 1964, ο Πέτρος Γαρουφαλιάς, υπουργός Εξωτερικών του Γεωργίου Παπανδρέου, κομίζει στον Μακάριο, εκ μέρους της ελληνικής Κυβέρνησης, αμερικανική πρόταση άμεσης Ενωσης, χωρίς τα γνωστά ανταλλάγματα προς την Τουρκία των δύο σχεδίων Ατσεσον. Το ειδικό βάρος της υπερδύναμης και η παρουσία στην Κύπρο ελληνικής Μεραρχίας με δύναμη Σώματος στρατού, απέτρεπαν εκ προοιμίου κάθε ενδεχόμενη τουρκική απειλή. Ποια ήταν η απάντηση του Εθνάρχη μας; Απέρριψε την πρόταση!
Αν ο Μακάριος δεχόταν την Ενωση, οι Αμερικανοί δεν θα στρέφονταν προς την Τουρκία. Η Κύπρος θα γινόταν ένα ελληνικό νησί σαν όλα τα άλλα. Ούτε Δικτατορία θα είχαμε, ούτε τουρκική κατάκτηση. Ούτε πρόσφυγες, ούτε αγνοούμενους. Και βέβαια ούτε το χειρότερο απ’ όλα: τα βαμπιρικά εκβλαστήματα της καταστροφής. Αλλη θα ήταν η θέση του Ελληνισμού στον κόσμο. Το «εάν» όμως και τα υποθετικά σενάρια, δεν έχουν νόημα στην ιστορία, μας νουθετεί αυστηρά η κρατούσα ιστοριογραφική επιστήμη. Ο,τι έγινε, καλώς καμωμένο. Αυτό επέβαλαν οι συνθήκες – αυτό έγινε. Κι αν δεν έγινε κάτι άλλο, δεν θα ήταν εφικτό. Και εν πάση περιπτώσει είναι θέμα ενδελεχούς επιστημονικής έρευνας και ειδικών πανεπιστημιακών διατριβών. Τι θέλουν και ανακατεύονται εδώ οι ποιητές; Τίποτα τέτοιο δεν συνέβη στις 20 Αυγούστου 1964. Δεν μπορεί η πραγματικότητα να είναι άλλη απ’ αυτήν που δέχονται τα καλά τα κόμματά μας, όλα χωρίς εξαίρεση. Για την καταστροφή φταίει η ιμπεριαλιστική Αμερική και η χουντική Ελλάδα – τέλος. Οχι οι καημένοι οι Κύπριοι κι ο μεγάλος χαρισματικός τους Ηγέτης.
Αρχεία του Φόρεϊν Οφις
Ο αναγνώστης δεν είναι βέβαια ιστοριοδίφης, για να ξέρει τι λένε τα αρχεία του Φόρεϊν Οφις. Αυτό που ξέρει είναι ότι κάτι δεν πάει καλά με την κυρίαρχη αφήγηση. Γιατί δεν είναι δυνατόν, ενώ έχεις έναν τόσο μεγάλο Ηγέτη και βαδίζεις συνεχώς από θρίαμβο σε θρίαμβο, να καταλήγεις στην καταστροφή. Θα ακούσει, λοιπόν, ευχαρίστως τη «φανταστική» αφήγηση των Μελισσών: Η Ενωση εγκαταλείφθηκε και η καταστροφή έγινε αναπόφευκτη, όχι γιατί ήταν «ανέφικτη», αλλά γιατί απλά δεν συνέφερε. α) Τον ίδιο τον «Εθνάρχη». β) Την κυπριακή άρχουσα οικονομική τάξη, η οποία θα ζημιωνόταν από την ένωση με την Ψωροκώσταινα. γ) Το ΑΚΕΛ, που «ήθελε την Ενωση», αλλά «μιας ελεύθερης Κύπρου με μια ελεύθερη -μη νατοϊκή- Ελλάδα». Όλα τούτα μαζί ήταν το «παχύ μας δέρμα», πάνω στο οποίο ψόφησαν οι μέλισσες του Ονήσιλου. Οι μέλισσες της εθνικής συνείδησης.
Ωραία, δεν νιώσαμε τα τσιμπήματα. Δεν μας «συνέφερε». Δεν ξέραμε όμως ότι το εθνικό συμφέρον είναι η βάση των προσωπικών και των ταξικών συμφερόντων; Το υποτιμήσαμε λοιπόν. Και το πουλήσαμε. Αλλά, πού θα στηρίξουμε τώρα την επιβίωσή μας; Στην «παγκοσμιοποίηση»; Στην «ευρωπαϊκή σύγκλιση»; Ή στον Νταβούτογλου; Ω της εθνικής κουταμάρας βάθος αμέτρητο.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_2_29/08/2010_412727
.
31 comments
Δυστυχῶς, ὁ συγγραφέας καὶ ὁ παρουσιαστὴς τοῦ βιβλίου χάνουν τὸ δίκιο τους. Διότι εἶναι ἀλήθεια ὅτι ὁ Μακάριος ἀπεμπόλησε τὴν ἰδέα τῆς Ἑνώσεως, ὅπως τὸ ζητοῦσαν οἱ εὔποροι τῆς Κύπρου καὶ τό ΑΚΕΛ. Ἀλλὰ οἱ ὑπόλοιποι, ἡ μειοψηφία, τὶ τὰ ἤθελαν τὰ μαχαίρια καὶ τὰ πιστόλια, τὶς βόμβες καί, τέλος, τὸ πραξικόπημα ;
Ἕνας φίλος ἀπὸ τὴν Κύπρο μοῦ εἶπε ὅτι ἡ Ἕνωση ἔγινε ὅταν τὸ πρόγραμμα τῶν Ἑλλαδικῶν σταθμῶν τηλεοράσεως ἄρχισε νὰ μεταδίδεται άκέραιο στὴν Κύπρο. Καί, φυσικά, λέω κι ἐγώ, ὁλοκληρώθηκε ὅταν ἡ Κύπρος ἔγινε δεκτὴ στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση. Τώρα, ἂν χάνουμε τὴν ἐθνική μας συνείδηση, αὐτὸ δὲν γίνεται διότι ξεπουλήσαμε τὴν Ἕνωση. Οὔτε μπορεῖ νὰ διαφυλαχθεῖ ἡ ἐθνικὴ συνείδησση μὲ τὸ νὰ τὴν περιχαρακώσουμε μέσα στὰ ὅρια τοῦ ἐθνικοῦ κράτους. Μέχρι κι οἱ Τοῦρκοι φαίνονται νὰ τὸ πῆραν εἴδηση. Ζητοῦν νὰ διευκολύνουμε τὴν λατρεία τῶν Μουσουλμάνων στὴν Ἑλλάδα. Καὶ καλὰ κάνουν διότι ἡ ἐδαφικὴ διάσταση ἑνὸς ἔθνους εἶναι μηδὲν σὲ σύγκριση μὲ τὴν πολιτιστική, τὴν γλωσσική, τὴν καλλιτεχνική. Δὲν μᾶς φταῖνε οἱ Τοῦρκοι ποὺ χάνουμε τὴν πίστη στὸν ἑαυτό μας. Δὲν φταῖνε οἱ Τοῦρκοι ποὺ οἱ Ἑλλαδικοὶ σταθμοὶ τηλεοράσεως ἐκπέμπουν σκουπίδια.
Τό βιβλίο, πάντως, διαβάζεται μὲ ένδιαφέρον.
Καὶ οὔτε τὰ «παρασιτικὰ κατεστημένα» σὲ Ἑλλάδα καὶ Κύπρο φταῖνε … Ποῦ εἶναι οἱ νέες ἰδέες άπὸ τοὺς πνευματικούς μας άνθρώπους ; Μὲ τεράστια περιουσία ἐκ κληρονομίας τὴν Ἑλληνικὴ γλῶσσα, ποῦ εἶναι ἡ λογοτεχνία μας ; Τὴν πενία τοῦ Παπαδιαμάντη ἀντικατέστησε τὸ ἀμήχανο βόλεμα μὲ τὶς κρατικὲς συντάξεις τῶν λογοτεχνῶν.
Πολύ απόλυτος ο κ. Γεωργάνας για την απώλεια του δικαίου μας. Ορθώς μεν επισημαίνει ότι “ο Μακάριος απεμπόλησε την ιδέα της Ενώσεως”. Χρειάζεται, όμως, η διευκρίνιση ότι το αποδέχτηκαν και όχι “το ζητούσαν” οι εύποροι γιατί ο Μακάριος αν ήθελε τους έβαζε στη θέση τους με μια του λέξη, και πάλι όχι αδιακρίτως “οι εύποροι της Κύπρου”, αλλά μεγάλο μέρος των ευπόρων της Κύπρου – μην πάρουμε όλο τον κόσμο στο λαιμό μας. Όσο για το ΑΚΕΛ θα ήμασταν πιο ακριβείς αν λέγαμε η συντριπτική πλειονότητα ηγεσίας και οπαδών, γιατί υπήρξαν λίγες, αλλά αξιόλογες εξαιρέσεις.
