Γράφει ο Ανδρέας Σταλίδης.
Δημοσιεύθηκε στην Εστία, 15 Ιανουαρίου 2018.
«Oρκίζομαι στο όνομα της Aγίας και Oμοούσιας και Aδιαίρετης Tριάδας να είμαι πιστός στην Πατρίδα και το δημοκρατικό πολίτευμα, να υπακούω στο Σύνταγμα και τους νόμους και να εκπληρώνω ευσυνείδητα τα καθήκοντά μου». Αυτό είναι το άρθρο 59 του Συντάγματος με πρόνοιες για αντίστοιχο όρκο για αλλόθρησκους ή ετερόδοξους βουλευτές. Στο επόμενο άρθρο (60) αναφέρεται ότι «οι βουλευτές έχουν απεριόριστο το δικαίωμα της γνώμης και ψήφου κατά συνείδηση». Την διαδοχή των άρθρων συνέχει η δεσπόζουσα επίκληση στη συνείδηση: «ευσυνείδητα» και «κατά συνείδηση». Ομοίως και στον πολιτικό όρκο που ρυθμίστηκε πρόσφατα.
Αξιοσημείωτο ότι στο Συμβούλιο Πολιτικών Αρχηγών των Σκοπίων τον Ιανουάριο του 2018 ο Πρόεδρος Ιβάνωφ είπε επί λέξη: «ο Τσίπρας είναι θετικός. Θέλει πολύ την λύση. Δεν ορκίστηκε ενώπιον της Εκκλησίας. Είναι ελεύθερος». Η συνείδηση του Έλληνα πρωθυπουργού δεν συνυφαίνεται με θρησκευτικό όρκο. Eίναι απελευθερωμένη και αυτός είναι ο λόγος που «θέλει πολύ» την λύση. Σωστό ή λάθος, πάντως έτσι το εκλαμβάνει ο πρόεδρος των Σκοπίων.
Η συνείδηση του βουλευτή ασφαλώς είναι απεριόριστη. Ο πατριωτισμός κανενός δεν αμφισβητηθείται. Η διαφορετική άποψη και οπτική ως προς τι είναι συμφέρον για τον τόπο, είναι πλήρως αποδεκτή. Είναι θεμελιώδες δεδομένο ότι κάθε εκπρόσωπος του ελληνικού λαού αποτελεί έναν κρίκο στην μακρά Ιστορία μας. Διαδέχεται τους προηγούμενους και ακολουθείται από τους επόμενους. Δέχομαι ότι είναι παράγωγο μίας διαφορετικής αντίληψης από τη δική μου, ότι η Συμφωνία των Πρεσπών εξυπηρετεί τα εθνικά συμφέροντα και ότι για χάρη της αξίζει να δεσμευθεί διαχρονικά ο ελληνισμός και οι επόμενες γενιές, στην αναγνώριση κράτους με το όνομα «Μακεδονία» και όλα τα παρεπόμενα. Μία τέτοια αντίληψη θα ιεραρχούσε ότι η φιλία των λαών προηγείται των υποχωρήσεων και ότι αυτή η φιλία πράγματι εξυπηρετείται από την εν λόγω Συμφωνία.
Συμβαίνει όμως αυτό; Στέλεχος του Ποταμιού εκμηστυρεύθηκε σε δικό μου πρόσωπο ότι «όλοι γνωρίζουμε ότι η Συμφωνία είναι κακή». Βρίσκουν δύο αρνητικά: πρώτον ότι ουσιαστικά δεν ισχύει το erga omnes διότι άλλο το όνομα της ιθαγένειας, γλώσσας, διεθνών συμβόλων, και άλλο το όνομα του κράτους, το οποίο στη νεωτερικότητα παραπέμπει ευθέως και σε έθνος. Δεύτερον ότι παρέχει βάσεις για έγερση μειονοτικού ζητήματος στην Ελλάδα, ειδικά με τον τρόπο που το χειρίστηκε ο Ζάεφ. Παρόμοιες ανησυχίες υπάρχουν και στα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, τα οποία στην καλύτερη περίπτωση είναι απρόθυμα να την υπερασπιστούν δημοσίως. Παρόλ’ αυτά, βουλευτές με αυτές τις σκέψεις προτίθενται να την στηρίξουν!
Από πού πηγάζει το «παρόλ’ αυτά»; Είναι η συνείδησή τους συντονισμένη με τις πράξεις τους; Είναι βέβαιοι ότι η Συμφωνία είναι συμφέρουσα; Βρίσκεται σε αρμονία με τον ελληνικό λαό; αποφεύγει τις παρενέργειες της υποβάθμισης της ταυτότητας των Μακεδόνων απέναντι σε τρίτους; Γνωρίζουμε δύο Κορέες, δύο Ιρλανδίες, παλαιότερα δύο Γερμανίες. Δεν υφίσταται μονοπώλιο εκεί. Γνωρίζουμε όμως μόνο μία Ουρουγουάη. Επισήμως λέγεται «Ανατολική Ουρουγουάη». Το αγνοούμε επειδή μία χώρα το μονοπωλεί. Θα υπάρχει μία «Βόρεια Μακεδονία». Δεν είναι απώλεια; Το μονοπώλιο αυτό δεν βλάπτει τα εθνικά μας συμφέροντα; Τίνος η συνείδηση το επιτρέπει;
Ο Δανέλλης θυσιάζει τον πόλεμο στον λαϊκισμό, η Κουντουρά το γεγονός ότι είναι μακράν η καλύτερη υπουργός της κυβέρνησης, ο Κόκκαλης τον πρότερο πολιτικό του βίο, ο Ζουράρις δε, όλο του του είναι! «Όποιος παραχωρεί όνομα, παραχωρεί έδαφος» μας έλεγε επί 25 χρόνια. Γιατί;
ΥΓ. Όσοι στις ευρωεκλογές του 2009 έδωσαν «μία ψήφο στη Μακεδονία» στον Κώστα Ζουράρι αξίζουν συγχαρητήρια. Μπορεί να μην μπήκε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, αλλά μπήκε στο Εθνικό Κοινοβούλιο. Εκεί καταφέρνει να «κατοχυρώσει/κλειδώσει το copyright» του όρου «Μακεδονία». Απλά το κάνει για τους γείτονές μας. Εκεί θα τα χαλάσουμε τώρα;
