12/09/2010 | Του Σάββα Ιακωβίδη
Στην Τουρκία, σήμερα, διεξάγεται ένα σημαντικό δημοψήφισμα. Πρακτικά, πρόκειται για μια συνταγματική μεταρρύθμιση, που στοχεύει στην αναδιοργάνωση του δικαστικού συστήματος. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για τη σημαντικότερη αναμέτρηση μεταξύ του ισλαμικού καθεστώτος υπό τον πρωθυπουργό Ερντογάν και το κόμμα του, το ΑΚΡ και του κοσμικού νεο-κεμαλικού τουρκικού κράτους, όπως το οραματίστηκε ο Ατατούρκ.
Ο Ιωάννη Θ. Μάζης, καθηγητής Οικονομικής Γεωγραφίας και Γεωπολιτικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ρωτήθηκε για τη σημασία του σημερινού δημοψηφίσματος και για τις πιθανές επιπτώσεις και παρενέργειές του, στην Τουρκία και στις γεωπολιτικές και γεωστρατηγικές ισορροπίες στην περιοχή, σε συνάρτηση πάντα προς την Ελλάδα και την Κύπρο. Στο σημερινό πρώτο μέρος της συνέντευξής του, λέγει:
– Γιατί διεξάγεται και πόσο σημαντικό είναι το σημερινό δημοψήφισμα στην Τουρκία; Με το αποτέλεσμα, θα ενδυναμωθεί ή θα αποδυναμωθεί η ισλαμική λαβή επί της χώρας υπό το κόμμα ΑΚΡ του Ερντογάν και τι σημαίνει αυτό; Ποια είναι η στάση και τι θα σήμαινε για τον τουρκικό στρατό το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος;
Η επιλογή της ημερομηνίας του Δημοψηφίσματος δεν είναι τυχαία, εφόσον τη 12η Σεπτεμβρίου συμπληρώνονται 30 χρόνια από το πραξικόπημα του Κενάν Εβρέν, το οποίο ανέτρεψε την κυβέρνηση Ντεμιρέλ, το 1980. Το σημερινό Σύνταγμα προέκυψε μετά από αυτό το πραξικόπημα, όπως αυτό εγκρίθηκε με 90% (!) αποδοχή, το 1982, όταν ο Κενάν Εβρέν εξελέγη πλέον με εκλογές, ως Πρόεδρος της Τουρκικής Δημοκρατίας. Πρέπει να σημειωθεί και να τονισθεί, επίσης, ότι το Σύνταγμα αυτό έχει μέχρι σήμερα υποστεί ήδη 16 αναθεωρήσεις. Έχει, πάντως, κάποια συμβολική σημασία το ότι σήμερα, ο 93χρονος ηγέτης του πραξικοπήματος του ’80, στρατηγός Κενάν Εβρέν, περνά τον πολύ ελεύθερο χρόνο του σε θερινή κατοικία στη Μεσόγειο, ασχολούμενος με τη… ζωγραφική.
Δεδομένου δε ότι η ισλαμική τουρκική κυβέρνηση του ΑΚΡ θα αντιμετωπίσει βουλευτικές εκλογές μέχρι τον Ιούλιο του 2011, μια πιθανή ήττα της στο Δημοψήφισμα θα σημαίνει και την αντίστοιχη συντριβή της στις εκλογές αυτές και νίκη του κ. Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου και των λοιπών «μετακεμαλιστικών, λαϊκοκοσμικών δυνάμεων». Άλλωστε, ο ίδιος ο κ. Κιλιτσντάρογλου (ηγέτης Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος, C.H.P.) διακηρύσσει ότι: «Οι πρόωρες εκλογές είναι προ των πυλών. Αν μας εξουσιοδοτήσετε, θα πούμε “όχι” στις 12 Σεπτεμβρίου και θα διαβούμε το μονοπάτι για την αλλαγή της Τουρκίας και η Τουρκία θα αλλάξει».