Τώρα για τη μειοψηφία με τα πιστόλια και τα μαχαίρια: Πράγματι οι ένοπλοι ήταν μια σχεδόν αμελητέα μειοψηφία, σχεδόν πλήρως εξαρθρωμένη μέρες πριν το πραξικόπημα, με πίσω της, όμως, έναν σιωπηλό πληθυσμό πέριξ του 30% που περιλάμβανε μαζί με τον απλό λαό και σκεπτόμενους, προβληματιζόμενους, ακόμα και διανοούμενους που δεν ένιωθαν καθόλου ευχάριστα μη μπορώντας να στηρίξουν τον Μακάριο, αλλ’ ούτε και τους ενόπλους. Έχει γραφεί γι’ αυτούς κάποια λογοτεχνία. Όχι, πάντως, το έργο που θα φώτιζε όπως πρέπει την περίπτωσή. Κι εδώ συμφωνώ ότι πάσχουμε λογοτεχνικά. Στην Κύπρο δε, υπάρχει και σχετική ανελευθερία σκέψης και έκφρασης που συνεχίζεται παραδοσιακά από την εποχή του Μακαρίου και σήμερα από την αριστερή κυβέρνηση, από τα λογοτεχνικά περιοδικά και τους λογοτεχνικούς συλλόγους που υποκύπτουν επιχορηγούμενοι!
Τα περί τηλεοπτικής και “ευρωπαϊκής” ένωσης, τα περί μη ταύτισης του κράτους και του έθνους, δείχνουν ότι είναι πολύ δύσκολο να εξηγηθεί σε ένα μη Κύπριο, όσο ενωτικός κι αν νομίζει ότι είναι, τόσο τη σημασία της Ένωσης ως όραμα ποτισμένο με αίμα όσο και τη άμεση σημασία της σε όρους ασφάλειας, εθνικής αποκατάστασης, βεβαιότητος για το μέλλον, συμπόρευσης με το έθνος όποια κι αν είναι η πορεία και η μοίρα του. Ούτε που τόλμώ να αγγίξω εδώ αυτά τα θέματα και πολύ λιγότερο να τα “εξηγήσω” σε αυτούς που δεν τα νιώθουν. Πιστεύω με τις “μέλισσες” έκαμα ό,τι μπορούσα προς την κατεύθυνση εκείνων που δεν ένιωθαν τι πάει να πει “αντιμακαριακός”. Δεν λέω ότι το θέμα εξαντλήθηκε.
Συγγνώμη, δεν κατάλαβα, μιλάει πουθενά ο συγγραφέας στις δέκα χιλιάδες μέλισσες για “μαχαίρια πιστόλια και πραξικόπήμα”, ώστε να “χάνει το δίκιο του” και δεν το κατάλαβα;;;
Πρόκειται για την ίδια εξωφρενική λογική, στην οποία μας έχουν τοποθετήσει από το 1974 και μετά: Οι “εθνικιστές” που “θέλατε Ένωση”, “κάνατε” το πραξικόπημα και “είδατε τι έπαθε η Κύπρος” και “χάσατε το δίκιο σας”.
Όχι, κ. Γεωργάνα. Εσείς χάνετε το μπούσουλα με το να υιοθετείτε τον κατεστημένο τρόπο σκέψης για το Κύπριακό. Το δίκιο του ο κ. Ροδίτης δεν το χάνει πουθενά. Αν διαβάσατε το βιβλίο, μιλήστε για το βιβλίο. Δεν υπάρχει λέξη ούτε για μαχαίρια, ούτε για πραξικόπημα. Ιστορία καταγράφει και την καταγράφει με καταπληκτικό τρόπο.
Μείνετε λοιπόν στο θέμα και μιλήστε για αυτό. Όχι για αυτά που μας βάζουν να μιλούμε οι εχθροί του Ελληνισμού.
Πόσο χαίρομαι που απάντησε ο ίδιος ο κύριος Ροδίτης. Νομίζω ότι όλοι οι αναγνώστες του Αντιβάρου τον καλωσορίζουμε και τον ευχαριστούμε. Και, πιστεύω, τον συγχαίρουμε και για το βιβλίο του, όσοι το διαβάσαμε. Είναι καλά μελετημένο και με τέχνη γραμμένο.
Έχω, βέβαια, κάπως περισσότερο εμβαθύνει στο ζήτημα της Κύπρου διότι η εισβολή συνέπεσε με την εφηβεία μου, την ηλικία στην οποία άρχισα να καταλαβαίνω τον κόσμο. Και στα φοιτητικά χρόνια, στην Αθήνα και το Λονδίνο, δημιούργησα στενούς δεσμούς με την Κύπρο που κρατούν ακόμη. Και οι λίγοι αλλά καλοί αυτοί φίλοι είναι οι περισσότεροι αντιμακαριακοί, τόσο οι ίδιοι, όσο και το περιβάλλον τους. Αλλά, φυσικά, δεν θα μπορούσα να αισθανθώ τι σήμαινε να είναι κανείς αντιμακαριακός τότε. Ασφαλώς, το βιβλίο δείχνει γιατί θα μπορούσε κανείς να αγανακτεί με τον Μακάριο και την πλειοψηφία που είχε αυτός διαμορφώσει. Ίσως κάποιο άλλο έργο να καταφέρει να φωτίσει και την ψυχή αυτών που σήκωσαν τα όπλα κατά της ηγεσίας της πλειοψηφίας αυτής. Διότι την προσφυγή στην βία θέλουμε να καταλάβουμε ώστε να μην την επαναλάβουμε.
Σωστά λέτε ότι κάποιο άλλο βιβλίο θα μπορούσε να μιλήσει και γι’ αυτά. Αυτό το βιβλίο μιλάει για άλλα. Θα έλεγα να περιοριστούμε σε αυτά τα άλλα. Και θα σας πρότεινα μάλιστα, μια που έχετε τέτοιο ενδιαφέρον για αυτά τα άλλα, να γράψετε εσείς ο ίδιος για αυτά τα άλλα. Προς το παρόν όμως, ας μιλήσουμε γις “Μέλισσες”, για αυτά που πραγματικά περιέχουν οι “Μέλισσες”.
Εν τάξει λοιπόν, τὸ ξαναγράφω ὅτι τὸ βιβλίο ἀξίζει νὰ τὸ διαβάσει κανείς.
Ὑποθέτω συμφωνοῦμε ὅτι ἔχουν, πλέον, φωτισθεῖ ὅλες οἱ πλευρές τῆς Κυπριακῆς τραγωδίας πλὴν μιᾶς. Αὐτῆς τῶν αὐτουργῶν τοῦ πραξικοπήματος, ἡ ὁποία, ὅμως, εἶναι κρίσιμη γιὰ νὰ φωτισθεῖ τὸ ὅλον. Εἶναι, λοιπόν, ἂδικο νὰ ἐπικρίνουμε τὸν Μακάριο καὶ τοὺς πολιτικοὺς ἀντιπάλους του στὴν Κύπρο μὲ βάση τὰ πλήρη στοιχεῖα τῶν πράξεών τους ὅταν δὲν γνωρίζουμε ἀντιστοίχως πλήρη στοιχεῖα γιὰ τοὺς αὐτουργοὺς τῆς βίας. Ἡ σιωπή τους πάντως, ὁριστικὴ πλέον, ἐκτὸς κι ἂν ἔχουν καταλίπει γραπτὴ μαρτυρία, συνιστᾶ ὁμολογία βαρείας ἐνοχῆς.
Οἱ ὀπαδοί τῆς βίας ἔχουν τὸ ἐλαφρυντικὸ τῆς «ἐκρύθμου καταστάσεως». Ὅταν οἱ μεγάλες πολιτικὲς παρατάξεις συντηροῦν τὴν ἔνταση, ὐποθάλπουν, ἔστω καὶ ἀθελήτως καὶ ἀντιθέτως πρὸς τὰ συμφέροντά τους, τὴν βία. Εὔκολα μπορεῖ νὰ ἀντιτείνει κανεὶς στὸν Ροδίτη ὅτι ἂν οἱ ἀντιπολιτευόμενοι τὸν Μακάριο εἶχαν περιορισθεῖ στὸ νὰ γράφουν βιβλία, τόσο τὸ πραξικόπημα, ὅσο καὶ ἡ εἰσβολή, δέν θὰ εἶχαν λάβει χώρα. Ἡ μειοψηφία, ὅμως, φυσικὸ εἶναι νὰ ἐπιδιώκει τὴν ἀνατροπή. Ζημία γίνεται ὂταν ἡ πλειοψηφία τσιμπᾶ τὸ δόλωμα. Συνεπῶς, ὅποιες κι ἂν εἶναι οἱ εὐθύνες τῶν ἀντιμακαριακῶν (πλὴν πραξικοπηματιῶν), εὐθύνεται περισσότερο ὁ Μακάριος καὶ ἡ πλειοψηφία τῶν Κυπρίων ποὺ τὸν στήριξε. Εἶναι σαφὲς ὂτι ἔκαναν κατάχρηση τῆς δυνάμεώς τους. Εἶναι προφανὲς ὅτι τὰ δυναμικὰ μέτρα ποὺ ἔλαβαν κατὰ τῆς μειοψηφίας δὲν αὔξησαν οὔτε θὰ μποροῦσαν νὰ αὐξήσουν τὴν ἀσφάλειά τους. Ἔπειξαν, δηλαδή, τὸ παιγνίδι τῶν ἀκραίων. Τὸ βιβλίο τοῦ Ροδίτη τοὺς βοηθᾶ ἄρα γε νὰ τὸ καταλάβουν ; Μᾶλλον ὄχι.
