του Απόστολου Χ. Καλαφάτη
Πολλοί αναρωτήθηκαν τι τελικά είναι αυτή η συμφωνία: Συμβιβασμός, εθνική υποχώρηση ή προδοσία;
Όπως και να την χαρακτηρίσει κάποιος, δεν επιδέχεται αμφισβήτησης ότι το Ελληνικό κράτος υπέστη μία πρωτοφανή, ιστορική και εθνική ήττα αφού για πρώτη φορά αναγνωρίζεται κράτος Μακεδονικό, με γλώσσα και ιθαγένεια Μακεδονική με την υπογραφή της Ελληνικής κυβέρνησης.
Όσο απίστευτο κι αν ακούγεται η ‘παρθενογένεση’ ενός νέου έθνους είναι πια γεγονός. Ένα μικρό και δήθεν ‘ακίνδυνο’ κράτος κατάφερε μέσα σε λιγότερο από 30 χρόνια όχι απλά να κλέψει, να διαστρεβλώσει και να οικειοποιηθεί, χωρίς ίχνος ντροπής και αξιοπρέπειας, την ιστορία και τον πολιτισμό ενός άλλου κράτους, εξαπατώντας παράλληλα και τους ίδιους του τους πολίτες, αλλά αφού έκανε το άσπρο μαύρο, και ήρθε σε θέση ισχύος – με την αγαστή βεβαίως συνεισφορά ‘φίλων και συμμάχων’ – κατάφερε εν τέλει το ακατόρθωτο. Η Ελληνική διπλωματία οφείλει απαντήσεις…
Aλγεινή εντύπωση αλλά και πολλά ερωτηματικά τόσο ως προς τις τελικές της προθέσεις όσο και για τον πραγματικό της ρόλο, προκαλεί ο τρόπος με τον οποίο η κυβέρνηση διαχειρίστηκε την περίφημη ‘διαπραγμάτευση’· Μία διαπραγμάτευση που, αν διενεργήθη και δεν ήταν ήδη προσχεδιασμένη και προσυμφωνημένη, όπως λένε οι κακές γλώσσες, διενεργήθη εν κρυπτώ και υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες· μια διαπραγμάτευση που ποτέ κανένας δεν κατάλαβε αν τελικά υπήρχαν αντιτιθέμενα μέρη. Παρατηρώντας κάποιος το πάθος και την ζέση με την οποία η κυβέρνηση προσπαθούσε να πείσει για το ‘δίκαιο’ των αιτημάτων της άλλης πλευράς δικαιολογημένα αναρωτήθηκε για το ποιοι τελικά ήταν οι εκπρόσωποι των Σκοπίων.
Ανεπιτυχώς προσπαθούν πλέον να χρυσώσουν το χάπι κρυπτόμενοι πίσω από προσδιορισμούς, υποσημειώσεις και ερμηνευτικές δηλώσεις μικρής σημασίας και μηδαμινής αξίας που υποτιμούν τη νοημοσύνη μας και προσβάλουν βάναυσα την αξιοπρέπεια μας.
Εγκλωβισμένη και πιστή στις σκοτεινές ανθελληνικές της ιδεοληψίες, η κυβέρνηση δίχασε, περιφρόνησε και εξύβρισε προκλητικά την συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού λαού. Αψήφησε την Εκκλησία. Απαξίωσε και κάθε είδους επιστημονική άποψη. Στοιχειώδεις κανόνες εθνικής ομοφωνίας και δημοκρατικής νομιμοποίησης για ένα τόσο σοβαρό εθνικό ζήτημα πήγαν περίπατο. Όχι απλά δεν υπήρξε διακομματική συμφωνία αλλά ούτε καν σύγκλιση συμβουλίου πολιτικών αρχηγών. Για δημοψήφισμα ούτε λόγος…
Μία κυβέρνηση σε εντεταλμένη υπηρεσία κλείνει άρον άρον ένα σοβαρότατο ζήτημα προς εξυπηρέτηση αλλότριων συμφερόντων. Κι ενώ από την μία κανένας δεν διαφώνησε πως πρέπει να κλείσει ένα ζήτημα που ταλανίζει επί τρεις δεκαετίες δύο κράτη τα οποία πρέπει να γειτνιάζουν αρμονικά και ειρηνικά· κανένας δεν διαφώνησε πως πρέπει να είναι στρατηγικοί εταίροι στην μπαρουτιασμένη χερσόνησο των Βαλκανίων. Από την άλλη, κανένας δεν έχει καταλάβει γιατί οι ‘φίλοι’ γείτονες και οι υπόλοιποι ‘σύμμαχοι’ επιμένουν εμμονικά, κόντρα στην ιστορική και πολιτισμική αλήθεια, να υποστηρίζουν και να επιβάλλουν την ανιστόρητη και παράλογη χρήση του όρου ‘Μακεδονία’ – και όσων αυτό συνεπάγεται – και κατ’ επέκταση του αλυτρωτικού ιδεολογήματος του ‘Μακεδονισμού’.