Συνταγματική μεταρρύθμιση
Το συγκεκριμένο Δημοψήφισμα προτείνει μια συνταγματική μεταρρύθμιση, όπου το πιο σημαντικό άρθρο προς αναθεώρηση είναι αυτό που στοχεύει στην αναδιοργάνωση του δικαστικού συστήματος. Περιορίζει την εξουσία των στρατοδικείων, με τα πολιτικά δικαστήρια να δικάζουν τους πραξικοπηματίες και διευρύνει την εξουσία της Βουλής και του ισλαμιστή Τούρκου Προέδρου κ. Γκιουλ, στην επιλογή των μελών του Συμβουλίου των Δικαστών και των Εισαγγελέων. Ως γνωστόν, τα αντιπολιτευόμενα και ιδιαιτέρως το CHP και το MHP (Κόμμα Εθνικιστικού Κινήματος), μη διευκρινισθείσης ακριβώς της θέσεως του BDP (Κόμματος Δημοκρατίας και Ειρήνης) αρνούνται την προτεινόμενη αναθεώρηση. Συμφώνως προς τις δηλώσεις τους, το ισλαμικό Α.Κ.Ρ. πολιτικοποιεί το Δικαστικό Σώμα με την αναθεώρηση και κατασκευάζει «δικό του δικαιοδοτικό σύστημα». Σύμφωνα με τον Αναπληρωτή Καθηγητή Mustafa Aydin, «o K?l?? θεωρεί ότι η συζήτηση που έχει ανοίξει, με υπευθυνότητα κάποιων ατόμων συμπεριφερομένων ως «βασιλικότερα του βασιλέως», είναι απολύτως ανούσια.
Αναφέρει ότι δεν μπορεί να κατανοήσει, πώς θα και γιατί μια αύξηση των 11 μελών (και 2 Αναπληρωματικά) του Συνταγματικού Δικαστηρίου σε 17, όπως και μια αντίστοιχη αύξηση των υπαρχόντων 7 Μελών του Ανωτάτου Συμβουλίου Δικαστών και Εισαγγελέων (HSYK) σε 22, οι οποίες θα καταστήσουν περισσότερο αξιόπιστα και δημοκρατικά τα σώματα αυτά, αποτελούν για τις ομάδες αυτές των αντιδρούντων-αντιπολιτευομένων αρνητικές εξελίξεις! Ο Aydin, στο συγκεκριμένο κείμενό του, σαφώς αποδίδει στον K?l?? «φιλο-ισλαμιστικές» τάσεις.
Το τελευταίο προπύργιο…
Στη δημοσιευθείσα αιτιολογημένη απόφασή του πάντως, το Συνταγματικό Δικαστήριο θεωρεί ότι: «Η μεγάλη εμπλοκή της Εκτελεστικής Εξουσίας στο διορισμό των μελών των δικαστικών Οργάνων θα αποτελούσε θεμελιώδη παραβίαση των βασικών αρχών της Δικαιοσύνης». Πάντως, το Συνταγματικό Δικαστήριο δεν θεώρησε ότι οι προαναφερθείσες αυξήσεις των μελών των δύο Οργάνων (Συνταγματικού Δικαστηρίου και HSYK ) θα αποτελούσαν παραβίαση της Αρχής της Διακρίσεως των Εξουσιών. Μένει, όμως, αδιευκρίνιστο, ακόμα, το θέμα του πώς θα γίνεται αυτή η διεύρυνση: Από το ήδη υπάρχον Δικαστικό Σώμα, όπου πλειοψηφούν οι κοσμικο-λαϊκοί μετακεμαλιστές, ή από την ισλαμική τουρκική κυβέρνηση; Είναι πάντως σημαντικό να τονίσουμε ότι ο κ. Hasan Ger?eker, ο νυν Πρώτος Πρόεδρος του Ανώτατου Δικαστηρίου της Τουρκίας, δηλώνει ότι: «Το νέο σύστημα καταργεί πλήρως την αρχή του διαχωρισμού των εξουσιών και έτσι εξαλείφεται η ανεξαρτησία της δικαιοσύνης κατά ένα μεγάλο βαθμό».