Γιατί να μην τους βοηθάει; Τους εξηγεί πολύ εμπεριστατωμένα και γλαφυρά ότι ο Μακάριος ήταν ο πρώτος και κύριος που πρόδωσε την υπόθεση της Ένωσης από την πλευρά της Κύπρου (και, άρα, της σωτηρίας ΟΛΟΚΛΗΡΟΥ του νησιού μέσα στην καλά εξοπλισμένη και ισχυρή, τότε, ελληνική επικράτεια) και ότι κακώς τον στήριζαν και ότι η μειοψηφία κάτι είχε καταλάβει που αντιδρούσε.
Το πραξικόπημα δεν αντιλαμβάομαι πώς εξακολουθείτε να το συνδέετε με το βιβλίο, μια που έγινε το 1974, ενώ τα κύρια περιστατικά του βιβλίου εξιστορούν γεγονότα του 1956-7 και του 1964.
Επίσης δεν μπορώ να καταλάβω τι “σκοτεινό” υπάρχει γύρω από το ποιος και γιατί έκανε το πραξικόπημα. Είναι το μόνο σημείο που δεν είναι σκοτεινό στην κατεστημένη γνώση περί το κυπριακό: το έκανε ο Ιωαννίδης με τους Ελλαδίτες αξιωματικούς, όταν ο Μακάριος του ζήτησε με τη γνωστή επιστολή της 2 Ιουλίου 1974 να αποσύρει όλους τους Ελλαδίτες αξιωματικούς από την Κύπρο. Αυτό από τη μια θα εξασθένιζε πολύ την άμυνα της νήσου, ενώ από την άλλη θα αφαιρούσε κάθε μέσω πίεσης της ελλαδικής κυβέρνησης έναντι του Μακαρίου. Οπότε είπαν, σαν χουντικοί που ήταν, θα τον ανατρέψουμε (παλιά τους τέχνη…).
Ο Γρίβας είναι γνωστό ότι ήταν εξαρχής αντίθετος σε τέτοιες ενέργειες, παρά το ότι είχε φτιάξει την ΕΟΚΑ Β΄ και γι’ αυτό δεν το έκανε ποτέ η ελλαδική χουντική κυβέρνηση νωρίτερα, πριν πεθάνει ο Γρίβας τον Ιανουάριο του 1974. Αν ζούσε ο Γρίβας ίσως να μην είχαμε δει ποτέ πραξικόπημα και ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά.
Καλά, ὁ Ἰωαννίδης σχεδίαζε νὰ ἀνατρέψει τὸν Μακάριο ἀπὸ καιρό. Καὶ τό ‘ξεραν καὶ οἱ Ἀμερικανοὶ καὶ ὁ Μακάριος. Μάλιστα, οἱ Ἀμερικανοὶ τὸν εἶχαν συγκρατήσει μῆνες πρὶν φθάσει ὁ Μακάριος στὴν ἐπιστολὴ πρὸς Γκιζίκη. Ἀλλὰ ὁ Μακάριος ὑπολόγιζε ὅτι ὁ Ἰωαννίδης ἦταν ἐχθρὸς, ἀλλὰ ὄχι ὅτι ἦταν παράφρων. Γι` αὐτὸ καὶ δὲν πίστευε στὴν ἁρχὴ ὅτι ἡ Ἐθνικὴ Φρουρὰ ἔκανε τὸ πραξικόπημα, ἁλλὰ νόμιζε ὅτι τὸ ἔκανε ἡ ΕΟΚΑ Β` μὲ ἅρματα κλεμμένα ἀπὸ τὴν Ἐθνικὴ Φρουρά ! Καὶ ἦταν σκέτη παραφροσύνη ἡ κατάλυση τοῦ Κυπριακοῦ κράτους ἐπί παρουσίᾳ τοῦ ἐχθροῦ. Καὶ ἐκτὸς τῶν Τούρκων, ὁ Μακάριος ὑπολόγιζε καὶ στοὺς Σοβιετικοὺς καί, συνεπῶς, καὶ στοὺς Ἀμερικανοὺς γιὰ νὰ συγκρατοῦν ἐπ’ ἄπειρον τὸν Ἰωαννίδη. Ἦταν, ὅμως, μόνον παραφροσύνη ; Αὐτὸ εἶναι τὸ σημεῖο ποὺ παραμένει σκοτεινό.
Τώρα, ὅσον ἀφορᾶ τὴν σύνδεση τοῦ βιβλίου μὲ τὸ πραξικόπημα, σαφῶς οἱ ἐπίδοξοι πραξικοπηματίες ἐνθαρρύνονταν ὅταν ἔβλεπαν μιὰν ὑπολογίσιμη μερίδα τοῦ λαοῦ νὰ θεωρεῖ τὸν Μακάριο, ὄχι ἁπλῶς πολιτικὸ ἀντίπαλο, ἀλλὰ προδότη καὶ δικτάτορα. Κι ἐκεῖ τὸ βιβλίο χάνει τὸ δίκιο του, τό δίκιο τῶν ἀντιμακαριακῶν. Ἀκόμα καὶ τοὺς προδότες καὶ τοὺς δικτάτορες, δὲν τοὺς ἐξοντώνεις μὲ τὰ ὅπλα οὔτε μὲ τοὺς θρήνους, ἀλλὰ μὲ τὸν μετρημένο λόγο. Φαίνεται ἀδύναμος, ἀλλὰ δέστε τὶ ἔπαθε ἡ Σοβιετικὴ Ἕνωση.
Τὰ λάθη τοῦ Μακαρίου εἶναι γνωστά : πολιτικὴ ἐκμηδενισμοῦ τῶν ἀντιλεγόντων, ἡ ἐπιστολὴ πρὸς Γκιζίκη, ἡ πρόσκληση ἀπὸ τὸ βῆμα τῶν Ἡνωμένων Ἐθνῶν στοὺς Τούρκους νὰ εἰσβάλουν. Καὶ λάθη ὕφους καὶ αἰσθητικῆς, ὅπως ὁ ὀππορτουνισμὸς καὶ ἡ αὐταρχικότητα, κοινὰ στοὺς Ἕλληνες πολιτικοὺς καὶ τοὺς ἱεράρχες. Ἀλλὰ γιὰ τὸν Ἰωαννίδη δέν ξέρουμε μὲ ἀκρίβεια.
Θα τολμούσα να πω ότι ο Ιωαννίδης είναι μια…λεπτομέρεια του δράματος της Κύπρου, όσο τεράστιος κι αν φαντάζει επειδή έδωσε τη διαταγή του πραξικοπήματος. Όλοι, όλα τα βιβλία που γράφτηκαν για το Κυπριακό, ασχολούνται με τις λεπτομέρειες και αφήνουν πίσω την ουσία.
Το ιστορικό όραμα της Κύπρου, με πρώτο πρώτο σύμβολο τον αποκεφαλισμένο Ονήσιλο του 500 π.Χ., ήταν να αναγνωρισθεί ως αυτή που είναι: Ένα νησί, μια ακόμα επαρχία της Ελλάδας. Τίποτε άλλο. Διαβάστε τώρα τί γράφει μια κορυφαία οπαδός του Μακαρίου, η θεολόγος και προσωπική του φίλη Ουρανία Κοκκίνου, η ίδια που ζήτησε την κατάργηση της ελληνικής σημαίας ως σύμβολο και της Κύπρου (“Μέλισσες” σ.378): «Πολύ γρήγορα οι Ελληνικές Κυβερνήσεις αντιλήφθηκαν πως δεν ήταν εύκολο να συμπεριφέρονται στον Κύπριο Ηγέτη σαν να ήταν διορισμένος νομάρχης κάποια ελληνικής επαρχίας. Ο Μακάριος, αρχηγός κυρίαρχου κράτους με παγκόσμιο κύρος, αναγνωρίστηκε με τους αγώνες του ως ένας από τους μεγαλύτερους ηγέτες τού κόσμου. Η Κυπριακή Δημοκρατία δεν μπορούσε να βρίσκεται διαρκώς κάτω από την προστασία και την κηδεμονία τής Ελλάδας. Η Αθήνα διεκδικούσε το προβάδισμα και αυτό ήταν το μοιραίο της λάθος.»!!(σ.17-18, Τόμος Α΄,”Άπαντα Αρχ. Μακαρίου Γ΄”).
Προσωπικά δεν θα με ενδιέφερε αν έδιναν στον Μακάριο και τον τίτλο του μεγαλύτερου ηγέτη όλου του κόσμου όλων των εποχών! Αυτό που μέτρησε και κατέστρεψε την Κύπρο ήταν ότι ενώ διαχρονικά ο κυπριακός λαός επιζήτησε “την προστασία και την κηδεμονία τής Ελλάδας”, εκείνος την πολέμησε μέχρι τέλους. Κι όχι μόνο την πολέμησε αλλά και την απέτρεψε όταν επιτέλους έφτασε η στιγμή να πραγματοποιηθεί. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο η μεταγενέστερη Χούντα, ο Ιωαννίδης, η φόρα που πήρε η Τουρκία μετά το ’74, οι σημερινοί κίνδυνοι στο Αιγαίο, είναι αποτελέσματα της δικής του “πολιτικής”.