Στον τουρκικό και αλβανικό επεκτατισμό, των οποίων υποτίθεται επιδιώκεται η ανακοπή, προστίθεται πλέον και ο ‘Μακεδονικός’. Αν ληφθεί υπόψιν ο προκλητικός και πανηγυρικός τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουν οι Σκοπιανοί αξιωματούχοι την συμφωνία πριν καν αυτή επικυρωθεί, γίνεται εύκολα αντιληπτό τι μέλλει γενέσθαι. Κι αν για παράδειγμα, εκτός των άλλων, η αξίωση για αναγνώριση ‘Μακεδονικής’ μειονότητας εντός των τειχών, είναι κάτι παραπάνω από ορατή, αναμενόμενή και ‘λογική’ για κάποιους πλέον, κανείς δεν τολμάει να φανταστεί τι επιδιώξεις μπορεί να προκύψουν όταν πάψει να κυβερνάει το γειτονικό κράτος μια τόσο ‘μετριοπαθής και ‘συνεργάσιμη’ κυβέρνηση. Η κερκόπορτα είναι πλέον ανοιχτή…
Μία συγκυριακή κυβέρνηση πειθήνιων εντολοδόχων, με άλλοθι τις διαχρονικές και εγκληματικές αδεξιότητες-λάθη της Ελληνικής διπλωματίας, σε ρόλο Δούρειου Ίππου εξυπηρετεί με ύπουλο και περίεργο τρόπο συμφέροντα εξωγενών παραγόντων. Κανένας, όμως, περαστικός και εφήμερος πολιτικός (όπου και αν ανήκει, όσο καλόπιστος ή όχι κι αν είναι), στο πλαίσιο του σύντομου πολιτικού του βίου, δεν νομιμοποιείται συνταγματικά, δημοκρατικά, πολιτικά, ηθικά και κοινωνικά να διαπραγματεύεται και να παραδίδει εθνικά, ιστορικά και πολιτισμικά κεκτημένα, παραδόσεις και αξίες που συνοδεύουν το Ελληνικό Έθνος στο διάβα των αιώνων.
Από τον βούρκο των Πρεσπών διεσώθη ο Ελληνικός λαός, ο οποίος, παρά τον πολυετή λήθαργο, την οικονομική εξαθλίωση και τον συστηματικό ευνουχισμό που υφίστανται, βροντοφώναξε την αγάπη του για την πατρίδα, την πίστη και την αφοσίωση του στα ιδανικά του Έθνους. Με μπροστάρη στον αγώνα αυτό, προς ευχάριστη έκπληξη όλων, την Ελληνική νεολαία, η οποία σε μια κατάθεση ψυχής, εξέφρασε με τρόπο κόσμιο, ειρηνικό αλλά και αποφασιστικό την βαθιά φιλοπατρία της αλλά και την δυσαρέσκεια της για την κατάφορη αυτή ιστορική αδικία, εστάλη ένα σαφές και ξεκάθαρο μήνυμα προς πάσα κατεύθυνση ‘Η ιστορία δεν παραχαράσσεται με το μελάνι μιας υπογραφής’.
Αναδημοσίευση από http://enypografon.blogspot.com/2019/01/blog-post.html?m=1 με συναίνεση του συγγραφέα του.