Το Δημοψήφισμα της 12ης Σεπτεμβρίου είναι άκρως σημαντικό για τις γεωπολιτικές και γεωστρατηγικές ισορροπίες στην περιοχή διότι, εάν ο κ. Ερντογάν καταφέρει να κατισχύσει μέσω ενός εκλογικού σώματος, το οποίο θα εγκρίνει τις συνταγματικές αλλαγές που προτείνονται από το κόμμα του, τότε το τελευταίο προπύργιο του κοσμικού, νεο-κεμαλιστικού τουρκικού κράτους θα έχει καταρρεύσει. Ένα σχεδόν χρόνο πριν από τις γενικές εκλογές, ένα ισχυρό «ναι» στη μεταρρύθμιση των 26 άρθρων, ισοδυναμεί για τον Πρωθυπουργό Ερντογάν με ψήφο εμπιστοσύνης για την παράταση της οκταετούς παραμονής του στην εξουσία.
Η Τουρκία υπονομεύει Ελλάδα και Κύπρο στον αραβικό κόσμο
– Θεωρείτε ότι από το αποτέλεσμα της κάλπης δυνατόν να υπάρξουν οποιεσδήποτε ανατροπές και πιθανές επιπτώσεις, και ποιες, για την Ελλάδα και για το Κυπριακό; Ενδέχεται να επηρεάσει τη λεγόμενη πολυδιάστατη τουρκική εξωτερική πολιτική, όπως αυτή κωδικοποιήθηκε και εκδιπλώνεται υπό την καθοδήγηση του Αχμέτ Νατβούτογλου;
Εκτιμώ ότι ο κ. Ερντογάν θα κερδίσει το σημερινό στοίχημα. Αυτό θα ενισχύσει ιδιαίτερα τη θέση της Τουρκίας στον ισλαμικό κόσμο και ιδιαίτερα στον Οργανισμό Ισλαμικής Διάσκεψης. Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα με διεθνείς συμμετοχές σε διεθνείς εγκύρους θεσμούς συλλογικής ασφαλείας (ΝΑΤΟ, ΟΑΣΕ), όπως και μέλος της Ε.Ε., η οποία έχει δικαίως την εμπιστοσύνη του Αραβο-μουσουλμανικού κόσμου, στο βαθμό που δεν της την αποστερεί με ταχείς ρυθμούς η Άγκυρα, μέσω των παρεμβάσεών της στη Γενική Συνέλευση του Οργανισμού Ισλαμικής Διασκέψεως, όπου έχει κατακτήσει τη θέση του Γενικού Γραμματέως του Οργανισμού, διά του Τούρκου Καθηγητού Εκλεμεντίν Ιχσάνογλου, από το 2005. To ίδιο διπλωματικό καταπίστευμα απολαμβάνει και η Κύπρος από τον Αραβο-μουσουλμανικό κόσμο.
Πρέπει, όμως, να λάβουμε σοβαρά υπόψη το μεθοδικά ανθελληνικό έργο του καθηγητού κ. Ιχσάνογλου στον Ο.Ι.Δ., το οποίο συνίσταται και στην έκδοση ψηφισμάτων από τις Συνόδους ΥΠΕΞ του Οργανισμού, τα οποία ομιλούν για «Τούρκους της Δυτικής Θράκης», για καταπίεση των «τουρκικών μειονοτήτων της Δυτικής Θράκης, της Κω και της Ρόδου», για επίσημη αναγνώριση των «Τούρκων μουφτήδων της τουρκικής μειονότητας της Δυτικής Θράκης», για «διαχείριση των τουρκικών μουσουλμανικών βακουφιακών περιουσιών στη Δυτική Θράκη» από τους «εκλεγμένους Τούρκους» μουσουλμάνους μουφτήδες, κατακρίνει το έργο της Ελληνικής Δικαιοσύνης, καταγγέλλοντας εν πολλοίς ως παράνομη και καταχρηστική την απόφαση του Αρείου Πάγου, να μην αναγνωρίσει επιστημονικό σύλλογο «Τούρκων Επιστημόνων της Δυτικής Θράκης». Μάλιστα «προειδοποιεί» την ελληνική κυβέρνηση, εν όψει της εφαρμογής του «Καλλικράτη», να προσέξει «να μη βλάψει την αντιπροσωπευτική εκπροσώπηση των Τούρκων μουσουλμάνων της Τουρκικής Μειονότητας της Δυτικής Θράκης» και άλλα παρόμοια θαυμαστά, θρασύτατα και απίθανα!