Ο Μακάριος ήταν και τα δύο αυτά που λέτε: Και προδότης και δικτάτορας. Τόσο απλά. Και όχι μόνον αυτά τα δύο: Ήταν και επίορκος (αυτός ήταν που ορκίστηκε “Ένωσιν και μόνον Ένωσιν” στη νεκροθάφτης του προαιώνιου οράματος του κυπριακού Ελληνισμού και ο κύριος υπαίτιος της κυπριακής τραγωδίας.
Μας λέτε τώρα ότι δεν πρέπει να πούμε την αλήθεια γιατί “ενθαρρύνονται” (πότε; Σήμερα, το 2010;) οι υπαίτιοι του πραξικοπήματος. Μα το αν αντιμετωπίστηκε με λάθος και εγκληματικό τρόπο η κατεξοχήν και κυρίως και πρωτίστως εγκληματική πολιτική του Μακαρίου δεν επιτρέπεται να αναιρεί το μακαριακό έγκλημα. Και αυτό ακριβώς έχει συμβεί σήμερα! Εξαιτίας του πραξικοπήματος έχει αναιρεθεί στη συνείδηση του κυπριακού, κυρίως, λαού (αλλά εν μέρει και του ελλαδικού) το ασύλληπτο, το τεράστιο μακαριακό έγκλημα!
Αν λοιπόν εσείς τώρα λέτε “μην μιλάτε κατά του Μακαρίου γιατί έτσι ήρθε το πραξικόπημα”, ε, τότε, συγγνώμη, αλλά συμβάλλετε τα μέγιστα στο θάψιμο της πραγματικής ιστορίας της Κύπρου. Στο θάψιμο της αλήθειας που δεν ειπώθηκε πότε όπως έπρεπε (μέχρι που εμφανίστηκαν οι Μέλισσες) στον όλο ελληνικό λαό, ελλαδικό και κυπριακό.
Και αν είναι πολύτιμες οι Μέλισσες, είναι ακριβώς γι’ αυτό: Επειδή για πρώτη φορά λέγονται – και μάλιστα με τέτοιο αριστουργηματικό τρόπο – οι αλήθειες που ποτέ δεν ειπώθηκαν.
Ορκίστηκε Ένωσιν και μόνον Ένωσιν στη Φανερωμένη, ήθελα να γράψω (το 1953).
Ο Μακάριος ήταν ο νεκροθάφτης του ονείρου όλων των ελληνοκυπριακών γενεών, της ΕΝΩΣΕΩΣ. Η άμετρη φιλοδοξία του για προεδριλίκια μπήκε μπροστά από τον πατριωτισμό. Σαν άλλος Τζίνα, προτίμησε ένα δικό του κράτος “κι ας ήταν τόσο δα” (ο Τζίνα, λέγοντας αυτά για το Πακιστάν, είχε δείξει το μαντηλάκι της τσέπης του σακακιού του στον λόρδο Μαουνμπάντεν), παρά να είναι Ιεράρχης (και το ιερατικό του αξίωμα πρόδωσε) στο νησί του. Αρχιεπίσκοπος και τίποτε άλλο.
Ο Γρίβας ήταν τελικά ο μόνος που αγωνίστηκε για την Ελλάδα, την ΕΝΩΜΕΝΗ Ελλάδα.
Παράκληση σε όσους σχολιάζουν: Νιώθω πως η χρήση της λέξης “προδότης” δεν βοηθά τον κόσμο, τους Έλληνες, που έζησαν με λανθασμένες αντιλήψεις/πληροφορίες για το Κυπριακό να δουν την αλήθεια. Η παράθεση και μόνο των τεκμειριωμένων γεγονότων είναι αρκετή για να βοηθήσει τον οποιοδήποτε αναγνώστη να μετατστραφεί σιγά σιγά και ομαλά στην αλήθεια. Διαφορετικά ψάχνει τρόπους να ενισχύσει την τύφλα που τον έθρεψε και δεν επιτυγχάνεται καμιά “παραγωγική ενότητα” – που είναι το κυριότερο ζητούμενο στην πολύπλευρη κρίση που περνά σήμερα ο Ελληνισμός.
Δεν τη χρησιμοποίησα πρώτος, αλλά χρησιμοποιήθηκε έντεχνα πρώτα από τον υπερασπιστή του Μακαρίου, κ. Γεωργάνα, προκειμένου να αναγκαστούμε είτε να πούμε ότι “δεν ήταν προδότης”, είτε να μπούμε στον γηπεδικό τρόπο σκέψης “οι δικοί μας και οι άλλοι”. Αποτελεσματικό, δε λέω.
Προτιμῶ νὰ μὲ πεῖτε «προδότη», παρὰ «ὑπερασπιστὴ τοῦ Μακαρίου».
Ἐγκληματίας ἢ ὄχι, ὁ Μακάριος ἐπέτυχε νὰ πείσει τὴν πλειοψηφία τοῦ λαοῦ νὰ θάψει τὴν Ἕνωση. Δηλαδὴ οἱ Ἑλλαδίτες πολιτικοὶ, μὲ τοὺς ὁποίους ὁ Κυπριακὸς Ἑλληνισμὸς διακαῶς ἐπεθύμησε νὰ συμπορευθεῖ, ἦταν καλύτεροι ; Μὲ τίποτε δὲν τὸ νομίζω. Μάλιστα, στὰ πλάγια μέσα, στὸν κυνισμὸ καὶ στὴν ἐξαπάτηση τῶν πολιτῶν ὁ Μακάριος ἦταν σαφῶς κατώτερός των. Ὁ μόνος τρόπος ποὺ μποροῦσε νὰ ἀποτραπεῖ αὐτὸ ποὺ ἐπέτυχε ὁ Μακάριος ἦταν νὰ πεισθεῖ ὁ λαός, οἱ Ἕλληνες τῆς Κύπρου νὰ ἐνστερνισθοῦν καὶ πάλι τὴν Ἕνωση. Μὲ τὸ νὰ μιλᾶμε κατὰ τοῦ Μακαρίου ἀμετροεπῶς, τότε ἢ τώρα, δὲν πείθουμε. Τόσο ἁπλό. Εὐτυχῶς, τὸ βιβλίο παραθέτει τὰ γεγονότα, τά σχολιάζει, πότε, πότε δηκτικῶς, ἀλλὰ πράγματι ἀποφεύγει τὰ πονεμένα λόγια τὰ μεγάλα. Πράγματι μεγάλο βῆμα ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῶν λιβανωτῶν στὸν Μακάριο καὶ τῶν πνιχτῶν, φοβισμένων καταρῶν ἀπὸ τοὺς ἀντιπάλους του. Ὅταν οἱ ἀντιμακαριακοὶ καταλάβουν τὰ λάθη τους, καὶ τὸ βιβλίο τοὺς βοηθᾶ μεγάλως σ`αὐτό, εἶναι βέβαιον ὅτι θὰ καταλάβουν καὶ οἱ Μακαριακοὶ τὰ δικά τους. Καὶ ἡ Ἕνωσις, ἐθνικὴ πλέον καὶ ὄχι κατ` άνάγκην κρατική. θὰ γίνει πολὺ ἰσχυρότερη ἀπ` ὅτι ἦταν στὸν Ἀγῶνα. Διότι δέν θὰ στηρίζεται μόνον στὸ ὅραμα τῆς αἰωνίου Ἑλλάδος, ἀλλὰ καὶ στὴν πραγματικότητα ἰσχυρῶν δεσμῶν πίστεως καὶ ἀλληλεγγύης μεταξύ τῶν Ἑλλαδιτῶν καὶ τῶν Ἑλλήνων Κυπρίων.
Καὶ σημειῶστε ὅτι ἡ Ἕνωσις προχωρεῖ. Ὅταν πῆγα μὲ Κυπρίους φίλους σὲ δημοσία ὑπηρεσία τῆς Ἑλλάδος ὅπου ἐπεσήμανα στοὺς ἐκεῖ ὑπαλλήλους τὴν ἀναποτελεσματικότητά τους, οἱ Κύπριοι φίλοι ἐξαπλάγησαν ἀπὸ τὸ θράσος μου. Βλέπετε ἔχουν μάθει νὰ σέβονται τὴν ἐξουσία καὶ, πιθανώτατα, νὰ τὴν φοβοῦνται. Ὁ σεβασμὸς ὀφείλεται στὴν κατά τι ἀποτελεσματικώτερη λειτουργία τοῦ κράτους στὴν Κύπρο, κατάλοιπο τῆς ἀποικιοκρατίας, αλλὰ καὶ ὁ φόβος, ἐπίσης. Πόσο λέτε, ἀκόμα, θὰ κρατήσει αὐτό ;
Αγαπητέ κ.Γεωργάνα,
Χαίρομαι που μιλούμε με τα ονόματά μας κι όχι με ψευδώνυμα-σκιές στο ίντερνετ.
Μην ξεχνάτε ποτέ τη συμβολική σημασία του “Την Ελλάδα θέλομεν και ας τρώγωμεν πέτρες”. Δεν μας ενδιαφέρει η ποιότητα των πολιτικών, δεν κάνουμε σύγκριση μεταξύ Κυπρίων κι Ελλαδιτών πολιτικών για…ν’ αποφασίσουμε αν είναι (κατά καιρούς) καλύτερα με την Ένωση ή χωρίς. Υπο οποιεσδήποτε συνθήκες είναι καλύτερα, για όλους μας, πάντα. Μια φορά ένας Κρητικός, αρχαιολόγος μάλιστα, μου είπε “Δες ότι με την Κύπρο ανεξάρτητη έχουμε δυο ψήφους στα Ηνωμένα Έθνη”! Του λέω τότε “ε, γίνετε κι εσείς ανεξάρτητοι, να έχουμε τρεις”! “Α, όχι”, μου λέει, “έχεις δίκαιο”.