Αυτά συμβαίνουν με την επίσημη καθοδήγηση του Γ.Γ του Ο.Ι.Δ. Τούρκου Καθηγητού κ. Ιχσάνογλου. Πριν, όμως, από την ύπαρξη του Τούρκου συναδέλφου στο αξίωμα του Γ.Γ., και μάλιστα από το 1979, ο Ο.Ι.Δ. ανεγνώρισε επισήμως και «ομοφώνως» ως μέλος του το ψευδοκράτος του Αττίλα, ως «κράτος παρατηρητή/observer state» (!) με την ονομασία: «Τurkish Cypriot State»! Μεταφέρω επακριβώς την ονομασία στα Αγγλικά, όπως έγινε δεκτό από τα πενήντα επτά (57) εν συνόλω, φιλικά κατά τα άλλα, προς τον Ελληνισμό, αραβομουσουλμανικά κράτη μέλη του Ο.Ι.Δ. Και φυσικά, των Παλαιστινίων συμμετεχόντων, με το καθεστώς του «κράτους-πλήρους μέλους» του Ο.Ι.Δ. με την ονομασία «State of Palestine».
Αναξιόπιστη σύμμαχος…
Όλα τούτα όμως συνέβησαν εις βάρος του Κυπριακού Ελληνισμού, πριν ακόμα στεγνώσει καλά-καλά το αίμα των 4.000 νεκρών Ελληνοκυπρίων από το ξίφος του Αττίλα, με 200.000 πρόσφυγες στα αντίσκηνα, και πριν ακόμα τολμήσει και ο ίδιος ο Ντενκτάς να ανακηρύξει την «Τουρκική Δημοκρατία της Βορείου Κύπρου». Αυτά, η «φίλη», γείτων και «σύμμαχος» Τουρκία, τα επέτυχε διά μυστικής διπλωματίας εις βάρος του Ελληνισμού και με μοχλό, δυστυχώς, τα – παρασυρθέντα αλλά οπωσδήποτε φιλικώς προσκείμενα προς τον Ελληνισμό – αραβομουσουλμανικά κράτη του Οργανισμού Ισλαμικής Διάσκεψης!
Από την άλλη πλευρά, η κατάσταση αυτή δεν ενθουσιάζει το Τελ Αβίβ ούτε την Ουάσινγκτον, η οποία αντιλαμβάνεται αργά, αλλά σταθερά, ότι η Τουρκία δεν μπορεί πλέον να θεωρείται μια αξιόπιστη σύμμαχος. Ο ρόλος της Ελλάδος και της Κύπρου στο σημείο αυτό μπορεί να μετριάσει την ένταση η οποία θα προκύψει από το διαφαινόμενο διπλωματικό χάσμα και να διασφαλίσει την ειρήνη στην περιοχή. Εδώ χρειάζεται ορθοφροσύνη, οργάνωση, μέθοδος και μετριοπάθεια από την Αθήνα και τη Λευκωσία. Τέτοια momenta σπανίζουν στη διπλωματική ιστορία και πρέπει να αξιοποιούνται, για τη σταθερότητα στην περιοχή.
ΑΥΡΙΟ: το β’ μέρος της συνέντευξης.
http://www.sigmalive.com/simerini/politics/reportaz/303944
Τουρκία: Διευκολύνεται η ένταξη στην Ε.Ε.
13/09/2010 | Του Σάββα Ιακωβίδη
Ο καθηγητής Μάζης επισημαίνει τον καιροσκοπισμό και των δύο πόλων της τουρκικής ζωής -ισλαμιστές και στρατιωτικούς- και εξηγεί γιατί το κουρδικό και τα πετρέλαια του Κιρκούκ είναι οι εφιάλτες της Τουρκίας. Στο σημερινό β’ μέρος της συνέντευξής του, ο καθηγητής Μάζης εξηγεί:
– Η ενταξιακή πορεία της Τουρκίας θα επηρεαστεί και πώς από το αποτέλεσμα της κάλπης;
Ο αρμόδιος εισηγητής στο Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο κ. Oomen-Ruijten δήλωσε την τελευταία εβδομάδα ότι η επικύρωση των συνταγματικών αλλαγών που έχουν ήδη εγκριθεί από την τουρκική εθνοσυνέλευση θα είναι «ένα σημαντικό βήμα στον περαιτέρω εκδημοκρατισμό της Τουρκίας και εκσυγχρονισμό των θεσμών της». Δεν ευρίσκετο όμως στο ίδιο μήκος κύματος με τον ηγέτη της αντιπολίτευσης, κ. Κιλιτσντάρογλου, ο οποίος έδειξε δυσφορία και θεώρησε τις ευρωπαϊκές ενθαρρύνσεις ως προϊόν συναλλαγής. Από την κυβερνητική πλευρά, πάλι, ο Τούρκος Υπουργός Επικρατείας, αρμόδιος για τις διαπραγματεύσεις με την Ε.Ε., Εγκεμέν Μπαγίς, δηλώνει απεριφράστως ότι ενδεχόμενο «όχι» στο δημοψήφισμα «θα είναι βούτυρο στο ψωμί όσων δεν θέλουν να δουν την Τουρκία στην Ε.Ε.».
Πρέπει, λοιπόν, τώρα, στην παρούσα συγκυρία, να σημειώσω ακόμη μια διαπίστωση η οποία προκύπτει από την ανάλυσή μου: Ότι η παρούσα περίοδος της ισλαμικής διακυβερνήσεως της Τουρκίας υπό το νταβουτογλιανό ισλαμιστικό θεωρητικό υπόβαθρο (το αποτελούν άλλωστε τη θεωρητική συνέχεια της οζαλικής και ερμπακανικής πολιτικής προσπάθειας), συνεχίζει να χαρακτηρίζεται από υποσχιζοειδή γεωστρατηγικό πανικό, πλήρη αποπροσανατολισμό και σύγχυση, τα οποία καταλήγουν σε επικίνδυνο ανατολίτικο καιροσκοπισμό από πλευράς και των δύο ισχυρών πόλων της τουρκικής πολιτικο-κοινωνικο-πολιτισμικής πραγματικότητος.
Δαμόκλειος σπάθη…
Και γίνομαι σαφέστερος: Οι κ.κ. Ερντογάν και Νταβούτογλου χρειάζονται την ευρωπαϊκή δυναμική της χώρας τους διότι αφενός μεν χρησιμοποιούν το δυτικο-ευρωπαϊκό πνεύμα ανοχής προς τις θρησκευτικές ελευθερίες για να ενισχύσουν την «απαγορευτική» θρησκευτικο-ιδεολογικο-πολιτική ουσία και δομή του ισλαμικού κόμματός τους σε ένα μέχρι σήμερα εχθρικό κεμαλο-κοσμικό πολιτικό και ιδεολογικό περιβάλλον, αφετέρου διότι απομακρύνουν -κατά το δυνατό- την πιθανότητα ενός στρατιωτικού νεο-κεμαλιστικού πραξικοπήματος εις βάρος τους.