Στο θέμα των λαθών: Βεβαίως τα λάθη των Μακαριακών και των αντιμακαριακών δεν βαραίνουν το ίδιο, για να δούν “ολοι τα λάθη τους”. Η βασική ιδιότητα του αντιμακαριακού είναι ότι έμεινε πιστός στον αγώνα και τους νεκρούς για την Ένωση, και του Μακαριακού ότι έχασε τον μπούσουλα. Ο αντιμακαριακός γνωρίζει ποιο ήταν “το λάθος” του, ενώ ο Μακαριακός τώρα άρχισε να συνειδητοποιεί ότι έπεσε θύμα ενός δήθεν αγώνα εναντίον του ιμπεριαλισμού, του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ, και δεν τολμά ακόμα να το παραδεχθεί. Ιδιαίτερα ο αριστερός, ακελικός, αποποιούμενος την εθνική του ταυτότητα για μια παναθρώπινη, διεθνιστική, έμεινε σήμερα εκτεθειμένος και ευάλωτος στην ιμπεριαλιστική, αμερικάνικη παγκοσμιοποίηση.
Όσο αφορά τις κρατικές υπηρεσίες αλλά και γενικά τη συμπεριφορά όλων μας, θα έλεγα πως τόσο οι Κύπριοι Έλληνες όσο και οι Ελλαδίτες πάσχουμε από έλλειψη ευθύνης απέναντι στους άλλους συμπατριώτες και συμπολίτες μας, πάσχουμε δηλαδή από έλλειψη πατριωτισμού. Όταν επιτλεόυς αποκτήσουμε Παιδεία, σίγουρα θ’ αυξηθεί και ο πατριωτισμός μας και η δυνατότητες επιβίωσής μας.
Ἔχει, λέτε, δίκιο ὁ Κρητικὸς ἀρχαιολόγος ;
Ἡ ἑθνικὴ ὁμοψυχία χρειάζεται άπαραιτήτως, λέτε, καὶ κρατικὴ στήριξη ; Γιὰ παράδειγμα, θὰ θέλαμε τὸ Πανεπιστήμιο Κύπρου νὰ ἔχει τὰ χάλια τῶν ἑλλαδικῶν πανεπιστημίων ; Δὲν εἷναι καθόλου προφανές, ἰδίως σήμερα, ὁπότε κάποιος ποὺ ἐπιλέγει νὰ εἶναι Ἕλληνας μπορεῖ νὰ μετέχει τῆς ἡμετέρας παιδείας, ὁπουδήποτε τοῦ κόσμου. Ἀφῆστε ποὺ ἡ ἡμετέρα παιδεία ἔχει γερὸ μερίδιο, κυρίαρχο θἄλεγα, στὴν παιδεία του ὅλου κόσμου. Αὐτὸ εἶναι διαπίστωση καὶ ὄχι σύνθημα τῆς ἰμπεριαλιστικῆς ἀμερικάνικης παγκοσμιοποίησης. Δηλαδή, ὁ Ἠρόδοτος ποὺ κάθησε καὶ ἔγραψε τὴν ἱστορία του (καὶ τῶν μελισσῶν τοῦ Ὀνησίλου) ἐννοοῦσε νὰ τὴν διαβάσουν μόνον οἱ γεννημένοι Ἕλληνες καὶ ὄχι οἱ ἀπάτριδες διεθνιστές ;
Ἀναμφισβητήτως ἡ πλειοψηφία τῶν ὑποστηρικτῶν τοῦ Μακαρίου ἔχει τὴν μεγαλυτέρα εὐθύνη, ἀπαράλλακτα ὅπως κάθε πλειοψηφία. Καὶ τεκμηριώνετε εὔγλωττα στὰ βιβλίο τὶς χοντράδες τους, τότε πολλὲς καὶ τώρα λιγώτερες. Ἀπὸ τὸ λίγο ποὺ παρακολουθῶ τὰ Κυπριακὰ πράγματα, οἱ λίγοι σκεπτόμενοι τῆς πρώην μακαριακῆς παρατάξεως, ἀκόμη καὶ οἱ κομμουνιστές, κατανοοῦν καὶ σήμερα τὶς εὐθύνες τῆς παρατάξεώς τους. Μένει ὁ πολὺς λαός νὰ μάθει.
Γιὰ τὸν Ἰωαννίδη, θεωρῶ ὅτι θὰ ἦταν πολύτιμο νὰ δοῦμε ποιοὶ συλλογισμοί τὸν ὁδήγησαν στὸ νὰ ἐπιχειρήσει τὸ πραξικόπημα, τότε ποὺ τὸ ἐπεχείρησε. Ἔχετε δίκιο ὅτι μᾶλλον δὲν τὸν ἀπασχόλησε τόσο ἡ γνώμη τῶν Κυπρίων, ἀκόμη καὶ αὐτῶν ποὺ ἀντετίθεντο στὸν Μακάριο. Διότι μισοῦσε τὸν Μάκάριο, ἀλλὰ γιατὶ ἐπιχείρησε νὰ τὸν σκοτώσει κα γιατὶ τὸν Ἰούλιο τοῦ 1974 ; Ἀλλὰ καὶ ἡ ἀδιαφορία του γιὰ τὴν γνώμη τῶν Κυπρίων ποὺ ἀντιπολιτεύονταν τὸν Μακάριο εἶχε συνέπειες. Δὲν σκέφτηκε ποῦ θὰ μποροῦσε νὰ στηριχθεῖ, πρῶτον γιὰ νὰ ἐκτιμήσει τὴν κατάσταση καί, δεύτερον, γιὰ νὰ σχεδιάσει τὴν ἑπομένη ἡμέρα.
Κύριε Γεωργάνα, ξαναδιαβάστε το κείμενό μου. Δεν είπα ότι ο Κρητικός έχει δίκαιο. Είπα ότι συμφώνησε μαζί μου ότι είναι προτιμότερη η Ένωση από την Ανεξαρτησία, ότι η ακόμα μια ψήφος στον ΟΗΕ δεν αποτελεί καμιά αποζημίωση για τη χαμένη Ένωση.
Και ποιος σας είπε ότι το Πανεπιστήμιο Κύπρου δεν έχει τα χάλια του; Πέρα από το γεγονός ότι οι φοιτητές του δεν είναι κανενός επιπέδου, μόλις που κατόρθωσε πριν μερικά χρόνια μια μικρή ομάδα πολιτών να το γλυτώσει από την καθιέρωση της αγγλικής ως επίσημης γλώσσας του. Είναι τόσα τα χάλια της Ελλάδας που οι πολίτες της φορτώνουν τα οράματά τους για μια καλύτερη Ελλάδα στην Κύπρο. Χωνέψτε το ότι η Κύπρος δεν είναι σε τίποτε αληθινά καλύτερη.
Αν με το “ημετέρα παιδεία” εννοείτε την αρχαία αντίληψη για το ποια όφειλε να είναι η παιδεία, δεν έχει καμιά σχέση με την σημερινή παιδεία “όλου του κόσμου”. Κάθε άλλο.
Ο πολύς λαός στην Κύπρο σήμερα, ένα 60-65%, είναι κομμουνιστές από καταβολής οι περισσότεροι και ελέω Μακαρίου οι λιγότεροι. Οι τελευταίοι, μεταξύ τους και απόφοιτοι πανεπιστημίων, ούτε που καταλαβαίνουν ΤΙ ΕΙΝΑΙ. Είναι συναισθηματικά αυτό που είναι και το συναίσθημα, όπως τη βλακεία, είναι ανίκητο. Πρόκειται για δεξιούς που ψηφίζουν κομμουνιστές!!
“Συλλογισμοί” οδήγησαν τον Ιωαννίδη; Θα αστειεύεστε ασφαλώς. Η συμπεριφορά του Μακαρίου (δες απόσπασμα Ουρανίας Κοκκίνου πιο πάνω) δημιούργησε μόνιμο μίσος εναντίον του μέσα στον Ελληνικό Στρατό από πριν το 1964. Ο ίδιος οδήγησε αυτό το μίσος στο αναπόφευκτα ηλίθιο πραξικοπηματικό ξέσπασμα του ’74.
Δεν μπορείτε να απαντήσετε όλα τα ερωτήματα με τη λογική. Αν θέλετε πράγματι να μάθετε την αλήθεια για την Κύπρο, είναι καλύτερα να μου κάμνετε ερωτήσεις, όσο έχω τη διάθεση να τις απαντώ.
Ἐπί τῆς μεθόδου, σίγουρα δέν μπορῶ νὰ ἀπαντήσω σὲ ὅλα τὰ ἐρωτήματα μὲ τὴν λογική. Ἀλλὰ καὶ συζήτηση μὲ ἄλλον χωρὶς λογική δὲν ἔχει νόημα. Γιὰ τὰ συναισθήματα, πρέπει κανεὶς νὰ κοιτάξει μέσα του καὶ μόνον ἐκεῖ. Ἐκεῖ βέβαια προσπαθεῖ νὰ `μπεῖ ὁ κάθε συγγραφέας, ἀλλὰ καὶ πάλι ὁ διάλογος αὐτὸς εἶναι ὑποχρεωτικῶς μυστικός.