Είναι φυσικό, εφόσον δηλώνουν υπέρμαχοι της ευρωπαϊκής πορείας της Τουρκίας, ομού μετά των στρατιωτικών, να επισείουν την απειλή της καταστροφής αυτής της ευρωπαϊκής προοπτικής (την οποίαν ουδόλως επιθυμούν ή πιστεύουν) ως δαμόκλειο σπάθη άνωθεν των κεφαλών των στρατιωτικών, σε περίπτωση που αυτοί με ένα πραξικόπημα ακυρώσουν αυτήν την «εθνική» τουρκική προσπάθεια «εκσυγχρονισμού της Πατρίδος». Οι στρατιωτικοί από την άλλη πλευρά, ως υπέρμαχοι του «κοσμικού κράτους δυτικού τύπου», δεν είναι δυνατόν να στραφούν φανερά εναντίον της κατ’ εξοχήν «εκσυγχρονιστικής-κοσμικής-ευρωπαϊκής» προσπάθειας της Τουρκίας, η οποία, ούτως ή άλλως, ξεκίνησε από τις ελεγχόμενες από αυτούς κοσμικές κυβερνήσεις.
Τουρκοποίηση της Ευρώπης
Κατ’ ουσίαν, όμως, ουδείς επιθυμεί αυτήν την εξέλιξη. Και καταλήγουν και οι δύο πλευρές στην πρόταση μιας τουρκο-ευρωπαϊκής σχέσεως «a la carte» αρνούμενοι να καταναλώσουν το πλήρες ευρωπαϊκό menu. Μια τέτοια λύση, όμως, σημαίνει «τουρκοποίηση της Ευρώπης» και όχι «εξευρωπαϊσμό της Τουρκίας», άρα δεν είναι δυνατόν να γίνει αποδεκτή από τις Βρυξέλλες. Συνεπώς η Άγκυρα, και η «ένστολη» αλλά και η «πολιτική», θεωρεί ότι απομακρύνει από αυτήν τον περιγραφέντα κίνδυνο χωρίς όμως να θεωρηθεί εκείνη υπαίτια του αποτελέσματος. Απεναντίας, βγαίνει παραπονούμενη ότι η Ευρώπη την περιφρονεί και έτσι δικαιούται να καταλήξει στις ισλαμιστικές της επιλογές! Ανατολίτικα τερτίπια!
Και όλα αυτά, γιατί να γίνονται; Απλούστατα από το φόβο διαμελισμού της σε ανατολική κουρδική ζώνη και δυτική τουρκική ζώνη. Άλλωστε, τη σημασία αυτών των «διζωνικών και δικοινοτικών» υποδειγμάτων και τα αποτελέσματά τους τα ξέρουν καλά, διότι καιρό τώρα προσπαθούν να τα εφαρμόσουν στην Κύπρο. Το Κουρδικό, λοιπόν, βρίσκεται στη βάση τού «γεωστρατηγικού και γεωπολιτικού πανικού και σύγχυσης» της τουρκικής γεωστρατηγικής και γεωπολιτικής αυτοσυνειδησίας.
Κρίνοντας, λοιπόν, από τα ανωτέρω, κ. Ιακωβίδη, η Τουρκία θα διευκολυνθεί στην ενταξιακή της πορεία. Και στην κρίσιμη αυτή συγκυρία θα πρέπει να κάνουν τους λογαριασμούς τους και η Ελλάδα και η Κύπρος.
Οι Δυτικοί αποσύρουν την εμπιστοσύνη τους από την Άγκυρα
– Πόσο σημαντικό αξιολογείτε τον παράγοντα «Κούρδοι» στο δημοψήφισμα και σε μελλοντικές γεωπολιτικές, καθεστωτικές ή και ενεργειακές εξελίξεις στην περιοχή μας;
Καθόσον διάστημα η Τουρκία εκινείτο στα κοσμικο-λαϊκά κεμαλιστικά πλαίσια και χρησίμευε ως μέρος του Βορειο-ατλαντικού συστήματος συλλογικής ασφαλείας στη Ν/Α πτέρυγα του ΝΑΤΟ αποτελώντας τμήμα του αναχωματικού Δακτυλίου της Ε.Σ.Σ.Δ και κατόπιν της Κ.Α.Κ., τα πράγματα έβαιναν ομαλώς για τις τουρκο-ισραηλινές και τουρκο-ΝΑΤΟϊκές σχέσεις και αρκετοί εκ των ανωτέρω στόχων έβαιναν προς ολοκλήρωση.
Τώρα, όμως, τα πράγματα άλλαξαν. Όπως απεδείχθη ανωτέρω, η τουρκική παρεμβατική διάθεση στα Ιρανο-Λιβανο-Παλαιστινιακά ζητήματα (και μάλιστα διά της Χεζμπολάχ και της Χαμάς ως “προβολέων ιρανο-τουρκικής ισχύος” μέσω της εκθέσεως, προκλήσεως και απομονώσεως του Τελ Αβίβ) δημιούργησε αλυσιδωτά, τις αναμενόμενες αντιδράσεις στους κυβερνητικούς κύκλους της Ουάσινγκτον. Η νταβουτογλιανή ισλαμιστική Τουρκία δεν θεωρείται πλέον αξιόπιστος σύμμαχος της Δύσεως από τα ισχυρά αυτά κέντρα διεθνούς γεωστρατηγικού σχεδιασμού. Και η έντονη ανάμειξή της με κινήματα και προσωπικότητες του εξτρεμιστικού ισλαμιστικού ριζοσπαστικού κινήματος κάνει τους Δυτικούς Πόλους Ισχύος να αποσύρουν σταδιακά την εμπιστοσύνη τους από την Άγκυρα.
Το κουρδικό επίσης ζήτημα δεν εξαντλείτο στα ορεινά και μη εδάφη της Ν/Α Τουρκίας. Εξικνείτο μέχρι τα εδάφη του Βορείου Ιράκ, συμπεριλαμβάνοντας τα άκρως στρατηγικά πετρελαιοφόρα κοιτάσματα της Μοσούλης και του Κιρκούκ, τη βορειοδυτική Συρία και το Δυτικό/Νοτιοδυτικό Ιράν. Πληθυσμιακά ανεφέρετο σε 30 εκατομμύρια περίπου πληθυσμό με σαφή εθνική συνείδηση και αυτοπροσδιορισμό.
Επίσης κατείχε, με πληθυσμιακή πυκνότητα από 75%-100%, την περιοχή πέριξ και νοτίως του Ερζερούμ, όπου ευρίσκονται οι πηγές του Τίγρητος και του Ευφράτη, δηλαδή το 70% περίπου των υδάτων της Εγγύς Ανατολής. Τα ύδατα που γονιμοποιούν τα εδάφη της Συρίας, του Ιράκ και βεβαίως της Ν/Α Τουρκίας. Συνεπώς εδάφη μεγίστης στρατηγικής σημασίας για τον επισιτισμό τριών μεγάλων κρατών της Εγγύς Ανατολής. Η Τουρκία χρησιμοποίησε τα ύδατα αυτά με ένα τεράστιο πρόγραμμα φραγμάτων και υδατοφρακτών, το γνωστό ως G.A.P (Great Anatolian Project) στις κουρδικές περιοχές της Ν/Α Τουρκίας, εξαφανίζοντας εκατοντάδες κουρδικούς οικισμούς για την ολοκλήρωσή του. Mη υπαρχούσης διεθνώς αποδεκτής νομοθεσίας για τα ύδατα των ποταμών (κυριαρχία, χρήση υδάτων από παρόχθιες χώρες, κ.τ.λ.), η Τουρκία ασκεί γεωστρατηγικές πιέσεις στη Συρία και το Ιράκ, μέρος των οποίων οδήγησαν και στην απομάκρυνση Οτσαλάν από τη Συρία με τα γνωστά αποτελέσματα για τον Κούρδο ηγέτη.