Ἐπί τῆς οὐσίας, ἂς μὴν γινόμαστε καὶ μοιρολογίστρες … Ἦταν ποτὲ καλύτερος ὁ πολὺς λαός ; Εἴμαστε τόσο βέβαιοι ὅτι στὸν ἀγῶνα γιὰ τὴν Ἕνωση δὲν συνοδοιπόρησαν καὶ κάμποσοι ποὺ δὲν εἶχαν καλοσκεφθεῖ τὶ άληθινὰ σήμαινε ἡ Ἕνωση ; Πῶς, λοιπόν, τόσοι μεταπείσθηκαν ἁπὸ τὸν Μακάριο καὶ τόσο εὔκολα ;
Γιὰ τὴν παιδεία ἔγραψα καὶ ὄχι γιὰ τὴν ἐκπαίδευση. Συμφωνεῖτε, πιστεύω, ὅτι πρόκειται γιὰ ὅλως διάφορα πράγματα. Πιθανώτατα τὰ πανεπιστήμια παγκοσμίως ἔχουν τὰ χάλια ποὺ λέτε. Ὑπάρχει παγκόσμια συζήτηση γιὰ τὸ ἂν ἔχουν μέλλον. Ἔχει, ὅμως, σημασία νὰ μὴν εἴμαστε ἀκριβῶς στὸν πάτο, άλλὰ κάπως πιὸ πάνω.
Στὴν ἀμερικάνικη ἰμπεριαλιστικὴ παγκοσμιοποίηση δὲν τὰ πᾶμε και ἄσχημα. Δέστε τὶ ἔγινε στὰ ἄδυτα τῶν ἀδύτων τοῦ παγκοσμιοποιημένου χρηματοπιστωτικοῦ συστήματος, στὴν Εὐρωπαϊκὴ Κεντρικὴ Τράπεζα. Ἔφυγε ὁ Ἑλλαδίτης Λουκᾶς Παπαδῆμος, διότι τελείωσε ἡ θητεία του. Ἀπώλεια καὶ γιὰ τὴν Ἑλλάδα καὶ γιὰ τὴν Εὐρώπη, ἀφοῦ ἦταν ὁ εὐγλωττότερος καὶ πειστικώτερος ἀπὸ τὰ μέλη τοῦ ἐκτελεστικοῦ συμβουλίου. Ἔλα, ὅμως, ποὺ ὁ Ἑλληνισμὸς ἔχει πάγκο. Ὁ Κύπριος Ἀθανάσιος Ὀρφανίδης ποὺ εἶναι τώρα στὸ έκτελεστικὸ συμβούλιο φαίνεται ὅτι θὰ εἶναι ἀκόμη καλύτερος γιὰ Ἑλλάδα, Κύπρο καί Εὐρώπη. Καὶ ἔχουμε καὶ διαδόχους, ἂν καὶ μπορεῖ νὰ χρειασθεῖ νὰ ἀποσχισθεῖ ἡ γενέτειρά τους ἀπὸ τὴ Ἐλλάδα γιὰ νὰ κάνει ἡ Εὐρώπη τήν δουλειά της σωστά!
Τὴν ἀντιπάθεια γιὰ τὸν Μακάριο μεταξύ ὅλων τῶν Ἑλλαδιτῶν ποὺ εἶχαν ὑπηρετήσει στὴν Κύπρο, άκόμη καὶ τῶν ἁπλῶν κληρωτῶν, τήν διαπίστωσα ἰδίοις ὄμμασιν καὶ ὠσὶν ὅταν ὑπηρέτησα τὴν στρατιωτικὴ θητεία μου (ὄχι στὴν Κύπρο). Δὲν νομίζω, ὅμως, ὅτι ἐπρόκειτο γιὰ μῖσος. Οὔτε παρορμητικὴ ἀπόφαση τῆς στιγμῆς ἦταν τὸ πραξικόπημα, διότι σχεδιαζόταν καὶ συνεζητεῖτο μεταξὺ Ἰωαννίδη καὶ Ἁμερικανῶν ἐπὶ μῆνες.
Δεν εισηγήθηκα συζήτηση χωρίς…λογική. Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα. Είπα, όμως, ότι δεν πρέπει να ξεχνούμε τους συναισθηματικούς παράγοντες που παίζουν ρόλο στις αποφάσεις των ανθρώπων.
Ο λαός μεταπείσθηκε γιατί πρώτον ο Μακάριος ήταν προσοντούχος λαοπλάνος και γιατί ο λαός κοιτάζει πρωτίστως το προσωπικό του συμφέρον. Ο Διγενής έπεισε τον λαό με την ηρωική δράση που ενέπνεε στους αγωνιστές της ΕΟΚΑ και γιατί ήταν και η Εκκλησία μαζί του.
Στα περί παγκοσμιοποίησης δεν κατάλαβα το πνεύμα σας.
Το πραξικόπημα, κατά τον καθηγητή του Παντείου κ.Ευρυβιάδη που δημοσίευσε σχετικά έγγραφα στον κυπριακό “Φιλελεύθερο” στις 18 Ιουλίου 2010, σχεδιάστηκε για πρώτη φορά από τον Γεώργιο Παπανδρέου τον Αύγουστο του 1964. Περισσότερα (πολλά) δεν υπάρχει χώρος για να παραθέσω εδώ.
Συμφωνοῦμε, φαντάζομαι, ὂτι ἀποφάσεις στηριζόμενες σὲ σημαντικὸ μέρος σὲ συναισθηματικοὺς παράγοντες μπορεῖ νὰ ἔχουν κόστος ὅταν τὸ συναίσθημα, ὅπως τὄχει συνήθειο, ἀλλάξει. Τήν δυνατότητα τῆς ἀλλαγῆς φαίνεται νὰ διέγνωσαν οἱ Ἄγγλοι καὶ οἱ Ἀμερικανοὶ πίσω ἀπὸ τὸν ἐνθουσιασμὸ τοῦ Ἀγῶνα. Ἡ πλειοψηφία τῶν Κυπρίων, ἐπίσης κατάλαβε, ἅπαξ καὶ πέρασε ὁ ἐνθουσιασμός, ὅτι ἡ Ἕνωση μπορεῖ νὰ ἦταν ἐπιθυμητή, ἀλλὰ δὲν τοὺς ἦταν καὶ άπαραίτητη.
Ἀσφαλέστατα, καὶ ὁ Γεώργιος Παπανδρέου καὶ ἄλλοι Ἑλλαδίτες ἡγέτες ἀντιπαθοῦσαν, καὶ δικαίως, τὸν Μακάριο. Κατ` ἀκρίβειαν, κανένας δὲν τὸν συμπάθησε. Ἀσφαλέστατα καὶ ἀναζητοῦσαν τρόπο νὰ τὸν βάλουν στὴν ἄκρη. Εἶναι, ὅμως, καὶ σ` αὐτὴν τὴν περίπτωση προφανὲς ὅτι δὲν μπόρεσαν νὰ ‘βροῦν τὴν κατάλληλη μέθοδο ἐγκαίρως. Διότι εἶχε τὴν ὑποστήριξη τῆς πλειοψηφίας τοῦ λαοῦ στὴν Κύπρο, πρᾶγμα πού, παρεμπιπτόντως, μεταφέρει σημαντικὸ μέρος τῆς εὐθύνης γιὰ τοὺς χειρισμούς του στὶς πλάτες τῶν ὑποστηρικτῶν του.
Ἑρμηνεύω σωστὰ τὴν θέση σας ὅτι ἄλλη θὰ ἦταν ἡ πορεία τῶν πραγμάτων ἂν ὁ λαὸς ἦταν λιγώτερο ἐπιρρεπὴς στὴν γοητεία τῶν λαοπλάνων καὶ κοιτοῦσε λιγώτερο τὸ προσωπικό του συμφέρον ; Ἂν ναί, πόσο πιθανὸν εἶναι αὐτό σὲ Ἑλλάδα καὶ Κύπρο ; Οἱ πολιτικοὶ ἡγέτες εἶναι ὑποχρεωμένοι νὰ διαχειρισθοῦν τὸν λαὸ ποὺ ἔχουν, διότι δὲν ἔχουν τήν εὐχέρεια νὰ διαλέξουν ἄλλον. Ἀλλὰ κι ἂν δεχθοῦμε ὅτι οἱ Κύπριοι τότε μποροῦσαν νὰ ἔχουν καλύτερη κρίση καὶ περισσότερη αὐταπάρνηση, τὸ βιβλίο σας μὲ πείθει ὅτι καὶ ὁ Μακάριος εὐχαρίστως θὰ ὑπερέβαλε τὸν Γρίβα σὲ ρητορικὴ ὑπὲρ τῆς Ἑνώσεως. Καὶ στὴν ἑνωμένη μὲ τὴν Κύπρο Ἑλλάδα, κάτι πάλι θἄβρισκε γιὰ νὰ κορέσει τὴν ἀδίστακτη φιλοδοξία του. Δὲν κινδύνευε, μὲ τὰ προσόντα του ὅπως τὰ περιγράφετε, νὰ μείνει ἐπίσκοπος σὲ μιὰν ἐπαρχιακὴ ἐπισκοπὴ τῆς Ἑλλάδος.