Τα πετρέλαια του Κιρκούκ
Το δεύτερο γεωστρατηγικού ενδιαφέροντος ζήτημα στην περιοχή του Νοτίου Κουρδιστάν είναι τα εξαιρετικής ποιότητος (σχεδόν η χαμηλότερη περιεκτικότητα σε θειικές προσμίξεις) πετρέλαια της Μοσούλης και του Κιρκούκ (τύπου Light Kirkuk). Το κόστος του βαρελιού του “Light Kirkuk” με τις σημερινές τιμές του πετρελαίου είναι μόνον… US $ 1! Με παραγωγή, συνεπώς, ενός και ημίσεος έτους των δύο αυτών κοιτασμάτων του Ιρακινού Κουρδιστάν μπορεί κανείς να αγοράσει την… Gazprom! Η Τουρκία ανησυχεί ότι το ήδη, ανεπισήμως, σχηματισθέν Κουρδικό “ομόσπονδο” κρατίδιο του Βορείου Ιράκ θα αποτελέσει το χρηματοδότη εξαγωγής των κουρδικών εξεγέρσεων στα εδάφη της.
Αλλά προωθεί και στους γείτονές της Ιράν και Συρία, ιδιαιτέρως μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου και της αποχωρήσεως των Σοβιετικών Συμβούλων από τη Δαμασκό, την άποψη ότι όλοι μαζί πρέπει να συνεργασθούν για να ακυρώσουν αυτές τις αποσχιστικές κουρδικές εξεγέρσεις, οι οποίες θα χρηματοδοτούνται από το κρατίδιο του Ιρακινού Κουρδιστάν. Κατά την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου, πριν το 1989, το θέμα αυτό δεν ετίθετο, τουλάχιστον μετ’ επιτάσεως. Το προαναφερθέν όμως vacuum ισχύος, και η αποχώρηση των πρώην σοβιετικών στρατιωτικών συμβούλων από την περιοχή, δημιούργησε τις προϋποθέσεις εκείνες που οδηγούν στην “πλήρωση” του κενού αυτού από ισλαμικές ή και ισλαμιστικές δυνάμεις της περιοχής, οι οποίες διεκδικούν έναν νέο ηγεμονικό καθοδηγητικό ρόλο στον αραβο-μουσουλμανικό κόσμο.
Αποσχιστικό πρόβλημα
Τέτοιες ακριβώς περιπτώσεις είναι το Ιράν (με σκληρό αντίπαλο τη Σαουδική Αραβία), η νεο-χαλιφατική, ισλαμιστική κυβέρνηση της Τουρκίας (με προσωρινή, αλλά αποσταθεροποιητική, τακτικιστική συνεργασία με το Ιράν), η Σαουδική Αραβία ως κάτοχος των Ιερών Τόπων του Ισλάμ (Μέκκα και Μεδίνα) και διακριτικός χειριστής του σουνιτικού ισλαμιστικού κινήματος αλλά και η Αίγυπτος ως ο πλέον αξιόπιστος αμυντικά και πολιτικά σύμμαχος της Ειδικής Σχέσεως και του Ισραήλ.
Καμία, όμως, από τις χώρες αυτές δεν είναι εισέτι σε θέση να εκπληρώσει αυτού του είδους τις φιλοδοξίες. Έτσι η Τουρκία, προτείνοντας αφενός τον “Δυτικό” αλλά και “ισλαμικό” χαρακτήρα της και αφετέρου το ρόλο του ηγέτη στην ανάσχεση του αποσχιστικού κουρδικού κινήματος στην περιοχή προς όφελος όλων διεκδικεί με τη σειρά της το ρόλο του Ηγέτη της Ούμα (Κοινότητα των Πιστών) του Ισλάμ.
Οι τουρκικοί υπερεθνικιστικοί κύκλοι, πάντως, οι οποίοι διαχρονικώς παραμένουν στους θώκους της πολιτικής και στρατιωτικής εξουσίας της γείτονος, θεωρούν ότι έχουν να αντιμετωπίσουν ένα σημαντικότατο όσο και αποσταθεροποιητικό για την εθνικο-κρατική της ασφάλεια εθνο-μειονοτικό και αποσχιστικό κουρδικό πρόβλημα.