Τέλος, αὐτὰ γιὰ τὴν άπάτριδα παγκοσμιοποίηση τά γράφω διότι ὁ Ἑλληνισμὸς ἔχει πεῖρα στὸ νὰ ζεῖ δίχως ἐθνικὸ κράτος. Καὶ φαίνεται ὅτι τὴν δυνατότητα νὰ διακρίνεται τὴν διατηρεῖ καὶ μέσα στὴν παγκοσμιοποίηση. Ἀρκεῖ, φυσικά, νὰ τὸ θέλουν οἱ ὀλίγοι καὶ ἐκλεκτοί του.
Εντάξει, δεν διαφωνούμε στα περισσότερα και τα άλλα δεν διασαφηνίζονται με την ηλεκτρονική αλληλογραφία. Αντίθετα η τόση ευκολία με την οποία προσφέρεται νιώθω να είναι πολύ κοντά στο να επηρεάζει αρνητικά μιαν αληθινή επικοινωνία. Χαίρομαι που βρήκατε τις μέλισσες ενδιαφέρον βιβλίο. Μόνο του αυτό εδραιώνει επικοινωνία. Η λογοτεχνία για τον πολύ κόσμο είναι σαν “ξένη γλώσσα” και δεν τους λέει τίποτε.
Ατέλειωτες συζητήσεις…Κύριοι, ότι χάνεται με αίμα, ξανακερδίζεται με αίμα. Οι Κύπριοι αδελφοί (πλην κομμουνιστών) αγωνίστηκαν και πολέμησαν για την Ένωση, όπως οι Κρητικοί (μόνο που εκεί υπήρχε ένας Βενιζέλος και το έσωσε)και άλλοι σκλάβοι Έλληνες. Αυτό δεν μπορεί να το αφαιρέσει κανένας από τους νεκρούς μας. Ο αγώνας τους προδόθηκε στο όνομα της Ελληνικής φαυλοκρατίας και της μίας ή δύο ψήφων στον ΟΗΕ (θα περιμένετε πολύ ακόμα για να εφαρμοσθούν οι αποφάσεις / καταδίκες του ΟΗΕ). Οι Τούρκοι ψυχρά και επίσημα προχωρούν σε γενοκτονίες (Μ. Ασία) και εκκαθαρίσεις (Κύπρος, Πόλη) περιοχών από το Ελληνικό στοιχείο, το οποίο φυσικά δεν θα ξαναφυτρώσει με χρήση υψηλής μόρφωσης και διανόησης. Έλληνες παληκάρια θέλουμε και Κυπρίους αδελφούς που να επαναστατούν σε κάθε γενιά μέχρι να γίνουν λέφτεροι. Λέτε να είναι όλοι “μαρμαρωμένοι”;
Σωστά αυτά που λέει ο “Μπόρας” και ειδικά ότι εμείς οι Κύπριοι δεν είχαμε ένα Βενιζέλο που πάντα συνέδεε το πρόβλημα της Κρήτης με τα πανελλήνια συμφέροντα, ενώ ο δικός μας “Βενιζέλος”(!) όλο κι…αποσυνέδεε το κυπριακό από τα ελληνικά συμφέροντα, και ιδού τα αποτελέσματα.
Θα πρέπει, όμως, ο Μπόρας να καταλάβει ότι η Κύπρος δεν μπορεί να σηκώσει όπλα κατά της Τουρκίας. Δεν υπάρχει καλύτερο παράδειγμα για τη ρήση “μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα” από το Κυπριακό σήμερα. Υπό τις παρούσες συνθήκες η ένοπλη Επανάστασή μας θα σημάνει την εξολόθρευσή μας μέσα σε δευτερόλεπτα – όχι λεπτά. Τα δε σχέδια ομοσπονδίας που μας προσφέρονται έχουν μεν μιαν αμυδρή πιθανότητα επανακυριαρχίας του Ελληνισμού στην Κύπρο μετά, ίσως, από ένα αιώνα. Η “κουλτούρα”, όμως, που κυριαρχεί σήμερα δεν παράγει ανθρώπους που να σκέφτονται και να δρουν με τέτοια προοπτική.
Σήμερα στην Κύπρο υπάρχουν δύο ομάδες: Αυτοί που βάζουν μπροστά την (πικρή) λογική του συμβιβασμού κι αυτοί που βάζουν μπροστά τον (γλυκό) συναισθηματισμό της αποτίναξης της τουρκικής κατοχής. Οι πρώτοι είναι θλιμμένοι γιατί δεν είναι απόλυτα σίγουροι ότι έχουν δίκαιο και οι δεύτεροι είναι θλιμμένοι γιατί ξέρουν ότι δεν υπάρχει τρόπος αποτίναξης της κατοχής. Θα έλεγα “καλά ξεμπερδέματα”, αλλά επειδή έχω δύο εγγονές εννέα και δώδεκα ετών δεν μου έχουν μείνει περιθώρια για χιούμορ.
Ἓχετε διαβάσει τὸ βιβλίο τοῦ ἀκαδημαϊκοῦ Κωνσταντίνου Σβολοπούλου «Ὁ Ἐλευθέριος Βενιζέλος καὶ ἡ Πολιτικὴ Κρίσις εις τὴν Αὐτόνομον Κρήτην 1901-1906»; Τὸ ὑπέβαλε, μὲ τὴν μορφὴ διδακτορικῆς διατριβῆς, τό 1974. Παρὰ τὴν ἀρχαῖζουσα καὶ στεγνὴ ἀκαδημαϊκὴ γλῶσσά του, θὰ άναγνωρίσετε στὶς σελίδες του τὸν … Μακάριο. Φιλόδοξο καὶ ἀδίστακτο, εὐέλικτο, ἕτοιμο νὰ συγκρουσθεῖ μὲ τὸν πρίγκηπα Γεώργιο, ἁρμοστὴ τῆς νήσου, τὸν ὁποῖο κατόρθωσε, τελικῶς, νὰ εκδιώξει. Ἀλλά, ὁ Κρητικὸς λαὸς τοῦ ἔδινε στὶς εκλογὲς 35%, ὄχι παραπάνω. Μόνον ἀφοῦ βεβαιώθηκαν ὅτι μένει ὁριστικῶς στὴν Ἑλλάδα ἄρχισαν νὰ τὸν ψηφίζουν μονοκούκι.
ΥΓ Θαυμάζουμε τὸν Βενιζέλο, ἀλλὰ δὲν τὸν λιβανίζουμε …
Διάβασα εν τάχει το βιβλίο «Δέκα Χιλιάδες Μέλισσες» του κ. Άντη Ροδίτη και διεπίστωσα ότι πρόκειται για ένα εξαιρετικό πόνημα.
Δικαίως αναρτήθηκε στο ΑΝΤΙΒΑΡΟ η είδηση περί δημοσιεύσεώς του!.
Όσα στο βιβλίο αναφέρονται με την τοπική Κυπριακή διάλεκτο, ομολογώ ότι με …. ξεκούρασαν, διακόπτοντας προς στιγμήν τον ειρμό της αφηγήσεως.
Όμως, όσα αναφέρονται για τον Μιχαήλ Χριστόδουλου Μούσκο ή αλλέως πως Μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Κύπρου Μακάριο Β΄, είναι απόλυτα τεκμηριωμένα από τον κ. Α. Ροδίτη και την αντικειμενικότητά τους ενισχύει έτι περισσότερο το τρίτομο σύγγραμμα , «Από την Ζυρίχην εις τον Αττίλαν», του άλλου αξίου Έλληνος τέκνου της Κύπρου μας, του κ. Σπ. Παπαγεωργίου, Δημοσιογράφου – Συγγραφέως, τέως Αρχισυντάκτου της εγκρίτου Αθηναϊκής εφημερίδος ΕΣΤΙΑ και μεγάλου Έλληνος Πατριώτη.
Όλοι μας, μηδενός εξαιρουμένου, αποδίδουμε την φρικτή κατάληξη της τύχης της Κύπρου μας στον ανόητο Ιωαννίδη και την εγκληματική χούντα.
Κανείς μας δεν μπήκε στον κόπο να μελετήσει συστηματικά όλες τις προηγούμενες φάσεις του Κυπριακού Δράματος!
Εάν το είχε πράξει, τότε θα είχε διαπιστώσει ότι ο κ. Άντης Ροδίτης γράφει, πέρα για πέρα, αλήθειες που ίσως πονούν μερικούς αμετανόητους μακαριακούς, αφορούν όμως πραγματικά γεγονότα!
Έστω ότι έφταιγε μόνον η καταραμένη χούντα!
Μα τότε ποιος εμπόδισε νωρίτερα τον Μακάριο, να προχωρήσει στην Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, απορρίπτοντας την τότε προσφερόμενη Ένωση, κατά την διάρκεια της επίσκεψης του τότε υπουργού Εθνικής Αμύνης Πέτρου Γαρουφαλιά το 1964 ;
Δεν έφταιγε λοιπόν μόνον η καταραμένη χούντα, αλλά και ο Μακάριος δεν ήθελε επ’ ουδενί λόγο να πάψει να είναι ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας ο Αρχηγός κράτους !
Η χούντα ήρθε αργότερα, την πρώτη δολιοφθορά κατά του Εθνικού Αγώνος για την Απελευθέρωση της Κύπρου και την Ένωσή της με την Ελλάδα, προξένησε με προσωπική του παρέμβαση ο συνεχώς κρημνοβατών Μακάριος!!!
Ο Μακάριος ο οποίος ορκίστηκε μαζί με τον Στρατηγό Γεώργιο Γρίβα-Διγενή από τον αείμνηστο Καθηγητή Κονιδάρη να επιδιώξει την Ένωση και μόνον την Ένωση!!!
Ευχαριστώ θερμά τον κ. Άντη Ροδίτη για τον κόπο που κατέβαλε και να τον συγχαρώ για το θάρρος του, διότι στην Κύπρο ακόμη και σήμερα χρειάζεται κανείς πολύ κουράγιο για να γράψει πικρές αλήθειες.
Ευμένης ο Καρδιανός (Μακεδών)
Διάβασα εν τάχει το βιβλίο «Δέκα Χιλιάδες Μέλισσες» του κ. Άντη Ροδίτη και διεπίστωσα ότι πρόκειται για ένα εξαιρετικό πόνημα.
Δικαίως αναρτήθηκε στο ΑΝΤΙΒΑΡΟ η είδηση περί δημοσιεύσεώς του!.
Όσα στο βιβλίο αναφέρονται με την τοπική Κυπριακή διάλεκτο, ομολογώ ότι με …. ξεκούρασαν, διακόπτοντας προς στιγμήν τον ειρμό της αφηγήσεως.
Όμως, όσα αναφέρονται για τον Μιχαήλ Χριστόδουλου Μούσκο ή αλλέως πως Μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Κύπρου Μακάριο Β΄, είναι απόλυτα τεκμηριωμένα από τον κ. Α. Ροδίτη και την αντικειμενικότητά τους ενισχύει έτι περισσότερο το τρίτομο σύγγραμμα , «Από την Ζυρίχην εις τον Αττίλαν», του άλλου αξίου Έλληνος τέκνου της Κύπρου μας, του κ. Σπ. Παπαγεωργίου, Δημοσιογράφου – Συγγραφέως, τέως Αρχισυντάκτου της εγκρίτου Αθηναϊκής εφημερίδος ΕΣΤΙΑ και μεγάλου Έλληνος Πατριώτη.
Όλοι μας, μηδενός εξαιρουμένου, αποδίδουμε την φρικτή κατάληξη της τύχης της Κύπρου μας στον ανόητο Ιωαννίδη και την εγκληματική χούντα.
Κανείς μας δεν μπήκε στον κόπο να μελετήσει συστηματικά όλες τις προηγούμενες φάσεις του Κυπριακού Δράματος!
Εάν το είχε πράξει, τότε θα είχε διαπιστώσει ότι ο κ. Άντης Ροδίτης γράφει, πέρα για πέρα, αλήθειες που ίσως πονούν μερικούς αμετανόητους μακαριακούς, αφορούν όμως πραγματικά γεγονότα!
Έστω ότι έφταιγε μόνον η καταραμένη χούντα!
Μα τότε ποιος εμπόδισε νωρίτερα τον Μακάριο, να προχωρήσει στην Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, απορρίπτοντας την τότε προσφερόμενη Ένωση, κατά την διάρκεια της επίσκεψης του τότε υπουργού Εθνικής Αμύνης Πέτρου Γαρουφαλιά το 1964 ;
Δεν έφταιγε λοιπόν μόνον η καταραμένη χούντα, αλλά και ο Μακάριος δεν ήθελε επ’ ουδενί λόγο να πάψει να είναι ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας ο Αρχηγός κράτους !
Η χούντα ήρθε αργότερα, την πρώτη δολιοφθορά κατά του Εθνικού Αγώνος για την Απελευθέρωση της Κύπρου και την Ένωσή της με την Ελλάδα, προξένησε με προσωπική του παρέμβαση ο συνεχώς κρημνοβατών Μακάριος!!!
Ο Μακάριος ο οποίος ορκίστηκε μαζί με τον Στρατηγό Γεώργιο Γρίβα-Διγενή από τον αείμνηστο Καθηγητή Κονιδάρη να επιδιώξει την Ένωση και μόνον την Ένωση!!!
Ευχαριστώ θερμά τον κ. Άντη Ροδίτη για τον κόπο που κατέβαλε και να τον συγχαρώ για το θάρρος του, διότι στην Κύπρο ακόμη και σήμερα χρειάζεται κανείς πολύ κουράγιο για να γράψει πικρές αλήθειες.
Ευμένης ο Καρδιανός (Μακεδών)
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΝ ΡΟΔΙΤΗ
Φταίει ο Μακάριος για όλα! Για τη Ζυρίχη, την αναθεώρηση του Συντάγματος, την τουρκανταρσία κ.α. Καί παρά τους ερασιτεχνικούς και προδοτικούς χειρισμούς του, κατάφερε (άθελα του βέβαια) να δημιουργήσει της συνθήκες ατόφιας Ένωσης το 1964 μόλις τέσσερα χρόνια μετά την ανεξαρτησία!
Βέβαια, επειδή όμως ο άνθρωπος ήταν προδότης κλώτσησε τη μεγάλη ευκαιρία που δημιουργήθηκε (ακούσιο αποτέλεσμα των προγενέστερων καταστροφικών χειρισμών του!) να πετύχει τον προαιώνιο στόχο της Ένωσης!
Και πραγματικά ήταν μια ευκαιρία έτοιμη στο πιάτο! Οι Αμερικανοί ήταν πανέτοιμοι να δικαιώσουν τον κυπριακό Ελληνισμό δίνοντας ένα μεγάλο χαστούκι στη συνορέυουσα με τη Σοβιετική Ένωση Τουρκία την οποία θα υποχρέωναν να παραιτηθεί από οποιαδήποτε εδαφική διεκδίκηση στην Κύπρο!
Είναι δυνατόν να πιστεύετε αυτές τις παιδαριωδίες κ. Ροδίτη; Για όνομα του Θεού ΕΛΕΟΣ! Είναι αυτός ελληνικός (δηλαδή ελεύθερος) τρόπος σκέψης; Ή μήπως είναι αποτέλεσμα μιας μίζερης, κομπλεξικής, καλαμαρίστικης νοοτροπίας που δεν ανέχεται την ύπαρξη ενός γνήσιου Ρωμιού, πραγματικά Ελληνα Ορθόδοξου ηγέτη;
Παύλος Κυπριανού
Προς κύριον Παύλο Κυπριανού, μια κάπως καθυστερημέν απάντηση, αλλά τώρα είδα το σχόλιό του.
Στις 20 Αυγούστου 1964 ο Υπουργός Άμυνας της Ελλάδος πρότεινε στον Μακάριο οι δύο χώρες Ελλάς-Κύπρος να κηρύξουν την Ένωσή τους. ο Μακάριος αρνήθηκε την πρόταση. Μεταφέρω εδώ δύο αποσπάσματα εγγράφου του Φόρεϊν Όφφις που καταδεικνύουν τον τρόμο των ΄Αγγλων για την πρόθεση των Αμερικανών να προσφέρουν την Κύπρο στην Ελλάδα με δυνατότητα να μην πάρει απολύτως τίποτε η Τουρκία.
“Απόρρητον, από το Υπουργείο Εξωτερικών προς την Ουάσιγκτον. Νο. 10368 (DEFE 11/456), 2.43 μ.μ., 25 Αυγούστου 1964, Επείγον. Αντίγραφο προς την βρετανική αποστολή στη Γενεύη (λόρδο Χούντ) και, επίσης, στους πρέσβεις Αθηνών, Άγκυρας, Λευκωσίας, Βρετανό Αντιπρόσωπο στο ΝΑΤΟ και βρετανική αποστολή στη Νέα Υόρκη (ΟΗΕ).
«Παρακαλώ να πείτε στον κ. Μπωλ ότι βλέπουμε σοβαρούς κινδύνους στην επιμονή πραγματοποίησης της Ενώσεως τώρα χωρίς να προηγηθεί τουρκική συμφωνία ως προς τους όρους[…]
Από τη στιγμή που θα πραγματοποιηθεί η Ένωσις με τον τρόπο που σχεδιάζεται τώρα, οι Τούρκοι δεν θα έχουν καμία πιθανότητα να εξασφαλίσουν ούτε τις ελάχιστες από τις απαιτήσεις τους σε απευθείας διαπραγματεύσεις με την Ελλάδα.”
Ολόκληρο το έγγραφο βρίσκεται φωτοτυπωμένο στις “Μέλισσες”, κύριε Κυπριανού. Είναι κρίμα να ζείτε με ψευδαισθήσεις τόσο χρόνια.
Σημειωτέον ότι υπάρχει ολόκληρη σειρά εγγράφων που καταδεικνύει τη μεταστροφή της στάσης των Αμερικανών από τον Δεκέμβρη του 1963 ως τον Σεπτέμβρη του 1964, από ελαφρώς φιλοτουρκική σε σθεναρώς φιλελληνική. Τα έγγραφα μεταφράζονται και σχολιάζονται τώρα για πρώτη φορά και σύντομα θα δημοσιευθούν.